Στη Χώρα του Ποτέ..

Μετά τη περιπέτεια της πρώτης φάσης η Εθνική μας ομάδα μπαίνει στα ματς της μιας ανάσας, πατώντας στη Χώρα του Ποτέ, όπου τη περιμένει το “ξωτικό της Βαλτικής”. Σε μια Χώρα (φάση των νοκ-άουτ) όπου εδρεύουν ήρωες και μύθοι, οι παίχτες του Κώστα Μίσσα καλούνται να χρησιμοποιούσουν τη δημιουργική τους φαντασία για να πολεμήσουν την εναντίον τους κατάσταση που διαμορφώνεται από τη σκληρή πραγματικότητα. It’s all about dreaming.. To Ηοοpfellas τοποθετείται πριν το μεγάλο παιχνίδι απέναντι στους Λιθουανούς..

Λευκή κόλλα χαρτί. Και η ευκαιρία να ξαναγράψεις την ιστορία σου σε αυτό το τουρνουά από την αρχή. Αυτό προσφέρουν τα νοκ-άουτ παιχνίδια στις διεθνείς διοργανώσεις. Άλλωστε, πλην λίγων εξαιρέσεων, αυτά είναι που “γράφουν” στη μνήμη μας..

H oμάδα πέρασε με επιτυχία το δικό της πρώτο ουσιαστικά τέτοιο ματς στο τουρνουά κερδίζοντας τη Πολωνία. Κάναμε το αυτονόητο και φυσικά δε δικαιολογείται ίχνος ύπαρξης εορταστικού κλίματος ή υπέρμετρου ενθουσιασμού. Η όλη στάση του Παπανικολάου στις post game δηλώσεις του απεικονίζει άψογα τον τρόπο που έπρεπε να διαχειριστούμε τη πρόκριση. Από την άλλη, έχουμε υπογραμμίσει δεκάδες φορές σε αυτόν τον ιστότοπο αξιολογώντας τις διεθνείς διοργανώσεις, ότι είναι πολύ σημαντικό σε αυτά τα τουρνουά να κάνεις το αυτονόητο. Να περπατάς βήμα-βήμα σε ένα εγκαταλελειμμένο δάσος κάτω από το οποίο όμως υπάρχουν νάρκες οι οποίες μπορεί να σκάσουν πάνω σου ανά πάσα στιγμή. Το να μπορείς να περπατάς κάθε λεπτό που περνάει, είναι σημαντικό. Και όταν συνεχίσεις να το κάνεις, θα νιώθεις όσο καλύπτεις την απόσταση, πιο δυνατός. Είναι σημαντικό λοιπόν ότι κάναμε το αυτονόητο.

Η εμφάνιση μας συνολικά δεν ήταν καλή. Στηριχτήκαμε στην επίθεση (μακριά από τη φύση και το πεδίο όπου νιώθουμε παραδοσιακά άνετα) στο εντυπωσιακό performance του βασικού backcourt μας (αυτό είναι το καλύτερο νέο δεδομένου του ότι πρόκειται για δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της ομάδας, καλό το timing της εμφανίσεως τους) και τη περιφερειακή μας ευστοχία όμως η άμυνα μας προβλημάτισε και πάλι ενώ είναι σχεδόν βέβαια ότι χωρίς τον άγγελο του 65% στο τρίποντο θα είχαμε πρόβλημα στο να κλείσουμε σωστά το ματς απέναντι σε έναν ψυχωμένο αντίπαλο. Είναι ασύλληπτη η ευκολία με την οποία τρώμε “κοψίματα” πάνω στην άμυνα μας και χαρακτηριστική η ευκολία του αντιπάλου να περάσει προς τα μέσα και να τελειώσει στη καρδιά της ρακέτας (ειδικά όταν εκεί δε βρίσκεται ο Αντετοκούνμπο ή ο Παπαγιάννης). Στο μυαλό του μέσου μυημένου μπασκετικού αυτής της χώρας και με βάση τα ιδεώδη που αυτός έχει γαλουχηθεί, η εικόνα αυτή είναι πολύ δυνατή. Γκρεμίζει τη πνευματική ασφάλεια και καταστρατηγεί κάθε αρχή και έννοια ισορροπίας πάνω στην οποία χτίζει παραδοσιακά αυτή η ομάδα τη τακτική της.

Τα καλά νέα είναι ότι η ομάδα μας σούταρε (απέναντι σε μια κλειστή άμυνα) εξαιρετικά από τη περιφέρεια σε νοκ-άουτ και πριν από ένα νοκ-άουτ ματς και κυρίως ότι οι αθλητές που αποτελούν το κέντρο αποφάσεων της είχαν μια πολύ καλή βραδιά. Ειδικά ο Σλούκας (αδιαμφισβήτητος ηγέτης μας σε αυτό το τουρνουά) παίζει όλο και καλύτερα ενώ (σημαντικό) είναι ο μοναδικός παίχτης της ομάδας ο οποίος έχει δηλητήριο στη φαρέτρα του, δίνοντας τον χαρακτήρα του απρόβλεπτου στην επίθεση μας όσο αυτό είναι δυνατόν, μπορώντας να παρασύρει τους υπόλοιπους με το παιχνίδι του. Σε αυτά (τα καλά νέα) προσθέστε και τη φύση του ίδιου του τουρνουά η οποία ευνοεί τα λεγόμενα outsiders μιας και η πρόωρη είσοδος στη διαδικασία των παιχνιδιών της μιας ανάσας δίνει τα ευκαιρία στις ομάδες αυτές να σβήσουν με μια καλή βραδιά οποιαδήποτε λάθος έχουν κάνει από την αρχή της διοργάνωσης.

Τα κακά νέα που σας έχω αφορούν τον ίδιο τον αντίπαλο κύριοι.. Αντιμετωπίζουμε μια ομάδα η οποία ξέρει να παίζει τέτοιου είδους παιχνίδια και παράλληλα είναι πολύ δυνατή στο να παράγει, με διαφορετικούς τρόπους, εντός του “ζωγραφιστού”, τομέας ο οποίος αποτελεί το αδύνατο σημείο μας στη διοργάνωση, όχι αποκλειστικά -επαναλαμβάνω- λόγω της φύσεως των ψηλών μας (η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ακόμα και με τους Κουφό-Γιάννη Αντετοκούνμπο μαζί μας στην αποστολή δε θα είχαμε πολύ καλύτερη εικόνα) αλλά λόγω της συνολικής ομαδικής μας άμυνας η οποία μαστίζεται από μια πρωτόγνωρη έλλειψη επικοινωνίας. Όσο πιο βαθιά πηγαίνει ο αντίπαλος στην επίθεση του μετακινώντας τη μπάλα και μαζί την άμυνα μας, τόσο πιο εύκολο του είναι να βρει ξεκλείδωτες πόρτες και διάδρομο για το καλάθι. Πάμε να δούμε μερικά πράγματα μαζί σχετικά με το ματσάρισμα μας με τη Λιθουανία..

Όπως είπαμε πριν το ξεκίνημα της διοργάνωσης οι Λιθουανοί περνούν μια μίνι-μεταβατική περίοδο καθώς η σιγουριά του Γιόνας Καζλάουσκας δεν βρίσκεται πλέον στον πάγκο. Η σκυτάλη δόθηκε στον Dainius Adomaitis ο οποίος έχει τα συστατικά να συνεχίσει τη παράδοση υποστηρίζοντας το συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού που διακρίνει τη Λιθουανία στη μετά-Σάρας εποχή και τη βοήθησε να κάνει για τα καλά establish στο status των κορυφαίων ομάδων αυτού του πλανήτη. Οι Λιθουανοί προσαρμόστηκαν και αυτό είναι ένα πολύ καλό μάθημα για τους υπόλοιπους (και εμάς). Με τη κάνουλα των σπουδαίων guards και των χαρισματικών πλαγίων να κλείνει, οι “Λιέτουβο” άφησαν κάτω το λάσο του ανοιχτού γηπέδου και επένδυσαν σε παραδοσιακές αρχές του Σερβικού μπάσκετ επενδύοντας στους σπουδαίους ψηλούς και τη post δραστηριότητα τους, τη δύναμη στο ριμπάουντ το physical παιχνίδι και τη συνοχή στην άμυνα. Αποδείχθηκε ότι μπορούσαν να εκτελέσουν καλά το συγκεκριμένο πλάνο παρουσιάζοντας γρήγορα υψηλό βαθμό αφομοίωσης.

Το πιο δυνατό όπλο τους σε αυτή τη πορεία μέχρι και σήμερα θα επαναλάβω ότι είναι η αφοσίωση σε ότι περιβάλλει τον όρο εθνική ομάδα μπάσκετ. Είναι βασικό στοιχείο της κουλτούρας τους ως λαός και ο κάθε αθλητής διέπεται από μια συγκεκριμένη ιδεολογική στάση η οποία επιβάλλει μια αόρατη δέσμευση προς το “ιερό” αυτό κομμάτι της λιθουανικής κοινωνίας. Στη νεότερη εποχή ο μέσος Λιθουανός παίχτης είναι πιο πειθαρχημένος και coachable από οποιονδήποτε άλλον συνάδελφο της πρώην ενωμένης Σοβιετικής Ένωσης. Ο μέσος οπαδός επίσης έχει υψηλό δείκτη αντίληψης του αθλήματος με αποτέλεσμα η Λιθουανία μάλλον να παίρνει δίκαια τον τίτλο της ευρωπαϊκής Ιντιανάπολις. Δε θα μπορούσε αυτή εδώ η σελίδα να μην εκτιμά τους Λιέτουβο λοιπόν..

Defend The (Post) Land..

Ρίχνοντας μια προσεχτική ματιά στα δυνατά κομμάτια του παιχνιδιού των Λιθουανών σε συνάρτηση με τα δικά μας χαρακτηριστικά στο φετινό τουρνουά και με ορίζοντα το παιχνίδι των “16”, θα πρέπει να σταθούμε στη προστασία της ρακέτας μας. Αυτή θα είναι η βάση του πλάνου μας πάνω στην οποία θα χτίσουμε τις πιθανότητες μας για νίκη. Είναι φανερό ότι θα πρέπει να δουλέψουμε πολύ μέσα στο παρκέ για να μειώσουμε τη πιθανότητα τους να εκτελέσουν από το σημείο αυτό με ευνοϊκές συνθήκες. Στη παρούσα φάση είναι ευλογία που στο ρόστερ τους δεν υπάρχουν οι δύο βασικοί παίχτες που καλύπτουν τη θέση “4”, Γιανκούνας και Σαμπόνις, τον οποίων η ικανότητα να ποστάρουν, να εκτελέσουν από τα 4 μέτρα και να λειτουργήσουν ως πασέρ εισάγοντας τη μπάλα στο βαθύ ποστ έδενε αρμονικά με τη δραστηριότητα του Βαλαντσιούνας. Κάπως έτσι ο Adomaitis έχει αναγκαστεί να αλλάξει προσανατολισμό λανσάροντας εναλλακτικά πιο light σχήματα με δύο SF στο παρκε δίπλα στο “5”. Τον βοήθησε σημαντικά η συνθήκη του να έχει δυναμικούς SF όπως ο Ματσιούλις και ο Κουζμίνσκας (έχει δυναμώσει σημαντικά το κορμί του στην Αμερική) οι οποίοι μαζί με τον Ουλανόβας (σε καλή κατάσταση στο τουρνουά) συνθέτουν μια τριάδα SF με post skills πάνω στα οποία πατούν συχνά οι Λιθουανοί.

Εισάγουν τη μπάλα στη καρδιά της ρακέτας με μέσο την PnR δράση, είτε με straight post up καταστάσεις (Bαλαντσιούνας στον άξονα, Κουζμίνσκας-Ματσιούλις σε side post που εξελίσσεται σε τρίγωνο με το “5” να ανεβαίνει στη γραμμή των προσωπικών) είτε με “κοψίματα”, κομμάτι στο οποίο η άμυνα μας πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική.

Ειδικά με τη μπάλα στον Βαλαντσιούνας στη γραμμή του φάουλ, τα baseline cuts που ενεργοποιούν με τους φόργουορντ στη πλάτη της άμυνας είναι καλά συγχρονισμένα και ιδιαίτερα επικίνδυνα. Η ομάδα μας άλλωστε έδειξε ότι είναι ευάλωτη σε αυτό το κομμάτι (πλάτη της άμυνας). Η περιοχή του χαμηλού post είναι το σημείο από όπου παράγουν εκτέλεση και δημιουργία με διαφορετικούς εκφραστές για αυτό και η άμυνα μας μακριά από τη μπάλα πρέπει να διακρίνεται από υψηλό βαθμό πειθαρχίας.

ICE κόουτς. ICE..

Στη προηγούμενη ανάρτηση σας εξομολογήθηκα τα συναισθήματα μου για την απόφαση του τεχνικού τιμ της ομάδας να μείνει αδρανές και να μην ενεργοποιήσει καμία τακτική ώστε στο ματς με τους Σλοβένους να βγάλει τον Γκόραν Ντράγκιτς από το δυνατό του σημείο, τον άξονα, στη δράση που ακολουθούσε τις καταστάσεις κεντρικού PnR στην επίθεση του αντιπάλου. Ένιωσα, σε διαφορετική βάση, ένα deja vu ενθυμούμενος τα playoffs της EL και τα 80 λεπτά που ο Παναθηναϊκός (στα δύο ματς του ΟΑΚΑ) άφηνε τον Μπογκντάνοβιτς να χορεύει στον κεντρικό διάδρομο μέχρι την ενεργοποίηση του ICE στο τρίτο ματς όταν και ο Σέρβος έμεινε χαμηλά.

Για να μη λέμε πολλές κουβέντες.. Εάν κινηθούμε στις ίδιες τακτικές νόρμες σε επίπεδο αντιμετώπισης του PnR των Λιθουανών με αυτές που έχουμε παρουσιάσει μέχρι σήμερα, η θέση μας θα είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να παρουσιάσουμε κάποια “προσαρμογή” που θα τους βγάλει από τη ζώνη που νιώθουν άνετα πετώντας τους το μπαλάκι του execution σε διαφορετικό χώρο (του γηπέδου) και χρόνο. Η PnR συνεργασία του Καλνιέτις με τον Βαλαντσιούνας αποτελεί το άρμα μάχης των Λιθουανών και απέναντι της επιβάλλεται να φανούμε εφευρετικοί και (σύμφωνα με τις επιταγές της ιστορίας μας) πολυμήχανοι. Δεν θα έχουμε πολύ τύχη αφήνοντας τους να παίζουν στον άξονα. Μπορεί να λειτουργήσει όμως αυτή η τακτική σε μια ομάδα η οποία δεν έχει υψηλό βαθμό αμυντικής συνοχής (ειδικά σε σύγκριση με ένα EL σύνολο); Ναι, μπορεί. Ή με μια δεύτερη σκέψη, είναι ότι καλύτερο μπορούμε να πετάξουμε στο τραπέζι σε πρώτη φάση.

Με τον Καλάθη να αρνείται τον κεντρικό διάδρομο στον Καλνιέτις (αναφέρομαι αυστηρά στη συνεργασία με τον Βαλαντσιούνας και όχι με ψηλούς-screeners οι οποίοι έχουν midrange ή μακρινή εκτέλεση, τον ψηλό μας χαμηλά στη πλευρά με “πρόσωπο” στον χειριστή δίνοντας απλόχερα το σουτ από τα 5.5 μέτρα στον σταρ των Ράπτορς (αν το βάλει, μάγκας..) και τους υπόλοιπους τρεις να μένουν στους παίχτες τους. Αυτή η τακτική δε τοποθετεί την ομαδική μας άμυνα στη διαδικασία περιστροφών η οποία αποτελεί την “Αχίλλειο πτέρνα” μας αλλά επενδύει σε άμυνα δύο εναντίον δύο με σύμμαχο τη τελική γραμμή.

Ουσιαστικά ο περιφερειακός μας (Καλάθης) έχει να κάνει πολύ δουλειά αλλά στη προκειμένη φάση ακουμπάμε πάνω του και είμαστε οκ με αυτό. Η έξυπνη χρήση αυτής τακτικής που μπορεί να “παγώσει” τις γραμμές επικοινωνίας των δύο βασικών εκφραστών της λιθουανικής επίθεσης θα μπορούσε να αποτελέσει τον Δούρειο Ίππο μας σε μια αναμέτρηση όπου ρεαλιστικά οι πιθανότητες μας για νίκη είναι πολύ συγκεκριμένες, σίγουρα λιγότερες από αυτές του αντιπάλου.

Ο Ηλίας Ζούρος στη πρεμιέρα απέναντι στο κεντρικό PnR τους χρησιμοποίησε Step back/Fight Through τακτική ποντάροντας στη μέτρια, άμεση off the dribble εκτέλεση του Καλνιέτις και στο positioning του Πατσούλια στη πίσω γραμμή άμυνας (δυσκολία στην εισαγωγική πάσα). Στη συνέχεια του τουρνουά ο Αντομάιτις (στη βάση αυτής της αντιμετώπισης) έδωσε την ευκαιρία στους καλούς off guards-shooters του να τρέξουν τέτοιες καταστάσεις για αυτό και είδαμε τον Γιουσκεβίτσιους (απέναντι στην Ιταλία ξύπνησε ο Ναβάρο στο κορμί του του..) και τον Γκεσεβίτσιους (δουλεύουν elevator screens στη πλευρά για αυτόν) σε ρόλο main ballhandler.

Με τους δύο αυτούς σουτέρ και τον Μίλακνις (δε κάνει καλό τουρνουά παρότι είναι εξαιρετικός σουτέρ) ενεργοποιούν συχνά screen the screener καταστάσεις στον άξονα (ο Ματσιούλις/Κουζμίνσκας κινείται στην αδύνατη πλευρά ανάλογα με τη θέση της μπάλας και του screener) για να βρουν εκτέλεση από τις 45 μοίρες κρατώντας το επιθυμητό spacing για το dive του ψηλού. Οι Λιθουανοί δε σουτάρουν πολύ καλά μέχρι τώρα (69.5% προσωπικές, 37.1% τρίποντο) όμως έχουν 2-3 παίχτες που είναι σε καλό φεγγάρι αξιολογώντας συνολικά την επαφή τους με το καλάθι (Κουζμίνσκας, Γιουσκεβίτσιους, Ουλανόβας) οι οποίοι ανεβάζουν τη συνολική παραγωγικότητα τους και έχουν αυτοπεποίθηση.

Κρατείστε επίσης ότι τα safe plays των Λιθουανών ξεκινούν από τη συνεργασία των δύο σταρ τους στον άξονα. Όταν χρειάστηκαν άμεσα πόντους στράφηκαν εκεί και στη preseason και στο τουρνουά, χωρίς πάντα η εκτέλεση του Βαλαντσιούνας να αποτελεί αυτοσκοπό. Όπως και στο playbook του Καζλάουσκας έτσι και τώρα, υπάρχει έντονη η στόχευση να βάλουν σε πρώτο χρόνο τον Καλνιέτις (ανοίγοντας του χώρους με τα κορμιά τους, “εκκαθάριση του άξονα”) με ντρίμπλα στον κεντρικό διάδρομο ώστε να φτάσει με drive μέχρι το καλάθι. Το επιδιώκουν πολύ μέσα από Horns επίθεση. Είναι επίσης σημαντικό να σημειώσουμε ότι η PnR δραστηριότητα τους σε πολλές των περιπτώσεων ξεκινάει από τις 45 μοίρες, οπότε σε περίπτωση χρήσης του ICE, με τη μπάλα στα 5 μέτρα και στον Βαλαντσιούνας, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στα back cuts των φόργουορντ τους κατά μήκος της τελικής γραμμής για να μη βαρεθούμε να μετράμε lay ups στη πλάτη μας.

Φυσικά είναι περιττό να αναφέρω ότι το οξυγόνο μας θα διαρκέσει όσο μαζεύουμε τις διεκδικούμενες μπάλες γύρω από τη ρακέτα μας. Το αμυντικό ριμπάουντ βέβαια προϋποθέτει αμυντική ισορροπία. Οι Λιθουανοί μαζεύουν 14.0 επιθετικά ριμπάουντ (Νο1 στη διοργάνωση) υποστηρίζοντας άψογα την επίθεση τους . Η Γεωργία που τους κράτησε στα 11, τους έβαλε δύσκολα.. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό το πως θα βάλουμε το κορμί μας στη μάχη θέσης με το σκεπτικό ότι η διεκδίκηση κρίνεται ως επί τον πλείστον στο έδαφος. Αμυντικό ριμπάουντ ίσον ζωή..

Η επίθεση μας απέναντι στην άμυνα των Λιθουανών

Συνολικά η επίθεση μας δεν είναι κακή σε αυτό το τουρνουά. Κακή ή μάλλον λανθασμένη είναι η προσέγγιση μας να κάνουμε outscore στον αντίπαλο ενώ θα έπρεπε να ξεκινάμε χτίζοντας το παιχνίδι μας από τα μετόπισθεν. Οδηγούμαστε ασυνείδητα σε αυτή τη λάθος κατεύθυνση και όχι συνειδητά, ίδιον των ομάδων που στερούνται πραγματικής ταυτότητας. Νομίζω ότι απέναντι σε μια άμυνα όπως αυτή των Λιθουανών βασικό μέλημα μας θα πρέπει να είναι το να μετακινήσουμε τα μεγάλα κορμιά τους από το κέντρο της ρακέτας, λίγο πιο ψηλά και κοντά στη γραμμή των προσωπικών. Να κερδίσουμε πόντους ανεβάζοντας τη πίσω γραμμή άμυνας τους. Κάποιος, με μια πρώτη σκέψη ίσως πει ότι πρέπει να παίξουμε πάνω στον Βαλαντσιούνας από την αρχή με σκοπό να τον φθείρουμε. Οκ, δεν είναι όμως τόσο απλό. Μη ξαφνιαστείτε εάν τα πρώτα ποσταρίσματα των ψηλών μας επάνω του αποτελέσουν άσχημες εμπειρίες οι οποίες αυτόματα θα δώσουν το μομέντουμ και το αίσθημα του κυρίαρχου στον αντίπαλο. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη ίσως θα έπρεπε στη διάταξη μας να μετακινήσουμε τον Γιώργο Πρίντεζη από τις γνωστές, καλές για αυτόν side post καταστάσεις (αναμένεται βοήθεια από τον Βαλαντσιούνας) στη γραμμή των προσωπικών ώστε να απειλήσουμε από εκεί και παράλληλα να κοιτάξουμε το baseline cut των forwards μας, με τον Μπουρούση στο side post να λειτουργεί ως “δόλωμα” στοχεύοντας στη δημιουργία.

Είναι δεδομένο ότι θα χρειαστούμε το “μαγικό φίλτρο” της αποτελεσματικής περιφερειακής εκτέλεσης που σε αυτές τις βραδιές δημιουργεί σούπερ-ήρωες. Οι Λιθουανοί παίζουν physical άμυνα, είναι πιο πιεστικοί στη μπάλα με τα light σχήματα (Kουζμίνσκας στο “4”) και θυσιάζουν σε κάθε ευκαιρία το κορμί τους. Σαφώς υπάρχουν αδύναμα σημεία. Ο Μοτεγιούνας δεν είναι πνευματικά ακόμα εκεί όπου βρίσκεται η πλειοψηφία των συμπαιχτών του. Ο Γκουντάιτις, παρά τα σπουδαία προσόντα του, επίσης. Με τους δύο αυτούς χρησιμοποιούν συχνά Hard Hedge τακτική στην αντιμετώπιση των Side picks, με τα recovers τους να είμαι τα καλύτερα δυνατά (ειδικά όταν δε βρίσκεται στο κέντρο της ρακέτας το διορθωτικό κάθε λάθους που λέγεται Βαλαντσιούνας). Παρ’όλα αυτά θεωρώ ότι θα είναι δύσκολο να περάσουμε προς τα μέσα και να σκοράρουμε σε συνέχεια πατώντας αποκλειστικά σε αυτό. Θα χρειαστούμε περιφερειακή εκτέλεση. Ελπίζω το φυλαχτό της να είναι μαζί μας απέναντι σε μια άμυνα η οποία σταδιακά θα “κλείσει” προς τα μέσα εάν διαβάσει την αμηχανία σου στην εκτέλεση από τη περίμετρο.

No matter how good you are, don’t ever let them see you coming..

Το βράδυ του Σαββάτου η “Επίσημη Αγαπημένη” όλων των Ελλήνων θα ενώσει τη χώρα όπως μόνον αυτή ξέρει για ακόμα ένα νοκ-άουτ παιχνίδι το οποίο ανεξάρτητα από τη κατάληξη του θα μας πλημμυρίσει με συναισθήματα. Σκεφτείτε λίγο το τι θα γίνεται αύριο το βραδύ εδώ, στη μικρή μας κοινότητα.. Οτιδήποτε και εάν συμβεί στο τέλος αυτό του τουρνουά εμείς θα είμαστε πάλι εκεί, μαζί με αυτή την ομάδα με το όνειρο, αργά ή γρήγορα να τη δούμε πάλι να μεγαλουργεί χαρίζοντας μας ξανά μερικές στιγμές καλοκαιρινής δόξας από αυτές που έχουν χαράξει βαθιά μέσα μας.

Στο συναπάντημα με τη Λιθουανία η πρόγνωση σχετικά με το αποτέλεσμα ομολογουμένως δεν είναι καλή. Έχω τοποθετηθεί σχετικά πριν το “Ακρόπολις” και νομίζω ότι η εικόνα που έχουμε από την ομάδα μας μέχρι τώρα είναι πλήρως αντιπροσωπευτική της αξιολόγησης που κάναμε μαζί εδώ. Επαναλαμβάνω, οι πιθανότητες μας είναι συγκεκριμένες. Για αυτό ακριβώς πρέπει να της κυνηγήσουμε φορώντας τα καλά μας, ώστε εάν “πέσουμε” να το κάνουμε όπως πρέπει. Η ιστορία μας έχει δείξει ότι φύση αυτών των νοκ-άουτ παιχνιδιών κρύβει πολλά και είναι απρόβλεπτη. Ομάδες με τη δική μας ποιότητα σε επίπεδο ατομικών χαρακτηριστικών σίγουρα έχουν τη ζαριά τους, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Αυτό που θέλω να δω αύριο από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι την ένταση του ανθρώπου που είναι δεμένος στις γραμμές του τραίνου και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να απελευθερωθεί. Από το πρώτο λεπτό, από τη πρώτη άμυνα. Δε θέλω cool συμπεριφορές ούτε χαμηλά βλέμματα και πνεύμα παράδοσης. Τα φάουλ μας, η κίνηση μας στο χώρο, τα τρεξίματα στο αμυντικό transition πρέπει φωνάζουν “δίχως αύριο”. Κυρίως όμως θέλω να δω το προπονητικό μας επιτελείο να ρισκάρει. Όχι να “κάτσει στα αβγά του και βλέπουμε..”. Να παρουσιάσει μια “προσαρμογή” χωρίς φόβο και να την υποστηρίξει. Ένα “τρικ” που θα αλλάξει το μομέντουμ. ΠΡΕΠΕΙ να τους εκπλήξουμε. Από την αρχή, όχι στη πιθανότητα που βρεθούμε απελπιστικά πίσω. Εδώ που φτάσαμε παιδιά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να επιτεθούμε με ότι έχουμε. Κυρίως με το μυαλό μας.. Μόνο τότε ίσως μπορέσουμε να γυρίσουμε μια κατάσταση η οποία φαινομενικά μοιάζει στημένη κατά μας. Έχει συμβεί στο παρελθόν. Μπορεί να συμβεί και τώρα. Μπορεί και όχι. Αλλά όταν έχεις κάνει το χρέος σου σε όλα τα επίπεδα, μπορείς να “πεθάνεις” ήσυχος.

Αυτά είναι τα παιχνίδια τα οποία γεννούν “γίγαντες” και “θρύλους”. Είμαστε στη Χώρα του Ποτέ..

Υ.Γ1: “Είδα στα μάτια τους ότι θα τους νικούσαμε..”

Legend. Αυτό..

Υ.Γ2: Σχετικά με τα οχτώ ζευγάρια της φάσης των “16”..