Μεγάλη εβδομάδα..

 

Το Hoopfellas απλώνει τη ματιά του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο τελικός του NCAA, θέματα από την Ευρώπη και η δυναμική Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού ενόψει των playoffs της Ευρωλίγκας. Μπαίνοντας στη “Μεγάλη εβδομάδα” του μπάσκετ..

 

Mπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα λοιπόν η οποία συμπίπτει με σημαντικά γεγονότα και για το άθλημα μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για τη “Μεγάλη εβδομάδα” του μπάσκετ με τον τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος να παίρνει μέρος στο Σαν Αντόνιο ξημερώματα Τρίτης, τη στιγμή που τη Μ.Παρασκευή το βράδυ θα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τα τέσσερα ζευγάρια των φετινών playoffs της Ευρωλίγκας. Επέλεξα να μην εστιάσουμε αποκλειστικά στα παιχνίδια των δύο “αιωνίων” αυτή τη φορά αλλά να ρίξουμε τον προβολέα μας και σε άλλα θέματα που μπορούν να εμπλουτίσουν τη συζήτηση μας. Ξεκινάμε..

 

 

 

Σημεία των καιρών..

Οι Villanova Wildcats του Jay Wright θα αντιμετωπίσουν τους Michigan Wolverines του John Beilein σε μια σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων. Το πειθαρχημένο και πολύ αποτελεσματικό αμυντικά Michigan απέναντι στη High Octane-Offense του Villanova.  Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πλαίσιο στο οποίο θα διεξαχθεί η αναμέτρηση. Σε ποιο «γήπεδο» τακτικά θα παιχτεί ο τελικός. Το Villanova είναι σημάδι των καιρών. Είναι ο εκπρόσωπος της pace & space τάσης και της γιγάντωσης της σημασίας του τριπόντου ως του «απόλυτου» εργαλείου δημιουργίας της θεμιτής για την επίθεση αμυντικής διάταξης  που έχει κυριεύσει το σύγχρονο μπάσκετ παγκοσμίως.

 

Όλο και περισσότεροι προπονητές πλέον εμπνευσμένοι από το Small Ball των Ουόριορς και των Wildcats και το άψογο execution των drive & kick καταστάσεων προσπαθούν να χαμηλώσουν, να τρέξουν και κυρίως να σουτάρουν. Όταν το Villanova βρίσκεται «εκεί» (αναφέρομαι σε συγκεκριμένα αγωνιστικά standards τα οποία πιάνει αρκετά συχνά) δε ματσάρεται. Παίζει το μπάσκετ της υπεροχής κεφαλαιοποιώντας τον ρυθμό μια εξαιρετικά efficient επίθεσης η οποία παίρνει σχεδόν το 50% της παραγωγής της από το τρίποντο.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο John Beilein για τις πνευματικές αρετές του οποίου τρέφω μεγάλο σεβασμό. Είναι ένας πολύ έξυπνος προπονητής που ξέρει να προσαρμόζεται στην εξέλιξη του αθλήματος και να φτάνει στο αποτέλεσμα από διαφορετικά μονοπάτια. Τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η μεγάλη του καριέρα μέχρι σήμερα. Η πρόκληση των Wildcats είναι τεράστια. Η ομάδα του έχει καλό μομέντουμ και το αμυντικό performance του Texas Tech απέναντι στη « Nova» ως οδηγό. Οι Wolverines είναι ακόμα καλύτερη αμυντική ομάδα. Έχουν μεγαλύτερο μήκος για να χαμηλώσουν το νούμερο των uncontested περιφερειακών σουτ της Villanova σε σχέση με το Kansas -το οποίο βρέθηκε δεμένο χειροπόδαρα σε έναν τοίχο με το Uzi του Jay Wright απέναντι του- και τον εξαιρετικό Γερμανό Μoritz Wagner με τον οποίον στο «5» μπορεί να αμυνθεί καλύτερα στη περίμετρο.

 

Ο Beilein θα προσπαθήσει να χαμηλώσει το τέμπο της αναμέτρησης (κομβικό το αμυντικό performance του Simpson απέναντι στον Jalen Brunson) γνωρίζοντας ότι η ομάδα του δύσκολα θα μπορέσει να ακολουθήσει  σε ένα ματς 80 πόντων. Δε θα είναι εύκολο για τους Wolverines να αποκρούουν συνεχώς την επιθετικότητα των Wildcats.  Θα πρέπει να πάρουν το τιμόνι του παιχνιδιού αυτοί από την αρχή μέσα από την άμυνα τους με τον Beilein να δοκιμάζει διάφορα αμυντικά σχήματα σε εναλλαγή ώστε να αποτρέψει τον αντίπαλο να νιώσω άνετα στην επίθεση του. Εκτός αυτού το Michigan δεν είναι πραγματικά τεσταρισμένο φέτος απέναντι σε up tempo ομάδες. Στόχος του Beilein θα είναι να στριμώξει το Villanova στα σχοινιά, γνωρίζοντας ότι το σύνολο του Wright  με τη σειρά του δεν είναι τεσταρισμένο σε πραγματικά κλειστά ματς. Η άμυνα του Michigan επαναλαμβάνω είναι εξαιρετική (παραδοσιακά μου αρέσουν τέτοιες ομάδες) όμως θα είναι δύσκολο για τους Wolverines να μείνουν όρθιοι όταν το «βαρύ πυροβολικό» (σύνδεση με το καλάθι από τη περιφέρεια) κάνει την εμφάνιση του. Το Villanova είναι το φαβορί στο ..τουρνουά των εκπλήξεων.

 

Οι “αιώνιοι”..

 

Πάμε να πούμε και μερικά πράγματα για τις ομάδες μας στην Ευρωλίγκα , σε διαφορετική βάση αυτή τη φορά (θεωρώ ότι επιβάλλεται να απλώσουμε λίγο τη ματιά μας αυτή τη Κυριακή)  και με το βλέμμα στη καυτή περίοδο των playoffs που πλησιάζει..

 

 

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στην Ανδαλουσία στο έξτρα πεντάλεπτο (87-85) παρουσιάζοντας σημαντικές μεταπτώσεις στην απόδοση του εντός των σαράντα λεπτών. Τι κρατάμε από το παιχνίδι:

-Οι ερυθρόλευκοι έχουν κληθεί να διαχειριστούν σημαντικές απουσίες (και) τη φετινή σεζόν με μεγαλύτερη αυτή του Βασίλη Σπανούλη όμως η αντίστοιχη  του Παπανικολάου έχει επηρεάσει στο μεγαλύτερο βαθμό τον συνεκτικό ιστό της ομάδας (ακόμα και εάν συνέπεσε με το τέλος της κανονικής περιόδου και με τον Ολυμπιακό να έχει εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας). Είναι μια από τις σπάνιες φορές όλα αυτά τα χρόνια που μια συγκεκριμένη απουσία τείνει να αλλοιώσει σε τέτοιο βαθμό το αγωνιστικό προφίλ των ερυθρολεύκων. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία φυσικά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις καλοκαιρινές επιλογές του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Ο Ολυμπιακός έτσι όπως έχει οικοδομηθεί φέτος δεν «αντέχει» την απώλεια του διεθνούς φόργουορντ με το impact αυτής στα μετόπισθεν να είναι τεράστιο.

Η ελληνική ομάδα έπαιξε καλά στην άμυνα στα διαστήματα όπου οδηγούσε τη μπάλα στην επίθεση της Ουνικάχα επάνω στον Μιλουτίνοφ, κυρίως στη περιοχή όπου ορίζεται ως «άξονας». Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στα close outs (τεχνική για να μακιγιάρει ατομικές αμυντικές αδυναμίες σε αυτές τις καταστάσεις) ο παίχτης που ανέβαινε στη περίμετρο προσπαθούσε (από τη στιγμή που οι Ισπανοί έβαζαν τη μπάλα στο παρκέ) να κατευθύνει την εκτέλεση επάνω στον Σέρβο σέντερ. Αυτό λειτούργησε σωστά αναχαιτίζοντας  σε δύο διαφορετικές περιόδους μέσα στο ματς την επίθεση των γηπεδούχων.

-Η άλλη όψη του νομίσματος δείχνει ότι για μεγάλο διάστημα ο Ολυμπιακός ήταν πολύ κακός στην άμυνα μακριά από τη μπάλα.

 

 

Η δεύτερη περίοδος είναι ενδεικτική. Ο Πλάθα έχει διαβάσει την αδυναμία επικοινωνίας στα μετόπισθεν και πατάει εκεί. Η Ουνικάχα παίζει πραγματικά πολύ έξυπνα. Έχουμε πει ότι η επίθεση της στο μισό γήπεδο είναι πραγματικά αποτελεσματική και λειτουργεί πολύ έξυπνα όντας το δυνατό χαρτί ενός συνόλου το οποίο είχε μια αρκετά αξιόλογη σεζόν φέτος στη διοργάνωση. Ο Ολυμπιακός είχε σημαντικό πρόβλημα κατασκευαστικά σε πρώτο στάδιο στο να αμυνθεί στον άξονα όταν ο Μακλίν κάλυπτε το «5». Η multi screen επίθεση των Ισπανών σε 5-out Format (ακριβώς για να εκθέσει μέσα στη ρακέτα την αδυναμία των ερυθρολεύκων να αμυνθούν μακριά από τη μπάλα σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο) παρήγαγε cuts,  λόμπες και συνολικά καλάθια τόσο εύκολα που μέσα μου έλεγα «αποκλείεται, έχει σφυρίξει ο διαιτητής και έχουν σταματήσει να αμύνονται».

 

 

 

 

Δεν είχε σφυρίξει κανείς.. Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε τρεις κατοχές της Ουνικάχα για να αποκωδικοποιήσει το εξαιρετικό weak side stagger των γκαρντ της με το οποίο ο Πλάθα εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα ύψους που του έδιναν οι 3-guard lineups του Ολυμπιακού. Σας έχω πει, στον φετινό Ολυμπιακό δε μου αρέσουν ιδιαίτερα αυτά τα σχήματα, ειδικά όταν ο Μιλουτίνοφ δε βρίσκεται στο παρκέ.

-Ο Ολυμπιακός σούταρε πολύ καλά από το τρίποντο (13/30,  43.3%) κάτι για το οποίο σας είχα προετοιμάσει (όπως και τη προηγούμενη εβδομάδα στο αντίστοιχο ματς του Παναθηναϊκού) στο preview του παιχνιδιού. Είναι αυτή η τάση που χαρακτηρίζει την Ουνικάχα στα μετόπισθεν να παίζει στα όρια της Pack Line όταν η μπάλα βρίσκεται χαμηλά στη πλευρά που γεννάει αυτόματα ευκαιρίες για καλή περιφερειακή εκτέλεση.

-Ο Βασίλης Σπανούλης (ανέβηκε στη κορυφή της λίστας που αφορά τις τελικές πάσες ιστορικά στη διοργάνωση, ελληνική υπόθεση) και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν και πάλι οι κορυφαίοι παίχτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Επάνω τους κατά κύριο λόγο στηρίχτηκε η σπουδαία προσπάθεια των ερυθρολεύκων στη τρίτη περίοδο όπου έχτισαν ένα εκπληκτικό σερί δυναμώνοντας τη πίσω γραμμή άμυνας και τις επιδόσεις τους στο αμυντικό ριμπάουντ. Είμαι υποχρεωμένος να επαναλάβω (μπορεί να γίνεται κουραστικό αλλά είναι ένα στοιχείο το οποίο υπογραμμίσαμε από το καλοκαίρι αξιολογώντας τις δυνατότητες του φετινού Ολυμπιακού) ότι η κατάσταση του Σπανούλη και η αποτελεσματικότητα του στο κάθετο παιχνίδι μπορεί να κρίνει πολλά για την ομάδα του Σφαιρόπουλου σε μια σειρά playoffs.

Σε αντίθεση με το ρεύμα, δε θέλω τη Ζαλγκίρις..

Η Μπασκόνια εντυπωσιάζει το τελευταίο διάστημα όντας σε εξαιρετική κατάσταση, καλλιεργώντας μάλιστα με συνέπεια ένα two-way χαρακτήρα αναφορικά με το αγωνιστικό της πρόσωπο. Απέναντι στο athleticism αυτής και της Χίμκι οι ερυθρόλευκοι έζησαν δύο πολύ άσχημα βράδια στη φετινή περίοδο. Εάν όμως με βάση κάποιο θεϊκό σχέδιο μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω ποιον αντίπαλο δεν θα ήθελα να δω απέναντι στον Ολυμπιακό (ώστε οι πιθανότητες της ελληνικές ομάδες για πρόκριση να είναι μεγαλύτερες) θα έλεγα «Ζαλγκίρις». Οι Βάσκοι ρολάρουν σε ένα κρίσιμο σημείο της σεζόν και όπως και η Χίμκι έχουν το αθλητικό υπόβαθρο να βάλουν δύσκολα σε οποιαδήποτε ομάδα με τα τρεξίματα τους όμως και τα δύο αυτά είναι σύνολα είναι αμφίβολο ότι έχουν το πνευματικό προφίλ για να κερδίσουν μια τέτοια σειρά, απέναντι στον Ολυμπιακό, με μειονέκτημα έδρας. Αντίθετα σήμερα (γιατί κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν, μη ξεχνάμε ότι μεσολαβεί μεταξύ τους παιχνίδι στο φινάλε της κανονικής περιόδου που μπορεί να επαναπροσδιορίσει πράγματα στην «ατμόσφαιρα») ,  η Ζαλγκίρις  (που έχει να ταξιδέψει στα playoffs από ’99) μου φαίνεται  ως το πιο δύσκολο ματσάρισμα για την ελληνική ομάδα. Είναι πνευματικά πειθαρχημένη και η ακραία –στα όρια του φονταμενταλισμού- προσήλωση σε αυτό που παίζουν και δουλεύουν καθημερινά μπορεί να τους οδηγήσει σε στιγμές που άλλες ομάδες βουλιάζουν. Για τον Ολυμπιακό τα φετινά playoffs πάντως θα είναι το απόλυτο τεστ. Σε περίπτωση που η ομάδα φτάσει στο Βελιγράδι τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Σε παιχνίδια της μιας ανάσας όπου το παραμικρό λάθος μετράει η παρουσία του Σπανούλη και του Πρίντεζη μπορεί να σε γιγαντώσει. Μπορεί όμως ο Ολυμπιακός να διαχειριστεί μια σειρά πέντε παιχνιδιών απέναντι σε ένα πεινασμένο underdog..; Περισσότερα την άλλη εβδομάδα..

 

Ο Παναθηναϊκός έκανε  το χρέος του στο ΟΑΚΑ απέναντι σε μια λαβωμένη από τραυματισμούς Βαλένθια (75-56) και παρά τον πύραυλο που έστειλε ο Ντόνσιτς στο Βελιγράδι συνεχίζει να ελπίζει στο πλεονέκτημα, εναποθέτοντας τις ελπίδες του κυρίως στους Λιθουανούς της Ζαλγκίρις οι οποίοι επισκέπτονται τον Ολυμπιακό στο Φάληρο (περίπτωση τριπλής ισοβαθμίας με ΟΣΦΠ, Ρεάλ) πάντα στη περίπτωση που η ομάδα του Πασκουάλ περάσει το παιχνίδι-παγίδα (για πολλούς λόγους) στο Μιλάνο. Οι σημειώσεις μας..

-Οι πράσινοι του Τσάβι Πασκουάλ παρουσίασαν  ένα από τα καλύτερα διαστήματα της σεζόν στο πρώτο επτάλεπτο. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός για τον οποίον συζητήσαμε μετά το ματς της Μόσχας και τη προσθήκη των δύο νέων προσώπων. Αυτή είναι η αγωνιστική κατεύθυνση-μονόδρομος για το «τριφύλλι» αυτή τη στιγμή, στη τελική ευθεία της φετινής Ευρωλίγκας. Πρέπει να την αγκαλιάσει, να τη πιστέψει και να την υποστηρίξει ως το μόνο πλαίσιο που μπορεί να αποβεί λειτουργικό με τη μετακίνηση του Τζέιμς στη πρώτη πεντάδα.

Ο Παναθηναϊκός ανέβασε τη γραμμή πίεσης στην άμυνα του στοχεύοντας στο ανοιχτό γήπεδο.

 

Αυτό ακριβώς το «γήπεδο» είναι η έδρα του πλέον. Είναι το «γήπεδο» του Καλάθη, το «γήπεδο» των περισσότερων παιχτών του σκληρού πυρήνα στο rotation της ομάδας. Πρωτίστως (και αυτό είναι πολύ σημαντικό) σε αυτό πρέπει να πιστέψει βαθιά ο προπονητής του ώστε να το μεταδώσει στους παίχτες. Ο Τσάβι Πασκουάλ είναι ως γνωστόν  θιασώτης της σετ επίθεσης. Αυτή διαχρονικά αποτελούσε το δικό του ασφαλές περιβάλλον. «Εκεί» ήξερε να κερδίζει τα ματς γνωρίζοντας εντός αυτού του πλαισίου τα shortcuts που οδηγούν στη νίκη. Πλέον πρέπει προσαρμοστεί πρώτα ο ίδιος. Χωρίς περιστροφές  (αποκύημα χρόνιων συνηθειών) και δεύτερες σκέψεις..

 

Στο σύνολο της η αμυντική τακτική του Παναθηναϊκού (Hard Hedge στο όριο του trapping με τον Γκιστ) είχε ως στόχο να αλλάξει τους χρόνους εκτέλεσης σε μια σωστά δομημένη επίθεση όπως αυτή της Βαλένθια (παρά τις σημαντικές απουσίες επαναλαμβάνω). Επί της ουσίας οι γηπεδούχοι «σκότωσαν» την άμυνα της Βαλένθια επιτιθέμενοι κατά κύματα στη καρδιά της ρακέτας της. Τα αργά πόδια του Πλάις αποτέλεσαν «φάρο» στην επίθεση του Παναθηναϊκού (ούτως ή άλλως το πρώτο βήμα των Καλάθη-Τζέιμς έβαζε μεγάλη πίεση στις νυχτερίδες σε ball screen-καταστάσεις) ενώ τα base line cuts του Αντετοκούνμπο παρουσίασαν αρκετά καλό συγχρονισμό με τη κίνηση του εκάστoτε screener (roll ή dive). Δεν είναι τυχαίο το -16 σε όρους plus-minus (το χειρότερο ανάμεσα στους παίχτες που αγωνίστηκαν) του Γερμανού σέντερ της Βαλένθια. Στο σχετικό preview στη Stoiximan, παραθέτοντας το παράδειγμα του Σπανούλη στη πρόσφατη αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τις «νυχτερίδες»,  είχαμε υπογραμμίσει αυτή τη παράμετρο. Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι πράσινοι κέρδισαν με 19 πόντους (σκοράροντας 75) ένα ματς στο οποίο είχαν μόλις 6/20 τρίποντα και 15/29 προσωπικές ακριβώς γιατί εκμεταλλεύτηκαν πλήρως τη δυνατότητα να επιτεθούν εκτελώντας από τη καρδιά της ισπανικής ρακέτας.

 

PS: Η τάπα του Αντετοκούνμπο στον Πλάις κάτι μου θύμισε..

 

Οκ, λίγο. Άλλος βαθμός δυσκολίας βεβαίαως..

Βασικά τώρα που το ξαναβλέπω, ξεχάστε το..

 

-O Παναθηναϊκός είχε ένα άσχημο διάστημα όταν προσπάθησε, κατά τη προσφιλή του συνήθεια, να χαμηλώσει το τέμπο περνώντας από τη PnR επίθεση σε Post up καταστάσεις με την είσοδο του Βουγιούκα. Η άμυνα τους ατόνησε και συνολικά έγιναν ομάδα στα μέτρα του αντιπάλου. Νομίζω έγινε κατανοητό ότι οι πράσινοι έπρεπε να πάρουν σταδιακά το πόδι τους από το γκάζι, ανεβάζοντας τον Πέην ως πρώτη αλλαγή στο «5» στη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Είναι σημαντικό για τον κόουτς να μπορεί να διαγνώσει το πότε θα ενεργοποιήσει τον Βουγιούκα και τις πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες που του προσφέρει το πακέτου του Έλληνα σέντερ.

 

Ο Πέην είχε 12 πόντους-8 ριμπάουντ και 2 μπλοκ σε 17’. Το strong finishing και η ικανότητα του να παίξει πάνω από το καλάθι μπορούν να αποτελέσουν κρυφό χαρτί για τον Πασκουάλ σε μια σειρά playoffs όμως κατά τη γνώμη μου (και επειδή εκεί το επίπεδο είναι τέτοιο) δε θα πρέπει να υπερεκτιμηθούν οι δυνατότητες του. Ο Αμερικανός έχει ουκ ολίγες αδυναμίες στη προσωπική και ομαδική άμυνα και το όχι ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο αντίληψης του μπορεί να στοχευθεί. Είναι σημαντικό κατά την άποψη μου να επικεντρωθεί σε λεπτομέρειες όπως τα σωστά (όσο μπορεί) screens και το έξυπνο μοίρασμα των φάουλ του, στοιχεία που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στο ομαδικό performance ειδικά σε κλειστά παιχνίδια.

-Μεστό παιχνίδι από τον Μάικ Τζέιμς. Δεν έκανε κατάχρηση προσπαθειών, δεν άφησε στα αποδυτήρια το pull up του (αδιανόητο για παίχτη αυτής της αποτελεσματικότητας σε αυτό το κομμάτι, στο σύγχρονο μπάσκετ), ήταν θετικότατος στην άμυνα, είχε 5 τελικές για κανένα λάθος. Ο ίδιος μπορεί να γίνει καλύτερος παίχτης μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ήταν άλλωστε ο λόγος που δε κατάφερε να μακροημερεύσει στο ΝΒΑ.. Μένει να δούμε την αγωνιστική του συμπεριφορά και στο Mediolanum ώστε να γνωρίζουμε εάν είμαστε σε θέση να μιλάνε για «πρόοδο». Ομολογώ πάντως ότι με τον Ρίβερς εκτός, ήθελα να δω σε αυτήν ειδικά την αναμέτρηση τον Μάρκους Ντένμον να πατάει παρκέ και να παίρνει μάλιστα ικανοποιητικά λεπτά..

Αλλάζει «κέλυφος»..

Κόβοντας το νήμα της κανονικής περιόδου ο Παναθηναϊκός φαίνεται να αλλάζει «κέλυφος» αναπροσαρμόζοντας την ιεραρχία των αγωνιστικών του στόχων ώστε να πάρει ότι καλύτερο από τις πρόσφατες προσθήκες του, επιστρέφοντας πιο δυνατός στη διεκδίκηση ενός εισιτηρίου για το Βελιγράδι. Οι πράσινοι πλέον διαθέτουν τη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης μετά τον Ολυμπιακό και έχουν ανεβάσει το pace τους παίζοντας σαφώς πιο γρήγορα τη στιγμή που βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις παραγωγής λαθών των αντιπάλων. Η επίθεση τους στο μισό γήπεδο όμως θέλει δουλειά και σε αυτό το πεδίο δεν είμαι σίγουρος πόσα στοιχεία προλαβαίνει να βελτιώσει ο Τσάβι Πασκουάλ. Το φεγγάρι του Ρίβερς στα φετινά playoffs, καλώς ή κακώς θα καθορίσει εν πολλοίς την αποτελεσματικότητα των πρασίνων σε σετ καταστάσεις. Η πιθανότητα σύγκρουσης με τη Ρεάλ είναι παραπάνω από ορατή πλέον με τον Ολυμπιακό να αποτελεί το εναλλακτικό σενάριο, μόνο στη περίπτωση που οι δύο «αιώνιοι» ηττηθούν τη τελευταία αγωνιστική. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να κερδίσει στο Μιλάνο και να περιμένει το ματς του Φαλήρου για να μάθει το «ποιος και που». Πάνω από όλα όμως οφείλει να πιστέψει στη speed up the tempo κατεύθυνση η οποία πρέπει να γίνει δευτέρα φύσις στο παιχνίδι του..

 

Συγκεντρώνει βλέμματα ο Τόμας

 

 

Ο Matt Thomas είναι ένας αθλητής ο οποίος πολύ πιθανόν το καλοκαίρι θα απασχολήσει αρκετές ομάδες στην αγορά. Το όνομα του υπάρχει στα μπλοκάκια πολλών διοικητικών ήδη. Η αποτελεσματικότητα του G/F της Obradoiro και η συνέπεια που παρουσιάζει είναι μια καλή βάση σχετικά με τις πιθανότητες ανάπτυξης του 25χρονου sharpshooter στο επόμενο επίπεδο. Η ισπανική λίγκα τον έχει βοηθήσει να κάνει adapt στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μιας και το περιβάλλον της είναι πάντα γόνιμο για παίχτη αυτής της κάστας. Ο Thomas έχει ευνοηθεί αρκετά και από τη κατεύθυνση της επίθεσης της φετινής Obradoiro. Low pace (πάντα με βάση τα standards της ACB) παιχνίδι, έμφαση στο μισό γήπεδο και παραγωγή μέσα από συνεργασίες, basketball smarts. Εντός αυτού του πλαισίου μπόρεσε να αναδειχθεί η ικανότητα του να δουλέψει γύρω από τα screens μακριά από τη μπάλα και να πασάρει σωστά, σημαντικό πλεονέκτημα για έναν πλάγιο σουτέρ σήμερα. Τα νούμερα του (Τrue Shooting%  .644 σε USG% 24.3,  45.6% από το τρίποντο σε σχεδόν 5 σουτ ανά παιχνίδι, 51.2% στα δίποντα και 95.2% στις προσωπικές, 2.0 τελικές πάσες και 15.5 πόντοι) είναι πολύ αξιόλογα.

 

Ο Τhomas δούλεψε υπό τον θρύλο του Iowa State και μετέπειτα προπονητή των Μπουλς (τι fit και αυτό, θυμάστε τι είχαμε πει..) Fred Hoiberg για να συνεχίσει στα δύο τελευταία, καλά του χρόνια με τους Cyclones υπό τις οδηγίες του Steve Prohm. Για να σας το μεταφράσω, δούλεψε σε ένα επιθετικό περιβάλλον που στοχεύει στο γρήγορο παιχνίδι, τη transition εκτέλεση ενώ στο μισό γήπεδο ποντάρει πολύ στη κυκλοφορία της μπάλας και τις πολλές πάσες με στόχο την εύρεση efficient περιφερειακής εκτέλεσης. Ο Hoiberg μάλιστα έφερε τη ταμπέλα του κατόχου ενός εκ των βαθύτερων επιθετικών playbook στο κολεγιακό μπάσκετ και το trend της εποχής με την επιτυχία του παιχνιδιού των Ουόριορς του άνοιξε διάπλατα τη πόρτα του ΝΒΑ (οι Μπουλς του Θίμποντο όμως ήταν κακό fit για αυτόν και αποδείχθηκε περίτρανα). Ο Thomas έχει το υπόβαθρο να παίξει καλό μπάσκετ στην Ευρώπη και σε υψηλότερο επίπεδο, χρειάζεται όμως την απαραίτητη  «ζύμωση» με ένα μεγαλύτερο κλαμπ το οποίο έχει τη γνώση να δουλεύει με τέτοιας κοπής αθλητές.

 

 

Πώς..;

Κανείς δε κατάλαβε τον παρορμητισμό του front office της Μπάγερν Μονάχου και την απόφαση της να διακόψει τη συνεργασία με τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς. Ο «Σάλε» στη δεύτερη χρονιά του στο κλαμπ δημιούργησε ένα πολύ καλό σύνολο  με two way-χαρακτήρα, πολυπρόσωπη επίθεση και ποιοτικό βάθος. Οι ομάδες του παραδοσιακά ακουμπούν το 70.0 σε όρους AST% (σπουδαίο νούμερο) και (συμπεριλαμβανομένου της εθνικής ομάδας της Σερβίας) ξεχώριζαν για τις γραμμές επικοινωνίας που έχτιζαν στην επίθεση τους γύρω από μια dominant post παρουσία. Oι Βαυαροί υπό τον Σάλε είχαν πραγματικά καλό σύνολο φέτος και δε τράβηξαν άδικα τη προσοχή αρκετού κόσμου. Οκ, η Μπάγερν έπεσε επάνω στον Ντέηβιντ  Μπλατ στα ημιτελικά του Eurocup. Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους προπονητές του πλανήτη που ξέρει να σπρώχνει τον εαυτό του πνευματικά βαθιά τη στιγμή που πρέπει.

Εδώ μέσα άλλωστε έχουμε πολλάκις αποδώσει τον υπέρτατο σεβασμό στον κόουτς που ξέρει να κερδίζει «τελικούς των τριών λεπτών» και παράλληλα (τη σεζόν 2015-16) έχουμε υπογραμμίσει την αδυναμία του Σάλε στη διαχείριση αυτών των τελευταίων δέκα κατοχών.. Η Μπάγερν όμως ήταν σαρωτική στη γερμανική λίγκα και παρά τον αποκλεισμό παρέμενε το φαβορί για τον τίτλο και τη συμμετοχή στην επόμενη Ευρωλίγκα. Ήταν μια απόφαση που ομολογώ πως με ξάφνιασε. Αντίθετα δε θα με ξαφνιάσει καθόλου εάν οι Βαυαροί συνεχίσουν να επιδεικνύουν την αγάπη τους στη Σερβική προπονητική σχολή (Ράντονιτς)..

 

Hoopfellas..

 

Η κοινότητα μας έχει κάνει σπουδαία πρόοδο σε πολλά επίπεδα. Είναι πολύ σημαντικό ότι  έχουμε καταφέρει  να απορροφήσουμε αρμονικά τη συνεχώς αυξανόμενη ροή νέων προσώπων (τα νούμερα των επισκέψεων βρίσκεται σε σταθερή άνοδο χρόνια τώρα) τα οποία ακολουθούν συνειδητά ή ασυνείδητα έναν αόρατο δρόμο ενσωμάτωσης, διαβάζοντας πρωτίστως και κατανοώντας την ατμόσφαιρα εντός του Hoopfellas ώστε να μπουν μετέπειτα ενεργά στη συζήτηση «φορώντας» (στη πλειοψηφία πάντα) το καλύτερο τους πρόσωπο. Η τριβή μεταξύ μας και ο προβληματισμός  σε επίπεδο λεπτομερειών όπως σας έχω ξαναπεί παράγει μπάσκετ και αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Σύμφωνα με τους ειδικούς μάλιστα οι οποίοι παρακολουθούν στενά τη πορεία μας, η δυναμική της σελίδας σήμερα είναι «τεράστια σε πολλά επίπεδα». Σε αυτό έχει συμβάλλει και η δική σας ανάπτυξη (αναφέρομαι σε πολύ παλαιά αλλά και σχετικά φρέσκα μέλη). Παρακολουθώ τα γραπτά σας πολλές φορές και βλέπω τον ..σπόρο να δίνει καρπούς μιας και η βελτίωση σας (ειδικά στον τρόπο προσέγγισης του αθλήματος) είναι σημαντική. Στη κουβέντα που είχαμε κάνει με τα παιδιά του Vice, αρχές της σεζόν, υπήρχαν σχετικές ερωτήσεις για τη κοινότητα όμως η έκταση της συζητήσεως ήταν τόσο μεγάλη που αναγκαστικά κάποια πράγματα έπρεπε να μείνουν έξω από αυτό που διαβάσατε. Σας παραθέτω κάποια από αυτά σχετικά με τη σελίδα μας και τον ρόλο σας..

 

«Έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις ένα πραγματικά ποιοτικό fanbase. Το βλέπω και από τους ανθρώπους του κύκλου μου, που ποστάρουν κατά καιρούς τα κείμενα σου. Συνήθως, πρόκειται για άτομα με άποψη και αγάπη για το μπάσκετ. Πως αισθάνεσαι γι’ αυτό; 

 

Πολύ υπερήφανος και ευγνώμων που η ενασχόληση μου με το άθλημα έτυχε κάποιας αναγνώρισης. Αυτό. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι καλύτερο.

 

 Έχεις διαβάσει ποτέ σχόλιο από αναγνώστη και να πεις: «ο τύπος το κατέχει»;

 

Πολλές φορές. Μερικοί γράφουν καλύτερα από εμένα. Το ότι το Hoopfellas έχει φτάσει εκεί που είναι δεν οφείλεται στα κείμενα του Κατσιώνη. Αυτά ήταν το ερέθισμα για να μαζευτούν σπουδαία, δυνατά μυαλά γύρω από τη κοινότητα, να την αγκαλιάσουν και ουσιαστικά να τη κάνουν μέρος της καθημερινότητας τους. Η καρδιά της σελίδας είναι ο διάλογος (δεδομένου του ότι δεν είναι ειδησεογραφική) των μελών της. Τόσα χρόνια τη «τρέχω» μόνος σε επίπεδο αρθρογραφίας (τους τελευταίους μήνες είχα τη τύχη να συνεργαστώ με ένα εξαιρετικό μεταφραστή ώστε να υποστηρίξουμε το εγχείρημα της αγγλόφωνης έκδοσης, credit στον Ορέστη Ζούμπο). Ήταν προσωπική επιλογή. Όταν κάποια στιγμή χρειαστώ βοήθεια σε επίπεδο αρθρογραφίας είναι δεδομένο ότι θα στραφώ στη δική μου κοινότητα ανεβάζοντας παιδιά που έχουν γαλουχηθεί στο πνεύμα της σελίδας και γνωρίζουν καλά τα ιδανικά που πρεσβεύει..»

Και έχω την αίσθηση ότι είμαστε μόνο στην αρχή..

 

 

Y.Γ: Φοβερός Σάσα..