Ξωτικό της Βαλτικής..

Στα δάση της Βαλτικής βρήκε ο Παναθηναϊκός το δικό του ξωτικό ώστε να συμπληρώσει το backcourt του προσδοκώντας να φέρει λίγη από τη μαγεία της Λιθουανικής σχολής στο ΟΑΚΑ. Το Hoopfellas για τον Hoosier Λούκας Λεκαβίτσιους..

Silale, Lithuania..

Τελικά ο Τσάβι Πασκουάλ μοιάζει να είναι κοντά μας σε επίπεδο σκέψης και φιλοσοφίας. Το Hoopfellas ξεκίνησε την Offseason έχοντας κυκλώσει τα ονόματα των Γιάνις Στρέλνιεκς και Ντάνιελ Τάις οραματιζόμενο τον καινούργιο, πιο “ευρωπαϊκό” Παναθηναϊκό. Και αν ο Γερμανός υπέγραψε στους Σέλτικς, το περιτύλιγμα της επιλογής Λεκαβίτσιους δείχνει ότι οι πράσινοι θα μπορούσαν να είχαν προσανατολιστεί στον Λετονό ο οποίος κατέληξε στον Ολυμπιακό. Τόσο ο Στρέλνιεκς όσο και ο Λεκαβίτσιους έρχονται από θητεία σε σπουδαίο επιθετικό περιβάλλον με τη Brose και τη Zalgiris να τρέχουν τη περυσινή περίοδο τις δύο πιο fundamental επιθέσεις της Ευρωλίγκας εντός των οποίων μεγιστοποίησαν τα όχι ιδιαίτερα φανταχτερά individual χαρακτηριστικά των παιχτών τους δουλεύοντας σε βάθος σε βασικά στοιχεία όπως το screening, η κίνηση μακριά από τη μπάλα, η καλή κυκλοφορία, η επικοινωνία δυνατής και αδύνατης πλευράς κερδίζοντας σημαντικά σε χρόνους (ματσάροντας το όχι ιδιαίτερα καλό επίπεδο athleticism των μονάδων τους) απέναντι στις άμυνες. Άλλωστε η μπάλα όταν ταξιδεύει είναι πάντα πιο γρήγορη από οποιοδήποτε ζευγάρι πόδια.. Και οι δύο ομάδες λάνσαραν επιθέσεις με εξαιρετικό spacing που παρήγαγαν (όντας το ιδανικό πλαίσιο) καταστάσεις για όλους όσους βρίσκονταν στο παρκέ. Είναι σημαντικό λοιπόν αυτό να το κρατήσουμε αξιολογώντας τους δύο Βορειοευρωπαίους γκαρντ μέσα στη σεζόν. Τα νούμερα δε λένε πάντα την αλήθεια η οποία βρίσκεται στη βαθιά γνώση των δεξιοτήτων ενός αθλητή και τη μετάφραση αυτών σε ένα πιθανό διαφορετικό περιβάλλον.

Όπως σας έχω πει και στο παρελθόν το νεότερο κύμα προπονητών στο χώρο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ δείχνει μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Λιθουανούς παίχτες θεωρώντας τους πειθαρχημένους και καλοπροπονημένους . Αυτή η πεποίθηση είναι διάχυτη στους ευρωπαϊκούς πάγκους και δεν απέχει από τη πραγματικότητα. Άλλωστε μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες σχολές του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μια χώρα όπου το μπάσκετ είναι ..πρωτεύον στοιχείο διαβίωσης. Οι Λιθουανοί δεσμεύονται εύκολα σε μια κατάσταση, έχουν μάθει να ζουν με το μπάσκετ μαθαίνοντας το άθλημα στη σωστή του βάση και ειδικά οι νεότερες γενιές παιχτών είναι αρκετά coachable.

Hoosier

O Lekavicius είναι ο κλασσικός Soft speaking/Hard working τύπος αθλητή που αρέσει στους προπονητές. Αυτό τον βοήθησε σημαντικά στο περιβάλλον της Ζάλγκιρις όπως και η συνύπαρξη με τη δυναμική προσωπικότητα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ο οποίος άντλησε από το εσωτερικό κόσμο του παίχτη του δυνάμεις ενώ την ίδια στιγμή του εμφύσησε ότι ο φόβος συνεπάγεται πάγκο. Ο μόνος δρόμος για το παρκέ για τον Λεκαβίτσιους ήταν να μείνει επιθετικός σε κάθε του εκδήλωση ματσάροντας τα μειονεκτήματα του με τη πίεση που έβαζε το aggressiveness του στις αντίπαλες άμυνες. Αυτό οδήγησε σταδιακά στη “πίστη” που έχτισε ο αθλητής μέσα στο περιβάλλον της Ζάλγκιρις. Είναι το σημείο όπου πραγματικά μπορεί να δείξει ένας νέος αθλητής τι μπορεί να κάνει.. Άλλωστε εάν θυμάστε και από τη περυσινή σεζόν, τα περισσότερα ξεσπάσματα του Σάρας απέναντι στον νεαρό γκαρντ εκδηλώνονταν τις στιγμές που αυτός δίσταζε. Η βελτίωση του στο κομμάτι της απόφασης ήταν παραπάνω από εμφανής. Αυτό δείχνει ανταπόκριση στις απαιτήσεις και ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Έχω δει πολλούς τέτοιους παίχτες να πνίγονται υπό το βάρος της “απόδειξης” αδυνατώντας όσο και εάν το ήθελαν να φτάσουν στο σημείο που ανταποδίδουν στον προπονητή τους την ένδειξη εμπιστοσύνης.

H διαδρομή του στον χώρο τα λέει όλα. Γεννημένος στο Silale (μια πόλη όχι μεγαλύτερη των 6000 κατοίκων) έμαθε το άθλημα από τον μεγαλύτερο αδελφό του, τη διαδρομή του οποίου στον σχολικό αμερικανικό αθλητισμό αρνήθηκε να ακολουθήσει. Στα καταπράσινα δάση της πόλης γυρνάει κάθε καλοκαίρι ξεκινώντας τρέξιμο νωρίς το πρωί συνήθεια που όπως ο ίδιος ισχυρίζεται τον βοήθησε να είναι σήμερα ένας από τους γρηγορότερους παίχτες. Ζούσε και ζει για το μπάσκετ. Όταν μεγαλώνοντας και πριν μετακομίσει στα 15 του στο Κάουνας, οι φίλοι του έκαναν κάτι διαφορετικό τα βράδια της Παρασκευής αυτός έμενε στο γήπεδο μέχρι να του κλείσουν τα φώτα. “Ξόδευα 5 με 8 ώρες ημερησίως σε ένα γήπεδο που βρισκόταν δύο ώρες μακριά από σπίτι μυ” λέει χαρακτηριστικά. Η αίσθηση της αυτοτιμωρίας είναι ενδεικτική για το work ethic του. Μετά από μια χαμένη βολή, ένα χαμένο ελεύθερο σουτ ή μια κακή βραδιά έμενε με τις ώρες στο γήπεδο για να “διορθώσει” τον εαυτό του. Workhorse.. Η συνέχεια ήταν η λογική εξέλιξη με τον Λούκας να φτάνει μέχρι την Εθνική ομάδα. Είναι σημαντικό για ένα τέτοιο παιδί στα 23 του να παίρνει μια τέτοια ευκαιρία. Μια πραγματική Dream job. Για όσους δε γνωρίζουν ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης ή ο Παναθηναϊκός είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς μεταξύ των Λιθουανών αθλητών..

Scoring PG μεν, ανάγκη για αλλαγή της επιθετικής φιλοσοφίας δε..

Το πιο δυνατό σημείο στην αγωνιστική ταυτότητα του Λεκαβίτσιους είναι η πίεση που βάζει στην αντίπαλη άμυνα με τον aggressive χαρακτήρα του. Ο αριστερόχειρας Λιθουανός είναι PnR PG με την έννοια ότι σε αυτό το πλαίσιο είναι πιο παραγωγικός αλλά και τη σημαντική σημείωση ότι λειτουργεί πρωτίστως ως εκτελεστής. Σκεφτείτε ότι η 1-4 Low Stack κομπίνα ήταν αυτή που ενεργοποίησε σε μεγαλύτερο ποσοστό η Ζάλγκιρις πέρυσι στο κλείσιμο των περιόδων με αυτόν στο παρκέ ως ένα εκ των βασικών safe plays της. Η 2-3 Ηigh Set επίσης. Ο Γιασικεβίτσιους ήθελε τον Λιθουανό PG του στον άξονα διαθέτοντας παράλληλα ψηλούς (Γιανκούνας, Γιαφτόκας) οι οποίοι μετά το pick μπορούσαν να σκρινάρουν με το σώμα τους ανοίγοντας διαδρόμους για το αριστερό του drive. Το Running floater αποτελεί βασικό τρόπο έκφρασης του Λεκαβίτσιους. Το δουλεύει εξαιρετικά μετρώντας τη στάση του σώματος του αντίπαλου ψηλού μπαίνοντας με ντρίμπλα στον άξονα. Οι ομάδες που θα αναμείξουν βαριά κορμιά (αμυνόμενα στον screener του Παναθηναϊκού) στα PnRθα αντιμετωπίσουν μεγάλο πρόβλημα με τον Λιθουανό τη σεζόν που έρχεται..Έχει καλό body control και μπορεί να εκτελέσει τα off balance με επιτυχία.

Ένα στοιχείο που νομίζω ότι πρέπει να δουλέψει στο ΟΑΚΑ με το staff των πρασίνων είναι η συμπεριφορά του πατώντας στο ζωγραφιστό και παίζοντας κατά μήκος της τελικής γραμμής. Η έκφραση που τον χαρακτηρίζει στο κομμάτι της απόφασης είναι “πρώτος χρόνος”. Το σύνολο των αποφάσεων του που παίρνονται σε πρώτο χρόνο μετά τις δύο πρώτες προωθητικές ντρίμπλες πατώντας “ζωφγραφιστό” είναι ως επί το πλείστον επιτυχημένο. Γλιστράει εξαιρετικά προς τα μέσα μυρίζοντας την ανισορροπία του ψηλού ή την αδυναμία να χαμηλώσει και τελειώνει ενώ είναι το είδος του γκαρντ που δε φοβάται την εκτέλεση πάνω σε επαφή (μέρος της γοητείας του underground-παλαιάς σχολής παιχνιδιού του). Στην 1-3-1 της Ζάλγκιρις σημάδεψε με πολύ υψηλό ποσοστό το “4” (συνήθως Μότουμ) στη γωνία (πάλι σε πρώτο χρόνο) ώστε οι Λιθουανοί να εκμεταλλευτούν την ικανότητα του Αυστραλού να εκτελέσει τα short 3s από τη γωνία. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δε βρει άμεσα χώρο και μπει στη δεύτερη ζώνη (δάσος από χέρια). Το μέγεθος, τα πατήματα του και τα κοντά του άκρα δε του επιτρέπουν να βάλει τη μπάλα εκεί που θέλει πάντα και από εκεί προήλθε ένα μεγάλο ποσοστό των λαθών του. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους του λείπει η ικανότητα να κόψει την άμυνα στα δύο με skip passes (τις οποίες γκαρντ όπως οι Μίσιτς-Ουέστερμαν με το μέγεθος τους μπορούν να εκτελέσουν), χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να απογειώσει μια Dribble drive Motion επίθεση.

Πέρυσι η σελίδα ακόμα και πριν τις ημέρες Πασκουάλ εστίασε στη φύση της επίθεσης των πρασίνων η οποία ήρθε σε αντίθεση με τη δουλειά του Καταλανού τεχνικού στη Βαρκελώνη. Παρουσίασαν μια επίθεση με ροπή στη προσωπική φάση η οποία τους έκανε σε πολλές των περιπτώσεων προβλέψιμους με αποκορύφωμα τη σειρά των playoffs απέναντι στη Φενέρ. Το Hoopfellas δικαιολόγησε την επιλογή του Πασκουάλ προς αυτή τη κατεύθυνση ως “πρακτική” με την έννοια του ότι βρήκε ένα συγκεκριμένο σύνολο παιχτών το οποίο θα είχε αντικειμενικές δυσκολίες να πιάσει το μάξιμουμ της ατομικής παραγωγικότητας εκάστως προσπαθώντας να δουλέψει εν μέσω της σεζόν κάτι διαφορετικό. Οι δεξιότητες τους φώναζαν για αυτό άλλωστε.. Νομίζω ότι φέτος ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να κοιτάξει προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Με τον Λεκαβίτσιους στο back up “1” οι πράσινοι είναι υποχρεωμένοι να επενδύσουν στη θέση “2” σε έναν παίχτη με τεσταρισμένη ποιότητα (αυτό πληρώνεται) ο οποίος εκτός από ανεπτυγμένα scoring insticts θα διαθέτει πολύ καλή περιφερειακή εκτέλεση και ικανότητα να ανέβει στο “1” εφόσον χρειαστεί. Για αυτό κατά τη ταπεινή μου γνώμη η επιλογή του “καλύτερου σκόρερ και one on one παίχτη των τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη” Κιθ Λάνγκφορντ πιθανόν δεν είναι η ενδεδειγμένη. Ναι, από τα εμπορικά ονόματα της αγοράς, ο Goudelock θα ήταν καλύτερη επιλογή (ως executive shooter) όμως ιδανικά οι πράσινοι θα χρειαστούν παίχτη που να μπορεί να ανέβει και στο “1”. Κυρίως όμως θα πρέπει να χτίσουν μια επίθεση που θα βασίζεται περισσότερο στο ball movement. Εάν περιμένουν ότι ο Λεκαβίτσιους σε μια pure one on one επίθεση θα λειτουργήσει βλέπω να φτιάχνουμε λίστες χειμωνιάτικα..

Δημιουργία και σουτ

Ο Λεκαβίτσιους όπως καταλαβαίνετε δεν είναι ο σπουδαίος δημιουργός oύτε έχει τόσο ανεπτυγμένο playmaking ώστε να κάνει τη διαφορά στο μισό γήπεδο. Είναι ένα κομμάτι το οποίο θα κληθεί να βελτιώσει σε μια ομάδα με περισσότερο ατομική ποιότητα από τη Ζάλγκιρις και περισσότερο “οπλισμό” στην επίθεση της. Ο Παναθηναϊκός θα απαιτήσει από τον Λεκαβίτσιους να είναι πιο passive σε αντίθεση με τη περυσινή ομάδα του η οποία βασιζόταν σημαντικά στο instant scoring και τη ροπή του να πάει προς το καλάθι. Η άκρως ικανοποιητική AST/TO αναλογία (3.5/1.7) και η θέληση του παίχτη να πασάρει (willing passer, το απέδειξε όποτε χρειάστηκε) είναι μια καλή βάση. Τεχνικά άλλωστε απέχει από το να θεωρηθεί άρτιος ενώ και τεχνική της πάσας του δεν είναι ακριβώς υψηλού επιπέδου. Στα λεπτά του η Ζάλγκιρις έδειχνε μια ροπή στη PnR επίθεση . Άλλωστε ήταν Νο4 σε πόντους ανά κατοχή σε αυτή τη κατάσταση στη διοργάνωση με 0.997 πίσω από τους Ντε Κολό-Τεόντοσιτς της ΤΣΣΚΑ (η οποία λάνσαρε μια Heavy Pick & Roll επίθεση άρα και επένδυσε περισσότερο σε αυτές τις καταστάσεις) και τον Γιούλ. Το “κλειδί” βέβαια είναι στην εικόνα. Ο Λεκαβίτσιους δεν είναι ο γκαρντ που θα σημαδέψει σε συχνότητα το dive του ψηλού. Συνεργάστηκε αρμονικά με τον Γιανκούνας (ο Σάρας τους έβαζε συχνά μαζί στη δυνατή πλευρά σε 2-2 καταστάσεις) στον άξονα δουλεύοντας με υπομονή (συχνά rescreens στο ίδιο) για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, ποντάροντας κυρίως στο pop out του βετερανού της ομάδας. Χρησιμοποιεί πολύ τη bounce πάσα βγαίνοντας από το σκριν με τη μπάλα και ψάχνει σε συχνότητα τον υποστηρικτό ψηλό της αδύνατης πλευράς χαμηλά. Κυνηγάει με λίγα λόγια την απλή πάσα γιατί αυτή μπορεί να κάνει. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πήρε έναν αρκετά αποτελεσματικό Pick & Roll γκαρντ, όχι όμως σπουδαίο playmaker όπως ήταν το ζητούμενο πίσω από τον Καλάθη από το ξεκίνημα της περυσινής σεζόν.

Πάμε και στη περιφερειακή εκτέλεση.. Ο Λεκαβίτσιους είναι αξιόπιστος σουτέρ και αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ο Τσάβι Πασκουάλ τον επέλεξε για να πλαισιώσει τον Νικ Καλάθη στον “άσσο”. H εκτέλεση του μετά από ντρίμπλα σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα του στo αριστερό running floater είναι σχεδόν ολόκληρη η αλήθεια για τη παραγωγικότητα του στις PnR καταστάσεις. Γκαρντ που μπορούν να εκτελέσουν το midrange μετά από ντρίμπλα είναι πιο δύσκολα αναγνώσιμοι στο σύγχρονο μπάσκετ και αυτή τους τη δεξιότητα τη κεφαλαιοποιούν σε χώρους καθώς οι άμυνες είναι υποχρεωμένες να προσαρμοστούν. Ο ψηλός που θα μείνει Flat και όχι σε πολύ καλή αμυντική ισορροπία απέναντι στον Λιθουανό θα τη πατήσει. Ο μηχανισμός του δεν είναι άρτιος μια και απελευθερώνει ένα χρόνο πιο γρήγορα στη διαδικασία που ξεκινά όταν αφήνει τα πόδια του από το έδαφος όμως αυτό χαρακτηρίζει πολλούς βραχύσωμους γκαρντ χωρίς τα πολύ δυνατά πατήματα μιας και είναι ο μόνος τρόπος να προλάβουν το μακρύτερο χέρι του ψηλότερου αμυνόμενου. Στη περίπτωση του Λεκαβίτσιους δεν είναι όμορφο αλλά είναι αποτελεσματικό.

Ο Τρινκιέρι για παράδειγμα αποφάσισε να τον παίξει UNDER στο PnR στη Βαμβέργη και του χάρισε μια career night (29 πόντοι).. Οι προπονητές στη λιθουανική λίγκα που εκτιμούσαν διαφορετικά τα scoring insticts του (παράμετρος πολύ πιο σημαντική από τον ψυχρό αριθμό ενός ποσοστού στη περιφερειακή εκτέλεση) δεν ακολουθούσαν αυτοί τη τακτική όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η γενικότερη φιλοσοφία που τους χαρακτηρίζει και τα “εργαλεία” τους δε τους επέτρεπαν να ακολουθήσουν πιο επιθετικές αμυντικές προσεγγίσεις (“αλλαγή” για παράδειγμα τη στιγμή που ο Γιανκούνας είναι unmatched χαμηλά). Σήμα-κατατεθέν του είναι ένα μικρό άλμα πριν την εκτέλεση το οποίο τον βοηθά να βρει ισορροπία μπαίνοντας στη περίοδο εκτέλεσης. Πολύ αποτελεσματικός σουτέρ προσωπικών αν και το φυσικό πακέτο του δε τον βοηθάει να επισκέπτεται με μεγάλη συχνότητα τη γραμμή της φιλανθρωπίας. Πέρυσι σούταρε 54 προσωπικές σε 30 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα..

Αμυντικό κομμάτι

Εδώ θα χρειαστεί μελέτη. Νομίζω πως στο “τριφύλλι” θα είναι αναγκαίο να λάβουν υπόψιν στους την επιρροή που θα έχει στη στελέχωση του ρόστερ η προσθήκη ενός PG με συγκεκριμένο πακέτο όπως ο Λεκαβίτσιους ώστε να καλύψουν κενά που πιθανόν θα δημιουργηθούν στο αμυντικό κομμάτι. Σε ένα defensive minded σύνολο που κατευθύνθηκε πέρυσι σε επιθετικές άμυνες στο μισό γήπεδο (ιδιαίτερο στο δεύτερο μισό της σεζόν) το limited φυσικό πακέτο του Λιθουανού είναι δεδομένο ότι μπορεί να αποτελέσει στόχο και πηγή miss matches. Ο Λεκαβίτσιους εκτός του μειονεκτήματος του ύψους, δεν έχει μακριά άκρα και κυρίως τα πόδια του Τζέιμς για να ακολουθήσει ψηλά την εκτέλεση αντίπαλων περιφερειακών (για ψηλούς ούτε λόγος). Ενώ το effort του είναι παραπάνω από αξιόλογο (δε θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι για έναν γκαρντ χωρίς ιδιαίτερα αθλητικά χαρίσματα και με αυτό το φυσικό πακέτο) και η μαχητική του διάθεση (δε φοβάται να φάει σκριν ή να βουτήξει για μπάλες θυσιάζοντας το κορμί του στην ακτίνα δράσης του) αξιοσημείωτη, η συνολική του συμπεριφορά σε συνάρτηση με την αμυντική κατεύθυνση μιας ομάδας που λογίζεται στην ευρωπαϊκή ελίτ κρίνεται limited. Ο Γιασικεβίτσιους συχνά τον τοποθέτησε απέναντι σε off guards που σούταραν σε ball screen επιθέσεις μισού γηπέδου όμως γρήγορα διαπίστωσε ότι μετά το σκριν που “έτρωγε” ήταν σχεδόν αδύνατη να ακολουθήσει στην εκτέλεση λόγω έλλειψης μεγέθους και elite athleticism (όπου σταδιακά η Ζάλγκιρις τοποθετούσε ψηλότερο παίχτη). Το footwork του επίσης θέλει δουλειά. Συχνά έχανε τη θέση του απέναντι σε αλλαγή κατεύθυνσης του αντίπαλου ballhandler ενώ στη πίσω γραμμή ήταν non factor παρά τη θέληση του για συνέπεια στα Box outs. Πάνω στη μπάλα ήταν average καθώς δε πρόκειται για ball hawk με πιο αδύναμο σημείο τα πλάγια βήματα του απέναντι σε close out επίθεση.

Οι πράσινοι διαθέτουν ήδη δύο guards με μέγεθος (Καλάθης, Παππάς) και θα πρέπει σίγουρα να λάβουν υπόψιν τους τα αμυντικά ένστικτα των πιθανόν μεταγραφικών στόχων τους στις πλάγιες θέσεις από τη στιγμή που ο Λεκαβίτσιους θα έχει τουλάχιστον τα 15 λεπτά του back up PG στο rotation. Η Ζάλγκιρις πέρυσι βασίστηκε στο μέγεθος της frontcourt της για να καλύψει τη παρουσία γκαρντ όπως αυτός και ο Πάνγκος όμως ήταν φανερό ότι σε υψηλό επίπεδο η έλλειψη athleticism (ως συνέχεια του μειονεκτήματος της σωματοδομής των βασικών PG της) της στοίχισε. Αυτό προσπάθησε να αλλάξει άλλωστε φέτος στην offseason με τους O’Neale-White-Davies και φυσικά τον Bost στο “1”.

Επιλογή στη σωστή κατεύθυνση με τη προσδοκία να αποτελέσει τη.. σωστή επιλογή.

Ο Παναθηναϊκός με τον Λούκας Λεκαβίτσιους έκανε μια επιλογή στη σωστή κατεύθυνση η οποία περιέχει πολλά από εκείνα τα συστατικά τα οποία η σελίδα μας είχε χαρακτηρίσει ως “πυξίδα” στην αγορά. Ένα παιδί νέο, φιλόδοξο, με σωστή νοοτροπία, κίνητρο και δίψα για να αποδείξει και κυρίως ένας αθλητής που έχει δεσμευτεί με το άθλημα δουλεύοντας μανιωδώς για την ανάπτυξη του. Τέτοιοι παίχτες όπως σας έχω πει είναι πιθανόν να δυσκολευτούν κατά τη μετάβαση τους σε ένα διαφορετικό περιβάλλον όμως μπορούν να δώσουν ώθηση στην ομάδα όταν συνήθως στο δεύτερο μισό της σεζόν αρχίζουν να αναπτύσσουν τα χαρακτηριστικά τους εντός του καινούργιου πλαισίου που θέτει ο προπονητής. Ο Λεκαβίτσιους έχει πολλά πράγματα να βελτιώσει στο ΟΑΚΑ και ναι, ίσως οι πράσινοι χρειάζονταν έναν πιο έτοιμο περιφερειακό παίχτη ο οποίος θα αποτελέσει άμεσα πυλώνα στο παιχνίδι τους. Όμως εδώ ξεκινάει όλο το παιχνίδι.. Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να βελτιώσει και να αναπτύξει παιδιά όπως ο 23χρονος Λιθουανός. Αυτό επιβάλλει την ύπαρξη τεχνογνωσίας, πλάνου για τον αθλητή και την ύπαρξη πίστης και υπομονής σε ολόκληρο τον οργανισμό. Η αποτελεσματικότητα λοιπόν της συγκεκριμένης μεταγραφικής κίνησης βρίσκεται στα χέρια των πρασίνων. Η οπτική τους (και το όραμα για το καινούργιο αγωνιστικό στυλ της ομάδας) θα καθορίσει τους ρυθμούς βελτίωσης και σε προσωπικό επίπεδο. Μπορεί ο Παναθηναϊκός ακόμα να δημιουργεί νέους Λάκοβιτς ή Μπατίστ..; Ξέρετε, η ύπαρξη αυτής της γνώσης ισοδυναμεί σε πολλές των περιπτώσεων με τη κατάκτηση τίτλων, με την έννοια πως όταν τη κατέχεις μπορείς να φτάσεις στο σημείο του να μετατρέπεις σε χρυσάφι ότι πιάνεις στα χέρια σου.. Τότε, και λαμβάνοντας υπόψιν το μέγεθος του brand, η επιστροφή στη κορυφή θα είναι θέμα χρόνου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Τσάβι Πασκουάλ πλέον..

Υ.Γ: Στην Οργουελική δυστοπία του “Μεγάλου Αδελφού” η συρρίκνωση της γλώσσας αποτελεί εργαλείο για τον περιορισμό της σκέψης. H μείωση των λέξεων συντελούσε στη μείωση του πνευματικού επιπέδου και σε μια κατεύθυνση ανάλογη με αυτή των πρωτόγονων, πιο απλοϊκών κοινωνιών τη στιγμή που οι πιο ανεπτυγμένες δημιούργησαν πιο πολύπλοκα γλωσσικά συστήματα.

Αυτό που θέλω να πω είναι το να μη περιορίζουμε τη σκέψη σας σε 20-25 ονόματα γνωστών παιχτών από Euroleague/Eurocup τα οποία συνεχώς ανακυκλώνονται ως πιθανοί μεταγραφικοί στόχοι των ομάδων μας. Είναι ρηχό και βαρετό, πολεμάει τη σκέψη και τη φαντασία μας. Η αγορά είναι τεράστια και απλώνεται σε όλα τα μήκη του πλανήτη. Οι “αιώνιοι” θα περιμένουν τουλάχιστον εως τα μέσα Ιουλίου λοιπόν..

Η offseason δεν είναι ευκαιρία μόνο για όνειρα και φήμες αλλά και για μια βαθύτερη βουτιά στη παγκόσμια δεξαμενή παιχτών η οποία για όλους εμάς σε αυτή τη κοινότητα μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στον τρόπο που ενημερωνόμαστε και αξιολογούμε ώστε μέσα στη σεζόν και ενόψει της επόμενης offseason να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, περισσότερα εφόδια σε επίπεδο γνώσης και κυρίως σκέψης. Ανοίξτε πόρτες, διαβάστε, κρατήστε σημειώσεις, αξιολογείστε και θα δείτε όσο τρέχει ο καιρός το πως μπορούμε όλοι μαζί να βελτιώσουμε την οπτική μας σε συνάρτηση με την αγορά και συνολικά το άθλημα..

Y.Γ2: Επειδή δε μπορώ να δω πάλι οποιαδήποτε Baskonia/Βrose να τον υπογράφει φέτος ή την επόμενη σεζόν.. Δε θα το αντέξω.. Ο Pat Connaughton (24-SG-1.96) είναι ένας παίχτης ο οποίος έχει αστεράκια, βελάκια κτλ στη scouting database του Hoopfellas από τα χρόνια του Notre Dame (συμπαίχτης του Auguste). To 2015 τον είχα τοποθετήσει στο τέλος του δευτέρου γύρου όμως οι Νετς τον επέλεξαν στο Νο41 στέλνοντας τον στο Πόρτλαντ. Τα δύο πρώτα χρόνια (τα οποία ήταν και εγγυημένα σε επίπεδο συμβολαίου) πέρασαν και ο G/F από τη Μασσαχουσέτη είχε πολύ μικρή συμμετοχή με τα προγνωστικά να εμφανίζουν ως σημαντική τη πιθανότητα οι Μπλέιζερς να κάνουν opt out μέχρι τις 15/7. Φέτος μοιάζει πιθανό να βρει συμβόλαιο από άλλη ομάδα όμως φαίνεται ότι το παιχνίδι του δε τον βοηθάει να μακροημερεύσει στη μεγάλη λίγκα.

Ο Connaughton είναι παίχτης ο οποίος μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στην Ευρώπη. Πρόκειται για σπουδαίο σουτέρ (εξαιρετικός από θέση) ο οποίος συνδυάζει φυσικά προσόντα (6’9” wingspan, δυνατός κορμός), athleticism (δυνατά πόδια, εξαιρετικό agility όπως αυτό μεταφράζεται στο ευρωπαϊκό μπάσκετ), υψηλό IQ και μια αρκετά ανεπτυγμένη αίσθηση για το παιχνίδι. Eίναι ο τύπος του σουτέρ που μπορεί να περάσει πάνω από την άμυνα και καρφώσει (πιάνοντας λόμπες στη πίσω γραμμή)..

..ή να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να πασάρει εξαιρετικά παίζοντας ένα low mistake παιχνίδι σε επίπεδο shot selection και γενικότερα αποφάσεων. Εξίσου ικανός στο μισό αλλά και στο ανοιχτό γήπεδο. Πληθωρικό ταλέντο που έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται αναφορικά με τους ρόλους του(στη 1 in – 4 out των Fighting Irish έπαιζε αρκετά στο “4”) καλύπτοντας τις τρεις ενδιάμεσες θέσεις. Αυτό το παιδί πιστεύω ότι στη σωστή κατάσταση μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στην Ευρώπη. Ειδικά δίπλα σε playmakers όπως ο Καλάθης ή Σπανούλης (και με το κατάλληλο spacing) που θα τον βάλουν με τη μπάλα στα καλά του σημεία. Σημαντικό το ότι μπορεί να αμυνθεί με επιτυχία και στις δύο γραμμές. Μάτια ανοιχτά για τον Connaughton λοιπόν. Κάτι μου λέει ότι θα τα ξαναπούμε για αυτόν σύντομα..

Y.Γ2: Όταν ανακοινώθηκε ο Στρέλνιεκς, οι δύο περιφερειακοί που ήθελα για τους ερυθρόλευκους ήταν οι Χίγκινς- Ντίμπλερ. Ο πρώτος (ανανέωσε με τη ΤΣΣΚΑ), ο οποίος θα έπαιρνε το μεγάλο συμβόλαιο στη φετινή offseason, διαθέτει το πλήρες περιφερειακό πακέτο (σουτ, drive, άμυνα, ικανός να ανέβει μέχρι και στο “1” -χωρίς να χάσει σε ποιότητα του παιχνίδι σου- παίζοντας και τις τρεις περιφερειακές θέσεις) και ο δεύτερος ήταν ο ιδανικός πλάγιος “σπεσιαλίστας” (σε επίπεδο εκτέλεσης) των 10-12 λεπτών που μπορεί να ανεβάσει την επίθεση σου με την ικανότητα του να ευστοχήσει σε σουτ , ειδικά από θέση. Οι ερυθρόλευκοι θα πάνε σε PG από ότι φαίνεται, σωστά γιατί ο Χίγκινς (που ήθελε η σελίδα) έχει χαρακτηριστικά που δεν υπάρχουν σε πλάγιο στην Ευρώπη (εκτός του Μπογκντάνοβιτς) σε αυτό το επίπεδο. Η επιλογή ενός PG πλέον είναι σαφώς πιο συμβατή με τη κατάσταση στο υπόλοιπο ρόστερ.

Υ.Γ3: O Πασκουάλ στο παρελθόν έχει επιδείξει μια διαφορετικότητα στις απόψεις σχετικά με τη στελέχωση της γραμμής ψηλών. Έχουμε δει από Σάμιουελς-Λαουάλ-Ντόρσεϊ μέχρι και Λαμπέ-Τόμιτς-Πλάις.. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τουλάχιστον δύο γρήγορους ψηλούς και όχι μια πλειάδα από βαριά κορμιά. Είδατε πως άλλαξε φέτος η ισορροπία των τελικών όταν “μπήκε” ο Γκιστ και οι πράσινοι μπόρεσαν να γίνουν πιο επιθετικοί στο αμυντικό κομμάτι.. Θέλω να πιστεύω ότι στο “τριφύλλι αναζητούν το βάθος. Με τον Μήτογλου θα γίνει άμεσα συνάντηση..