Στο σύνορο του μυστικισμού..

 

Τροφοδοτούμενη από την ατμόσφαιρα μυστικισμού που περιβάλλει τα νοκ-άουτ παιχνίδια αυτών των διοργανώσεων, η Εθνική μας ομάδας πέρασε “πάνω” από την Λιθουανία και καλείται πλέον να επιστρέψει στο μονοπάτι των επιτυχιών βγαίνοντας ανέπαφη από τη βουτιά που της επιβάλλει η διαδρομή, στα άδυτα της ρωσικής ψυχοσύνθεσης. Το Hoopfellas για αυτά που ήρθαν και αυτά που μας έρχονται..

 

 

 

Το συναίσθημα επέστρεψε.. Ζούμε, τουλάχιστον σε μια πρώιμη εκδοχή, πάλι την αναμονή του ενός παιχνιδιού που μπορεί να μας στείλει στη “Γη της Επαγγελίας”, τη γη των μεταλλίων σε αυτά τα διεθνή τουρνουά. Χρειάστηκε να περάσουν 5 παιχνίδια για να δείξουμε το καλό μας πρόσωπο αποτινάσσοντας τον διαχρονικό βραχνά του άγχους των νοκ-άουτ. Πριν το παιχνίδι με τους Λιθουανούς ζητήσαμε από την ομάδα μας (απευθυνόμενοι στο τεχνικό επιτελείο) να εκπλήξει τον αντίπαλο στο τακτικό πεδίο. Αυτή εξέπληξε όλους εμάς, μαζί και τον εαυτό της. Η πίστη φαίνεται ότι γύρισε στις τάξεις των διεθνών μας μέσα από αυτό το παιχνίδι της μιας ανάσας. Είμαστε (τουλάχιστον γίναμε για ένα βράδυ)  πάλι το παιδί που δε γυρνάει από τη παιδική χαρά κλαίγοντας στον πατέρα του, διαμαρτυρόμενο ότι τον χτύπησαν. Πλέον μπορούμε να στέλνουμε εμείς άλλα “παιδιά”  θυμωμένα στα σπίτια τους (μεγάλε Ράιλι..)

 

Το μεγάλο ματς της Τετάρτης είναι η ευκαιρία μας. Το ίδιο όμως ισχύει και για την αντίπαλη πλευρά. Είμαστε στη φάση που πλέον αυτό που μετράει περισσότερο (σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο) είναι να μπορείς να “παραδώσεις” όταν οι άλλοι “λιώνουν” από τη πίεση. Πάμε να δούμε μερικές στατιστικές κάρτες που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα  το performance των ομάδων στη διοργάνωση και συνεχίζουμε με την ανάλυση μας..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η τακτική που ακολουθήσαμε στη πραγματικότητα με τη Λιθουανία .. (όχι ακριβώς ότι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα)

Πριν το ματς με τους Λιθουανούς εστιάσαμε αρκετά στη τακτική αντιμετώπισης της PnR επίθεσης του αντιπάλου δεδομένου ότι η συμπεριφορά μας απέναντι στη συγκεκριμένη κατάσταση δεν ήταν η καλύτερη δυνατή μέχρι εκείνη τη στιγμή στο τουρνουά. Το τεχνικό επιτελείο μας επέλεξε να κινηθεί σε μια κατεύθυνση που χάραξε από τη πρώτη στιγμή και είχε την ευτυχία, λόγω των συνθηκών του αγώνα και του τρόπου που κύλησε το ματς, να μη χρειαστεί να την αλλάξει. Δεν ήταν ακριβώς Under όπως γράφτηκε κατά κόρον.. Στη πραγματικότητα πήγαμε επιλεκτικά σε under απέναντι στον Καλνιέτις (με τον γκαρντ που αμυνόταν στον Λιθουανό να περνάει “κάτω” από το screen) ανοίγοντας του τη πόρτα της περιφερειακής εκτέλεσης όταν εμείς κρίναμε ότι η συνθήκη μας ευνοούσε. Η ελληνική ομάδα παίζει Under τον Καλνιέτις στα pick που στήνονταν στην αριστερή πλευρά του γηπέδου και στις περισσότερες των περιπτώσεων (ίδια αντιμετώπιση) στον άξονα. Στα side picks με αφετηρία τη δεξιά πλευρά του γηπέδου, όπου ο Λιθουανός γκαρντ έμπαινε προς το κέντρο με αριστερή ντρίμπλα, κατάσταση μέσα από την οποία η off the dribble του περιφερειακή εκτέλεση είναι πιο αποτελεσματική, επιλέξαμε over. Ο Καλάθης έκανε πραγματικά εξαιρετική δουλειά όντας πολύ καλά προετοιμασμένος ψυχολογικά ώστε να αμυνθεί με τη κατάλληλη ένταση και ακριβώς το physicality που χρειαζόταν για να φθαρεί παρουσιάζοντας υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης. Σε δύο περιπτώσεις παίξαμε ICE στα side picks τους (μια με τον Μάντζαρη, μια με τον Καλάθη) ώστε να κρατήσουμε τον ballhandler μακριά από screen, χωρίς να αποτελέσει όμως τη βασική μας τακτική προσέγγιση όπως είχε γράψει η σελίδα πριν το ματς. Τότε η άποψη του Hoopfellas ήταν να αρνηθούμε πλήρως τον άξονα στους Λιθουανούς είτε μέσω μιας press άμυνας (στέλνοντας τη μπάλα στα “φτερά” υποδεικνύοντας να ξεκινήσουν τη συνεργασίας τους από εκεί) είτε μέσω pure deny από τον Καλάθη, δείχνοντας “πλευρά” με τη στάση του κορμιού του στον Καλνιέτις (ο Κολντεμπέλα ήταν κάποτε μάστερ σε αυτό, τι θυμήθηκα τώρα..) και εκεί να ενεργοποιήσουμε το ICE.

H επιλογή μας “περπατούσε” όσο κυλούσε το ματς σαν σημάδι από ψηλά. Ο βασικός λόγος για τον οποίον οι Λιθουανοί έφτασαν σε απόγνωση και δε μπόρεσαν να παράγουν σε συνέχεια μέσα από Pick & Roll επίθεση ήταν η πολύ άσχημη επιθετική τους βραδιά εκτελώντας από τη περιφέρεια. Σας το είπα πριν το ημίχρονο.. Το μόνο μέσο για να ξεκλειδώσουν την άμυνα μας θα ήταν το σουτ από τη περίμετρο, όχι από τον βασικό τους δημιουργό αλλά από τους snipers που ήταν στημένοι στο τρίποντο υποστηρίζοντας το spacing αυτής της επιθετικής κατάστασης. Μόνο με αυτό μπορούσαν να αλλάξουν τους συσχετισμούς και τη πραγματικότητα που είχε δημιουργηθεί στο παρκέ δεδομένου του ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να μετακινήσεις τη μπάλα ή να επιτεθείς απέναντι σε μια ομάδα με το δικό μας μέγεθος. Ο Αντομάιτις δοκίμασε να αλλάξει (προσφιλή τακτική) τον γκαρντ που τρέχει τα Pick & Rolls δίνοντας το τιμόνι στους Γιουσκεβίτσιους, Γκεσεβίτσιους, Γκριγκόνις όμως ήταν φανερό ότι απέναντι στα γκαρντ μας (ειδικά στον Καλάθη που είναι ball hawk) οι συγκεκριμένοι παίχτες δε μπορούσαν να ντριμπλάρουν στα επιθυμητά σημεία του παρκέ (γιατί απλά δεν έχουν το  ballhandling, γεγονός που τους έκανε εύκολα ελεγχόμενους) αποσυγχρονίζοντας συνεχώς την επίθεση της “Λιετουβα”. Παράλληλα η ομάδα μας διέθετε forwards που μπορούσαν να κολλήσουν τη μούρη τους σε αυτή του Κουζμίνσκας ελαχιστοποιώντας τις καταστάσεις όπου ο παίχτης τον Νικς, αφού σκρίναρε αυτός τον περιφερειακό στο PnR έβαζε κατευθείαν μετά τη πάσα τη μπάλα στο παρκέ για κάθετο παιχνίδι. Τα τρία γκαρντ των Λιθουανών σούταραν 1/9 τρίποντα και οι Ματσιούλις-Κουζμίνσκας 3/11.. Καταλαβαίνετε ότι το γήπεδο είχε “κλείσει”, η άμυνα μας είχε κερδίσει τη μάχη των χώρων και το PnR φαινόταν πραγματικό κακό. Ειδική μνεία στον Κώστα Παπανικολάου ο οποίος έκανε εξαιρετική δουλειά σε επίπεδο αλληλοκάλυψης στην άμυνα (ειδικά όταν χρειάστηκε ως παίχτης της τελικής να πάρει το dive του ψηλού). Πολύ καλός, πολύ έτοιμος. Από τη στιγμή μάλιστα που δώσαμε (η μόνη ομάδα στη διοργάνωση που το κατάφερε) μόλις 6 επιθετικά ριμπάουντ στη Λιθουανία, η επίθεση και το πνεύμα τους θα κατέρρεαν..

 

Στα έγκατα της Ρωσικής ψυχοσύνθεσης..

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για όσα σχετίζονται με τον όρο “Ρωσική ψυχοσύνθεση” μιας και το κοινωνιολογικό ενδιαφέρον είναι νομίζω εξίσου μεγάλο (τουλάχιστον..) για πολλούς με το αποτέλεσμα της σπουδαίας αυριανής μάχης. Η πορεία της εθνικής ομάδας της Ρωσίας έχει περάσει από διάφορα στάδια προσπαθώντας να βρει τον δρόμο της και κυρίως την ισορροπία της απέναντι στην εξέλιξη του αθλήματος έχοντας ως πολέμιο της τον “δαίμονα” του εσωτερισμού που τη συνοδεύει διαχρονικά. Ο Ρώσος (κοινωνιολογικά και σε συνάρτηση με το αντικείμενο μας πάντα) ζει σε μια δική του διάσταση. Αρνείται να ακολουθήσει το -κατά τον ίδιο- “παρακμιακό” δυτικό νεοφιλελεύθερο πολιτισμικό μοντέλο η επιρροή του οποίου σε πολλές του εφαρμογές ισοπεδώνει αξίες συνυφασμένες με τη ρωσική ψυχοσύνθεση. Δυσκολεύεται να ακολουθήσει από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου τα δυτικά πρότυπα εκσυγχρονισμού, απόρροια του γεγονότος απουσίας προτεσταντικού (συνδέστε το με τη προπονητική τους σκηνή και φιλοσοφία στη περίπτωση μας) στοιχείου στη παράδοση αυτού του λαού. Η ατομική ευθύνη και η αυτοπειθαρχία λάμπουν επίσης δια της απουσίας τους από τη παράδοση και τον χαρακτήρα του στο επίπεδο που ο δυτικός κόσμος έχει συνηθίσει. Για αυτό ίσως ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε σταθεί τόσο στη δυσκολία που αντιμετώπισε στο Κρασνοντάρ ώστε να βάλει τον Ρώσο παίχτη να παίξει άμυνα..

Ο Ρώσος είναι ονειροπόλος. Στα έργα του Τσέχωφ οι ήρωες του κοιτούν μόνο το μέλλον. Μιλούν για αυτά που θα γίνουν σε 150 χρόνια και όχι για το σήμερα. Κοιτούν στο φεγγάρι.. Ανταγωνιστής του είναι ο Γαλιλαίος και όχι ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο. Κρύβει επίσης μια έντονη τάση ηρωισμού συνυφασμένη με τη σχέση του λαού αυτού με το θάνατο. Το κλίμα και το φυσικό περιβάλλον της χώρας αυτής έχει σφραγίσει τη σχέση του Ρώσου με τη ζωή και το θάνατο δημιουργώντας όπως σε όλους τους τομείς της κοινωνίας έτσι και στο αθλητικό κομμάτι , η οποία διακρίνεται από βαθιά υπαρξιακά χαρακτηριστικά που τον οδηγούν στον ηρωισμό. Είναι κάτι που υπάρχει  ριζωμένο στη συλλογική τους ταυτότητα και καθορίζει ατομικές συμπεριφορές.

 

Μετά τη χρυσή πενταετία του Ντέηβιντ Μπλατ ήρθε η κάμψη και η στροφή στον “δαίμονα” του εσωτερισμού. Για αυτό και η ανάληψη της ηγεσίας της ομοσπονδίας από τον Αντρέι Κιριλένκο ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί αυτή τη στιγμή για τους Ρώσους. Ο πολυπολιτισμικός του χαρακτήρας και το ανοιχτό στην εξέλιξη πνεύμα του μπορούν να αποτελέσουν τη καλύτερη βάση για να χτίσουν κάτι καλό. Στο δρόμο τους σε αυτό το τουρνουά βρίσκεται η Ελλάδα..

 

 

Το αντίδοτο στον Σβέντ: Ζοne up στο Pick & Roll

Ο Αλεξέι Σβέντ αποτελεί αυτή τη στιγμή μια από τις δυσκολότερες αποστολές που μπορεί να αντιμετωπίσει μια άμυνα σε αυτό το Eurobasket. Είναι σε εξαιρετική κατάσταση από την αρχή του τουρνουά (μπήκε σε αυτό με το winning shot εναντίον των Τούρκων) και το γεγονός ότι αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη των Ρώσων έχει λειτουργήσει ευεργετικά στη ψυχοσύνθεση του καθώς είναι πιο ήρεμος, έχοντας τον χρόνο να αφήσει το παιχνίδι να έρθει σε αυτόν χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις. Ο Σβεντ είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς παίχτες που είδε το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ σε επίπεδο προσωπικής φάσης τα τελευταία χρόνια. Τα προσόντα και το επίπεδο τεχνικής κατάρτισης που τα συνοδεύει σε συνδυασμό με την αντίληψη του παιχνιδιού που τον χαρακτηρίζει συγκροτούν ένα πραγματικά δυνατό πακέτο που δε βρίσκεις εύκολα στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού. Οι πιο παλιοί ίσως θυμάστε την άποψη μου σε σχετική κουβέντα ότι οι Νικς έπρεπε να είχαν επενδύσει στην ευρωπαϊκή αγορά (και δη σε αυτόν και τον Ροντρίγκεθ παλιότερα) για να λύσουν ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων του backcourt τους..

Η αντιμετώπιση του, μιλώντας πάντα για το FIBA Basketball, εμπεριέχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας σε σχέση με αυτή του “κυρίαρχου του άξονα” Γκόραν Ντράγκιτς γιατί απλά ο Σβεντ μπορεί να μην έχει το φυσικό προφίλ και το μυικό σύστημα του Σλοβένου (ένας από τους λόγους που δε σταδιοδρόμησε αναλόγως στην Αμερική) όμως είναι “Λερναία Ύδρα” μιας και μπορεί να βάλει πίεση σε μια άμυνα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Το χαρακτηριστικό στο παιχνίδι του που κάνει δύσκολα αναγνώσιμη την αντιμετώπιση του είναι η ικανότητα να πάει οπουδήποτε με τη μπάλα και κυρίως να πασάρει. Πρόκειται για advanced ballhandler o οποίος μπορεί να εκθέσει με σειρά από ντρίμπλες οποιονδήποτε αμυντικό ενώ παρότι shoot-first περιφερειακός διακρίνεται για το εξαιρετικό court vision και την υψηλή τεχνική πάσας. ΄Όντας ψηλός και μακρύς έχει τη δυνατότητα να “βλέπει”και να εκτελεί πάσες πάνω από το κεφάλι της άμυνας στέλνοντας με ευκολία (skip που δημιουργούν fast breaks μισού γηπέδου με αφετηρία τη πλευρά) τη μπάλα από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη όταν οι αντίπαλοι μαζεύουν πάνω του φοβούμενοι τα slashing abilities που τον συνοδεύουν. Παράλληλα η ακαριαία εκτέλεση μετά από ντρίμπλα (εξαιρετικό body control) σε συνδυασμό με τα δυνατά του πόδια κάνουν σε πολλές των περιπτώσεων τον γρίφο να μοιάζει άλυτος. Ο Σβεντ, παρότι είχε όλο το πακέτο, δεν έπιασε (και δεν πλησίασε) ποτέ το status του Alpha Dog στην Ευρώπη ή της μεγάλης καριέρας στην Αμερική, γιατί πολύ απλά δε πίεσε ποτέ τον εαυτό του ώστε να βγει έξω από τη ζώνη που νιώθει άνετα ξεπερνώντας τα όρια του. Είναι πολύ προικισμένος αλλά δεν είναι φιλόπονος. Για αυτό και δεν έγινε “νικητής”. Είναι υπερβολικά cool θα έλεγα.. Το γεγονός ότι στη καλύτερη ηλικία και μετά από ένα εντυπωσιακό κλείσιμο σεζόν στους Νικς (14.8 πόντους- 4.4 ριμπάουντ- 3.6 τελικές σε 16 ματς) προτίμησε να επιστρέψει στη Κίμκι λέει πολλά και είναι μέρος της “τσαρικής γοητείας” του. Οκ, τα λεφτά ήταν πολλά αλλά με το χαλί που είχε στρωθεί για αυτόν ήδη στην Αμερική, η πιθανότητα να κερδίζει μετά από έναν χρόνο πολλά περισσότερα και για πολλά περισσότερα χρόνια ήταν μεγάλη..

Έχω συγκεκριμένη άποψη για την αμυντική τακτική που μπορούμε να ακολουθήσουμε απέναντι σε αυτόν τον “σατανικό καλόγερο” της Ρωσικής αρμάδας στον δρόμο για τα ημιτελικά ώστε να πονέσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο σε ομαδικό επίπεδο από τη παρουσία του στον προημιτελικό της Τετάρτης. Είναι γεγονός ότι έχουμε ως σύμμαχο, χαράζοντας τη τακτική άμυνας απέναντι του, το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είναι σπουδαία shooting team και κυρίως δεν έχει επιθετικές (δημιουργικά και εκτελεστικά) δεξιότητες απλωμένες κατά μήκους του ρόστερ της. Μπορούμε να βάλουμε λοιπόν πιο εύκολα “στόχους” πάντα με τη σκέψη ότι (όπως και με τη Λιθουανία) δε πρέπει να αναμειχθούν έξτρα παίχτες στη παραγωγική τους δραστηριότητα, κατάσταση που θα κάνει το έργο μας πραγματικά δύσκολο. Απέναντι στον Σβεντ και την εντυπωσιακή ικανότητα του να “τρέχει” Pick & Roll plays ή καταστάσεις προσωπικής φάσης θα επέλεγα μια Zone up αντιμετώπιση ειδικά στα ball screen ψηλά μέσα από τα οποία μπαίνουν, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, οι Ρώσοι στη διαδικασία της εκτέλεσης και στο τελικό κομμάτι των επιθέσεων. Ο όρος δεν αναφέρεται σε ζώνη αλλά σε προσωπική άμυνα. Θα πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αρκετή Horns και plays στο πλαίσιο της 5-out (ειδικά όταν λείπει ο Μοζγκόφ και ψηλοί είναι οι Βορόντσεβιτς-Ζούμπκοφ) τα οποία στοχεύουν στη δημιουργία χώρων στη ρακέτα και απαιτούν να αμυνθούμε “μαζί”, σε υψηλό βαθμό επικοινωνίας ώστε ακόμα και εάν χαμηλώσουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στο ριμπάουντ κρατώντας τις κάθετες εφορμήσεις τους στη πλάτη μας. Με τη Zone up προσέγγιση “επιλέγεις” το σουτ του αντιπάλου και η τωρινή version των Ρώσων μας δίνει αυτό το δικαίωμα. Ο παίχτης της strong side (με το που θα βάλει ο Σβεντ τη μπάλα στο παρκέ επιλέγοντας ντρίμπλα) έχει ήδη μαζέψει στραμμένος προς τη μπάλα σε μια ιδιότυπη κατάσταση ατομικής άμυνας χώρου για να αποτρέψει δυναμική είσοδο του αντιπάλου με drive στη καρδιά (killing zone) ενώ σε αυτή τη διάταξη΄, και δεδομένων των passing skills του Σβεντ, είναι απαραίτητο να τοποθετήσουμε “μήκος” και ένα ζευγάρι δυνατά πόδια στη τελική γραμμή (Παπανικολάου) μιας και θα χρειαστούμε σπριντ πάνω σε αυτή (και δυνατότητα καλής close out άμυνας) για να αποτρέψουμε ελεύθερο σουτ μετά την έξτρα πάσα. Ουσιαστικά με το που χαμηλώνει και επιτίθεται ο Σβεντ οι παίχτες πέραν του προσωπικού του αντιπάλου συγκροτούν ένα τετράγωνο, πάντα πάνω στις αρχές τις προσωπικής άμυνας, με τον παίχτης της πρώτης γραμμής στη δυνατή πλευρά (συνήθως και με βάση το επιθετικό playbook των Ρώσων εκεί θα βρίσκεται είτε το “4” στη Horns, είτε ο έτερος γκαρντ σε Spread Pick & Roll set) να ευθύνεται για το σταμάτημα της ντρίμπλας.

Σε κάθε περίπτωση, σκοπός μας είναι να βγάλουμε τον Σβεντ εκτός τελικής συνεργασίας στη ρωσική επίθεση. Επαναλαμβάνω, δε θα είναι καθόλου εύκολο από τη στιγμή που μιλάμε για έναν περιφερειακό με advanced ballhandling, πολύ καλό αθλητικό πακέτο και αυτή την ικανότητα σε πάσα και εκτέλεση. Όμως είναι μια προσέγγιση στη σωστή κατεύθυνση. Έχουμε τον Καλάθη, έχουμε τον Παπανικολάου, τον Μάντζαρη, τον Θανάση.. Κυρίως έχουμε σαν ομάδα το μήκος να προκαλέσουμε deflections χαλώντας τις γραμμές πάσας και μαζί την επικοινωνία τους. Είναι δεδομένο ότι σε αυτό το πλαίσιο άμυνας κάποια στιγμή (όχι από την αρχή γιατί πιθανόν να επισπεύσουμε σε κάποιο σημείο τη προσαρμογή τους) θα ενεργοποιήσουμε trapping στις PnR καταστάσεις για να βγάλουμε τη μπάλα από τα χέρια του. Πιστεύω (αν και η άμυνα μας με εξαίρεση το ματς των “16” ήταν επιεικώς μέτρια σε επίπεδο δεσμών) ότι κατασκευαστικά στο ρόστερ μας υπάρχουν τα εργαλεία για να αμυνθούμε σε καταστάσεις με παίχτη λιγότερο στο μισό γήπεδο απέναντι σε ένα σύνολο χωρίς δεύτερο δημιουργό.

Οι Σέρβοι, στο παιχνίδι με τη Ρωσία, επέλεξαν πολλά από τα πράγματα με τα οποία έχουμε κατά καιρούς καταπιαστεί σε αυτή τη σελίδα σε επίπεδο αμυντικών τακτικών απέναντι σε προικισμένους γκαρντ, ώστε να αναχαιτίσουν τον Σβεντ. Κάποια από αυτά έπιασαν, κάποια όχι. Έχασαν γιατί δεν είχαν την ενέργεια για να εκτελέσουν μπροστά όπως πρέπει. Απέναντι στον γκαρντ της Κίμκι πήγαν σε ICE όμως αυτός με εξαιρετικό dribbling έμπαινε στον άξονα και εκτελούσε με το έφτανε στο ύψος (ή κοντά σε αυτό) της γραμμής των προσωπικών. Πλήρωσαν επίσης σε μερικές περιπτώσεις το overhelping στις βόλτες του σταρ της Κίμκι κατά μήκος της τελικής γραμμής. Στο κουβά αυτό.. Η ικανότητα του να εκτελέσει αποτελεσματικά πάνω σε άμυνα (γνώρισμα των σκόρερ που έχουν θητεία με πραγματικό ρόλο στην Αμερική) και να περάσει οποιονδήποτε ακύρωσε γρήγορα τις σκέψεις για pure man to man. Ο Σάλε πήγε σε έναν παρόμοιο τύπο άμυνας με αυτό που περιγράψαμε πιο πάνω και βρήκε καλύτερα αποτελέσματα όμως του κόστισαν οι χαμένες “εύκολες” προσπάθειες (11 προσωπικές, αρκετά σουτ κοντά στο καλάθι) δείγμα κούρασης μετά τον up tempo μαραθώνιο κόντρα στους Λετονούς στη πρεμιέρα. Ρίξτε μια ματιά για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ..

 

 

Η Ρωσία συνολικά..

Είναι μια ομάδα που ρόλαρε από την αρχή του τουρνουά ανεβαίνοντας στο “άρμα” που λέγαμε μετά τις σπουδαίες επιτυχίες των δύο πρώτων αγωνιστικών (νίκη στην εκπνοή επί των Τούρκων, επικράτηση επί της Σερβίας). Έχει ιδιαίτερη σημασία σε ψυχολογικό επίπεδο να κερδίζεις δυο τόσο κλειστά ματς στο ξεκίνημα του τουρνουά απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Στη συνέχεια δεν απέδωσαν ιδιαίτερα καλό μπάσκετ βγάζοντας μια εικόνα που θύμισε τα σκαμπανεβάσματα της preseason, μέχρι το νοκ-άουτ των “16” όπου η υπεροχή τους σε επίπεδο διανομής ρόλων και σωστής λειτουργίας απέναντι στους Κροάτες αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα στην έκβαση της αναμέτρησης. Ο Μπαζάρεβιτς δεν ήταν ποτέ ο σπουδαίος προπονητής (βασικά αν πιάσουμε μια ημέρα αυτή τη κουβέντα θα τραβάτε τα μαλλιά σας με κάποια πράγματα, αντίθετα τον συμπαθώ αρκετά σαν άνθρωπο ενώ το δίδυμο του ως παίχτη με τον Σεργκέη Μπαμπκόφ στο backcourt των Ρώσων ήταν αξέχαστο..) όμως όπως έχουμε υπογραμμίσει σε αυτά τα τουρνουά η προπονητική παρέμβαση δεν είναι τόσο βαθιά όπως στις συλλογικές διοργανώσεις όπου οι κόουτς μπορούν (και έχουν τον χρόνο) πραγματικά να εμβαθύνουν στη δουλειά τους.

Οι Ρώσοι παίζουν συγκεκριμένο μπάσκετ και έχουν καλά μοιρασμένους ρόλους. Είναι σημαντικό, όπως σημειώσαμε πριν αρχίσει το Eurobasket, ότι παιδιά του βασικού κορμού της ομάδας (Βορόντσεβιτς, Κουρμπάνοφ, Φριντζόν, Αντόνοφ) καταλαμβάνουν -σε επίπεδο αρμοδιοτήτων- ρόλους αντίστοιχους με αυτούς των συλλόγων τους με μικρή απόκλιση η οποία αφορά διάφορους παράγοντες (π.χ το στυλ παιχνιδιού). Μέχρι στιγμής είναι αρκετά ικανοποιητικό το performance τους στο αμυντικό κομμάτι όπου ο versatile χαρακτήρας του διδύμου των φόργουορντ της ΤΣΣΚΑ κουμπώνει πολύ καλά δίπλα στη (μοναδική) κολόνα της ομάδας, τον Μοζγκόφ. Παίζουν ένα low pace παιχνίδι με μετρημένες κατοχές, προσέγγιση αν μη τι άλλο εναρμονισμένη με τις δεξιότητες τους ως ομάδα μιας και δεν έχουν πληθώρα σκόρερ, σουτέρ ή δημιουργών. Για αυτό και προσπαθούν να παράγουν μέσα από συνεργασίες στην επίθεση τους με τη προσωπική φάση να είναι προνόμιο του ενός (Σβεντ, εξαιρούνται τα straight post ups του Μοζγκόφ).

Με τον Σβεντ στο “1” ..

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη πεντάδα αγώνων της πρώτης φάσης, το εντυπωσιακό 79.1% των Assisted FG των Ρώσων τοποθετείται πίσω μόνο από το αντίστοιχο των Ισπανών και ξεπερνάει την επίδοση (στο συγκεκριμένο τομέα) των άλλων δύο (πέραν της Ισπανίας) πιο σωστά δομημένων επιθέσεων μέχρι τώρα στο Eurobasket (Λετονία, Σερβία). Εμείς από την άλλη πλευρά βασιστήκαμε εξ ολοκλήρου στη προσωπική φάση (23 η θέση μόνο πάνω από την Ουγγαρία με 58.7%). Η κάρτα που ακολουθεί είναι ενδεικτική..

Παίζουν αυστηρά πάνω σε αυτό που γνωρίζουν ότι μπορούν να κάνουν και στο οποίο έχουν δουλέψει για να εκτελέσουν. Σε αντίθεση με το παιχνίδι απέναντι στη Λιθουανία, ίσως χρειαστεί να χαμηλώσουμε ενεργοποιώντας small lineups, σε στιγμές που δε μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε το μέγεθος μας. Χωρίς τον Μοζγκόφ στο παρκέ, οι Ρώσοι στηρίζονται ως επί το πλείστον σε ελαφρά σχήματα ποντάροντας στην ικανότητα του διδύμου της ΤΣΣΚΑ να αμυνθεί στο χαμηλό ποστ. Για αυτό και είναι αδύνατοι στο κομμάτι του ριμπάουντ (ευκαιρία να υποστηρίξουμε την επίθεση μας με έξτρα κατοχές). Κομβικός παράγοντας στην εξίσωση του προημιτελικού θα είναι (όπως και με τη Λιθουανία) τα ποσοστά παιχτών όπως ο Κβοστόφ ή ο Βορόντσεβιτς από το τρίποντο. Μεγάλη προσοχή στον Φριντζόν ο οποίος δεν έχει προσωπική φάση αλλά είναι elite shooter. Όπως και αυτός έτσι και η υπόλοιπη ομάδα σε παραγωγικό επίπεδο είναι πιασμένη πάνω στα μαγικά χέρια του Σβεντ ο οποίος δημιουργεί (είτε μέσα από PnR είτε από ρήγμα στο οποίο είναι πολύ δυνατός τη στιγμή που συνολικά δουλεύουν με πειθαρχία την έξτρα πάσα). Είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουμε press άμυνες στα 4/4 (παίζουν συχνά 2-2-1 full court press με τον Κουρμπάνωφ στη πρώτη γραμμή) κατάσταση που επιβάλλει ετοιμότητα ώστε να γυρίσει υπέρ μας.

Έχουμε δύο Elite Euroleague guards..

Τα δύο νοκ-άουτ παιχνίδια που παίξαμε μέχρι σήμερα μας βοήθησαν να καταλάβουμε το δυνατό μας πεδίο του ρόστερ που όπως εξελίσσονται τα πράγματα είναι το backcourt. Η μεταμόρφωση του Καλάθη άλλαξε τους συσχετισμούς στο ισοζύγιο των γραμμών δείχνοντας τον δρόμο πάνω στον οποίον πρέπει να βαδίσουμε. Μέχρι τώρα, όχι άδικα, το scouting των αντίπαλων κόουτς σε επίπεδο άμυνας επικεντρωνόταν στη γραμμή ψηλών και το δίδυμο Πρίντεζη-Μπουρούση όμως όσο προχωρούσαμε στο τουρνουά οι γκαρντ μας άλλαξαν την εικόνα και τη φύση του παιχνιδιού που μας χαρακτήριζε. Έχουμε δύο elite ΕL guards στη μηχανή μας κύριοι και πλέον τη χαρά αυτό να αποδεικνύεται εντός του παρκέ των διεθνών διοργανώσεων. Αυτά που κάνει ο Κώστας Σλούκας στο παρκέ θυμίζουν παίχτες άλλων εποχών.. Είχαμε εκφράσει τη πεποίθηση ότι αυτός είναι ο παίχτης που θα ηγηθεί της ομάδας μας στο τουρνουά και ο βασικός υπαίτιος για τη παραγωγή καλού μπάσκετ όμως ο PG της Φενέρ έχει πάει ένα βήμα παραπάνω σπάζοντας τα προσωπικά του όρια. Το ballhandling του βάζει τεράστια πίεση στις άμυνες και όσο μένει επιθετικός θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τους υπόλοιπους. Σαφέστατα τα περιφερειακά μας ποσοστά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Ειδικά στη φάση που βρισκόμαστε, ειδικά σε ένα νοκ-άουτ παιχνίδι. Δείτε το performance του Καλάθη και πως άλλαξε η εικόνα μετά από την ισχυρή περιφερειακή ένεση αυτοπεποίθησης.. Δε πρέπει να φοβηθούμε να τρέξουμε στο ματς των “8”. Είμαστε η ομάδα με τη μεγαλύτερη ποιότητα και έχουμε το ανάλογο βάθος για να ανταποκριθούμε σε παιχνίδι περισσότερων κατοχών και φθοράς.

Το κλειδί συνολικά στην επίθεση μας θα είναι να σκοράρουμε από το κέντρο της ρακέτας. Στη καρδιά του “ζωγραφιστού”. Αυτός πρέπει να είναι ο βασικός μας επιθετικός στόχος. Από εκεί θα πέσουν.. Είτε με straight post ups, είτε βάζοντας τη μπάλα εκεί, μέσα από Pick & Roll δράση είτε με “cuts” ή επιθετικό ριμπάουντ. Εάν αισθανθούμε άνετα παράγοντας μέσα από το ζωγραφιστό τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο. Και είναι δεδομένο ότι αναγκάζοντας τους να προσαρμόσουν τη διάταξη στην άμυνα τους, θα έρθει και η καλή, “καθαρή” περιφερειακή ματιά για εκτέλεση. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος στην επιθετική μας συμπεριφορά. Οι Λετονοί τους έκαναν τεράστια ζημιά χτυπώντας κατευθείαν και συνεχώς στη καρδιά της άμυνας του Μπαζάρεβιτς και κέρδισαν σχετικά εύκολα παρότι σούταραν 4/20 τρίποντα..

Δεν έχουμε πετύχει ακόμα..

Το κλίμα ενθουσιασμού που επικρατεί εντός αλλά κυρίως εκτός των τάξεων της ομάδας μας είναι μεν δικαιολογημένο, δεδομένου του ότι το άσχημο πρόσωπο των παιχνιδιών της πρώτης φάσης έδωσε  τι θέση του σε μια εντυπωσιακή εμφάνιση στο νοκ-άουτ των “16” όμως η πραγματικότητα λέει ότι δεν έχουμε πετύχει τίποτα σπουδαίο μέχρι τώρα. Είμαστε σε καλή θέση όμως η παρουσία μας στους “8” δε συνιστά επιτυχία. Δε συνιστούσε άλλωστε σχεδόν ποτέ επιτυχία για τη Γαλλία, τη Σερβία, την Ιταλία, την Ισπανία και τις υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ ένα ανάλογο επίτευγμα. Αποφύγαμε το ναυάγιο του αποκλεισμού στους “16” και πλέον ακροβατούμε πάνω στο σχοινί του προημιτελικού, στοχεύοντας να βηματίσουμε σιγά-σιγά αλλά σταθερά προς το τέλος του. Είμαστε σε καλή θέση. Μένει να δούμε αν θα ολοκληρώσουμε το σκαρφάλωμα μας στο πολυπόθητο “άρμα” για το οποίο μιλούσαμε πριν το Eurobasket. Θυμηθείτε..

 “Η πρόγνωση σε πρώτη φάση δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Όμως σε αυτά τα τουρνουά με τα συνεχόμενα ματς αυτό μπορεί να αλλάξει. Αρκεί να αποκτήσεις (μέσα από ένα καλό δεκάλεπτο ή μια καλή βραδιά) σημείο αναφοράς καταφέρνοντας να ανέβεις στο άρμα που μεταφέρει τις «Σταχτοπούτες» (όσο και εάν για την Ελλάδα ο όρος δεν είναι τόσο δόκιμος) τέτοιων διοργανώσεων στο τέλος του δρόμου..”

Το timing είναι θετικό παρότι και ο αντίπαλος έρχεται από σπουδαία εμφάνιση.Κάναμε ένα καλό αμυντικό παιχνίδι δείχνοντας χαρακτήρα σε ένα ματς-θανάτου, σουτάρουμε πολύ καλά (βασικό σε ένα τουρνουά με διαδοχικές αναμετρήσεις, ειδικά σε αυτό του το σημείο) και έχουμε παιδιά στα οποία μπορούμε να στραφούμε σε κριτικά σημεία γνωρίζοντας ότι μπορούν να διαχειριστούν τη πίεση. Άλλωστε αυτό δεν αποτέλεσε το κρυφό μας όπλο στα “νεότερα χρόνια της δόξας” σε διεθνές και συλλογικό επίπεδο..; “O Έλληνας παίχτης μπορεί να διαχειριστεί και να λειτουργεί υπό πίεση καλύτερα από τον καθένα στην Ευρώπη” είχε πει κάποτε ο Ζόραν Σάβιτς. Ήρθε η ώρα για αυτή τη γενιά να αποδείξει ότι και στο διεθνές επίπεδο, έχει κληρονομήσει αυτό το προνόμιο..

Y.Γ: Σχόλιο για τα τέσσερα ζευγάρια των προημιτελικών στο Stoiximan.blog  

 

 

Υ.Γ1: Ψοφάω για Πορζίνγκις απέναντι σε Μαρκ και Πάου Γκασόλ. Ναι.. Ή μήπως θα είναι πιο διασκεδαστικό να δούμε για μια φορά τους Ισπανούς να τα βγάλουν πέρα με το ίδιο τους το παιδί-τέρας που αυτοί δημιούργησαν..; (Nτόνσιτς σε ρόλο Φρανκενστάιν).

 

 

Υ.Γ2: Παγκόσμιο του 1994. Είχα στραβώσει τόσο πολύ ρε Σεργκέι με το spoiler του τελικού ΗΠΑ-Κροατία. Αλλά.. Τους νίκησες τότε, τώρα θα τους άφηνες να σου γλιτώσουν..;