The Comfort in Being Sad

Παίρνοντας το έναυσμα από τους στίχους του Kurt Cobain, το Hoopfellas γράφει για την «άνεση της λύπης» που μπορεί να οδηγήσει τους δύο «αιωνίους» στη λύση των προβλημάτων τους. Η προσθήκη του Μπόμπι Μπράουν στο αγωνιστικό περιβάλλον του Ολυμπιακού και το «δύσκολο κομμάτι» της αναδιανομής ρόλων για τον Παναθηναϊκό ως σημεία καμπής στη φετινή σεζόν..

 

 

Αυτά..

Είναι η άνεση που προσφέρεται εντός του συναισθήματος της λύπης  το ιδανικό ψυχολογικό υπόβαθρο για τον καθένα εκ των δύο αντιπάλων πριν το μεγάλο ντέρμπι που έρχεται..; Ή μήπως είναι η συνεχιζόμενος προβληματισμός το ιδανικό “χαλί” για να περπατήσει μια ομάδα τον δρόμο της επιτυχίας στη τελική ευθεία της σεζόν..;

 

 

Η διαφορά είχε ονοματεπώνυμο..

Ο Ολυμπιακός ήταν μέτριος απέναντι στη Βαλένθια τη Πέμπτη. Πιο συγκεκριμένα, απέναντι σε αυτή τη Βαλένθια που παρατάχτηκε στο Φάληρο. Βασικοί αγωνιστικοί στόχοι των ερυθρολεύκων (πίεση στα γκαρντ μιας ομάδας που δεν είχε PG σύνθεση της, up tempo παιχνίδι με την άμεση μετατροπή της άμυνας σε επίθεση το οποίο ήταν δεδομένο ότι δε θα μπορούσαν να ακολουθήσουν οι «νυχτερίδες») δεν επετεύχθησαν. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων  ήταν ο Βασίλης Σπανούλης. Όπως σας είπα και στη φόρμα σχολίων, απόλαυσα κάθε λεπτό του αρχηγού στο παρκέ. Ο ηγέτης των ερυθρολεύκων πήρε το μάξιμουμ χτυπώντας αλύπητα κάθε αδυναμία μιας ισπανικής άμυνας η οποία ως γνωστόν υστερεί πολύ σε ταχύτητα και  athleticism, στοιχεία που της δημιουργούν σε αυτό το επίπεδο τεράστιο πρόβλημα, ειδικά στη προσωπική άμυνα.

 

Ο Σπανούλης  (εκτός των άλλων είχε και 9 τελικές για 1 μόλις λάθος) έβαλε το χέρι του και ξερίζωσε τη «καρδιά» της Βαλένθια δημιουργώντας ιδανικές παραγωγικές συνθήκες εντός του «ζωγραφιστού» (οι ψηλοί του Vidorreta απλά δεν έχουν το agility για να αναχαιτίσουν έναν τέτοιον PnR δημιουργό) , κατάσταση η οποία μπόρεσε να «μακιγιάρει» τη κακή ερυθρόλευκη βραδιά σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης. Το «δηλητήριο» του Σπανούλη μάλιστα είχε κρίνει και την αντίστοιχη αναμέτρηση του 2014, όταν η Βαλένθια του Περάσοβιτς είχε φτάσει κοντά σε ένα σπουδαίο διπλό στο Φάληρο..

 

Ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα low mistake παιχνίδι αλλά και πάλι παρουσίασε τα γνωστά προβλήματα στο κομμάτι της ανάπτυξης και της  δημιουργίας. Είναι θετικό ότι εκτός της «σταθεράς» που λέγεται Παπανικολάου (ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι ερυθρόλευκοι βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις της διοργάνωσης φέτος), ο Μιλουτίνοφ πιστοποίησε ότι βρίσκεται σε αγωνιστική άνοδο. Και φυσικά είναι ακόμα πιο σημαντικό (ειδικά τώρα με το νέο format και την άνοδο του πήχη σε επίπεδο ανταγωνισμού) το ότι ο Ολυμπιακός έχει τη τεχνογνωσία να φεύγει με τη νίκη σε τέτοιες βραδιές όπου δε πιάνει τα θεμιτά αγωνιστικά standards.  Εκτιμώ λοιπόν ότι σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον –αναφορικά με την ανάλυση του Ολυμπιακού- να εστιάσουμε στη προσθήκη του Μπόμπι Μπράουν και κατά πόσο αυτή μπορεί να βοηθήσει την ελληνική ομάδα στη τελική ευθεία της σεζόν..

O Oυίμς

Δύο λόγια για τη περίπτωση Ουίμς (κατέληξε στην Αναντολού τελικά).. Ο Ολυμπιακός όντως ενδιαφέρθηκε για τον παίχτη (άσχετα με το θέμα-Μπράουν) και προσέγγισε τη πλευρά. Ο 32χρονος G/F ζήτησε 150.000 δολάρια μηνιαίως στη πρώτη επαφή των δύο πλευρών. Μετά την υπογραφή του Μπράουν οι ερυθρόλευκοι επανήλθαν –διερευνώντας το έδαφος- με πρόταση ύψους 100.000 δολαρίων τη στιγμή που η πλευρά του παίχτη έπεφτε στα 130.000. Θεωρώ ότι τελικά η δουλειά δεν έγινε όχι τόσο για οικονομικούς λόγους. Η φόρμουλα για την αποδέσμευση του Χόλις Τόμπσον δε βρέθηκε ποτέ ενώ το staff των ερυθρολεύκων είχε δεύτερες σκέψεις για τον χαρακτήρα του Σόνι Ουίμς ο οποίος είναι πολύ vocal εντός των αποδυτηρίων όσο και αν η ιεραρχία του Ολυμπιακού σε αυτό το κομμάτι δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε κάθε νέο πρόσωπο που περνάει το κατώφλι τους. Τα χρήματα που είχαν σκοπό οι ερυθρόλευκοι να διαθέσουν ήταν καλά. Σωστό ποσό. Επ’ουδενί  δε θα έπρεπε να ανέβουν. Κατά τη ταπεινή μου  άποψη πολύ δύσκολα θα λειτουργούσε η περίπτωση-Ουίμς στο μπάσκετ του Ολυμπιακού, ειδικά όπως είναι δομημένη η ομάδα φέτος. Διατηρώ αμφιβολίες για το πόσο ένας (πολύ καλός μεν) defensive-minded κόουτς όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα μπορούσε να απορροφήσει μια τέτοια μεγάλη δόση individual επιθετικών δεξιοτήτων (με τους Μπράουν και Ουίμς) σωστά στη παραγωγική διαδικασία του Ολυμπιακού, ειδικά σε αυτό το σημείο της σεζόν. Γνωρίζοντας μάλιστα τα γούστα του κόουτς στην αγορά (σε επίπεδο –αγωνιστικής και μη – κατεύθυνσης παιχτών) συμπεραίνουμε ότι το γεγονός και μόνο του ότι προσέγγισε  τη περίπτωση του συγκεκριμένου παίχτη, υπογραμμίζει εμφατικά τη μεγάλη ανάγκη της ομάδας του για slashing και προσωπική φάση..

Η επιλογή του Bobby Brown..

Ο Bobby Brown είναι ένας παίχτης αρκετά γνωστός έχοντας αγωνιστεί τόσο στη χώρα μας όσο και γενικότερα στην Ευρώπη. Αυτό, όπως και στη περίπτωση του Μάικ Τζέιμς μια εβδομάδα πιο πριν, μας δίνει την ευκαιρία να εστιάσουμε αποκλειστικά στο πως θα απορροφηθούν οι δεξιότητες και συνολικά το πακέτο του, στο μπάσκετ του Ολυμπιακού (αφήνοντας στην άκρη ένα report για έναν ήδη γνωστό στο ευρύ κοινό αθλητή). Πάμε να πούμε μερικά πράγματα για τον γεννημένο τον Σεπτέμβρη του 1984, γκαρντ του Ολυμπιακού αξιολογώντας την επιλογή του Γιάννη Σφαιρόπουλου..

O Oλυμπιακός «αγόρασε» Instant Scoring

Είναι αλήθεια ότι οι ερυθρόλευκοι φέτος έχουν επενδύσει σχεδόν 2 εκατομμύρια ευρώ στο δίδυμο των παιχτών της θέσης «1» προσδοκώντας να αναβαθμίσουν τη ποιότητα τους στη συγκεκριμένη θέση χωρίς όμως αποτέλεσμα μιας και αυτή αποτέλεσε σε ουκ ολίγες περιπτώσεις  τον αδύναμο κρίκο της ομάδας και στις δύο πλευρές του παρκέ. Τα στοιχεία που λείπουν στη πραγματικότητα από  τη θέση, σε συνάρτηση με την αγωνιστική κατεύθυνση των ερυθρολεύκων,  τα έχουμε αναφέρει από το καλοκαίρι. Αυτή τη περίοδο, στη πραγματικότητα δεν είναι εύκολο (ας πούμε ότι εμπεριέχει μεγαλύτερο ρίσκο) να βρεις γκαρντ με advance playmaking που θα μπορέσει να υποστηρίξει παράλληλα το αμυντικό σου οικοδόμημα έχοντας την απαραίτητη εμπειρία σε αυτό το επίπεδο την οποία ζήτησε ο Ολυμπιακός κοιτάζοντας την αγορά. Είναι δε, πολύ ευκολότερο να βρεις έναν scoring guard. Και κυρίως μπορείς να μεταφράσεις καλύτερα το παιχνίδι του (άσχετα εάν οι ανάγκες είναι λίγο έως πολύ διαφορετικές) και την ανταπόκριση του στο αγωνιστικό σου περιβάλλον. Ο Ολυμπιακός λοιπόν επέλεξε να στραφεί σε αυτή τη κατεύθυνση..

-Με  45.000 δολάρια μηνιαίως  οι ερυθρόλευκοι αγόρασαν κυρίως instant scoring. Αυτό είναι το σπουδαιότερο, καινούργιο στοιχείο που θα φέρει ο Bobby Brown στον Πειραιά. Και θα σας παρότρυνα να μη το υποτιμήσετε καθόλου.. Μιλάμε για ένα πλαίσιο επίθεσης (αυτό του Ολυμπιακού) το οποίο δε φημίζεται για την off ball-movement του, την επικοινωνία δυνατής και αδύνατης πλευράς, το εξιδανικευμένο spacing και τις ευκαιρίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα για τους παίχτες. Το 109.6 του Offensive Rating (ουραγός στη διοργάνωση) και το 51.4 του Effective FG% (τρίτος από το τέλος) για ένα σύνολο με ικανότατους παραγωγικά ψηλούς και πλειάδα δυνατών περιφερειακών εκτελεστών σίγουρα προβληματίζει. Το ίδιο το πλαίσιο επίθεσης οδηγεί στη «προσωπική έμπνευση» εξ ου και η ανάγκη περιφερειακών που χαρακτηρίζονται, έστω με διαφορετικές κάθε φορά εκφράσεις (δημιουργία για τον συμπαίχτη, κάθετο παιχνίδι), από ικανότητα να παίξουν με τη μπάλα στα χέρια. Ο Μπράουν όπως σας είχα πει και για τον Justin Dentmon δύο χρόνια πιο πριν είναι Baller..

 

 

Είναι ο τύπος που θα φέρει instant scoring με ικανότητα του να στείλει τη μπάλα στο καλάθι και θα βάλει περισσότερη πίεση στην άμυνα ευρισκόμενος σε attack mode (σημαντικό, δε θα πρέπει ο Ολυμπιακός να προσπαθήσει να τον οδηγήσει σε αλλαγή αγωνιστικής κατεύθυνσης ζητώντας του πράγματα τα οποία ίσως δε μπορεί να κάνει) κάτι που απουσιάζει πλήρως από το πακέτο του Ρόμπερτς. Σε αυτόν τον τύπο επίθεσης, ένας σκόρερ με τη προσωπικότητα (λείπει πολύ αυτό φέτος από το backcourt) και το «δηλητήριο» (επίσης) του Μπράουν ο οποίος μπαίνει στο παρκέ για  να παράγει και μπορεί να το κάνει χωρίς να βασίζεται ιδιαίτερα στους συμπαίχτες του (το ποσοστό των unassisted FG σε μεγάλο μέρος της καριέρας του είναι αντιπροσωπευτικό, είναι σίγουρα χρήσιμος.

Ο Μπράουν είναι scoring-PG και όχι pass first-PG. Μπαίνει και βλέπει το καλάθι «απαιτώντας» να συνδεθεί με αυτό. Το στοιχείο του αυτό σε συνδυασμό με τη τριβή που απέκτησε με τη PnR επίθεση στην ευρωπαϊκή του καριέρα του έδωσαν μια θέση στο ρόστερ και την Spread Pick & Roll Offense των Ρόκετς. Επιστρέφοντας στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, το κλειδί θα είναι λοιπόν να παρουσιάσει ένα efficient πρόσωπο σε επίπεδο shot selection και απόφασης. Δεν είναι το advanced playmaking που θα αναδείξει σουτέρ όπως ο Στρέλνιεκς ή ο Τόμπσον όμως η επιθετικότητα του (και το καλό του ball handling) μπορεί αυτόματα να δημιουργήσει περισσότερους χώρους για τους ερυθρόλευκους snipers αλλάζοντας τη διάταξη στην αντίπαλη άμυνα.

Σημείωση:  Οκ, έπαιξε ρόλο και η φιλία του με παίχτες όπως ο Χάρντεν, ο Αρίζα και ο Κρίς Πολ (βοήθησε στο να επιλέξει το Χιούστον ο σπουδαίος PG των Κλίπερς) με τις κακές γλώσσες να του κολλάνε το προσωνύμιο του “Professional Best Friend”. Όμως η αλήθεια είναι ότι ο Μπράουν τηρούσε τα κριτήρια για πάρει τη δουλειά  του τρίτου PG. Ενός «άσσου» που θα πατάει παρκέ στο garbage time με τις ομάδες στο ΝΒΑ να προτιμούν συνήθως βετεράνους-Good locker room guys για τον ρόλο.

 

 

Αποτελεσματικός με ή χωρίς τη μπάλα

O Brown είναι ένας γκαρντ ο οποίος μπορεί να είναι αποτελεσματικός είτε με τη μπάλα είτε παίζοντας μακριά από αυτή.

Το δεύτερο στοιχείο του αφήνει ανοιχτή τη πόρτα της κοινής παρουσίας στο backcourt με τον Σπανούλη μιας και μπορεί να τραβήξει πίεση από την άμυνα στον αρχηγό επάνω του. Σίγουρα τέτοια σχήματα έχουν και τα ανάλογα αμυντικά μειονεκτήματα όμως θα επιστρατευθούν τις βραδιές που ο Μπράουν θα είναι ζεστός και η ομάδα χρειάζεται σκορ απέναντι σε πιεστικές άμυνες.

Ο Μπράουν δεν ήταν ποτέ ο pure κάθετος παίχτης, πόσο μάλλον τώρα που αθλητικά βρίσκεται έναν χρόνο πίσω από τον γκαρντ που θαυμάσαμε στη Τοσκάνη. Το πρώτο βήμα του δεν είναι το ίδιο όμως παραμένει σε καλό επίπεδο. Η μεγάλη αλλαγή πλέον εντοπίζεται στη συμπεριφορά του περνώντας προς τα μέσα. Δεν έχει «εκείνα» τα πατήματα και επομένως την ίδια αποτελεσματικότητα να τελειώσει μετά από επαφή. Σήμερα στην Ευρωλίγκα εκτιμώ θα αποφύγει τέτοιες επιλογές αν και στη πραγματικότητα διαχρονικά δούλευε με floaters και δεν ήταν ποτέ ο γκαρντ που θα πάει σε συνέχεια μέχρι τη καρδιά της ρακέτας. Βασιζόταν (σε επίπεδο προσωπικής φάσης) στη πολύ καλή του σταυρωτή και την άμεση εκτέλεση.

 

Στο 2-3 format της ερυθρόλευκης επίθεσης  (High Pick & Roll) οι αντίπαλες άμυνες θα πληγωθούν εάν επιλέξουν το Step Back του ψηλού. Το pull up jumper του (πολύ χρήσιμο όπως παίζεται το μπάσκετ σήμερα στην Ευρώπη) και κυρίως η επιθετικότητα με την οποία προσεγγίζει τέτοιες καταστάσεις και το γρήγορο release (σκεφτείτε επίσης ότι απελευθερώνει από πολύ χαμηλά..) είναι νομίζω από τα πρώτα στοιχεία που θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει ο κόουτς Σφαιρόπουλος. Στη MPS έκανε θραύση παίζοντας στον ΄άξονα (αν και η παρουσία του Χάκετ  του έδινε πολλές ανάσες στην αδύνατη πλευρά) με τις Horns/2-3 High PnR/1-3-1 και τα πολλαπλά isos του Μπάνκι να παίζουν τον ρόλο του «χαλιού» για να παίξει ο Μπράουν εκεί με την ιταλική ομάδα να ανεβάζει σε πολλές δράσεις της και τους δύο ψηλούς στη περίμετρο για να του αυξήσει τους χώρους στο ζωγραφιστό. Ο Μπράουν  δεν είναι το ίδιο ικανός σήμερα στο να τελειώσει μετά από επαφή όπως είπαμε και αυτό θα πρέπει να το «ζυγίσει» σωστά το επιτελείο των ερυθρολεύκων.

-Είναι σαφές πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να αξιολογήσει σωστά τα αμυντικά του σχήματα και τη κατεύθυνση που θα επιλέξει στα μετόπισθεν με τον Μπράουν στο παρκέ. Ο Αμερικανός δουλεύει σε όλη του τη καριέρα καλά (μόνο) με τα χέρια του στην άμυνα όμως  υστερεί σε σημαντικά κομμάτια όπως η συμπεριφορά του μακριά από τη μπάλα και κυρίως το επίπεδο ενέργειας που φέρνει σε αυτό το κομμάτι του παρκέ. Δεν είναι ο παίχτης που θα βγει ψηλά και θα πιέσει τη μπάλα δίνοντας κατεύθυνση στον ball handler. Το ανησυχητικό είναι ότι δεν υπάρχει τέτοιος περιφερειακός στις τάξεις των ερυθρολεύκων φέτος . Σκεφτείτε ότι συνολικά ο Μπράουν είναι λιγότερο συνεπής στα μετόπισθεν από τον Ρόμπερτς (παρότι έχει καλύτερο «φυσικό» προφίλ).. Νομίζω ότι αργά η γρήγορα θα βλέπουμε όλο και περισσότερο τον Παπανικολάου (θα μπορούσε και ο Τόμπσον εάν είχε λίγο καλύτερη αντίληψη) στο «κεφάλι» της ερυθρόλευκης άμυνας..

Εν κατακλείδι.. Είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός αποδέχεται το καλοκαιρινό του λάθος. Και η αποδοχή του προβλήματος συνιστά  το πρώτο βήμα για τη λύση του. Δεν είμαι όμως βέβαιος ότι έχουν τη σωστή οπτική αναφορικά με το που «πονάνε».. Ο Μπράουν είναι ένας γκαρντ με γαλόνια και προσωπικότητα με την απόκτηση του οποίου οι ερυθρόλευκοι αναγνωρίζουν τη λάθος εκτίμηση τους σχετικά με τον Ρόμπερτς. Ο 32χρονος πρώην γκαρντ των Ρόκετς δεν είναι ο pure playmaker που θα αναδείξει το πλακωμένο από το πλαίσιο επίθεσης (και τη στελέχωση) επιθετικό ταλέντο που υπάρχει στο ρόστερ του Ολυμπιακού, δεν είναι defensive stopper που θα υποστηρίξει το σπουδαίο αυτό αμυντικό οικοδόμημα. Με αυτόν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος  θα προσπαθήσει να δώσει μια ένεση «προσωπικής έμπνευσης» στο επιθετικό του παιχνίδι  ακουμπώντας επάνω του με την ελπίδα ότι θα μπορέσει ερχόμενος από τον πάγκο να ανταπεξέλθει στην “Keep the Pace” αποστολή του..

 

The Difficult Part

Είδα μεγάλη απογοήτευση, εντός της κοινότητας και όχι μόνο, μετά το ματς της Παρασκευής.  Είναι αλήθεια πως ο Παναθηναϊκός βίωσε μια δύσκολη βραδιά στη Μόσχα γνωρίζοντας εύκολα την ήττα από την Khimki του Γιώργου Μπαρτζώκα. Αποτέλεσμα λίγο-πολύ αναμενόμενο με βάση το timing της αναμέτρησης. Ναι.. Ομάδες που προβαίνουν σε προσθήκες οι οποίες από τη φύση τους μπορούν να προκαλέσουν ανακατανομή ρόλων συχνά βρίσκονται νωρίς σε αυτή τη θέση. Η εικόνα του «τριφυλλιού» ήταν αρκετά κακή όμως περίμενα πιο συγκρατημένη και κριτική σκέψη  από όσους έχουν γαλουχηθεί με τα μπασκετικά ιδεώδη της σελίδας μας.

Ο Παναθηναϊκός και πρωτίστως ο Τσάβι Πασκουάλ (σε άσχημη βραδιά επίσης, λάθος προσέγγιση, στέρεψε από έμπνευση στη Μόσχα) όμως αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο «δύσκολο κομμάτι» της διαδικασίας μερικής ανακατασκευής που υπαγορεύουν οι τελευταίες προσθήκες της ομάδας και ειδικά αυτή του Μάικ Τζέιμς η οποία σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Λοτζέσκι οδηγεί σε μια ανακατανομή ρόλων στο backcourt. Στη πραγματικότητα ο κόουτς του Παναθηναϊκού έχει, Φεβρουάριο μήνα, να διαχειριστεί μια κατάσταση ανάλογη με αυτή που είχε στο ξεκίνημα της σεζόν, αναφορικά με το μοίρασμα των ρόλων και την εύρεση της «χρυσής τομής» σε επίπεδο rotation. Ουσιαστικά πρέπει στο ελάχιστο χρονικό διάστημα (τα περιθώρια είναι πολύ μικρότερη) να διαγνώσει τι δουλεύει και τι όχι εντός της νέας πραγματικότητας. Θυμηθείτε στην αρχή της χρονιάς εκείνες τις αδόκιμες starting units με τους Ντένμον-Λοτζέσκι στα «φτερά» μέχρι να καταλήξει ο κόουτς ότι πρέπει να ανεβάσει τον Λοτζέσκι στο «2» και να προωθήσει το motor του Θανάση στη θέση «3» της βασικής πεντάδας βρίσκοντας ισορροπία στο κομμάτι της άμυνας και του ριμπάουντ, από όπου οι πράσινοι στόχευαν να ελέγξουν τα περισσότερα παιχνίδια..

Ο Ισπανός κόουτς προσπαθεί να «διαβάσει». Στη Μόσχα δε βρέθηκε σε καλό βράδυ. Ομολογώ ότι όταν είδα τον Τζέιμς στο βασικό σχήμα, ξάπλωσα πίσω στη καρέκλα μου και βυθίστηκα σε σκέψεις.. Στη σχετική ανάλυση είχαμε πει κάποια πράγματα άλλωστε. Περίμενα ότι ο κόουτς Πασκουάλ θα προσπαθήσει να εντάξει όσο το δυνατόν πιο ομαλά τους δύο νέους παίχτες στο φετινό αγωνιστικό περιβάλλον της ομάδας παροτρύνοντας τον να δώσει (πόσο μάλλον στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας) έναν ρόλο λιγότερο «δεσποτικό» στον Τζέιμς που θα εξασφάλιζε την ελαχιστοποίηση, στα πλαίσια του δυνατού, των πιθανών τριγμών που μπορούσε να φέρει αυτή η καινούργια παρουσία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Πίστευα λοιπόν ότι θα δούμε τον Ντένμον (εφόσον ο Λοτζέσκι ήταν πάλι εκτός) στην αρχική πεντάδα ακολουθώντας τον κανόνα του perimeter shooting δίπλα στο «σασί» της επίθεσης, το οποίο αποτελεί ο συνδυασμός των Γκιστ-Καλάθη.. Όσο προχωρούσαμε στο ματς είχα την αίσθηση ότι ο κόουτς προσπαθεί να «διαλύσει» για να ..ξαναφτιάξει. Ο Παναθηναϊκός (όσο δεν αλλάζει το status του Λοτζέσκι) βρίσκεται πάλι στο ίδιο σημείο. Και ο κόουτς πρέπει να «διαβάσει» σωστά, άμεσα.

Kατά κράτος (ελληνική) ήττα στις προσωπικές μονομαχίες, εξαιρετική άμυνα η Khimki (ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή  όμως)..

Νομίζω ήταν δεδομένο ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας θα είχε ετοιμάσει τους παίχτες του ώστε να παίξουν ένα πολύ «φυσικό»  παιχνίδι. Είχε εστιάσει σε αυτό το κομμάτι  στις δύο φετινές επισκέψεις της ομάδας του στην Ελλάδα όπου η Khimki δε μπόρεσε να ανταπεξέλθει  σε «φυσικό» επίπεδο και ηττήθηκε κατά κράτος. Τη Παρασκευή οι Ρώσοι εμφανίστηκαν φρέσκοι και αποφασισμένοι κερδίζοντας εμφατικά τον αντίπαλο στο πεδίο αυτό. Κρατώντας αυτή τη παρατήρηση ως βάση, προχωράμε στις σημειώσεις μας..

-Ο Παναθηναϊκός σχεδόν ..οτιδήποτε εντάσσεται στο πλαίσιο της «προσωπικής μονομαχίας» στη Μόσχα. Εμφανίστηκε μπερδεμένος και πνευματικά ανέτοιμος τη στιγμή που η διαχείριση σε επίπεδο rotation συνέβαλλε σημαντικά προς αυτή τη κατεύθυνση. Ο μοναδικός παίχτης των πρασίνων που πλησίασε το effort που ενδείκνυται για μια τέτοια αναμέτρηση παλεύοντας (σε όλα τα σημεία του γηπέδου) ώστε να διατηρήσει τον «χώρο» του  ήταν ο Ντένμον. Κανείς άλλος..

Οι πράσινοι στήνουν κακά, νωθρά screens όλο το βράδυ απέναντι σε μια πολύ διαβασμένη άμυνα. Οι γηπεδούχοι δούλεψαν εξαιρετικά απέναντι στα flare της επίθεσης του Παναθηναϊκού για τους σουτέρ του (είτε με τη μπάλα στο post είτε με αυτήν στη περίμετρο) χαλώντας τις γωνίες πάσας των φιλοξενούμενων και μαζί, ως συνέπεια, το spacing. Οι αποστάσεις στην επίθεση του Παναθηναϊκού στο ματς της Μόσχας, ήταν ως επί το πλείστον μακριά από τα επιθυμητά όρια γεγονός που συνέβαλλε τα μέγιστα στην αποτελεσματικότητα τους σε εκτελεστικό επίπεδο, τη στιγμή που η άμυνα του αντιπάλου (και όσο προχωρούσαμε στο ματς) έπαιζε στο σύνορο της Pack Line. Το δίδυμο Gill-Markovic έκανε καταπληκτική δουλειά. Αξίζει να προσέξετε το πόσο αποτελεσματικά (αφού πρώτα κεφαλαιοποιεί το μήκος και τη ταχύτητα του Μάλκολμ Τόμας στην «αλλαγή» ψηλά) οι Ρώσοι αναμειγνύουν από τη τελική γραμμή τον τρίτο παίχτη για να αναχαιτίσουν  τη Pick & Roll δράση των πρασίνων (σπουδαίο effort και positioning παίρνοντας το dive). Ο Gill είχε εξαιρετικούς χρόνους στα recovers ενώ οι Μάρκοβιτς-Τζένκινς είχαν εκμηδενίσει τα θεωρητικά miss matches κατά τους στο low post.

-O Παναθηναϊκός είδε το καλύτερο του διάστημα στο παρκέ όταν προσπάθησε και κατάφερε με επιμονή να ακουμπήσει τη μπάλα στο χαμηλό post. Αναφέρομαι στη δεύτερη περίοδο όταν στη πεντάδα βρέθηκε ο Βουγιούκας (7 πόντοι με 7/8 προσωπικές και 5 ριμπάουντ συνολικά). Το 40% των πρασίνων στα δίποντα είναι αντιπροσωπευτικό της εικόνας της ομάδας και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το άσχημο ποσοστό στη περιφερειακή εκτέλεση. Θυμηθείτε, πριν την απόκτηση του Πέιν, το πόσο είχαμε εστιάσει στο να μπορεί ο ψηλός, που ενδεχομένως τότε θα έφερνε το τριφύλλι, να μπορεί να παράγει από τη καρδιά του ζωγραφιστού (Post ups, PnR).. Ο Παναθηναϊκός δε μετακινούσε την άμυνα της Khimki για να τη χτυπήσει ακριβώς σε αυτό το σημείο (κατά τη μετακίνηση). Η επιθετικότητα των γηπεδούχων στα μετόπισθεν απέτρεψε την ελληνική επίθεση από το να «διαβάζει». Είδαμε κατ’επανάληψη περιφερειακούς του Πασκουάλ να ζητούν σκριν (..;) έχοντας στρωμένο 1on1 με τον Σβεντ απέναντι τους ή τους ψηλούς να ψάχνουν τη πάσα στη περίμετρο ενώ ενώ είχαν την ευκαιρία να κλειδώσουν υπέρ τους miss match στο χαμηλό post (πάλι απέναντι στον Σβεντ).

Απέτυχε να κατευθύνει τη μπάλα

Η εικόνα της ελληνικής άμυνας στα πρώτα είκοσι λεπτά της αναμέτρησης ήταν κακή. Ο Παναθηναϊκός αποτυγχάνει να κατευθύνει τη μπάλα στην επίθεση των γηπεδούχων και να τη «κλειδώσει» στο σημείο που έχει σχεδιάσει, οδηγώντας σε εκτέλεση με τις πιθανότητες υπέρ του. Η Khimki δεν έκανε τίποτα εξεζητημένο (το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό) όμως εκτέλεσε πολύ συγκεκριμένα πράγματα και επέμενε να ψάχνει την ευνοϊκή για αυτήν κάθε φορά  κατάσταση. Σε όλο το ματς προσπαθεί να μεγιστοποιήσει τον διαθέσιμο χώρο στη ρακέτα του Παναθηναϊκού ανεβάζοντας τους ψηλούς στη περίμετρο (4out-1 in & 5-out Format). Στήνει τρεις παίχτες στην αδύνατη πλευρά και δύο στη δυνατή ως «εισαγωγική διάταξη» για να μπει στον άξονα σημαδεύοντας την αδύνατη πλευρά και την ελληνική άμυνα κατά τη μετακίνηση της. Με την ευχέρεια των Thomas-Gill να τραβηχτούν ψηλά, σημαδεύει επίσης με screen τον παίχτη που παίρνει το dive (όχι απαραίτητα ψηλό) και εν συνεχεία χτυπάει το «μάζεμα» του τρίτου πράσινου από το φτερό στον άξονα με πάσα για καλή εκτέλεση από τη πλευρά. Φροντίζει να τρέξει ball screen δράσεις με διαφορετικούς ball handlers κρατώντας τον Καλάθη μακριά από τη συγκεκριμένη αμυντική συνεργασία. Ο Σβεντ κάνει ένα αρκετά ώριμο, για τα δικά του πάντα standards, παιχνίδι βγάζοντας τη μπάλα από πάνω στους σωστούς χρόνους. Όταν η ελληνική άμυνα ενεργοποιεί «άρνηση» απέναντι του, οι γηπεδούχοι μένουν άποντοι για τρία λεπτα. Το ίδιο όμως και ο Παναθηναϊκός..

Φάνηκε ότι ο Τσάβι Πασκουάλ από ένα σημείο και μετά προσπάθησε να δώσει ένα ηλεκτροσόκ στην επίθεση της ομάδας του, μάλλον λίγο άγαρμπα. Το σχήμα με τους Λεκαβίτσιους-Τζέιμς-Ντένμον ίσως προσέβλεπε σε έναν Drive & Kick προσανατολισμό (απλά ήθελε να αλλάξει τα πρόσωπα της περιφερειακής εκτέλεσης βρίσκοντας ένα-δυο καλά σουτ) γιατί στα μετόπισθεν ισοδυναμούσε απλά με αμυντική αυτοκτονία. Στη πρεμιέρα του ο Μάικ Τζέιμς ξόδεψε τις περισσότερες επιθέσεις από κάθε άλλον συμπαίχτη του, «έχασε» πάσες που ενδεχομένως να ξεκλείδωναν την άμυνα παρότι φάνηκε ότι ήθελε να είναι πιο συγκρατημένος. Είναι η φύση του όμως τέτοια. Η φύση του σκορπιού που ανεβαίνει στη πλάτη του βατράχου για να τον περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού και στη διαδρομή τον τσιμπάει (ενώ γνωρίζει ότι θα πνιγούν και οι δύο) γιατί απλά αυτή είναι η φύση του..

Ο Πασκουάλ του έδωσε 2on2 καταστάσεις στη πλευρά παντρεύοντας το παιχνίδι του με το pop out του Σίνγκλετον (περισσότεροι χώροι για διείσδυση του Τζέιμς) ή το ρολάρισμα του Γκιστ (με τα slashing abilities του Τζέιμς να οδηγούν τον αντίπαλο σε «αλλαγή» επάνω του και ευνοϊκό miss match για το τριφύλλι στο χαμηλό post) όμως είναι προφανές ότι οι πράσινοι πρέπει να διαλέξουν προσεκτικά τις καταστάσεις που θα ενεργοποιούν στο επιθετικό τους playbook όταν ο 27χρονος γκαρντ βρίσκεται δίπλα στον Καλάθη στο backcourt. Στη Μόσχα οι Λεκαβίτσιους-Παππάς ήταν non factors και ο Καλάθης κακός επηρεάζοντας ολόκληρη την ομάδα στο επιθετικό κομμάτι. Ο Πέιν έδειξε διάθεση όμως όπως είπαμε το χαμηλό επίπεδο αντίληψης του απαιτεί χρόνο. Ακόμα δε μπορεί να διαβάσει τους αντιπάλους (δεν αναγνωρίζει πραγματικά την ευνοϊκή κατάσταση) και τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι εδώ.

Η πρώτη εικόνα του Παναθηναϊκού μετά τις δύο προσθήκες του μπορεί να προβλημάτισε τον κόσμο του, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με τη διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας σε βαθμολογικό επίπεδο. Μπορεί όμως, με τη σωστή διαχείριση,  να αποτελέσει το ιδανικό «χαλί» ενόψει του μεγάλου ντέρμπι που έρχεται απέναντι στον Ολυμπιακό τη Παρασκευή. Οι ομάδες που αντιδρούν με τη πλάτη στον τοίχο, είναι ομάδες με καλό προπονητή όπως έχουμε πει και στο παρελθόν. Θα είναι μια αναμέτρηση με βροχή καινούργιων ερεθισμάτων όσον αναφορά και τις δύο πλευρές. Έχετε τίποτα καλύτερο στο οποίο μπορείτε να επικεντρωθείτε την εβδομάδα που ξεκίνησε..;

 

 

 

Υ.Γ: Nαι..;