Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους..

Μεγάλες στιγμές σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο χάρισαν οι δύο “αιώνιοι” στο ελληνικό μπασκετικό κοινό την εβδομάδα των διπλών παιχνιδιών που αφήνουμε πίσω. Η “αντίδραση” των Ρόμπερτς και Ντένμον, η αλλαγή στους χρόνους εκτέλεσης της επίθεσης των ερυθρολεύκων, ο σούπερ-Καλάθης και η “επανάσταση των μηχανών”. Το Hoopfellas αναλύει..

Σπουδαίες βραδιές μας χάρισαν οι ελληνικές ομάδες γράφοντας συνολικά 4 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια την εβδομάδα που αφήνουμε πίσω, οι δύο εξ αυτών επί τουρκικού εδάφους (στο 3-0 με τους “γείτονες” συνολικά φέτος). Πάμε γρήγορα να αναλύσουμε τα όσα είδαμε αξιολογώντας σε βάθος τη συμπεριφορά προσώπων και ομάδων..

 

Ο  Ολυμπιακός..

Όταν όλα πηγαίνουν στραβά, επίστρεψε στα βασικά.. Αυτός ήταν ο τίτλος της προηγούμενης μας ανάρτησης ο οποίος βρήκε πλήρη εφαρμογή σε διαφορετικές περιπτώσεις στη διοργάνωση την εβδομάδα που αφήσαμε πίσω. Ο κανόνας λέει ότι οι πραγματικά καλές ομάδες αντιδρούν όταν βιώνουν οριακές κατά έναν τρόπο καταστάσεις και η αντίδραση αυτή πηγάζει από την αυξημένη συγκέντρωση που παρουσιάζουν στο ματς που ακολουθεί εκτελώντας βασικές δράσεις με ζηλευτή προσοχή στη λεπτομέρεια. Η πλειονότητα αυτών των ομάδων (σε οποιαδήποτε λίγκα του κόσμου, μιλάμε για «άγραφους νόμους» του αθλήματος ) στρέφεται συνήθως στο κομμάτι του παιχνιδιού που είναι πιο αποτελεσματική. Από εκεί (δηλαδή το πλαίσιο που αισθάνεται πιο οικεία και βολικά), βήμα-βήμα, θα ανακτήσει την αυτοπεποίθηση της και θα βρει τις λύσεις στο παιχνίδι της παράγοντας «αντίδραση». Ο Ολυμπιακός το έκανε στη Πόλη ακουμπώντας στην άμυνα του. Η Φενέρ με τη σειρά της αντέδρασε στη Μόσχα ακουμπώντας στο πολύ καλό execution στο μισό γήπεδο.

 

Outmuscle

H βάση της πολύ καλής συνολικά απόδοσης ( η οποία οδήγησε σε ένα σπουδαίο διπλό) των ερυθρολεύκων στη Πόλη βασίστηκε κυρίως στη κυριαρχία τους σε φυσικό επίπεδο απέναντι στην ομάδα του Ομπράντοβιτς. Ο Ολυμπιακός ήταν το «μεγάλο», το «δυνατό» παιδί στη συγκεκριμένη μονομαχία. Η υπεροχή της ελληνικής ομάδας στη πλειονότητα των προσωπικών μονομαχιών και των διεκδικήσεων (σε επίπεδο θέσεως και μπάλας) σταδιακά καθρεφτίστηκε στο παρκέ της Ulker Sports Arena. Το υπόβαθρο των τελευταίων ημερών απαιτούσε κάτι τέτοιο από το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Πολεμική διάθεση, αυτοθυσία, hustling. Ήταν το μίνιμουμ που έπρεπε να καταθέσει ο Ολυμπιακός για να βγει και πάλι στον αφρό, κυρίως όμως για ανακτήσει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τον προσωπικό του σεβασμό αφήνοντας  το παρκέ με «καθαρό ψυχισμό».

 

Φιλτράροντας προσεκτικά το παιχνίδι και τις δύο ομάδες σε όλες τους τις διακυμάνσεις στα 45 λεπτά μάχης καταλήγουμε ότι ο Ολυμπιακός έπιασε ελίτ αμυντικά standards σε μεγάλο μέρος της αναμέτρησης πάντα με γνώμονα τον αντίπαλο, τον βαθμό δυσκολίας της αναμέτρησης και τη χρονική περίοδο που αυτή διεξήχθη. Είχε άσχημα διαστήματα όπως για παράδειγμα το πρώτο τρίλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου ή κυρίως τα τρία τελευταία λεπτά της κανονικής περιόδου όμως συνολικά ο βαθμός του στο κομμάτι αυτό είναι πολύ υψηλός. («Επίστρεψε στα βασικά..»)  Ο Ολυμπιακός κατάφερε να περιορίσει τη καλύτερη και πιο efficient επίθεση μισού γηπέδου σε ολόκληρη την Ευρώπη (και αυτός δε σας το λέει μια σελίδα που κοιτάζει μόνο νούμερα αλλά τουναντίον λαμβάνει υπόψη και τη παραμικρή παράμετρο που μπορεί να διαμορφώσει τη συνολική εικόνα και να αποδώσει αυτόν τον τίτλο σε ένα σύνολο) στους 67 πόντους σε 37’ και στους 27 στα 17’ του δευτέρου ημιχρόνου.  Το κατάφερε κυρίως γιατί επιβλήθηκε σε φυσικό επίπεδο (ειδικά στις μάχες θέσεως μακριά από τη μπάλα) κάνοντας τη τουρκική επίθεση να νιώσει άβολα και να λειτουργήσει εκτός της ζώνης ασφάλειας για αυτήν. Κομβικό ρόλο στην επικράτηση σε αυτού του είδους τη μάχη έπαιξαν οι Παπανικολάου-Μιλουτίνοφ και σε δεύτερη φάση ο Μακλίν οι οποίοι  άλλαξαν τους συσχετισμούς στην άμυνα από τα «4.5 μέτρα και μέσα» περιοχή που αποτελεί την killing zone σε επίπεδο  εκτέλεσης στην επίθεση της Φενέρ. Το βασικό επίτευγμα σε αυτό το αμυντικό αποτέλεσμα για την ελληνική ομάδα ήταν το ότι στη πραγματικότητα δεν επέτρεψε ποτέ στον αντίπαλο να βρει ρυθμό επιτιθέμενος. Όταν γράφω «ρυθμό» για την επίθεση της Φενέρ έχω κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου..

 

 

Παρότι οι ερυθρόλευκοι δέχθηκαν ένα μέρος των χτυπημάτων του αντιπάλου (καλών μάλιστα χτυπημάτων εάν τα αξιολογήσουμε ιεραρχικά με βάση την συχνότητα εμφάνισης και τον βαθμό αποτελεσματικότητα εντός της δεξαμενής που λέγεται «Offensive Playbook του Ζοτς») στο σώμα τους, επέδειξαν υψηλό βαθμό αντίληψης  προσαρμοζόμενοι σωστά σε κάθε δεύτερη εμφάνιση επιτυχημένης επιθετικής κομπίνας του αντιπάλου. Για παράδειγμα δείτε αυτή τη Screen the Screener Action που καταλήγει σε elevator επίθεση για τον Ντατόμε νωρίς στο πρώτο ημίχρονο..

https://media.giphy.com/media/xUOxf8TcRAoBbHhWFy/giphy.gif

Στο δεύτερο ημίχρονο (και απέναντι στην ίδια κατάσταση) η πολύ καλή άμυνα μακριά από τη μπάλα και η ικανότητα του Παπανικολάου να σπάει screens ή να ματσάρει χαμένο χρόνο στο recover με το «μήκος» του ψηλά «πάγωνε» συνεχώς τη μπάλα και οδηγούσε σε προσωπική φάση συνήθως στα τελευταία δευτερόλεπτα απέναντι στο μέγεθος που παρέθετε ο Ολυμπιακός στον εκάστοτε ballhandler. Ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα με το curling του Νάναλι όμως προβλημάτισε όσες ελάχιστες ομάδες τα τελευταία χρόνια τον πολύ ικανό στο να πηγαίνει στα καλά του σημεία για να εκτελεί Λουίτζι Ντατόμε ελαχιστοποιώντας τις close out καταστάσεις για αυτόν (από τους καλύτερους στην Ευρώπη σε αυτό το κομμάτι) κυρίως γιατί σε ομαδικό επίπεδο κατάφερε να «μπει» στις γραμμές επικοινωνίας της επίθεσης της Φενέρ τοποθετώντας την σε καθεστώς αμφιβολίας σχετικά με τη μετακίνηση της μπάλας  από πλευρά σε πλευρά (μιλάμε για μια ομάδα που δουλεύει πολύ με τη weak side της και το κάνει εξαιρετικά). Οι ερυθρόλευκοι ήταν πολύ πιεστικοί σε απόσταση μιας πάσας (εμποδίζοντας τη ροή) και αμύνθηκαν πολύ έξυπνα στον τρόπο που προσπάθησε η Φενέρ να βάλει τα γκαρντ της στον άξονα ανοίγοντας τους χώρους για να φτάσουν μέχρι τέλους. Σίγουρα μια τέτοια ομάδα όπως η Φενέρ θα σου δώσει μερικά δυνατά χτυπήματα με τον τρόπο που φτάνει στο καλάθι τηρώντας τη fundamental διαδρομή των συνεργασιών όμως εάν καταφέρεις να την αναγκάσεις να παράγει σταθερά από προσωπική φάση (ειδικά όταν μιλάμε για μια άμυνα όπως του Ολυμπιακού με κορμιά που μπορούν να ματσάρουν το φυσικό προφίλ του Ουοναμέικερ) έχεις καλή τύχη. Ήταν το πρώτο ματς στη σεζόν που νομίζω οι Τούρκοι αναζήτησαν τόσο πολύ τον Ντίξον και τον παράγοντα του απρόβλεπτου που τόσο χρήσιμος είναι σε τέτοιες οριακές καταστάσεις..

 

Άλλαξαν οι χρόνοι εκτέλεσης στην επίθεση του Ολυμπιακού..

 

Νομίζω είναι το πιο χρήσιμο συμπέρασμα από τα δύο ματς του Ολυμπιακού την εβδομάδα αυτή και η σημαντικότερη «προσαρμογή» του Γιάννη Σφαιρόπουλου ώστε να αλλάξει το παραγωγικό status της επίθεσης του. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν πολύ πιο γρήγορα στο μισό γήπεδο εκτελώντας πιο νωρίς στον διαθέσιμο χρόνο επίθεσης τους σε μια προσπάθεια να παίξουν με λιγότερη ντρίμπλα, αντίθετα δηλαδή με το πλαίσιο που έχει συνηθίσει να λειτουργεί η ομάδα τα τελευταία χρόνια διαθέτοντας έναν χαρισματικό PnR γκαρντ όπως ο Σπανούλης. Αυτό το σύνολο όμως για την ώρα δεν έχει τον PnR γκαρντ που μπορεί να πάει βαθιά με τη μπάλα στην άμυνα βάζοντας της δύσκολα με το advanced ballhandling και τη δημιουργική ικανότητα. Ήταν φανερό λοιπόν ότι υπήρχε πρόσταγμα για άμεση επίθεση/εκτέλεση μετά το πρώτο σκριν, είτε αυτό ήταν κάθετο μακριά από τη μπάλα είτε ball screen με τους ερυθρόλευκους να μπαίνουν απευθείας σε διαδικασία εκτέλεσης σημαδεύοντας το dive ή  short roll και την αδύνατη πλευρά. Ελάχιστη δυνατή ντρίμπλα από τον περιφερειακό (η οποία θα δυνάμωνε την άμυνα απέναντι σε έναν ballhandler χωρίς κάθετο παιχνίδι), πάσα, άμεση εκτέλεση.

 

 

 

 

 

 

 

Σίγουρα μια τέτοια τακτική εμπεριέχει ρίσκο όμως είναι στη σωστή κατεύθυνση για αυτόν τον Ολυμπιακό ο οποίος δεν έχει ελίτ περιφερειακό δημιουργό και προσωπική φάση απέναντι σε μια Φενέρ που θα έψαχνε εξ αρχής σετ καταστάσεις χωρίς να εκβιάσει το ανοιχτό γήπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι και ο εκάστοτε ψηλός του High post είχε εντολή να βάλει τη μπάλα άμεσα στο παρκέ και να επιτεθεί εφόσον δεν υπήρχε η συνθήκη για πάσα στη πλευρά ενώ ακόμα και σε pop out καταστάσεις π.χ. ο Πρίντεζης έψαξε άμεσα το σουτ. Στη Πόλη ειδικά ο ψηλός του άξονα (και η μετακίνηση του κατά μήκος αυτού, High post-Low post, μες την ιδιότητα του screener μακριά από τη μπάλα) βοήθησε ιδιαίτερα τους ερυθρολεύκους να δουν την αδύνατη πλευρά, κατάσταση που κεφαλαιοποιήθηκε κυρίως από τον εξαιρετικό Στρέλνιεκς σε επίπεδο εκτέλεσης. Ο Ολυμπιακός της προβληματικής περιφερειακής εκτέλεσης σούταρε 42.9% και 40.0% αντίστοιχα με Φενέρ και Ερυθρό Αστέρα αυτή την εβδομάδα. Στη Πόλη μάλιστα ο Ρόμπερτς ήταν εξαιρετικός..

 

 

 

 

Φυσικά δε μπορείς να περιμένεις ξανά από τον Αμερικανό να τελειώσει περνώντας προς τα μέσα 1on1 καταστάσεις απέναντι στον Βέσελι όμως σίγουρα μπορείς να ελπίζεις ότι αποσυμπιέζοντας τον από την ευθύνη του βασικού δημιουργού (την οποία δε μπορεί να επωμιστεί) θα τον βοηθήσεις να παίξει πολύ καλύτερα δείχνοντας δείγματα των εξαιρετικών ικανοτήτων του στα καλά του κομμάτια. Το Be Yourself είναι ο καλύτερος δρόμος σε αυτές τις περιπτώσεις..

 

Λείπει πολύ ο Κάλινιτς..

Από τη Φενέρ στη παρούσα φάση λείπει πολύ ο Κάλινιτς. ΠΟΛΥ, όχι πολύ.. Ναι ξέρω «ομάδες με τέτοια μπάτζετ δε δικαιολογούνται να ομιλούν περί απουσιών» όμως, ξέρετε, και οι ομάδες με αυτά τα μπάτζετ έχουν ρόλους, χημεία και παίχτες-κλειδιά. Ο Νάναλι είναι εξαιρετικός στη πρώτη γραμμή άμυνας και ο Ντατόμε καταθέτει αξιόλογο effort όμως το πακέτο του Σέρβου-φόργουορντ (το κλειδί της ομάδας πίσω από το σούπερ-δίδυμο στη περυσινή κατάκτηση της Ευρωλίγκας) με τον συνδυασμού μεγέθους-δύναμης, hustling και ικανότητας να αμυνθεί και στις δύο γραμμές συνιστά τον συνεκτικό ιστό αυτής της ομάδας. Ο Ολυμπιακός «σκότωσε» τα χαμηλά σχήματα της Φενέρ βάζοντας τη μπάλα στο low post. Στη Μόσχα μάλιστα, όπου ο Βέσελι ήταν πραγματικά εντυπωσιακός..

 

 

.. είδαμε μια πεισματική μάχη δύο διαφορετικών φιλοσοφιών (όπως και πέρυσι όπου ο Ζοτς είχε παρατάξει σχήμα με τον Κάλινιτς στο «κεφάλι» και τον Άντιτς στο «3») με την ΤΣΣΚΑ να παίζει Small μέχρι θανάτου και τον Ζοτς να έχει δίδυμους πύργους και τον Μέλι στο «3» σε μια καταπληκτική μάχη που κρίθηκε με το χάιδεμα του Ιταλού στη μπάλα με τη κόρνα της λήξης. Χωρίς την «άφεση αμαρτιών» της πίσω γραμμής που λέγεται Udoh (με την έννοια ότι η αμυντική του δράση ψηλά έδινε συγχωροχάρτι για κάθε λάθος της εμπροσθιοφυλακής)  , η Φενέρ χρειάζεται τον Κάλινιτς για να γίνει πιο gritty και να βελτιώσει τις επιδόσεις στο αμυντικό ριμπάουντ, κομμάτι στο οποίο υστερεί σημαντικά.

 

Ο Παναθηναϊκός..

Πολύ σημαντική εβδομάδα για το τριφύλλι αυτή που αφήνουμε πίσω. Η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ πήρε δύο πολύ σημαντικές νίκες πετυχαίνοντας να επιδείξει αξιοσημείωτη βελτίωση σε κομμάτια του παιχνιδιού που αφορούν και τις δύο πλευρές του παρκέ. Για πρώτη φορά φέτος ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έχει συνέχεια στο παιχνίδι του πατώντας γερά στα πόδια του, ειδικά από τη στιγμή που ο κόουτς Πασκουάλ φαίνεται να βρίσκει τη κατάλληλη φόρμουλα στη διαχείριση του rotation.

“31”

Oι πράσινοι έδωσαν μια εντυπωσιακή παράσταση στο πρώτο ματς της εβδομάδας περνώντας «πάνω» από τη Κίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα στο ΟΑΚΑ. Σαφέστατα η καλύτερη εμφάνιση τους στη σεζόν μιας και έπαιξαν ισορροπημένο μπάσκετ όντας αρκετά aggressive στα μετόπισθεν (όπως είπε και ο κόουτς, οι Ρώσοι έμοιαζαν πνευματικά ανέτοιμοι για το παιχνίδι επαφής των γηπεδούχων) και πολύ παραγωγικοί στο επιθετικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός σούταρε 17/27 τρίποντα (εκπληκτικό νούμερο) με τον Μάρκους Ντένμον (7/9 σε λιγότερο από 21’ συμμετοχής) να παίζει «31» απέναντι στην άμυνα των Ρώσων.

 

Ο 27χρονος γκαρντ από το Μιζούρι είναι εξαιρετικός σουτέρ όμως ακόμα στο «τριφύλλι» προσπαθεί να βελτιώσει τη ποιότητα του shot selection του κάνοντας adapt τα καινούργια δεδομένα σε επίπεδο ανταγωνισμού στην EL και κυρίως στο καινούργιο επιθετικό περιβάλλον της νέας του ομάδας. Είναι σουτέρ ρυθμού και εφόσον «πατήσει» μπορεί να σκοράρει μαζεμένους πόντους ακόμα και επάνω σε άμυνα από μακρινή απόσταση. Το πρόβλημα με τον Ντένμον είναι ότι ο χρόνος συμμετοχής του στη παρούσα φάση δεν εγγυημένος. Ο Παναθηναϊκός στη θέση «2» έχει δύο SG εκ των οποίων κανένας τους δε μπορεί να ανέβει στο «1» και να τρέξει το επιθετικό playbook της ομάδας ως main ball handler και βασικός δημιουργός. Αυτό θα διευκόλυνε πολύ τη κατάσταση προσφέροντας περισσότερες ευκαιρίες (μέσα από μεγαλύτερη ποικιλία σχημάτων) για όλους, δεδομένου του ότι ο Τσάβι Πασκουάλ ξεκινάει στο «2» τον Λοτζέσκι και ανεβάζει εκεί κατά καιρούς και τον KC Rivers. Είναι φορές που ο Ντένμον λοιπόν (παίχτης με παραδοσιακά καλό shot selection) πέφτει στη παγίδα να «τραβήξει» εκτελέσεις μιας και δεν έχει τη πολυτέλεια του να περιμένει να έρθει σε αυτόν το παιχνίδι. Όσο λιγότερη (ιδανικά καθόλου) ντρίμπλα βλέπουμε από αυτόν πριν την εκτέλεση του, νομίζω τόσο μεγαλύτερες θα είναι και οι πιθανότητες επιτυχίας. Το σημαντικό όπως σας είπα για αυτόν θα είναι να παραμείνει θετικό στοιχείο ακόμα και τις «άκαπνες» βραδιές του. Δουλεύει πολύ στην άμυνα (είναι τιμητικό ότι ο κόουτς τον εμπιστεύεται σε switch με πολύ μεγάλα κορμιά στη πίσω γραμμή, ενδεικτικό του effort του) και αυτό θα τον κρατήσει  εντός ανταγωνισμού για την ώρα, αγοράζοντας λίγο χρόνο για να βρει τα σουτ του μέσα στο συγκεκριμένο επιθετικό περιβάλλον.

 

Η συνολική περιφερειακή ευστοχία των πρασίνων στο συγκεκριμένο ματς βοήθησε τους γηπεδούχους να «μακιγιάρουν» κάποια διαστήματα όπου η συμπεριφορά τους στην επίθεση δε ήταν ακριβώς συμβατή με τον ρυθμό που ήθελαν να επιβάλλον στο αντίστοιχο χρονικό σημείο όταν και παρουσιάστηκαν υπερβολικά «περιφερειακοί», χωρίς σημείο αναφοράς για εκτέλεση εντός του ζωγραφιστού (κάθετο ή post παιχνίδι). Η Κίμκι όμως ήταν τόσο «εκτός» πνευματικά που δε μπόρεσε ούτε τότε να τους βάλει ίχνος πίεσης. Είναι θετικό πάντως, αναλύοντας πάντα αυτή τη ροπή των πρασίνων, το ότι στα δύο ματς της εβδομάδας που πέρασε ο Ίαν Βουγιούκας έδωσε σημάδια ζωής γράφοντας 16 πόντους σε 17’ (5/6 δίποντα-6/7 προσωπικές συν 6 κερδισμένα φάουλ), δείχνοντας βελτίωση στα τελειώματα του (παρότι έγινε και πάλι «σημάδι» από τις αντίπαλες επιθέσεις, η απουσία playmaking από το backcourt της Αναντολού λειτούργησε υπέρ της ελληνικής άμυνας και του Έλληνα ψηλού) τα οποία άλλωστε αποτελούν και τη βασική πηγή προσφοράς του σε αυτό το ρόστερ. Είναι επίσης ενθαρρυντικό ότι στη ρώσικη ρουλέτα του τετάρτου δεκαλέπτου στη Πόλη, ο Τζέημς Γκιστ πάτησε στο παρκέ στο τελευταίο δίλεπτο, βγάζοντας μάλιστα τη τελευταία καθοριστική άμυνα που έδωσε και τη νίκη στην ελληνική ομάδα.

Στο σετ των παιχνιδιών της εβδομάδας που πέρασε φάνηκε μια καθαρή βελτίωση των πρασίνων σε επίπεδο χρόνων και στις δύο πλευρές του παρκέ. Υπάρχει καλύτερος συγχρονισμός στην επιθετική και αμυντική τους λειτουργία. Ειδικά στην επίθεση και με τον Καλάθη στο τιμόνι, κάποια sets είναι εξαιρετικά δουλεμένα με το επίπεδο execution να είναι από τα πλέον καλά στη διοργάνωση. Αυτό «γράφει» σταδιακά στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας η οποία όμως λόγω αγωνιστικού στυλ πρέπει να παραμείνει φρέσκια και με υψηλό αποθεματικό ενέργειας.

Ο Τσάβι Πασκουάλ ψάχνει την ισορροπία. Ο Παναθηναϊκός έχει δυνατό οπλοστάσιο όμως η επίθεση του βασίζεται ακόμα ως επί το πλείστον στην ατομική δημιουργική ικανότητα του Καλάθη και όχι σε ένα πλαίσιο ροής η οποία θα απορρέει από την ίδια τη φύση της επίθεσης. Σε αρκετά διαστήματα η ομάδα μοιάζει ακόμα στατική και δυσκολεύεται να «κοιτάξει» την αδύνατη πλευρά στον κατάλληλο χρόνο, μια «ματιά» που μπορεί να ενεργοποιήσει πολλά από τα όπλα που διαθέτει στις θέσεις των πλαγίων. Η αντίληψη και το επίπεδο αυτογνωσίας σε σχέση με την τακτική κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί σε συνάρτηση με το σχήμα που βρίσκεται στο παρκέ είναι σαφώς καλύτερη πλέον. Το overswitching έχει μπει στο συρτάρι. Το βαρύ σχήμα της Αναντολού, με τα δύο «5» (Στίματς, Ντάνστον) συγχρόνως στο παρκέ λειτούργησε αποτρεπτικά μάλιστα (ενώ η Αναντολού δεν είχε και τους γκαρντ που θα σκοτώσουν από τη περιφέρεια, ένας ακόμα λόγος). Οι πράσινοι έπαιξαν ολοκληρωτικό switch μόνο απέναντι στον πολύ φορμαρισμένο Μακόλουμ (hard hedge στα Side picks) ο οποίος αποτελεί έναν από τους πιο αποτελεσματικούς midrange σκόρερ στην Ευρώπη. Βλέπουμε επίσης ότι γίνεται προσπάθεια να εντάσσονται παίχτες με συγκεκριμένες αμυντικές αδυναμίες (Βουγιούκας, Λοτζέσκι) σε σχήματα τα οποία περιλαμβάνουν παιδιά που μπορούν να τους καλύψουν.

 

Ακόμα υπάρχει αρκετός δρόμος βέβαια για να πιάσει η ομάδα τα θεμιτά αμυντικά standards παρότι η εβδομάδα αυτή μας έδειξε ότι βρίσκεται σε αυτή τη κατεύθυνση. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο (φέρνει στο παιχνίδι των πρασίνων motor σπάνιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) έχει κερδίσει πανάξια τη θέση του βασικού SF. Απέναντι στη Κίμκι ήταν -μαζί με τον Καλάθη- ο βασικός λόγος για τον οποίον ο Παναθηναϊκός πήρε από την αρχή το τιμόνι του ματς στα χέρια του μέχρι να τον εκτοξεύσει η περιφερειακή ευστοχία. Ο διεθνής φόργουορντ (βασικός παράγοντας στη θετική αυτή συνολική αλλαγή)  μπορεί σε επίπεδο προσωπικής άμυνας να θυμίζει ..Χάνγκα όμως πρέπει να αποκτήσει σταδιακά καλύτερη αντίληψη και αυτοματοποιημένη σκέψη αναφορικά με τα αμυντικά rotations. Μερικές από τις συνεργασίες των ψηλών της Αναντολού εντός του ζωγραφιστού «έγραψαν» επειδή έμεινε έναν χρόνο πίσω. Είναι λεπτομέρειες που θα κάνουν άμεσα την άμυνα να μοιάζει πιο συμπαγής. Ο Γκάμπριελ επίσης..  Κάποιος θα περίμενε να έχει αυξημένο κίνητρο αυτή την περίοδο. Στη Πόλη αναγκάζει τον Πασκουάλ να τον αποσύρει καθώς στην αμυντική τρικυμία της δεύτερης περιόδου (20 πόντους σε 6 λεπτά η Αναντολού) όπου οι γηπεδούχοι προσπαθούν ανελέητα να επιτεθούν στα πόδια του Βουγιούκα, όλα τα σουτ «γράφουν» επάνω του (-13 το σκορ για τον Παναθηναϊκό με τον Γκάμπριελ στο παρκέ, εξαιρετικός ο Μότουμ χτύπησε κάθε ολιγωρία παίζοντας με ή χωρίς τη μπάλα, τιμώρησε το overhelping του Γκιστ στον άξονα στη προσπάθεια του ψηλού των πρασίνων να καλύψει τον Βουγιούκα).

Eπιθετικά ο Παναθηναϊκός ήταν μεθοδικός προσπαθώντας να χτυπήσει με τη γρήγορη κάθετη κίνηση των ψηλών του από έξω προς τα μέσα (dive, κόψιμο, παιχνίδι του Σίνγκλετον με τη μπάλα κάτω) τα βαριά κορμιά του Περάσοβιτς. Ο Πασκουάλ επιτέθηκε στη βάση της Horns και τη 1-4 Low Set. O Γκιστ ήταν εξαιρετικός (σε πολύ καλή κατάσταση, μπορεί να μείνει υγιής επιτελούς..;) και ο Σίνγκλετον άλλαζε τους συσχετισμούς κάθε φορά που πατούσε στο παρκέ (+22 , Νο1 από τους πράσινους, κόουτς στα 3 φάουλ στο ξεκίνημα της τρίτης τον αλλάζουμε..!). Ο Ισπανός κόουτς χειρίζεται πολύ καλά τον Αντετοκούνμπο μέχρι στιγμής στο μισό γήπεδο (στα λεπτά του ως «4» στη Horns παραμένει στη τελική γραμμή και τον ρόλο του pop out ψηλού παίρνει ο Λοτζέσκι για να διατηρηθεί επαρκής χώρος μεταξύ των δύο γραμμών)

 

Α-Set

 

 

1-4 Low Set- Fake Double angled

 

Ο Παναθηναϊκός είναι τρίτος σε Effective Field Goal% στη διοργάνωση (απόρροια και της πολύ καλής του επίδοσης από το τρίποντο) με 57.6%. Είναι πολύ βασικό στη παρούσα φάση να ρίξει τον αριθμό των λαθών του (μετράει το γεγονός ότι ακόμα έχει καινούργια γκαρντ που μαθαίνουν το παιχνίδι της ομάδας) για να γίνει πιο efficient στο επιθετικό κομμάτι..

 

Νικ Καλάθης: Η επανάσταση των μηχανών..

Η εμφάνιση του Νικ Καλάθη απέναντι στην Αναντολού (29 πόντοι-10 τελικές-9 ριμπάουντ-42 Ranking)  μοίρασε παραμιλητό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν μήνυμα ολοκληρωτικής κυριαρχίας και στις δύο πλευρές του παρκέ από έναν αθλητή ο οποίος μπορεί να παίξει σε μια, πολύ υψηλή ταχύτητα, χωρίς να εξοικονομήσει δυνάμεις, όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Από αυτό εδώ το βήμα είχαμε τονίσει ότι η νέα εποχή απαιτεί από τον Παναθηναϊκό να παίξει το μπάσκετ του νέου «καλύτερου του παίχτη», όπως έκανε τη πρότερη χρυσή εποχή με τον Διαμαντίδη. Εξ ου και η έκφραση «ο ρομποτικός Παναθηναϊκός του Νικ Καλάθη» που κόσμησε τη σελίδα μας πέρυσι ουκ ολίγες φορές τη τελευταία διετία. Ο Καλάθης είναι ένα αμυντικό θαύμα. Συνεχίζει επάξια τη παράδοση του τριφυλλιού στη θέση, δε χωρά αμφιβολία για αυτό μιλώντας για το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Τσάβι Πασκουάλ τον έχει βοηθήσει να εξελίξει μικρές πτυχές του παιχνιδιού του οι οποίες σήμερα τον κάνουν να νιώθει πιο δυνατός. Η πραγματικότητα λέει ότι υπάρχουν βραδιές σαν τη πρόσφατη στη Πόλη που σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν ο 28χρονος γκαρντ τελικά είναι γραφτό να κληροδοτήσει το χρίσμα του «γαλαζοαίματου» της οικογενείας των σπουδαίων Ελλήνων γκαρντ της νεότερης εποχής λαμβάνοντας τον τίτλο του καλύτερου γκαρντ της διοργάνωσης και μαζί τη θέση στον θρόνο του βασιλιά της Ευρώπης, για αυτόν και την ομάδα του. Υπάρχουν και άλλες όμως που σε η ηγετική του ικανότητα στο κορυφαίο αυτό επίπεδο τίθεται υπό πλήρη αμφισβήτηση. Μπορεί να διαχειριστεί αυτή τη κληρονομία; Είναι ικανός να ηγηθεί της «επιστροφής» των πρασίνων στη κορυφή..; Έρχονται κάποιες στιγμές που όλοι μας μαθαίνουμε τα όρια μας. Σε αγωνιστικό επίπεδο ο Καλάθης θα έχει αυτήν ακριβώς την ευκαιρία τη φετινή σεζόν καλούμενος να σπάσει το προσωπικό του ταβάνι για να περάσει απέναντι, στη γη των νικητών. Όταν αυτή θα έρθει, θα το νιώσει. Θα δει τον προβολέα που θα εστιάσει πάνω του.. Παίχτες καλύτεροι του, με πιο ανεπτυγμένες δεξιότητες, δε κατάφεραν ποτέ να τη πιάσουν. Είναι σίγουρα και θέμα συγκηρίας..

«Ο τύπος είναι μηχανή». Είχα χρησιμοποιήσει αυτή τη φράση όταν επέστρεψε στο ΟΑΚΑ αφήνοντας πίσω του το όνειρο του ΝΒΑ, έστω προσωρινά. Και το συγκριτικό πλεονέκτημα σε επίπεδο δυνάμεων και αντοχής μια μηχανής απέναντι στο ανθρώπινο είδος είναι δεδομένο. Οι μηχανές όμως δε διαθέτουν «συναισθηματική νοημοσύνη». Αυτό λοιπόν το μειονέκτημα στοιχειώνει τα όνειρα του διεθνούς PG τα τελευταία χρόνια μιας και του λείπει η «αγιοποιημένη» βαλκανική ιδιοσυγκρασία που τόσο έχει επηρεάσει τη κουλτούρα του αθλήματος σε επίπεδο νίκης στην Ευρώπης και διακρίθηκε στον εσωτερικό κόσμο μεγάλων αθλητών, με προεξέχοντας τους σπουδαίους Έλληνες γκαρντ της σύγχρονης εποχής οι οποίοι έχτισαν τον μύθο τους θριαμβεύοντας υπό πίεση.

Η περίπτωση του Νικ μου θυμίζει την ιστορία με τους Βρετανούς αξιωματικούς στην Ινδία. Σε κατάσταση ελαφριάς μέθης και με αφορμή ένα στοίχημα με έπαθλο ένα μπουκάλι, ένας σχετικά νεαρός αξιωματικός κατέβηκε από το μπαλκόνι του μαγαζιού και διέσχισε  τη διαδρομή από τη μια πλευρά του ποταμού στην άλλη πατώντας πάνω στα κεφάλια των κροταλιών οι οποίοι είχαν πλημμυρίσει το νερό. Με περισσή αυτοπεποίθηση επανέλαβε τη διαδρομή πίσω επιστρέφοντας στη παρέα του μοιράζοντας σε όλους το αίσθημα της αδρεναλίνης όταν αυτή εκρήγνυται μέσα σου.  Μετά από αυτό, ο συγκεκριμένος αξιωματικός είχε «ψηλώσει» σκάλες σε ψυχολογικό επίπεδο. Δε θα ήταν ποτέ ο ίδιος ξανά.. Είχε πείσει τους γύρω του αλλά κυρίως τον ίδιο του τον εαυτό για το μέγεθος της καρδιάς του. Ο Καλάθης βρίσκεται πιθανόν δύο-τρία κεφάλια κροταλιών πριν την ακτή. Εάν καταφέρει να κλείνει με συνέπεια τέτοια ματς διαχειριζόμενος τον κίνδυνο που προσφέρουν ανάλογα οριακές αγωνιστικές καταστάσεις θα πάρει τη θέση που του αξίζει στη συνείδηση όλων..

 

 

Τα δύο πρόσωπα του Σάρας..

Το ματς στην Ανδαλουσία που παρ’ολίγον  να εξελιχθεί σε εφιάλτη για τη Ζαλγκιρις δεδομένου ότι βρέθηκε με τη πλάτη στον τοίχο μετά πολλά απανωτά δικά της λάθη και ενώ φαινόταν πως έλεγχε πλήρως τη κατάσταση. Οι Λιθουανοί (είναι σημαντικό ότι κατάφεραν να το κλείσουν υπέρ τους) επιβεβαίωσαν τον δρόμο που έχουν να διανύσουν στο αμυντικό κομμάτι παρότι χτίστηκαν το καλοκαίρι με γνώμονα τη βελτίωση στον τομέα αυτόν. Ο ίδιος ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έκανε σημαντικά λάθη  στον τρόπο που διάβασε την (προβλέψιμη μάλιστα) επίθεση της Ουνικάχα η οποία χωρίς τον Νέντοβιτς έχει συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες . Αποκορύφωμα της λάθος αμυντικής προσέγγισης των Λιθουανών ήταν η τελευταία τους άμυνα. Ο limited shooter Ray Mccullom (έχει αστοχήσει σε διαδοχικά περιφερειακά σουτ και είναι «παγωμένος») φωνάζει ότι θα πάει για drive δεδομένου του ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για τους γηπεδούχους ώστε να σκοράρουν εκείνη τη στιγμή. Ουσιαστικά η Ζαλγκίρις δε φοβόταν το τρίποντο (αν το φοβάσαι κάνεις φάουλ) όμως επέλεξε να αμυνθεί πολύ ψηλά και με αλλαγή στο PnR της Ουνικάχα τη στιγμή που επιβαλλόταν μια άμυνα (flat, Show & Recover) που είτε θα κρατούσε τον αμερικανό γκαρντ μακριά από το ζωγραφιστό είτε θα τον περίμενε στο κέντρο αυτού παραθέτοντας «μήκος» στην εκτέλεση του. Αντ’αυτού..

 

Στα 1.9’’ που απομένουν ο κόουτς Γιασικεβίτσιους δείχνει το άλλο του πρόσωπο, αυτό της επιθετικής ευφυΐας. Staggered και Weak Side Pop out από τον Ουλανόβας. Ένα spot midrange (και μάλιστα όχι από ένα «5» που είναι εκτός ακτίνας βολής) σε συνάρτηση με τον υπολειπόμενο χρόνο είναι εξαιρετική, safe επιλογή που συνιστά εκτέλεση με καλό ποσοστό επιτυχίας.

 

 

 

 

 

Υ.Γ: Έχει «πιάσει» το αυτί της κυρά-Τζίμαινας από μια συζήτηση με φίλους το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ότι το σημείο που βλέπω πιο δυνατά είναι ο άσσος της Brose με τη Μπαρτσελόνα. Μάλλον λοιπόν, καιρός που είναι, σκέφτηκε να βγάλει άκοπα κάποια από τα ψώνια της μπέμπας.. Στο 12-38 του πρώτου δεκαλέπτου άκουγα κάτι ψίθυρους από το μέσα δωμάτιο στο τηλέφωνο του στυλ «όλο με αυτό το μπάσκετ ασχολείται και τελικά τι κάνει..;» (πρώτος υποψήφιος-συνεργός η πεθερά της). Το παιχνίδι όντως το είχα διαβάσει λάθος (εντελώς, πίστευα ότι οι Βαυαροί θα πάρουν κεφάλι από την αρχή) όμως το χαμόγελο που είδα στο τέλος είπε όλη την αλήθεια..

 

Υ.Γ1: Είναι μερικοί φτασμένοι, καταξιωμένοι άνθρωποι στον χώρο του αθλήματος εκεί έξω που έχουν δώσει στη σελίδα μας τον χαρακτηρισμό του “μπασκετικού Think Tank” με την έννοια ότι οι σκέψεις μας παράγουν μπάσκετ σε καθημερινή βάση. Δε ξέρω κατά πόσο απέχει αυτό από τη πραγματικότητα όμως είναι σίγουρα πολύ τιμητικό. Παράλληλα γεμίζει όλους όσους συμμετέχουν στη κοινότητα αυτή με μεγαλύτερη ευθύνη σχετικά με τη παράθεση των απόψεων τους. Όπως σας έχω πει και στο παρελθόν, δε σημαίνει απολύτως τίποτα το να λέμε ότι διαθέτουμε το υψηλότερο επίπεδο ανάλυσης εάν δε συνοδεύεται από το υψηλότερο επίπεδο διαλόγου..