Πεθαίνοντας στη Καταλονία (2017 version)

 

 

Η πρεμιέρα της Ευρωλίγκας εξελίχθηκε σε Οργουελικό βασανιστήριο για τον Παναθηναϊκό ο οποίος ηττήθηκε κατά κράτος στη Βαρκελώνη. «Όπως πρέπει» ο Ολυμπιακός, ξεκίνησε με το δεξί τις υποχρεώσεις του  απέναντι στη Baskonia όμως έχασε τον Kim Tillie για τους επόμενους πέντε μήνες. «Έπεσε» η Φενέρ στην Ανδαλουσία, διπλό της Ρεάλ στη Πόλη. Τον Οκτώβρη όμως στο μπάσκετ, τίποτα δεν είναι τόσο καλό ή τόσο κακό όσο  φαίνεται.. Το Hoopfellas σχολιάζει..

 

 

 

 

Τον Οκτώβρη  στο μπάσκετ, στη πραγματικότητα τίποτα δεν είναι τόσο καλό ή τόσο κακό όσο  φαίνεται..

Και με αυτόν τον κανόνα θα ξεκινήσουμε τον σχολιασμό μας για τη τρέχουσα σεζόν..

 

 

Σήμερα επέλεξα, λόγω πρεμιέρας, να μην εστιάσουμε αποκλειστικά στα δύο ματς των ελληνικών ομάδων αυτή την εβδομάδα καλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο ολόκληρη την ανάρτηση (όπως παραδοσιακά συμβαίνει) αλλά να ρίξουμε μια ευρύτερη ματιά στη πρώτη αγωνιστική της φετινής διοργάνωσης η οποία είχε αρκετές εικόνες και ενδιαφέρουσα για συζήτηση σημεία..

 

 

 

Καμία έκπληξη στην Ανδαλουσία..

Όπως και πέρυσι η Φενέρ (είχε νικήσει πολύ δύσκολα 67-66 τη Brose στη Τουρκία) παρουσιάστηκε νωθρή στη πρεμιέρα της διοργάνωσης και μάλιστα το πλήρωσε απέναντι σε μια μαχητική Ουνικάχα στη Μάλαγα. Οι πρωταθλητές προσπαθούν να εντάξουν  νέα πρόσωπα (οι Μέλι, Ουοναμέικερ και  Τόμπσον δε βοήθησαν ιδιαίτερα) σε βασικό ρόλο στο παιχνίδι τους και αυτό απαιτεί χρόνο και υπομονή. Για αυτό και σε δύσκολο εκτός έδρας ματς νωρίς στη σεζόν στηρίχτηκαν στον άξονα των «παλιών» (PnR συνεργασία Σλούκα-Βέσελι, Ντατόμε close out επίθεση/Weak side εκτέλεση) ο οποίος αποτελεί μια σταθερά με συγκεκριμένο «ασφαλές» επίπεδο συνεργασιών για αυτή τη περίοδο. Οι Τούρκοι είχαν σοβαρό πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ (απέναντι σε μια παραδοσιακά δυνατή σε αυτό το κομμάτι ομάδα, 16 επιθετικά πήραν οι γηπεδούχοι) απόρροια της έλλειψης αυτοματοποιημένων αμυντικών rotations (πολλές χαμένες θέσεις στο ζωγραφιστό) με τον Ομπράντοβιτς να νοσταλγεί τον τραυματία Κάλινιτς  (είμαι σίγουρος για αυτό..). Η Ουνικάχα  είναι ομάδα που ξέρει να  παίζει παιχνίδια στο μισό γήπεδο υποστηρίζοντας την επίθεση της με low mistake basketball και επιθετικό ριμπάουντ, στοιχεία που στη πρεμιέρα τις έδωσαν πολλές έξτρα κατοχές και την ευκαιρία να επιστρέψει στο σκορ και να πάρει κεφάλι μέχρι τη λήξη (η επίθεση της Φενέρ έμοιαζε προβλέψιμη στη τελική ευθεία) όπου ο Σλούκας απέτυχε να κερδίσει τη παρτίδα.

Τη φάση της βραδιάς προσέφερε ο Νέντοβιτς (αν και η συγκεκριμένη μετέπειτα αστοχία του μπορούσε να είχε κοστίσει) ο οποίος κάρφωσε τους αστραγάλους του Βέσελι στο παρκέ σε ένα 1on1 στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης.

 

Ο προικισμένος Σέρβος γκαρντ είναι κάτι σαν «κακιά μάγισσα» για τον Τσέχο ψηλό μιας και ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν τον έχει περιποιηθεί αναλόγως. Θυμηθείτε κάποτε στο Βελιγράδι (όπως λέμε «Κάποτε στην Αμερική») και σε ένα ντέρμπι Παρτίζαν-Ερυθρού Αστέρα που επίσης δε τον άφησε «ακέραστο»..

 

 

O Τhomas Robinson έκανε τη διαφορά όμως το κλειδί για τη φετινή Κίμκι είναι ο Μάρκοβιτς..

Χωρίς να πιάσει υψηλά standards απόδοσης, η  Khimki  πήρε το «ύποπτο» πρώτο εντός έδρας παιχνίδι της στη διοργάνωση νικώντας τη πρωταθλήτρια Ισπανίας Βαλένθια. Το ματς ήταν κλειστό με τη Βαλένθια να κερδίζει τη μάχη των αιθέρων (απουσίαζε ο Honeycutt) καταφέρνοντας να παίξει το ματς στον δικό της ρυθμό. Εάν μάλιστα ήταν λίγο πιο αποτελεσματικά σε κριτικές κατηγορίες όπως τα λάθη, οι προσωπικές, τα ελεύθερα περιφερειακά σουτ, πιθανόν θα είχε κλείσει σωστά το ματς φεύγοντας με το διπλό από τη Μόσχα. Ο Thomas Robinson (φετινή βασική πρόταση του Hoopfellas για το «5» του Ολυμπιακού) ήταν ο παίχτης που έκανε τη διαφορά αλλάζοντας το μομέντουμ και τις ισορροπίες στο παρκέ όταν οι γηπεδούχοι παραπατούσαν δίπλα από τον γκρεμό. 16 πόντοι-6 ριμπάουντ-20 PIR σε 15 μόλις λεπτά. Εξαιρετικός..

 

 

 

 

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξεκίνησε τους  Σβέντ-Τζένκινς (θέλοντας να «σπάσει» σε δύο διαφορετικά ζευγάρια τους δύο καλούς του δημιουργούς, Μαρκοβιτς-Σβεντ, ώστε να έχει δημιουργική αφετηρία σε κάθε περίπτωση στη πεντάδα του) στο backcourt  όμως, (και) επειδή τα «χειρόφρενα» του Ρώσου σταρ θα είναι φέτος εξαιρετικά επιβλαβή για τη ψυχική υγεία του κόουτς, είναι φανερό νομίζω ότι το κλειδί για τη φετινή Κίμκι θα είναι ο Stefan Markovic.

Ο 29χρονος Σέρβος PG μπαίνει πλέον στη κορυφή της ωρίμανσης του ως παίχτης και έχει όλα τα εχέγγυα να παίξει το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του στη Μόσχα. Οι εντυπωσιακές του παραστάσεις στο FIBA Basketball σε συνδυασμό με τις σωστές βάσεις που έχει ως αθλητής (σωστή κουλτούρα και νοοτροπία) , το υψηλό IQ και τη μαχητική του ιδιοσυγκρασία συνιστούν ένα πολύ καλό μείγμα και μια σαφέστατα ηγετική προσωπικότητα για τους Ρώσους. Η καθαρή ματιά, η σκέψη και το ορθολογιστικό πνεύμα του Μάρκοβιτς είναι το αντίβαρο στις σατανικές ραδιουργίες του υπερταλαντούχου Σβεντ, προσδίδοντας στη Κίμκι ένα διαφορετικό πρόσωπο και τη δυνατότητα να επιβιώσει και σε μπάσκετ διαφορετικών ταχυτήτων.

 

Άρεσε η Ρεάλ

Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η ομάδα που άρεσε περισσότερο στη πρεμιέρα ανάμεσα σε αυτές που στελεχώνουν το κλειστό λόμπι των φαβορί στην αφετηρία της διοργάνωσης. Οι Μαδριλένοι έπαιξαν εξαιρετική άμυνα στη Πόλη απέναντι στην Αναντολού και παρουσιάστηκαν πολύ υπομονετικοί στην επίθεση τους ψάχνοντας συνεχώς τη καλύτερη δυνατή εκτέλεση κάτι που «δάμασε» τον ενθουσιασμό των Τούρκων και σταδιακά τους χάλασε πλήρως τη σκέψη μέχρι τη τελική παράδοση.  Η ικανότητα του Κοζέρ να παίζει (και να κινείται με χαρακτηριστική άνεση) επάνω τη τελική γραμμή, χαρακτηριστικό που εκτόξευσε την ιδανικού spacing περυσινή επίθεση της Brose, δίνει στη Ρεάλ ένα έξτρα-όπλο για το οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε στη συνέχεια.

Και για να μη ξεχάσω.. Ακόμα και με τον  Γιούλ στα πιτς, μήπως η Ρεάλ συνεχίζει να διαθέτει ενεργό στο ρόστερ της τον καλύτερο γκαρντ  της διοργάνωσης..;

 

 

«Θάνατος» στη Καταλονία: Γιατί ο Παναθηναϊκός παρουσίασε τόσο κακή εικόνα..;

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη σεζόν με μια κακή εμφάνιση στη Βαρκελώνη απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος ήταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένος για να παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Η τελική διαφορά είναι εξωπραγματική και αντικατοπτρίζει πλήρως, όχι τη ποιοτική διαφορά των δύο ομάδων αλλά, το τι μπορείς να πάθεις σε αυτό το επίπεδο εάν σε πλημμυρίσει η απογοήτευση από το κακό σου performance, φτάνοντας μέχρι το μυαλό σου και τη πνευματική κατάρρευση. Το περυσινό πάθημα της Φενέρ στη Βιτόρια είναι χαρακτηριστικό.. Το «τριφύλλι» έχει πολύ δουλειά μπροστά του και στις δύο πλευρές του παρκέ στη προσπάθεια του να χτίσει έναν συνεκτικό ιστό στο παιχνίδι του. Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε με 27 στη Βαρκελώνη γιατί δεν έχει δεύτερο elite δημιουργό ή γιατί είναι (που είναι..) αδύναμος σε όρους ποιότητας στη θέση «5». Έχασε γιατί παρουσίασε μια χαρακτηριστική αδυναμία στο να εκτελέσει βασικά πράγματα «μαζί», σε ομαδικό επίπεδο, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι.

-Οι πράσινοι στα μετόπισθεν θύμισαν ομάδα FIBA Basketball στην αρχή της προετοιμασίας (15-20 ημέρες μαζί) και στον δρόμο για ένα διεθνές τουρνουά. Σίγουρα όχι ομάδα Ευρωλίγκας. Ο Τσάβι Πασκουάλ γνωρίζει καλύτερα από όλους μας ότι το «παρατάσσω 5 καλούς individual αμυντικούς» από το « παίζω καλή ομαδική άμυνα» απέχει όσο η γη από το φεγγάρι. Στη Βαρκελώνη ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι είναι μια εν δυνάμει καλή αμυντική ομάδα απέχοντας  (παρά τη διατήρηση ενός σημαντικού πυρήνα παιχτών από τη προηγούμενη σεζόν στο ρόστερ του) αρκετά από το status της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή αυτό της TOP-5 αμυντικής ομάδας στη διοργάνωση, αγωνιστικός στόχος πάνω στον οποίο έχει δομηθεί και το φετινό σύνολο.

Η επικοινωνία στην άμυνα της ελληνικής ομάδας ήταν άκρως απογοητευτική. Ειδικά στις περιπτώσεις που η μπάλα  ball screens έβγαινε και χρειαζόταν να αναμειχθεί τρίτος παίχτης για να αποτρέψει το dive και ενδεχομένως να μπει η ομάδα στη διαδικασία αμυντικών περιστροφών, η εικόνα ήταν «σκληρή» στο μάτι. Δε μιλάμε για ατομικές ικανότητα και αμυντικά προσόντα αλλά για στοιχειώδεις κανόνες αμυντικής επικοινωνίας. Αργά recovers, αβεβαιότητα για το ποιος παίρνει ποιον και τι, λάθος θέσεις. Ο Παναθηναϊκός απέχει ακόμα (δικαιολογημένα για την εποχή) από το να εκτελεί αυτοματοποιημένα και χωρίς να σκέφτεται αμυντικά rotations όμως  δε χρειάστηκε καν να πάει βαθιά σε διαδικασία περιστροφών για να φανεί το ότι είναι ανέτοιμος. Παίχτες όπως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ή ο Λοτζέσκι δεν ακολουθούσαν τη ροή που επιτάσσει η ομαδική άμυνα ενώ το ίδιο συνέβηκε και με τον Ρίβερς μέχρι να πάνε οι πράσινοι σε triple switch ώστε να αναχαιτίσουν τουλάχιστον την άμεση εκτέλεση των Καταλανών μέσα από Pick & Roll. Σας προτείνω να προσέξετε χαρακτηριστικά τη συμπεριφορά των πρασίνων σε απλές help & recover καταστάσεις που αποσκοπούν στο να αποτρέψουν τον αντίπαλο από το στιγμιαίο πλεονέκτημα. Θα καταλάβετε πολλά για την αμυντική τους παρουσία στο Παλάου Μπλαουγκράνα.. Κάποιοι θα αναρωτηθούν που πήγε η αμυντική επικοινωνία των αθλητών που διατηρήθηκαν στο ρόστερ και πέρυσι είχαν διαπρέψει σε αυτό το κομμάτι. Αυτή όμως είναι η σημασία της επανάληψης και του να ξεκινάς τη προετοιμασία σου εκτελώντας τα βασικά πάλι από την αρχή..

 

–Οverswitching. Γιατί..; Οκ, ο Παναθηναϊκός είναι δομημένος για να παίξει και να βασιστεί στην άμυνα με αλλαγές όμως είναι σημαντικό σε κάθε περίπτωση να μπορεί να διαβάζει πότε αυτή η τακτική του δημιουργεί πραγματικά πλεονέκτημα και πότε όχι. Δε κατάφερα να κατανοήσω ποτέ γιατί οι πράσινοι αναμείγνυαν συνεχώς τον Λοτζέσκι σε αυτή τη διαδικασία δείχνοντας ουσιαστικά οι ίδιοι τον δρόμο στην επίθεση του αντιπάλου. Η ομάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει τη αμυντική συνοχή για να καλύψει ένα miss match περιφερειακού με παίχτες όπως ο θηριώδης Σεραφέν στο χαμηλό ποστ γιατί πολύ απλά οι χρόνοι της μετά από βοήθεια είναι ακόμα μεγάλοι. Η Μπαρτσελόνα σημάδεψε τον Λοτζέσκι με τον Ρίμπας να στήνει πολλά PnR τη στιγμή που ο Ερτέλ έπαιρνε μαζί του μακριά από τον χώρο που εκτελούταν η δράση τον (μόνο παίχτη που μπορούσε να τη σταματήσει επιστρέφοντας εγκαίρως στη θέση του) Καλάθη. Ο Παναθηναϊκός έχασε πολλές ριμπάουντ γιατί επέμεινε σε αυτή τη τακτική η οποία απαιτεί ετοιμότητα, ταχύτητα και κώδικες επικοινωνίας για να ματσάρει το μέγεθος και τη φυσική παρουσία.

 

-Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ενεργοποιήσει τα «νέα» του όπλα. Αυτό απαιτεί τη τοποθέτηση τους στο σωστό πλαίσιο ώστε να αποδώσουν παίζοντας πάνω στις δεξιότητες τους. Ο κόουτς Πασκουάλ ακόμα προσπαθεί να βρει τη κατάλληλη φόρμουλα. Είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό για όλους τους προπονητές αυτή την εποχή δεδομένου του ότι το αγωνιστικό πλαίσιο και η σκοπιμότητα που έχει μπει στην εξίσωση πλέον τους μεταφέρει από τη virtual reality της preseason σε πραγματικές συνθήκες μάχης οι οποίες μπορούν να παράγουν νέα ερεθίσματα και εξέλιξη στην αρχική τους σκέψη σχετικά με τη κατανομή ρόλων. Ο ίδιος ο κόουτς παραδόθηκε τη Παρασκευή από ένα σημείο και μετά. Κάποιες φορές, κάποιοι προπονητές το κάνουν σκόπιμα προετοιμάζοντας την επόμενη προπόνηση και τη διαδικασία επανασύνδεσης του παζλ όμως αυτό το ματς δε νομίζω ότι έγκειται σε αυτή τη δεξαμενή παιχνιδιών. Θα μπορούσε να το κρατήσει (σε επίπεδο διαφοράς/έκτασης σκορ) σε πιο λογικά πλαίσια μόνο με το μυαλό του όμως ούτε ο ίδιος ήταν καλά.

Ο Τσάβι Πασκουάλ οφείλει να ρίξει μια πιο βαθιά ματιά στο ρόστερ του με βάση το επίπεδο ετοιμότητας της περιόδου και με το βλέμμα στην ανάπτυξη της ομάδας σε επίπεδο προσώπων και συνολικής αγωνιστικής συμπεριφοράς. Δε νοείται κατά τη ταπεινή μου γνώμη, ο Ντένμον να παίρνει τα περισσότερα λεπτά του χωρίς τον Καλάθη δίπλα του στο backcourt. Είναι ακριβώς ο παίχτης που έχει περισσότερο την ανάγκη ενός τέτοιου PG στο πλευρό του ώστε να τον βάλει στις καλές του θέσεις μέσα από τις οποίες θα συνδεθεί με το καλάθι. Ίσως μάλιστα το υπόβαθρο του Αμερικανού (ρούκι σε αυτό το επίπεδο) να υποδεικνύει τη μετακίνηση του στη starting unit και τη μετάθεση του βετεράνου (πιο σοφού να μπει στο ματς από τον πάγκο έχοντας διαβάσει καταστάσεις) Λοτζέσκι  στη second unit.  Το δίδυμο Καλάθη-Λοτζέσκι δουλεύει καλά μαζί στο μισό γήπεδο μιας και υπάρχει χημεία στα χαρακτηριστικά τους (αρκετή, το πιστεύω ακράδαντα, θυμάμαι ένα βράδυ προ διετίας που κάναμε fun to think σχέδια με ένα Σέρβο συνεργάτη σχετικά με ξένους παίχτες που θα θέλαμε να δούμε στις εθνικές μας ομάδες) όμως ίσως σε πρώτη φάση να πρέπει να το βλέπουμε περισσότερο στο κλείσιμο και λιγότερο στο ξεκίνημα των παιχνιδιών ώστε να μπει και ο Ντένμον στην εξίσωση.

 

Συνολικά οι πράσινοι έχουν καλές ιδέες στην επίθεση όμως ακόμα βρίσκονται στην αρχή του δρόμου. Η μετάβαση σε αυτό που προβλέψαμε και εν τέλει θέλουν να παρουσιάσουν φέτος (μια επίθεση motion αρχών με περισσότερη κίνηση και συνεργασίες βασισμένη στη κυκλοφορία της μπάλας η οποία θα παράγει περισσότερες ευκαιρίες για όλους) αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται ακόμα στην αρχή του δρόμου. Για αυτό και προέχει άμεσα να βελτιώσουν τις γραμμές επικοινωνίας και τη συμπεριφορά τους στο αμυντικό κομμάτι ώστε να έχουν τον χρόνο να δουλέψουν προς αυτή την επιθετική κατεύθυνση χωρίς να χάσουν  έδαφος.  Για να καταλάβετε καλύτερα σε ποιο σημείο βρίσκεται η όλη διαδικασία θα σας πω ότι ένα από τα βασικότερα προβλήματα του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη ήταν οι χρόνοι ανάπτυξης και εκτέλεσης στην επίθεση του οι οποίοι μάλιστα οδήγησαν σε κακές επιλογές δίνοντας  ευκαιρίες ανοιχτού γηπέδου. Για παράδειγμα στη Horns ο υποψήφιος wing-εκτελεστής ξεκινούσε να ανεβαίνει σε λάθος χρόνο ουκ ολίγες φορές αναφορικά με τον συγχρονισμό του με τον σκρίνερ, κατάσταση η οποία ουσιαστικά ακύρωνε την όλη δράση και τη πιθανότητα οποιουδήποτε πλεονεκτήματος. Πέραν αυτού η ομάδα έχει επηρεαστεί και από το κακό φεγγάρι του Σίνγκλετον (κάποια στιγμή θα ερχόταν και αυτό). Είπαμε το καλοκαίρι το πόσο σημαντικό θα είναι το performance και ειδικά η σταθερότητα του σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης από τη θέση «4» (πέραν της προσωπικής φάσης όπου αυτός και ο Παππάς είναι οι μόνοι παίχτες με ανεπτυγμένο το συγκεκριμένο προσόν) για το όλο οικοδόμημα.. Αυτή η ανομβρία του Αμερικανού έρχεται να δέσει με την έλλειψη post απειλής στη θέση «5» η οποία αποτελεί το βασικό πρόβλημα στο φετινό ρόστερ. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να ακουμπήσει τη μπάλα χαμηλά ως όπλο για να ελέγχει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Στη παρούσα φάση αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει. Μήπως (λέω μήπως) ο Πασκουάλ σύντομα ενεργοποιήσει και μια Box τύπου επίθεση (προσφέρει κοντινή εκτέλεση από όλους τους παίχτες έχοντας έναν multi cutting χαρακτήρα ) ώστε να υποκαταστήσει προσωρινά (γιατί μόνο έτσι το βλέπω..) την έλλειψη αξιόπιστης post απειλής..; Απλά μια ιδέα..

 

-Aυτό που μου άρεσε περισσότερο στο συνολικό performance της Μπαρτσελόνα τη Παρασκευή το βράδυ ήταν η υπομονή και η πειθαρχία που επέδειξε στο να παίξει κάθε φορά πάνω στον αδύναμο κρίκο της αντίπαλης άμυνας, στην επίθεση της. Πιστώνεται στον πάγκο και τους παίχτες δείχνοντας καλό πλάνο, συγκέντρωση και την εικόνα μιας έτοιμης  πνευματικά ομάδας στο να παίξει ένα τέτοιο ματς.  Αξιολογείται επίσης με εξαιρετικό βαθμό η ταχύτητα με την οποία εκτελούσαν απλές δράσεις στο μισό γήπεδο, χαρακτηριστικό της επιθετικής φιλοσοφίας του Σίτο Αλόνσο. Αξίζει να παρακολουθήσουμε πως αναπτύσσεται η επίθεση τους στο μισό γήπεδο με τους γκαρντ της τελικής γραμμής να εκτελούν με hard runs κάθε κόψιμο, κάθε πέρασμα από screen, φτάνοντας με πλεονέκτημα στη θέση τους. Από στάση και εισάγοντας τη μπάλα στο παρκέ με επιθετική ντρίμπλα  ώστε να ξεκινήσει η PnR δράση, οι PGs τους (15 τελικές/2 λάθη) ήταν εξαιρετικοί δημιουργώντας ρήγμα. Απλά πράγματα εκτελεσμένα όμως σωστά και με το κατάλληλο περιτύλιγμα ενέργειας που κάνει τη διαφορά στους χρόνους και δίνει το αβαντάζ. Τυπικός Σίτο που χτίζει το παιχνίδι του πάνω στη ταχύτητα και το aggressiveness καλοπροπονημένων συνόλων.

Οι Καταλανοί είχαν ξεκάθαρους στόχους.  Ακούμπησαν πολύ σε παιχνίδι δύο εναντίον δύο στο επιθετικό κομμάτι απομονώνοντας το δίδυμο ballhandler-screener κυρίως στον άξονα όπου το πλαίσιο χώρων είναι μεγαλύτερο. Απάντησαν στην άμυνα του αντιπάλου με αλλαγές βάζοντας τη μπάλα με συνέπεια στο miss match του χαμηλού post. Σε αντίστοιχες καταστάσεις «αλλαγής» στον άξονα σημάδεψαν (το είχαν προετοιμάσει πολύ καλά) το baseline cut, με τον γκαρντ τους να επιτίθεται κάθετα με ντρίμπλα σημαδεύοντας και εν τέλει εξωθώντας σε «βοήθεια» τον αμυνόμενο του cutter στη τελική γραμμή, τη στιγμή που στη πλάτη του ξεκινούσε η εφόρμηση στο απροστάτευτο πράσινο καλάθι.

 

 

 

Νίκη αλλά με νέα προβλήματα..

Σοβαρός ο Ολυμπιακός (είχε φροντίσει για αυτό εκτός των άλλων και η ήττα στη πρεμιέρα της ελληνικής λίγκας από τον Παναθηναϊκό) πήρε αυτό που ήθελε στη Κρήτη απέναντι στη Baskonia περνώντας ομαλά τον σκόπελο της πρεμιέρας, σε ένα ματς που δε διεκδικεί δάφνες ποιότητας.

Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου ήταν καλύτερη από την αρχή και οι απουσίες των Σπανούλη-Ρόμπερτς την ώθησαν να είναι ακόμα πιο συγκεντρωμένη στο αμυντικό κομμάτι το οποίο αποτελούσε τον μοναδικό σίγουρο δρόμο για την επικράτηση απέναντι στο σύνολο του Πάμπλο Πριγκιόνι.

Μερικές παρατηρήσεις..

-Ο Ολυμπιακός ήταν «όπως πρέπει» (πάντα σε συνάρτηση με το χρονικό σημείο της περιόδου) στο αμυντικό κομμάτι. «Πάτησε» στη κυριαρχία του στο ριμπάουντ για να ελέγξει τον ρυθμό, δεν επέτρεψε σε καμία περίπτωση εύκολο σκορ (αναφέρομαι και στο μισό γήπεδο) σε μια επίθεση ρυθμού, έμεινε μπροστά από τη μπάλα έχοντας τα κατάλληλα αποθέματα ενέργειας στη τελική ευθεία των επιθέσεων της Baskonia και στις περισσότερες των περιπτώσεων κράτησε τη μπάλα στο σημείο του γηπέδου όπου ήθελε η άμυνα του μην επιτρέποντας στα γκαρντ του Πριγκιόνι να κινηθούν ελεύθερα πολλαπλασιάζοντας τους χώρους και τη δυνατότητα δράσης τους. Είναι πολύ σημαντικό φέτος και με τα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί στο ερυθρόλευκο ρόστερ να αξιολογούμε θετικά την επίδοση του Ολυμπιακού στα μετόπισθεν κάθε εβδομάδα, κάτι που τα τελευταία χρόνια θεωρούσαμε ως δεδομένο. Κρατήστε το αυτό..

Με τον Σπανούλη «εντός» θα δούμε άλλον Μιλουτίνοφ..

 

-Στο 1 in- 4 out πλαίσιο επίθεσης που δουλεύουν οι ερυθρόλευκοι για να αξιοποιήσουν το skillset του Μιλουτίνοφ έγινε προσπάθεια για να τηρηθεί οι επιθυμητές αποστάσεις  και να μπει η μπάλα στο ζωγραφιστό τη κατάλληλη στιγμή όμως, επαναλαμβάνω, ο Ολυμπιακός χωρίς τον Σπανούλη έχει πρόβλημα στην εισαγωγική πάσα. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που δεν έχει ακόμα εκμεταλλευτεί πλήρως το όπλο που λέγεται Νίκολα Μιλουτίνοφ. Με τον Σπανούλη «εντός» θα δείτε άλλο πρόσωπο (επιθετικά) από τον Σέρβο σέντερ καθώς αυτομάτως θα αυξηθούν κατά πολύ οι ευκαιρίες του να εκτελέσει κάτω από τις ευνοϊκότερες δυνατές συνθήκες.

Credit στα forwards των ερυθρολεύκων και αναφέρομαι στο δίδυμο Πρίντεζη-Παπανικολάου, οι οποίοι αποτέλεσαν τις κύριες πηγές δημιουργίας στην επίθεση. Έβαλαν σωστά τη μπάλα στο παρκέ εκμεταλλευόμενοι τον τρόπο που προσαρμόζει τη κίνηση του ο Σέρβος ψηλός ανάλογα με τη θέση της. Οι δύο διεθνείς forwards «έγραψαν» μαζί 7 τελικές (από τις 11 συνολικά της ομάδας) με μόλις 1 λάθος . Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις στις οποίες αβίαστα ξεκίνησαν με ντρίμπλα από την άμυνα εισάγοντας τη μπάλα στο δεύτερο μισό κατά τη transition επίθεση του Ολυμπιακού. Ο δε Πρίντεζης έπαιξε ως ο καλύτερος PF διοργάνωσης απέναντι σε έναν από τους κυρίως διεκδικητές του τίτλου φέτος (Σενγκέλια)..

Και ναι, στο κάρφωμα μπροστά στον Diop είπα «ουάοοο»..

 

 

-Ο Δημήτρης Αγραβάνης έκλεψε τη παράσταση ερχόμενος από τον πάγκο (16 πόντοι, 4/4 δίποντα-1/3 τρίποντα, 5 ριμπάουντ σε 16:26) προσφέροντας με διάφορους τρόπους στην επίθεση (close out, περιφερειακή εκτέλεση, προσωπική φάση) σε μια βραδιά όπου ο τραυματισμός του Tillie έκανε επιτακτική την ανάγκη επανεμφανίσεως του. Το ζητούμενο είναι η συνέπεια για τον διεθνή PF ο οποίος είχε μια εξαιρετική βραδιά απέναντι σε διόλου ευκαταφρόνητο ανταγωνισμό..

-Ο Ολυμπιακός δε σούταρε και πάλι αποτελεσματικά ακόμα και όταν βρήκε καταστάσεις καλής εκτέλεσης από την περιφέρεια. Οι Τόμπσον-Μάντζαρης είχαν 0/8 τρίποντα (από 0/4 ο καθένας) και η ελληνική ομάδα συνολικά 6/26. Σίγουρα η εικόνα (όπως και το πλαίσιο χώρων για εκτέλεση) θα βελτιωθεί με την επιστροφή των Σπανούλη και Ρόμπερτς όμως κανείς δε βάζει μπορεί να προβλέψει ότι ο Ολυμπιακός θα μπορέσει (χωρίς σπουδαίο playmaking πέραν του αρχηγού) τον στόχο που έθεσε όταν προσέθετε περιφερειακό firepower το καλοκαίρι. Νομίζω ότι οι ερυθρόλευκοι θα πρέπει να δουλέψουν περισσότερο για τον Στρέλνιεκς (τα flare που χρησιμοποιούν για αυτόν στη κορυφή είναι μια καλή αρχή) σε πρώτη φάση..

 

 

«Κεραυνός» με Tillie

Δυστυχώς η κατάρα των «κεραυνών» που μπορούν να χτυπήσουν μια ομάδα μέσα σε μια σεζόν επέστρεψε στο λιμάνι και μάλιστα πολύ σύντομα. Ο νεοαποκτηθείς Kim Tillie τραυματίστηκε στη προθέρμανση  του παιχνιδιού με τη Baskonia και θα μείνει εκτός γηπέδων για τους επόμενους τουλάχιστον πέντε μήνες. Μεγάλη η ατυχία για έναν αθλητή ο οποίος αποκτήθηκε για να φέρει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο ερυθρόλευκο παιχνίδι όντας «παιγμένος» στο υψηλό επίπεδο.

Θα έλεγα ότι ήμουν βέβαιος πως οι ερυθρόλευκοι δε θα κινούνταν για παίχτη εφόσον η διάγνωση μιλούσε για επιστροφή του Tillie έως τις αρχές Φεβρουαρίου. Τελικώς ο Γάλλος PF όμως θα έχει ορίζοντα επιστροφής τους πέντε μήνες ως μίνιμουμ οπότε το ζήτημα μπαίνει σε άλλη βάση.  Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός δε θα βιαστεί. Διαθέτει στη συγκεκριμένη θέση τον Πρίντεζη, τον Αγραβάνη, μια γεμάτη γραμμή SF με ψηλά παιδιά που μπορούν να κατέβουν εκεί (προεξέχοντος του Παπαπέτρου) και τον Μακλίν. Οι πληροφορίες λένε ότι οι ερυθρόλευκοι θα κοιτάξουν κάτι οικονομικό στη βάση του «σωστού fit» για την ομαδική λειτουργία σε αγωνιστικό και μη επίπεδο (ιδιοσυγκρασία, αγωνιστική κουλτούρα, δεξιότητες). Εντός του αγωνιστικού πλαισίου του Ολυμπιακού, ο Αγραβάνης μπορεί να καλύψει κάποιες από τις αρμοδιότητες με τις οποίες θα επιβαρυνόταν σε πρώτη φάση ο Γάλλος. Πάντως (αν και είμαι σύμφωνος με τη λογική της αναμονής ως πρώτη αντίδραση γιατί η ομάδα λειτουργεί με τη λογική της ευκαιρίας στα παιδιά που έρχονται από πίσω και με αυτή άλλωστε δομήθηκε το συγκεκριμένο, βαθύ ρόστερ, φέτος) εκεί έξω υπάρχουν παίχτες  οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν τους ερυθρόλευκους όχι απλά καλύπτοντας τα χαρακτηριστικά του Tillie αλλά ενισχύοντας την ομάδα και σε επίπεδο rim protection, κατάσταση που θα αποσυμπιέσει και τον Μακλίν ώστε να μπορέσει να επικεντρωθεί σε αυτά που μπορεί να εκτελέσει καλά σε αυτό το επίπεδο. Πιθανόν (και ανάλογα με τα νέα δεδομένα που θα φέρουν τα παιχνίδια που έρχονται) να τα πούμε σύντομα…

 

Η Serbian φιλοσοφία ως βάση του ερυθρόλευκου οικοδομήματος

Ο ισχυρός κορμός των γηγενών παιχτών και η διάθεση, που γίνεται δεύτερη φύση, των ερυθρολεύκων να ανεβάσουν νεότερα παιδιά στο rotation αποτελούν τη βάση της φιλοσοφίας του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια και ένας από τους λόγους που αυτή η ομάδα βρίσκει συνεχώς τον δρόμο για την επιτυχία στη νεότερη εποχή. Πρόκειται για μια οπτική η οποία ευθυγραμμίζεται με τα σερβικά πρότυπα και η εκτίμηση αποτελεί το παρών και το μέλλον στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ο Βασίλης Τολιόπουλος είναι ένα παιδί το οποίο από πέρυσι έδειξε ότι τη φετινή σεζόν μπορεί να έχει ρόλο στην ομάδα του Ολυμπιακού. Είχε δουλέψει (και συνέχισε να το κάνει) το κορμί του, τη ταχύτητα και την έκρηξη του ώστε να μπορεί να πατήσει παρκέ και να σταθεί σε αυτό το επίπεδο δημιουργώντας τη βάση για να αποτελέσει «επιλογή» στα μάτια του προπονητή του. Εκτιμώ ότι ο 96αρης γκαρντ εντός της επόμενης διετίας μπορεί όχι μόνο να αναρριχηθεί στο ερυθρόλευκο rotation αλλά και να χτυπήσει τη πόρτα της Εθνικής ανδρών. Αυτό πρέπει, πρώτα για τον ίδιο, να γίνει σωστά και χρειάζεται υπομονή. Η ευκαιρία που του δίνεται τώρα είναι σπουδαία και πρέπει να τη διαχειριστεί κατάλληλα.

Το ίδιο ισχύει και για το ερυθρόλευκο staff που δημιούργησε ακριβώς αυτή την ευκαιρία. Το πρότυπο του νεαρού, εξελίξιμου πέμπτου γκαρντ απορρέει υγεία στο ερυθρόλευκο backcourt. Οι προπονητές του πρέπει να τον ετοιμάσουν γνωρίζοντας ότι με το νέο format η σημασία του ρόλου αυτού είναι ακόμα μεγαλύτερη μιας και τα παιδιά αυτά που έρχονται από πίσω μπορούν να σε ανεβάσουν (ειδικά σε επίπεδο ενέργειας) μέσα στη σεζόν υποστηρίζοντας το όλο οικοδόμημα. Σήμερα, απέναντι στη Κύμη, πήρε το «βάπτισμα του πυρός» και ο Νίκος Αρσενόπουλος, ένα παιδί που θα μας απασχολήσει σχετικά σύντομα.. Διανύουμε μια εποχή κατά την οποία είμαστε αναγκασμένοι να παράγουμε και να δημιουργούμε. Με το βλέμμα και εκτός συνόρων σε αθλητές νεαρών ηλικιών. Αυτή είναι η μόνη λύση ως απάντηση στην οικονομική ευρωστία που εντοπίζεται σε άλλα μέρη αυτού του πλανήτη..

 

 

Υ.Γ: Μη πείτε ότι κανείς δε σας ενημέρωσε για τη φετινή Μακάμπι (lol).. Oι Ισραηλινοί έχουν αλλάξει αγωνιστικό πρόσωπο και η φετινή τους πρόταση, κάτι καινούργιο και για τους ίδιους, είναι σαφώς πιο ελκυστική. O Pierre Jackson, παιδί της σελίδας (εξώφυλλο κιόλας στη Made in USA λίστα μας το 2012) έκανε πολύ θόρυβο ενώ και ο Μάικλ Ρολ ήταν εξαιρετικός. Αλήθεια, πόσο «μέτριοι» θα φαίνονταν και οι δύο σε ένα διαφορετικό αγωνιστικό πλαίσιο..; Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε..