“Wings” Of Change..

Μπορεί ένας wing (πλάγιος) που θα καλύψει τη τελευταία θέση του ρόστερ των δύο “αιωνίων” να φέρει αέρα αλλαγής στην ατμόσφαιρα και στον αγωνιστικό χαρακτήρα των ελληνικών ομάδων;  Το Hoopfellas ρίχνει μια ματιά σε μερικές προσιτές επιλογές της αγοράς..

Πατάμε Αύγουστο και το Hoopfellas είναι πάντα εδώ.. Οι δύο “αιώνιοι” ψάχνουν τη τελευταία προσθήκη που θα βελτιώσει το ρόστερ τους όντας στην αγορά για την ανεύρεση ενός wing. Άλλωστε έχουμε μιλήσει το πόσο σημαντικό είναι για ένα ρόστερ να έχει ποιότητα ακόμα και στις θεωρητικά (γιατί αυτό αλλάζει αφού σχετίζεται με το rotation) τελευταίες θέσεις του πάγκου.  Εκεί θα ρίξουμε τον προβολέα μας σήμερα λοιπόν..

Ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός ψάχνει έναν “πλάγιο” σκοπεύοντας να του δώσει το συμβόλαιο του Φελντέιν (πάνω-κάτω σε αυτό το οικονομικό status) ώστε να κλείσει το ρόστερ του προσθέτοντας επιθετικό firepower και βάθος το οποίο θα χρειαστεί στον μαραθώνιο της EL. Μου έκανε εντύπωση πάντως που δεν δραστηριοποιήθηκαν νωρίτερα στην offseason οι πράσινοι δεδομένου του ότι μέχρι πριν λίγο καιρό υπήρχαν ελεύθεροι παίχτες όπως ο Σπένσερ Μπάτερφιλντ (Άλμπα), ο Σκότ Γουντ (Καρσίγιακα) και φυσικά ο Κάιλ Κούριτς (Ζενίτ) για τον οποίο ίσως άξιζε μια οικονομική υπέρβαση δεδομένου του ότι ο Πασκουάλ φαίνεται να επικεντρώνεται σε παίχτη με καλή περιφερειακή εκτέλεση.

O Ολυμπιακός έχει ψηλά τον Jarrell Eddie όμως ο αρκετά καλός αυτός σουτέρ δε καλύπτει κανένα από τα κενά χαρακτηριστικών που στη πραγματικότητα έχουν οι ερυθρόλευκοι στο ρόστερ τους. Τη περασμένη σεζόν ο Ολυμπιακός υπέφερε όταν και χωρίς τον Σπανούλη στο παρκέ γινόταν πολύ περιφερειακή ομάδα στην επίθεση χωρίς δημιουργικές πηγές ή τουλάχιστον κάθετο παιχνίδι από τους περιφερειακούς του. Ο Σφαιρόπουλος υπολογίζει ότι φέτος θα μπορεί να ακουμπήσει περισσότερο τη μπάλα στο ποστ όμως συνολικά φαίνεται ότι υπάρχει κενό χαρακτηριστικών καθώς τα ποιοτικά γκαρντ που προσέθεσε δεν φέρνουν advanced playmaking, κάθετο παιχνίδι ή ακόμα και αμυντικό versatility. Ίσως λοιπόν οι ερυθρόλευκοι θα έπρεπε να εξετάσουν πιο ζεστά την υπόθεση του Lamar Patterson  (photo) ο οποίος μπορεί να φέρει διαφορετικά στοιχεία στο τραπέζι γαρνιρισμένα με ομαδικό πνεύμα και glue guy ιδιοσυγκρασία η οποία μπορεί να απορροφηθεί σωστά στο ερυθρόλευκο περιβάλλον. Πάμε μαζί να δούμε κάποιες σκέψεις σχετικά με μερικούς προσιτούς wings που θα μπορούσαν να αξιολογηθούν από τις ομάδες μας..

Η περίπτωση του Blake Schilb

O Blake Schilb (2.01-G/F-1983) είναι ελεύθερος και η περίπτωση του εμπεριέχει τον χαμηλότερο δείκτη ρίσκου μιλώντας πάντα για ομάδες αυτού του επιπέδου μιας και η εμπειρία στο υψηλό επίπεδο και η ποιότητα που τον χαρακτηρίζει είναι δεδομένη. Έρχεται από μια πολύ καλή σεζόν στη Γαλατασαράι με την οποία πρόπερσι κατέκτησε το Eurocup (το veratility του αποτέλεσε κλειδί στα χαμηλά αλλά πολύ λειτουργικά σχήματα του Αταμάν που μεταμορφώσουν την ομάδα) ενώ πέρυσι το ηγετικό προφίλ του αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο στο παιχνίδι των Τούρκων. Η ικανότητα του Schilb να καλύψει πραγματικά 4 θέσεις στο σύγχρονο μπάσκετ και να δημιουργήσει είτε από το χαμηλό post είτε τρέχοντας PnR (η Παρί παλαιότερα βάσισε μεγάλο μέρος του επιθετικού της playbook στο γεγονός ότι είχε έναν παίχτη που ήταν το ίδιο αποτελεσματικός ως ballhandler ή screener στις PnR δράσεις, οι παλαιότεροι ίσως θυμάστε σχετική συζήτηση εδώ μέσα). Αυτού του είδους η συνεργασία του με τον Τάιους ήταν μια εκ των πιο ασφαλών καταστάσεων για τη Γαλατά πέρυσι. Όσο προχωράει η καριέρα του  αποκτά όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα χέρια και τη περιφερειακή του εκτέλεση (πέρυσι σούταρε με 50.7% από το τρίποντο στη τουρκική λίγκα). Είναι καλοπροπονημένος και κυρίως συγκροτημένη προσωπικότητα με υψηλό IQ και χαρακτήρα για να κολλήσει σε περιβάλλον πρωταθλητισμού. Αυτό το σχολιάζω με αφορμή και την ηλικία του.. Ο Schilb πήρε τα καλύτερα χρήματα της καριέρας του στη διετία του στη Πόλη και είναι λογικό σε αυτή την ηλικία να κοιτάξει προς τη πλευρά του πιο παχυλού συμβολαίου έστω και εάν αυτό τον τοποθετήσει σε μια λιγότερο ανταγωνιστική κατάσταση. Απλά προσωπική εικασία.. Η άλλη πλευρά του φεγγαριού δείχνει όμως ότι σε αυτή τη φάση της καριέρας του ο βετεράνος Schilb μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τον εαυτό του μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο συμμετοχής ώστε να είναι παραγωγικός για το σύνολο. 

Παρότι το playmaking του θα αποτελούσε μια πολύ καλή λύση για τον Ολυμπιακό δίνοντας λύσεις τις στιγμές που ο Σπανούλης δε βρίσκεται στο παρκέ (τονίσαμε την αδυναμία της φετινής ομάδας να πατήσει και να εκτελέσει από το ζωγραφιστό όταν έλειπε ο αρχηγός της) εκτιμώ ότι ο Schilb με το leadership, την οξυδέρκεια και τον αλτρουισμό που τον διακρίνει αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο τον Παναθηναϊκό των περισσότερων στοιχημάτων. Ο Πασκουάλ άλλωστε έχει δουλέψει πολύ καλά στο παρελθόν με point forwards τύπου Eidson ή English στήνοντας πάνω στην ικανότητα του πλαγίου έξτρα δημιουργού, fluid επιθέσεις βασιζόμενες στη κίνηση και τη κυκλοφορία της μπάλας. Εάν ο παίχτης πάντως ζητήσει ένα ποσό της τάξεως των 500-600 χιλιάδων, η περίπτωση του δύσκολα θα προχωρήσει για τους πράσινους.

Στοιχεία (οκ, κάποια ίσως..) Bootsy Thordon στον Chris Johnson

Η κοψιά του lefty Chris Johnson (1.98-SF-1990) και ο τρόπος που εκτελεί στημένος στη περιφέρεια μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από τον σπουδαίο Bootsy Thordon. Παύση. Δεν υπάρχει απευθείας σύγκριση, όχι. Ο Thordon αποτέλεσε έναν από τους πληρέστερους Αμερικανούς περιφερειακούς που είδαμε στα γήπεδα της EL τα τελευταία 15 χρόνια. Θα τον ήθελα σε κάθε ομάδα μου σήμερα.. Νομίζω το ίδιο και ο Πασκουάλ (ο Bootsy πέρασε μια σεζόν από τη Βαρκελώνη όταν ο Τσάβι ήταν βοηθός)..

Ωραίες οι αναμνήσεις, πάμε όμως  και στην πραγματικότητα. Ο Johnson δεν είναι τέτοιος παίχτης. Όμως διαβλέπω στο πακέτο του ικανότητα να αποτελέσει έναν καλό 3&D παίχτη-ρόλων στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Πέρασε με επιτυχία από το πολύ συγκεκριμένο (ευρωπαϊκών καταβολών) επιθετικό περιβάλλον των Σέλτικς και των Τζαζ στο παρελθόν, στοιχείο ενθαρρυντικό για μια επικείμενη μετάβαση στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Ο Τζόνσον (Dayton) είναι ένας G/F με σωστή νοοτροπία και αυτό το στοιχείο (εκτός των άλλων) ιντρίγκαρε τους παραπάνω οργανισμούς. Παίζει πάνω στις δυνατότητες του και εκτελεί δράσεις τις οποίες γνωρίζει ότι μπορεί. Πλάγιος που σουτάρει καλά από τη περιφέρεια κυρίως στημένος (και ειδικά από τις γωνίες). Τεχνικά δεν είναι σπουδαίος ούτε έχει το πολύ καλό ballhandling που θα τον βοηθήσει να παίξει σε συνέχεια προσωπική φάση όμως έχει παιχνίδι μακριά από τη μπάλα, λειτουργεί σωστά ως ball mover και μπορεί να δώσει μια δυνατή ενεργειακή ένεση στα μετόπισθεν. Τα μακριά του άκρα και το motor του τον βοηθούν σημαντικά ώστε να μπαίνει στις γραμμές πάσας ή να βγάλει αμυντικά plays ψηλά (steals, blocks) ενώ το motor και η θέληση του για hustling του είναι στοιχεία εξαιρετικά. Δε θα εντυπωσιάσει αλλά μπορεί γρήγορα να αποτελέσει fit για το σύστημα στο ρόλο του floor spacer των 15 λεπτών..

Η High Risk/High Reward επιλογή του Terran Petteway

Εδώ έχουμε μια καλή, πολύ οικονομική περίπτωση παίχτη, ειδικά για τα θέλω του Ολυμπιακού. Ο πρώην σταρ του Νεμπράσκα Terran Petteway (1.98-G/F-1992) βγήκε από μια πολύ καλή σεζόν στην Ιταλία με τη Pistoia και πρόσφατα έπαιξε στο SL του Λας Βέγκας με τους Σέλτικς (ελάχιστα στο Σολτ Λέικ). Ο 25χρονος wing είναι ένας προικισμένος σκόρερ με πλήρες ρεπερτόριο το οποίο του επιτρέπει να σκοράρει σχεδόν από κάθε σημείο του παρκέ. Αρκετά αποτελεσματικός σουτέρ από θέση ή μετά από ντρίμπλα. Aggressive επιθετικός παίχτης, η άμυνα τον νιώθει συνεχώς όταν βρίσκεται στο παρκέ καθώς διατηρεί συνεχώς “επιθετικό” χαρακτήρα (ο Μάικ Μπράμος πέρασε δύσκολες στιγμές μαζί του φέτος). Του λείπει ο δυνατός κορμός και μερικά κιλά που θα τον βοηθούσαν περισσότερο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Παρότι δεν είναι slasher ( δουλεύει κατά βάση από τη περίμετρο) είναι καλός με τη μπάλα και ξέρει να περνάει προς τα μέσα (θα ήταν πολύ καλύτερος εάν ήταν πιο δυνατός) όπου έχει καλό τελευταίος βήμα ενώ τον βοηθούν και τα μακριά του άκρα (6’11” wingspan). Ο Petteway έχει λιγότερο “πολιτισμένο” επιθετικό παιχνίδι από τον Φελντέιν αλλά πολύ μεγαλύτερα intangibles τα οποία του δίνουν την ευκαιρία να βγει μπροστά στα μεγάλα ματς. Νομίζω επίσης ότι μπορεί να φέρει (αναφορικά με τη περίπτωση του Ολυμπιακού) μέρος του instant scoring και της transition παραγωγής (δυνατός σε αυτό το κομμάτι) του Λοτζέσκι. Θετική παρουσία στα αποδυτήρια. Έχει τα εργαλεία να εξελιχθεί σε καλύτερο αμυντικό παίχτη από ότι έδειξε πέρυσι (χάνει τη συγκέντρωση του συχνά και τη θέση του υπό περιπτώσεις αμυνόμενος μακριά από τη μπάλα). Το βασικό πρόβλημα που εντοπίζεται στη πιθανή μετάβαση του στο υψηλό επίπεδο είναι η ίδια η aggressive ιδιοσυγκρασία του (δεν είναι ιδιαίτερα κοντρολαρισμένος, συμπεριφέρεται αγωνιστικά με τη καρδιά και όχι το μυαλό) η οποία είναι ένας από τους λόγους του γιατί μπορεί το performance του να φτάσει σε μικρό χρονικό διάστημα από το ζενίθ στο ναδίρ. Η Ναντέρ τον πρεσάρει πολύ για την υπογραφή. Κοστίζει κάτι παραπάνω από 200 χιλιάρικα. Φέτος..

Σημείωση: Στην ιταλική λίγκα υπάρχει φυσικά και ο φετινός MVP Marcus Landry (2.01-F-1985) ο οποίος ανανέωσε για δύο  χρόνια με τη Μπρέσια έναντι ετησίων αποδοχών ύψους 200.000 δολαρίων . Το ποσό δεν είναι διόλου απαγορευτικό ώστε μια ομάδα της EL ώστε να ενοχλήσει την ιταλική ομάδα παρότι η Μπρέσια έχει στήσει τη νέα της προσπάθεια γύρω του. Ο Landry βέβαια είναι στα 32 όμως βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Είναι combo forward με μέσα-έξω παιχνίδι, πολύ καλό περιφερειακό σουτ και ένα φυσικό προφίλ που του εξασφαλίζει τακτική παρουσία στη γραμμή των προσωπικών.

Πήρε το ένα two-way contract των Wolves o Anthony Brown..

Ο Αnthony Brown (2.01-F-1992) πήρε ένα από τα two way contracts της Μινεσότα τελικά στη προσπάθεια του να καθιερωθεί ως 3 &D παίχτης στη μεγάλη αμερικανική λίγκα. Καλό είναι να κρατήσουμε το όνομα του γιατί μπορεί να μας απασχολήσει στο μέλλον. Ο Brown βγήκε από το Στανφορντ και είναι ένας πολύ καλοπροπονημένος φόργουορντ με αρκετά φυσικά εργαλεία (δυνατό upper body, μακριά άκρα) ο οποίος μπορεί να σουτάρει πολύ αποτελεσματικά από τη περιφέρεια, ιδιαίτερα από θέση. Είναι ο τύπος του SF που μπορεί με τη δύναμη του να δημιουργήσει ρήγματα παίζοντας κάθετα απέναντι στην αντίπαλη άμυνα αν και η έλλειψη σκληράδας πληγώνει την αποτελεσματικότητα του στο τελείωμα (μετά από επαφή) και “ταβανιάζει” την αμυντική του συμπεριφορά. Αυτό το μειονέκτημα ίσως δε του επιτρέψει να μείνει και να σταδιοδρομήσει στο ΝΒΑ (draft των Lakers το 2015, Νο34) για αυτό και καλό θα είναι να κρατήσετε  το όνομα του στις σημειώσεις σας..

The last of Mo..ricans, John Holland

O Ηοlland (1.96-G/F-1988) είναι  μια ακόμα περίπτωση παίχτη με ευρωπαϊκή εμπειρία και ένα στυλ παιχνιδιού το οποίο μπορεί να του εξασφαλίσει ευκολότερη πρόσβαση στο καλάθι απέναντι σε άμυνες της δικής μας πλευράς του Ατλαντικού σε σχέση με μερικούς High volume shooters (αλλά μονοδιάστατους) της αναπτυξιακής λίγκας όπως οι Kevin Murphy, Devondrick Walker, που πιθανόν να απασχολήσουν. Ο Holland είναι ένας καλός 1 on 1 πλάγιος που ξέρει να τελειώνει στο ζωγραφιστό και χρησιμοποιεί σωστά το κορμί του για να τελειώσει ή να επισκεφθεί τη γραμμή των προσωπικών. Σταθερά παραγωγικός σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή λίγκα αγωνίστηκε (Γαλλία, Σεβίλλη, Μπεσίκτας). Έχει παιχνίδι στο ποστ (“φυσικός”, θα δυσκολέψει  αντίπαλους wings σε αυτό το σημείο του γηπέδου στην Ευρώπη) και την ικανότητα να σουτάρει μετά από ντρίμπλα ή από θέση. Πολύ καλός σουτέρ προσωπικών. Έπαιξε καλά στο προολυμπιακό του Βελιγραδίου με το Πουέρτο-Ρίκο (12.3 πόντοι- 3.8 ριμπάουντ- 2.3 κλεψίματα). Στη περίπτωση μας θα έχει περισσότερες πιθανότητες να παράγει παίζοντας μακριά από τη μπάλα και δη στην αδύνατη πλευρά (close outs, Spot shooting) με λιγότερη ανάμειξη στο κομμάτι της απόφασης.

Ο υποτιμημένος Tony Crocker

Για τον Τony Crocker (2.00-G/F-1987) έχουμε μιλήσει ουκ ολίγες φορές στη σελίδα μας με αφορμή το πέρασμα του από τη Κηφισιά. Μετά από μια εξαιρετική σεζόν στη Yesilgiresun υπέγραψε πέρυσι στη Tofas η οποία από ότι ξέρω τον υπολογίζει και για τη νέα σεζόν (αποδοχές μικρότερες των 250.000 δολαρίων). Στα 30 του πλέον ο Crocker αποτελεί έναν G/F με πολύ καλή βάση παιχνιδιού και πληθωρική παρουσία σε πολλούς τομείς. Αρκετά δυνατός στη προσωπική φάση (όποιος παρακολουθεί TBL ίσως τον θυμάται να σκοράρει σε συνέχεια σε iso απέναντι στον Ούντο..), πολύ καλή περιφερειακή εκτέλεση (44% φέτος στο τρίποντο σε 5.3 προσπάθειες ανά παιχνίδι), ικανός με τη μπάλα στα χέρια, παραγωγικός στο transition ή το μισό γήπεδο, με καλή αντίληψη παιχνιδιού. Ο Crocker είναι παίχτης με δυνατότητες και νομίζω ότι μπορεί να αντεπεξέλθει στη σωστή κατάσταση στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο με μόνο αμφιβολία το γεγονός ότι είναι παίχτης ρυθμού και όχι δοκιμασμένος σε δεύτερο ρόλο.

Πλασάρεται ο Michael Gbinije

Ο ατζέντης του Michael Gbinije (2.01-G/F-1992) έχει προτείνει τον Νιγηριανό στις δύο ελληνικές ομάδες όπως σε κλαμπ στην Ισπανία όπου μπορεί να αγωνιστεί ως Cotonou (αφήνοντας ελεύθερη θέση για Αμερικανό). Ο Gbinije είναι ένα παιδί που έχει προσόντα όμως το παιχνίδι του σήμερα κρίνεται ακατέργαστο αναφορικά με τη μετάφραση του στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Του λείπει σημαντικά μια δόση fundamentals για να μπορέσει να αντεπεξέλθει απέναντι σε άμυνας με υψηλή αντίληψη και συνοχή (αφήστε στην άκρη τα αμερικανικά reports, η EL του διαφορετικού πλαισίου χώρων είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση). Είναι θετικό ότι πρόκειται για ένα αθλητικό παιδί που βλέπει γήπεδο και σουτάρει αυτοματοποιημένα (έστω και εάν η ροή στον μηχανισμό εκτέλεσης του δεν είναι ακριβώς εκεί) στοιχεία που μπορούν να λειτουργήσουν δίνοντας έξτρα versatility στο μισό γήπεδο δίπλα σε κυρίως δημιουργούς όπως ο Σπανούλης ή ο Καλάθης.

Ενώ λοιπόν έχει τα εργαλεία να αποτελέσει έναν καλό αμυντικό παίχτη (μη ξεχνάμε βέβαια ότι βγήκε από το Syracuse της 2-3 ζώνης, επομένως θα χρειαστεί χρόνο για να κάνει adapt σημαντικές λεπτομέρειές στον ευρωπαϊκό τρόπο προσωπικής άμυνας) που ξέρει να επιτίθεται στα close outs και να εκτελεί πολύ αποτελεσματικά μετά από ντρίμπλα, δεν έχει την απαιτούμενη βάση στον παιχνίδι του και τον χαρακτήρα ώστε μια ομάδα αυτού του επιπέδου να επενδύσει πάνω του ως έναν παίχτη ο οποίος θα έχει καλή πρόγνωση να επιβιώσει ΄σε δεύτερο ρόλο και σταδιακά μέσα στη σεζόν να αναρριχηθεί στο rotation.

Η σταθερά Matt Janning

O Matt Janning (1.95-G-1988) αποχώρησε από τη Λοκομοτίβ μετά από 1,5 χρόνο παρουσίας στο Κρασνοντάρ και μια παρουσία σε ένα F4 Ευρωλίγκας ψάχνοντας τον επόμενο προορισμό του. Για τον συγκεκριμένο παίχτη δεν έχω να σας πω πολλά μιας και είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Ξέρεις τι αγοράζεις στη περίπτωση του.. Ένα πληθωρικό γκαρντ που σουτάρει καλά, παίζει με τη μπάλα στα χέρια ως δεύτερος ballhandler, φέρνει προσήλωση στα αμυντικά του καθήκοντα και μερικά άστοχα σουτ την ώρα του “πρέπει”.. Ο Janning (η σελίδα τον είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά το ’12 όταν άφηνε το Casale) ήταν παίχτης υψηλότερων προδιαγραφών για το ευρωπαϊκό μπάσκετ όμως δε κατάφερε να “κολλήσει” σε σταθερή βάση στις ομάδες της ελίτ γιατί του έλειψαν τα intangibles και ο ισχυρός χαρακτήρας. Στα φετινά playoffs της VTB (απέναντι σε Ούνιξ και ΤΣΣΚΑ) πάντως έπαιξε καλό μπάσκετ ανεβάζοντας το παιχνίδι του (13.2 πόντοι-3.4 τελικές με 51.7% στο τρίποντο). Είναι ακόμα 29 ετών αλλά για κάποιον λόγο μου αφήνει την αίσθηση ότι τα έχουμε όλα αναφορικά με την εξέλιξη του παιχνιδιού του..

Υ.Γ: Μια από τις πιο έξυπνες κινήσεις της σεζόν έκανε η Ulm υπογράφοντας τον Τρέβορ Λιούις (1.88-PG/SG-1992) της Μπαϊρόιτ. Ο Λιούις αποφοίτησε από το Λούισβιλ και είναι ένας εξαιρετικός σουτέρ που μπορεί να παίξει με τη μπάλα ή μακριά από αυτήν το ίδιο αποτελεσματικά. Φέρνει leadership και ανταγωνιστικό χαρακτήρα, έχει δυνατό κορμί και συνέπεια στα μετόπισθεν. Πέρυσι ήταν σούπερ στη γερμανική λίγκα και θεωρώ ότι σύντομα θα τον δούμε να παίρνει το κάλεσμα από υψηλότερα κλιμάκια. Μ’αρέσει..