Όχι άλλα δάκρυα..

Τη στιγμή που η χώρα ζει ακόμα υπό την επήρεια του σοκ που προκάλεσε η ανακοίνωση της απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Eurobasket του 2017, η πραγματικότητα “φωνάζει” για να στεγνώσουν και τα τελευταία δάκρυα. Το αγωνιστικό πρόβλημα αυτής της ομάδας είναι πιο σύνθετο από τη μη συμμετοχή του αστεριού της στη διοργάνωση που ξεκινάει σε λίγες ημέρες. Το Hoopfellas αναλύει..

Εισαγωγή λοιπόν στη θεματολογία του Eurobasket έχοντας στον ορίζοντα το τουρνουά που έρχεται και μέσα σε ένα κλίμα έντονων συναισθημάτων το οποίο έχει δημιουργηθεί με την ανακοίνωση της απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο από τη διοργάνωση και από τον σκεπτικισμό που υπάρχει σχετικά με  τη προοπτική του συνόλου μας στα παιχνίδια που ξεκινούν στο τέλος του μήνα.  Προς ποια κατεύθυνση βαδίζει αυτή η ομάδα και ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι της..; Το σίγουρο πάντως είναι μόνο αυτό. Δεν υπάρχει καθόλου, μα καθόλου, χρόνος για δάκρυα μπροστά στη πραγματικότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε..

Ο Γιάννης..

Η χθεσινή εξέλιξη με την οριστική πλέον απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Eurobasket στεναχώρησε αρκετό κόσμο μιας και η ομάδα μας χάνει το μεγαλύτερο όπλο της σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε όρους star quality. Ο τρόπος μάλιστα με τον όποιον εξελίχθηκαν τα πράγματα και ανακοινώθηκε από τον παίχτη η συγκεκριμένη απόφαση δείχνει παντελή έλλειψη γραμμής και κωδικών επικοινωνίας με την ομοσπονδία και μάλλον εξέθεσε τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στο εσωτερικό της. Σαφώς και ο τρόπος που γνωστοποιήθηκε η ανακοίνωση από τη πλευρά του Γιάννη, άθελα του και είμαι σχεδόν βέβαιος για αυτό, “τραυματίζει”  την εικόνα του  η οποία -σε μια χώρα που προσπαθεί να βγει από το καβούκι της σε πολλά επίπεδα- τον τελευταίο χρόνο έχει ξεπεράσει τα στεγανά του αθλητικού χώρου.  Νομίζω συμφωνούμε όλοι πως ο παίχτης  θα έπρεπε πρώτα να ενημερώσει ο ίδιος (όχι ο μάνατζερ ή ο αδελφός του, μιλάμε για την ΕΘΝΙΚΗ ) την ομάδα και την ομοσπονδία για ένα θέμα το οποίο επικοινωνιακά απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς στον τρόπο που θα βγει προς τα έξω και σίγουρα κάποια προετοιμασία, τη πολυτέλεια της οποίας δεν είχαν οι ιθύνοντες με τον τρόπο που επέλεξε ο παίχτης να γνωστοποιήσει την απουσία του. Σε δεύτερη φάση ο Γιάννης οφείλει να μη “φυγαδευτεί” (όπως ανακοίνωσαν οι Μπακς) στο Μιλγουόκι αλλά να επιστρέψει στην Ελλάδα και να χαιρετήσει τα υπόλοιπα μέλη της “γαλανόλευκης” οικογένειας. Έτσι πράττουν οι ηγέτες. Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας, χώρα. Ο Γιάννης το ξέρει πολύ καλά και δε πρέπει να το ξεχάσει. Δε νομίζω ότι θα το κάνει.. Είναι το καμάρι μας όμως αυτή ακριβώς η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων κάνει το ταξίδι ζενίθ-ναδίρ να μοιάζει πολύ κοντινό. Και ο ίδιος γνωρίζει ότι για να βάλει το όνομα του δίπλα σε αυτά των Γκάλη-Γιαννάκη, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Παπαλουκά στη καρδιά του μέσου Έλληνα χρόνια μετά, δεν αρκούν ούτε 10 τίτλοι στο ΝΒΑ εφόσον δε γράψει ιστορία με τα γαλανόλευκα. Απλά έτσι είναι τα πράγματα σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη..

Φυσικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.. Ο Γιάννης ήξερε ότι δύσκολα θα μπορέσει να συνεννοηθεί με τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας προχωρώντας αναίμακτα στο επόμενο στάδιο που ακολουθούσε την απόφαση του. Κάποιοι θα είχαν ενστάσεις. Δικαιολογημένα ίσως από τη στιγμή που οι εξετάσεις του ελληνικού ιατρικού τιμ δεν εντόπισαν πρόβλημα. Για αυτό και ο Αντετοκούνμπο έφτασε στο σημείο να απομακρυνθεί από τα “χαρακώματα”  και να κάνει γνωστή την απόφαση του από τη Κίνα από όπου θα μεταβεί κατευθείαν στο Μιλγουόκι χωρίς να γυρίσει στην Ελλάδα και να αντιμετωπίσει ένα όχι και τόσο βολικό για αυτόν κλίμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το παιδί (γιατί για τέτοιο πρόκειται ακόμα) ήθελε να παίξει στην Εθνική. Για αυτό ήρθε και ενσωματώθηκε στη προετοιμασία. Ήλπιζε ότι θα νιώσει καλύτερα και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έστω με λίγο ζόρι και γκρίνια από την ομάδα του, θα καταφέρει να είναι στο παρκέ με τα γαλανόλευκα την ώρα του πρώτου τζάμπολ. Οι Μπακς όμως είχαν ρίξει από τη πρώτη στιγμή έναν μεγάλο προβολέα επάνω του. Γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα το χρόνιο πρόβλημα του και ναι, ήξεραν εκ των προτέρων τι θα συμβεί. Κάποια στιγμή θα τον καλούσαν να γυρίσει πίσω και αυτό προγραμματισμένα ή όχι, συνέβη στη Κίνα. Ήταν δεδομένο ότι οι ενοχλήσεις δε θα σταματούσαν και ο νέος GM των “Ελαφιών” (ο Jon Horst είναι η ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου, άνθρωπος των αριθμών και της λογικής, ξεκίνησε από το μηδέν φτυαρίζοντας χιόνια από τις αυλές για μερικά δολάρια και έφτασε στη χρυσή καρέκλα με πολύ σκληρή δουλειά) δε θα ρίσκαρε επ’ουδενί. Ήδη το είχε κάνει αφήνοντας τον Γιάννη να ενσωματωθεί στη προετοιμασία και να μπει στο παρκέ σε φιλικό ματς.

Στην Αμερική φυσικά, τη χώρα που εργάζεται ο Γιάννης, το πράγμα λειτουργεί διαφορετικά. Οι Μπακς σε καμία περίπτωση δεν ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν. Το παράδειγμα του Κρις Μίντλεντον (και φυσικά του Τζαμπάρι Πάρκερ) ήταν πολύ πρόσφατο άλλωστε και το παιχνίδι των ασφαλιστικών χοντρό. Ο Έλληνας φόργουορντ αποτελεί το πιο δυνατό χαρτί τους άλλωστε και πάνω επενδύθηκαν πολλά χρήματα (μπαίνει φέτος σε τετραετές συμβόλαιο που θα του αποφέρει 100 εκατομμύρια δολάρια). Σίγουρα και ο ίδιος βρέθηκε σε δύσκολη θέση και η ξεκάθαρη άρνηση των Μπακς στη Κίνα ίσως τον λύτρωσε καθαρίζοντας το τοπίο στα μάτια του, υποδεικνύοντας του ουσιαστικά τον δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει..

Να είναι καλά το παιδί και να φτάσει εκεί που μπορεί στη καριέρα του. Δε θέλω να γράψω κάτι παραπάνω για τον Γιάννη. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία όμως,  δε θεωρώ πως η απουσία του αλλάζει δραστικά την εικόνα της ομάδας μας η οποία έχει αυτή τη στιγμή πολύ σοβαρότερα αγωνιστικά θέματα να λύσει. Αυτή είναι η αλήθεια..

Το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής δεν είναι η απουσία του Αντετοκούνμπο..

Και όμως, αυτή είναι η αλήθεια. Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζεται την άποψη μου (μέσω των inbox συζητήσεων μας) για τη διαχείριση της ομοσπονδίας στο θέμα του προπονητή και τις πιθανότητες της φετινής μας ομάδας στη διοργάνωση που έρχεται . Δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι θα φτάσουμε στην οχτάδα ακόμα και με τον Γιάννη υγιή και σε καλή κατάσταση. Είμαστε ένα σύνολο με τρανταχτές αδυναμίες τις οποίες είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα μπορέσουμε να καλύψουμε μέχρι την έναρξη του τουρνουά. Αυτή τη στιγμή είμαστε μια ομάδα χωρίς κατεύθυνση, με πολύ χαμηλό βαθμό συνοχής. Κατά τη ταπεινή μου άποψη αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δουλειά που γίνεται από τον πάγκο. Ο Κώστας Μίσσας είναι ένας άνθρωπος με μακρά πορεία στον χώρο, ο οποίος αξίζει τον σεβασμό καθενός που ασχολείται με το άθλημα στη χώρα μας όμως είναι εξαιρετικά αμφίβολη η ικανότητα του να εμπνεύσει και να οδηγήσει αυτή την ομάδα σε ένα απαιτητικό τουρνουά. Ο χειρισμός της υπόθεσης ανεύρεσης προπονητή αποτελεί μαύρη κηλίδα στην ιστορία της ομοσπονδίας. Και αυτό πιθανόν θα πληρώσουμε στη συνέχεια και όχι τόσο την απουσία του Αντετοκούνμπο.

Αυτές οι διοργανώσεις της μιας ανάσας φυσικά είναι ιδιαίτερες. Είναι τουρνουά όπου “το θέμα είναι το πως θα αντιδράσεις όταν σε πονέσω και το πως θα αντιδράσω στον πόνο που θα μου προκαλέσεις”. Όλα εκτυλίσσονται πολύ γρήγορα. Μετράει το stroke περισσότερο και το ψυχολογικό status που θα χτίσεις και με το οποίο θα μπεις στο κριτικό για τη πορεία σου ματς, η αύρα που θα σε συνοδεύσει μετά το ξεκίνημα του τουρνουά, ο τρόπος που θα διαχειριστείς χαρές και αναποδιές. Μη ξεχνάτε ότι οι Κροάτες πέρυσι κέρδισαν παλικαρίσια ένα προολυμπιακό στο Τορίνο με τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς στον πάγκο (αυτό δίνει ελπίδες σε κάθε ομάδα με αμφιβόλου ικανοτήτων προπονητή).. 

Μερικές παρατηρήσεις από τη μέχρι τώρα εικόνα μας:

-Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κατεύθυνση στο παιχνίδι μας. Περνάμε μια περίοδο δοκιμών όμως αυτά τα στοιχεία που θα έπρεπε να έχουν φανεί αναφορικά με αυτό που θέλουμε να παίξουμε λάμπουν δια της απουσίας τους. Δεν είμαστε ομάδα μισού ή ανοιχτού γηπέδου, δεν έχουμε ξεκάθαρο χαρακτήρα. Δεν έχει σημασία εάν εκτελούμε σωστά και στο θεμιτό βαθμό καταστάσεις σε αυτό το σημείο προετοιμασίας αρκεί να έχουμε αγωνιστική κατεύθυνση και γνώση του που θέλουμε να πάμε τα παιχνίδια ώστε να ενεργοποιήσουμε τα δυνατά μας χαρακτηριστικά παίζοντας τα παιχνίδια σε ένα αγωνιστικό περιβάλλον το οποίο μας εξασφαλίζει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Περιμένω πως θα βρούμε κάποιες απαντήσεις στο “Ακρόπολις”..

-Προσπαθούμε να παρουσιάσουμε απλωμένες άμυνες τις οποίες όμως δεν είμαστε έτοιμοι να παίξουμε. Ο βαθμός αλληλοκάλυψης είναι χαμηλός, ο αντίπαλος δημιουργεί εύκολα ρήγμα το οποίο εκτός των άλλων μεταδίδει συνεχώς το αίσθημα του “είμαι ευάλωτος και χωρίς ισορροπία” στο αμυντικό κομμάτι. Βασικά παίζουμε άμυνα επίδειξης και όχι ουσίας. Οι Σέρβοι μας έδωσαν ένα καλό μάθημα για το πως παίζεται ένα ενεργητικό 2-2-1 press στο Βελιγράδι χωρίς απαραίτητα να έχει superb athleticism χαρακτηριστικά στο παρκέ.

-Η Post άμυνα μας είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα αυτή τη στιγμή. Χάνουμε με μεγάλη ευκολία θέσεις στη καρδιά της ρακέτας και δίνουμε συνεχώς την ευκαιρία στον αντίπαλο να εισάγει με επίσης μεγάλη ευκολία τη μπάλα στο ζωγραφιστό. Το Μαυροβούνιο με τους Βούτσεβιτς-Ντούμπλιεβιτς μας έβαλε στο θρανίο ενώ οι Σέρβοι μας διέλυσαν στήνοντας πανηγύρι πάνω στον άξονα ανάλογο με αυτα που παίρνουν μέρος στις ακτές του Σάβου.. Ο Παπαγιάννης θέλει πολύ δουλεία στην άμυνα εδάφους, ο Μπουρούσης έχει τα γνωστά μειονεκτήματα, το rim protectiom το οποίο θα κάλυπτε στο κέντρο της ρακέτας τυχών λάθη της υπόλοιπης άμυνας.

Συνολικά η άμυνα μας θέλει αρκετή δουλειά για να φτάσει σε επίπεδο “άμυνας ελληνικής εθνικής ομάδας”. Αυτό δε μπορεί να λυθεί απλά με τη παρουσία καλών individual αμυντικών όπως ο Παπανικολάου, ο Καλάθης ή ο Θανάση. Αυτή τη στιγμή αδυνατούμε να τρέξουμε “μαζί” και οι χρόνοι στα rotations μας είναι υψηλοί. ΄Λείπει η αμυντική συνοχή και μαζί η αφετηρία για να εδραιώσουμε το στυλ παιχνιδιού μας στο παρκέ..

-Μας λείπει και πάλι απελπιστικά ένας executive shooter ο οποίος θα επηρεάσει τη διάταξη στην αντίπαλη άμυνα και θα ανοίξει χώρους στην επίθεση μας. Οι Τάνιεβιτς-Τζόρτζεβιτς στο Βελιγράδι ενεργοποίησαν aggressive trapping στη low post δράση του Πρίντεζη από τη strong side όταν σε αυτή βρισκόταν ο Καλάθης το οποίο αδυνατούσε να τιμωρήσουμε. Πόσο, μα πόσο μας λείπει ένας γκαρντ τύπου Χατζηβρέτα.. Εκτιμώ ότι θα έκανε θραύση σε αυτό το σύνολο. Έχουμε αναλύσει στο παρελθόν το γιατί σε αυτά τα τουρνουά κλασσικοί σουτέρ (οι οποίοι σε επίπεδο EL είναι απλά παίχτες-ρόλων με όχι τόσο βαρύνουσα σημασία στη συνολική παραγωγικότητα) τύπου Μίλακνις ή Μαχμούτογλου μπορούν να αποβούν κλειδιά στη πορεία ενός συνόλου. Είναι θετικό πάντως ότι η επίθεση μας (με εξαίρεση το παιχνίδι με τους Σέρβους στο οποίο ανά διαστήματα είχαμε πρόβλημα ακόμα και στο να κυκλοφορήσουμε τη μπάλα) δε μοιάζει αρτηριοσκληρωτική, αφήνοντας περιθώρια βελτίωσης από τη στιγμή που θα παραταχθούμε πλήρεις στο παρκέ.

Τι καινούργιο θα παρουσιάσουμε..

–Τον Νίκο Παππά ως βασική επιθετική επιλογή σε αυτό το επίπεδο. Είναι ο ρόλος για τον οποίον όλοι σκεπτόμασταν ότι γεννήθηκε (πρώτο βιολί στην ανδρική ομάδα) βλέποντας τον να παίζει στις μικρές εθνικές χρόνια πριν. Τα scoring insticts του Παππά και του Μπουρούση (ο οποίος είναι “μέγεθος” σε αυτά τα τουρνουά) και του Πρίντεζη (παρότι το μεγαλύτερο μέγεθος και η διαφορετικότητα σε επίπεδο χώρων σε σχέση με το συλλογικό επίπεδο δεν ευνοεί τις straight post up καταστάσεις για αυτόν) θα αποτελέσουν την “ασφάλεια” της ομάδας μας στο επιθετικό κομμάτι και σε επίπεδο προσωπικής φάσης. Είναι δεδομένο ότι θα ακουμπήσουμε σε αυτούς τους δύο αθλητές και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πως θα ανταποκριθεί ο Παππάς ως ένα “σπάνιο, προστατευόμενο είδος” του Έλληνα σκόρερ στο FIBA Basketball..

–Toν Γιώργο Παπαγιάννη. Πριν τη προεπιλογή σας είπα ότι η Εθνική μας ομάδα οφείλει να ξεκινάει πλέον από παιδιά όπως ο σέντερ των Κινγκς. Είναι θέμα φιλοσοφίας και σωστής οπτικής ώστε να χτίσουμε σε υγιείς βάσεις ένα καινούργιο, ανταγωνιστικό σύνολο. Ο Παπαγιάννης έχει πολλά να βελτιώσει όμως εκτιμώ ότι μετά τη φετινή σεζόν η εξέλιξη του θα είναι σημαντική και είναι βασικό να βρίσκεται εδώ και με ρόλο όντας σημείο αναφοράς για αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε τα επόμενα χρόνια. Ήδη η επιρροή των Αμερικανών στον τρόπο που πασάρει στη weak side μέσα από καταστάσεις χαμηλού post είναι εμφανής. Άγουρος αλλά πολλά υποσχόμενος.

–Το δίδυμο Σλούκα-Παππά στο backcourt. Έχουν καλή χημεία και μπορούν να δώσουν επιθετική σπίθα σε ένα σύνολο με συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες. Συμπαίχτες στις μικρές εθνικές ομάδες και νυν σταρ της Ευρωλίγκας (ο καθένας με τον τρόπο του), θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας στο τέλος κλειστών παιχνιδιών. Είναι σημαντικό να δούμε πως θα αντιδράσουν αυτά τα δυο παιδιά σε ένα τέτοιο τουρνουά σε ηγετικό ρόλο δεδομένης της έλλειψης που έχουμε σε guards τα οποία μπορούν να αποτελέσουν παράγοντες στο μπάσκετ της FIBA (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εξαιρετικός σε επίπεδο EL Μάντζαρης ο οποίος δεν είναι factor σε αυτό το στυλ παιχνιδιού που χαρακτηρίζει τα διεθνή τουρνουά και έχουμε αναλύσει πολλάκις γιατί..). Δυστυχώς δε παράγουμε τέτοιους περιφερειακούς. Πρέπει να αποτελέσει πανάκεια στις αρχές της παραγωγικής μας διαδικασίας αναφορικά με την ανάπτυξη περιφερειακών ότι το να δημιουργούμε floor generals δεν αποκλείει την ικανότητα στη προσωπική φάση από το ρεπερτόριο τους. Ίσα ίσα, το άθλημα το απαιτεί πλέον από έναν κομπλέ περιφερειακό..

–Small Ball: Δεν είναι ιδιαίτερα συμβατό με το FIBA Basketball όμως η φύση του ρόστερ μας (πολλά forwards με καλό φυσικό/αθλητικό προφίλ) και η θέληση μας να ανοίξουμε τον ρυθμό μας οδηγεί σε πιεστικές άμυνες που υπαγορεύουν πιο χαμηλά σχήματα. Επαναλαμβάνω είμαι αρκετά σκεπτικός για το πως μπορεί να λειτουργήσει κάτι τέτοιο στο FIBA Basketball των μεγαλύτερων μεγεθών και των λιγότερων αυτοματισμών (σε σχέση με το μπάσκετ της EL όπου τα σύνολα λόγω χρόνου συνύπαρξης είναι σαφώς πιο δουλεμένα στη λεπτομέρεια). Μέχρι τώρα με μπαλαντέρ τον Θανάση και τη γραμμή forwards του Ολυμπιακού παίζουμε με το μέγεθος των σχημάτων έχοντας μάλιστα επιδείξει ικανότητα στο να αμυνθούμε σε απόσταση μιας πάσας από τη μπάλα χωρίς όμως την ίδια συνέπεια όταν αυτή μετακινείται από πλευρά σε πλευρά. Το Small ball φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο για αυτή την ομάδα η οποία κυριάρχησε στα πρόσφατα καλά χρόνια κλείνοντας συνεχώς τα ματς με 3-Guard Lineups απλά αυτή τη φορά θα εκτελεσθεί διαφορετικά μιας και το βαθύ backcourt έχει αντικατασταθεί από μια πολυπρόσωπη γραμμή forwards ως το πιο αξιοπρόσεκτο κομμάτι κατά μήκος του ρόστερ μας..

(Μήπως) Τον Ντίνο Μήτογλου; Το δεύτερο ματς του Λονδίνου και η μαχητικότητα που επέδειξε σε αυτό τον έβαλαν δυναμικά στην εξίσωση για μια θέση στη τελική δωδεκάδα. Ρεαλιστικά η ομάδα χρειάζεται περισσότερο ένα τρίτο “5” και η παρουσία του Μπόγρη επιβάλλεται έναντι του νεαρού εάν κρίνουμε με όρους χημείας και λειτουργικότητας του ρόστερ όμως ρίχνοντας το μάτι μας στο μέλλον το ελληνικό μπάσκετ έχει περισσότερα να κερδίσει από τη παρουσία ενός νεαρού παίχτη με σαφώς μεγαλύτερο potential. Καμία επιλογή δε θα είναι λάθος, είναι καθαρά θέμα φιλοσοφίας για την ομάδα και οπτικής..

Έλλειψη άγχους, χαμηλά ο πήχης. Το μεγάλος μας πλεονέκτημα..

Το ότι μπαίνουμε σε μια διεθνή διοργάνωση χωρίς την υποχρέωση της διεκδίκησης ενός μεταλλίου αποτελεί το πιο δυνατό μας χαρτί στη παρούσα φάση. Ομάδες που βρίσκονται υπό αυτό το ψυχολογικό status είναι πιο εύκολο να μπουν σε mood overachieving εφόσον αρχίσουν να ρολάρουν μέσα στο τουρνουά. Απλά πρέπει να βρούμε ένα σημείο αναφοράς και να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Είτε αυτό αφορά κάποιο πρόσωπο είτε κάποια κατάσταση στην οποία νιώθουμε πιο ασφαλείς. Είναι προαπαιτούμενο να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά μας στην άμυνα ξεκινώντας από εκεί γιατί αλλιώς θα βρεθούμε υπό την απειλή αρνητικών εκπλήξεων αδυνατώντας να ελέγξουμε αντιπάλους με θεωρητικά λιγότερα όπλα κάτι που η ιστορία έχει δείξει ότι “γράφει” στο ψυχολογικό status του συνόλου μας. Αυτή τη στιγμή κανείς δε περιμένει στιγμές δόξας και μεγαλεία από αυτή την ομάδα και για αυτόν ακριβώς τον λόγο μια καλή εμφάνιση ή ακόμα και ένα διάστημα καλού μπάσκετ θα μετρήσει διπλά στον ψυχισμό μας, στον δρόμο για τη συνέχεια και τη βελτίωση. Είναι σημαντικό, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, να παρουσιάσουμε κάποια καινούργια στοιχεία ή πρόσωπα τα οποία θα αποτελέσουν τη προίκα ή τις σταθερές για το επόμενο τουρνουά, την επόμενη ομάδα. Πάμε λοιπόν σε αυτή τη προσπάθεια με στόχο να βελτιωθούμε, να κερδίσουμε, να χτίσουμε. Όπως είπε και ο Joe Prunty (μέλος του coaching staff των Bucks και head coach της Μ.Βρετανίας) “η Ελλάδα στο μπάσκετ είναι η ‘Ελλάδα’. Με ή χωρίς τον Γιάννη..”

Υ.Γ: Ο οικονομικός πήχης έχει ανέβει πολύ στο αμερικανικό μπάσκετ και μαζί του, ασυνείδητα και χωρίς προειδοποίηση, η παρέμβαση των ομάδων του ΝΒΑ στους παίχτες τους. Η FIBA πρέπει να αντιδράσει δυναμικά και όχι με εσωστρέφεια ή δουλικό χαρακτήρα ώστε να μείνει ζωντανή. Τα σημεία των καιρών έχουν μετατρέψει τη μεταπήδηση στην άλλη άκρη του Ατλαντικού σε No-brain decision. Με κάποιον τρόπο πρέπει να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον το οποίο θα βάλει “δίλημμα” στις επόμενες γενιές Ευρωπαίων καλαθοσφαιριστών. Έχω συγκεκριμένες σκέψεις για αυτό. Θα το συζητήσουμε (ελπίζω) σύντομα..