Το “τάλισμαν” της ελίτ..

Κρατώντας κρυμμένο στη παλάμη της το «τάλισμαν» που την οδηγεί στον δρόμο της επιτυχίας και φέτος, η τριάδα των ΤΣΣΚΑ-Φενέρ-ΟΣΦΠ αφήνουν πίσω τους διώκτες τους την ώρα που ο Παναθηναϊκός παραμένει βυθισμένος στη δική του κρίση απογοητεύοντας στη Μαδρίτη. Αλήθεια, τι πήγε όμως τόσο στραβά στο WiZink Center; Το Hoopfellas για τις επιδόσεις των δύο «αιωνίων» την εβδομάδα που πέρασε..

 

Μπήκαμε στη τελική ευθεία της κανονικής περιόδου λοιπόν με τις ομάδες να επιδιώκουν το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα και παράλληλα ένα ισχυρό finish το οποίο θα αναβαθμίσει το status τους σε συνάρτηση με το μομέντουμ που απαιτεί μια σειρά playoffs. Ο Ολυμπιακός, χωρίς να πιάσει υψηλά standards απόδοσης και πάλι, κατέβαλλε την αντίσταση της μαχητικής Brose στο ΣΕΦ αγκαλιάζοντας το πλεονέκτημα την ώρα που ο Παναθηναϊκός προβλημάτιζε έντονα με την εικόνα του στη Μαδρίτη. Η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ ψάχνει τον δρόμο της “επιστροφής” στο καλό μπάσκετ σε ένα σημείο της σεζόν όπου ιδανικά θα έπρεπε να ανεβάζει ταχύτητα για να κάνει δικό της το πλεονέκτημα έδρας. Χωρίς πολλά λόγια και περαιτέρω προλόγους, πάμε στην αξιολόγηση μας..

 

 

Μαδρίτη

O Παναθηναϊκός απογοήτευσε στη Μαδρίτη κάνοντας ένα κακό αμυντικό παιχνίδι σε μια αναμέτρηση με οριακό χαρακτήρα αναφορικά με τη μάχη του πλεονεκτήματος.  Μια μάχη η οποία πλέον μπαίνει σε δεύτερη μοίρα για το “τριφύλλι” το οποίο πρωτίστως πρέπει να επαναπροσδιορίσει τους πυλώνες του αγωνιστικού του οικοδομήματος και τη κατεύθυνση του παιχνιδιού του. Δεν είναι άσχημο ούτε σοκαριστικό ότι οι πράσινοι καλούνται να μπουν σε αυτή τη «διαδικασία επαναπροσδιορισμού» ως ομάδα. Είναι άσχημο όμως ότι καλούνται να το κάνουν σε αυτό το σημείο της σεζόν. . Στη Μαδρίτη ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με αυτόν τον εμφατικό τρόπο πολύ απλά γιατί καταλύθηκαν βασικές αρχές της αγωνιστικής του φιλοσοφίας με τη Ρεάλ να κερδίζει την ελληνική ομάδα κατά κράτος σε κομμάτια που θεωρητικά αποτελούν τα δυνατά χαρτιά του φετινού οικοδομήματος των πρασίνων. Όταν μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ στη προκειμένη περίπτωση βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτή τη συνθήκη χρειάζεται σε πρώτη φάση δουλειά σε πνευματικό επίπεδο. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ο Τσάβι Πασκουάλ τη προσπάθεια του να επαναφέρει την ομάδα του στο καλό, ισορροπημένο μπάσκετ. Πρωτίστως από εκεί.. Ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη φάση της σεζόν αντιμετωπίζει σημαντικό πνευματικό πρόβλημα.

Πάμε στις σημειώσεις μας..

-Ο κόουτς Πασκουάλ  επέστρεψε στο γνώριμο αρχικό σχήμα με το οποίο η ομάδα άρχισε να ρολάρει μετά το ξεκίνημα της φετινής σεζόν. Η σημασία της σωστής, σε συνάρτηση με τις ανάγκες και τους στόχους σου κάθε φορά, starting unit δεν έγκειται αποκλειστικά στο να μπορέσεις να ελέγξεις ένα παιχνίδι στα πρώτα του λεπτά (ο Παναθηναϊκός δε το έκανε στη Μαδρίτη) αλλά κυρίως στο να ξετυλίξεις αρμονικά τη συγκεκριμένη φόρμα του rotation, πετώντας με τέτοιον τρόπο τις κάρτες σου (παίχτες) στο τραπέζι ώστε να είσαι λειτουργικός και με τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα επιλογών όσο προχωράει το ματς, όντας ικανός να ανταποκριθείς σε κάθε νέο δεδομένο. Για αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία το timing που επιλέγεις να ρίξεις το κάθε διαθέσιμο χαρτί σου στη μάχη. Η ελληνική ομάδα λοιπόν μπορεί να ξεκίνησε πολύ άσχημα την αναμέτρηση (ο Λοτζέσκι, επάνω στον οποίον ακουμπούν οι πράσινοι στο ξεκίνημα των ματς θέλοντας να γαρνίρουν με το off ball παιχνίδι του τη PnR συνεργασία των Καλάθη-Γκιστ, δεν έχει αγωνιστικό ρυθμό και για δεύτερη σερί αναμέτρηση έμοιαζε αδύνατον να ακολουθήσει το τέμπο του ματς σε πολλές περιπτώσεις) όμως ξεδιπλώνοντας σωστά το rotation της με τους παίχτες που ήρθαν από πίσω κατάφερε να επιστρέψει παίρνοντας το προβάδισμα.

-Ο Παναθηναϊκός είχε πολύ άσχημα «διαβάσματα» στο επιθετικό κομμάτι για ένα πολύ μεγάλο μέρος της αναμέτρησης. Βασικά δε «διάβαζε».. Δυσκολεύτηκε πολύ να προσαρμοστεί στο «μήκος» της Ρεάλ μπαίνοντας στο παιχνίδι. Ο δισταγμός έγραφε παντού στην αγωνιστική του συμπεριφορά. Μια ομάδα που έχει στις τάξεις της τον Τζέιμς, τον Λεκαβίτσιους και τον Λοτζέσκι (περιφερειακούς με εξαιρετικό pull up jumper οι οποίοι μπορούν να τρέξουν ball screen καταστάσεις ως ball handlers) αδυνατούσε να χτυπήσει τη Step Back/Fight Through-PnR άμυνα της Ρεάλ η οποία υπαγόρευε στον Ταβάρες να μένει «πίσω» ασφαλίζοντας το κέντρο της ρακέτας και παράλληλα έστελνε τον Dogo Argentino (γιατί ως τέτοιος έπαιξε ο Καμπάτσο τη Πέμπτη το βράδυ) να δώσει μάχη σπάζοντας τα πράσινα screens ψηλά. Η αρχική διστακτικότητα του Καλάθη απενεργοποιεί απέναντι σε αυτόν τον τύπο άμυνας απενεργοποιεί την PnR δραστηριότητα του Παναθηναϊκού (είχε επιλέξει εξ αρχής flat screen του Γκιστ στη πλάτη του Καμπάτσο). Σταδιακά ο ηγέτης των «πρασίνων» κατανοεί ότι πρέπει να περάσει με τη μπάλα βαθιά προς τα μέσα διαβάζοντας σωστά. Σε εκείνο το σημείο το «τριφύλλι» ακούμπησε τη μπάλα σε  miss matches και βρήκε καλό εξωτερικό σουτ με δημιουργία από το low post αν και η πρώτη επαφή με τον Ταβάρες στις μάχες ψηλά είχε επιφέρει σημαντικό ψυχολογικό πλήγμα στις τάξεις των πρασίνων αναφορικά με τις παραγωγικές τους βλέψεις στο κέντρο του ζωγραφιστού. Η Ρεάλ πάντως προσάρμοσε την άμυνα της ενεργοποιώντας triple switch μετά από μερικές ελληνικές κατοχές.

Σε συνέχεια των κακών «διαβασμάτων» στην επίθεση του Παναθηναϊκού.. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο νωθρό σε επίπεδο «επιθετικότητας» ήταν το «τριφύλλι όταν προσπάθησε να απομονώσει τα αργά πόδια του Ρέγιες σε καταστάσεις δύο εναντίον δύο στη πλευρά. Μεγάλη ευθύνη σε αυτό έχουν οι main ball handlers της ομάδας οι οποίοι ήταν υπέρ του δέοντος ράθυμοι. Δε κλείδωσαν αυτό το πλεονέκτημα, δεν είχαν επιθετική ντρίμπλα (παθητική θα έλεγα) βάζοντας πίεση στην άμυνα, δε πήγαν με τη μπάλα προς τα μέσα εξερευνώντας τις πιθανότητες της ελληνικής επίθεσης και δοκιμάζοντας το επίπεδο συνοχής στα μετόπισθεν των Μαδριλένων. Παρατηρήθηκε το εξωγήινο φαινόμενο να φεύγει (χωρίς πίεση) η μπάλα μακριά από ευνοϊκή side κατάσταση για τον Παναθηναϊκό.. Το καλά reads (σε συνέχεια και υπό καθεστώς πίεσης) είναι ίδιον των ομάδων της ελίτ στην Ευρώπη. Είναι ένας τομέας στον οποίον τεστάρεται το βάθος της δουλειάς σου και η ποιότητα της προπόνησης σε πρακτικό και πνευματικό επίπεδο. Γιατί πρέπει να έχεις πιέσει το μυαλό σου (αναφέρομαι σε σύνολα, όχι απλά σε μονάδες) ώστε να φτάνεις σε αυτό το καλό διάβασμα “μαζί” και να είσαι πειθαρχημένος αρκετά ώστε να μη παρεκκλίνεις του στόχου σου υπό πίεση χρόνου..

Ο Νικ Καλάθης τελείωσε το παιχνίδι με 3 τελικές και 4 λάθη. Είναι το χειρότερο AST/TO Ratio του στη σεζόν. Η επόμενη τόσο άσχημη επίδοση του εντοπίζεται στο ματς της Μόσχας απέναντι στη ΤΣΣΚΑ όπου οι πράσινοι σκόραραν μόλις 63 πόντους..Δείτε λίγο τη παρακάτω κάρτα του Stats Li αναφορικά με τους πιο συχνά επαναλαμβανόμενους συνδυασμούς επιτυχημένων συνεργασιών στη φετινή Ευρωλίγκα για να κατανοήσετε το πλήγμα που δέχεται η λειτουργία της επίθεσης του Παναθηναϊκού στις λίγες τέτοιες βραδιές..

Ο Καμπάτσο έκανε εξαιρετική δουλειά απέναντι στον Καλάθη όντας πολύ aggressive και όσο χρειαζόταν «φυσικός» καταφέρνοντας με αυτά τα όπλα να διεισδύσει στο μυαλό του ηγέτη των πρασίνων. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε σημείο αναφοράς στο «ζωγραφιστό» ενώ το πιο ανησυχητικό στοιχείο εντοπίζεται (και πάλι) στη ροπή που έχει η ομάδα να επιλέγει άκοπα τρίποντα σε στιγμές που επιβάλλεται να ψάξει περισσότερο τη πιθανότητα close out επίθεσης. Είναι μια παθογένεια η οποία (έχει επηρεάσει και την αποτελεσματικότητα της περιφερειακής εκτέλεσης μεταξύ άλλων) εντοπίζεται σε εντονότερο βαθμό μετά τον τραυματισμό του Λοτζέσκι. Η επίθεση του Παναθηναϊκού βάζει όλο και λιγότερο τη μπάλα στο παρκέ κατά τη μετακίνηση της αντίπαλης άμυνας (ουσιαστικά έχει μειωθεί και η ίδια η μετακίνηση των αντιπάλων στα μετόπισθεν) με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στη σεζόν τον Κρις Σίνγκλετον. Το καλοκαίρι είχαμε υπογραμμίσει το πόσο σημαντικό είναι για το καινούργιο πλαίσιο επίθεσης του Τσάβι Πασκουάλ το να συνεχίσει ο (καταπληκτικός πέρυσι)  Σίνγκλετον να ανοίγει αποτελεσματικά με το περιφερειακό του σουτ τις άμυνες στο μισό γήπεδο από τη θέση «4». Ενώ λοιπόν ο Αμερικανός ψηλός συνεχίζει να σουτάρει αποτελεσματικά από το τρίποντο (43.2%) το 37% του στο δίποντο είναι απογοητευτικό για παίχτης αυτών των κυβικών και τέτοιων δεξιοτήτων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ακριβώς το ίδιο ποσοστό και στην ελληνική λίγκα.. Πολλά άκοπα τρίποντα, λιγότερο ψάξιμο των close out καταστάσεων, όχι το ίδιο φιλόπονη προσέγγιση στο «περνάω με τη μπάλα προς τα μέσα», κομμάτι στο οποίο τη τελευταία διετία ήταν αρκετά καλός. Παράλληλα θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι με τον Τζέιμς ως PG, η επίθεση του Παναθηναϊκού στο μισό γήπεδο είναι πιο αργή. Παρατηρείται δε, να προσπαθεί να εκτελέσει τα ίδια πράγματα (σε σχέση με το ότι είχαμε δει στο ξεκίνημα της σεζόν) με περισσότερη όμως ντρίμπλα, χαρακτηριστικό που δε μεταφράζεται σωστά στο συγκεκριμένο πλαίσιο και «κολλάει» την ανάπτυξη των πρασίνων. Από την άλλη, είναι απαραίτητο να σημειώσουμε ότι ο Τζέιμς (μέρος του κακού διαβάσματος σε πολλές περιπτώσεις), ο οποίος «τράβηξε» για κάποιο διάστημα τη κολλημένη πράσινη  επίθεση (23 πόντους με 7/7 δίποντα, 6/6 βολές αλλά και 1/9 τρίποντα), δεν έχει μέχρι τώρα τη βοήθεια στα σκριν των ψηλών με το σώμα μακριά από τη μπάλα που ανοίγουν τους χώρους για την επέλαση του στο ζωγραφιστό. Φέτος απουσιάζει αυτό το στοιχείο το οποίο υπήρξε καθοριστικό κυρίως στη σπουδαία σεζόν του στη Βιτόρια αλλά και πέρυσι στο ΟΑΚΑ. Συνολικά ο Παναθηναϊκός είχε 19/44 δίποντα και 9/34 δίποντα απέναντι στην άμυνα της Βασίλισσας η οποία είναι η πιο αποτελεσματική στη διοργάνωση στο να «χαμηλώνει» τα ποσοστά ευστοχίας του αντιπάλου..

 

Συνολικά ήταν πιθανόν η πιο μαύρη βραδιά για την PnR επίθεση του Παναθηναϊκού η οποία μαζί με την άμυνα του κατά μήκος του άξονα (εξ ου και η τακτική της αλλαγής που στοχεύει να κατευθύνει εκτέλεση επάνω στους Γκιστ-Σίνγκλετον κλειδώνοντας τη μπάλα εκεί) αποτελούν «πυλώνες» της αγωνιστικής φιλοσοφίας αυτής της ομάδας φέτος. Και στα δύο αυτά κομμάτια οι πράσινοι ήταν απογοητευτικοί..

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παράμετρος που έκρινε την αναμέτρηση ήταν το performance των πρασίνων στα μετόπισθεν στο δεύτερο εικοσάλεπτο του παιχνιδιού. Ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίον η ελληνική ομάδα αδυνατούσε να επιστρέψει στο ματς. Η εικόνα θύμιζε μαζική υποχώρηση σε υποτιθέμενη σώμα με σώμα μάχη από αυτές που δίνονταν τον 13^ο αιώνα..

Σε αντίθεση με πολλές (αν μη τι άλλο σεβαστές) πολλών παιδιών εδώ μέσα, θεωρώ τον Κοζέρ εξαιρετικό παίχτη. Έχει αυτό που χρειάζεται ένας περιφερειακός για να παίξει το σύγχρονο μπάσκετ στο υψηλό επίπεδο. Παιχνίδι με τη μπάλα και χωρίς αυτή, ικανότητα στο ρήγμα και τη περιφερειακή εκτέλεση, δημιουργία, ακόμα και εάν στο περιβάλλον της Ρεάλ έχουν απομονωθεί προς χρήση συγκεκριμένα στοιχεία του ρεπερτορίου του. Για παράδειγμα (την έχουμε κάνει και το καλοκαίρι αυτή τη κουβέντα), κατά τη ταπεινή μου άποψη ο Γάλλος θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει έναν από τους πιο παραγωγικούς παίχτες της φετινής version του Παναθηναϊκού ή ένα σπουδαίο fit (slashing, δημιουργία) αναφορικά με  την αντικατάσταση του Λοτζέσκι  στο αγωνιστικό περιβάλλον του Ολυμπιακού. Η άφιξη του στη Μαδρίτη ουσιαστικά στέλνει τον Ρούντι στην έξοδο όπως και η επερχόμενη μετακίνηση του Πρέπελιτς συνδέεται με τα τελευταία ένσημα του Κάρολ.

Πέραν αυτής της εισαγωγής.. Ο τρόπος με τον οποίον «πέφτει» η άμυνα του Παναθηναϊκού μέσα από το δυνατό της κομμάτι (άξονας) κάνει πολύ θόρυβο. Ο Κοζέρ εκθέτει τους φιλοξενούμενους με κάθε τρόπο παίζοντας «επάνω τους» στον κεντρικό διάδρομο από τον οποίο ξεκίνησε το ντόμινο για τη κατάρρευση της πράσινης άμυνας στην επανάληψη. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν έγινε από τον πράσινο πάγκο ουσιαστική προσπάθεια να μείνει ο Γάλλος G/F στη δεξιά πλευρά και να αποτραπεί το να μπει με αριστερή ντρίμπλα στον άξονα της άμυνας.

Όπως είχαμε πει και πριν το πρόσφατο ματς του Ολυμπιακού στη Μαδρίτη, οι πιθανότητες επιτυχίας για τη πλειοψηφία των φιλοξενούμενων ομάδων στη συγκεκριμένη έδρα ξεκινούν από ένα παθητικό στα μετόπισθεν που θα είναι μικρότερο ή ίσο των 80 πόντων. Ο Παναθηναϊκός είχε διαστήματα ικανοποιητικής άμυνας στα πρώτα είκοσι λεπτά όμως η αλήθεια ότι μέχρι την ανάπαυλα είχε δείξει τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια. Η ελληνική άμυνα ήταν κακή στο transition. Η Ρεάλ δε σκόραρε απαραίτητα σε πρώτο χρόνο (κάποιες φορές το έκανε)  όμως με καλό τρέξιμο του γηπέδου εξασφάλιζε τη βάση για τη μετέπειτα ανισορροπία στην άμυνα των φιλοξενουμένων εξασφαλίζοντας πλήθος miss match καταστάσεων. Ο Παναθηναϊκός συνολικά είχε πρόβλημα στην άμυνα μακριά από τη μπάλα. Αδυνατούσε να ελέγξει τα Zipper Cuts των πλαγίων της Ρεάλ, δυσκολεύτηκε στην επικοινωνία των δύο γραμμών όταν ο Καμπάτσο περνούσε με τη μπάλα προς τα μέσα (ο Λάσο του δίνει Double drag screens όπως έκανε και με τον Γιούλ στη transition επίθεση)

Oι Ισπανοί, στον μεγαλύτερο όγκο των επιθέσεων τους,  βάζουν τη μπάλα στα miss matches χαμηλά με γνώμονα τη δημιουργία και όχι την εκτέλεση περιμένοντας τη βοήθεια της άμυνας που θα δείξει τον δρόμο. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ παθητικός στην εισαγωγή της μπάλας σε αυτές τις miss match καταστάσεις στη πίσω γραμμή άμυνας. Ο Πέιν μπαίνει και πάλι με διάθεση (όντως έδωσε κάποια οντότητα σε μια ρακέτα που στις βραδιές όπου δε παρουσιάζει υψηλό απόθεμα ενέργειας δείχνει ξεκάθαρα την έλλειψη «κυβικών») όμως είναι πολύ ακατέργαστος στο αμυντικό κομμάτι. Το footwork του (πέραν της μεγάλης ταμπέλας που αναφέρει το πρόβλημα αντίληψης) δεν ενδείκνυται για να μένει με «αλλαγή» στη περιφέρεια. Η Ρεάλ προσπάθησε να απομονώσει το πρόβλημα επικοινωνίας του Πέιν με την υπόλοιπη άμυνα, στην επίθεση της (ο Πασκουάλ αναγκάστηκε να παίξει Step back μετά από ένα σημείο με τον Αμερικανό σέντερ). Αδύναμος κρίκος στα μετόπισθεν , όπως και στο ματς με τον Ολυμπιακό, ο Κένι Γκάμπριελ. Έχασε (σε αυτά τα 6:23 που αγωνίστηκε) θέσεις και προσωπικές μονομαχίες τις οποίες ο προπονητής του περιμένει από αυτόν να κερδίσει. Κρατήστε το αυτό διαβάζοντας τον επίλογο..

Το τάλισμαν της  ελίτ..

 

 

Ο Παναθηναϊκός βιώνει μια αγωνιστική κρίση σε ένα κομβικό σημείο της σεζόν δείχνοντας ότι, τουλάχιστον σε πρώτη φάση,  χάνει την επαφή του με τα υψηλά στρώματα της διοργάνωσης. Όπως σας είπα παραπάνω, δεν είναι κατακριτέο το ότι το “τριφύλλι” διάγει περίοδο κρίσεως. Από αυτό στάδιο του «αγωνιστικού στροβιλισμού» περνούν σχεδόν όλες οι ομάδες (για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική ένταση) με πιο τρανταχτά παραδείγματα αυτά της Ρεάλ και του Ολυμπιακού φέτος. Το άσχημο στην εικόνα του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη, σε ένα κομβικό βαθμολογικά παιχνίδι, ήταν ότι ενώ η ομάδα έπρεπε να μπει στο παρκέ και να «δαγκώνει τις σάρκες της» (αναφέρομαι στη προσέγγιση και όχι απαραίτητα στο πως θα εξελισσόταν αυτή η αναμέτρηση) εμφανίστηκε υπερβολικά cool . Το καλοκαίρι η σελίδα μας είχε τονίσει επανειλημμένως την ανάγκη για τη δημιουργία ενός πιο ευρωπαϊκού Παναθηναϊκού. Είναι θέμα fit σε συνάρτηση με τη κουλτούρα του οργανισμού του και σε ευρύτερο πλαίσιο, θέμα ιδιοσυγκρασίας.

Η Ρεάλ και ο Ολυμπιακός βγήκαν από τις αντίστοιχες περιόδους κρίσης (έχει σημασία ο χρόνος εντός του οποίου μπορείς να αφήσεις μια τέτοια περίοδο πίσω) γιατί έχουν ισχυρό ευρωπαϊκό κορμό (ή τουλάχιστον στη περίπτωση της φετινής Ρεάλ, παιχτών με ευρωπαϊκή μπασκετική παιδεία). Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει ένα σύνολο με αρκετά καλές δεξιότητες ώστε να κοιτάξει ψηλά στη διοργάνωση όμως υστερεί σε συναισθηματική νοημοσύνη, εξ ου και το γεγονός του ότι δυσκολεύεται να ελέγξει παιχνίδια μακριά από την έδρα του. Αυτό ακριβώς το στοιχείο της συναισθηματικής νοημοσύνης αποτελεί το «τάλισμαν»  που έχουν, εκτός των άλλων, κρυμμένο στη παλάμη τους οι ομάδες της λεγόμενης «ελίτ» (στη προκειμένη περίπτωση η τριάδα των ΤΣΣΚΑ-Φενέρ-ΟΣΦΠ) και τους οδηγεί στον δρόμο της επιτυχίας, μισό βήμα μπροστά από τον ανταγωνισμό. Όταν κατακτήσεις αυτό το «φυλαχτό» και ποτίσεις το περιβάλλον της ομάδας σου με το μαγικό του φίλτρο, ο κάθε νέος, καλοκαιρινός σπόρος που θα πέφτει σε αυτό  θα βρίσκει τη πιο γόνιμη συνθήκη για να αναπτυχθεί..

 

 

Η ανάκαμψη του Ολυμπιακού θα έρθει με άξονα τη τριάδα των ψηλών του (Πρίντεζης-Μακλίν-Μιλουτίνοφ). Παλιά «προφητεία» του Hoopfellas..

Αποτελούν άλλωστε το «βαρύ σασί» αυτής της ομάδας και ουσιαστικά  το πιο ασφαλές σε επίπεδο αποτελεσματικότητας στοιχείου του επιθετικού της προφίλ. Η τριάδα των Μιλουτίνοφ-Πρίντεζη-Μακλίν δίνει στον Ολυμπιακό το προνόμιο μιας μεγάλης γκάμας επιλογών σε παραγωγικό επίπεδο. Συνδυάζουν μέγεθος, athleticism, ταχύτητα, καλό footwork, physical συμπεριφορά, παιχνίδι με πλάτη και πρόσωπο στο καλάθι, aggressiveness στο κυνήγι του επιθετικού ριμπάουντ. Απέναντι στη χωρίς Μούσλι-Brose (μετρούσε 15.0 πόντους και 9.0 ριμπάουντ στα τελευταία τρία ματς της διοργάνωσης) η frontcourt της ελληνικής ομάδας ήταν πραγματικά ασταμάτητη.

Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν ουσιαστικά ο παίχτης που έκανε τη διαφορά στο παρκέ του ΣΕΦ τη Παρασκευή το βράδυ. «Είχαμε μεγάλο πρόβλημα στο να ματσάρουμε το μέγεθος τους» είπε ο κόουτς Μπάνκι φωτογραφίζοντας τον Σέρβο σέντερ τον οποίον η Brose σε καμία περίπτωση δε κατάφερε να κρατήσει μακριά από το καλάθι.  Ο Μιλουτίνοφ είναι «εκεί» σε όλη τη διάρκεια του ματς βάζοντας τεράστια πίεση στην άμυνα των Βαυαρών με την ικανότητα του στο επιθετικό ριμπάουντ (18 πόντους από δεύτερες ευκαιρίες οι γηπεδούχοι) ενώ ο τρόπος που «τελειώνει» (strong finishing) φάσεις πλέον στο ζωγραφιστό είναι ένας καλός οιωνός για αυτό που έρχεται. Πέρυσι την άνοιξη ο Σέρβος σέντερ αποτέλεσε «κλειδί» για σημαντικές νίκες και τη γενικότερη πορεία των ερυθρολεύκων μέχρι το τέλος της διοργάνωσης δημιουργώντας τη προσδοκία (προσωπικά την έχω ακόμα) ότι μπορεί να αποτελέσει βασικό πυλώνα της επίθεσης (το τρίτο όπλο πίσω από τους Σπανούλη-Πρίντεζη) του Ολυμπιακού. Είναι σημαντικό ότι σε επίπεδο timing φαίνεται να βρίσκεται στην ίδια σελίδα αναφορικά με τη συνεργασία του με τον Σπανούλη..

 

Ο Τζαμέλ Μακλίν είχε μια από «εκείνες» τις βραδιές.. Πήρε τη σκυτάλη από τον Μιλουτίνοφ δίνοντας στον Ολυμπιακό τη πολυτέλεια να έχει σε συνέχεια ένα «σημείο αναφοράς» στην επίθεση του από τη θέση «5». Ο Μπάνκι έπαιξε Big για να ισορροπήσει το κομμάτι των ριμπάουντ και να ελαχιστοποιήσει τα miss matches όμως δε τα κατάφερε και ειδικά απέναντι στον Μακλίν οι Βαυαροί είχαν μεγάλο πρόβλημα (ο Αμερικανός είχε 10/12 προσωπικές). Νομίζω θα πρέπει να επαναλάβουμε αυτό που υπογραμμίσαμε το καλοκαίρι όταν ο Ολυμπιακός υπέγραφε τον παίχτη. Η ικανότητα Μακλίν να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και κυρίως η ταχύτητα του σε μικρό χώρο (χαμηλώνει, έχει έκρηξη και εξαιρετικό τελείωμα μετά από επαφή) δίνουν στον Γιάννη Σφαιρόπουλο ένα στοιχείο που μέχρι τώρα απουσίαζε από την επίθεση του Ολυμπιακού στη θητεία του.

– Ο Ολυμπιακός κεφαλαιοποίησε τη καταλυτική υπεροχή του ψηλά δουλεύοντας υποδειγματικά σε ομαδικό επίπεδο στα ριμπάουντ. Οι ερυθρόλευκοι είναι η καλύτερη ομάδα στο αμυντικό ριμπάουντ στη διοργάνωση και η Νο2 συνολικά πίσω μόνο από τη Ζαλγκίρις. Ένα πολύ καλό νέο πάντως αναφορικά με τη δυνατή τριάδα της γραμμής ψηλών είναι η βαθμός ετοιμότητας του Τιλί του οποίου το physical προφίλ δένει αρμονικά με το υπάρχον υλικό. Ο Γάλλος φόργουορντ μπήκε στο παρκέ με εντολή να πάρει το περιφερειακό σουτ για να κρατήσει τη βοήθεια του Ρούμπιτ μακριά από τη καρδιά του ζωγραφιστού και τον Μιλουτίνοφ, πετυχαίνοντας μάλιστα δύο «κολλητά» τρίποντα σε καθοριστικό σημείο του πρώτου ημιχρόνου όπου η Brose είχε το μομέντουμ.

Μπέντζαμιν Μπάτον..

Την ώρα που ο Σπανούλης έχει μπει σε εκείνο το κομμάτι  όπου παίζει το καλύτερο του μπάσκετ στη σεζόν παρασύροντας την ομάδα του σε ένα σερί νικών με το οποίο φαίνεται να «κλειδώνει» το πλεονέκτημα έδρας ενόψει playoffs , πρέπει εμείς να συνειδητοποιήσουμε τι βλέπουμε. Δεν είναι ακριβώς καθημερινό φαινόμενο να βλέπεις έναν 36χρονο να παρουσιάζει αυτή την εικόνα.. Ο Σπανούλης είναι σε πολύ καλή κατάσταση και φαίνεται ότι «πατάει» καλά στο παρκέ. Το κάθετο παιχνίδι του είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και ο Ολυμπιακός επιτέλους απέκτησε σε κάποιο βαθμό έναν γκαρντ που θα «μαζέψει» την άμυνα δημιουργώντας πραγματικά καλές συνθήκες εκτέλεσης (έχουν αυξηθεί σημαντικά οι close out καταστάσεις για τους ερυθρόλευκους). Με αφετηρία την ήττα στο Βελιγράδι και εάν εξαιρέσουμε το κακό ατομικά ματς στη Μαδρίτη όπου έμεινε άποντος, ο αρχηγός του Ολυμπιακού μετράει στα 5 από τα τελευταία έξι ματς της ομάδας του 18.4 πόντους (23/39 δίποντα,9/24 τρίποντα, 19/20 προσωπικές) και 25 τελικές για μόλις 11 λάθη. Χοντρό..

-Ο Ολυμπιακός εμφάνισε πάντως πάλι δύο από τις ασθένειες που κουβαλάει φέτος στο παιχνίδι του. Δε κατάφερε να σουτάρει αποτελεσματικά πίσω από τη γραμμή του τριπόντου και κυρίως απέτυχε να ελέγξει με τους περιφερειακούς του στην άμυνα τους πιο ταλαντούχους εκτελεστικά γκαρντ του Μπάνκι. Σε διαφορετικά κομμάτια του ματς ο Χίκμαν και Λο δημιούργησαν πρόβλημα στους ερυθρολεύκους με τον Ρόμπερτς να αδυνατεί να μείνει «μαζί» με τον Γερμανό γκαρντ ο οποίος ήταν εξαιρετικός. Οι ερυθρόλευκοι πάντως είχαν 5/23 τρίποντα (2/17 οι παίχτες των τριών περιφερειακών θέσεων)..

Mε το βλέμμα στη τελική ευθεία της σεζόν,  για την οποία οι ερυθρόλευκοι πρέπει σταδιακά πλέον προετοιμάζονται (προσφέρεται το πρόγραμμα τους στο τέλος της κανονικής περιόδου σε συνδυασμού με τη πολύ καλή βαθμολογική τους θέση), νομίζω ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος θα πρέπει να σκύψει πάνω από τη περίπτωση-Στρέλνιεκς. Ο Λετονός αποτελεί τη ποιοτικότερη φετινή προσθήκη  του Ολυμπιακού (το γιατί το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές)  και συνάμα έναν παίχτη του οποίου η αγωνιστική άνοδος μπορεί να δώσει αυτό το μικρό χτύπημα με το δάχτυλο στο σώμα της ομάδας ώστε αυτό να λάβει την ώθηση που χρειάζεται και να χαράξει πορεία χωρίς φρένα μέχρι το τέλος του δρόμου. Ο Στρέλνιεκς έπαιξε στα «κόκκινα» για ένα μεγάλο διάστημα από το ξεκίνημα της σεζόν μέχρι να του επιβληθεί μια (δικαιολογημένη) συντήρηση όταν επέστρεψε ο Σπανούλης, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να έχει υποχωρήσει στο rotation με τη προσπάθεια του προπονητή του να κρατήσει «ζωντανό» τον Ρόμπερτς μετά την έλευση του Μπόμπι Μπράουν.

 

Το πιο ανησυχητικό σημάδι είναι ότι ο Στρέλνιεκς, ο καλύτερος σουτέρ αυτής της ομάδας, δεν έχει «ξεχωρίσει» τα σουτ του και για αυτό ευθύνεται το αγωνιστικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Άλλωστε μιλάμε για έναν περιφερειακό που φημίζεται για το εξαιρετικό shot selection του. Η χρησιμοποίηση του στην ελληνική λίγκα δε τον βοηθάει ιδιαίτερα στο να βρει ρυθμό. Στα τελευταία 5 ματς του ΟΣΦΠ στη Stoiximan.gr Basket League o Λετονός μετράει 2.0 πόντους με 0/9 τρίποντα σε κάτι παραπάνω από 12 λεπτά συμμετοχής. Ο Στρέλνιεκς είναι πολύ βασικός παίχτης για τη συνέχεια της σεζόν στο οικοδόμημα των ερυθρολεύκων και όσο τον βλέπουμε να παίρνει σουτ εκτός του ρεπερτορίου του (ουσιαστικά εξαναγκάζεται) θα απέχει από τον καλό του εαυτό. Νομίζω ότι το «καλό φεγγάρι» (αναφέρομαι σε μια χρονική περίοδο, όχι μια βραδιά) του πρώην γκαρντ της Brose μπορεί να αναβαθμίσει το συνολικό performance του Ολυμπιακού σε αυτό το σημείο της σεζόν.

-Η Brose ήταν καλή με βάση το timing και τον βαθμό δυσκολίας της αναμέτρησης. Ο κόουτς Μπάνκι είναι ευφυής άνθρωπος και μπορεί να αποτελέσει τη «καινούργια φωνή» που χρειάζονται οι πρωταθλητές Γερμανίας εντός των αποδυτηρίων.  Ξέρει να τους «κερδίσει» (γνωρίζω πολύ καλά τι σας λέω). Στο ΣΕΦ οι Βαυαροί έδειξαν μια φρεσκάδα και ένα «λύσιμο» στην αγωνιστική τους συμπεριφορά ενώ το γεγονός ότι η επίθεση τους μπόρεσε να παράγει απέναντι στη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης είναι καλό νέο. Ο Ιταλός προπονητής που είχε σε εξαιρετική βραδιά τον Ράιτ (είναι πολύ σημαντικό σήμερα να έχεις παίχτες που μπορούν σε ball screen actions να λειτουργήσουν το ίδιο καλά ως screeners και ως ball handlers, το ίδιο έλεγα στον Σέρβο συνεργάτη μου τις προάλλες για τον Νταβίντοβατς), χρησιμοποίησε τον Ρούμπιτ ως main screener για μεγάλο διάστημα στην επίθεση του και δοκίμασε 5-out επίθεση για να ανοίξει τους διαθέσιμους χώρους στο κέντρο του ζωγραφιστού για την ομάδα του.

Ο Μπάνκι κατά τη γνώμη μου θα λειτουργήσει πρακτικά. Ξέρει ότι δε μπορεί να φέρει «επανάσταση» σε αγωνιστικούς όρους και επίπεδο κατεύθυνσης σε αυτό το σημείο της σεζόν. Θα προσπαθήσει να «ψιθυρίσει» στο αυτί των παιχτών του αλλάζοντας τους οπτική για την ημέρα που έρχεται. Ξέρει ότι εάν «στρίψει» ελαφρά το τιμόνι βάζοντας το club πάλι στον δρόμο των νικών, η προσωπικότητα και η ποιότητα των παιχτών του είναι αρκετή για να ξανακάνουν τη Brose ανταγωνιστική στο κυνήγι του τίτλου στη γερμανική λίγκα. Καθόλου εύκολο, διόλου (όμως) απίθανο..

 

 

 

 

Υ.Γ: O Grayson Allen είναι ένα σπουδαίο ταλέντο και ένας εξαιρετικός παίχτης. Όπως έχουμε σημειώσει και παλαιότερα όμως η συμπεριφορά του δε συνάδει με τα ιδεώδη του πανεπιστημίου που εκπροσωπεί και τον τίτλο του μαθητή ενός τέτοιου ακαδημαϊκού προγράμματος αλλά και του αθλητή στα χέρια του σπουδαίου Mike Krzyzewski. Εάν γινόμουν λοιπόν “Θεός για μια εβδομάδα”, η βασική μου προτεραιότητα πίσω από τη καταπολέμηση κάποιων κοινωνικών ανισοτήτων στον πλανήτη θα ήταν να πάρω τον Allen από το Durham και να τον ταξιδέψω πίσω στον χρόνο τοποθετώντας τον στα χέρια (μπορείτε να το εκλάβετε και ως κυριολεξία..) του κόουτς Βουγιόσεβιτς στο Βελιγράδι σε μια από τις παλαιότερες version της δικής του Παρτίζαν. Πιστεύω ότι μια δόση παιδαγωγικών -κατά Ντούλε- μεθόδων της παλιάς Πρωσικής σχολής θα έκανε πολύ καλό στην ανάπτυξη του σε επίπεδο ανθρωπινης προσωπικότητας. Και σίγουρα θα τον βοηθούσε να καταλάβει το προνόμιο που του έχει δοθεί από την ίδια τη ζωή σήμερα..

 

Υ.Γ1: 32 πόντους με 6/9 τρίποντα, 10/10 προσωπικές, 3 ριμπάουντ και 5 τελικές πάσες σε λιγότερο από 24 λεπτά συμμετοχής από τον Νεμάνια Νέντοβιτς απέναντι στη Gipuzkoa. Κάτι πρέπει να γίνει με αυτόν.. Σε βραχυπρόθεσμο και ..μακροπρόθεσμο επίπεδο.