“Έρχεται κάποια στιγμή όπου η μεγαλειότητα μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, τον νου και τη καρδιά, για να αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του.. ” Το Hoopfellas γράφει για τον πέμπτο τελικό και τη κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό του Τσάβι Πασκουάλ..

 

Με μια πραγματικά επιβλητική για πέμπτο, τόσο οριακό ματς,  εμφάνιση ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ άλλαξε από την αρχή τον αέρα στην ατμόσφαιρα του ΣΕΦ προετοιμάζοντας τους φίλους του Ολυμπιακού για αυτό που θα ακολουθούσε. Επιστροφή στη κορυφή για το “τριφύλλι” με νταμπλ στη πρώτη σεζόν της μετά-Διαμαντίδη εποχής. Αντίδραση σε συλλογικό επίπεδο ανάλογη με τη πρώτη σεζόν μετά από μια εξίσου σημαντική απώλεια της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας.. Και στις δύο περιπτώσεις, ο οργανισμός του Παναθηναϊκού κλήθηκε να πάρει μια απόφαση για το μέλλον του (εξ ου και ο τίτλος). Και αυτή ήταν να ..συνεχίσει.

 

 

Πολλά τα “οκτάνια” του Παναθηναϊκού..

Νομίζω ότι κάπου στο μέσο του τρίτου παιχνιδιού φάνηκε ότι ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα με τη καλύτερη φυσική κατάσταση στο ματσάρισμα , γεγονός που αποδείχθηκε καταλυτικό όσο προχωρούσαμε πιο βαθιά στη σειρά. Είναι κατάκτηση των πρασίνων αυτών και “ήττα” του ερυθρόλευκου staff γιατί είναι μια κατάσταση άμεσα συνδεδεμένη με τη διαχείριση και τις αποφάσεις που παίρνει ο προπονητής σε ολόκληρη της σεζόν ζυγίζοντας κάθε φορά τον αστάθμητο παράγοντα της ξαφνικής “απώλειας” ή του μη προγραμματισμένου “αδειάσματος” κάποιου αθλητή για διαφορετικούς λόγους. Όταν οι πράσινοι το καλοκαίρι τοποθετούσαν τον Μάικ Τζέιμς δίπλα στον Καλάθη είχαμε μιλήσει για το όραμα ενός non stop-motor backcourt το οποίο θα έκανε τη διαφορά στο τέλος της σεζόν. Και εάν με τη Φενέρ αυτό δε λειτούργησε με τον Παναθηναϊκό να μη μπορεί να βάλει τη ταχύτητα του στην εξίσωση της σειράς, στους τελικούς της ελληνικής λίγκας έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στον αντίπαλο.

Ο πέμπτος τελικός ήταν (κυρίως) θέμα δυνάμεων και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ασχέτως εάν αρνιόταν νωρίτερα να το παραδεχτεί (για τους δικούς του λόγους, απόλυτα σεβαστό ενώ “τρέχει” η σειρά) ήξερε πολύ καλά ότι η πιο well conditioned ομάδα δεν είναι η δική του. Τα “οκτάνια” του Παναθηναϊκού ήταν πολλά όπως αποδείχθηκε για αυτόν τον Ολυμπιακό ο οποίος ήθελε πάρα πολύ αλλά δε μπορούσε να ακολουθήσει ειδικά από τη στιγμή που το πρόβλημα του Μπουρούση υπέδειξε στους πράσινους ότι πρέπει να χαμηλώσουν, όντας πιο επιθετικοί και ανεβάζοντας την ένταση στην άμυνα τους με το Step up του Γκιστ να αποδεικνύεται καθοριστικό δεδομένου του ότι του έδωσε την ευκαιρία στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό να “κλειδώσει” την επίθεση του αντιπάλου.  Τα “οκτάνια” του Παναθηναϊκού αξιοποιήθηκαν άριστα εντός του αρτιστικού μυαλού του Τσάβι Πασκουάλ ο οποίος έκανε λάθη αλλά ήταν ξεκάθαρα ο προπονητής με τη μεγαλύτερη παρέμβαση στη σειρά πιάνοντας το απόλυτο στον τρόπο που διαχειρίστηκε το rotation  και κυρίως στον τρόπο με τον οποίον έπαιξε με τις έξτρα ανάσες της ομάδας του στα δύο τελευταία ματς.

Space the Paint

Πάνω σε αυτή τη φυσική υπεροχή των πρασίνων έχτισε το πλάνο και κάθε δράση της ομάδας του στο πέμπτο ματς ο Καταλανός κόουτς σε άμυνα και επίθεση με στόχο να πάρει το τιμόνι και να απογοητεύσει τον αντίπαλο. Είναι ξεκάθαρο ότι οι στόχοι του Παναθηναϊκού και η διάταξη της ομάδας είχε τη βάση της σε αυτό το κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός “πόνταρε” όλα του τα λεφτά στη προσωπική φάση σε άμυνα και επίθεση, γνωρίζοντας ότι οι παίχτες με τις περισσότερες ανάσες θα έχουν πλεονέκτημα στις ένας με έναν καταστάσεις. Εκτός αυτού πρόκειται και για έναν δρόμο που έχει περπατήσει η ομάδα μέσα στη σεζόν..

Η Guard oriented, 4out-1in με αρχές από τη Dribble drive Motion επίθεση (η οποία αποτελεί το νέο trend στο αμερικανικό κολεγιακό μπάσκετ) κατάφερε να βάλει στον αντίπαλο περισσότερο προσωπικό effort και τρεξίματα στην άμυνα με το δίδυμο Καλάθη-Τζέιμς ως main ballhandlers να υπερτερούν συνεχώς στο πρώτο βήμα τιμωρώντας την επιμονή του κόουτς Σφαιρόπουλου να μη δίνει βοήθειες φοβούμενος ότι η  ανάμειξη των παιχτών του σε πολλαπλά rotations θα τους καταβάλλει.  Ο Ολυμπιακός ουσιαστικά κλήθηκε να παίξει απέναντι στη φύση του.. Την ίδια ώρα ο αντίπαλος άλλαζε στο ίδιο format συνεχώς κατεύθυνση στη PnR επίθεση του (dive Gist,  using low blocks ανάλογα με τη θέση της μπάλας με τον Μπουρούση, pop out/dribble penetration/ “κλείδωμα” εσωτερικού ή εξωτερικού miss match με Σίνγκλετον) κατάσταση που έκανε την επίθεση του πιο πληθωρική από ότι στη πραγματικότητα ήταν.

 

Ο τρόπος που “καθάριζε” τον χώρο χαμηλά ο Παναθηναϊκός (ακόμα και σε εισαγωγή της μπάλας από άουτ) έδειχνε το πόσο επέμενε στη προετοιμασία ο προπονητής του σε αυτό ως βασικό, απαράβατο κανόνα της επίθεσης.

Σε πιο στατικές καταστάσεις ο Τσάβι Πασκουάλ τοποθετούσε στη πλευρά του δυνατού χεριού του Τζέιμς (δεξί) και συγκεκριμένο στη γωνία (Corner-3) τον Γκάμπριελ (σε δύο περιπτώσεις και τον Φώτση) ώστε να κρατήσει απασχολημένη τη βοήθεια της τελικής γραμμής, και τον Σίνγκλετον ψηλά στον άξονα  δημιουργώντας Sideline Triangle καταστάσεις για τις οποίες μιλήσαμε σε  προηγούμενη ανάρτηση ενώ ομολογώ πως μου άρεσε  το γεγονός ότι είδαμε τον Παναθηναϊκό να τρέχει δράσεις τις οποίες σημειώσαμε λίγες ημέρες πριν ως απούσες και αναφέρομαι σε κοψίματα του Καλάθη στη πλάτη της άμυνας (στα  post ups του Μπουρούση αποτελούσε την υποστήριξη στην αδύνατη πλευρά με το μίνιμουμ κέρδος για τους φιλοξενούμενους την αποτροπή “μεγέθους” στη βοήθεια χαμηλά) και τα flat screens στα 9 μέτρα για τον Τζέιμς ώστε να περάσει με συγκεκριμένη ταχύτητα και απόσταση τη γραμμή του τριπόντου επιτιθέμενος κατά μέτωπο στην άμυνα από τη περιοχή του άξονα.

 

Σημείωση: Τελικά εκεί που μετρούσε, είδαμε το πόσο ανέβηκε ο Καλάθης όταν ο Παναθηναϊκός χαμήλωσε και απέκτησε σημείο αναφοράς στο Pick&Roll με τον Γκιστ να πατάει καλύτερα στο παρκέ αυξάνοντας τα λεπτά του ως βασική επιλογή στο “5”. Δεν είναι φυσικά μόνο η συγκεκριμένη κατάσταση.. Η πιο επιθετική φύση της πράσινης άμυνας με αυτό το compact σχήμα παράγει περισσότερα λάθη και συνθήκες ανοιχτού γηπέδου, πλαίσιο που βοηθάει τον Καλάθη, συν το ότι ο Spread χαρακτήρας της επίθεσης δημιουργεί μεγαλύτερους χώρους στο ζωγραφιστό.

 

Αδυναμία δημιουργίας πλεονεκτήματος ίσον αδιέξοδο

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Ολυμπιακός βίωσε την εικόνα κατάρρευσης που χαρακτηρίζει μια ομάδα της οποίας το βασικό όπλο έχει απενεργοποιηθεί. Οι ερυθρόλευκοι βάσισαν φέτος ολόκληρη τη λειτουργία της επίθεσης τους στη δημιουργία miss matches και τις ένας εναντίον ενός καταστάσεις (που απαιτούν παραπάνω ντρίμπλα) ποντάροντας στον άξονα των Σπανούλη-Πρίντεζη και τον τρόπο που η ικανότητα αυτών των δύο αθλητών αναγκάζει τις άμυνες να προσαρμοστούν με συχνό overhelping ώστε να τους αναχαιτίσουν. Με γαρνιτούρα τη πειθαρχία στον αριθμό και τη φύση των  εκτελέσεων που αναλογούν στους υπόλοιπους (υποστηρικτούς κυρίως)  παίχτες και την ικανότητα του να κερδίζει η ομάδα αρκετά φάουλ που συνεπάγονται ταξίδια στη γραμμή των προσωπικών και την ένεση της transition εκτέλεσης (παρουσία Λοτζέσκι στην επίθεση και Χάκετ-Birch στα μετόπισθεν), παράγωγο της επιθετικής του άμυνας,  ο Ολυμπιακός αναρριχήθηκε σχεδόν στη κορυφή της Ευρώπης παίζοντας έξυπνα αλλά χωρίς στην ουσία να διαθέτει μια efficient επίθεση. Χωρίς το πλεονέκτημα της “καλοπροπονημένης ομάδας” και του καλού footwork όμως η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου κατέρρευσε. Όταν δε απώλεσε το όπλο του AST/TO Ratio που τον κρατούσε στον αφρό, φάνηκε αδύνατον να ακολουθήσει τον αντίπαλο. Στα τρία τελευταία παιχνίδια των τελικών ο Ολυμπιακός είχε 40/97 δίποντα και 19/65 τρίποντα και 57.6 πόντους μ.ο..

Η εικόνα του (καταπονημένου) Πρίντεζη να αδυνατεί πλήρως να πάρει πλεονέκτημα σε ένας εναντίον ενός καταστάσεις απέναντι στον Φώτση είναι όλο το ζουμί των τελικών για τον Ολυμπιακό. Η εικόνα της ομάδα να αδυνατεί να δημιουργήσει το παραμικρό πλεονέκτημα σε Pick & Roll καταστάσεις τη στιγμή που στην απέναντι πεντάδα βρίσκονται ταυτόχρονα οι Μπουρούσης-Φώτσης είναι δείγμα του τι συνέβη και αφορμή για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι το 2-3 τελικά ήταν μάλλον τιμητικό για τους φιναλίστ της Ευρωλίγκας.

 

Σημείωση: Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός  κέρδιζε τις περισσότερες προσωπικής φάσεις (Μπουρούσης απέναντι σε μονή άμυνα στο low post). Σας είπα, η πολυτέλεια του να ενεργοποιήσει με τη σειρά του o κόουτς Πασκουάλ άμυνα χωρίς κάλυψη στα ατού του Ολυμπιακού ήταν μια τεράστια νίκη σε επίπεδο χώρων..

Αυτή είναι η αλήθεια και η δύναμη της εικόνας είναι καταλυτική.. Μιλάμε για τα ίδια miss matches και τις ίδιες καταστάσεις στις οποίες οι ερυθρόλευκοι τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο (λάβετε υπόψιν και τους περυσινούς τελικούς) χτύπησαν αλύπητα και σε συνέχεια τον αιώνιο αντίπαλο. Ξαφνικά η επίθεση του Ολυμπιακού δεν είχε κανένα απολύτως σημείο αναφοράς. Και αυτό που έλαβε χώρα στον πέμπτο τελικό φάνηκε και ήταν πολύ άσχημο..

Στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν όπου οι ερυθρόλευκοι προελάμβαναν στην Ευρωλίγκα σταθήκαμε πολλές φορές στο ρηχό σε ιδέες κομμάτι της επίθεσης. Είχαμε μάλιστα υπογραμμίσει ότι με γνώμονα αυτά που δοκιμάζει κάθε φορά ο Τσάβι Πασκουάλ στην αντίπερα όχθη (παρότι η επίθεση των πρασίνων ποτέ δε βρήκε την απαιτούμενη ροή έχοντας σοβαρό πρόβλημα διάρκειας στο σαραντάλεπτο σε πολλές των περιπτώσεων) η αντίστοιχη του Παναθηναϊκού έχει σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον και προοπτική. Και στις δύο (ανεξάρτητα από το τι τελικά έγινε) εντοπίζονται εγγενείς αδυναμίες που έχουν να κάνουν με θέματα δομής και execution. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος ποτέ δε διεκδίκησε δάφνες του προπονητή που θα κατασκευάσει μια πολυμορφική, σύγχρονη επίθεση σε αντίθεση με το αμυντικό κομμάτι όπου θεωρείται expert. Φαίνεται μάλιστα και στην ικανότητα του να διαλέγει στην αγορά παίχτες με versatile αμυντικό χαρακτήρα σε αντίθεση με τις στιγμές που θα ψάξει κάποιον ώστε να εμπλουτίσει την επίθεση του.

Σε αυτή τη σειρά φάνηκε ότι δε μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω με τον τρόπο που είχε στηθεί και μάθει να παίζει αυτή η ομάδα. Συνεχές overdribbling, κακό footwork, αδιέξοδες ένας-ένας καταστάσεις. Το motor στην άμυνα ήταν ελλιπές για “γεννήσει” κόντρα επίθεση ενώ η έλλειψη εναλλακτικών πηγών δημιουργίας στο μισό γήπεδο (θυμηθείτε: μονή άμυνα του αντιπάλου) απενεργοποίησε πολλούς παίχτες με συγκεκριμένες δεξιότητες (spot shooting, diving). Πολλά από αυτά τα καινούργια πράγματα που προσπάθησε να βάλει ο κόουτς (με τη μορφή νέων στοιχείων που πιθανόν θα ωθούσαν προς τη δημιουργία νέου παραγωγικού ορίζοντα) όπως για παράδειγμα το περισσότερο παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια του Παπανικολάου (προς ανίχνευση wing στοιχείων) ή η post επίθεση του Μιλουτίνοφ θα χρησιμεύσουν στον Ολυμπιακό την επόμενη σεζόν. Όμως είναι φανερό ότι από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι θα συνεχίσουν να πορεύονται με τον κόουτς Σφαιρόπουλο (κάτι που αυτόματα συνεπάγεται την παρουσία μιας όχι ιδιαίτερα εξεζητημένης σε επίπεδο δομής επίθεση) θα πρέπει να προσθέσουν επιθετικό firepower στο ρόστερ σε επίπεδο προσώπων/ατομικών δεξιοτήτων απαρνούμενοι την ολοκληρωτική μοναρχία των ατά ένα χρόνο βεβαρημένων Σπανούλη-Πρίντεζη προς τέρψιν μιας βασιλευομένης δημοκρατίας. Ο Ολυμπιακός πρέπει να στραφεί εκεί στην offseason αναζητώντας playmaking και προσωπική φάση στη σωστή δόση. Θα τα πούμε εν καιρώ..

 

Μπαίνοντας στη φετινή Offseason..

Δε θα ήθελα να γράψω έναν επίλογο απολογιστικού χαρακτήρα για τον νταμπλούχο πλέον Παναθηναϊκό και τον φιναλίστ της Ευρωλίγκας (αλλά χωρίς τίτλο φέτος) Ολυμπιακό σήμερα με την έννοια του ότι μπαίνοντας στην offseason θα μας δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε πιο εξειδικευμένη κριτική για τη συνολική εικόνα και τις ανάγκες των δύο “αιωνίων”. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στη κορυφή και κέρδισε μια σχεδόν καθολικού χαρακτήρα εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που έχει επιλεχθεί για να οδηγήσει την ομάδα στη νέα εποχή, τον Τσάβι Πασκουάλ. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για τον οργανισμό μετά τα όσα έχει βιώσει στη μετά-Ζοτς εποχή. Ο Πασκουάλ κέρδισε το ηθικό bonus με το performance του στη σειρά των τελικών όπου ήταν ο MVP (έστω “C”) του ανήκει. Για τον Ολυμπιακό η διαχείρισης αυτής της ήττας θα στρώσει το χαλί για την επόμενη ημέρα. Οι ερυθρόλευκοι κέρδιζαν τις εντυπώσεις με τη συνέπεια και την εξαιρετική τους πορεία στη πολύ απαιτητική Ευρωλίγκα όμως έχασαν καθαρά τα σκήπτρα στην Ελλάδα με την εικόνα των τελικών να τους δείχνει ότι θα χρειαστεί να ενισχύσουν την ομάδα βελτιώνοντας τη σε συγκεκριμένα σημεία αφουγκραζόμενοι τη τάση τις συνεχώς νέες ανάγκες που προτάσσει το άθλημα στην Ευρώπη. Δεν ήταν καθόλου μακριά η αντίστροφή των δύο ομάδων σε EL και πρωτάθλημα. Θα μπορούσε να συμβεί με βάση την αγωνιστική τους εικόνα. Νομίζω ότι η αλλαγή σκήπτρων στην εγχώρια λίγκα θα βοηθήσει και τους δύο.

Περισσότερα λίαν συντόμως.. Μπαίνουμε στο πιο καυτό κομμάτι της σεζόν και το Hoopfellas όπως κάθε χρόνο είναι το ..the place to be.

 

 

 

Περί Σλούκα..

Λίγες ημέρες μετά το F4 της Κωνσταντινούπολης και πριν η γεύση της σαμπάνιας σβήσει από τον ουρανίσκο των πρωταθλητών της Φενέρμπαχτσε, είχα ενημέρωση για την υπόθεση-Σλούκα αναφορικά με το μέλλον του 27χρονου διεθνούς γκαρντ η οποία ήταν λίγο διαφορετική από την εικόνα που είχα στήσει προσωπικά στο μυαλό μου. “Ο Σλούκας δεν αισθάνεται απόλυτα ασφαλής με τα όσα συμβαίνουν στη Τουρκία. Το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς τον έχει επηρεάσει και σκέφτεται σοβαρά να φύγει από τη γείτονα χώρα.” Αυτό φυσικά ήταν γνωστό στους κόλπους της ομάδας η οποία έχει πλέον στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό (με τη συνδρομή της Dogus) για να διαλύσει τις αμφιβολίες στο μυαλό του παίχτη τον οποίο ο προπονητής θεωρεί απαραίτητο για τη νέα σεζόν. Ο ίδιος σύνδεσμος “εικάζει” ότι πιθανότατα ο Σλούκας σκέφτεται τους κλυδωνισμούς (σε προσωπικό κυρίως επίπεδο) που μπορεί να φέρει η πιθανή αντικατάσταση του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς με ένα leading guard όπως ο Ουοναμέικερ (ο οποίος ναι, χρειάζεται τη μπάλα στα χέρια του όμως η αλήθεια είναι ότι διέπρεψε στη Βαυαρία και στη multi pass-spead offense της Brose).  Ο Ομπράντοβιτς είναι το πιο δυνατό χαρτί των πρωταθλητών στη υπόθεση-Σλούκα και στις τάξεις της Φενέρ υπάρχει διάχυτη αισιοδοξία ότι ακόμα και εάν θελήσει να δοκιμάσει τη τάση της αγοράς για τη περίπτωση του, θα γίνει για να κερδίσει λίγη παραπάνω “αγάπη” στη Πόλη. Ο Ομπράντοβιτς ξέρει, τώρα που η ομάδα του θα είναι η team to beat τη νέα σεζόν, ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χάνει παίχτες από το σκληρό πυρήνα που ο ίδιος δημιούργησε ειδικά σε μια τόσο νευραλγική θέση όπως αυτή του “άσσου”. Μη ξεχνάτε ότι οι Σλούκας-Μπογκντάνοβιτς αποτελούσαν τους κυρίως δημιουργούς στην επίθεση της Φενέρμπαχτσε φέτος και στη κουβέντα τους θα “πατήσει” στην επικείμενη απώλεια του Σέρβου ώστε να τονίσει τη σημασία του Σλούκα στο παιχνίδι της ομάδας την επόμενη περίοδο.. Από την άλλη (και εδώ ίσως έχουμε το κλειδί της υπόθεσης) υπάρχει και η ηθική παράμετρος η οποία αποτελεί τη λεπτή γραμμή μεταξύ των δύο πλευρών. Ο Ομπράντοβιτς δε θα ανεχτεί σε καμία περίπτωση προσπάθεια, από οποιονδήποτε παίχτη σε ανάλογη με τον Σλούκα θέση, να εκμεταλλευτεί την έξτρα χορηγία της Dogus για να καρπωθεί υπεραξία και ένα συμβόλαιο πολύ μεγαλύτερο από όσο υπολόγιζε η ομάδα να πληρώσει. Είναι ανεξάρτητο από την οικονομική άνεση που χαρακτηρίζει το club  και έχει να κάνει με τη φιλοσοφία του κόουτς..

Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει ξεκάθαρο άνοιγμα στον παίχτη το οποίο και θα μεταφραστεί άμεσα σε επίσημη πρόταση. Η σελίδα μας έχει ξανασχοληθεί με το φλερτ αυτό προ διετίας.. Δε χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα λοιπόν σχετικά με το πόσο ευεργετική μπορεί να είναι μια τέτοια προσθήκη για το πράσινο backcourt (πέραν της πολύ ισχυρής τόνωσης του ελληνικού στοιχείου με ένα A-Class διεθνή)  σε επίπεδο λειτουργικότητας αναβαθμίζοντας το σε τομείς που υστέρησε φέτος. Αυτή τη στιγμή η Φενέρ είναι frontrunner για να διατηρήσει τον παίχτη στις τάξεις της.

 

Η “καυτή πατάτα” στα χέρια του Μάντζαρη..

Εχθές η σελίδα μέσω του αόρατου πράκτορα “Άφρο” σας ενημέρωσε για τη πρόταση-βόμβα (μεγατόνων..) των πρασίνων στον Βαγγέλη Μάντζαρη η οποία περιλαμβάνει ετήσιες αποδοχές της τάξεως του 1.2 εκατομμυρίων ευρώ . That’s a Fact.. Πάμε όμως να δούμε λίγο πιο βαθιά..

 

Το ύψος της πρότασης απεικονίζει τη δίψα του “πράσινου” front office για να δημιουργήσει ένα ποιοτικό hard core από Έλληνες αθλητές το οποίο θα αποτελέσει τη βάση της νέας ομάδας ενώ παράλληλα δείχνει τη πρόθεση να αποδυναμώσει τον “αιώνιο” αντίπαλο αφαιρώντας του δύναμη από το μεγάλο του αβαντάζ (παρουσία ισχυρού ελληνικού κορμού). Ο Βαγγέλης Μάντζαρης σαφέστατα δεν έχει φτάσει ακόμα σε αυτό το οικονομικό status. Έχει πετύχει αρκετά αλλά (τουλάχιστον) ακόμα δεν είναι “εκεί”. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μπορεί να βρει αυτά τα χρήματα. Η αγορά δε λειτουργεί πάντα by the book και συχνά διέπεται από οικονομικά γεγονότα με “ιδιαίτερο περίβλημα”. Τούρκοι παίχτες όπως ο Γκιουλέρ (αυτός που λέγαμε ότι θα ήταν ιδανικός για να αντικαταστήσει τον Χάκετ πριν μερικούς μήνες..) ή αντίστοιχοι Ρώσοι καρπώνονται χρόνια αυτή την υπεραξία κεφαλαιοποιώντας την ανάγκη που είχε δημιουργήσει ο κανονισμός συμμετοχής στα εγχώρια πρωταθλήματα. Ο γηγενής αθλητής πληρωνόταν καλά σε βαθμό που η υπεραξία (ειδικά στα υψηλότερα κλιμάκια αγωνιστικής ιεραρχίας) έγινε κανόνας.

O διεθνής PG είναι το alter ego του Σπανούλη στο ερυθρόλευκο backcourt μιας και τα χαρακτηριστικά του μεταφράζονται άψογα δίπλα στον αρχηγό του Ολυμπιακού και κατά προέκταση στον τρόπο που πα΄ζουν οι ελληνικές ομάδες το άθλημα στο υψηλότερο επίπεδο. Ο Μάντζαρης δε καλλιέργησε όμως ποτέ αρετές σε προσωπικό επίπεδο ώστε να είναι το ίδιο δυνατός και ως μονάδα έξω από το προστατευόμενο περιβάλλον του Ολυμπιακού. Δεν έχει προσωπική φάση και σουτ ενδιάμεση εκτέλεση (ειδικά μετά από ντρίμπλα), το drive του είναι ισχνό όπως και τελειώματα του, δεν έχει pure playmaking abilities, τεχνικά απέχει πολύ από το να θεωρηθεί άρτιος. Για αυτό και δεν αποτέλεσε “παράγοντα” μέχρι τώρα σε επίπεδο FIBA Tournaments. Aπό την άλλη, είναι πολύ οξυδερκής, παίζει ένα low mistake basketball (που προσωπικά το θεωρώ μεγάλο προνόμιο στο σύγχρονο μπάσκετ), αξιόπιστος spot shooter και πολύ δυνατός σε όλες σχεδόν τις αμυντικές εκφάνσεις (σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο,  ιδιαίτερα στη πίσω γραμμή άμυνας) όπου βασίζεται στα fundamentals. Έχει χτίσει κουλτούρα νικητή μέσα από τη πορεία του ερυθρόλευκου οικοδομήματος στον χρόνο, από όπου πηγάζει και η ικανότητα του να ευστοχήσει σε μεγάλα σουτ. Είναι λιτός και απέριττος στο παιχνίδι του αρετή που τροφοδοτεί τη σωστή ομαδική λειτουργία. Φτάνουν αυτά για να πληρωθεί επταψήφιο νούμερο ετησίων αποδοχών..; Όχι. Η πρόταση όμως είναι εκεί.

Με τον Ολυμπιακό να κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες (δεν υπήρχε καμία αμφιβολία νομίζω..) το θέμα-Πρίντεζη, ο Μάντζαρης αποτελεί τη πρώτη “μάχη” της offseason για τη διοίκηση των ερυθρολεύκων. Νομίζω ότι ο ίδιος ο αθλητής ( με γνώμονα την ιδιοσυγκρασία του ως άνθρωπος και το πως έχει λειτουργήσει σε ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν) παρά τις “σειρήνες” βλέπει πρωτίστως τη παραμονή του στο λιμάνι και το πως αυτή θα επιτευχθεί με τις ικανοποιητικότερες για αυτόν συνθήκες. Αγωνιστικά ο Ολυμπιακός είναι καλύτερο περιβάλλον για τον παίχτη (θέση starter, κατοχυρωμένες αρμοδιότητες, λεπτά-μπετόν, γνώριμο περιβάλλον) σε σχέση με τον Παναθηναϊκό. Είναι φανερό όμως ότι οι (ανάλογα και με το πως ο Μάντζαρης θα παίξει αυτό το χαρτί) ερυθρόλευκοι πιθανόν θα χρειαστεί να πληρώσει κάτι παραπάνω από ότι αρχικά υπολόγιζαν για τον παίχτη ώστε να τον διατηρήσουν στις τάξεις. Η αίσθηση που έχω σήμερα 14/6/17, είναι ότι ο Βαγγέλης Μάντζαρης θα παραμείνει στον Ολυμπιακό. Για τους πράσινους τόσο αυτός όσο και ο Σλούκας είναι εκ των προτέρων πολύ δύσκολες υποθέσεις. Του Μάντζαρη διατηρεί τις λιγότερες πιθανότητες..

 

Υ.Γ: Ο Γιώργος Πρίντεζης όπως αναμενόταν ανανέωσε χωρίς να σπαταλήσει χρόνο από την ομάδα σε διαπραγματεύσεις. Ότι καλύτερο για τις δύο πλευρές. Του Χάκετ δεν έχει τελειώσει ακόμα.. Απλά τώρα πρέπει να αποδείξει ότι είναι διατεθειμένος να κάνει (όχι λίγες) παραχωρήσεις για να μείνει.