Η γοητεία της απαισιοδοξίας..

Στη πρώτη εβδομάδα αυτού του τουρνουά η Εθνική μας ομάδα δείχνει ακριβώς το πρόσωπο που περιμέναμε από αυτήν λίγο μετά το ξεκίνημα της προετοιμασίας της, με τα θετικά και αρνητικά στοιχεία που τη διακρίνουν. Μπορεί να γυρίσει αυτός ο διακόπτης..; Το Hoopfellas για την “Επίσημη Αγαπημένη” και τη πρώτη εβδομάδα του φετινού Eurobasket..

Δύσκολη η πρώτη εβδομάδα μας στο τουρνουά έτσι..; Ακόμα και εάν είχαμε αναλωθεί σε ώρες συζητήσεων και ανάλυσης εδώ στη κοινότητα μας, η εικόνα πάντα πονάει γιατί η προσδοκία είναι πάντα εκεί στη σχέση μας με αυτή την ομάδα. Το καμπανάκι που χτύπησε στη πρεμιέρα μετατράπηκε σε καμπάνα του παλατιού των Δόγηδων που έπεσε στο κεφάλι μας στο πρώτο ημίχρονο με τη Γαλλία και κατέληξε σε λύπη και σιωπή μετά την ήττα στο κλειστό ματς με τους Σλοβένους. Πάμε να πούμε μερικά πράγματα αξιολογώντας το αγωνιστικό μας πρόσωπο αυτές τις πρώτες ημέρες του τουρνουά..

–Προσεγγίζουμε τα παιχνίδια πολύ επιδερμικά σε τακτικό επίπεδο. Δεν έχουμε το απαιτούμενο βάθος σκέψης και ετοιμότητας γιατί απλούστατα δεν έχουμε δουλέψει όπως πρέπει για να πάμε εκεί, ενεργοποιώντας τακτικές οι οποίες συνιστούν απαραίτητες εναλλακτικές σε τέτοια τουρνουά. Σε καμία περίπτωση δε περιμένουμε μια ομάδα που βρέθηκε για ένα μήνα μαζί να πλησιάζει σε αμυντική συνοχή, ταχύτητα & αποτελεσματικότητα εκτέλεσης στα μετόπισθεν ένα σύνολο EL όμως είναι δεδομένο ότι δε τηρούμε κάποια standards που απαιτούνται για να σε βγάλουν στον αφρό στο διεθνές παιχνίδι.

Το παιχνίδι με τη Σλοβενία ήρθε με το περιτύλιγμα της ιδανικής συνθήκης για την ομάδα μας. Το timing ήταν το καλύτερο δυνατό για να πάρουμε τη νίκη. Ο αντίπαλος ερχόταν από ένα πολύ κοπιαστικό βραδινό ματς όπου μάλιστα οριακά είχε νικήσει μετά από μεγάλη μάχη (κίνδυνος αδειάσματος). Εμείς από μια κακή εμφάνιση με τη Γαλλία όπου ηττηθήκαμε. Το χαλί ήταν στρωμένο. Κάναμε συνολικά τη καλύτερη μας εμφάνιση απέναντι στο συγκρότημα του Κοκόσκοφ όμως και πάλι πληρώσαμε την αδυναμία μας να κλείσουμε με τη βοήθεια του πάγκου μας το ματς. Ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι η ποιότητα δουλειάς που έχει γίνει σε ομαδικό επίπεδο και σε συνάρτηση με τις ανάγκες ενός τέτοιου τουρνουά είναι ελλιπής (που είναι), ένα τέτοιο ματς με αυτό το ψυχολογικό υπόβαθρο και στο σημείο που το είχαμε φτάσει μπορούσαμε να το κερδίσουμε με μια-δύο πρακτικές αποφάσεις από τον πάγκο οι οποίες θα άλλαζαν την ατμόσφαιρα στο παρκέ. Δεν έχουμε coaching πρωτοβουλίας όμως και αυτή η αβεβαιότητα του τι κάνουμε έχει περάσει και στους παίχτες οι οποίοι εκτός των άλλων γνωρίζουν πολύ καλά πότε είναι πραγματικά έτοιμη η ομάδα να λύσει τέτοια αγωνιστικά αινίγματα. Το γνωρίζουν από την προετοιμασία.. Και εφόσον η σωστή δουλειά είναι εκεί, έρχεται και η ετοιμότητα σε επίπεδο αντιδράσεων και κυρίως η πίστη.

Η επίθεση της Σλοβενίας είναι ευανάγνωστη. Το πιο δύσκολο για μια άμυνα χαρακτηριστικό της έγκειται στο πολύπλευρο ταλέντο του Ντόνσιτς και την ικανότητα του να πετάξει οπτικές ίνες μεταξύ δυνατής και αδύνατης πλευράς βάζοντας πίεση στον αντίπαλο με την ικανότητα του να σκοράρει αλλά κυρίως να δει πάσες πάνω από το κεφάλι της άμυνας. Ο Ντράγκιτς, το Νο1 όπλο αυτής της ομάδας, είναι αδιαμφισβήτητα ένας σπουδαίος παίχτης όμως μια ομάδα η οποία θα καταφέρει να τον αποκλείσει από τον άξονα θα του δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. Θεωρώ αδιανόητο ότι δε χρησιμοποιήσαμε τακτική ICE στο Pick & Roll απέναντι του. ( Α Δ Ι ) Α Ν Ο Η Τ Ο . . Ακόμα και εάν έχεις τη τριάδα Ούντο-Βέσελι- Λάσμε (στα prime του) είναι δύσκολο να αναχαιτίσεις τη δραστηριότητα ενός τόσο καλού finisher στον άξονα δεδομένου ότι ξέρει να σκοράρει πάνω σε επαφή, αυξομειώνει πολύ αποτελεσματικά ταχύτητα σε μικρό χώρο και μπορεί να σουτάρει με υψηλό ποσοστό επιτυχίας από τα 4.5 μέτρα. Δε νοείται να μη “παγώνεις” το κεντρικό pick τους όταν ο Βίντμαρ (main screener) δεν έχει περιφερειακή εκτέλεση κρατώντας με τον master σε αυτόν τον τύπο άμυνας Καλάθη τον σταρ των Χιτ στη πλευρά, τον ψηλό σου κάθετα να κλείνει το ζωγραφιστό (αφήνοντας ευγενέστατα το σουτ του screener ψηλά) με σύμμαχο τη τελική γραμμή. Φυσικά με τον Markkanen μια τέτοια τακτική προσέγγιση δε θα βοηθήσει..

Στο ματς με τη Γαλλία φάνηκε πλήρως η έλλειψη κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των παιχτών στην άμυνα. Σταθήκαμε σε αυτό πριν το τουρνουά Ακρόπολις. Στο συγκεκριμένο ματς η επικοινωνία στην άμυνα μας ήταν κάπως έτσι..

Τρώμε flare για πλάκα. Τα αμυντικά μας rotations είναι αδούλευτα σε σημείο που παίχτες με φημισμένη αμυντική συνείδηση δεν είναι σίγουροι για τις θέσεις τους και λειτουργούν ενστικτωδώς γιατί δεν υπάρχει η σιγουριά ότι πίσω σου, η επόμενη κίνηση θα λειτουργήσει σωστά. Δεν υπάρχει βάθος δουλειάς. Για αυτό και δε μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε πλήρως (δηλαδή με μεγαλύτερη γκάμα αμυντικών επιλογών) τα χαμηλότερα σχήματα (παραδοσιακά δυσλειτουργικά στο FIBA Basketball αλλά επιλεκτικά πολύτιμα σε αυτή τη συγκεκριμένη διοργάνωση) όπου αρκούμαστε σε ένα απλό switch και ένα ζευγάρι δυνατά πόδια μπροστά στον χειριστή. Η δύναμη όμως τέτοιων σχημάτων είναι και η ταχύτητα στα αμυντικά rotations ΟΤΑΝ βέβαια έχεις δουλέψει έτσι ώστε να μπορείς να τα εκτελέσεις σε χαμηλούς χρόνους. Όταν δε, καταλαβαίνουμε πως δε μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία των περιστροφών στην άμυνα και επιλέγουμε δύο εναντίον δύο στο pick (αλήθεια, αυτό έχω ακούσει ότι το παίζεις απέναντι σε ομάδες με καλούς snipers..) ο αντίπαλος παίζει πάνω στην αμυντική ανισορροπία του ψηλού μας. Οι Σλοβένοι χτυπούσαν πάλι και πάλι με drive ή off the dribble midrange εκτέλεση το “5” μας που έμενε πίσω δυσκολεύοντας να χαμηλώσει. Ναι, θα έπαιζα με χαμηλό σχήμα στο κλείσιμο του το ματς με τη Σλοβενία ρισκάροντας αμυντικό ριμπάουντ για την υπόθεση ότι ακόμα και στη δεύτερη εκτέλεση τους οι Σλοβένοι θα έχουν ένα χέρι στο πρόσωπο τους. Όμως προτιμήσαμε να προσεγγίσουμε το παιχνίδι από την επίθεση παραχωρώντας τη σιγουριά (τη μόνη διαθέσιμη) του άξονα στους Σλοβένους σε ένα κλειστό ματς που κατά τεκμήριο θα πήγαινε στο ένας με έναν. Δε θα ήθελα να πω περισσότερα γιατί εδώ κουβεντιάζουμε εκ των υστέρων , καβάλα στ’άλογο του γεγονότος που σε κάνει να μοιάζεις έξυπνος ενώ στη πραγματικότητα μπορεί να μην είσαι. Απλά περιμένω να προσεγγίσουμε με αφετηρία την άμυνα το επόμενο τέτοιο μίνι-ντέρμπι 10 κατοχών.

Είναι δεδομένο ότι πονάμε αμυντικά στο “5” όμως η εικόνα μας αυτή έχει άμεση σύνδεση με την ομαδική αμυντική λειτουργία και όχι μόνο με τα παιδιά που καλύπτουν τη θέση. Σε διαφορετική περίπτωση παίχτες όπως π.χ ο Ραντούλιτσα δε θα βρίσκονταν ούτε στη προεπιλογή αυτών των διεθνών τουρνουά τα οποία έχουν διαφορετική πραγματικότητα. Είναι εμφανές ότι κάθε ομάδα που έχει έναν ποιοτικό ψηλό στη θέση αυτή μπορεί να μας δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα (καθόλου τυχαία η εμφάνιση Lauvergne). Aκριβώς λοιπόν επειδή δεν έχουμε υψηλό επίπεδο συνεργασιών στα μετόπισθεν, η μόνη λύση αυτή τη στιγμή είναι να αγαπήσουμε λίγο περισσότερα τα χαμηλά σχήματα και να πάμε σε καθαρά προσωπική άμυνα στη τελική εκτέλεση του αντιπάλου (καταστάσεις PnR) με στοιχειώδεις κανόνες ομαδικής βοήθειας με όλα τα συν και τα πλην που αυτή η τακτική μπορεί να έχει και ανάλογα με την ικανότητα του αντιπάλου σχήματος στη ζυγαριά της περιφερειακής εκτέλεσης με τη post up επίθεση. Το παν είναι η σωστή διαχείριση και η σωστή ανάγνωση στην ενεργοποίηση αυτής της επιλογής. Δε μπορεί αυτή η τακτική να αποτελέσει επιλογή στο βασικό σου σχήμα και ο χρόνος της εξαρτάται από τη φύση του αντιπάλου. Όμως είναι το μόνο σωσίβιο αυτή τη στιγμή. Ήταν το μόνο που έβλεπα όταν σας το είπα λίγο πριν το ημίχρονο με τη Γαλλία..

Υπάρχουν και κάποια καλά στοιχεία βέβαια και τα άφησα για τον επίλογο μήπως σας γλυκάνω λίγο (το τουρνουά τρέχει άλλωστε, δε χάθηκε τίποτα ακόμα). Ο Κώστας Σλούκας είναι ο μόνος παίχτης που μοιάζει να έχει λίγη από την αστρόσκονη του παρελθόντος στο πέτο του. Ο πρωταθλητής Ευρώπης με τη Φενέρ είναι η μεγαλύτερη πηγή δημιουργίας και κινδύνων για τις αντίπαλες άμυνες με την οξυδέρκεια και το εξαιρετικό του ballhandling τα οποία κουμπώνουν άψογα πάνω στις ράγες των σωστών μπασκετικών αρχών που τον συνοδεύουν από νεαρή ηλικία. Είναι ο leading guard και go to guy μας μαζί με τον Πρίντεζη ο οποίος ήταν εμφανώς κουρασμένος απέναντι στη Σλοβενία. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έκανε σπουδαίο ματς με τη Γαλλία δίνοντας μια άλλη εικόνα σε αυτό που ονομάζουμε υψηλό motor στο άθλημα από αυτή τη πλευρά του Ατλαντικού. Για αυτό άλλωστε το στοιχείο του οι Νικς του έδωσαν μια θέση στο ρόστερ τους. Η ζεστασιά που βγάζει ο Θανάσης σαν άνθρωπος εντός αυτού του συνόλου ανθρώπων και στη τριβή του με τον έξω κόσμο μετατρέπεται σε φλόγα μέσα στις τέσσερις γραμμές και αυτό είναι κάτι που χρειαζόμαστε τώρα. Στα συν του τεχνικού τιμ ότι ενεργοποίησε τον Παπαγιάννη στο ματς με τη Σλοβενία, σε ένα τουρνουά που έμοιαζε μετά το ξεκίνημα του να πηγαίνει χαμένο για τον νεαρό ψηλό των Κινγκς. Σημαντικό. Είπαμε άλλωστε πριν τη διοργάνωση ότι στη μεταβατική περίοδο που διανύουμε “κέρδος” δεν αποτελεί μόνο η νίκη και είναι δεδομένο ότι πρέπει να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα ανεβάζοντας παιδιά τα οποία θα χρησιμοποιήσουν αυτή την εμπειρία στο μέλλον. Η επίθεση μας (και σε συνάρτηση με την εγγενή αδυναμία μας να εκτελέσουμε αποτελεσματικά από τη περιφέρεια)δεν είναι κακή. Παράγουμε, τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Θυμηθείτε πόσο εμφατικά αυτή η παραγωγή είχε αποτελέσει ζητούμενο σε εποχές που είχαμε καλά σύνολα.. Θα τα πούμε πιο αναλυτικά στη συνέχεια του τουρνουά. Η εβδομάδα αυτή είναι πολύ σημαντική μιας και η πίεση του αποτελέσματος πλέον είναι μεγαλύτερη. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε την ομάδα μας αναμένοντας βελτίωση όσο τρέχει το τουρνουά και μαζί το πολυπόθητο σημείο αναφορά που θα αλλάξει τον ψυχισμό μας και ίσως τη πορεία αυτού του συνόλου σε μια ανοιχτή διοργάνωση.

Άλλωστε το ωραίο με την απαισιοδοξία είναι ότι είτε αποδεικνύεται πως είχες δίκιο (..) είτε συμβαίνει να δοκιμάζεις μια ευχάριστη έκπληξη..

Οι “λύκοι”..

Με τη προσθήκη του Κόπονεν, οι “λύκοι” του Henrik Dettmann παρουσιάζουν μια αρκετά καλή εικόνα στο τουρνουά ως συνέχεια των πολύ καλών τους εμφανίσεων στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ. Είναι ένα σύνολο που παίζει γρήγορο μπάσκετ και σουτάρει πολύ, παρουσιάζοντας έναν πολύ επιθετικό χαρακτήρα και στις δύο πλευρές του παρκέ γαρνιρισμένο με μπόλικα intangibles και συνεπικουρούμενο από τη καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην έδρα τους. Καμία έκπληξη εδώ.. Θυμηθείτε το αντίστοιχο ματς της πρώτης φάσης στο Μονπελιέ απέναντι στη Γαλλία δύο χρόνια πριν (ηττήθηκαν στη παράταση). Η ειδοποιός διαφορά έρχεται από τη παρουσία του Lauri Markkanen ο οποίος έχει ανεβάσει τη ποιότητα στο παιχνίδι τους και πιο συγκεκριμενα τις παραγωγικές τους δυνατότητες σαν ομάδα.

Ο νέος άσσος των Bulls είχε:

14 πόντους στα τελευταία 8 λεπτά εναντίον των Γάλλων..

13 πόντους στα τελευταία 11 λεπτά στο θρίλερ με τους Πολωνούς..

και μ.ο. 24.3 πόντων και 7.3 ριμπάουντ στα τρία ματς όντας πολύ clutch για την ομάδα του..

Το σημαντικότερο βέβαια στοιχείο στο σύνολο του Dettmann είναι ότι έχουν ανταποκριθεί πολύ καλά οι παίχτες-ρόλων του οι οποίοι ανεβάζουν το επίπεδο ενέργειας και βελτιώνουν τη συνολική εικόνα και στις δύο πλευρές του παρκέ δημιουργώντας το πλαίσιο δράση για τους Koponen-Markkanen-Salin. O Erik Murphy είναι απλά εξαιρετικός φέρνοντας στο παρκέ του Ελσίνκι εικόνες από την αλά Bill Donovan άμυνα των Gators της Florida ενώ πολύ καλού σε αυτό το κομμάτι είναι και ο Huff. Ο Κόπονεν είναι φανερό ότι δεν έχει αναρρώσει πλήρως από τον τραυματισμό του (παρακολουθείστε το footwork και τη συμπεριφορά του στις ένας εναντίον ενός καταστάσεις κατά τις οποίες παλαιότερα επεδίωκε συνεχώς να περνάει προς τα μέσα) και για αυτό έχει επικεντρωθεί στο δημιουργικό κομμάτι βοηθώντας πολύ την επίθεση των “λύκων”. Στα τρία πρώτα ματς ο γκαρντ της Μπαρτσελόνα μετράει 24 τελικές (8.0) για 9 λάθη (3.0), μια αρκετά καλή αναλογία για έναν main ballhandler που δέχεται αρκετή πίεση από τις αντίπαλες άμυνες.

Και κάτι τελευταίο.. Πιστεύω να έχετε καταλάβει πλέον ότι τα “είμαστε Ελλάδα” και “ποια Φινλανδία” συνιστούν άκρατο λαϊκισμό για τους βαθιά νυχτωμένους. Άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που δημιουργήθηκε η σελίδα αυτή μερικά χρόνια πριν είναι και το να δείξει στον Έλληνα ότι μπάσκετ παίζουν και οι άλλοι.. Οι άγνωστοι.. Δεν είμαστε φαβορί απέναντι στους γηπεδούχους. Το παιχνίδι εμπεριέχει πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας και θα είναι επιτυχία για την ομάδα μας να φύγει όρθια από το γήπεδο τη Τρίτη το βράδυ έστω και εάν οι “νοσταλγοί της αυτοκρατορίας” δε μπορούν να αξιολογήσουν σωστά τη νίκη επί κάποιας.. Φινλανδίας.

West coast basketball από τον Κοκόσκοφ..

Οι Σλοβένοι του Κοκόσκοφ έφτασαν στο 3-0 και περιμένουν τους Γάλλους για μια μονομαχία η οποία θα κρίνει πιθανόν τη πρωτιά στον όμιλο, τη τελευταία αγωνιστική. Αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της φετινής τάσης που εμφανίστηκε για πρώτη φορά πιο έντονα στο FIBA Basketball με την ροπή των ομάδων να χαμηλώσουν αντικρούοντας το στερεότυπο του μεγέθους (το οποίο ακόμα παίζει και θα παίζει για χρόνια ρόλο στα διεθνή τουρνουά). Είχαμε μιλήσει για τη 3 PG-Lineup που θυμίζει τη πατέντα των Σανς με τον Ντράγκιτς και το γρήγορο μπάσκετ που θα επιδιώξουν άλλωστε.. Η Σλοβενία δεν είναι τρομερό, αυτό είναι δεδομένο. Ούτε ο Κοκόσκοφ κάνει μαγικά παρουσιάζοντας κάποιες βαθυστόχαστες προπονητικά καινοτομίες. Έχει όμως στο πρόσωπο της την υγεία της ομάδας την οποία χαρακτηρίζει η κατεύθυνση και οι στόχοι εντός παρκέ μαζί με ένα καλό μοίρασμα ρόλω τον οποίο επιτρέπει το μικρό αλλά ευέλικτο rotation της. Οι Γάλλοι για παράδειγμα έχουν μεγαλύτερη ποιότητα και range δυνατοτήτων (φυσικά μαζί με το πιο ιδιαίτερο mentality ομάδας στο τουρνουά, ικανοί για τα πάντα). Οι Σλοβένοι έχουν όπως και εμείς, πρόβλημα στη περιφερειακή εκτέλεση (το 26.5% στο τρίποντο είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό πιστέψτε με..).

Δεν είναι η ομάδα που έχει τα σπουδαία κορμιά και το βάθος στη frontcourt, δεν κυριαρχούν ψηλά (εάν το έκαναν θα βλέπαμε σπουδαία πράγματα στο ανοιχτό γήπεδο). Δεν έχουν σπουδαίες συνεργασίες ή κυκλοφορία της μπάλας. Έχουν όμως κατεύθυνση και καλά μοιρασμένους ρόλους. Υποστηρίζουν αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν είτε είναι σωστό είτε όχι. Ο φετινός Ντόνσιτς (βασικό υποψήφιος -για να μη πω φαβορί- για MVP της ερχόμενης Ευρωλίγκας, ναι..) τους έχει αναβαθμίσει στο μισό γήπεδο. Ο Ντράγκιτς ακόμα δεν έχει βρει την άμυνα που θα του αποκλείσει τον άξονα, περιοχή του γηπέδου όπου όλοι γνωρίζουμε το τι μπορεί να κάνει. Μου αρέσει πολύ η συμπεριφορά του Πρέπελιτς και ξεχωρίζω από το βάθος του πάγκου τον Νίκολιτς (έχουμε μιλήσει σχετικά στο παρελθόν) ο οποίος μπορεί να είναι η αποκάλυψη της φετινής Brose (χειρίζεται πολύ καλά τον εαυτό στον ρόλο που του έχει δοθεί). Επίσης παίζουν μπάσκετ με πολύ χαμηλό αριθμό λαθών (10.3, τα λιγότερα στο τουρνουά μέχρι τώρα, παράγωγο της έμφασης που δίνουν στο ένας εναντίον ενός). Καλοί όσο πρέπει λοιπόν, χωρίς να εντυπωσιάζουν.

Γενικότερα..

-Η Ρωσία κέρδισε δύο κλειστά ματς τα οποία πήγαν σε χαμηλό σκορ εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία της πολύ απαιτητικής (λόγω στυλ παιχνιδιού) αναμέτρησης σωματικά των Σέρβων με τους Λετονούς τη προηγούμενη ημέρα (ο Μπογκντάνοβιτς είχε λιώσει). Ο άξονας των Σβεντ-Μοζγκόφ προσφέρει σιγουριά ενώ οι υπόλοιποι του σκληρού πυρήνα κατέχουν ανάλογους ρόλους με αυτούς του χειμώνα, τους οποίους έχουν μάθει να εκτελούν στο υψηλό επίπεδο. Είναι σε καλό φεγγάρι ψυχολογικά οι Ρώσοι αλλά είναι ερωτηματικό το πρόσωπο που θα δείξουν στο επόμενο ματς μετά τη ..στραβή. Θα ήθελα να τους δω απέναντι στους Λετονούς.

-Η Σερβία είναι καλά δουλεμένη ομάδα και αυτό φάνηκε στο πολύ δύσκολο παιχνίδι με τους Λετονούς όπου αναγκάστηκαν να κυνηγήσουν από νωρίς απέναντι σε μια φρέσκια, πεινασμένη ομάδα. Όπως σας είπα παραπάνω το ματς αυτό ήταν πολύ απαιτητικό σωματικά και η ήττα από τη Ρωσία (η οποία ερχόταν από μια μεγάλη νίκη απέναντι στους Τούρκους) δε συνιστά μεγάλη έκπληξη. Ο Μπογκντάνοβιτς είναι σούπερ και η άμυνα τους δουλεύει καλά όπως και ο τρόπος με τον οποίον κυκλοφορούν τη μπάλα δηλαδή το “εργαλείο για να κάνουν την επίθεση τους πιο δημοκρατική. Λείπει πολύ ο Νέντοβιτς ώστε να τραβήξει πάνω του πίεση από τον Μπόγκνταν (οι υπόλοιποι περιφερειακοί είναι εξαιρετικοί σε συγκεκριμένα κομμάτια αλλά όχι τόσο skilled). και αυτό ίσως παίξει ρόλο στη συνέχεια του τουρνουά. Ο Μαριάνοβιτς με τον Λούσιτς έχουν αναλάβει τον ρόλο του δεύτερου πόλου στην επίθεση όμως όσο προχωρούν στο τουρνουά θα χρειαστεί ένας έξτρα σκόρερ κάθε βράδυ.Ίσως να δούμε την έκπληξη με τον Γκούντουριτς εδώ. Δεν έχει την εμπειρία όμως ο No Fear χαρακτήρας του είναι καλός σύμμαχος. Περιμένω να τους δω με τη Τουρκία απόψε..

-Οι καλές επιθέσεις του τουρνουά (όπως οι Ισπανοί και οι Γάλλοι) έχουν δώσει έμφαση στο μπορούν να βρεθούν όσο το δυνατόν περισσότερες φορές στη γραμμή των προσωπικών (σε αντίθεση με την επιδίωξη περιφερειακής εκτέλεσης). Είναι χαρακτηριστικό των ομάδων που έχουν συνοχή, επίθεση με στόχους και συνεργασίες με ή χωρίς τη μπάλα για να φτάσουν εκεί. Πρακτικό ,έξυπνο, μπάσκετ με υψηλό ποσοστό επιτυχίας σε επίπεδο επανάληψης (βραχυπρόθεσμο μιλώντας για plays, μακροπρόθεσμα για παραγωγή σε ολόκληρο ματς). Αρωγός βέβαια σε αυτή τους τη στοχευμένη προσπάθεια είναι η ύπαρξη skilled παιχτών με μεγάλη ικανότητα στη προσωπική φάση πάνω στην οποία πατούν για να φτάσουν στη γραμμή.

-Ο Dennis Schroeder έχει “μεγαλώσει”πνευματικά και αυτό είναι φανερό στον τρόπο που διαχειρίζεται την ευθύνη του ηγέτη στη γερμανική ομάδα. Καμία σχέση με το παιδί που είδαμε πριν δύο χρόνια του οποίου οι εύθραυστοι ώμοι αδυνατούσαν να σηκώσουν το βάρος του τιμονιέρη αυτής της ομάδας. Θυμηθείτε εκείνο το ματς με την Ισπανία..

Πριν το ματς με τους Ουκρανούς ο σταρ των Χοκς (η ταχύτητα του είναι πραγματικά κάτι το εντυπωσιακό) πήγε μόνος του στο γήπεδο το βράδυ για σουτ επιστρέφοντας μετά τα μεσάνυχτα. Το αποτέλεσμα..

Υ.Γ: Είχαμε πει ότι ο Ετόρε Μεσίνα θα κάνει πλήρη στροφή στην άμυνα σε αυτό το τουρνουά προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, παίζοντας κατοχή με κατοχή τα παιχνίδια. Νομίζω το παράκανε..