Μια παρτίδα σκάκι με τον Θάνατο..

Οι διαφορετικές διαδρομές, η κοινή πραγματικότητα και η “Έβδομη Σφραγίδα” των “αιωνίων”. Mε οδηγό τη σκέψη του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, το Hoopfellas  προσεγγίζει την οριακή κατάσταση στην οποία έχουν επέλθει  οι δύο ελληνικές ομάδες μετά τη πρώτη εβδομάδα των playoffs, αξιολογώντας παράλληλα τις πιθανότητες τους  στα παιχνίδια που έρχονται..

 

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έζησαν τη διαδρομή από το ζενίθ στο ναδίρ και αντίστροφα στη πρώτη καυτή εβδομάδα των φετινών playoffs της Ευρωλίγκας τη στιγμή που η πρωταθλήτρια Φενέρ και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας διπλασίασαν τις επιτυχίες τους πατώντας πλέον με το ένα πόδι στο Βελιγράδι. Στο 1-1 οι σειρές των ελληνικών ομάδων με τη Μαδρίτη και το Κάουνας να περιμένουν με τη μορφή μιας μεγάλης δοκιμασίας αλλά και μια τεράστιας πρόκλησης παράλληλα. Shall we finish the game..?

 

 

Πάντα είχα την ικανότητα να δένω τους δαίμονες μου στο άρμα. Έτσι τους ανάγκασα να γίνουν χρήσιμοι.. (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν)

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε (ασυνήθιστα) πολύ δύσκολη θέση τις ώρες που μεσολάβησαν από το τέλος της πρώτης αναμέτρησης μέχρι την έναρξη της δεύτερης. Βίωσε γρήγορα στη σειρά μια σκληρή πραγματικότητα και την σοκαριστική αίσθηση του να χάνει ύψος ευρισκόμενος σε ελεύθερη πτώση. Ο Ολυμπιακός ακόμα βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Μετά από 85’ λεπτά τριβής με τους Λιθουανούς στο ξεκίνημα των playoffs, είναι φανερό ότι η Ζαλγκίρις  (με γνώμονα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ερυθρόλευκοι ) είναι η καλύτερη ομάδα στο ματσάρισμα. Καλύτερη σε λειτουργία, σε δεσμούς μεταξύ προπονητικής κατεύθυνσης και αγωνιστικού execution, καλύτερη σε ποιότητα παιχνιδιού. Όμως ποτέ, μην υποτιμάτε το πόσο καλά μπορεί να εκτελέσει ο Ολυμπιακός αυτά τα μικρά   πράγματα που υπό καθεστώς πίεσης μπορούν να σε βγάλουν στον αφρό..

Ο Ολυμπιακός είναι θνητός σε οριακές καταστάσεις, κανείς δε το αμφισβήτησε άλλωστε αυτό από την αρχή της σεζόν. Η παρουσία της Ζαλγκίρις στο Φάληρο και η αγωνιστική συνοχή της σε συνδυασμό με τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζει, του ξύπνησαν «δαίμονες» οι οποίοι του ψιθύριζαν στο αυτί ολόκληρη τη φετινή σεζόν. «Δαίμονες» τους οποίους οι ερυθρόλευκοι μπορούσαν να δέσουν στο άρμα τους  και να πορευτούν μαζί τους χωρίς η ομάδα να χάσει το μυαλό και τον δρόμο της. Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε η αντίδραση σε ένα από τα πιο δύσκολα ματς της ομάδας στη σύγχρονη ιστορία των ερυθρολεύκων  (Game 2) με την οποία άρπαξαν το σωσίβιο της ισοφάρισης τη τελευταία στιγμή. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Όμως διαχρονικά, είναι η θέση στην οποία υποσυνείδητα αισθάνονται πιο άνετα για να σπάσουν τα όρια τους..

Η ομάδα που «επιστρέφει»

Μετά από δύο πολύ δυνατές μάχες στο ΣΕΦ νομίζω όλοι καταλάβατε γιατί η σελίδα δεν ήθελε την ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ως αντίπαλο των ερυθρολεύκων στα φετινά playoffs. Η Ζαλγκίρις είναι το σύνολο με τον πιο ισχυρό κώδικα πίστης, τα πιο δυνατά «σύμβολα» και ιδεώδη στο παιχνίδι της ίσως από κάθε άλλον μονομάχο της διοργάνωσης τη τρέχουσα σεζόν. Σίγουρα δεν έχει τη «σοφία» του Ολυμπιακού..

«Τα γεράματα είναι σαν να σκαρφαλώνεις σε ένα βουνό. Πηγαίνεις από άκρη σε άκρη. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο περισσότερο κουράζεσαι και οι ανάσες σου λιγοστεύουν όμως οι εικόνες σου γίνονται πιο εκτενείς..»

Και αυτές οι εικόνες είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος στο καθοριστικό κατά τη γνώμη μου για την έκβαση της σειράς τρίτο ματς που θα διεξαχθεί στο Κάουνας..

“They have always come back..” δήλωσε γλαφυρά ο Τζαμέλ Μακλίν στο ημίχρονο του δεύτερου παιχνιδιού. Η Ζαλγκίρις είναι η ομάδα που επιστρέφει.  Εκεί βασίσαμε την άποψη μας για τη δυσκολία του ματσαρίσματος άλλωστε. Σε αντίθεση με τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα  και τις απόψεις των «δύο άκρων» οι οποίες κυριάρχησαν εντός της χώρας (και του ερυθρόλευκου οργανισμού) την εβδομάδα  που μας πέρασε (από το «0-3 εύκολα, είμαστε χάλια» αργά το βράδυ της Τετάρτης μέχρι το «εάν ήμασταν πλήρεις και χωρίς τραυματισμούς θα περνούσαμε εύκολα») προσωπικά θα πόνταρα, δυνατά μάλιστα, ότι το 1-1 θα είχε κάνει την εμφάνιση του ακόμα και εάν η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεν είχε τις υπάρχουσες απουσίες. Η Ζαλγκίρις επιστρέφει γιατί «πιστεύει». Πιστεύει σε αυτό που δουλεύει καθημερινά και στο βάθος αυτής της δουλειάς. Ξέρει να παίζει αυτό το valuing possessions basketball όσο λίγοι σε αυτή τη διοργάνωση έχοντας μοιράσει τόσο καλά τη τράπουλα έτσι ώστε να μπορεί να κερδίζει παρτίδες χωρίς να διαθέτει τα δυνατότερα χαρτιά. Και στα παιχνίδια ο Ολυμπιακός έμοιαζε ως η ομάδα που ναι μεν έχει το προβάδισμα στο σκορ αλλά αυτό έμοιαζε προσωρινό απέναντι σε ένα σύνολο που επέστρεφε συνεχως και λειτουργούσε σαφώς καλύτερα «μαζί» έχοντας πετάξει στα σκουπίδια τα ταμπού του φόβου. Έχασε στην αναμέτρηση της Πέμπτης γιατί ο Ολυμπιακός ευστόχησε σε τρία αντικειμενικά πολύ δύσκολα σουτ τα οποία μπορούν να βάλουν τσιμεντόλιθους και αλυσίδες στα πόδια και του πιο εμπειρου συνόλου στο χρονικό σημείο που ήρθαν..

Πάμε να δούμε μερικές  σημειώσεις μας από τα δύο πρώτα ματς..

-Η βασική διαφορά στην εικόνα της δεύτερης αναμέτρησης ήταν η εντυπωσιακή άμυνα που έπαιξαν οι ερυθρόλευκοι σε απόσταση μιας πάσας στην επίθεση μισού γηπέδου της Ζαλγκίρις. Πραγματικά εξαιρετική και μεγάλο διάστημα στο παιχνίδι. Εκτιμώ ότι το πλαίσιο που είχε διαμορφωθεί με την απουσία του Μιλουτίνοφ και το συναίσθημα της απόγνωσης αποτέλεσαν βασικούς παράγοντες για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα.

Με τον Σέρβο σέντερ εντός παρκέ φέτος ο Ολυμπιακός «γράφει» Defensive Rating 104.9 (η καλύτερη αμυντική επίδοση μεταξύ των παιχτών του σκληρού πυρήνα τη στιγμή που το 115.0 του Μακλίν βρίσκεται στον πάτο αυτού του γκρούπ)  ενώ χωρίς αυτόν η άμυνα των ερυθρολεύκων φτάνει το 109.1 (χειρότερη επίδοση). Χωρίς την ασφάλεια του Μιλουτίνοφ στα μετόπισθεν οι παίχτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου αναγκάστηκαν να δουλέψουν στα «κόκκινα» στο έδαφος  πιάνοντας υψηλά standards σε αυτό το κομμάτι. Είναι ενδεικτικό της επιτυχίας των γηπεδούχων το πόσο δυσκολεύτηκαν οι Λιθουανοί στην εισαγωγική πάσα στο low post (πολύ βασικό εργαλείο του επιθετικού τους παιχνιδιού). Ο κόουτς Σφαιρόπουλος επέλεξε μονή άμυνα στα post ups του Ντέηβις (η Ζαλγκίρις είναι από τις πιο αποτελεσματικές ομάδες στη διοργάνωση τελειώνοντας φάσεις μετά από μπάλες που βγαίνουν από ντουμπλάρισμα χαμηλά, ειδικά στην αδύνατη πλευρά, αυτά τα fast breaks μισού γηπέδου/καταστάσεις με παίχτη παραπάνω που λέμε στο Hoopfellas) και σταδιακά άφησε το over-switching αλλάζοντας στη πλευρά στις περιπτώσεις που οι Πάνγκος και Μίλακνις ανέβαιναν στις 45 μοίρες για εκτέλεση (θέση από όπου είναι πολύ ικανοί εκτελώντας μάλιστα σε πρώτο χρόνο).

Αυτή η πίεση της ελληνικής άμυνας σε απόσταση μιας πάσας κατάφερε «πλήγμα» στη λιθουανική επίθεση σε επίπεδο ανάπτυξης μιας και δυσκόλεψε τη κίνηση των φιλοξενουμένουν μακριά από τη μπάλα και μείωσε τη ροή τους όσο αυτό ήταν δυνατό. Να σημειώσουμε πως σημαντικό ρόλο στο δεύτερο ματς σε αυτό το αμυντικό πλαίσιο έπαιξε και το γεγονός ότι η Ζάλγκιρις δε πήρε midrange εκτέλεση μετά από ντρίμπλα (αλλά ούτε και τον Γιανκούνας που ως σκαλοπάτι και εναλλακτικός δημιουργός από το High post σπάει ανάλογες καταστάσεις αμυντικής πίεσης) από τα γκαρντ για να αλλοιώσει τη διάταξη στα μετόπισθεν του αντιπάλου. Κλειδί (παράγωγο της φύσης της άμυνας των γηπεδούχων) για την ισοφάριση τα πολλά λάθη στα οποία υπέπεσε η Ζαλγκίρις (16 ενώ στο πρώτο ματς είχε μόλις 7), τομέας-βαρόμετρο στη συνέχεια της σειράς για δύο ομάδες αρκετά επιρρεπείς στο λάθος.

-Για τη Ζαλγκίρις,  ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον εαυτό της σε αυτά τα δύο πρώτα ματς της σειράς και σε αυτό το καυτό περιβάλλον, πιθανόν να αποτελέσει μεγαλύτερη κληρονομιά από το ίδιο το break, ως μέρος της ευρύτερης πνευματικής ωρίμανσης αυτού του συνόλου.  Οι Λιθουανοί έδειξαν χαρακτήρα κάνοντας το παιχνίδι τους και βρίσκονται πλέον (το κέρδισαν) μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση με το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας να ηχεί στα αυτιά τους..

Όποιος έχει παρακολουθήσει τους Λιθουανούς  σε ολόκληρη τη φετινή σεζόν εύκολα μπορεί να κατανοήσει ότι δεν έπιασαν υψηλό επίπεδο απόδοσης συνολικά έχοντας πολλούς παίχτες-κλειδιά στο επιθετικό κομμάτι σε χαμηλή πτήση. Όμως ρόλαραν σε συγκεκριμένα διαστήματα όπου το execution τους και στις δύο πλευρές του παρκέ απογοήτευσε την ελληνική ομάδα, προσδίδοντας μάλλον απροσδόκητα  μια αίσθηση υπεροχής στους φιλοξενούμενους. Ο Σάρας είχε σε καταπληκτική κατάσταση τον Ντέηβις (20.5 πόντοι, 15/25 σουτ-11/13 προσωπικές, 5.0 ριμπάουντ, 2.0 τάπες στα δύο αυτά ματς) ενώ μου άρεσε αρκετά το performance του Μίσιτς ο οποίος εκτός του ότι μονιμοποιήθηκε επάνω στον Σπανούλη στα μετόπισθεν (Τουπάν-Ουλανόβας ήταν το αρχικό σχέδιο) έκανε ζημιά πατώντας στο «ζωγραφιστό» του Ολυμπιακού είτε με κάθετο παιχνίδι είτε ξεδιπλώνοντας το εξαιρετικό post up ρεπερτόριο του. Ο Μίλακνις ήταν επίσης αρκετά επιθετικός και αποτέλεσε σημαντικό μέρος στην επιτυχία της Ζαλγκίρις, ειδικά στο πρώτο ματς όπου οι Λιθουανοί σούταραν με μόλις 39.6% στο δίποντο. Η Hammer Action των Λιθουανών (misdirection από τον Πάνγκος, Weakside screen για Μίλακνις) έγειρε τη πλάστιγγα υπέρ τους στη ρώσικη ρουλέτα του πρώτου ματς..

 

 

Ο Σάρας είναι τρομερά ευφυής και ένα δυνατό μυαλό που δύσκολα κάμπτεται. Άλλαζε συνεχώς εισαγωγικό play (ξεκινώντας από διαφορετική διάταξη για να καταλήξει ουσιαστικά σε παρόμοια κομπίνα) για να αποτρέψει την άμυνα του Ολυμπιακού από το να διαβάσει τι θέλει να παίξει. Μετέφερε από τη τελική γραμμή στη περίμετρο μια Flopy δράση για τον Μίλακνις (αρχική διάταξη Box ή Diamond,  το έτρεχαν φέτος ελάχιστα με τον Μίσιτς μόνος στη Weakside corner να ανεβαίνει στη δυνατή ως δεύτερος screener παίρνοντας μαζί τη βοήθεια για να δώσει στον Λιθουανό σουτέρ τη δυνατότητα curling, στο ΣΕΦ δε χρειάστηκε καν γιατί βγήκε καλό σουτ σε πρώτο χρόνο) ενώ μερικές δράσεις κατά τις οποίες η Ζαλγκίρις περνούσε από Horns σε 2-3 High Pnr  και 1-3-1 (side pick) ήταν απλά απολαυστικές.

 

 

Παράσημο για τη λιθουανική άμυνα το ότι κατάφερε να αναχαιτίσει το κεντρικό PnR των ερυθρολεύκων ελέγχοντας με Hedge out την ντρίμπλα και έχοντας ως κρυφό χαρτί τις θέσεις των υπόλοιπων τριών αμυντικών τους (έτοιμοι μπροστά από τους παίχτες των γηπεδούχων) τη στιγμή που ο ball handler του Ολυμπιακού έψαχνε τη πάσα μακριά από τη συνεργασία για να σπάσει την άμυνα. Οι Λιθουανοί επέλεξαν να αποφύγουν το Switch στο δεύτερο ματς ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις καταστάσεις mismatch που παρήγαγε αυτή η τακτική και επάνω στις οποίες ουσιαστικά βασιζόταν η ελληνική επίθεση. Ο Ολυμπιακός έφτασε στη τελική ευθεία του πρώτου ματς (παρά τα heroics του εκπληκτικού Σπανούλη, ο άνθρωπος είναι συνομήλικος μου, φοβερά πράγματα..) να είναι πολύ προβλέψιμος όπως άλλωστε είναι ολόκληρη τη σεζόν όταν ο Πρίντεζης δε «παραδίδει» στο low post. Οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν Flex στο δεύτερο ματς για να βάλουν τον διεθνή φόργουορντ στο χαμηλό post σε πλεονεκτική θέση και τον Σπανούλη στον άξονα. Σε πολλά από τα Down Screens που χρησιμοποιούν οι ερυθρόλευκοι για τον αρχηγό, ο Ουλανόβας έπαιξε Push απέναντι του προσπαθώντας να τον κρατήσει μακριά από τον screener, κινούμενος για να διατηρήσει την απόσταση στο μονοπάτι του κανόνα «a moving defender is hard to screen».

Το κυρίως πρόβλημα για τον κεντρικό διάδρομο της λιθουανικής άμυνας ήταν ο (στο δεύτερο ματς) ο Τζαμέλ Μακλίν και το παιχνίδι του με τη μπάλα στο παρκέ. Ο Αμερικανός ήταν σούπερ τη Παρασκευή (21 πόντοι, 8/12 δίποντα-5/6 προσωπικές) και η μονομαχία του με τον Ντέηβις έχει κλέψει τη παράσταση σε προσωπικό επίπεδο στη σειρά. Την ώρα που ο Σπανούλης κάνει σωματική υπέρβαση (21.0 πόντοι-6.5 τελικές σε 30.5’), το ξύπνημα του Βαγγέλη Μάντζαρη  λειτούργησε ευεργετικά για τον Ολυμπιακό σε ένα κομβικό σημείο της σεζόν. Να σημειώσουμε ότι με τον Μάντζαρη στο παρκέ φέτος (ακόμα και έτσι παραμένει ο ικανότερος αμυντικός γκαρντ της ομάδας) οι ερυθρόλευκοι παίζουν στο υψηλότερο pace ενώ χωρίς αυτόν πιάνουν το χαμηλότερο νούμερο πάντα σε σύγκριση με τη παρουσία οποιουδήποτε άλλου παίχτη του σκληρού πυρήνα του rotation στη πεντάδα..

Στο Κάουνας..

Είπαμε στο Preview του δεύτερου ματς ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να μαζέψει όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει και να απαντήσει στη Ζαλγκίρις με τη καλύτερη γροθιά του. Αυτό ακριβώς έγινε.. Οι ερυθρόλευκοι, με βάση τη παρούσα κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται από τα προβλήματα τραυματισμών, έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν μένοντας ζωντανοί σε μ ια οριακή για αυτούς κατάσταση. Δεν ήταν καθόλου μακριά το 0-2.. Πλέον όμως άλλαξαν πολλά. Οι Λιθουανοί  ξαφνικά και ενόψει του τρίτου παιχνιδιού  βιώνουν μια πίεση η οποία απουσίαζε από το μυαλό τους τόσο στο πρώτο (γιατί είχαν και δεύτερη ευκαιρία) όσο και στο δεύτερο ματς (γιατί είχαν ήδη το break από το πρώτο). Οι προσδοκίες πάντα υπήρχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους όμως τώρα έχουν μεγαλώσει σημαντικά (μιας και είναι προφανές ότι η Ζαλγκίρις έχει καλή πιθανότητα να κοιτάξει προς το Βελιγράδι) μεταφέροντας τους πράσινους του Σάρας σε αχαρτογράφητα –για τον ψυχισμό τους- νερά.

 

Όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Ολυμπιακός πήρε το μάξιμουμ από τη πρώτη δυάδα παιχνιδιών καθώς τα προβλήματα χτύπησαν τη stamina του. Και πλέον, έχει φέρει τη σειρά σε ένα σημείο που δε μοιάζει καθόλου άσχημο για αυτόν. Εκτιμώ πως το τρίτο ματς θα είναι το κλειδί. Ο νικητής θα αυξήσει σημαντικά τη πιθανότητα πρόκρισης στο φετινό F4. Με τη κατάσταση που επικρατεί στον άξονα, στα μετόπισθεν της Ζαλγκίρις, οι ερυθρόλευκοι θα πρέπει να βρουν καλή περιφερειακή εκτέλεση για να μείνουν όρθιοι στο Κάουνας παίρνοντας ένα τουλάχιστον διπλό. Το Hedging των Λιθουανών μπορεί να παράγει καλή περιφερειακή εκτέλεση (ειδικά όταν έχεις σουτέρ όπως οι Στρέλνιεκς-Ρόμπερτς  από τις 45 μοίρες). Επίσης ο Παπανικολάου πρέπει να «εκεί». Χωρίς αυτόν ο Ολυμπιακός δύσκολα θα επιβιώσει. Για την ελληνική ομάδα το «καινούργιο στοιχείο» είναι ότι καλείται να βάλει κάτω έναν αντίπαλο ανάλογου τουλάχιστον (ίσως και υψηλότερου) μπασκετικού IQ. Το πλεονέκτημα της συναισθηματικής νοημοσύνης όμως βρίσκεται ακόμα στον Πειραιά. Η ένταση έχει χτυπήσει «κόκκινο» και η ανάγκη των προπονητών να προβούν σε δηλώσεις στοχεύοντας στο να «προετοιμάσουν το κλίμα» είναι παράγωγο ανασφάλειας που οδηγεί στο συμπέρασμα της  έλλειψης εμπιστοσύνης στη διοργανώτρια αρχή. Πάμε για «επικές» μάχες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο..

 

Η ώρα να νικήσει τους φόβους του..

 

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο 1-1 με τη Ρεάλ Μαδρίτης μετά από δύο τελείως διαφορετικά παιχνίδια και 80’ εντός των οποίων οι αντίπαλοι παρουσίασαν διακυμάνσεις στην απόδοση τους.  Τίποτα μη αναμενόμενο λέω εγώ.. Στη πραγματικότητα βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο εκείνο που περιμέναμε, αξιολογώντας τη πιθανότητα εμφάνισης της παρούσας συνθήκης ως αρκετά ισχυρή. Οι πράσινοι ταξιδεύουν στη Μαδρίτη όπου θα έχουν δύο ευκαιρίες για το break. Ήρθε η ώρα να νικήσουν τους φόβους τους.. Τον φόβο της εκτός έδρας νίκης απέναντι σε μια ομάδα της ελίτ. Τον φόβο του μομέντουμ και του κακού κάρματος το οποίο μοιάζει να έχει συσσωρευτεί επάνω από τον οργανισμό μετά τις αποτυχίες των τελευταίων ετών στη φάση των playoffs. Εάν παραδοσιακά τα παιχνίδια ακριβώς της φάσης στη διοργάνωση προσφέρουν την ευκαιρία σε ομάδες και παίχτες να γιγαντωθούν σπάζοντας τα όρια τους ώστε να βαδίσουν στη συνέχεια έναν πολύ διαφορετικό δρόμο, τότε η συνθήκη είναι ιδανική για το «τριφύλλι», ακριβώς γιατί θα έχει ανατρέψει μια κατάσταση που σήμερα μοιάζει κατά του. Αλήθεια πόσο πιο δυνατός βγαίνεις όταν μείνεις όρθιος κοιτάζοντας στα μάτια τον φόβο σου;

H πρεμιέρα ήταν βγαλμένη από τα όνειρα των πρασίνων οπαδών, με το «τριφύλλι» να αποτυπώνει στο παρκέ με τον καλύτερο τρόπο και στον μέγιστο βαθμό (τακτικά και εκτελεστικά) τον σχεδιασμό της σελίδας μας για τη σειρά (βασικά ξεχάστε το, η πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερη ακόμα και από την υψηλότερη προσδοκία).. Με τον Καλάθη να θυμίζει Bob Cousy και τον Τζέιμς δίπλα του να δίνει σάρκα και οστά (έστω για αυτό το βράδυ) στο όραμα του «non stop motor-backcourt το οποίο παράγοντας ανεξάντλητη ενέργεια θα κάνει τη διαφορά την άνοιξη» όπως είχαμε πει πριν δύο χρόνια, ο Παναθηναϊκός άπλωσε την άμυνα του πιάνοντας τον αποσβολωμένο αντίπαλο από τον λαιμό και σφυροκοπώντας τον από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το hustling στην άμυνα των πρασίνων χτυπούσε κατά κύματα την επίθεση της Ρεάλ μετατρέποντας αυτόματα την άμυνα σε transition επίθεση. Η ελληνική ομάδα επιτιθόταν από κάθε σημείο του παρκέ (midrange εκτέλεση στη flat αντιμετώπιση των PnR, close out επίθεση, αδύνατη πλευρά, base line & back cuts) ανοίγοντας διάπλατα την άμυνα της Ρεάλ η οποία είδε το πλεονέκτημα του μεγέθους της να μετατρέπεται σε βαρίδι στη προσπάθεια της να τρέξει δίπλα σε έναν σαφώς πιο γρήγορο αντίπαλο. Όπως σημειώσαμε όμως στο preview της δεύτερης αναμέτρησης, τα πράγματα αναμένονταν και εν τέλει ήταν διαφορετικά στο παιχνίδι που θα ακολουθούσε..

Το να επιβάλλεις έναν τέτοιον ρυθμό δεν είναι πάντα στο χέρι σου. Εξαρτάται από πολλές παραμέτρους και κυρίως, σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού, από τη συμπεριφορά του αντιπάλου όταν μιλάμε για δύο σύνολα τα οποία ποιοτικά είναι κοντά. Ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να είναι έτοιμος να κερδίσει ένα κλειστό (σε διαφορά) δεύτερο ματς τη Πέμπτη όμως δε τα κατάφεραν για συγκεκριμένους λόγους.

Πάμε να δούμε μερικές  σημειώσεις από αυτό το ματσάρισμα των δύο πρώτων παιχνιδιών και με φόντο τα παιχνίδια της Μαδρίτης..

Πάμε πάλι: Όχι στη συμβατική μάχη κόουτς..

-Ο Παναθηναϊκός προδόθηκε από την  αμυντική «τρύπα» του τρίτου δεκαλέπτου στη δεύτερη αναμέτρηση. Η ομάδα δε τα έχει κάνει ακριβώς όλα σωστά στα πρώτα είκοσι λεπτά όμως το ισχνό προβάδισμα (40-36) ηχούσε σαν μουσική στα αυτιά μου. Τα πράγματα κυλούσαν όπως έπρεπε..

Οι 32 πόντοι των φιλοξενουμένων στη τρίτη περίοδο και η σαρωτική τους επικράτηση στο κομμάτι των ριμπάουντ (24-43) αποτέλεσαν μια πραγματικότητα η οποία έμοιαζε να πλησιάζει με τη μορφή τραίνου απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό δεμένο στις ράγες. Το total switching του Παναθηναϊκού έδειξε τον δρόμο στους Μαδριλένους οι οποίοι έβαλαν τη μπάλα στο mismatch της τελικής γραμμής αναγκάζοντας με τη υπεροχή τους στο επιθετικό ριμπάουντ τη πράσινη άμυνα σε ένα overhelping το οποίο στο τέλος καταδίκασε τους γηπεδούχους μιας και η Ρεάλ μπορούσε να παράγει επίθεση από μέσα προς τα έξω, εκτελώντας με πολύ καλές προϋποθέσεις.

Το εξαιρετικό πρώτο παιχνίδι του Τζέιμς στα μετόπισθεν (πραγματικά καλό) έδωσε τη θέση του σε έναν πολύ κακό performance στην άμυνα μακριά από τη μπάλα. Και αυτός και ο Λοτζέσκι δυσκολεύτηκαν πολύ να ελέγξουν το κάθετο κόψιμο στη καρδιά της άμυνας ή τα L-cut των σουτέρ της Ρεάλ οι οποίοι συνδέθηκαν με το καλάθι τη πιο κομβική στιγμή.

Είναι παραπάνω από φανερό ότι η επίθεση της Ρεάλ γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική όσο κυλάει ο χρόνος και προσαρμόζεται σε αυτή τη τακτική του Παναθηναϊκού. Νιώθει σταδιακά πιο άνετα, διαβάζει πολύ εύκολα.  Οι Μαδριλένοι εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία των ψηλών του Πασκουάλ να ελέγξουν τα Flash cuts (από το χαμηλό post στο ημικύκλιο του High post) των Αγιόν-Ρέγιες, με τον Μεξικάνο σέντερ να δείχνει γιατί πριν τη σειρά υπογραμμίζαμε την ικανότητα του σε δημιουργικό επίπεδο, σέρνουν τον Τζέιμς στη τελική γραμμή (τελευταίος παίχτης στη βοήθεια με φανερό μειονέκτημα μεγέθους) και κερδίζουν εύκολα τη μάχη των κατοχών σε ένα ματς που θα κρινόταν στη ..κατοχή. Σημειώστε ότι κατασκευαστικά οι ομάδες με αυτόν τον compact χαρακτήρα που λανσάρει ο φετινός Παναθηναϊκός (ΤΣΣΚΑ, Χίμκι) συνήθως αντιμετωπίζουν προβλήματα στο αμυντικό ριμπάουντ. Όμως στη προκειμένη περίπτωση η κατάσταση που δημιουργήθηκε αφορούσε άμεσα και την αμυντική τακτική της ομάδας των πρασίνων. Ο Παναθηναϊκός συνέχισε να ποντάρει στην ίδια επιλογή όπου το μυαλό του αντιπάλου ένιωθε άνετα, αρνούμενος να του κάνει δύσκολο. Την ίδια στιγμή πνιγόταν στην επιθυμία του να ανοίξει το γήπεδο, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει η βάση για κάτι τέτοιο. Οι πράσινοι έμοιαζαν με μποξέρ κατηγορίας φτερού ο οποίος έχει εγκλωβιστεί σε ένα στενό κλουβί απέναντι σε έναν γιγαντιαίο παλαιστή..

Για να είμαι ειλικρινής, μου άφησε πικρή γεύση η έλλειψη πρωτοβουλίας από τον πάγκο σε αυτό το σημείο της βραδιάς. Ο Παναθηναϊκός πίστεψε ότι θα μπορέσει να αλλάξει το μομέντουμ  ακολουθώντας την ίδια τακτική στα μετόπισθεν, ποντάροντας σε κλεμμένες μπάλες, την έμπνευση του Τζέιμς και ενδεχόμενα περιφερειακά σουτ. Φάνηκε όμως πολύ πρόχειρο εντέλει.. Χρειαζόταν πρωτίστως να αλλάξει τη σκέψη του αντιπάλου ως προθάλαμο και μετέπειτα να χαλάσει το μυαλό του. Όπως θα καταλάβετε προχωρώντας στην ανάγνωση σας, ο κόουτς Πασκουάλ είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει κάτι καινούργιο τακτικά, αγγίζοντας ακόμα και το νοητό όριο του αντικομφορμισμού για να δώσει στην ομάδα του το στρατηγικό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Σε συμβατική μάχη με τις δύο ομάδες να πετούν στο τραπέζι τα χαρτιά που οι δύο πάγκοι γνωρίζουν μέχρι σήμερα, τα πράγματα δε μοιάζουν καλά για την ελληνική ομάδα..

 

-Ένα θετικό στοιχείο επάνω στο οποίο μπορεί να χτίσει ο Παναθηναϊκός  είναι το εντυπωσιακό 65.3% που τον συνοδεύει στα δίποντα μετά τα δύο πρώτα αυτά ματς, ενδεικτικό της ύπαρξης χώρων και της αποτελεσματικότητας με την οποία μπορούσε να φτάσει η ομάδα στο καλάθι, ειδικά στις περιπτώσεις που πατούσε στο ζωγραφιστό της Ρεάλ. Στο δεύτερο μάλιστα παιχνίδι, οι πράσινοι μέτρησαν 21/29 δίποντα (72.4%).. Οι Ισπανοί αντίθετα έχουν σημαντικό πρόβλημα στο να επιτεθούν στη καρδιά της ελληνικής άμυνας για αυτό και χρειάστηκαν αυτή τη συντριπτική υπεροχή τους στο ριμπάουντ τη Πέμπτη, για να επιβληθούν, οριακά μάλιστα. Η Ρεάλ μετράει συνολικά 33/76 δίποντα σειρά έχοντας πέσει στο 43.4% (μιλάμε για μια ομάδα του 55+ %).  Ο Trey Thompkins είναι ο παίχτης-κλειδί για τον Λάσο μέχρι στιγμής παρουσιάζοντας τα πιο «έτοιμα χέρια» για τους Μαδριλένους. Η ικανότητα του να γλιστρήσει μέσα από Shuffle screens προς το καλάθι και να τιμωρήσει τη βοήθεια του παίχτη του βάζουν σημαντική πίεση στην άμυνα. Εδώ θα πρέπει να επαναλάβω το credit που δικαιούται ο κόουτς Λάσο, ο οποίος μετέτρεψε τους Τέηλορ-Τόμπκινς (προσωπικές επιλογές) από σκόρερ και παίχτες που έμπαιναν στο ματς μέσα από την επίθεση σε Defensive stoppers και μάλιστα αρκετά καλούς. Ήταν ο μόνος τρόπος να «κολλήσουν» μακροπρόθεσμα σε αυτό το υπερταλαντούχο  ρόστερ. Ο 3&D χαρακτήρας του Thompkins συμβάλλει τα μέγιστα στο παιχνίδι της Ρεάλ.

Προαπαιτούμενο: Πρέπει να εμφανιστούν οι Ρίβερς & Γκιστ..

Είπαμε (ειδικά πριν τη δεύτερη αναμέτρηση) ότι ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί «ώθηση» από τους παίχτες-ρόλων του και μιλήσαμε συγκεκριμένα για το Strong finishing του Πέην και την ικανότητα του Ντένμον να γίνει «παράγοντας» στη σειρά.

 

Και οι δύο Αμερικανοί ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά. Ο Ντένμον (8.5 πόντοι με 5.10 τρίποντα σε 14.5’) αποτέλεσε –με τον Ρίβερς «εκτός»- το καλύτερο  3&D εργαλείο που είχε ο Τσάβι Πασκουάλ στα χέρια του δείχνοντας υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης (μιλάμε για ρούκι άλλωστε), χαρακτήρα και μαχητικότητα. Βλέποντας την επιμονή και τον επαγγελματισμό του Αμερικανού γκαρντ μετά τα όσα έχει περάσει τη φετινή σεζόν (όχι μόνο δε «γονάτισε αλλά είναι «εδώ» και βελτιώνεται σταθερά) σκέφτομαι συνεχώς αυτό που γράφαμε εδώ μέσα το καλοκαίρι σχετικά με τη διαφορετικότητα της προοπτικής του στον φετινό Παναθηναϊκός εφόσον είχε ήδη «κάτω από τη ζώνη του» έστω μια σεζόν σε ομάδα χαμηλότερης ταχύτητας στην Ευρωλίγκα.. Η παρουσία του Πέιν (10.5 πόντοι με 9/9 δίποντα σε λιγότερο από 14.0’) δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ο δυναμισμός (ειδικά ο τρόπος που επιτίθεται στο καλάθι)  και τα προσόντα του ήταν δεδομένο ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό, ειδικά στα εντός έδρας ματς. Το πρόβλημα για τον πρώην παίχτη του Izzo είναι ότι χάνει συνεχώς «θέσεις» στα μετόπισθεν και εντός του αμυντικού rotation κατάσταση που επηρεάζει σημαντική τη συνολική εικόνα της ομάδας. Και οι δύο αυτοί role players στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Σταθήκαμε σε αυτούς όμως γιατί η συγκυρία της έδρας έδενε αρμονικά με την ιδιοσυγκρασία και το status του παιχνιδιού τους σήμερα. Στη Μαδρίτη οι πράσινοι θα χρειαστούν κάτι παραπάνω..

Αναφέρομαι στο δίδυμο των Ρίβερς και Γκιστ. Πόσο θα διαφορετική θα ήταν η εντός των τεσσάρων γραμμών πραγματικότητα στο τελευταίο εξάλεπτο του δεύτερου ματς, με τον Ρίβερς «εκεί», συνδεδεμένο από πριν με το καλάθι; Μιλάμε για τον go to guy του «τριφυλλιού» όλη τη σεζόν όταν μιλάμε για τη τελική ευθεία κλειστών ματς. Η σκυτάλη αυτή έχει περάσει στον James αλλά και σε μια διαφορετική  πιο individual διαδικασία σε αντίθεση με τη περίοδο του Ρίβερς για την εκτέλεση του οποίου δούλευαν (και εμπλέκονταν άμεσα) περισσότερα άτομα προσφέροντας μια αίσθηση ομαδικής ολοκλήρωσης που ακολουθήσει τις επιτυχημένες clutch εκτελέσεις του Αμερικανού. Ο Ρίβερς (μηδέν σουτ σε 13.5 λεπτά στο δεύτερο ματς..) οφείλει να είναι «εκεί», δίπλα στον Τζέιμς, την εβδομάδα που πιθανόν θα κριθούν πολλά για τη πορεία του φετινού Παναθηναϊκού.

Μιλώντας επίσης για «φόβους» στο ξεκίνημα της ενότητας των πρασίνων.. Δε μπορώ να δώσω αξιοσημείωτο νούμερο πιθανοτήτων που αφορούν την επιτυχία του Παναθηναϊκό χωρίς την αγωνιστική «επιστροφή» του Τζέημς Γκιστ . Ο ίδιος ο Αμερικανός  πρέπει να νικήσει τον φόβο των playoffs. Δεν αντέχει άλλη σειρά με εξαφανισμένο τον Γκιστ ο Παναθηναϊκός, πόσο μάλλον το φετινό οικοδόμημα όπου ο F/C από το Maryland αποτελεί βασικό πυλώνα εκτός των άλλων και στο επιθετικό κομμάτι. Η παρουσία του στο ριμπάουντ, στη προσωπική και ομαδική άμυνα, η δυνατότητα του να τελειώσει φάσεις στη καρδιά της ρακέτας του αντιπάλου. Υπό κανονικές συνθήκες ο Γκιστ πρέπει να έχει το υψηλότερο κίνητρο για τα ματς που ακολουθούν. Είναι ώρα για αυτόν και τον Ρίβερς να βγούν μπροστά. Χωρίς veteran leadership δε θα μπορέσει ο Παναθηναϊκός..

Μπορεί η 1-3-1 να αποτελέσει τον Joker του Τσάβι Πασκουάλ;

 

Όπως υπογραμμίσαμε παραπάνω, αξιολογώντας και τα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά τα 80’ πρώτα λεπτά τριβής μεταξύ των ομάδων στη σειρά, υπάρχει έντονη η ανάγκη για τον Παναθηναϊκό να παρουσιάσει ένα καινούργιο χαρτί στο τραπέζι. Μια «προσαρμογή» ή μια φρέσκια επιλογή σε προσωπικό επίπεδο η οποία δε θα χρησιμοποιηθεί ως «άρμα μάχης» για να καταστρέψει τον αντίπαλο αλλά  ως  wild card στο τραπέζι η οποία θα αλλάξει το μομέντουμ υπέρ του Παναθηναϊκού όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο. Θα είναι μια  1-2-2 ζώνη; Μήπως η παρουσία του Μήτογλου αντί του Γκάμπριελ στη βάση της ανάγκης ύπαρξης ενός πιο πειθαρχημένου πνεύματος που εκτός του ότι θα ανεβάσει το επίπεδο συγκέντρωσης μπορεί να προσφέρει σημαντικά και στο ριμπάουντ (αν και ο κόουτς δύσκολα εμπιστεύεται νεαρό παίχτη σε αυτή τη συνθήκη); Ή μήπως κάτι καινούργιο τακτικά..;

Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να παρουσιάσεις μια 1-3-1 ζώνη εάν δεν έχει ήδη ένα σχετικό υπόβαθρο στη σεζόν. Δεν είναι εύκολο να τη στήσεις και να μεταδώσεις στους παίχτες σου τον ρόλο και τις ευθύνες τους σε μικρό χρονικό διάστημα εάν ως ομάδα δεν έχεις καταπιαστεί ξανά με αυτό μερικές φορές. Παρ’όλα αυτά, η πρώτη ύλη των πρασίνων μοιάζει ιδανική για να τρέξει αυτή την αμυντική επιλογή.

Με τους Αντετοκούνμπο-Σίνγκλετον να εναλλάσσονται στις θέσεις του Chaser και του τελευταίου παίχτη (θέλει  αντίληψη και ταχύτητα για να πάρεις τον ρόλο αυτόν μιας και καλείσαι να αμυνθείς στην εκτέλεση κατά μήκους της τελικής γραμμής, θυμηθείτε τον Γκρέιντζερ στη περυσινή σειρά με τον ΟΣΦΠ) , τον Γκιστ στο κέντρο και στόχευση να μετατραπεί σε strong side (δίνοντας κατεύθυνση στον ball handler της Ρεάλ) η πλευρά του Καλάθη. Είναι μια άμυνα η οποία μπορεί να προκαλέσει το λάθος, να ξεκλειδώσει ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο αλλά κυρίως να βγάλει την αντίπαλη επίθεση από τις συνήθειες της κάτι που συνεπάγεται μεγαλύτερη προσπάθεια για να ρολάρει κάποια στιγμή στο παιχνίδι. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια στο ριμπάουντ (θα αποτελούσε δοκιμασία για το χρονικό όριο ενεργοποίησης της μια τέτοιας επιλογής η συμπεριφορά των πρασίνων στο αμυντικό ριμπάουντ ειδικά με το προηγούμενο του δευτέρου ματς) ενώ ο front the post χαρακτήρας της για τους ψηλούς όταν η μπάλα βρίσκεται στη πλευρά τους μπορεί να αποτελέσει μέρος ενός γενικότερου κανόνα στην ελληνική άμυνα ο οποίος θα υπαγορεύει 4/4 ή ¾ aggressive (στα side entries δηλαδή εισαγωγικές πάσες από τα φτερά) άμυνα από τους ψηλούς ή τους πραγματικά ικανούς να αμυνθούν στη πίσω γραμμή αν θέλετε παίχτες. Front the post..

Η Ρεάλ σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες θα έχει ετοιμοπόλεμο τον Σέρχιο Γιούλ για τα παιχνίδια που ακολουθούν. Ο Ισπανός σούπερ σταρ έρχεται από αποχή πολλών μηνών όμως και μόνο η παρουσία του (πέραν του αγωνιστικού κομματιού δεδομένου του ότι θα αποσυμπιέσει τους μέχρι τώρα  ball handlers των Μαδριλένων στη σειρά) μπορεί να δώσει σπουδαία ψυχολογική ώθηση στη «Βασίλισσα». Ο Λάσο παίζει το δικό του χαρτί τη κατάλληλη στιγμή όμως πρέπει να το διαχειριστεί σωστά για να μη το «κάψει» δεδομένου του ότι δε μπορεί τη συγκεκριμένη στιγμή να ποντάρει επάνω του όπως έκανε στο παρελθόν. Το κλίμα ίσως είναι είναι πανηγυρικό λοιπόν στη Μαδρίτη. Και εκεί ακριβώς πρέπει να εμφανιστεί ο Joker του Τσάβι Πασκουάλ ώστε να καταστρέψει αυτή τη γιορτή. Ο Παναθηναϊκός μπορεί κάλλιστα να κάνει το break και στο τέταρτο ματς. Η επιθυμία, η θέληση για ζωή και η οργή για τη πιθανότητα εμφάνισης αυτής της αδυναμίας που ταβανιάζει τα όνειρα του (στο ενδεχόμενο του τέταρτου ματς με τη σειρά στο 1-2 υπέρ της Ρεάλ) μπορεί να αποτελέσει το ιδανικό συναισθηματικό πλαίσιο για την «υπέρβαση». Θέλει φαντασία, πνευματική φόρμα και ετοιμότητα..

«Υπάρχει πάντα μια διαρκής πάλη μέσα μου, ανάμεσα στην ανάγκη μου να καταστρέψω και στη θέλησή μου να ζήσω. Κι αυτό δημιουργεί μία εσωτερική ένταση που κυριαρχεί και στον τρόπο που δημιουργώ και στην υλική μου ύπαρξη. Κάθε πρωί ξυπνώ με μια καινούργια οργή, μια καινούργια καχυποψία, μια καινούργια λαχτάρα για τη ζωή».

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

 

 

Υ.Γ:  «Το να βλέπεις μια σύνθετη άμυνα, κατασκευασμένη για μια απολύτως ειδική κατάσταση στην επίθεση της Ρεάλ και με συγκεκριμένους, βραχυπρόθεσμους στόχους, να παρατάσσεται αλλάζοντας από ζώνη σε προσωπική άμυνα στα τελευταία δευτερόλεπτα είναι κάτι που περικλείει όλη τη γοητεία αυτού του (καθόλου απλού αλλά ) σύνθετου αθλήματος. Οld School προπονητική μεταφρασμένη στη βάση του σύγχρονου μπάσκετ. Ένας Chesterfield καναπές και ένα βιβλίο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ σε ένα διαστημόπλοιο..»

Η σελίδα μας για την 1-3-1 του David Blatt (master σε αυτή την ζώνη, τεράστια η τεχνογνωσία του) πέρυσι στη Μαδρίτη..

 

 

Y.Γ1: Η Χίμκι παρουσίασε πολύ ανταγωνιστικό πρόσωπο όμως προδόθηκε από την “αχίλλειο πτέρνα” του ριμπάουντ στο πρώτο ματς και από τον υπέρ του δέοντως περιφερειακό της επιθετικό χαρακτήρα στο δεύτερο απέναντι σε έναν αντίπαλο που πατούσε με “ασφάλεια” το ζωγραφιστό. Μεγάλη χαμένη ευκαιρία να αναγκάσει την ΤΣΣΚΑ σε μια βόλτα στον δρόμο της αβεβαιότητας (αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης χωρίς Χάινς-Ντε Κολό). Credit στον Δημήτρη Ιτούδη που κράτησε την ομάδα του “μαζί” στη δεύτερη αναμέτρηση και με το σοκ της απώλειας του Ντε Κολό να μην έχει σβηστεί από τη μνήμη του συνόλου του. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να τη πατήσεις..

 

 

 

Y.Γ2: Λευκός καπνός.. Ήρθε η ώρα για την Ανατολή (όνομα και πράγμα) των “παραδοσιακών δυνάμεων”..;

Υ.Γ3: Αυτό θέλω να το δω. Σε βάθος χρόνου..