2018 Euroleague F4, Belgrade: Bilderberg Club
Η ώρα του “χοντρού παιχνιδιού” έφτασε. Η ελίτ της μπασκετικής Ευρώπης “συνεδριάζει” στη πρωτεύουσα των σοφών του αθλήματος για να ανακηρύξει το νέο βασιλιά της Γηραιάς Ηπείρου. Όλα θα κριθούν σε μια παρτίδα πόκερ. Είναι το “F4 των προπονητών”. Το Hoopfellas αναλύει..
Βελιγράδι λοιπόν.. Τα ματς της μιας ανάσας έφτασαν επιτέλους και μαζί τους η στιγμή που γράφετε η ιστορία. Ως άλλο Bilderberg Club, η ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ θα συνεδριάσει κάτω από το φεγγάρι του Βελιγραδίου, της πρωτεύουσας των σοφών του αθλήματος (ή αν θέλετε, της πρωτεύουσας του αθλήματος των ..σοφών), για να ανακηρύξει το νέο βασιλιά. Οι ελληνικές ομάδες δε θα είναι εκεί. Μας πονάει, μας στεναχωρεί.. Όμως κοιτάζοντας λίγο πίσω σε αυτή τη σεζόν, κατανοούμε ότι στο Βελιγράδι έφτασαν ακριβώς αυτοί που άξιζαν περισσότερο, έστω και στις λεπτομέρειες. Ομπράντοβιτς, Ιτούδης, Λάσο και Γιασικεβίτσιους κάθονται στο ίδιο τραπέζι για μια παρτίδα πόκερ η οποία απαιτεί “πολλά” και σε πολλά επίπεδα για να κερδηθεί. Τη Κυριακή το βράδυ ένας μόνον θα σηκώσει τα χέρια του στον ουρανό από χαρά..
H σελίδα μας, αφού επέλεξε μια φράση από τη παγκόσμια λογοτεχνία για τη κάθε ομάδα, προχωράει στη καθιερωμένη, ετήσια ανάλυση της για το F4 της Ευρωλίγκας..
“We were the people who were not in the papers. We lived in the blank white spaces at the edges of print. It gave us more freedom. We lived in the gaps between the stories.” (Τhe Handmaid’s Tale, 1985)
H Zαλγκίρις ήταν η ομάδα που στη πραγματικότητα έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στη φετινή Ευρωλίγκα. Μακριά από τα φώτα των προβολέων που ήταν στραμμένα στη Πόλη, τη Μόσχα, τις ισπανικές μητροπόλεις και την Αθήνα, οι Λιθουανοί αναρριχήθηκαν σταδιακά στα υψηλά στρώματα της βαθμολογίας κατακτώντας μια (συνεχώς αυξανόμενη μέσα στη σεζόν) δυναμική η οποία πήγαζε από τη πίστη τους στο σύστημα του κόουτς Γιασικεβίτσιους. Σε αυτό που δούλευαν καθημερινά.. Όταν φτάσει ένα σύνολο σε αυτό το σημείο, πίσω από τη διαδικασία της επανάληψης καίει η φλόγα της βελτίωσης. Κάθε ημέρα στη προπόνηση ενισχύει τη φιλοδοξία, αποτελεί απαραίτητο κρίκο στην αλυσίδα του οράματος. Η Ζαλγκίρις ήταν η ομάδα που ζούσε στα κενά των σελίδων ανάμεσα στις παραγράφους που διηγούνται τις ιστορίες. Τώρα έγινε η ίδια μια ιστορία. Η ωραιότερη της φετινής σεζόν..
Γρήγορα στο ξεκίνημα της χρονιάς σας εξομολογήθηκα ότι αποτελούν την ομάδα που απολαμβάνω να βλέπω περισσότερο από κάθε άλλη στη φετινή Ευρωλίγκα. Οι Λιθουανοί με καθήλωσαν προσωπικά περισσότερο από κάθε άλλο σύνολο τη τρέχουσα σεζόν και το έκαναν κατ’επανάληψη ανεξάρτητα από το σκορ που αναγραφόταν στο ταμπλό ή τα πρόσωπα που απάρτιζαν τη πεντάδα τους σε κάθε περίπτωση. Πολύ πριν ξεκινήσει πανευρωπαϊκά όλο αυτό το hype με την ομάδα του Σάρας, η σελίδα μας (γνωρίζοντας καλά τα αγωνιστικά θεμέλια που είχαν μπει πέρυσι) έγραψε ότι εάν η Ζαλγκίρις βελτιώσει σταδιακά την αποτελεσματικότητα της στα μετόπισθεν, θα κάνει πολλές γλώσσες να κρεμάσουν διεκδικώντας μια θέση στο φετινό F4. Μερικούς μήνες μετά η αίσθηση γίνεται πραγματικότητα και η πρώτη γλώσσα που κρεμάει είναι η δικιά μας.. Η εξελικτική πορεία της φετινή Ζαλγκίρις είναι (για όλους εμάς τους μαθητές του αθλήματος) η επιτομή του «Learn How to See» του Leonardo Da Vinci (“Realize that everything connects to everything else..”). Της θεμελιώδους αρχής βάσει της οποίας γράφεται ένα σενάριο. Αναφέρομαι στη διπλή ιδιότητα της ζωής και του «όλα παίζουν σε δύο επίπεδα», τα εμφανή και τα κρυμμένα. Σε εκείνα που συμβαίνουν στην αισθητηριακή επιφάνεια και στα άλλα που βρίσκονται στον εσωτερικό κόσμο των ορμέμφυτων και των εμπειρικών κανόνων. Η Ζαλγκίρις είναι το outsider αυτού του F4. Αλήθεια όμως, είναι η Ζαλγκίρις outsider σε αυτό το F4..;
“Clocks slay time… time is dead as long as it is being clicked off by little wheels; only when the clock stops does time come to life.” (Τhe Sound and the Fury, 1929)
Η πρωταθλήτρια Φενέρμπαχτσε επιστρέφει στο F4 να υπερασπιστεί το στέμμα της. Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, ο άνθρωπος που η σελίδα μας πέρυσι χαρακτήρισε ως «ευαγγελιστή», βρίσκεται μπροστά στη τεράστια πρόκληση του back to back. Η Φενέρ «πάγωσε» τον χρόνο τέτοια εποχή τη περασμένη σεζόν, επιστρέφοντας «νοητά» στη στιγμή του χαμένου τελικού του Βερολίνου, κατάσταση την οποία χρησιμοποίησε ως κίνητρο για να χτίσει τη συγκέντρωση και την ατσαλένια θέληση που τη βοήθησαν να περπατήσει τον δρόμο εκτελώντας το πλάνο του προπονητή όπως ακριβώς έπρεπε για να φτάσει στη λύτρωση του τίτλου. Η Τουρκική ομάδα πέρασε πολύ ελεγχόμενα το στάδιο των εύλογων διακυμάνσεων σε επίπεδο απόδοσης, το οποίο ακολούθησε την αποχώρηση του ηγετικού διδύμου των Μπογκντάνοβιτς-Ούντο, φτάνοντας με σχετική ασφάλεια στα παιχνίδια τίτλου. Πολλές φορές μέσα στη σεζόν, γεγονός που δεν σας το έκρυψα στις συζητήσεις μας, ασχέτως με την αξιολόγηση των Τούρκων ανάμεσα στον ανταγωνισμό, η Φενέρ ήταν η ομάδα η οποία μου έβγαζε τη περισσότερη εμπιστοσύνη εάν «αύριο» (όποτε και εάν ήταν αυτό) οι καλύτεροι της διοργάνωσης έπρεπε να μπουν για να κερδίσουν ένα εικονικό F4.
Οι Τούρκοι έχουν τρωτά σημεία στο παιχνίδι τους και για αυτό η φετινή τους version έχει τυλίξει τα χέρια της γύρω από τους στιβαρούς ώμους του προπονητή της ώστε να τη μεταφέρει στη Γη της Επαγγελίας. Έχτισαν επάνω στο δεύτερο μισό της περασμένης χρονιάς, βελτιώνοντας σημαντικά τη λειτουργία της επίθεσης τους (από 111.1 στο 121.3 σε όρους Offensive Rating) όμως η άμυνα τους (παρότι παραμένει αρκετά καλή) δεν είναι το ίδιο συμπαγής, απόρροια της έλλειψης γκαρντ που θα πιέσει τη μπάλα ψηλά και της φυγής του Ούντο ο οποίος έδινε defensive stops σε ότι κινούταν γύρω του. Η Φενέρ έχει το know how όμως είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να πιάσει υψηλά στάνταρντ απόδοσης για να καταβάλει τη Ζαλγκίρις στον ημιτελικό. Το πνεύμα της θα δοκιμαστεί. Το F4 του Βελιγραδίου αποτελεί σταθμό για την αξιολόγηση της αναπτυξιακής πορείας του πρότζεκτ που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια με την έλευση του Ομπράντοβιτς στη Πόλη. Το ερώτημα είναι εάν η σπουδαία αυτή ομάδα έχει κατακτήσει το «τάλισμαν» του «εκτελώ με ακρίβεια υπό συνθήκες μέγιστης πίεσης». Είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να απογειώσει το συγκεκριμένο κλαμπ τα επόμενα χρόνια στον θεσμό..
Ο ημιτελικός
-Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τον τελικό της διοργάνωσης. Πρόκειται για δύο ομάδες που παίζουν ισορροπημένο μπάσκετ και αντιπροσωπεύουν τις δύο καλύτερες, αποτελεσματικότερες, επιθέσεις μισού γηπέδου στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα. Το execution τους σε σετ καταστάσεις είναι πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου. Βασίζονται στην εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, δουλεύουν σωστά κινούμενες μακριά από αυτή, δίνουν έμφαση στην αδύνατη πλευρά (σημείο από όπου παράγουν αρκετά) και στη close out επίθεση. Κυρίως όμως, έχουν φαντασία, οξυδέρκεια και αντανακλαστικά από τον πάγκο τους με την επιρροή της προσωπικότητας και της ικανότητας των προπονητών τους να είναι διάχυτη σε κάθε αγωνιστική τους έκφραση. Ενώ η επίθεση της Φενέρ είναι μισό βήμα μπροστά σε επίπεδο αυτοματισμών (απόρροια της συνοχής της) η αντίστοιχη της Ζαλγκίρις είναι πιο πληθωρική σε επίπεδο εκτέλεσης αν και υστερεί σε individual talent.
-Οι δύο αναμετρήσεις τους στη διάρκεια της φετινής κανονικής περιόδου ήταν από τις πλέον ενδιαφέρουσες και χρησιμεύουν ως βοηθητικό εργαλείο για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Η Ζαλγκίρις κυριάρχησε ψηλά, στη μάχη του ριμπάουντ. Είναι ένα σύνολο που δουλεύει ομαδικά σε αυτό το κομμάτι και για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους αυτή η μικρή «νίκη» πρέπει να επαναληφθεί στον ημιτελικό ώστε πάνω της να οικοδομήσει σημαντικό μέρος του πλάνου του. Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για δύο από τις πιο αποτελεσματικές rebounding teams της διοργάνωσης (Νο1 η Ζαλγκίρις, Νο3 η Φενέρ σε όρους TRB%).
Η μεγάλη μάχη θα πάρει μέρος στο ζωγραφιστό των Λιθουανών (Νο1 στο αμυντικό ριμπάουντ η Ζαλγκίρις, Νο2 στο επιθετικό η Φενέρ) αν και το turning point μπορεί να βρίσκεται στην αντίπερα όχθη όπου το ικανό στο επιθετικό ριμπάουντ σύνολο του Σάρας θα προσπαθήσει να υποστηρίξει την επίθεση της απέναντι στην όχι τόσο δυνατή στο αμυντικό ριμπάουντ Φενέρ. Σημαντικός παίχτης για τον Ομπράντοβιτς σε αυτή τη μάχη ο Κάλινιτς. Είναι εξαιρετικός αμυντικός ριμπάουντερ, δίνει defensive stops και στις δύο γραμμές και με αυτόν στα forwards ο Σέρβος mastermind έχει τη δυνατότητα να παίξει με το μέγεθος των πεντάδων του (όπως αντίστοιχα ο Σάρας με τον Ουλανόβας) κάθε φορά. Το hustling παιχτών όπως ο Κάλινιτς είναι διαχρονικά βασικό εργαλείο για τις πιο «παιγμένες» σε τέτοια ματς ομάδες ώστε να κάνουν τις προσδοκώμενες εκκαθαρίσεις εντός των τεσσάρων γραμμών και να πάρουν από την αρχή το μομέντουμ στα χέρια τους. Τον περιμένω επιθετικό. Ο Ζοτς ξέρει να ψιθυρίζει στο αυτί των παιχτών-ρόλων του και να τους μετατρέπει σε λιοντάρια (έτσι Λάζο;)..
Στις μάχες αυτές της regular season η Φενέρ κατάφερε να κυκλοφορήσει πολύ καλά τη μπάλα και να συνεργαστεί. Πρόκειται για ένα στοιχείο ζωτικής σημασίας για την επίθεση της. Στο παιχνίδι της Πόλης όπου ηττήθηκε είχε 21 τελικές για 2 μόλις λάθη ενώ στο Κάουνας έγραψε 25/10. Θεωρώ δεδομένο ότι το staff της Ζαλγκίρις θα επικεντρωθεί σε αυτό το κομμάτι. Φιλτράροντας τις επιλογές των προπονητών στα συγκεκριμένα παιχνίδια καταλήγουμε στο ότι ο κόουτς Γιασικεβίτσιους θα προσπαθήσει να δώσει όσο το δυνατόν λιγότερες miss match (υπέρ του αντιπάλου) καταστάσεις στην άμυνα του προσπαθώντας να περιορίσει τη δημιουργική δράση του βαρόμετρου που λέγεται Κώστας Σλούκας. Στο δυναμικό Hedge out των Λιθουανών οι Τούρκοι απάντησαν με Short rolls, βγάζοντας τη μπάλα σε πρώτο χρόνο από τα χέρια του περιφερειακού τους για τον ψηλό, μετατοπίζοντας το κέντρο απόφασης της επίθεσης τους στο High post με αρκετή επιτυχία.
Η Φενέρ επίσης έχει διάφορους παίχτες στους οποίους εισάγει τη μπάλα χαμηλά σε post up καταστάσεις (Μέλι, Βέσελι, Ουοναμέικερ, Κάλινιτς) για να παράγει δημιουργία και επίθεση από μέσα προς τα έξω, δουλεύοντας εξαιρετικά τα flare screens για τους Νάναλι-Ντατόμε (ή Ντίξον). Σημαντικός παίχτης για τη Ζαλγκίρις για τη συγκεκριμένη στα μετόπισθεν μπορεί να εξελιχθεί ο Άλεξ Τουπάν (αρκεί να μείνει συγκεντρωμένος). Έχει το πακέτο για να κυνηγήσει τους snipers του Ομπράντοβιτς γύρω από τα σκριν ή να ανέβει ψηλά στα γκαρντ των Τούρκων, ειδικά στον εξαιρετικό κάθετο παίχτη Ουοναμέικερ ο οποίος μπορεί να κάνει ζημιά. Αντίστοιχο ρόλο στη τουρκική άμυνα θα έχει ο Νάναλι, επάνω στον οποίον ο Ζοτς ποντάρει πολλά και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Σλούκας-Βέσελι ή Πάνγκος-Ντέηβις;
Aποτελούν τις σταθερές των ομάδων και δύο από τις αποτελεσματικότερες one-two punches στη φετινή Ευρωλίγκα. Σίγουρα βασικούς στόχους για τις άμυνες εκατέρωθεν σε αυτόν τον ημιτελικό. Ο Γιαν Βέσελι είναι ο παίχτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά σε ένα ματς τέτοιας φύσεως. Νομίζω και οι δύο προπονητές το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Έχει τρομερό motor, μπορεί να αλλοιώσει επιθέσεις με τη παρουσία του και να φθείρει τον αντίπαλο. Κρατήστε το αυτό γιατί εκτιμώ ότι ο Ομπράντοβιτς θα προσπαθήσει να σημαδέψει τον φορμαρισμένο Ντέηβις (και θα παίξει επάνω στον Πάνγκος). Στοιχείο άξιο αναφοράς είναι ότι η άμυνα της Φενέρ έχασε πολλές προσωπικές μάχες στις δύο φετινές αναμετρήσεις, σε μεγάλο ποσοστό των οποίων θεωρητικά είχε το πλεονέκτημα. Ο Πάνγκος ήταν εκπληκτικός στη Πόλη ενώ ο Ντέηβις είχε συνολικά 10/12 σουτ σε 34’. Ο ημιτελικός αυτός είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τον proven winner Κώστα Σλούκα να αναρριχηθεί στο πάνθεον των πιο επιτυχημένων αθλητών ιστορικά καθώς η πορεία του μέχρι σήμερα τον έχει αναδείξει ως «φυλαχτό» στο μονοπάτι για την ευρωπαϊκή ελίτ. Αυτή τη φορά δεν θα έχει δίπλα του το computerized παιχνίδι του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και το βάρος στις πλάτες του θα είναι μεγαλύτερο. Η μάχη του με τον πολύ aggressive Κέβιν Πάνγκος θα είναι καθοριστική. Νομίζω πως και οι δύο προπονητές (στη βάση του πλάνου αναχαίτισης των δημιουργικών ευκαιριών του αντιπάλου) θα δώσουν έμφαση στην άμυνα μακριά από τη μπάλα, στοχεύοντας να οδηγήσουν την επίθεση στο να λειτουργήσει στο μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό μέσα από προσωπική φάση. Μιλάμε άλλωστε για επιθέσεις συνεργασίας και μάλιστα τις καλύτερες..
Εκτίμηση
Ισχύει ότι σας έχω πει για τη Ζαλγκίρις. Οπουδήποτε, οποιονδήποτε. Ο κόουτς Γιασικεβίτσιους είπε ότι «είναι πιθανό να είμαστε νευρικοί και να επηρεαστούμε από την ατμόσφαιρα» όμως γνωρίζει ότι η ομάδα του θα έχει την ευκαιρία της. Η Φενέρ έχει τον καλύτερο προπονητή για να παίξει τέτοια ματς. Σε αυτό το σημείο της σεζόν ο Ομπράντοβιτς μοιάζει για τον αντίπαλο προπονητή ως μαύρη τρύπα. Πέφτεις μέσα και χάνεσαι.. Η πρωταθλήτρια είναι πιο «παιγμένο» σύνολο, έχει μεγαλύτερο individual quality και ποιοτικό βάθος, στοιχεία που δικαιολογούν τον τίτλο της ως φαβορί στον ημιτελικό. Θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να παίξει αυτό το παιχνίδι σε χαμηλότερους παλμούς από τον αντίπαλο (τα δεδομένα δείχνουν ότι μπορεί). Η Ζαλγκίρις μπορεί να της δώσει έναν ματς στα κόκκινα όπως η Μπασκόνια το 2016 στο Βερολίνο. Και εάν φτάσει «εκεί» το αποτέλεσμα μπορεί να είναι διαφορετικό. Πιστεύω πολύ στο μπάσκετ των Λιθουανών, νομίζω το έχετε ήδη καταλάβει..
“We need never be ashamed of our tears.” (Great Expectations, 1890)
Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και φέτος κατέκτησε απολύτως δίκαια τη κορυφή στη κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας όντας η πιο σταθερή ομάδα από την αρχή της σεζόν. Το προπονητικό επιτελείο της «αρκούδας» έκανε εξαιρετική δουλειά (γιατί πρέπει να δοθεί το αντίστοιχο credit, δεν ήταν εύκολο και τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη διοργάνωση) και στα playoffs διαχειριζόμενο όσο καλύτερα μπορούσε τις ξαφνικές απουσίες βασικών παιχτών, κλείνοντας μια δύσκολη σειρά απέναντι στην επιθετική Κίμκι. Η ΤΣΣΚΑ επιστρέφει στο F4 για να παίξει τη «ζαριά» των παιχνιδιών του θανάτου τα οποία τόσο έχουν πληγώσει αυτό το σπουδαίο κλαμπ τα τελευταία χρόνια.
Στη Μόσχα φέτος βιώνουν ένα συναίσθημα μπασκετικού «αμοραλισμού» με πρώτον τον κόουτς Δημήτρη Ιτούδη ο οποίος ουσιαστικά «απαρνήθηκε» αρχές που συνόδευαν τις ομάδες του (και δη τη συγκεκριμένη ομάδα) κατά τη διάρκεια της καριέρας του αλλάζοντας επιθετική κατεύθυνση στη φετινή ΤΣΣΚΑ η οποία βασίζεται λιγότερο στη κυκλοφορία της μπάλας, επενδύοντας στο παιχνίδι προσωπικής φάσης. Ο σπουδαίος Έλληνας κόουτς πήγε «εκεί» σκόπιμα από το καλοκαίρι βλέποντας στον ορίζοντα αυτά ακριβώς τα κλειστά ματς της μιας ανάσας τα οποία παίζονται στα ένας εναντίον ενός και στις δύο πλευρές του παρκέ, οραματιζόμενος μια ΤΣΣΚΑ πιο έτοιμη να επιβιώσει σε οριακές καταστάσεις. Στη ρωσική πρωτεύουσα κατοικεί η πιο «αμερικανική» -σε κατεύθυνση παιχνιδιού- ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας. Είχαμε πει μάλιστα μέσα στη σεζόν ότι το «πείραμα» αυτό (επιλέχθηκε όμως ακριβώς για να μειώσει το ρίσκο και αυξήσει την ανθεκτικότητα της «αρκούδας» στα ματς του F4, οπότε ο όρος «πείραμα» είναι μάλλον αδόκιμος με μια δεύτερη σκέψη) μπορεί να αποτελέσει προθάλαμο για τη μετάβαση του κόουτς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.. Η αλήθεια είναι πάντως η ΤΣΣΚΑ συνέχισε να κινείται στη φιλοσοφία του «big wingspans-strong legs replace pure height» μετατοπίζοντας τον τρόπο ανάπτυξης της στην επίθεση σε διαφορετικό «γήπεδο». Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που συνοδεύουν αυτό το οικοδόμημα κατασκευαστικά να είναι «εκεί». Τα δάκρυα των προηγούμενων ετών δεν πρέπει να μεταμορφωθούν σε φόβο αλλά σε κίνητρο. Και αυτή είναι η πιο δύσκολη δουλειά για τον κόουτς ο οποίος πιστεύει ότι η άψογη προετοιμασία, η επιμονή στη λεπτομέρεια και το ίδιο εν τέλει το γήπεδο θα φέρει τις απαντήσεις..
“It was a bright cold day in April, and the clocks were striking thirteen.”
(«1984», 1949)
Η συγκεκριμένη φάση από το πασίγνωστο έργο του Όργουελ μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα μια «νεκρής γης», ενός μιλιταριστικού καθεστώτος εντός του οποίου κάποια ελεύθερα πνεύματα αναγκάζονται να ενταχθούν στο σύστημα. Δε ξέρω κατά πόσο είναι δόκιμη η σύγκριση της Ρεάλ των πολλών σολίστ οι οποίοι προσπαθούν να εκτελέσουν συγκεκριμένους ρόλους –κάποιες φορές μακριά από τις πραγματικές τους δεξιότητες- με μια τέτοια κατάσταση, όμως στη μπασκετική αυτή «μεταφορά» το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό. Ο Πάμπλο Λάσο δεν προχώρησε σε καμία «προπαγάνδα ψεύδους» βλέποντας τους «κεραυνούς» να χτυπούν τη «Βασίλισσα» ο ένας μετά τον άλλον στην αρχή της χρονιάς αλλά αντίθετα κοίταξε την αλήθεια κατάματα, προσπαθώντας και εν τέλει καταφέρνοντας να φέρει το ..καράβι στα ίσα του και πάλι. Φτάνει μόνο η εικόνα αυτή της «νεκρής γης» και των αποσβολωμένων προσώπων που συχνά πυκνά εμφανίζει η Ρεάλ σε αυτά τα ματς να μη τη συνοδεύσει στο Βελιγράδι..
Δεν είναι λίγο αυτό που πέτυχε ο Ισπανός προπονητής φέτος. Αντιπαρήλθε σε πολύ σοβαρά προβλήματα τραυματισμών και βρήκε λύσεις σε μια περίοδο όπου στο σύνολο του είχε καταλυθεί κάθε αμυντικός μηχανισμός. Η αλήθεια είναι ότι η ποιότητα του ρόστερ του είναι σπουδαία. Η συνολική αγωνιστική εικόνα της Ρεάλ σε όρους ομαδικού performance θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη, όμως ήταν αρκετή για να φέρει τους Μαδριλένους μέχρι το τέλους του δρόμου. Η αμφιβολία (κοιτάζοντας πάντα προς την υψηλότερη θέση του βάθρου) συνδέεται άμεσα με την ιδιοσυγκρασία των Ισπανών. Η Ρεάλ πάτησε κορυφή όταν έκανε μια ισχυρή «πολεμική» ένεση στο DNA της βγαίνοντας στον αφρό από τον blue collar χαρακτήρα παιχτών όπως οι Νοτσιόνι-Μασιούλις ή οι Ρίβερς-Κάρολ. Το φετινό σύνολο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον ανταγωνισμό σε όρους εμπειρίας ή ατομικής ποιότητας όμως επάνω του κυριαρχεί ο blue blood χαρακτήρας. Και εκεί ξεκινούν τα ερωτήματα για τη παρουσία του στο Βελιγράδι..
Ο ημιτελικός
-Η σειρά των playoffs με τον Παναθηναϊκό είναι μια καλή εισαγωγή για τη Ρεάλ πριν την αναμέτρηση με τη ΤΣΣΚΑ. Ενόψει του ημιτελικού απέναντι στην «αρκούδα» υπάρχει για τους Ισπανούς αδήριτη η ανάγκη να ελέγξουν τον ρυθμό, εγκλωβίζοντας τους Ρώσους σε παιχνίδι μισού γηπέδου. Η ΤΣΣΚΑ είναι καλοπροπονημένη, έχει πολύ καλά τρεξίματα, σπουδαίο athleticism και μια πλειάδα ελίτ finishers και δημιουργών στο ανοιχτό γήπεδο. Η ομάδα του Λάσο έχει αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώσει σε διαφορετικά πλαίσια παιχνιδιού (up tempo και σετ) όμως απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο είναι δεδομένο ότι ως βάση του πλάνου της θα είναι ο έλεγχος του ρυθμού ώστε να κεφαλαιοποιήσει το πλεονέκτημα του μεγέθους της στο μισό γήπεδο. Η ΤΣΣΚΑ φυσικά έχει πιο ισχυρά όπλα απ’ότι π.χ ο Παναθηναϊκός σε σετ καταστάσεις. Ροντρίγκεθ, Ντε Κολό, Χίγκινς.. Παίχτες με σπουδαία αποτελεσματικότητα στη προσωπική φάση και μια επιθετικότητα απέναντι στις άμυνες η οποία λειτουργεί ως εισιτήριο για συχνές επισκέψεις στη γραμμή των προσωπικών. Αυτομάτως γίνεται κατανοητό ότι η Ρεάλ θα πρέπει να κάνει ένα σπουδαίο αμυντικό παιχνίδι ανάλογο με αυτό της Μαδρίτης στον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου. Απέναντι σε αυτά τα γκαρντ δεν υπάρχουν flat άμυνες στα PnR (Ταβάρες) γιατί θα βαρεθεί να μαζεύεις τη μπάλα από το διχτάκι μετά από αυτοματοποιημένα midrange. Στις 4 από τις 7 συνολικά φετινές ήττες της, η ΤΣΣΚΑ σκόραρε από 73 πόντους και κάτω..
Ο Δημήτρης Ιτούδης με τη σειρά του γνωρίζει ότι η άμυνα της Ρεάλ έχει «κενά» στα οποία η επίθεση του μπορεί να χτυπήσει μεθοδικά ρίχνοντας τον αντίπαλο στο καναβάτσο. Το αμυντικό transition και η περιφερειακή άμυνα είναι δύο από αυτά. Η ΤΣΣΚΑ θα βγει να πιέσει όντας πολύ «φυσική» στη πίσω γραμμή άμυνας. Θα προσπαθήσει να μη δώσει εύκολα καλάθια (και επιθετικό ριμπάουντ) στο ζωγραφιστό της. Παίχτες όπως ο Κουρμπάνοβ και ο Κλάιμπερν οι οποίοι θα κληθούν να ανέβουν στο «κεφάλι» της ρωσικής άμυνας (για να κλειδώσουν τους σταρ του Λάσο, Γιούλ-Ντόνσιτς) θα είναι σημαντικοί σε επίπεδο προσωπικών μονομαχιών όπως και η αποτελεσματικότητα των Αντόνοβ-Βοροντσέβιτς στο να ανοίξουν την ισπανική άμυνα στο μισό γήπεδο. Είναι επίσης βασικό για τη ρωσική άμυνα να νιώσει άνετα επιλέγοντας καθαρό 1 on 1 στο low post απέναντι σε έναν εξαιρετικό πασέρ όπως ο Αγιόν, μειώνοντας στα όρια του δυνατού τις πιθανότητες καλής περιφερειακής εκτέλεσης από τους snipers του Λάσο.
-Είναι σημαντικό για την ΤΣΣΚΑ να βρει μέσα στο παιχνίδι την ιδανική συνθήκη (σε επίπεδο διάταξης της άμυνας του αντιπάλου) για να επιτεθεί στη καρδιά του ισπανικού «ζωγραφιστού». Η σωστή έκφραση μάλλον είναι «να τη δημιουργήσει».. Κάθετοι παίχτες όπως οι Κλάιμπερν, Χίγκινς και Ντε Κολό μπορούν να σε σκοτώσουν εάν εντοπίσουν διαδρόμους και η Ρεάλ δίχως τον Ταβάρες θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στην άμυνα ψηλά. Για αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τους Ρώσους να μπορέσουν να είναι αποτελεσματικοί εκτελώντας τα γνωστά τους midrange shots μετά από ντρίμπλα βγάζοντας τους ψηλούς του Λάσο μακριά από το καλάθι. Μια τέτοια κατάσταση θα προσφέρει και post up ευκαιρίες στην 1 in- 4 out για τους περιφερειακούς της «αρκούδας». Είμαι σίγουρος ότι ο Ιτούδης θα προσπαθήσει να παρουσιάσει ένα σύνολο με πολύ επιθετικό χαρακτήρα από την αρχή παίζοντας σε υψηλή ένταση, χτυπώντας στοχευμένα επάνω σε κάθε ζευγάρι αργά πόδια (Ρέγιες) που πιθανόν θα παρατάξει η Ρεάλ στο παρκέ. Η ΤΣΣΚΑ θα πρέπει να έτοιμοι να «παραδώσει» και απέναντι σε ζώνη. Ο Λάσο με τη σειρά του πρέπει να πάρει hustling στα μετόπισθεν από την αμερικανική τριάδα των Τόμπκινς-Τέηλορ-Ράντολφ. Οι τρεις τους δεν είναι πάντα «εκεί» και οι διακυμάνσεις σε επίπεδο συγκέντρωσης μπορεί να παίξουν ρόλο. Χωρίς τη συνεισφορά τους το επίπεδο της ισπανικής άμυνας δεν είναι το ίδιο και στον ημιτελικό αυτό η Ρεάλ χρειάζεται απελπιστικά μια αμυντική βάση. Εάν βρει defensive stops και ρίξει τον ρυθμό, ξέρει ότι τα έτοιμα χέρια του Κάρολ μπορεί να αποτελέσουν «παράγοντα», όσο προχωράμε στο ματς.
Η ένεση δυτικού πνεύματος του Σέρχιο Ροντρίγκεθ..
Η μάχη των backcourts κλέβει τη παράσταση μιας και στο Βερολίνο ο Λούκα Ντόνσιτς με τον Σέρχιο Γιούλ θα βρεθούν απέναντι στον Σέρχιο Ροντρίγκεθ και τον Νάντο Ντε Κολό. Μιλάμε για τα δύο ίσως πιο skilled περιφερειακά δίδυμα στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα. Ο Ροντρίγκεθ θα βρει μπροστά του ολόκληρη τη ζωή του τη Παρασκευή το βράδυ, αντιμετωπίζοντας αθλητές με τους οποίους μοιραζόταν τα αποδυτήρια χειμώνα-καλοκαίρι. Ήρθε στη Μόσχα για αυτά τα παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ να ελπίζει ότι το computerized παιχνίδι του και ο clutch χαρακτήρας που τον συνοδεύει (και τον είδαμε πολλάκις και φέτος) θα κάνουν τη διαφορά. Ο Σέρχιο ήταν η ένεση δυτικού πνεύματος (σε επίπεδο ορθολογισμού, όσο showman και εάν είναι) που χρειαζόταν η “αρκούδα” μετά την αποχώρηση του Τεόντοσιτς (προσωπικά είμαι με τον Μίλος σε αυτήν τη σύγκριση αλλά ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι μάλλον υποκειμενικό όταν μιλάμε για παίχτες αυτής της τεράστιας κλάσσης) και θα κληθεί να “παγώσει” τη κόλαση όταν οι δαίμονες των Ρώσων κάνουν πάλι την εμφάνιση τους (έχουν ταξιδέψει στο Βελιγράδι με το τσάρτερ της ΤΣΣΚΑ, τους παίρνει μαζί της σε κάθε F4, είναι δεδομένο πλέον..). Ο Ροντρίγκεθ έχει μια μεγάλη ευκαιρία για το “δικό του” F4..
Oι Σέρχιο Γιούλ και Νάντο Ντε Κολό άφησαν πίσω τα (διαφορετικής φύσεως) προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισαν και θα πέσουν στη μάχη. Νομίζω ότι η κατάσταση του Ισπανού σούπερ σταρ θα είναι πιο σημαντική “στο ζύγι” για τη Ρεάλ (από ότι του Γάλλου πιθανόν για τη ΤΣΣΚΑ) δεδομένου του ότι η “Βασίλισσα” μοιάζει να χρειάζεται ένα boost αυτή τη στιγμή για να περάσει τους Ρώσους σε αυτό το σπριντ, που μόνο ο αρχηγός της μπορεί να δώσει. Η συγκέντρωση αυτή της ευρωπαϊκής ελίτ στο Βελιγράδι είναι μια μεγάλη ευκαιρία και για τον Λούκα Ντόνσιτς, λίγο πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σκεφτείτε απλά τη περίπτωση που ο νεαρός καταφέρει (μετά και τα θαύματα του καλοκαιριού) να οδηγήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης στους “Ιερούς Τόπους” σχίζοντας τη θάλασσα με το ραβδί του.. Σημάδι από τον Θεό για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει..;
Εκτίμηση
Συγκεντρώνοντας τις εικόνες από τις βραδιές της ΤΣΣΚΑ στα τελευταία F4 μου δίνουν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου το σινεμά ως αναπαραστατική τέχνη τέμνεται με τη ζωή. Για μια ακόμα σεζόν σεζόν, ο ψυχολογικός κόσμος των Ρώσων σε αυτά τα παιχνίδια θα είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία για να εστιάσει κανείς. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ομάδα που θα προστατέψει πιο αποτελεσματικά το ζωγραφιστό της θα έχει το πάνω χέρι στην αναμέτρηση. Η Ρεάλ έχει εμπειρία και σπουδαία ποιότητα όμως η ΤΣΣΚΑ (πιστεύω στο προπονητικό team της αρκετά στη μάχη αυτή) μοιάζει τη συγκεκριμένη στιγμή πιο έτοιμη για να μπει και να επιβάλλει τον ρυθμό της σε έναν τέτοιον ημιτελικό.
Υ.Γ: Στην Αμερική έχουν τον Μπραντ (circle Floppy)..
..και στην Ευρώπη έχουμε τον Σάρας (Side Spain PnR vd Zone).
Υ.Γ1: Καλύτερος προπονητής του πλανήτη vs καλύτερος παίχτης του πλανήτη σημειώσατε 2-0 μέχρι στιγμής. Η σειρά έχει πολύ δρόμο και μεταφέρεται στο Oχάιο. Κάποτε, στους τελικούς της Ανατολής, ο καλύτερος παίχτης της λίγκας είχε βρεθεί κάτω 2-0 από τον καλύτερο κόουτς (1993)..
Λεπτομέρεια: Οι Bulls τότε είχαν προπονητή ανάλογου μεγέθους με τον Ράιλι και ..έπαιζαν άμυνα.
Υ.Γ2: Stoiximan.gr Basket League playoffs: Η δική μας post season..
