Amores Perros..

Στη Βαμβέργη  Ολυμπιακός είδε τον Ντάνιελ Χάκετ να του υπενθυμίζει με εμφατικό τρόπο  τι έχασε και τι ακριβώς του λείπει από το φετινό αγωνιστικό οικοδόμημα. Μερικές ώρες αργότερα, ο Παναθηναϊκός του οπλισμένου KC Rivers πέρασε τον σκόπελο του εντός έδρας ματς που «στραβώνει» αλλά πλέον καλείται να βρει λύση στο πρόβλημα που προέκυψε με τον τραυματισμό του Νικ Καλάθη. Οι δύο αιώνιοι βίωσαν υπό διαφορετικό πρίσμα το συναίσθημα της «απώλειας». Το Hoopfellas αναλύει..

 

 

Σπουδαία εβδομάδα αυτή που πέρασε. Διπλό της Ζαλγκίρις με σπουδαίο Πάνγκος στη Πόλη απέναντι στη Φενέρ, διπλό της Μπασκόνια και απόλυση Περάσοβιτς από την Αναντολού, μεγάλη εκτός έδρας επιτυχία για τον Αλιμπίγιεβιτς και τον Ερυθρό Αστέρα στη Βαλένθια. Και φυσικά νέο κύμα μαγικών από τον Ντόνσιτς με τη Ρεάλ να παίρνει το clasico.

 

Kάτι μου λέει ότι η εβδομάδα (διπλών παιχνιδιών) που ακολουθεί θα είναι εξίσου σπουδαία. Πάμε στις ομάδες μας. Ήττα για τον Ολυμπιακό (η συνήθης) στο Μπάμπεργκ. Ξεκινάμε..

 

Το φάντασμα της απόλυτα περιφερειακής συμπεριφοράς

H Βrose ήταν καλά διαβασμένη σε τακτικό επίπεδο. Για αυτό και μπόρεσε να εξασφαλίσει στον εαυτό της μια ευκαιρία για να επιστρέψει στο ματς και να διεκδικήσει τη νίκη σε ένα παιχνίδι που ήταν απελπιστικά άστοχη και η επίθεση της παρήγαγε 6 τελικές πάσες. Οι Βαυαροί έχασαν τον έλεγχο του ματς όταν η επαναλαμβανόμενη αστοχία σε εκτελέσεις ρουτίνας (π.χ Ραντόσεβιτς) τους προκάλεσε εκνευρισμό παρεμβαίνοντας στη σκέψη τους.

Ο Τρινκιέρι ξεκίνησε τον Heckmann στον Πρίντεζη στέλνοντας παγίδα από τη δυνατή πλευρά και βάζοντας την άμυνα του στη διαδικασία περιστροφών κατά τις οποίες (ήταν φανερό ότι δε φοβόταν καθόλου το dive του Μπόγρη) επέλεγε να κατευθύνει τη μπάλα στον Παπανικολάου για περιφερειακή εκτέλεση. Σημάδεψε τους Μπόγρη-Σπανούλη-Ρόμπερτς στην επίθεση και τον Ουίλτζερ στη close out άμυνα (αναμειγνύοντας τον παράλληλα σε side picks). Η πιο σημαντική κατάκτηση της γερμανικής άμυνας ήταν το γεγονός ότι απενεργοποίησε πλήρως τα miss match πάνω στα οποία ποντάρει η επίθεση του Ολυμπιακού και αυτόματα τη παραγωγική δυνατότητα της ελληνικής ομάδας στο ζωγραφιστό των γηπεδούχων. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς στο post, καθόλου κάθετο παιχνίδι από τους περιφερειακούς και τον ψηλό που θα δουλέψει με τον Σπανούλη στο PnR. Το φάντασμα της απόλυτης περιφερειακής συμπεριφοράς είχε «επιστρέψει» για την ελληνική ομάδα η οποία είχε μόλις 11/30 δίποντα (36.7%)  και σούταρε 27 τρίποντα (11/27, 40% στο οποίο έπαιξε ευεργετικό ρόλο η ικανότητα του Σπανούλη να μεταφέρει τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά .

Με τον αρχηγό πίσω είχαμε πει ότι οι ερυθρόλευκοι θα αρχίσουν να σουτάρουν καλύτερα. Συμβαίνει ήδη.. Ο Ολυμπιακός πόνταρε στη τυπική Box διάταξη επίθεσης ώστε να βάλει τη μπάλα στο low post στον Πρίντεζη  (το τρέχει και για τον Παπαπέτρου ο οποίος είναι σε κακό φεγγάρι τελευταία) και τα γνωστά weakside screens για τον Σπανούλη (και τον Στρέλνιεκς) στα οποία νομίζω ότι πλέον με τον Μακλίν να αναμειγνύεται στο hand off θα πρέπει να αξιολογήσει πιο σοβαρά τη περίπτωση του να χρησιμοποιήσει τη διαδρομή του Σπανούλη ως «δόλωμα» για να βάλει με τον Αμερικανό σέντερ τη μπάλα στο παρκέ αιφνιδιάζοντας την άμυνα. Η Brose πάντως ήταν αρκετά διαβασμένη απέναντι στο επιθετικό playbook των ερυθρολεύκων. Με triple switch στο τέλος ελέγχει, χωρίς να απειληθεί, τη PnR  συνεργασία Σπανούλη-Πρίντεζη ενώ είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίον οι Χάκετ-Ζήσης αναχαίτισαν  το Spain Pick & Roll της ελληνικής επίθεσης μένοντας «πίσω»  αμυνόμενοι στον γκαρντ που σκρίναρε στη πλάτη του συμπαίχτη τους. Ακόμα και στη τελευταία κατοχή ο  Ολυμπιακός προσπάθησε να τρέξει παρόμοια κατάσταση (για σουτ μετά το pop out του screener Στρέλνιεκς στη κορυφή) με τη γερμανική άμυνα  να κλειδώνει και πάλι τον χειριστή και τη μπάλα χωρίς μεγάλο κόπο. Την ώρα που οι Βαυαροί φεύγουν όρθιοι από ένα ακόμα κλειστό ματς τη φετινή σεζόν, ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί να επαναπροσεγγίσει κάποιες καταστάσεις μετά φυσιολογική επίδραση που έφερε στην ομάδα η επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη και η αύξηση του αριθμού των PnR δράσεων..

 

 

Small ball? Το «μεγαλύτερο» παιδί κέρδισε..

Νομίζω ότι στις τάξεις των ερυθρολεύκων θα πρέπει να επανεξετάσουν τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε ο πάγκος να διαχειριστεί το συγκεκριμένο ματς. Χωρίς τον Μιλουτίνοφ (και τον Αγραβάνη)  ο κόουτς Σφαιρόπουλος επέμενε αρκετά (ανεξήγητα κατ’εμέ) σε χαμηλά σχήματα με 3-guard lineups, δίνοντας απλόχερα το πλεονέκτημα στον αντίπαλο και φυσικά την ευκαιρία να γυρίσει ένα ματς  που έδειχνε να καταλήγει στα χέρια της ελληνικής ομάδας. Το ερυθρόλευκο staff πιθανόν επεδίωκε με αυτά τα σχήματα καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας και περιφερειακή εκτέλεση (στήνοντας τους δύο «πρωην» της Brose, Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς δίπλα στον κυρίως δημιουργό Σπανούλη) ώστε να σπάσει τη  πίεση των Βαυαρών στα μετόπισθεν ανοίγοντας την άμυνα τους όμως από τη φύση της η φετινή Brose έχει φτιαχτεί για να «παραδίδει» σε αυτές τις καταστάσεις. Ο Ολυμπιακός χάνει εύκολα όλα σχεδόν τα κομμάτια του παιχνιδιού στα οποία επέλεξε 3-guard lineups..

Ήταν φανερό ότι το φυσικό/αθλητικό πλεονέκτημα των γκαρντ της Brose έπαιζε μεγάλο ρόλο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Η γερμανική ομάδα ήταν το «μεγαλύτερο, το πιο δυνατό  παιδί» στο παρκέ και κέρδισε τη μάχη όντας πιο physical και αρκετά πιο έτοιμη για να παίξει ένα 1 on 1 παιχνίδι (προσωπικής φάσης) και στις δύο πλευρές του παρκέ.  Οι 3-guard lineups των ερυθρολεύκων παρουσίασαν σημαντική αδυναμία στο να μπορέσουν να κατευθύνουν τον αντίπαλο ballhandler στις ball screen καταστάσεις των γηπεδούχων ενώ εν απουσία PnR ψηλού (θεωρώ ότι είναι προαπαιτούμενο σε αυτά ακριβώς τα σχήματα του Ολυμπιακού) αδυνατούσαν να «μαζέψουν» την άμυνα παράγοντας καλές ματιές προς το καλάθι από τη περιφέρεια. Στην αντίπερα όχθη η Brose είχε παίχτες που μπορούσαν να επιτεθούν κάθετα σφίγγοντας τον κλοιό πολιορκίας στο ζωγραφιστό του Ολυμπιακού. Ξαφνικά ο Big Ολυμπιακός  (των σχημάτων με Παπανικολάου ή Τόμπσον στο «2») έγινε Small, αδυνατώντας να ανταποκριθεί σε αυτή τη μετάβαση που τον έντυσε με ένα πιο soft παρουσιαστικό. Για να είμαι ειλικρινής, στο πλαίσιο πάντα αυτής της τακτικής επιλογής,  δε κατάλαβα γιατί  ο Τόμπσον (έχασε μάχες από τον Χάκετ στο πρώτο ημίχρονο) δε ξαναμπήκε στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός είχε χτίσει μια διαφορά απέναντι σε μια ομάδα που ήταν απελπιστικά  άστοχη από τη περιφέρεια (1/11 τρίποντα στα 30 πρώτα λεπτά, 3/16 συνολικά) με συνέπεια να βλέπει φως επιθετικά μόνο από εκτέλεση εντός του ζωγραφιστού. Εκεί, ειδικά από τη στιγμή που διαθέτεις ίχνος rim protection,  πρέπει να «ψηλώσεις», να πάρεις το ριμπάουντ, να κλείσεις τους διαδρόμους προς τη καρδιά της ρακέτας σου. Ο Τόμπσον (4.5 πόντοι με 1/4 τρίποντα και 4/13 δίποντα στα τελευταία 4 ματς)  έχει καλύτερο φυσικό/αθλητικό πακέτο από τους υπόλοιπους ερυθρόλευκους περιφερειακούς για να υποστηρίξει (καλύπτοντας μια εκ των πλαγίων θέσεων) τέτοια σχήματα.

 

Στο δικό μου το μυαλό, η αριθμητική ανισορροπία που δημιουργήθηκε μεταξύ του backcourt και της frontcourt των ερυθρολεύκων (επιστροφή Σπανούλη, απουσίες Μιλουτίνοφ-Αγραβάνη) δεν δικαιολογεί αυτή την επιλογή. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να προστατέψει το ζωγραφιστό του ποντάροντας σε πιο ψηλά σχήματα. Πιστεύω ακράδαντα ότι τακτικά «παγιδεύτηκε» από το γεγονός ότι αντιμετώπιζε την –μέχρι εκείνη τη στιγμή- άμυνα που δεχόταν το μεγαλύτερο ποσοστό εύστοχων περιφερειακών σουτ στη διοργάνωση (εξ ου και η ταυτόχρονη παρουσία των Ρόμπερτς-Στρέλνιεκς-Σπανούλη). Όμως το άθλημα είναι διαδραστικό και απαιτεί «προσαρμογή» στις ιδιαιτερότητες της κάθε βραδιάς..

 

Amores Perros (Love is a Bitch)..

Ο Ντάνιελ Χάκετ  ήταν ο παίχτης ο οποίος άλλαξε τους συσχετισμούς στο παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο οδηγώντας τους γηπεδούχους στην επιστροφή και εν τέλει στη μεγάλη νίκη. O 30χρονος Ιταλός γκαρντ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της ρακέτας στα μετόπισθεν της Βrose ενώ υπενθύμισε στους πρώην συμπαίχτες ότι εκτός των άλλων είναι και ικανός 1on1 παίχτης στην επίθεση χτυπώντας εμφατικά με προσωπικές φάσεις τη καρδιά της ερυθρόλευκης άμυνας. Ο Χάκετ βρήκε ρυθμό μέσα από το αμυντικό κομμάτι όπου το effort του ήταν ασύλληπτο και η ικανότητα του να δίνει defensive stops, σε οποιονδήποτε ερυθρόλευκο έβρισκε μπροστά του, παροιμιώδης.  Προ διετίας είχαμε υμνήσει την ικανότητα των Χάκετ και Γκρέηντζερ να αμυνθούν στο χαμηλό ποστ (οι καλύτεροι περιφερειακοί στην Ευρώπη σε αυτό το κομμάτι) υπογραμμίζοντας την ικανότητα του Ιταλού να παίξει κάθετα και να παράγει σε καταστάσεις 1on1 κεφαλαιοποιώντας τα scoring instincts του τα οποία ο Ολυμπιακός δε κατάφερε στη πραγματικότητα ποτέ να εντάξει στο ομαδικό του παιχνίδι. Αλήθεια, πόσο λείπει ένας τέτοιος περιφερειακός φέτος από τους ερυθρόλευκους..; Aκόμα και αυτή του πτυχή ως facilitator, με την οποία λειτουργούσε κατά τη παραμονή του στον Πειραιά, θα ήταν σημαντική στο παιχνίδι του φετινού Ολυμπιακού.

 

Η αμυντική παράσταση του Ιταλού στο δεύτερο ημίχρονο ήταν μια από τις καλύτερες που έχω δει από παίχτη τα τελευταία χρόνια. Κανένα ίχνος προσωπικού ρεβανσισμού,μόνο αφοσίωση και πολλά intangibles. Ο Ράιτ (20 πόντοι-8/12 σουτ και 7 ριμπάουντ) ήταν εξαιρετικός και ο Ρούμπιτ  (15 πόντοι, 6/9 σουτ, πολλά σημαντικά plays) παίχτης-κλειδί  στην επιστροφή, όμως νομίζω ότι το MVP της αναμέτρησης πηγαίνει στον Χάκετ. Ο Ιταλός διεθνής γκαρντ μάλιστα έχει και φέτος εξαιρετικό δείκτη στην αναλογία AST/TO (3.0)..

 

Πνευματική δοκιμασία για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός πέρασε  τη πνευματική δοκιμασία που προσφέρει το εντός έδρας ματς με αντίπαλο (θεωρητικά) χαμηλότερης ταχύτητας στη διοργάνωση. Ήταν μια τυπική βραδιά στην οποία το ματς δείχνει να στραβώνει  από την αρχή και χρειάζεσαι τους παίχτες του πάγκου σου ώστε να λάβεις τη προσδοκώμενη ώθηση, να αλλάξεις τον ρυθμό και να το φέρεις πάλι στα μέτρα σου. Η Flat αντιμετώπιση στη PnR άμυνα των Ιταλών (σε αντίθεση με τα πιο επιθετικά hedge outs τα οποία ήταν πολύ πιο εύκολα αναγνώσιμα από την ελληνική επίθεση γιατί πολύ απλά οι Λομβαρδοί δεν έχουν τους ψηλούς για να ανταποκριθούν πραγματικά σε μια τέτοια επιλογή) προσπάθησε να δώσει στον Καλάθη ταυτότητα εκτελεστή (στοχεύοντας στο κλείδωμα του ψηλού που ορμάει στο καλάθι) και η πρώιμη αστοχία του διεθνούς PG απέτρεψε τη πράσινη επίθεση από το να ρολάρει νωρίς.

Φτάνοντας σε αυτή τη στιγμή (του κακού ξεκινήματος) και όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό στη θητεία του Τσάβι Πασκουάλ (συμπεριλαμβανομένης και της περυσινής σεζόν), ήταν η στιγμή που η ομάδα χρειαζόταν τον back up-PG και τον Post ψηλό της για να αλλάξει τους συσχετισμούς στην αντίπαλη άμυνα διαφοροποιώντας τη κατεύθυνση στη δική του επίθεση. Δυστυχώς για το τριφύλλι ούτε ο Λεκαβίτσιους ούτε ο Βουγιούκας μπόρεσαν να αλλάξουν τα δεδομένα στο πεδίο μάχης. Η κατάσταση έγινε πολύ χειρότερη όταν στο «5» πέρασε ο Auguste. Ο 24χρονος απόφοιτος του Notre Dame είναι πολύ «άγουρος» σε επίπεδο αντίληψης παιχνιδιού και κυρίως τακτικών λεπτομερειών απαραίτητων για οποιονδήποτε παίχτη πατάει παρκέ σε αυτό το επίπεδο. Ορισμένες φορές πήγαινε τόσο βαθιά στη hedge out αντιμετώπιση που είχε επιλέξει ο προπονητής του που δημιουργούσε τεράστια ανισορροπία στη πράσινη άμυνα, δίνοντας ουσιαστικά ένα σημείο αναφοράς συνεχώς στην Αρμάνι. Ο Auguste εκτός του κακού του footwork θέτει τον εαυτό του(και φυσικά ολόκληρη την άμυνα της ομάδας του)  σε ακόμα πιο δεινή θέση γιατί του λείπει η συγκέντρωση και η γνώση του τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Ο Τσάβι Πασκουάλ προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει έναν έξτρα παίχτη στη θέση «5» τον τελευταίο καιρό αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει βρει την απαιτούμενη ανταπόκριση..

Εγγύηση

Η Αρμάνι Μιλάνο διαθέτει τη χειρότερη περιφερειακή άμυνα στη διοργάνωση (για την ακρίβεια, διαθέτει τη χειρότερη συνολικά άμυνα) και αν μη τι άλλο η επίδοση της απέναντι σε μια ομάδα (και μάλιστα σε ματς εκτός έδρας) με την αποτελεσματικότητα  του Παναθηναϊκού beyond the arc (4^ος πλέον με 40.9% στο τρίποντο) αναμενόταν με ενδιαφέρον. Οι Ιταλοί όπως έχουμε υπογραμμίσει παρουσιάζουν σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας και συνεργασιών στα μετόπισθεν με αποτέλεσμα πολλές φορές ασυναίσθητα να μετοπίζουν τη θέση τους προς τον άξονα και το ζωγραφιστό για να αποτρέψουν εύκολα καλάθια, κατάσταση που παράγει καλά  περιφερειακά σουτ για τον αντίπαλο. Σας είχα προετοιμάσει στο preview άλλωστε για τις ευκαιρίες που θα έχουν οι σουτέρ των πρασίνων απέναντι στην άμυνα των Λομβαρδών..

 

Εκτός αυτού όμως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε και το πολύ καλό πλαίσιο επίθεσης που έχει δημιουργήσει φέτος στο μισό γήπεδο ο Παναθηναϊκός για τους σουτέρ του. Οι πράσινοι δουλεύουν πολύ καλά με αυτούς σε δράσεις που παράγουν εκτέλεση μετά από κίνηση μακριά από τη μπάλα και γύρω από τα σκριν. Ο KC Rivers και ο Ματ Λοτζέσκι είχαν λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία απέναντι στους Λομβαρδούς για να δείξουν την ικανότητα τους (θεωρώ μάλιστα ότι έπρεπε και ο Ντένμον να πάρει μια ευκαιρία ειδικά απέναντι σε μια τόσο limited περιφερειακή άμυνα). Ο Ρίβερς είναι «εγγύηση». Πραγματικά απολαυστικός και σαφέστατα ένας από τους πιο κοντρολαρισμένους παίχτες τέτοιας κατεύθυνσης που είδε η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Ο two way-αγωνιστικός χαρακτήρας του μάλιστα εκτοξεύει την αξία του εντός του πράσινου ρόστερ ειδικά μάλιστα όταν γαρνίρεται από το leadership και το πνεύμα νικητή που τον διακρίνει. Η επίθεση μισού γηπέδου του Πασκουάλ παράγει πολλές ευκαιρίες για εκτελεστές που ξέρουν όπως ο Ρίβερς (ακόμα και σε πρώτο χρόνο). Δείτε για παράδειγμα το πρώτο GIF με το Staggered Pin Down των πρασίνων για αυτόν..

 

 

..ή εδώ μια παραλλαγή της Diamond.

 

 

 

Ο Ρίβερς τελείωσε το ματς με 20 πόντους και 6/9 τρίποντα ενώ  ο Λοτζέσκι είχε ¾ (14 πόντοι) και ο Σίνγκλετον 2/5 (παρότι δε δίνει το περυσινό σόου στην επίθεση «γράφει» 46.7% από το τρίποντο μέχρι τώρα στη σεζόν). Ο Παναθηναϊκός τελείωσε την αναμέτρηση έχοντας 15/28 τρίποντα.

 

Κλειδί η άμυνα στην εισαγωγική πάσα στο low post

 

Στα πρώτα 20 λεπτά οι παίχτες του Τσάβι Πασκουάλ έχασαν πολλές προσωπικές μονομαχίες στα μετόπισθεν, κατάσταση που έχει ξανακάνει την εμφάνιση της στη φετινή σεζόν και αποτρέπει την άμυνα των πρασίνων από το να έχει μεγαλύτερη διάρκεια. Στην επανάληψη οι γηπεδούχοι με τον Καλάθη στο παρκέ (12 από τις 24 τελικές της ομάδας, συνδέθηκε και με το καλάθι στη τρίτη περίοδο) ανέβασαν τη πίεση στην άμυνα τους και αρνήθηκαν πολύ αποτελεσματικά την εισαγωγική πάσα της Αρμάνι στο ζωγραφιστό, κάνοντας την επίθεση της ιταλικής ομάδας σαφώς πιο μονοδιάστατη και εύκολα αναγνώσιμη.

Ο Πιανιτζιάνι, βλέποντας τη σπουδαία περιφερειακή ευστοχία του Παναθηναϊκού, ενεργοποίησε με 1-2-2 ζώνη με στόχο να  βελτιώσει την αποτελεσματικότητα των παιχτών του στα close outs (η διάταξη αυτής της άμυνας ευνοεί κάτι τέτοιο) και να μειώσει τα ποσοστά (και τις ευκαιρίες εκτέλεσης) του αντιπάλου από το τρίποντο. Για αυτό τον λόγο μάλιστα χαμήλωσε το σχήμα του έτσι ώστε να έχει πιο γρήγορα πόδια στη πίσω γραμμή άμυνας (η οποία ευθύνεται για τις γωνίες). Παρ’όλα αυτά δε πέτυχε κάτι ιδιαίτερο καθώς οι πράσινοι μπόρεσαν να πατήσουν στον άξονα και τη καρδιά της άμυνας αυτής (High post) με τους γκαρντ τους. Το Μιλάνο δοκίμασε και το γνωστό 2-2-1 press στο πρώτο ημίχρονο.

Προβληματισμός για την απουσία του Καλάθη

Πάμε και στο σημαντικότερο νέο της βραδιάς. Ο τραυματισμός του Νικ Καλάθη είναι πραγματικά μεγάλο πλήγμα για τον Παναθηναϊκό του οποίου το αγωνιστικό στυλ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις ατομικές δεξιότητες του διεθνούς PG. Ο Καλάθης είναι ένας από τους ελάχιστους παίχτες στη φετινή Ευρωλίγκα που μοιάζουν αναντικατάστατοι για τις ομάδες τους. Παράλληλα η πιθανή απουσία του Καλάθη από το σετ αγώνων της εβδομάδας αυτής αποτελεί και μια μεγάλη πρόκληση για τους πράσινους οι οποίοι εφόσον ανταποκριθούν στις δυσκολίες της παρούσας φάσης  μπορούν να βγουν από τη δύσκολη αυτή κατάσταση πιο δυνατοί.

Δε σας κρύβω ότι προσωπικά, ο προβληματισμός μου για την εικόνα που θα παρουσιάσουν οι πράσινοι χωρίς τον Καλάθη στα δύο επόμενα ματς είναι μεγάλος. Η πιθανότητα να δούμε μια εικόνα από τον Παναθηναϊκό τελείως διαφορετική είναι υπαρκτή, ειδικά από τη στιγμή που οι πράσινοι κληθούν να διαχειριστούν μια ανάλογη κατάσταση παιχνιδιού που «στραβώνει». Η επίθεση μισού γηπέδου του Πασκουάλ  είναι συνδεδεμένη με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο με τα playmaking skills του Καλάθη άλλωστε και η απουσία του μπορεί να αποτελέσει πλήγμα για τους σουτέρ της ομάδας και τον Τζέιμς Γκιστ. Ο Λεκαβίτσιους δεν είναι ακόμα ο εαυτός του. Δεν αισθάνεται άνετα εντός του συγκεκριμένου αγωνιστικού περιβάλλοντος και το πνευματικό του υπόβαθρο σαν προσωπικότητα δεν τον έχει βοηθήσει. Προσπαθεί να γίνει πιο passive αλλά αδυνατεί να ισορροπήσει στη ζυγαριά της μετάβασης αυτής και τον πραγματικό αγωνιστικό του χαρακτήρα (είναι Shoot first-PG και διακρίνεται από διστακτικότητα να πάρει προσπάθειες, κατάσταση εντός της οποίας νιώθει άβολα). Η  εβδομάδα αυτή θα είναι μια τεράστια πρόκληση για τον Λιθουανό γκαρντ, τον Τσάβι Πασκουάλ και ολόκληρο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού σε μια περίοδο που το «τριφύλλι» προσπαθεί να εδραιώσει τη θέση του στις κορυφαίες βαθμολογικές θέσεις της διοργάνωσης..

 

 

 

Υ.Γ: «Τάσσομαι με αυτούς που πιστεύουν ότι εάν οι Λιθουανοί  βελτιώσουν την αμυντική αποτελεσματικότητα τους μπορούν να μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας..»

Aπό τα τελευταία PR της σελίδας.. Η Ζαλγκίρις  μας χάρισε μια τρομερή βραδιά στη Πόλη απέναντι στη Φενέρ. Σας έχω πει ότι είναι η ομάδα που απολαμβάνω να βλέπω περισσότερο μέχρι τώρα στη φετινή Ευρωλίγκα. Είναι το «σύστημα» κύριοι.. Ένα από τα πιο γοητευτικά πράγματα στο μπάσκετ είναι να βλέπεις παίχτες να αναπτύσσονται και να βελτιώνονται υπηρετώντας κατά γράμμα ένα σύστημα κατασκευασμένο για να τους κάνει καλύτερους παράγοντας μόνο του λύσεις. Εάν η Brose (ως κατεύθυνση) προσπαθεί να βαδίσει στα χνάρια της παλιά Μοντεπάσκι (κυριαρχία εντός συνόρων, πολύ καλό scouting, της λείπει η κουλτούρα νικητή της άλλοτε σπουδαίας ιταλικής συμμορίας),  η Ζαλγκίρις  ξεσηκώνει μνήμες Παρτίζαν (επένδυση στο εγχώριο προϊόν και σε νέα παιδιά, βελτίωση παιχτών εντός συγκεκριμένου αγωνιστικού περιβάλλοντος, προπονητής-σταρ). Το μπάσκετ που παίζουν οι Λιθουανοί είναι εξαιρετικό και ολόκληρος ο οργανισμός έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στο άστρο του Σάρας. Οκ ναι, θα ήθελα όσο τίποτα να τους δω σε ένα F4..

 

 

Y.Γ1: Τέλος ο Περάσοβιτς από την Αναντολού λοιπόν.. Επιβεβαιώθηκε η ιδιαιτερότητα με την οποία χειρίζεται τα πράγματα και διαβάζει καταστάσεις η διοίκηση της τουρκικής ομάδας η οποία σίγουρα γνώριζε ότι δύσκολα θα έβρισκε  αυτή τη περίοδο καλύτερο προπονητή. Ο Περάσοβιτς είναι αλήθεια ότι φέτος έκανα μεγάλα λάθη στη στελέχωση του backcourt, τα οποία ταβάνιασαν το παιχνίδι της ομάδας του. Οι scoring guards που διατηρούσε τα τελευταία χρόνια  στα ρόστερ του είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά (το δίδυμο Άνταμς-Τζέιμς δημιουργούσε ρήγμα από το πουθενά ενώ πέρυσι στην Αναντολού είχε δύο από τους καλύτερους playmakers της φετινής διοργάνωσης στα πρόσωπα των Ερτέλ-Γκρέιντζερ). Η τουρκική ομάδα έφτασε πέρυσι ένα βήμα πριν από μια σπουδαία επιτυχία δίνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά στον Ολυμπιακό, ένα κλαμπ που έχει –σε αντίθεση με αυτήν-  τεχνογνωσία νίκης στο υψηλότερο επίπεδο. Φέτος όμως οι δυνατότητες αυτού του συνόλου στο συγκεκριμένο αγωνιστικό πλαίσιο ήταν συγκεκριμένες..

 

 

 

Υ.Γ2: Ρε Καρμέλο.. Να γυρίζεις στο MSG, να αποδοκιμάζεσαι και να βλέπεις ληψή την πρώην ομάδα σου να σε κερδίζει με τον Beasley (τον Beasly, χοντρό..) να σου βάζει 30. Life is a Bitch.. Πέρα από τη πλάκα, το πολύ ταλαιπωρημένο κοινό των Νικς βλέπει και πάλι μια τουλάχιστον αξιόμαχη ομάδα η οποία θα προσπαθήσει να μείνει εντός διεκδίκησης ενός εισιτηρίου για τη post season. Η παρουσία του Πορζίνγκις έχει φέρει όραμα ενώ το επιθετικό αγωνιστικό περιβάλλον του Χόρνασεκ  «γεννάει» ευκαιρίες ακόμα και για παίχτες που δεν έχουν ιδιαίτερες παραγωγικές ικανότητες. Μου αρέσει ο ρόλος του (σούπερ-σκόρερ στα κολεγιακά του χρόνια) του Doug McDermott εντός αυτού (με την Οκλαχόμα ήταν αρκετά καλός και ο Hoopfellier Ron Baker..) . Kάτι είναι και αυτό..