Η αυτορύθμιση των αισθήσεων..

 

«Το ρόστερ σε μια ομάδα μπάσκετ είναι σαν το ανθρώπινο σώμα. Όταν η μια ‘αίσθηση’(ο παίχτης και τα χαρακτηριστικά που φέρνει αυτός στο παιχνίδι της) το εγκαταλείπει, σχεδόν αυτόματα παίρνουν τον έλεγχο οι υπόλοιπες αισθήσεις οι οποίες “αυτορυθμίζονται” και γίνονται πιο ευαίσθητες για να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία..» Ένα παλιό απόφθεγμα από τα κιτάπια του Hoopfellas βρίσκει τη τέλεια εφαρμογή του στις ελληνικές ομάδες του σήμερα..

 

 

Mental toughness is to physical as four is to one κύριοι..

Ο Ολυμπιακός έδειξε ζηλευτό χαρακτήρα αυτήν την εβδομάδα, τον οποίο ελάχιστες ομάδες έχουν επιδείξει τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.  Κατάφερε χωρίς ουσιαστικά το «βαρύ σασί» του παιχνιδιού του μέχρι τώρα στη σεζόν (στο διάστημα της απουσίας του Σπανούλη, αναφέρομαι φυσικά στο δίδυμο της frontcourt Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ) να κερδίσει δύο πολύ απαιτητικά ματς τελείως διαφορετικού (το καθένα) χαρακτήρα.

Πρώτα κατάφερε να επιστρέψει σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο απέναντι σε έναν αντίπαλο με περισσότερα οκτάνια (σε όρους ταχύτητας και ατομικής ποιότητας όπως παρατάχθηκαν τουλάχιστον τα δύο ρόστερ στο παρκέ) ο οποίος ευρισκόμενος στο +10 (δεύτερο μισό τρίτης περιόδου) ήταν έτοιμος να χαθεί από το οπτικό του πεδίο κεφαλαιοποιώντας τη μέχρι τότε ελαφρά υπεροχή του. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός (πριν την ολική επαναφορά) επέστρεψε κολλώντας στη πλάτη του αντιπάλου, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν υπέρ του. Τη Παρασκευή στη Πόλη, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου βρέθηκε πάλι στη μέση μιας κλειστής μάχης όπου αυτή τη φορά ο αντίπαλος είχε με το μέρος του το μομέντουμ της «επιστροφής». Και όμως, ακόμα και χωρίς το σημείο αναφοράς στη crunch time που λέγεται Πρίντεζης, οι ερυθρόλευκοι φτάνοντας για δεύτερη φορά στο ίδιο σημείο με διαφορετικό πλέον υπόβαθρο, ενέπνεαν μεγαλύτερη σιγουριά αναφορικά με τη διαχείριση των λεπτομερειών που θα έδιναν το τελικό προβάδισμα. Σημειώσεις..

-Κάπου στο πρώτο ημίχρονο του ματς του Φαλήρου είπα στη παρέα μου ότι «ο Ολυμπιακός σήμερα θα χρειαστεί να χαμηλώσει σε σημείο που δε το έχει κάνει ξανά (Παπ επί δύο στη γραμμή ψηλών, Τόμπσον στο σχήμα για να δώσει δύναμη και athleticism δίπλα τους). Θα μπει σε αχαρτογράφητα νερά αλλά το λιγότερο που έχει  να κάνει είναι να εξερευνήσει τις πιθανότητες του εκεί..» Αυτό που είδαμε τη Τετάρτη το βράδυ απέναντι στη ΤΣΣΚΑ και ο τρόπος με τον οποίον «έπεσε» η αρκούδα στο έδαφος, δεν ήταν τυχαία γεγονός. Η συνθήκη βοήθησε να φθάσουμε στην επιλογή ενός τέτοιου σχήματος όμως η συνέχεια και τα όσα εκτυλίχθησαν έχουν βαθιές ρίζες σε τακτικό επίπεδο.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ξέρει καλά την ομάδα του και παράλληλα είναι πολύ ικανός στο αμυντικό κομμάτι κόουτς, στοιχεία που του δίνουν τη δυνατότητα να πειραματιστεί με το ρόστερ του και να δοκιμάσει (εντός τους ασφαλούς πλαισίου αμυντικής συνοχής και αυτοματισμών στα μετόπισθεν οι οποίοι αποτελούν και τη βάση του παιχνιδιού αυτής της ομάδας) καινούργια πράγματα στην άμυνα. Το Small ball (καμία σχέση με τις 3 guard lineups του Μπάμπεργκ) των ερυθρολεύκων εξέθεσε τη φετινή αδυναμία της ΤΣΣΚΑ στο αμυντικό ριμπάουντ η οποία άλλαξε τις ισορροπίες και το μομέντουμ στο παρκέ. Οι ερυθρόλευκοι (επέλεξαν από την αρχή ICE στα Side picks που περιελάμβαναν ως screener τον Hines) φέτος είχαν να αντιμετωπίσουν ένα διαφορετικό, πιο βολικό για αυτούς, επιθετικό μοντέλο της ΤΣΣΚΑ.

Flashback στον Νοέμβρη του ’16 και την  αξιολόγηση της αντίστοιχης περυσινής αναμέτρησης από το Hoopfellas (75-81 η ΤΣΣΚΑ):

«Πέρα από τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία των γηπεδούχων στο αμυντικό κομμάτι, ο Ολυμπιακός δε μπόρεσε να προσαρμοστεί στις πόρτες που ανοίγουν τα flare screens κάθε φορά στην επίθεση της ΤΣΣΚΑ. Η επίθεση της ομάδας του Ιτούδη αναγκάζει την αντίπαλη άμυνα στο να μπει σε ένα παιχνίδι αναζήτησης ψάχνοντας την επόμενη πόρτα που θα ανοίξει κάθε φορά με την αίσθηση ότι κυνηγάς κάποιον σε ένα σκοτεινό λαβύρινθο με έναν μικρό φακό στο χέρι.. Όταν η 4 out- 1 in Μotion επίθεση των Ρώσων μεταφέρεται στη πλατφόρμα των High Set plays είναι κάτι απλά απολαυστικό. Με τον Augustine και τον Hines (καλούς divers, ταχύτητα σε μικρό χώρο, χέρια & finishing) στο ψηλό post ρόλο screener η ΤΣΣΚΑ απλά κεντάει, ειδικά με την ικανότητα των γκαρντ της να χτυπούν με κάθετο μπάσκετ (πάσα, απειλή με ντρίμπλα) το ζωγραφιστό. Άλλωστε αυτό το είδος επίθεσης έχει κατασκευαστεί για να παράγει lay ups και σκορ γύρω από το καλάθι ξεριζώνοντας τη καρδιά του αντιπάλου..»

H φετινή αλλαγή στην επιθετική κατεύθυνση της ΤΣΣΚΑ κατά τη γνώμη μου την κάνει (και ανεξάρτητα από όρους individual skills) πιο εύκολα αναγνώσιμη για την άμυνα του Ολυμπιακού. Τα Running Hand Offs δεν είναι το ίδιο δηλητηριώδη χωρίς τον Τεόντοσιτς τριγύρω, η σύνδεση με τη Weak Side όχι ανάλογα αποτελεσματική και μια άμυνα με τα χαρακτηριστικά αυτής των ερυθρολεύκων μπορεί πιο εύκολα να αποκωδικοποιήσει το φετινό ρωσικό μοντέλο με την έντονη ροπή στη προσωπική φάση. Το είδαμε άλλωστε και στο περυσινό ημιτελικό του F4 όπου η ΤΣΣΚΑ έκανε μια ανεξήγητη (με βάση τα αγωνιστικά της ιδεώδη μέχρι τότε στη σεζόν) στροφή σε καταστάσεις προσωπικής φάσης (7 τελικές σε εκείνο το ματς της Πόλης, 10 μόλις στο φετινό του Φαλήρου).

Μιλώντας φυσικά για Small ball και το effort των ερυθρολεύκων στα μετόπισθεν, νιώθω και πάλι υποχρεωμένος να σταθώ στον Κώστα Παπανικολάου. Mε τους Ουίλτζερ (έδωσε λύσεις ο Καναδός και στα δύο ματς)-Μπόγρη στη starting unit και ορατό το ενδεχόμενο να γράφει ότι.. περνάει προς τα μέσα, η επίδοση του διεθνούς φόργουορντ είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Ο Παπανικολάου είναι ο βασικός λόγος  για το οποίον οι ερυθρόλευκοι αποτρέπουν την επιτυχημένη εκτέλεση του αντιπάλου στη πίσω γραμμή άμυνας. Είτε ερχόμενος ως βοήθεια είτε ευρισκόμενος μόνος στη τελική γραμμή (η ΤΣΣΚΑ τράκαρε επάνω του μετά από Short rolls που επιχείρησε) ο «Παπ» αποτέλεσε φόβητρο για τους αντιπάλους επιδεικνύοντας σπουδαίο motor (plus-minus +23 για τους γηπεδούχους στα 27’ του με τη ΤΣΣΚΑ και +9 στα σχεδόν 22’ με την Αναντολού..) μετά από περιστροφή άλλαξε τελείως το «κέλυφος» της ερυθρόλευκης άμυνας στο βάθος του ζωγραφιστού. Ο Παπανικολάου στα τελευταία 5 ματς μετράει 10.8 πόντους με 11/20 τρίποντα και 11/13 προσωπικές, 6.0 ριμπάουντ και 2.4 τελικές..

-Ο Βασίλης Σπανούλης μπορεί να έκρινε ουσιαστικά με το σουτ του την αναμέτρηση της Πόλης (η λάθος αμυντική συνεννόηση με τον Παπανικολάου που έδωσε το σουτ στον Μακόλουμ  ευτυχώς δε κόστισε)  σε μια συνολικά πολύ μέτρια βραδιά για τον Ολυμπιακό όμως στη πραγματικότητα ήταν πιο κομβικός στο πρώτο παιχνίδι της εβδομάδας. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Σπανούλης καρατόμησε την άμυνα της ΤΣΣΚΑ σε σημείο πολύ μεγαλύτερο από ότι δείχνουν τα νούμερα του στο τέλος του ματς (16 πόντοι-8 τελικές για 3 λάθη, 7 κερδισμένα φάουλ). Ο κόουτς Ιτούδης παραδέχθηκε μετά το ματς ότι η ομάδα του αντιμετώπισε λάθος τον Σπανούλη λέγοντας ότι θα αλλάξει προσέγγιση την επόμενη φορά που θα συναντηθούν οι δύο αντίπαλοι. Όντως, με τα Hedge out του Βοροντσεβιτς εκτός εξισώσεως, η «αρκούδα» επέλεξε ένα χλιαρό Show & Recover το οποίο δε κεφαλαιοποιούσε ακριβώς στο μέγιστο τις επιλογές του αμυντικού πακέτου του Χάινς ενώ αργότερα όταν το Show ακουμπούσε τα όρια του trapping (για να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του αρχηγού των ερυθρολεύκων), η συνεργασία με τον τρίτο παίχτη της τελικής γραμμής  ο οποίος  ήλεγχε το ρολάρισμα μέχρι το recover του Χάινε αποδείχθηκε ότι μάλλον ελαττωματική. Προχωρώντας στο ματς ο κόουτς Ιτούδης στράφηκε στη περυσινή συνταγή θέλοντας να κλειδώσει τον άξονα με τους Κουρμπάνοβ-Χάινς όμως ο παράγοντας Μακλίν του χάλασε τα σχέδια. Συνολικά από την ΤΣΣΚΑ και στη βάση μιας τέτοιας εκτός έδρας αναμέτρησης (ειδικά σε συνάρτηση με τη περυσινή, οι διαφορές δεν είναι μεγάλες αλλά σημαντικές και ενδιαφέρουσες για να μελετηθούν) έλειψαν πολύ τα defensive stops στο backcourt  ενός γκαρντ όπως ο Τζάκσον ώστε να μπορέσει να ελέγξει τον ρυθμό και τη μπάλα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Οι Ρώσοι είχαν τα καλά τους διαστήματα όταν κατάφεραν να κερδίσουν μάχες στη πίσω γραμμή της άμυνας τους (οι απουσίες τους αντίθετα με ότι γράφτηκε ή σχολιάστηκε στη χώρα μας δεν ήταν καθόλου αμελητέες) και κυρίως στις lineups που περιείχαν έναν μόνο καθαρό γκαρντ (Σέρχιο ή Ντε Κολό). Όταν ο Ολυμπιακός επέστρεψε στη τελική ευθεία του ματς, οι Ροντρίγκεθ-Ντε Κολό δε προσέφεραν το απαραίτητο leadership όχι γιατί αστόχησαν σε εκτελέσεις αλλά γιατί δε παρείχαν τα κατάλληλα reads ώστε να βοηθήσουν την επίθεση τους να ξεκλειδώσει την ελληνική άμυνα.

 

Τhe Big Dog

Ο Τζαμέλ Μακλίν έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του απέναντι στη ΤΣΣΚΑ Μόσχας τη Τετάρτη όντας ο παίχτης που κράτησε τον Ολυμπιακό όρθιο όταν οι Ρώσοι προσπαθούσαν να εδραιώσουν την υπεροχή τους χτίζοντας καθοριστικό για την εξέλιξη προβάδισμα. 25 πόντοι (10/14 FG) και 12 ριμπάουντ από τον Αμερικανό F/C ο οποίος κέρδισε κατά κράτος την αναμέτρηση με τον Κάιλ Χάινς στην επίθεση των ερυθρολεύκων δείχνοντας εμφατικά ότι αυτός είναι το «μεγάλο σκυλί» στη μάχη. Ο Μακλίν έχει δουλέψει σε διαφορετική βάση με το κορμί του φέτος το καλοκαίρι έχοντας προσθέσει μυϊκά κιλά στο επάνω μέρος του κορμιού του για να ανταποκριθεί στις διαφορετικές απαιτήσεις (πέρυσι στο Μιλάνο η χρησιμοποίηση του –και- στη θέση «4»  τον οδηγούσε σε διαφορετική προπόνηση). Η ικανότητα του 29χρονου Αμερικανού να βάλει τη μπάλα στο παρκέ παίζοντας προσωπική φάση (όντας αυτόφωτος, ανεξάρτητος από τη συνεργασία του με τα γκαρντ) και να τελειώσει μετά από επαφή έχουν δώσει μια άλλη διάσταση στην επίθεση του Ολυμπιακού. Ήταν ένα στοιχείο το οποίο είχαμε σημειώσει το καλοκαίρι. Η επίδοση του άλλαξε τους συσχετισμούς στη στόχευση των miss matches αλλά και στη διάταξη της άμυνας των Ρώσων. ΄

“..το να αμυνθείς σε κατάσταση 1on1 πάνω του χαμηλά στη ρακέτα θυμίζει τη περίπτωση του αναβάτη που προσπαθεί να μείνει επάνω στον ταύρο” είχαμε πει  το 2015 για τον τότε ψηλό της Άλμπα. Ε, η γραμμή ψηλών της ΤΣΣΚΑ βίωσε μια τέτοια εμπειρία από πρώτο χέρι..

 

Ο Παναθηναϊκός είναι μια από τις ελάχιστες Two way-teams της διοργάνωσης..

..και αυτό ακούγεται αρκετά καλό. Και είναι πλέον μια πραγματικότητα. Φάνηκε ξεκάθαρα αυτή την εβδομάδα της απουσίας του Νικ Καλάθη όπου το «τριφύλλι» έκανε στροφή στην άμυνα του (παίζοντας συγκεκριμένα πράγματα στο επιθετικό κομμάτι) για να καλύψει το κενό, καταφέρνοντας  στο τέλος αυτής να κάνει δύο σπουδαία παιχνίδια στα μετόπισθεν τα οποία και του έδωσαν το 2-0.

Από το ξεκίνημα της σεζόν υπογραμμίσαμε την ανάγκη των πρασίνων να βελτιώσουν την άμυνα τους (ώστε να σκαρφαλώσουν στις κορυφαίες θέσεις της διοργάνωσης). Είναι γεγονός ότι το «τριφύλλι» έχει ανέβει αρκετά σκαλοπάτια σε αυτή τη διαδρομή τον τελευταίο καιρό καλύπτοντας σημαντική απόσταση από τον στόχο (θεμιτό επίπεδο άμυνας). Λαμβάνοντας υπόψη τη σημαντική πρόοδο που έχει κάνει η ομάδα φέτος (δεύτερη σεζόν του Τσάβι Πασκουάλ)  στο επιθετικό κομμάτι και με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται πλέον στις κορυφαίες αμυντικές θέσεις της διοργάνωσης, ο όρος Two way-team μπορεί να τον συνοδεύσει.

O Παναθηναϊκός μαζί με την ΤΣΣΚΑ, τη Φενέρ και τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι οι μόνες ομάδες που ακουμπούν τον όρο «ισορροπημένο μπάσκετ», ευρισκόμενες στη πρώτη εξάδα της αξιολόγησης σε όρους Offensive και Defensive Rating. Οι μυημένοι στα της σελίδας μας γνωρίζουν καλά την αξία του όρου «ισορροπία» και το πόσο εναγωνίως την επιζητούν οι προπονητές στο σύγχρονο μπάσκετ σε global επίπεδο. Σημειώσεις..

-Απέναντι στη Μακάμπι το «τριφύλλι» ήταν αρκετά έξυπνα και ρεαλιστικά στημένο αναφορικά με τη τακτική του στα μετόπισθεν. Χωρίς τον Καλάθη και με αρκετή δόση αυτογνωσίας άφησε τη πίεση ψηλά και τη τάση για απλωμένες άμυνες στην άκρη, παίζοντας μια κλειστή άμυνα με στόχο να κλειδώσει τον άξονα και το ζωγραφιστό. Όχι άσκοπα denies (που οδηγούν σε back cuts), όχι πίεση επίδειξης ψηλά. Η Μακάμπι είναι ομάδα που βασίζεται στη προσωπική φάση φέτος και όχι στη συνεργασία για να παράγει. Πολύ σημαντικός σύμμαχος για τη πράσινη διάταξη στα μετόπισθεν ήταν η αδυναμία των Ισραηλινών φέτος να ευστοχήσουν με συνέπεια στο περιφερειακό σουτ. Άλλωστε είναι η ομάδα που βασίζεται στο τρίποντο λιγότερο από κάθε άλλη στη φετινή διοργάνωση. . Η Μακάμπι ναι μεν σούταρε το αρκετά καλό για τα δεδομένα της 7/17  από το τρίποντο όμως έχασε όλα εκείνη τα σουτ που μπορούν να αλλάξουν το μομέντουμ του παιχνιδιού για μια ομάδα που μάχεται εκτός έδρας (ακόμα και όταν εκτέλεσαν υπό ευνοϊκές προϋποθέσεις).

Το δίδυμο Κόουλ-Τζάκσον αποτελούσε τον βασικό στόχο της άμυνας του Τσάβι Πασκουάλ. Οι γκαρντ των πρασίνων δούλεψαν μαζί τους αμυνόμενοι μακριά από τη μπάλα στέλνοντας τους στη τελική ευθεία της ισραηλινής επίθεσης απέναντι στους Γκιστ-Σίνγκλετον οι οποίοι μετέτρεψαν τον άξονα σε απαγορευμένη ζώνη (σημαντική η προσπάθεια περιφερειακών όπως οι Ρίβερς-Ντένμον στη πίσω γραμμή άμυνας για να υποστηριχτεί η όλη τακτική).

-Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η επιλογή του Τσάβι Πασκουάλ να μεταφέρει μεγάλο βάρος του δημιουργικού κομματιού  της επίθεσης του Παναθηναϊκού στα χέρια του βετεράνου Τζέημς Γκιστ. Οι πράσινοι συνειδητά (και ειδικά στο πρώτο ματς της εβδομάδας) κυνήγησαν καταστάσεις για άμεση εκτέλεση στο μισό γήπεδο προσπαθώντας να βρουν  απροετοίμαστη την αντίπαλη άμυνα και με βασικό στόχο να μειώσουν την εξάρτηση της δικής τους επίθεσης από τη δημιουργία των γκαρντ, ελλείψει Καλάθη. Σε Α-Set καταστάσεις ο Παναθηναϊκός αντικατέστησε ψηλό στο elbow με περιφερειακό  τρέχοντας δράσεις με σκριν μεταξύ των δύο γκαρντ (ακολουθούσε curling του Παππά στην αντίθετη πλευρά εάν ήταν αυτός ο γκαρντ screener ή pop out του Λοτζέσκι μετά από flare στη περίπτωση που σκρίναρε τον PG ο Βέλγοαμερικανός) όμως κυρίως ακούμπησε τη μπάλα στα χέρια του Τζέημς Γκιστ, είτε μετά από short rolls είτε στο High Post (1in- Out, 5-out) για ναβρει τον παίχτη που θα εκτελέσει και να αποφασίσει τη φύση της εκτέλεσης αυτής. Ο Γκιστ τα πήγε περίφημα κλείνοντας τη δυάδα των παιχνιδιών αυτών με 15.5 πόντους-7.5 ριμπάουντ και 3.5 τελικές πάσες για 1.0 λάθος. Αναμφίβολα ο MVP της εβδομάδας για το «τριφύλλι. Το ερώτημα για τον πολύ φορμαρισμένο Αμερικανό είναι εάν θα μπορέσει φέτος να μείνει επιτέλους υγιής όντας «εκεί» την άνοιξη όπου η ομάδα θα τον χρειαστεί όσο ποτέ..

 

-Η επίθεση του Παναθηναϊκού είναι εμφανώς βελτιωμένη φέτος  δουλεύοντας με λιγότερη ντρίμπλα (θέλει ακόμα βελτίωση εδώ) σε σχέση με πέρυσι γεγονός που βάζει τις άμυνες στη διαδικασία να σπαταλήσουν περισσότερη ενέργεια απέναντι της. Το επόμενο βήμα για θα είναι να μειώσει τα λάθη της. Κρατείστε το αυτό..

Πάμε να δούμε μερικά ενδιαφέροντα στατιστικά για τη φετινή  επίθεση του Παναθηναϊκού σε επίπεδο εκτέλεσης:

Εκτελεί μόλις το 12.3% των σουτ του από προσπάθειες δύο πόντων εκτός του ζωγραφιστού (μόνο η Ρεάλ έχει μικρότερο νούμερο επί του ποσοστού των συνολικών προσπαθειών της). Οι πράσινοι δε βασίζονται τόσο σε midrange εκτέλεση (ακολουθώντας τη τάση των analytics που χαρακτηρίζει ως inefficient τέτοιες προσπάθειες) παρά τη παρουσία παιχτών οι οποίοι έχουν στη γκάμα του παιχνιδιού τους αυτό το προσόν. Παρ’όλα αυτά, όταν εκτελούν δίποντο είναι εκτός ζωγραφιστού  είναι αρκετά εύστοχοι (ακριβώς γιατί γίνεται επιλεκτικά και μόνο από ικανούς σε αυτόν τον τύπο εκτέλεσης παίχτες) φτάνοντας το 45.1% (Νο3 στη διοργάνωση, πρώτη η Ζάλγκιρις την οποία σηκώνουν αρκετά τα midrange του Γιανκούνας).

Μόλις το 46.2% των σουτ του γίνεται από το ζωγραφιστό σε αντίθεση με ομάδες που έχουν straight post up-ψηλούς και ακουμπούν συχνά τη μπάλα εκεί. Το 52.4% με το οποίο τελειώνει φάσεις εντός του ζωγραφιστού βρίσκεται ακριβώς στον μέσο όρο της λίγκας.

Δε δουλεύει όσο πρέπει την εκτέλεση από τις γωνίες και επομένως τις Short 3s ευκαιρίες τις οποίες παραδοσιακά αξιοποιούν οι καλές fundamental επιθέσεις. Σουτάρει τα λιγότερα τρίποντα από τη δεξιά γωνία της επίθεσης με το μεγαλύτερο ποσοστό στη λίγκα , 66.7%, ενώ από την αριστερή γωνία (σουτάρει περισσότερο) ο αριθμός αυτός βρίσκεται σχεδόν στον πάτο (27.3%)

Εκτελεί τρίποντο ποντάροντας σαφέστατα περισσότερο στην αριστερή πλευρά του γηπέδου (15.1% των συνολικών προσπαθειών, 38.1% ευστοχία) και στον άξονα (14.6% των συνολικών προσπαθειών, 44.3% ευστοχία). Σε αντίθεση με τη δεξιά πλευρά (9/9% και 31.8% αντίστοιχα).

Ντένμον & Λεκαβίτσιους..

Ο Παναθηναϊκός έχει και άλλα γκαρντ τελικά και μάλιστα καλά..  Μια εβδομάδα περίπου μετά τα νέα για τον τραυματισμό του Νικ Καλάθη, οι πράσινοι νιώθουν πιο δυνατοί από ποτέ έχοντας κοιτάξει τον φόβο στα μάτια και διαχειριστεί μια κατάσταση η οποία τους έδειξε από το τι τελικά είναι φτιαγμένη αυτή η ομάδα. Το πιο ενθαρρυντικό νέο δε, είναι (το ξέρω ότι το έχω ξαναπεί κάποιες ημέρες πριν) ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει ακόμα σημαντικά περιθώρια εξέλιξης αναφορικά με τις δυνατότητες του παιχνιδιού του σε αυτή τη σεζόν.

Ο Τσάβι Πασκουάλ ίσως (όσο περίεργο και να σας φαίνεται αυτό, οι επαγγελματίες προπονητές της κοινότητας μας ίσως καταλάβουν..) διασκέδαζε ενδόμυχα  αυτή την κατάσταση που είχε να διαχειριστεί αναμένοντας το καλό βράδυ που θα αλλάξει τον ψυχισμό των δύο γκαρντ του. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους ήταν εξαιρετικός στο ΟΑΚΑ απέναντι στη Μακάμπι. Στάθηκε αρκετά επιθετικός απέναντι στην αντίπαλη άμυνα από το ξεκίνημα με τον προπονητή να προσπαθεί να τον «βάλει πάνω στη μπάλα» δίνοντας του την ευκαιρία να «πατήσει». Είδαμε UCLA Cut από αυτόν στη Horns που κατέληγε σε PnR του Λιθουανού στον άξονα, Spain PnR για να βρει τον διάδρομο προς το καλάθι (οκ, με τον Λοτζέσκι στο back screen δεν είναι ότι και πιο εύκολο αυτή η εκκαθάριση αν και το pop out του Βέλγου είναι δυνατό υποστηρικτικό εργαλείο στη συγκεκριμένη δράση). Ο Λεκαβίτσιους δε νιώθει ακόμα άνετα και αυτό είναι σημαντικό για ένα παιδί που θέλει απεγνωσμένα να ..νιώσει άνετα για να λειτουργήσει. Αυτή η εβδομάδα μπορεί να τον βοηθήσει στο να αρχίσει να κερδίζει την εμπιστοσύνη της ομάδας και του κόσμου. Αρχικά θα πρέπει να μάθει να μεταδίδει τα σωστά vibes ευρισκόμενος στο τιμόνι της ομάδας γιατί στο Βελιγράδι  μετέδωσε νευρικότητα στο τέλος του ματς και όχι ηρεμία στους συμπαίχτες του. Έχει δυνατότητες όμως το περιβάλλον που βρίσκεται διαφέρει από αυτό του Κάουνας και η επίθεση του από την αντίστοιχη της Ζαλγκίρις που κάνει παιδιά όπως ο Πάνγκος και ο Ουλανόβας να μοιάζουν με εξολοθρευτές. Χρειάζεται εμπιστοσύνη σε πρώτη φάση. Όταν δείξει τι μπορεί να κάνει, θα είναι αλλιώς..

Τα δύο σημαντικά σουτ που έβαλαν ταφόπλακα στη Μακάμπι αποτέλεσαν το καλύτερο «φάρμακο» για την αυτοπεποίθηση του Μάρκους Ντένμον ο οποίος πολύ φιλότιμα προσπαθεί να γυρίσει τον προσωπικό του διακόπτη και την όλη, δύσκολη για αυτόν μέχρι πρότινος τουλάχιστον,  διαμορφωμένη κατάσταση υπέρ του. Στο Βελιγράδι ο Παναθηναϊκός δούλεψε με και για τον Αμερικανό γκαρντ τη στιγμή που το  απειλητικό σύννεφο της γρήγορης επιστροφής στον πάγκο είχε φύγει πάνω από το κεφάλι του. Ο Πασκουάλ  προσπάθησε να του δημιουργήσει το σωστό πλαίσιο.  Του έδωσε Staggered στην αδύνατη πλευρά,  2 on 2 καταστάσεις για να παίξει στο φτερό, Floppy Action, μια 1-4 Low Stack με Double Cross την οποία βλέπετε εδώ..

..και η οποία προέβλεπε High-Low των Gist-Singleton που δεν είδατε γιατί ο Ντένμον σούταρε σε πρώτο χρόνο.

 

 

O Nτένμον δεν είναι άσσος φυσικά, ούτε καν combo. Όμως είναι κοντρολαρισμένος γκαρντ που παίζει σωστά το παιχνίδι και στη συγκεκριμένη κατάσταση (απέναντι σε μια άμυνα που δίνει ευκαιρίες στον αντίπαλο για καλή περιφερειακή εκτέλεση) αξιοποίησε το πλεόνασμα ευκαιριών που δίνει η φύση της πράσινης επίθεσης στον εκάστοτε main ballhandler. Η άμυνα του ήταν και στα δύο ματς εξαιρετική (είχαμε πει από την αρχή χαρακτηριστικά «όχι απλά καλός, πολύ καλός» τον καιρό της έντονης στοχοποίησης του από μερίδα οπαδών). Είμαι πεπεισμένος ότι ο προπονητής του πατώντας σε αυτήν την εβδομάδα θα του ξαναδώσει ευκαιρίες ως δίδυμο με τον Παππά στη προσπάθεια του να δώσει παράλληλα ένα πιο versatile πρόσωπο στο πράσινο backcourt. Eάν πάντως ο Αμερικανός είχε μια γεμάτη σεζόν Ευρωλίγκας  «κάτω από τη ζώνη του» ερχόμενος το καλοκαίρι στο ΟΑΚΑ, θα έπαιζε ήδη πολύ καλύτερα..

 

 

 

Το μαύρο σύννεφο πάνω από τη Βαρκελώνη..

Η Μπαρτσελόνα απογοητεύει  στο ξεκίνημα της σεζόν με τη διοίκηση να φαίνεται ότι και πάλι δε μπορεί να διαχειριστεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου για την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα. Πολλά έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό σε όλη την Ευρώπη (και στο καταλανικό τύπο) όμως οι πάντες έχουν χάσει τη βάση του προβλήματος η οποία αφορά τη κατεύθυνση που επέλεξε το front office του κλαμπ. Η Μπαρτσελόνα βιώνει την ίδια κατάσταση με πέρυσι υπό ένα διαφορετικό περιτύλιγμα. Θυμηθείτε λίγο τι είχαμε πει στη περίοδο του Γιώργου Μπαρτζώκα στη Καταλονία. Ο κόουτς προσπάθησε να κάνει μια αγωνιστική αλλαγή η οποία αυτόματα προκαλούσε ένα σοκ για το οποίο ο οργανισμός δεν ήταν έτοιμος. Ένα στυλ παιχνιδιού που απλά δεν ήταν συνυφασμένο με αυτό το οποίο είχε συνηθίσει και αρεσκόταν να παρακολουθεί το κοινό της ομάδας. Physical παιχνίδι περισσοτέρων επαφών, μεγαλύτερη στατικότητα και λιγότερη κίνηση στο μισό γήπεδο (ακουμπώντας σε on ball δράσεις και όχι εκμετάλλευση ολόκληρου του μ ισού γηπέδου) σε ένα διαφορετικών αρχών low pace περιβάλλον. Η αρτηριοσκληρωτική επίθεση και η  συνολική εικόνα μαρτυρούν το πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις το αγωνιστικό DNA ενός τέτοιου οργανισμού. Μάλιστα, ο Έλληνας κόουτς δεν είχε και τα εργαλεία για να υποστηρίξει αυτή τη προσπάθεια, βρίσκοντας παράλληλα εκεί σημαντικούς παίχτες (και σημαντικές προσωπικότητες) των οποίων η λειτουργικότητα στο αγωνιστικό πλαίσιο που ήθελε να εγκαθιδρύσει ήταν τουλάχιστον αμφισβητήσιμη.

Παρόμοια είναι και η κατάσταση που βιώνει η Μπαρτσελόνα και φέτος. Απλά η διοίκηση της επέλεξε να πάει στο άλλο άκρο (σε επίπεδο αγωνιστικής κατεύθυνσης) «γιατί το περυσινό θέαμα, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι ήταν το χειρότερο της σύγχρονης ιστορίας» (ατάκα που συνεχώς αναπαρήγαγε ο καταλανικός τύπος και οι «ειδήμονες» της πόλης) επενδύοντας στο Σίτο « πρώτα από όλα το θέμα-υποχρεούμαστε να παρουσιάζουμε ένα καλό προϊόν στο θεατή πρωτίστως» Αλόνσο. Το αποτέλεσμα όμως  παραμένει στα ίδια επίπεδα. Και η ημέρα της μαρμότας ξημερώνει ξανά ξανά στη Βαρκελώνη..  Το καλοκαίρι η σελίδα μας σας προετοίμασε για το νέο σοκ που είχε να υποστεί σε αγωνιστικό επίπεδο το κορμί της Μπαρτσελόνα αφού η πρόσληψη του Σίτο Αλόνσο ισοδυναμούσε με μια vintage επιστροφή στο fast pace των late 80s για τους Καταλανούς. Κάτι επίσης ξένο (όπως και αυτό που προσπάθησε να δομήσει ο κόουτς Μπαρτζώκας) για τον οργανισμό ο οποίος δημιούργησε τη δική του ταυτότητα στη εποχή του Τσάβι Πασκουάλ με τον οποίον η Μπαρτσελόνα επανήλθε στη κορυφή της Ευρώπης επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη διάρκεια και συνέχεια σε όρους αγωνιστικής ποιότητας.

 

Όντως λοιπόν, η Μπάρτσα του Σίτο είναι η πιο fast pace ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας. Όμως το θέαμα είναι κακό, το αποτέλεσμα απουσιάζει και το ηθικό είναι πολύ χαμηλό. Ο Νάτσο Ροντρίγκεθ ήλπιζε ότι ο καινούργιος προπονητής θα δημιουργήσει στα πρότυπα της περυσινής Baskonia ένα πολύ καλό αμυντικό σύνολο το οποίο θα παίζει μια ταχύτητα πάνω από κάθε αντίπαλο στη διοργάνωση όμως κάτι τέτοιο, για έναν οργανισμό με βαθιές ρίζες (και πρόσωπα –όπως οι Ναβάρο και Τόμιτς- τα οποία με τη παρουσία τους στο ρόστερ τις συντηρούν) σε κάτι αρκετά διαφορετικό, χρειάζεται πολύ υπομονή. Η εικόνα της Μπαρτσελόνα είναι τόσο άσχημα ώστε (με τα μαντήλια να κάνουν την εμφάνιση τους..) ο Ισπανός κόουτς αναγκάστηκε να κάνει μια «επίθεση αγάπης» στους παίχτες του (ειδικά στον ηγέτη της ομάδας Χουάν Κάρλος Ναβάρο) και να εξυμνήσει τα ιδανικά που πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος  σε μια προσπάθεια να αλλάξει κάπως το κλίμα προς το πρόσωπο του λίγο μετά από μια αναμέτρηση η οποία από φιάσκο της σεζόν ακούμπησε τον ορισμό της απόλυτης ανατροπής για την ομάδα του.

Η Μπαρτσελόνα έχει χάσει φέτος ΟΛΑ τα κλειστά ματς στη διοργάνωση. Οι 4 νίκες της έγιναν με διαφορά 22. Πόντων.. Έχουμε πει και στο παρελθόν ότι η συνεχιζόμενη αδυναμία του να κλείσεις τέτοια ματς μπορεί να σε «διαλύσει». Παρότι είναι μια ομάδα που τελειώνει τον κύριο όγκο των εκτελέσεων της σε δίποντα εντός του ζωγραφιστού (τρίτη στη διοργάνωση πίσω από τη Μακάμπι και τη Ζαλκκίρις) και παίζει γρήγορο μπάσκετ είναι η επίθεση που πηγαίνει στη γραμμή του φάουλ λιγότερο από κάθε άλλη. Η έλλειψη ενός πραγματικά ικανού κάθετου παίχτη (η οποία βασάνισε πέρυσι και τη Brose η οποία μαστιζόταν από αντίστοιχη αδυναμία να κλείσει υπέρ της οριακά ματς) και (αδιανόητο) ενός PnR ψηλού που θα παίξει με τους δύο πολύ ικανούς PnR PGs (ο Σίτο έχει αφήσει στην άκρη του πάγκου τον Pressey πλέον και παίζει τον Ρίμπας στον άσσο) μπορούν να εξηγήσουν  την εικόνα της ομάδας σε οριακές καταστάσεις. Και στη Βιτόρια η Μπαρτσελόνα, γυρνώντας από τη κόλαση, εμφάνισε ακριβώς αυτό το  σύμπτωμα αδυναμίας στη τελική ευθεία του ματς..

 

 

Υπόθεση Μάικ Τζέιμς

Oι Suns αποδέσμευσαν τον Mike James (πρέπει να κλείσει 48 ώρες στη λίστα των waivers και εφόσον δεν έχει άλλη πρόταση από ομάδα της λίγκας να πάρει το status του free agent) με την απόφαση να έρχεται μετά από αμοιβαία επιθυμία των δύο πλευρών. Για όσους έτυχε να παρακολουθήσουν  τελευταία  το νεανικό σύνολο του Φοίνιξ, η εξέλιξη αυτή στο σημείο που είχαν φτάσει τα πράγματα (αναφέρομαι σε επίπεδο λειτουργικότητας του ρόστερ) δεν αποτελεί έκπληξη. Ο Τζέιμς ξεκίνησε καλά τη σεζόν με τους Σανς κάνοντας μερικά πολύ καλά παιχνίδια. Από τη στιγμή που μετατέθηκε στη second unit η αποτελεσματικότητα του έπεσε καθώς ήταν φανερό ότι δε μπορούσε να διαχειριστεί τον εαυτό του σε μια νέα κατάσταση όπου η ομάδα του ζήτησε να κρατήσει την επίθεση της efficient υπό διαφορετικό πρίσμα. Ο πιο «παιγμένος»  Isaiah Canaan, ο γκαρντ ο οποίος τον άφησε πίσω στο rotation, και ο τρόπος που λειτούργησε θα αποτελέσουν «σχολείο» για τον Τζέιμς. Με τον Canaan στο τιμόνι και το λιτό/απέρριτο παιχνίδι του που στόχευε στο να μετακινήσει γρήγορα τη μπάλα αναμειγνύοντας τους συμπαίχτες του στην επίθεση, η second unit των Suns σε 4 ματς ήταν η πιο παραγωγική ολόκληρης της λίγκας (51.4 πόντοι) ενώ «έγραψε» plus-minus +12.3 (τη στιγμή που με τον Τζέιμς στη θέση ήταν στο -3.4) ενώ ο πρώην PG των Μπούλς είχε προσωπικό plus-minus +11.8. Ο τρόπος μάλιστα που ο Canaan δημιουργούσε ευκαιρίες για σκόρ, κυρίως για τους Bender και Len, τον έκανε άμεσα αγαπητό ανάμεσα στους συμπαίχτες του οι οποίοι γενικά είχαν δείξει να δυσανασχετούν αρκετά με το overdibbling και τα midrange (μετά από τόνους ντρίμπλας..) του Τζέιμς στο τέλος της επίθεσης, κατάσταση η οποία δυστυχώς για αυτόν έτεινε να του φορτώσει τη ταμπέλα του Ball hog..

Όπως σας είπα, υπάρχουν μερικές ομάδες του ΝΒΑ οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν έναν γκαρντ όπως ο Τζέημς. Το timing της αποδέσμευσης του είναι λίγο ιδιαίτερο (σε συνάρτηση με τις προτεραιότητες των πιθανών μνηστήρων)  όμως  για αυτό κανείς δε ξέρει πως μπορεί να κυλήσει η υπόθεση του. Ο Τζέιμς έχει καλό όνομα στην Ευρώπη (έπαιξε σε ένα F4 με τη Baskonia και  έκανε μια εξαιρετική περυσινή σεζόν με τον Παναθηναϊκό) και είναι δεδομένο ότι θα προσελκύσει ενδιαφέρον εφόσον στραφεί σε αυτή την επιλογή (διόλου απίθανο αυτή τη στιγμή).

Που θα μπορούσε να «δουλέψει» η περίπτωση του Τζέιμς στην Ευρώπη και δη στην Ευρωλίγκα; Κατ’αρχήν σε ομάδες που μπορούν οι οποίες έχουν τον χώρο και τη διάθεση να ξαναμοιράσουν τη τράπουλα δίνοντας του έναν σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι τους (έτσι ώστε να πάρουν το καλύτερο από το πολύ δυνατό σε συγκεκριμένα κομμάτια του πακέτο του παίχτη). Σε αγωνιστικό επίπεδο, ομάδες που βασίζουν την επίθεση τους στη προσωπική φάση (Αναντολού, ΤΣΣΚΑ).  Η επιστροφή στη Βιτόρια ίσως είναι μια επιλογή που συγκεντρώνει αντικειμενικά λιγότερες, από ότι αρχικά φαίνεται. Πιθανότητες για πολλούς λόγους. Ο Σίτο Αλόνσο στη Βαρκελώνη γνωρίζω καλά ότι δεν αρέσκεται να δουλεύει με τέτοια γκαρντ (και η κατεύθυνση στην επίθεση της Μπαρτσελόνα δεν είναι ακριβώς ταιριαστή με τα χαρακτηριστικά του Τζέημς). Αυτό που δε γνωρίζω είναι, στη δύσκολη φάση που βρίσκεται η ομάδα και ο ίδιος ο προπονητής, εάν μπορούν να του τον επιβάλλουν βλέποντας στον Τζέημς τον κάθετο παίχτη που λέγαμε ο οποίος θα κάνει τη Μπάρτσα πιο αποτελεσματική στο τέλος κλειστών ματς. Από τη πλευρά μου πάντως, βλέπω μια καλή ευκαιρία για τη Ρεάλ Μαδρίτης ώστε να αναβαθμίσει το backcourt της (αντικαθιστώντας ίσως τον Chasson Randle). Παρότι και εδώ η επίθεση της ισπανικής ομάδας δεν συνιστά ακριβώς το ιδανικό περιβάλλον για τον Αμερικανό γκαρντ, ο Τζέιμς μπορεί να φέρει στη «Βασίλισσα» μερική από τη σπίθα που έχει χάσει με την απουσία του Γιούλ (μαζί με εκτέλεση από το ζωγραφιστό, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, στοιχείο που λείπει πολύ από τη Ρεάλ σήμερα) δίνοντας της τη κατάλληλη ώθηση ώστε να ξαναμπεί με αξιώσεις στη μάχη των κορυφαίων θέσεων της βαθμολογίας στη φετινή Ευρωλίγκα..

 

 

 

Υ.Γ: It’s his type..

Και ναι, ο Ούντριχ είναι παίχτης που μπορεί να λειτουργήσει στο περιβάλλον της Ζαλγκίρις ερχόμενος από τον πάγκο. Όχι φανταχτερά νούμερα, μόνο ουσία.

 

 

Υ.Γ1: “Γενικά πιστεύω ότι οι προπονητές αρέσκονται υπερβολικά στη τακτική. Η τακτική χωρίς την ατομική τεχνική είναι άχρηστη. Πρέπει να μάθουν να απολαμβάνουν τις λεπτομέρειες που φέρνει η ατομική δεξιότητα στο παιχνίδι..” Αito Garcia Reneses

 

Χρόνια Πολλά με Υγεία σε όλους από το Hoopfellas..