Ένας στόχος χωρίς σχέδιο είναι απλά μια ευχή..

Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου το Hoopfellas επιστρέφει σκανάροντας τις επιλογές των Hollis Thompson και Matt Lojeski για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα. Πως μεταφράζονται τα χαρακτηριστικά τους στο παιχνίδι των “αιωνίων” και ποιες είναι οι παράμετροι-κλειδιά για αποκωδικοποιηθούν σωστά τα χαρακτηριστικά των δυο sharpshooters με τους οποίους οι ελληνικές ομάδες κλείνουν τα ρόστερ τους; To τηλεχειριστήριο της σελίδας πατάει το κουμπί του fast forward προσφέροντας μια πρώτη γεύση από αυτό που έρχεται..

Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά σε όλους. Όπως καταλαβαίνετε το Hoopfellas δε σταματάει ποτέ και για κανέναν λόγο. Όπως φυσικά και το μπάσκετ.. Ο ήχος της μπάλας μπορεί να παύει για λίγο όμως το παιχνίδι (και μάλιστα “χοντρό”) παίζεται στα γραφεία, τις επαφές, την υλοποίηση του σχεδιασμού όπου η κρισιμότητα της επιλογής είναι μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή ενός μεγάλου σουτ στο δεύτερο μισό της σεζόν. Οι δύο “αιώνιοι” έκλεισαν τα ρόστερ τους με κινήσεις οι οποίες ανέβασαν τον πήχη των προσδοκιών των οπαδών τους καθώς απέκτησαν δύο “κανονιέρηδες” οι οποίοι έχουν το πακέτο να πρωταγωνιστήσουν την ερχόμενοι περίοδο. Πάμε μαζί να μελετήσουμε τις προσθήκες των Hollis Thompson και Matt Lojeski..

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατέληξε στον Hollis Thompson (2.03-F-1991) κλείνοντας ουσιαστικά το ρόστερ των ερυθρολεύκων για τη νέα σεζόν με τον πρώην Hoya. O πρώην forward του Georgetown είχε ένα εξαιρετικό πέρασμα από τους Sixers από τους οποίους αποδεσμεύθηκε τον Γενάρη. Ας τον τσεκάρουμε λοιπόν..

Rythm 3s και Princeton Offense στο Georgetown

Η περιφερειακή εκτέλεση αποτελεί το βασικό προσόν στο παιχνίδι του Χόλις Τόμπσον και αποτέλεσε το διαβατήριο του undrafted forward των Hoyas για την είσοδο του στη λίγκα του ΝΒΑ. Το πρόβλημα των Sixers στη περιφερειακή εκτέλεση αλλά και η γενικότερη κατεύθυνση του rebuilding που ακολουθούσε ο οργανισμός ώθησε τον Sam Hinkie να τραβήξει το χαρτί του Τόμπσον σε μια επιλογή χαμηλού ρίσκου μιας και με μικρό οικονομικό κόστος προσέθετε στην ομάδα του από ένα καλό πρόγραμμα, έναν πολύ ικανό σουτέρ με υψηλό work ethic ώστε να λειτουργήσει ως υποστηρικτικός δίπλα στους νεαρούς σταρ των Sixers δημιουργώντας το κατάλληλο πλαίσιο για αυτούς.

Το work ethic του Τόμπσον είναι φημισμένο. Αποτελούσε ρουτίνα να τον βλέπεις να είναι ο τελευταίος παίχτης που αφήνει κάθε φορά το προπονητικό κέντρο των Sixers και ένας από τους πρώτους που έμπαινε στο Wells Fargo Center για τα pregame warmups. High Character τύπος, πολύ φιλικός στα αποδυτήρια. Νομίζω εδώ οι ερυθρόλευκοι βρήκαν μερικά “προαπαιτούμενα” στην αξιολόγηση που έκαναν αναφορικά με τις περιπτώσεις της αμερικανικής αγοράς.

Ο Καλιφορνέζος φόργουορντ αποτέλεσε βασικό εργαλείο για τη Princeton Offense που λάνσαρε ο John Thompson III στο Georgetown. Παιδί του Pete Carril ο κόουτς Thompson, έπαιξε στο φημισμένο κολέγιο και γαλουχήθηκε υπό τη συγκεκριμένη επίθεση την οποία αργότερα μετέφερε στους Hoyas. Ο κόουτς Τόμπσον γενικά δε πίστευε στον παραδοσιακό διαχωρισμό των παιχτών σε θέσεις αλλά διακύρητε ότι ήθελε κάθε στιγμή στο παρκέ “πέντε μπασκετμπολίστες οι οποίοι θα έχουν πλήθος δεξιοτήτων και θα μπορούν να ανταποκριθούν στα θέλω του εκτελώντας δράσεις σε διαφορετικά σημεία του παρκέ”. Η εκτίμηση μου είναι πάντως ότι αυτό ακριβώς το πλαίσιο επίθεση ταβάνιασε τον όχι ιδιαίτερα versatile επιθετικά Hollis Thompson ο οποίος πέρασε αρκετό χρόνο ως face up-”4”. Μάλιστα έπαιξε μαζί με τον γνωστό στη κοινότητα μας Henry Sims (είχε τον ρόλο του δημιουργού από το ”5”, φέρνοντας playmaking από τη θέση του σέντερ) με τον οποίον αγωνίστηκαν μαζί αργότερα και στη Φιλαδέλφια.

Το σουτ του βέβαια ήταν πάντα εκεί (με 44% είναι πρώτος στη συγκεκριμένα κατηγορία στο φημισμένο αυτό πρόγραμμα). Έχει εξαιρετική φόρμα εκτέλεσης και γρήγορη απελευθέρωση. Το μέγεθός του τον βοηθάει να εκτελέσει πάνω σε άμυνα ματσάροντας το μειονέκτημα του μέτριου πρώτου βήματος και συνολικά του χαρακτήρα που τον διακρίνει με τη μπάλα στα χέρια και τη προσωπική φάση. Έτσι ήταν ικανός να σουτάρει πάνω από τον αντίπαλο ενώ σταδιακά το post up fade away jump shot του έγινε “ασφαλής κατάσταση” για τους Hoyas. Εξαιρετικός σουτέρ θέσης ο οποίος μπορεί να ευστοχήσει σε συνέχεια όταν “πατήσει” καλά στην επίθεση από την αρχή. Παίχτης ρυθμού με τα συν και τα πλην που φέρνει αυτή η ταμπέλα. Τα λεγόμενα Rythm 3s του Τόμπσον αποτελούσαν μια πραγματικότητα στην επίθεση των Hoyas με τον κόουτς Τόμπσον να παροτρύνει συνεχώς τους παίχτες του να τον ψάχνουν όταν είναι ζεστός. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Ολυμπιακός για να δώσει ώθηση στη transition επίθεση του. Με τη μπάλα στα χέρια του Σπανούλη και τον Πρίντεζη να τρέχει τον κεντρικό διάδρομο, το “κεντρί” του Τόμπσον στα φτερά μοιάζει εξαιρετικό συμπλήρωμα..

Σημείωση: Η μικρή ιδιαιτερότητα στον τρόπο που στήνει τα πόδια του στο ξεκίνημα της διαδικασίας της εκτέλεσης νομίζω θα αποτελέσει σημείο προσοχής για το ερυθρόλευκο προπονητικό επιτελείο αναφορικά με το footwork του στα corner 3s.

Λείπει το aggressiveness και η ανθεκτικότητα

Η limited συμπεριφορά του Τόμπσον με τη μπάλα στα χέρια του στέρησε τη δυνατότητα ανάπτυξης σε κάτι καλύτερο από έναν καλό σουτέρ θέσης στη μεγάλη αμερικανική λίγκα παρότι η υψηλή αντίληψη και η συνείδηση του ρόλου του τον βοήθησαν να βρει άμεσα αρκετό χρόνο στο rotation των Σίξερς, κάτι που δεν κατάφεραν (δε πλησίασαν καν) παίχτες με πιο πληθωρικό ταλέντο όπως ο James Nunnally και ο Sonny Weems. Μιλάμε όμως για τη λίγκα των “σταρ” και της “εξειδίκευσης”..

Τα παρακάτω στατιστικά είναι εντυπωσιακά και ενδεικτικά της εμπιστοσύνης του κόουτς Brett Brown στον Τόμπσον κατά τη κοινή τους θητεία στους Σίξερς. Ο Τόμπσον υπέγραψε εκεί στις 24/9/13 και έφυγε τον Ιανουάριο του 2017. Σε αυτό το διάστημα και ανάμεσα στους παίχτες που αγωνίστηκαν με τη φανέλα της “Philly” :

     Stats                                        Ranking

256 παιχνίδια                         #1

6.233 λεπτά                            #1

2.016 πόντους                       #2

357 τρίποντα                         #2

800 ριμπάουντ                     #3

Αυτό το οποίο έλειψε από το παιχνίδι του Τόμπσον (και λείπει ακόμα) είναι το aggressiveness. Δεν είναι αρκετά επιθετικός ώστε να τον νιώσει η αντίπαλη άμυνα ενώ η έλλειψη αυτή σε συνδυασμό με τον αδύνατο κορμό και το average footwork του βγαίνοντας στη περιφέρεια τον “ταβάνιασαν” αμυντικά. Παρά τα μεγάλα του άκρα (6’10”) του έλειπε το φυσικό πακέτο για να αμυνθεί στο post ενώ και η συμπεριφορά του χαμηλώνοντας απέναντι σε κοντύτερους παίχτες ψηλά στο αμυντικό κομμάτι δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Οι Σίξερς δούλεψαν μαζί του στοχεύοντας να δημιουργήσουν ένα 3&D παίχτη όμως η αδυναμία του Τόμπσον να ρίξει το κορμί του στη μάχη και η απέχθεια του για την επαφή αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα. Για παράδειγμα, ενώ ξέρει τις θέσεις του στα μετόπισθεν και είναι πειθαρχημένος τόσο ώστε να τις τηρεί, τις χάνει εύκολα όταν η διεκδίκηση γίνεται “μάχη”. Είναι καλός ριμπάουντερ αλλά ποτέ δεν έγινε καλύτερος γιατί περίμενε να έρθει σε αυτόν η μπάλα χωρίς να κάνει την απαιτούμενη δουλειά στο έδαφος.

Αυτό του το μείον απεικονίζεται και στην επίθεση. Η αδυναμία του να σκοράρει πάνω σε επαφή θα θυμίσει Έρικ Γκριν τηρουμένων των αναλογιών πάντα μιας και ο Τόμπσον έχει πολύ καλύτερα προσόντα όντας μεγαλύτερο μέγεθος για να περάσει προς τα μέσα και να τελειώσει. Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της ροπής είναι οι αραιές επισκέψεις του στη γραμμή των φάουλ (σουτέρ του 70% μέχρι τώρα, όχι εντυπωσιακό για παίχτη με τόσο καλή περιφερειακή εκτέλεση). Μιας και ο λόγος για τον Γκριν, ο Τόμπσον θα φέρει επίσης μερικά side 3s όπως αυτό, σήμα-κατατεθέν του πρώην ερυθρόλευκου γκαρντ..

Από την άλλη ο Τόμπσον έχει το υπόβαθρο να βάλει μεγάλα σουτ. Νομίζω ότι θα δούμε μερικά τέτοια φέτος από αυτόν. Το πολύ καλό execution των ερυθρολεύκων στο τέλος κλειστών παιχνιδιών, απόρροια των αυτοματισμών και των κωδικών επικοινωνίας που έχουν δημιουργήσει με τα χρόνια σε τέτοιες καταστάσεις θα τον βοηθήσει. Μπορεί λοιπόν να αποτελέσει “παράγοντα” ευρισκόμενος στη weak side στο τέλος των ματς. Εκεί μάλιστα είναι και ο “χώρος του”, το κομμάτι του γηπέδου στο οποίο το staff των ερυθρολεύκων ελπίζει ότι θα “εισπράξει” από τον Τόμπσον. Η συμπεριφορά του στη close out επίθεση είναι συγκεκριμένη (δε πηγαίνει “βαθιά” στην άμυνα, εκτελεί περιφερειακά μετά από 2 μάξιμουμ 3 ντρίμπλες, υστερεί στην αλλαγή κατευθύνσεως). Συνολικά πάντως ο Τόμπσον δεν είχε ποτέ την απαιτούμενη σκληράδα και τις αμυντικές αρετές για να πιάσει το status σουτέρ όπως π.χ. ο Danny Green και στον Πειραιά θα πρέπει να πιεστεί για να μάθει να χρησιμοποιεί περισσότερο και καλύτερο το κορμί του. Σε διαφορετική περίπτωση τα λεπτά του θα εξαρτηθούν από τη κατάληξη των 2-3 πρώτων σουτ που θα πάρει πατώντας στο παρκέ. Ίσως αυτό ζητούσαν οι ερυθρόλευκοι από τον σπεσιαλίστα που θα συμπλήρωνε τα “φτερά”τους, όμως το status του Τόμπσον αρχικά τουλάχιστον έχει εγείρει προσδοκίες για κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Είναι σαφές ότι πρόκειται για έναν πολύ αξιόλογο παίχτη με καλή προοπτική ανάπτυξης στο δικό μας μπάσκετ όμως και πάλι πλανάται πάνω από το ΣΕΦ η πιθανότητα του οι ερυθρόλευκοι να έχουν διαλέξει τον καλύτερο διαθέσιμο παίχτη εκεί έξω και όχι τον καλύτερο διαθέσιμο για τις ανάγκες τους..

Η διαχείριση του rotation μια μεγάλη πρόκληση για τον κόουτς Σφαιρόπουλο

Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν “σπεσιαλίστα” στις θέσεις 2-3 για να κλείσει το ρόστερ του. Έναν παίχτη-ρόλων που θα εκτελούσε συγκεκριμένα πράγματα τα οποία θα έδιναν ώθηση στο σύνολο χωρίς να ζητάει “πρώτο ρόλο” , τουλάχιστον στην αφετηρία της σεζόν που θα ξεκινήσει. Εδώ ξεκινούν τα δύσκολα για το staff των ερυθρολεύκων.. Ο Τόμπσον είναι παιδί του προπονητή έχοντας επιδείξει πειθαρχία στα “θέλω” του τεχνικού ηγέτη σε οποιοδήποτε σύνολο βρέθηκε στη διάρκεια της καριέρας του. Ο Ολυμπιακός θα αποτελέσει τη πρώτη του ευρωπαϊκή εμπειρία και είναι βασικό να φέρει στις αποσκευές του υπομονή και τον ίδιο βαθμό προσαρμοστικότητας. Τα ελληνικά media φυσικά (όπως κατά κόρον συμβαίνει στις περιπτώσεις καλοκαιρινών κινήσεων των κορυφαίων ελληνικών ομάδων) μιλούν για έναν “σταρ” όμως η πρόγνωση για τον συγκεκριμένο παίχτη είναι διαφορετική. Οι ερυθρόλευκοι έχουν επενδύσει στο δίδυμο Παπανικολάου-Παπαπέτρου στη θέση “3” και θα ποντάρουν σε αυτό προχωρώντας στη σεζόν. Είναι η φιλοσοφία του οργανισμού τέτοια άλλωστε.. Ο Τόμπσον παράλληλα στερείται ιδιαίτερα wing skills. Ο Σφαιρόπουλος θα τον ανεβάσει και στο “2” (π.χ με τον Defensive Stopper Παπανικολάου δίπλα του) όμως θα πρέπει να ματσάρει με κάποιο τρόπο το δημιουργικό έλλειμμα που θα δημιουργηθεί. Μιλάμε για ένα παιδί που μειονεκτεί παίζοντας με τη μπάλα στα χέρια και αυτό απέναντι σε κλειστές άμυνες πρέπει να μετρηθεί σωστά. Παράλληλα δεν είναι ο παίχτης που μπορεί να μπει στο παρκέ αναλαμβάνοντας ειδικό αμυντικό ρόλο περιφερειακά, κερδίζοντας τον χρόνο του από εκεί. Με τον τρόπο που αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός δε θα είναι εύκολο για τον Τόμπσον να αφήσει πίσω στο rotation κάποιον εκ των δύο “Παπ”, ειδικά από τη στιγμή που στο backcourt προστέθηκαν δύο πολύ καλοί guards και το “4” πλέον διακρίνεται από traffic που δύσκολα θα επιτρέψει εσωτερικές μετακινήσεις σε σταθερή βάση και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δε θα μου κάνει λοιπόν εντύπωση (σε περίπτωση φυσικά που το ρόστερ δε χτυπηθεί από μακροχρόνιες, σημαντικές απώλειες) να δω τον Τόμπσον να μένει λίγο πιο πίσω στο rotation δίνοντας μάχη με κάποιον εκ των δύο νεοφερμένων περιφερειακών για έξτρα χρόνο, η οποία θα καθορίσει και τη φύση των εκάστοτε σχημάτων της ομάδας..

Που είναι τα χαρακτηριστικά που έλειψαν πέρυσι από το παιχνίδι του Ολυμπιακού..;

Ενώ είναι δεδομένο ότι οι ερυθρόλευκοι απέκτησαν μερικούς πολύ ποιοτικούς παίχτες στη φετινή offseason και κυρίως (πολύ σημαντικό) προσωπικότητες οι οποίες μπορούν να ενταχθούν στο σύνολο και τα αποδυτήρια ομαλά κατανοώντας άμεσα τον ρόλο τους, ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση η κατεύθυνση στην οποία κινήθηκαν αναφορικά με τις δεξιότητες τους. Η φύση της επίθεσης θα έχει κοινή βάση με αυτό που έχουν παρουσιάσει οι ερυθρόλευκοι στη θητεία του κόουτς Σφαιρόπουλου παρότι αναμένεται να γίνει φέτος μια προσπάθεια να ενταχθούν σε αυτό το πλαίσιο μερικές νέες δεξιότητες (αναβάθμιση Μιλουτίνοφ, το πιο versatile επιθετικά παιχνίδι του Mακλίν σε σχέση με το αντίστοιχο, strictly finishing, του Birch). H βάση και η φιλοσοφία της ομάδας στην επίθεση θα είναι παρόμοια όμως. Και εκεί ξεκινούν οι δεύτερες σκέψεις..

Ο Ολυμπιακός βγήκε στην αγορά φέτος το καλοκαίρι θεωρητικά για να καλύψει τα χαρακτηριστικά που του έλειψαν σε μεγάλο βαθμό πέρυσι και αλλοίωσαν τον επιθετικό χαρακτήρα της ομάδας όταν ο Σπανούλης δε βρισκόταν στο παρκέ. Η σελίδα μας εστίασε σε αυτό νωρίς στη περυσινή σεζόν, με το πρόβλημα να γίνεται μεγαλύτερο όταν -στη τελική ευθεία- οι ανάσες του Πρίντεζη μειώθηκαν με την επίθεση να αποκτά εναν μονοδιάστατο, άκρως περιφερειακό χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν απελπισμένα δημιουργία και slashing στην αγορά φέτος. Η εικόνα των ερυθρολεύκων να αδυνατούν να αδυνατούν να εισάγουν τη μπάλα στο ζωγραφιστό για να εκτελέσουν κάτω από σωστές συνθήκες και μετά από ρήγμα (αφαιρέστε λοιπόν τα straight post ups του Πρίντεζη) και η έλλειψη εναλλακτικών πηγών δημιουργίας ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα τους τη σεζόν που αφήσαμε πίσω. Τι έκαναν για αυτό φέτος το καλοκαίρι..; Σίγουρα όχι πολλά. Ο Ολυμπιακός προσέθεσε αρκετούς High character αθλητές με αντίληψη, καλά fits για τα αποδυτήρια, ένα μάτσο περιφερειακού firepower, όμως και πάλι θα βασιστεί στις (κατά έναν χρόνο πιο κουρασμένες) πλάτες του Βασίλη Σπανούλη για να εισάγει το λάδι σε έναν κινητήρα που φιλοδοξεί να βγάλει στον δρόμο τα οκτάνια του καυσίμου του..

Όταν οι ερυθρόλευκοι υπέγραψαν τον Στρέλνιεκς σας είπα ότι θα ήθελα πολύ να δω τους ερυθρόλευκους να επενδύουν το δυνατό τους διαθέσιμο συμβόλαιο σε έναν παίχτη τύπου Χίγκινς (κάθετο παιχνίδι, δημιουργία με τη μπάλα, καλή περιφερειακή εκτέλεση, δυνατότητα να καλύψει κάθε περιφερειακή θέση) κλείνοντας το “3” με έναν G/F τύπου Ντίμπλερ. Ο Thompson θα ήταν εξαιρετικός σε αυτόν τον ρόλο όμως είναι σαφές ότι δύσκολα θα περιοριζόταν στα 10-12 λεπτά που φαίνονταν να περισσεύουν (συν ότι οι ερυθρόλευκοι θα επένδυαν λιγότερα χρήματα εκεί εφόσον είχαν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο). Ο Ρόμπερτς είναι ένας παίχτης που μου αρέσει πολύ, το γνωρίζετε άλλωστε (το 2011 είχαμε πει πόσο θέλαμε να τον δούμε στην Ελλάδα). Είναι clutch (δεν έχει δοθεί βάση σε αυτό αλλά είναι ίσως το χαρακτηριστικό του που θα συζητηθεί περισσότερο στη σεζόν), έχει προσωπικότητα και παίζει το άθλημα στη σωστή του βάση. Όμως που είναι η προσωπική φάση κόουτς..; Που είναι η Pick&Roll δημιουργία σε μια επίθεση όπου παραδοσιακά στη θητεία σου η συγκεκριμένη κατάσταση συγκεντρώνει το μεγαλύτερο βάρος..; Η καινούργια version του Ολυμπιακού έχει τόνους perimeter firepower με παίχτες οι οποίοι θα στήσουν τα πυροβόλα τους κυκλικά στο ΣΕΦ όμως νομίζω ελάχιστοι περιμένουν ότι ο κόουτς ξαφνικά (χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, το τονίζω ως μια πραγματικότητα) θα κατασκευάσει μια fundamental επίθεση χωρίς το dominant ballhandling του Σπανούλη η οποία θα αντικαταστήσει αυτή ακριβώς την ικανότητα του ηγέτη της με τη παραγωγή μέσα από την υποδειγματική κυκλοφορία της μπάλας. Ο Ολυμπιακός έχει αρκετή ατομική ποιότητα στο καινούργιο του ρόστερ όμως (και με γνώμονα τα όσα είπαμε στην ανάρτηση για τον Μακλίν) δε κάλυψε τα χαρακτηριστικά που έλειπαν από την ομαδική επιθετική του λειτουργία τη περασμένη σεζόν. Αυτό μεταφράζεται σε βραδιές που θα διαλύσει τον αντίπαλο και σε άλλες όπου (κυρίως όσο προχωράει η σεζόν) απέναντι σε καλά δομημένες άμυνες οι οποίες θα κλειδώσουν το playmaking του Σπανούλη, η επίθεση θα μοιάζει πάλι μονοδιάστατη. Σαφέστατα σε συνολικό επίπεδο η ομάδα διατηρεί το status της ανάμεσα στις κορυφαίες της EL. Απλά εδώ μέσα αναζητάμε την τελειότητα..

Ματ Λοτζέσκι: Μικρός θόρυβος για μια σπουδαία μετακίνηση..

Ο Παναθηναϊκός έκλεισε το ρόστερ του με μια σπουδαία κίνηση κάνοντας δικό του την επί χρόνια σταθερά και σπουδαία close out απειλή του αιωνίου αντιπάλου, Ματ Λοτζέσκι. Εάν αναλογιστούμε τις δεξιότητες και συνολικά τη κλάση του συγκεκριμένου παίχτη μπορούμε να πούμε ότι η συγκεκριμένη μετακίνηση δεν έκανε τον ανάλογο θόρυβο, πράγμα όμως πολύ λογικό δεδομένων των συνθηκών μιας και ο τελευταίος τραυματισμός του παίχτη λειτούργησε αποτρεπτικά για πολλές ομάδες με τον Ολυμπιακό να έχει αποσύρει από νωρίς κάθε πιθανότητα ανανέωσης μαζί του παρότι μιλάμε για ένα πολύ σπουδαίο κομμάτι της επιτυχίας του στη νεότερη ιστορία της ομάδας.

Με τον Λοτζέσκι ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια Average risk/High reward κατάσταση εάν λάβουμε υπόψιν το όχι ιδιαίτερα μεγάλο ποσό που ξόδεψε για τον παίχτη, τον ρόλο του, την όχι ιδιαίτερα μεγάλη πιθανότητα να βγάλει ολόκληρη τη σεζόν υγιής αλλά και το παιχνίδι που φέρνει στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Πάμε να πούμε μερικά πράγματα..

-Λατρεύω τον Λοτζέσκι και οι περισσότεροι το γνωρίζετε. Για αυτό και πριν τον τραυματισμό του σας είπα ότι θα ήθελα να δω τον Ολυμπιακό να τον ανανεώνει. Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι με τον Αμερικανό να μένει και πάλι στα ..πιτς την ώρα της κρίσεως, κατάσταση που πόνεσε πολύ την ομάδα του.

–Επιλογές υπήρχαν. Για παράδειγμα σας είπα πρόσφατα ότι θα ήθελα να δω τον Blake Schilb στο “τριφύλλι” για τους λόγους που σας εξήγησα σε προηγούμενη ανάρτηση. Αρκετά “βετεράνος” για να δεχθεί έναν τέτοιον ρόλο σε ένα winning environment, θα έφερνε προσωπικότητα, playmaking και το πρότυπο του point-forward το οποίο συχνά έχει λειτουργήσει ευεργετικά στην επίθεση του Πασκουάλ καλύπτοντας διαφορετικές θέσεις με μεγάλη ευκολία. Ο Παναθηναϊκός πήρε τον Λοτζέσκι γνωρίζοντας ότι ήδη έχει έναν ακόμα σπουδαίο wing στο πρόσωπο του KC Rivers.

–Στο μπάσκετ το οποίο πρεσβεύει τόσα χρόνια ο Τσάβι Πασκουάλ (με εξαίρεση τη περυσινή σεζόν όπου παρέλαβε ουσιαστικά έτοιμη ομάδα), μιλώντας πάντα για το επιθετικό κομμάτι, ο Λοτζέσκι μπορεί να κάνει θραύση. Έχει όλα τα εργαλεία για να το κάνει αυτό, αρκεί να βρίσκεται στο παρκέ και σε καλή φυσική κατάσταση. Είναι ένας από τους ικανότερους σουτέρ στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ, μια επίθεση αδύνατης πλευράς ..μόνος του (πως λέγαμε παλιά ότι ο Μακάλεμπ είναι μια transition επίθεση μόνος του, κάτι ανάλογο..) έχοντας υποδειγματικό διάβασμα, shot selection και αυτή πάσα δεύτερου χρόνου περνώντας προς τα μέσα που μεγιστοποιεί το status του στο παιχνίδι με αφετηρία την απέναντι γραμμή. Μπορεί να ανέβει στο “2” παίζοντας με μεγάλη αποτελεσματικότητα λόγω της ευχέρειας που τον διακρίνει με τη μπάλα στα χέρια, κάτι που νομίζω ότι θα δούμε αρκετά φέτος στο ΟΑΚΑ. Η ικανότητα του να παίξει επίσης μακριά από τη μπάλα μεταφράζεται πολύ καλά σε επιθέσεις με αρχές motion (spacing, passing & cutting) ενώ πρόκειται για παίχτη με “χαρακτήρα” και κουλτούρα νικητή δηλαδή ο τύπος των αθλητών που έλειψε από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια.

-Ο Λοτζέσκι αποκτήθηκε ως “ασφάλεια” για το ρίσκο που λέγεται Marcus Denmon. Ο Αμερικανός πρώην γκαρντ της Gaziadep κάνει ένα μεγάλο άλμα φέτος στο κορυφαίο επίπεδο και κανείς δε μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα την αγωνιστική του αντίδραση. Ο Λοτζέσκι έχει πλέον πολλά χιλιόμετρα και “γαλόνια” σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού με το αρχικό πλάνο να υπαγορεύει ότι θα ξεκινάει από πίσω στο rotation φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να παίρνει τα κλειδιά της πράσινης επίθεσης για αρκετά βράδια τη φετινή σεζόν. Άλλωστε πρόκειται για έναν περιφερειακό ο οποίος μπορεί να ταιριάξει πολύ καλά με τον Καλάθη στο μισό και ανοιχτό γήπεδο. Έναν τύπο ο οποίος μπορεί να μπει στη Μπουέσα Αρίνα και να βάλει 25-30 πόντους με τον Χάνγκα επάνω του..

Είναι μεγάλη υπόθεση να φέρνεις παίχτες με αυτό το mentality από τον πάγκο σου. Ο Παναθηναϊκός φυσικά έχει και τον Ρίβερς στα “φτερά” ο οποίος έρχεται από μια εξαιρετική πρώτη σεζόν στο ΟΑΚΑ. Επαναλαμβάνω, πιστεύω ότι θα δούμε συχνά σχήματα με τους αυτούς wings στις θέσεις “2” και “3” στη πεντάδα. Νομίζω πως το ρόστερ των πρασίνων έχει να επιδείξει δύο τόσο ικανούς shooting wings από την εποχή που συνυπήρχαν υπό τον Ζοτς οι Κουτλουάι-Σκεπάνοβιτς..

-Η πιθανότητα να μείνει υγιής ο διεθνής με το Βέλγιο G/F δεν είναι η επικρατούσα αυτή τη στιγμή. Το γνωρίζουν όλοι αυτό στον Παναθηναϊκό. Θα είναι πολύ σημαντικό να είναι είναι ο παίχτης υγιής στη τελική ευθεία της σεζόν (η φυσική του κατάσταση θα επηρεάσει θετικά ή αρνητικά και τη συμπεριφορά του στα μετόπισθεν) όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς δεν εθελοτυφλεί. Η ευπάθεια του και η ροπή του στον τραυματισμό είναι μια πραγματικότητα με την οποία καλείται να ζήσει ο Παναθηναϊκός φέτος. Και εάν με μια πρώτη σκέψη ο Γκάμπριελ καταλάμβανε τη θέση του έβδομου ξένου με τον Θανάση Αντετοκούνμπο να παίρνει τον ρόλο του στην Ελλάδα, η ανάγκη προσεκτικής διαχείρισης του Λοτζέσκι ίσως θέσει τον 32χρονο, γεννημένο στο Ουισκόνσιν, “πλάγιο” εκτός Α1. Θεωρητικά οι πράσινοι έχουν το υλικό να καλύψουν μια ενδεχόμενη απουσία (το ξέρω, είναι άσχημο να μιλάμε για έναν τραυματισμό που “πιθανόν να συμβεί” όμως πρόκειται για πολύ ειδική περίπτωση που καθόρισε μια μετακίνηση..) του Λοτζέσκι με τους Ρίβερς και Ντένμον (σε θέση και δεξιότητες) στη λογική ότι ο Βέλγος θα τους συμπληρώνει ερχόμενος από πίσω. Τι θα συμβεί όμως εάν ο κεραυνός έλθει όταν ο Ματ θα αποτελεί κεντρικό πυλώνα της πράσινης επίθεσης με την ομάδα να εξαρτάται κατά πολύ από το performance του; Ας ευχηθούμε να είναι καλά το παιδί και να μη μπούμε σε τέτοια ερωτήματα ξανά στο μέλλον..

Ο Παναθηναϊκός πλέον έχει “παντρέψει” τους δύο playmakers του (Καλάθης, Λεκαβίτσιους) με τρεις Sharpshooters (Ρίβερς, Ντένμον, Λοτζέσκι), γαρνίροντας με τα slashing abilities του Παππά και δύο Big Forwards με αρκετό athleticism (Αντετοκούνμπο, Γκάμπριελ). Είναι μια στελέχωση που στοιχειοθετεί βάθος και ποικιλία σχημάτων και δεξιοτήτων με τη προϋπόθεση ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ότι οι πράσινοι θα παρουσιάσουν μια επίθεση συνεργασίας και όχι προσωπικής φάσης. Θα είναι είναι επίσης πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό να διατηρήσει τη stamina που χαρακτήριζε πέρυσι το αγωνιστικό του προφίλ και τον βοήθησε να τερματίσει στη τέταρτη θέση της πολύ ανταγωνιστικής EL τώρα που στο παρκέ δε θα βρίσκονται τα οκτάνια του Τζέιμς. Όπως σας είπα και στο τέλος της σεζόν που μας πέρασε, το πιο σημαντικό ατομικό performance το οποίο θα επηρεάσει περισσότερο την εικόνα της καινούργιας ομάδας των πρασίνων θα είναι αυτό του Τσάβι Πασκουάλ. Από τις δικές του επιλογές σε επίπεδο αγωνιστικής κατεύθυνσης θα εξαρτηθεί εάν ο Παναθηναϊκός θα εμφανιστεί καλύτερος ή χειρότερος σε συνάρτηση με τις προσδοκίες του κόσμου του . Τα κλειδιά βρίσκονται στα χέρια του. Στη “λίγκα των προπονητών”, οι πράσινοι στη φετινή τους version ίσως είναι η ομάδα που εξαρτάται περισσότερο από κάθε άλλη από το performance του προπονητή της..

Υ.Γ: Είναι τέτοια η υπεροχή του πλέον απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο στην ήπειρο μας ώστε μας κάνει να ανυπομονούμε για αυτό που θα δούμε στην Αμερική. O “σούπερ-ήρωας” που ξεπήδησε από μέσα του τη πρώτη βραδιά των περυσινών κατοικούσε στο κορμί του. Απλά περίμενε τη “μαγική στιγμή” για να ελευθερωθεί και να ταξιδέψει τον Μπόγκνταν για το υπόλοιπο της καριέρας του..