Μάτια ανοιχτά..

 

Ο “κεραυνός” του ΝΒΑ χτύπησε και τον Ολυμπιακό ο οποίος εν μια νυκτί έχασε τον Khem Birch τη στιγμή που είχε εντείνει τη προσπάθεια του για την ανεύρεση γκαρντ από την αμερικανική αγορά. Το Hoopfellas κατευθύνει τους προβολείς σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αθλητών που μπορούν να δώσουν τη λύση αναμορφώνοντας το αγωνιστικό πρόσωπο των ερυθρολεύκων.. 

 

Αυτά είναι τα κύματα της Offseason.. Εκεί που ο Ολυμπιακός είχε επικεντρωθεί στην απόκτηση περιφερειακού ώστε, σε ένα μεγάλο βαθμό, να έχει φτάσει στο κλείσιμο του ρόστερ για τη νέα σεζόν ήρθε ο “κεραυνός” με το opt out του Birch ο οποίος πακετάρει για το Ορλάντο αποδεχόμενος τη πρόταση των Μάτζικ. Εάν προσθέσετε και την αβεβαιότητα που υπάρχει για τη περίπτωση του Μιλουτίνοφ (οι Σπερς υπέγραψαν τον Λοβέρν γεμίζοντας μια θέση στη frontcourt ακόμα), δεν είναι διόλου απίθανο οι ερυθρόλευκοι να ψάχνουν 4 παίχτες (δηλαδή μια ολόκληρη offseason από την αρχή) σε λίγο καιρό. Έχω σε περίοπτη θέση στις σημειώσεις μου μερικά ονόματα (έναν PG, δύο mobile-5) και με την ευκαιρία που (δυστυχώς) δόθηκε νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να τα μοιραστώ μαζί σας. Δύο παιδιά που πέρυσι έπαιξαν στην Αμερική αλλά σήμερα η πιθανότητα να συνεχίσουν εκεί δεν είναι πολύ μεγάλη και ένας ακόμα ψηλός που αγωνίστηκε στην Ευρώπη. Μέχρι τις 20 Ιουλίου φυσικά θα ξέρουμε περισσότερα για το status των δύο πρώτων όμως καλό είναι να τους επισημάνουμε μιας και θεωρώ ότι  ο Ολυμπιακός πρέπει να διατηρήσει τις περιπτώσεις τους κάτω από το ραντάρ του..

 

Μάτια ανοιχτά για τον VanVleet

Στο ξεκίνημα της offseason όπως και σε μεγάλο μέρος της σεζόν) σταθήκαμε πολύ στην αδυναμία των ερυθρολεύκων να πατήσουν με ευνοϊκές προϋποθέσεις και να εκτελέσουν εντός του “ζωγραφιστού” στα λεπτά που ο Σπανούλης δε βρισκόταν στο παρκέ. Το πρόβλημα έγινε εντονότερο όταν οι ανάσες του Πρίντεζη λιγόστεψαν με τον Ολυμπιακό να μετατρέπεται σε πολλές των περιπτώσεων σε άκρως περιφερειακή ομάδα στην επίθεση, κατάσταση η οποία τον έκανε ευανάγνωστο από τις αντίπαλες άμυνες. Η ικανότητα του Σπανούλη να εισάγει τη μπάλα στο “βαμμένο” στον σωστό χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο παρήγαγε ευκαιρίες για inside σκορ οι οποίες χωρίς αυτόν απλά δεν υπήρχαν. Αυτό έχει διάφορους τρόπους μετάφρασης και -ως πρόβλημα- αντιμετώπισης. Σίγουρα θα λειτουργούσε ευεργετικά η παρουσία ενός slasher με ικανότητα στη προσωπική φάση και στο κάθετο παιχνίδι. Όμως είναι ακόμα πιο σημαντική (ώστε οι ερυθρόλευκοι να μπορούν πλέον να μην ανησυχούν σχετικά με τις πιθανότητες τους να τελειώσουν επιτυχημένα φάσεις στη ρακέτα) η παρουσία ενός playmaker ο οποίος θα αποτελέσει τη βασική δημιουργική πηγή πέραν του Σπανούλη κάνοντας τους συμπαίχτες καλύτερους, πιο παραγωγικούς. Αυτό το τελευταίο συνιστά διπλή υπογράμμιση σε μια επίθεση η οποία θέλει να είναι πιο ισορροπημένη φέτος, απλώνοντας το σκορ κατά μήκος του ρόστερ και σε περισσότερα πρόσωπα. Ο Ολυμπιακός πρέπει να παρουσιάσει ένα διαφορετικό, πιο πληθωρικό πρόσωπο στην επίθεση του αφαιρώντας διακριτικά βάρος από τις πλάτες του Σπανούλη. Το 1.2 στον δείκτη AST/TO και το 55.3% του AST% αποτελούν καμπανάκια..

 

Στο πλαίσιο αυτό θεωρώ ότι μια πολύ καλή περίπτωση είναι ο Fred VanVleet πρώην floor general του Wichita State (backcourt με τον Ρον Μπέικερ). Ok, ναι στον Γκρέιντζερ ο οποίος παρέχει ασφαλιστικές δικλίδες σε επίπεδο ποιότητας και άμεσης προσαρμοστικότητας σε ελίτ ευρωπαϊκό επίπεδο. Όμως οι ερυθρόλευκοι πρέπει να έχουν εναλλακτικές.. Οι τελευταίες πληροφορίες από το Τορόντο λένε ότι οι Ράπτορς (μετά τη μετακίνηση του Corey Josheph στην Ιντιάνα) έχουν αποφασίσει να επενδύσουν στον Delon Wright πίσω από τον Lowry και η παραμονή του VanVleet είναι “αδέκαστα στο 50-50”.  Ο παίχτης βρίσκεται στο Las Vegas αυτή τη στιγμή συμμετέχοντας στο SL με τα χρώματα της ομάδας του. Καλό είναι ο Ολυμπιακός τις επόμενες ημέρες και μέχρι τις 20/7 που είναι η καταληκτική ημερομηνία για την ενεργοποίηση ή όχι του μη εγγυημένου συμβολαίου του ενόψει της νέας σεζόν να έχει ανοιχτά μάτια για τη περίπτωση του.

Πέρυσι τέτοιο καιρό μιλήσαμε για τον Σέην Λάρκιν. Είχαμε πει ότι αυτός και όχι ο Bryce Cotton είναι ο βασικός στόχος της Baskonia και εκφράσαμε το πόσο θα θέλαμε να δούμε έναν τέτοιο PG  κάποια στιγμή στις ομάδες μας δεδομένης της ικανότητας του να αξιοποιήσει τους δίπλα του κάνοντας τους να φαίνονται καλύτεροι παίχτες. Ο Λάρκιν ήταν πιο “παιγμένος” (είχε τρεις χρονιές στο ΝΒΑ πριν πάει στη Βιτόρια) από ότι είναι τώρα ο VanVleet (μόλις τελείωσε τη πρώτη) όμως διαβλέπω στον γκαρντ των Shockers ανάλογες ικανότητες στο να τρέξει και να ηγηθεί μιας επίθεσης σε ένα περιβάλλον υψηλών απαιτήσεων.

Ο Fred VanVleet (1.83-PG-1994) δεν έχει το μέγεθος και το κορμί των Γκρέιντζερ-Χάκετ. Δεν είναι flashy όπως ο Λάρκιν ούτε έχει ελατήρια στα πόδια όπως ο Μάικ Τζέιμς. Όμως φέρνει στο τραπέζι ένα πακέτο δεξιοτήτων ιδιαίτερα ελκυστικό για τα ζητούμενα των ερυθρολεύκων το οποίο μπορεί να αναβαθμίσει συνολικά το παιχνίδι τους. Ο 24χρονος (2/1994) γκαρντ των Ράπτορς διαθέτει pure playmaking skills και μπορεί άμεσα να εξελιχθεί σε έναν από του πιο ικανούς PnR-PGs σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ικανότητα του να τρέξει αυτές τις καταστάσεις επίθεσης (PnR) είναι σπουδαία. Μεγάλο του όπλο του εξαιρετικό ballhandling, ένα από τα όπλα τα οποία τον βοηθούν να σκανάρει τις εκάστοτε προοπτικές  που του δίνει η συμπεριφορά της άμυνας μένοντας κοντρολαρισμένος όσο τη σκανάρει με ντρίμπλα, περνώντας πιο βαθιά. Playmaker που μπορεί να είναι αποτελεσματικός τόσο στο μισό (είναι η καλή του “ταχύτητα”) όσο και στο ανοιχτό γήπεδο.

Efficient με κάθε νόημα

Efficiency. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει το παιχνίδι του VanVleet. Διαθέτει αυτή την ισορροπία μεταξύ σκορ και δημιουργίας για τον συμπαίχτη και μια ταχύτητα στην απόφαση, πεδίο στο οποίο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός ανεξαρτήτως πλαισίου επίθεσης. Με παρόμοιο, θετικό,  χαρακτηρισμό μπορούμε να αξιολογήσουμε την ικανότητα του στη περιφερειακή εκτέλεση. Είναι εξίσου αποτελεσματικός σουτάροντας από θέση ή μετά από ντρίμπλα, αν και στο ΝΒΑ το μέγεθος και το αθλητικό του πακέτο δεν αποτελούσε τη καλύτερη βάση για να δημιουργήσει χώρο ανάμεσα σε αυτόν και τον αμυνόμενο. Δε διστάζει να παίξει πάνω στην επαφή (μεγάλο συν για περιφερειακό σε αυτό το επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ). Γενικά το σκληροτράχηλο προφίλ  του (πατέρας drug-deal ο οποίος δολοφονήθηκε οταν ο Fred ήταν μόλις 5 ετών, γενικά μεγάλη ιστορία..) δένει άψογα δίπλα στον συγκροτημένο αγωνιστικό χαρακτήρα ενός παιδιού που πάντα ήταν outsider και κατέρριπτε προγνωστικά και στερεότυπα. Χωρίς λοιπόν να έχει όλα τα εργαλεία για να καλλιεργήσει αποτελεσματική  slashing συμπεριφορά (ειδικά στο ΝΒΑ) αυτή του επιθετικότητα και η εξοικείωση στην εκτέλεση πάνω ή μετά από επαφή ανάγκασε τις άμυνες να έχουν στα υπόψιν  το drive του.

Το ότι ένας γκαρντ δεν έχει το μέγεθος, τα μακριά άκρα (6’2”) και το superb athleticism (οκ, καμία σχέση με Ουότερς για οποίον amateur το σκέφτηκε) δε σημαίνει ότι δεν είναι καλός αμυντικός. Το αντίθετο.. Ο VanVleet είναι αρκετά αξιόλογος αμυντικός ειδικά σε επίπεδο τήρησης των κανόνων στην ομαδική άμυνα. Ξέρει τη θέση του κάθε στιγμή και έχει τη συγκρότηση να μετακινείται σωστά και εγκαίρως στα αμυντικά rotations (παρότι τα κοντά του χέρια δε τον βοηθούν να κάνει το κατάλληλο contest σε κάθε σουτ παρότι βρίσκεται εκεί στον σωστό χρόνο). Αξιόλογος στη πίεση της μπάλας. Στα συν του το δυνατό πάνω μέρος το κορμιού του. To Wichita State βάσισε κάποτε ολόκληρη την αμυντική του τακτική στην ικανότητα του διδύμου των γκαρντ (VanVleet-Baker) να σπρώχνουν τη μπάλα και την αντίπαλη επίθεση μακριά από τη ρακέτα των Shockers..

Συνολικά.. Ξεχάστε όλα τα παραπάνω. Δεκάδες από τους Αμερικανούς γκαρντ  εκεί έξω έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, ίσως όχι στο σύνολο αλλά σε συγκεκριμένες πτυχές του παιχνιδιού, με τον VanVleet. Ο συγκεκριμένος παίχτης δε μπήκε στη σελίδα και τις οθόνες σας σήμερα τυχαία όμως. Η διαφορά του βρίσκεται σε άλλο πεδίο, αυτό του αγωνιστικού και μη χαρακτήρα. Ένας High IQ-High Character winner. Η κουλτούρα νικητή που τον συνοδεύει, απόρροια του clutch performance του στο τέλος κλειστών παιχνιδιών, και το leadership που μπορεί να φέρει η παρουσία του σε μια καλή ευρωπαϊκή ομάδα δεν εντοπίζονται εύκολα σε ανάλογες περιπτώσεις αθλητών αυτής της ηλικίας.  Ο κόουτς Σφαιρόπουλος βρίσκεται εκεί  (Las Vegas) και μπορεί να έχει καθαρή εικόνα του παίχτη..

 

 

 

 

 

 

O Thomas Robinson θα αποτελούσε αναβάθμιση σε σχέση με τον εξαιρετικό Khem Birch..

Ο Khem Birch λοιπόν άφησε στα “κρύα του λουτρού” τον Ολυμπιακό κάνοντας το όνειρο του ΝΒΑ πραγματικότητα αφού αποδέχθηκε τη πρόταση της νεανικής ομάδας των Ορλάντο Μάτζικ και θα μετακομίσει στη Φλόριντα. Στον Καναδό ομολογώ ότι έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση. Ήταν ο ψηλός που σας είχα πει ότι θα επέλεγα πρόπερσι για τον Παναθηναϊκό όταν ο “Σάλε” έφερε τον Βινς Χάντερ. Κόσμησε τις λίστες μας με τη παρουσία του και ο Ολυμπιακός έκανε κίνηση-ματ εξασφαλίζοντας την υπογραφή του. Για κάτι παραπάνω από το πρώτο μισό της περυσινής σεζόν, ο Birch ήταν ίσως ο καλύτερος αμυντικός παίχτης της Ευρωλίγκας, κλειδώνοντας το ζωγραφιστό του Ολυμπιακού και επιδεικνύοντας εντυπωσιακή συνέπεια. Η επιτομή της Value/money επιλογής. Στη συνέχεια η απόδοση του ρούκι στην Ευρωλίγκα Καναδού έπεσε ενώ η άνοδος του Μιλουτίνοφ ο οποίος σταδιακά και μέχρι το τέλος της σεζόν αποτέλεσε πυλώνα στην ερυθρόλευκη επίθεση, ανάγκασε τον κόουτς Σφαιρόπουλο να ταιριάξει τον Σέρβο με τον Σπανούλη περισσότερα λεπτά γεγονός που μείωσε σημαντικά την επιθετική παραγωγικότητα του Birch. Για τον Ολυμπιακό σίγουρα το πλήγμα είναι ισχυρό όμως είμαι το ίδιο σίγουρος ότι η ομάδα μπορεί να τον αντικαταστήσει (εκτός των άλλων έλαβε και ένα διόλου ευκαταφρόνητο για τέτοιο συμβόλαιο buy out).

To πρώην πουλέν του Bill Self στο Kansas και Νο5 του ντραφτ του 2012,  Thomas  Robinson μπορεί να αποτελέσει μια από τις καλύτερες δυνατές επιλογές για τη θέση “5” του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή. Πρόκειται για ένα παιδί που έχει όλα τα εργαλεία για να πρωταγωνιστήσει στο μπάσκετ της Ευρωλίγκας και κυρίως να απορροφηθεί στο περιβάλλον του Ολυμπιακού. Στα 26 του χρόνια και μετά από μια σεζόν με τους Lakers είναι ώριμος αρκετά πλέον για να κατανοήσει ότι πιθανόν δε θα γίνει ο σταρ που ευελπιστούσε όταν στη τρίτη του χρονιά στο κολέγιο (ακριβώς πριν δηλώσει στο  ντραφτ) έκανε το εντυπωσιακό step up που τον έφερε ψηλά στη λοταρία (17.7 PTS-11.9 REB, βελτίωσε μέχρι και το ποσοστό του στις προσωπικές που διαχρονικά απoτελεί αδύνατο σημείο του μέχρι και σήμερα)  Έξι διαφορετικές ομάδες σε έξι σεζόν είναι βαρύ.. Ο ίδιος θέλει πολύ να μείνει στο L.A. όμως ακόμα και χωρίς τον Tarick Black (oι Λέηκερς τον έκαναν waive, και αυτός πολύ καλή περίπτωση για Ευρώπη όπως σας έχω πει παλιότερα) είναι αμφίβολο εάν οι Λιμνάνθρωποι τον υπολογίζουν. Το hustling του ήταν ευεργετικό όμως η ψυχρή κρίση των αριθμών έδειξε ότι το L.A. βρισκόταν στο -12.2 στα λεπτά του στο παρκέ, απόρροια βέβαια και πολλών άλλων παραγόντων και όχι αποκλειστικά της παρουσίας του Ρόμπινσον.

Ο Ρόμπινσον (2.06-F/C-1991) είναι ένα προικισμένο παιδί που μπορεί να εντυπωσιάσει παίζοντας το “5” στην Ευρώπη. Πέραν του τεράστιου wingspan  του (κάτι παραπάνω από 7’2”) που γαρνίρει το αρκετά καλό φυσικό/αθλητικό του πακέτο, διακρίνεται για το non stop motor που φέρνει στο παρκέ και τον aggressive χαρακτήρα του παιχνιδιού. Είναι δυναμικός σε κάθε του δράση και αυτό τον βοήθησε πολύ στη μεγάλη λίγκα. Για παράδειγμα, ενώ δεν έχει το ραφιναρισμένο παιχνίδι με πλάτη, η τάση του να είναι πολύ επιθετικός κερδίζοντας με το κορμί του πόντους στο ζωγραφιστό απέναντι στην άμυνα του έδωσε την ευκαιρία να είναι πιο αποτελεσματικός σε αυτές τις καταστάσεις. Τρέχει εξαιρετικά το γήπεδο και είναι πολύ δυνατός πάνω από το καλάθι. Καλός ριμπάουντερ, οι ομάδες θα έχουν πρόβλημα στην Ευρώπη ώστε να τον κρατήσουν μακριά από το επιθετικό ριμπάουντ (σημαντικός παράγοντας και ζητούμενο  στο παιχνίδι του Ολυμπιακού). Παράλληλα διαθέτει και ένα διόλου απαρατήρητο jump shoot από μέση απόσταση το οποίο μπορείτε να συνδυάσετε με την εξαιρετική, για παίχτη αυτής της φύσεως, ικανότητα να βάλει τη μπάλα στο παρκέ.

Το πιο λαμπερό χαρακτηριστικό του Ρόμπινσον πιθανόν στα μάτια του staff των ερυθρολεύκων θα είναι η ικανότητα του να αμυνθεί πολύ αποτελεσματικά και στις δύο γραμμές του γηπέδου. Είναι ένα χάρισμα το οποίο ανοίγει τη γκάμα των αμυντικών επιλογών του Γιάννη Σφαιρόπουλου και βασικό κριτήριο στην επιλογή του. Ο Ρόμπινσον έχει το agility να μείνει μαζί με τον περιφερειακό ψηλά σε άμυνα αλλαγής μέχρι τέλους. H ένταση και το καλό footwork που τον χαρακτηρίζουν μπορούν να κάνουν τη διαφορά και στους χρόνους της ομαδικής άμυνας, κομμάτι στο οποίο ο Ρόμπινσον “παίρνει” βελτίωση. Το βασικό του μειονέκτημα, μεταφράζοντας το παιχνίδι του στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, θα είναι η αδυναμία του σε πολλές των περιπτώσεων να παρουσιαστεί κοντρολαρισμένος. Λίγο ο ενθουσιασμός του, η θέληση του να βγάλει κάθε απόθεμα ενέργειας και νεράιδα του καλού για “5” ballhandling  που μετατρέπεται εν ριπή οφθαλμού σε κακιά μάγισσα, τον οδηγούν συχνά στο λάθος. Είναι πράγματα που η παραμονή στην Ευρώπη και η τριβή με κλειστές ευρωπαϊκές άμυνες μπορούν να τον βοηθήσουν να βελτιώσει. Συνολικά το πακέτο του είναι δελεαστικό. Ούτε ο ίδιος (όπως δήλωσε πρόσφατα) δε ξέρει τι μπορεί να του επιφυλάσσει Free agency στο ΝΒΑ (UFA). Πάντως ακόμα και εάν όχι φέτος, η μεταπήδηση στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού μοιάζει να πλησιάζει για τον άλλοτε σταρ των Jayhawks..

 

Απαιτείται μια ματιά στον οικονομικό κύριο Octavius Ellis..

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση (οι φανατικοί της ΑΒΑ πιθανόν τον γνωρίζετε) για τα “θέλω” των ερυθρολεύκων αποτελεί ο Octavius Ellis (2.08-C-1993). Ο 24χρονος σέντερ της Mornar Bar από το Μαυροβούνιο είναι μια περίπτωση στα πρότυπα του Birch ή του Anthony Gillm για τον οποίο μιλήσαμε πριν λίγο καιρό. Και όταν έχεις τη τεχνογνωσία (μέθοδο, γνώση, άριστη ένταξη σε winning environment , βιωματική μάθηση δίπλα στο εξελικτικό εργαλείο που λέγεται Σπανούλης) για να αναπτύξεις τέτοια παιδιά νομίζω είσαι υποχρεωμένος να αξιολογήσεις μια περίπτωση σαν αυτή του Ellis με το ενδεχόμενο ο Ολυμπιακός να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα τα οποία μπορούν να τοποθετηθούν αλλού.

Ο Ellis ήταν μέλος των  Cincinnati Bearcats του Mick Cronin στα χρόνια του οποίου (από το 2006 και μετά δηλαδή) το πρόγραμμα έκανε στροφή σε επίπεδο αγωνιστικής φιλοσοφίας απογαλακτιζόμενο από τις πολύ “φυσικές” και απλωμένες άμυνες πίεσης του Bob Huggins προς χάριν ενός low pace παιχνιδιού (αυστηρά μισό γήπεδο) και μια φιλοσοφίας η οποία βασιζόταν στην άμυνα μισού γηπέδου, τα αυτοματοποιημένα αμυντικά rotations και τις συνεργασίες ενώ περιλάμβανε ουκ ολίγες φορές ζώνη και λιγότερες μορφές press. Ο Ellis είναι ένας ultra-athletic ψηλός του οποίου το πακέτο πληρεί σε πρώτη φάση τα βασικά ζητούμενα των ερυθρολεύκων. Εlite rim protector, μήκος (7’3” άνοιγμα χεριών) και πολύ γρήγορα άκρα, πολύ καλό timing στο μπλοκ, εξαιρετικό agility το οποίο τον καθιστά πολύ ικανό αμυντικά και στις δύο γραμμές στα μετόπισθεν, συγχρονισμός στο επιθετικό ριμπάουντ. Πάνω από όλα ένα νέο παιδί με πολύ καλή πρόγνωση εφόσον ενταχθεί γρήγορα σε ένα περιβάλλον όπως αυτό των ερυθρολεύκων, δουλέψει και μάθει από τους καλύτερους.

Το παιχνίδι του επιθετικά έχει κοινή βάση με αυτό του Birch καθότι δεν είναι ο τύπος του ψηλού που ζητάει τη μπάλα πολύ στην επίθεση. Ζει από το επιθετικό ριμπάουντ, τη συνεργασία με τα guards (και τα πολύ καλά του τρεξίματα σε καταστάσεις transition. Δυναμικός finisher γύρω από το καλάθι. Το ball handling αναπτύσσεται συνεχώς όμως πολλές φορές η σιγουριά του, του γυρνάει μπούμερανγκ μετατρέποντας το παιχνίδι του με τη μπάλα κάτω σε εστία λαθών. Αξιόπιστος σουτέρ προσωπικών (παρότι δεν έχει περιφερειακή εκτέλεση, δεν είναι ). Διπλή υπογράμμιση εδώ. Είναι πολύ σημαντικό ο ψηλός σου να μπορεί να βάλει προσωπικές καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να διατηρήσεις τέτοιους (πολύ ικανούς στη προσωπική άμυνα η οποία κρίνει πολλά στη τελική ευθεία) παίχτες στο παρκέ στα τελευταία λεπτά ενός κλειστού ματς. Το επίπεδο της έντασης του ειδικά στα μετόπισθεν είναι εξαιρετικό. Έχει πολύ καλά recovers και μπορεί άμεσα να ανεβάσει την ομαδική άμυνα με το πακέτο του, ακόμα και σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Αυτό το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως βασικό του μειονέκτημα αυτή τη στιγμή είναι η απειρία που πηγάζει από το υπόβαθρο του σαν παίχτης. Προσθέστε ότι δεν είναι όλοι οι mobile ψηλοί “Λάσμε”, σε επίπεδο αντίληψης και IQ για να κάνουν άμεσα adapt κάθε νέο ερέθισμα.

 

Ο Ολυμπιακός τη νέα σεζόν υπολογίζει ως πρώτο πρόσωπο στη θέση “5” (καλώς εχόντων των πραγμάτων) τον Νίκολα Μιλουτίνοφ. Αυτό επιτάσσει ο σχεδιασμός και η ανοδική πορεία του Σέρβου στο κλείσιμο της περυσινής σεζόν. Αυτή ακριβώς η συνθήκη μοιάζει πολύ καλή ώστε να επενδύσουν οι ερυθρόλευκοι από πίσω του σε ένα παιδί όπως ο Octavius Ellis το οποίο θα έρχεται από πίσω ως game changer σε επίπεδου ρυθμού αλλά και αμυντικής αγωνιστικής φιλοσοφίας (π.χ. Pick & Roll αμυντική προσέγγιση)  ξεκινώντας στη βάση του δεύτερου ρόλου και των λιγότερων λεπτών πίσω από τον πρώτο σέντερ. Προσωπικά η προοπτική του στο περιβάλλον των ερυθρολεύκων μου αρέσει αρκετά..

 

 

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ: Η κατάσταση στον Ερυθρό Αστέρα είναι πραγματικά δύσκολη τη δεδομένη στιγμή. Η ομάδα κατάφερε να πληρώσει φέτος μόλις 4 μηνιάτικα στους παίχτες και 3 στους προπονητές. Είναι δεδομένο το ότι προτίθενται να πουλήσουν παίχτες και επίσης το ότι θα παρουσιάσουν ένα καινούργιο σύνολο τη νέα σεζόν. Ναι, ο Guduric είναι ευκαιρία για πολλές ευρωπαϊκές ομάδες..

 

 

 

Y.Γ1: Τελικά ήταν όντως “steal” ο Ουίλ Κάμινγκς για τον Άρη παρότι η αρτηριοσκληρωτική επίθεση των κιτρίνων τη χρονιά που πέρασε δε τον βοήθησε ως πλαίσιο δράσης. Το να σε εμπιστεύεται ο Ντέηβιντ Μπλατ δεν είναι και λίγο πράγμα..

 

 

Υ.Γ2: Ο Κιθ Λάνγκφορντ είναι ένας σπουδαίος αθλητής και “σταρ” του ευρωπαϊκού μπάσκετ.. Εχθές στη κουβέντα μας σας είπα ότι τον χαρακτηρίζει μια ιδιαίτερη (για εμάς, όχι για τους Αμερικανούς) φιλοσοφία σε σχέση με τη πορεία του στο χώρο και την εξέλιξη της καριέρας του. Δεν αφήνει λεφτά στο τραπέζι. Καλές προτάσεις από ομάδες που θα του πρόσφεραν υψηλότερους αγωνιστικούς στόχους, ναι. Άνετα.. Καμία απογοήτευση για τους φίλους των πρασίνων. Το έχουμε γράψει και νωρίτερα.. Το όραμα της σελίδας για τον νέο Παναθηναϊκό περιλαμβάνει μια πολύ πιο fundamental μορφή επίθεσης η οποία θα βασίζεται σε ένα λεπτομερειακά δουλεμένο ball movement και θα περιλαμβάνει κίνηση και παράλληλες δράσεις σε δυνατή και αδύνατη πλευρά. Εάν ο Πασκουάλ οραματίζεται (σε αντίθεση δηλαδή με πέρυσι) να παρουσιάσει κάτι τέτοιο, ο γνωστός ως “ball stopper στην επίθεση” (λόγω της ροπής του να παίζει iso βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ) Κιθ ήταν μάλλον ακατάλληλος. Αντίθετα θα ήταν εξαιρετικός στο περυσινό στυλ επίθεσης των πρασίνων.. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει το σωστό “κομμάτι”. Όχι τον σούπερ-ήρωα.. Τον ρόλο αυτό θα αναλάβει το ίδιο το “σύστημα”. Και εφόσον φτάσουμε “εκεί” (καθόλου εύκολο), σας εγγυώμαι ότι θα σας αρέσει..