Το παράθυρο της ψυχής..

Λένε ότι τα μάτια αποτελούν το παράθυρο της ψυχής. Κοιτώντας ακριβώς εκεί τον Παναθηναϊκό, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου διέγνωσε “ελπίδα” και έλλειψη δολοφονικού ενστίκτου από τη πλευρά του αντιπάλου για να τελειώσει το ματς, στοιχεία που τροφοδότησαν τη μεγάλη ανατροπή. Στο 2-1 μια σειρά με δύσκολη ανάγνωση και αβέβαιη εξέλιξη. Το Hoopfellas αναλύει..

Αίμα και άμμος και ο τρίτος τελικός με τους ερυθρόλευκους να κάνουν το ντεμαράζ, το οποίο ο Παναθηναϊκός δε κατάφερε να αποκρούσει, και εν τέλει να παίρνουν τη πολύτιμη νίκη και το προβάδισμα στη σειρά. Οι δύο ομάδες μπαίνουν στον τέταρτο τελικό με σημαντικά προβλήματα (Μπουρούσης, Γκριν) τη στιγμή που ο Ολυμπιακός μοιάζει να χάνει σημαντικά σε σωματικές δυνάμεις, με τον Παναθηναϊκό να ψάχνει τα ψυχολογικά αποθέματα να γυρίσει από μια κατάσταση στην οποία κατά ένα σημαντικό ποσοστό, ο ίδιος τοποθέτησε τον εαυτό του.

Πάμε να πούμε μερικά πράγματα..

Μετακινούν τον προβολέα..

Έχει ενδιαφέρον το πως οι δύο προπονητές μετακινούν ελαφρά τον προβολέα ρίχνοντας -όσο προχωράμε στη σειρά- φως σε διαφορετικό μέρος του playbook της επίθεσης τους.

Στον Ολυμπιακό η κατακόρυφη άνοδος του Μιλουτίνοφ (και το πρόβλημα του Σπανούλη) τείνει να αλλάξει τη φύση ολόκληρης της επίθεσης του κυρίως σε επίπεδο κατεύθυνσης στην εκτέλεση. Προς το τέλος της κανονικής περιόδου είχαμε μπει στο άρμα του χρόνου δημιουργώντας μια εικόνα από την επόμενη σεζόν στην οποία ο Σέρβος σέντερ είναι βασικός πυλώνας της επίθεσης των ερυθρολεύκων. Εικόνα η οποία έγινε ορατή γρηγορότερα μιας και ευνόησαν οι εξελίξεις στο εσωτερικό και η πολύ καλή κατάσταση του παίχτη σε αυτό το σημείο της σεζόν. Είναι φανερό ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος προσπαθεί να βάλει τη μπάλα στα χέρια του ψηλού του όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί. Αυτή ακριβώς η ροπή έχει διαφοροποιήσει κάπως τους χρόνους εκτέλεσης παρότι η killing zone στην ερυθρόλευκη επίθεση παραμένει η ίδια (ζωγραφιστό). Βλέπουμε τον Ολυμπιακό να τρέχει τις ίδιες καταστάσεις με διαφορετική οπτική παρακάμπτοντας την επιμονή για Pick& Roll προς χάριν Straight Post ups.

H κυριαρχία του πιο φρέσκου σωματικά (και αθλητικά) Σέρβου απέναντι στον Μπουρούση σε επίπεδο positioning στην επίθεση του Ολυμπιακού είναι ένα στοιχείο το οποίο έχουν κυκλώσει οι ερυθρόλευκοι προσπαθώντας να πατήσουν σε αυτό κυνικά. Σχεδόν σε όλη τη σειρά ο Έλληνας σέντερ κλάσματα πριν την εισαγωγική πάσα βρίσκεται στη πλάτη του Μιλουτίνοφ, συνήθως χωρίς ισορροπίας και παράλληλα ετοιμότητα για να αμυνθεί δείγμα της κατάστασης που επικρατεί στο ματσάρισμα σε αυτή τη πλευρά του παρκέ αλλά και του aggressiveness του Σέρβου στον τρόπο που παίρνει θέση χαμηλά. Είναι κάτι άλλωστε στο οποίο δίνουν τεράστια έμφαση οι προπονητές στο Βελιγράδι στη διαδικασία ανάπτυξης των ψηλών τους..

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος (όπως είδαμε και στο τρίτο παιχνίδι) προτιμά να ταιριάζει πλέον τον Μιλουτίνοφ με τον Σπανούλη στα χοντρά λεπτά του αρχηγού στο παρκέ ώστε να εκμεταλλευτεί την ικανότητα του ηγέτη των ερυθρολεύκων στο να εισάγει τη μπάλα στη ρακέτα με ασφάλεια και κυρίως στον σωστό χρόνο (κατάσταση η οποία έριξε τον χρόνο του Birch στο rotation).. Είναι πολύ σημαντικό επίσης να διαγνώσουμε το πόσο λιγότερη πίεση δέχεται η άμυνα του Παναθηναϊκού στο ζωγραφιστό όταν στο παρκέ δε βρίσκεται ο Σπανούλης. Πρόκειται για μια σπουδαία παράμετρο στη σειρά δεδομένου του ότι οι πράσινοι εμπλέκονται σε λιγότερα σπριντ σε μικρό χώρο τα οποία δοκιμάζουν το agility και τα αντανακλαστικά τους ενώ ο Ολυμπιακός γίνεται σαφώς πιο “περιφερειακή” , σε επίπεδο εκτέλεσης, ομάδα κάτι το οποίο απεικονίζεται και στην επισκεψιμότητα του στη γραμμή των προσωπικών. Ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται πολύ να πατήσει ζωγραφιστό χωρίς τον Σπανούλη και συνολικά να απειλήσει από αυτή τη ζώνη του γηπέδου (ειδικά όταν βρίσκεται Birch άνευ αρχηγού στη πεντάδα). Το staff των πρωταθλητών προσπαθεί να βρει τη χαμένη ισορροπία που προσφέρει στο σύνολο της επίθεσης η εισαγωγή της μπάλας και κυρίως η εκτέλεση από το ζωγραφιστό με post ups των forwards του ή με τη close out επίθεση του Πρίντεζη όμως μοιάζει να ψάχνει σημείο αναφοράς.

Στον τρίτο τελικό ο Ολυμπιακός έζησε τον εφιάλτη της κακής περιφερειακά βραδιάς και των επιπτώσεων που μπορεί αυτή να επιφέρει στη ψυχολογία της ομάδας. Οι ερυθρόλευκοι παρήγαγαν ελεύθερα σουτ με έξτρα πάσα μετά από τις παγίδες που ενεργοποίησε ο Παναθηναϊκός ως αντίβαρο στη post up επίθεση τους, όμως ήταν απελπιστικά άστοχοι (σκεφτείτε ότι έπιασαν, μετά το μπαράζ τριπόντων που οδήγησε στη τελική επαναφορά, το φτωχό 7/23). Ακόμα και στη Diamond επίθεση ο Σφαιρόπουλος αφαίρεσε το ball screen στον άξονα για τον Γκριν ψάχνοντας άμεσα Deep post up καταστάσεις για τους Μιλουτίνοφ-Γιανγκ. Στην 1-3-1 δούλεψε ένα Pin down για τον Γκριν όμως ο Παναθηναϊκός ήταν καλά προετοιμασμένος παίζοντας αλλαγή ή Show & Recover, διατηρώντας ένα χέρι πάνω στη μπάλα. Οι περισσότερες ελεύθερες ματιές των γηπεδούχων στο καλάθι από τη περιφέρεια ήρθαν νομίζω από επιλογή της ίδιας της άμυνας του Παναθηναϊκού να παραταχθεί σε διάταξη Pack Line (πόδι στο ζωγραφιστό) όταν οι ερυθρόλευκοι προσπαθούσαν έβαζαν τη μπάλα σε miss match χαμηλά, ειδικά με τα forwards.

Φιλτράροντας λίγο περισσότερο τη κατάσταση μετά από τα τρία πρώτα παιχνίδια, τολμώ να πω πως το κλειδί για το προβάδισμα των ερυθρολεύκων στη σειρά είναι η βελτίωση τους στον δείκτη AST/TO ο οποίος μεταφράζεται ως περισσότερο καθαρό μυαλό, ως κεφαλαιοποίηση της συνοχής του συνόλου και της εμπειρίας σε επίπεδο αντιδράσεων σε ανάλογες καταστάσεις πίεσης δεδομένου του ότι ο low mistake Παναθηναϊκός του Πασκουάλ είχε καλύτερο νούμερο στη φετινή Ευρωλίγκα (1.4 έναντι 1.2). O Oλυμπιακός μετράει 53 τελικές και 28 λάθη στα τρία πρώτα ματς (17/4 ο Σπανούλης, εντυπωσιακό νούμερο). Ο Παναθηναϊκός έχει 31 τελικές και 28 λάθη.. Αυτό (το έχουμε υπογραμμίσει από το προηγούμενο καλοκαίρι όταν ολοκληρώθηκε η στελέχωση του “τριφυλλιού”) είναι κάτι στο οποίο πρέπει να εστιάσουν οι πράσινοι στη φετινή Offseason καθώς αποτελεί βασική αιτία των black outs που είχαν πολλές φορές φέτος μέσα στη χρονιά..

Μετά από 120′ στη σειρά μπορούμε να πούμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι ελαφρά καλύτερος στο μεγαλύτερο μέρος της όμως βρίσκεται πίσω με 2-1 πριν το τέταρτο καθοριστικό παιχνίδι και αυτό είναι που μετράει περισσότερο αυτή τη στιγμή. Ο Πασκουάλ συνολικά τα πηγαίνει καλά στη σειρά. Δεν έχει αποφύγει κάποια λάθη όμως αθροιστικά το πρόσημο του είναι σίγουρα θετικό και περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το performance του στο κλείσιμο της σειράς.

Ο Ισπανός τεχνικός ποντάρει πολύ στη Delay Spread Offense που λανσάρει κάθε φορά που ο Μάικ Τζέιμς βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας του στο παρκέ. Η εικόνα ξενίζει λίγο συγκρινόμενη με το έργο του και τη multiple pass-several cuts επίθεση που παρουσίασε στη θητεία του στη Βαρκελώνη όμως το ίδιον του ικανού προπονητή είναι να προσαρμόζεται και όπως σας είπα μετά τον πρώτο μήνα δουλειάς του στη χώρας μας, θεωρώ ότι προσανατολίστηκε στον πιο πρακτικό δρόμο προς την επιτυχία με βάση πάντα το υλικό που είχε διαθέσιμο και αυτός περνάει μέσα από τέτοιες καταστάσεις. Σε ένα πολύ κλειστό ματς με χαμηλό σκορ, ο Παναθηναϊκός πήρε κεφάλι με αυτόν τον τρόπο και με τον ίδιο έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει καθοριστικό προβάδισμα σε αυτό το σημείο της σειράς. Είναι αυτό το παιχνίδι πάνω στο οποίο στηρίζει το επιθετικό του οικοδόμημα σε ολόκληρη της σεζόν. Δεν είναι “αναρχικό” όπως διαβάζουμε συνεχώς στον ελληνικό τύπο (λες και δεν υπάρχουν αρχές και στόχοι σε μια επίθεση που στηρίζεται στη προσωπική φάση) αλλά ένας διαφορετικός τρόπος έκφρασης με τον οποίο το γαλουχημένο στο μπάσκετ του Ομπράντοβιτς κοινό των πρασίνων δεν είναι εξοικειωμένο. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε βέβαια τη γραμμή που θα ακολουθήσει τη νέα σεζόν όπου θα έχει την ευκαιρία να στελεχώσει το ρόστερ μόνος του.

Το Staff του Παναθηναϊκού έχει διαγνώσει το ότι με τον Καλάθη κύριο εκφραστή της PnR επίθεσης της, αυτή δεν αισθάνεται “δυνατή” και “άνετη” με το περιβάλλον της αντίπαλης άμυνας. Ο Ολυμπιακός έχει ελέγξει με Show & Recover το floater του διεθνή PG κερδίζοντας με αυτό το “τρόπαιο” πολλά εκατοστά χώρου στη συγκεκριμένη κατάσταση. Στον τρίτο τελικό ο Παναθηναϊκός επέλεξε να τρέξει τη συνεργασία αυτή με ballhandlers τους Φελντέιν, Παππά και Τζέιμς ο καθένας εκ των οποίων διαθέτει συγκεκριμένες επιθετικές αρετές οι οποίες μπορούν να αλλάξουν τους χώρους στις αμυντικές συνεργασίες των παιχτών του Ολυμπιακού (απειλούν και οι τρεις με σουτ μετά από ντρίμπλα, floater, οι δύο τελευταίοι και με drive). Σε αυτή τη κατεύθυνση (με αφετηρία αυτό που δοκίμασε στον δεύτερο τελικό βλ. Diamond) οι πράσινοι δούλεψαν screening actions για τον Σίνγκλετον (κυρίως σε 2-3 Format) με τους guards του να λειτουργούν ως screeners. Στην 1-3-1 οι φιλοξενούμενοι (όπως κάνουν σε όλη τη σειρά) έψαξαν και πάλι Post up με τον Μπουρούση με τον Ολυμπιακό όμως να είναι διαβασμένος στην ακολουθία των πράσινων screens στη δεύτερη γραμμή ώστε να μη δώσουν “αλλαγή” (και τον Πρίντεζη αντί του “5” τους, στη πλάτη του Μπουρούση). Ο Πασκουάλ πλέον με τον Μπουρούση παραπάνω λεπτά στο παρκέ στη σειρά των τελικών παρουσίασε μια Sideline Triangle με τον ψηλό του στο post, έναν χειριστή και έναν από τους καλούς περιφερειακούς σουτέρ του στο Corner-3 δοκιμάζοντας τη ταχύτητα των αμυντικών του αντιπάλου σε μικρό χώρο.

Πιστεύω ότι οι πράσινοι έχουν ακόμα χαρτιά να πετάξουν πάνω σε αυτό που παρουσιάζουν στο επιθετικό κομμάτι σε αντίθεση με τα μετόπισθεν όπου η παρουσία του Μπουρούση για χοντρά λεπτά (είναι πολυεπίπεδα σημαντικός στην επίθεση μισού γηπέδου) έχει παγιώσει το ICE ως τακτική στην αντιμετώπιση του Σπανούλη, διόλου λανθασμένα, οι πράσινοι νιώθουν άνετα με αυτό και έχουν κρατήσει τον ηγέτη των ερυθρολεύκων μακριά από το σκοράρισμα. Η επιθετική παρουσία του Καλάθη (όπως και του Γκιστ, δηλ η θεωρητικά καλύτερη PnR συνεργασία που διαθέτει η ομάδα) είναι ένα πρόβλημα μιας και η δυσκολία που τον διακρίνει εκτελώντας μακριά από το καλάθι προσδίδει νευρικότητα στους πράσινους. Ίσως θα έπρεπε να τον δούμε να παίζει λίγο παραπάνω στη τελική επιδιδόμενος σε base line cuts τα οποία επιτυχημένα είχε εισάγει πέρυσι ο Τζόρτζεβιτς για αυτόν. Επίσης καταστάσεις High PnR, λίγο μπροστά από το μισό του γηπέδου για τον Τζέιμς, θα δοκιμάσουν την άμυνα του Ολυμπιακού.

Στο τελευταίο πεντάλεπτο ο Παναθηναϊκός ξεκινάει από το +10 και ξέρει ότι θα πρέπει να αποκρούσει τη τελική επίθεση του Ολυμπιακού. Ήταν ένα πολύ καλό τεστ και για τις δύο ομάδες. Ο Ολυμπιακός έχει ενδεδειγμένο χαρακτήρα, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να τον χτίσει. Χωρίς τον Μπουρούση αλλά με το δίδυμο Γκιστ-Γκάμπριελ να δίνει και πάλι λύσεις χαμηλώνοντας τους χρόνους στα αμυντικά rotations (θα ήταν ακόμα καλύτερα εάν δεν αφαιρούνταν σε κάποιες περιπτώσεις, τους λείπει η αυτοματοποιημένη σκέψη σε αυτό το κομμάτι) οι πράσινοι έχτισαν μια πολύ καλή -για τέτοιο κλειστό ματς- διαφορά. Στη τελική ευθεία παίχτης-κλειδί στην εξέλιξη είναι ο εξαιρετικός Κώστας Παπανικολάου ο οποίος απλά παίζει άμυνα σε όλη τη πεντάδα του Παναθηναϊκού δίνοντας απανωτά defensive stops σε οποίον βρισκόταν μπροστά του με αποκορύφωμα τη φάση με τα βήματα του Σίνγκλετον. Οι φιλοξενούμενοι προδόθηκαν από την αδυναμία των guards τους να παίξουν με το ρολόι δημιουργώντας με καθαρό μυαλό τη συνθήκη ώστε η ομάδα να πάει στη γραμμή των προσωπικών, τη πόρτα της οποίας είχε ανοίξει αρκετά νωρίς στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει πιο φρέσκος και λιγότερο προβλέψιμος όμως ο Ολυμπιακός φοράει τη μπέρτα της πιο έξυπνης ομάδας στο ματσάρισμα. Ίσως αυτό να είναι απεικόνιση και των backcourt που τρέχουν το παιχνίδι των δύο ομάδων..

Πέραν από το ..περιτύλιγμα (ναι, αυτό το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό..), δε θέλω να τελειώσει αυτή η σειρά, το εξομολογούμαι με κάθε ειλικρίνεια. Οι τελικοί δε διεκδικούν δάφνες ποιότητας όπως η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου ορίζει αυτήν όμως το ανταγωνιστικό πνεύμα, τα προπονητικά standards, η τακτική προσέγγιση και η θέληση (τη στιγμή που οι δυνάμεις εγκαταλείπουν το κορμί και το μυαλό) βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Ως χώρα και αθλητική κουλτούρα ζούμε για τέτοιες μάχες. Απλά πρέπει να μάθουμε να τις απολαμβάνουμε χωρίς να χάσουμε το πάθος μας για το άθλημα..

Αντί επιλόγου..

Δε βρίσκω τον λόγο που με ρωτάτε εάν π.χ υπήρχε φάουλ του Παπανικολάου στον Τζέιμς ή αν  έκανε βήματα ο Σπανούλης. Φυσικά και υπήρχε φάουλ, ξεκάθαρα έγιναν βήματα από τον αρχηγό του Ολυμπιακού (σε μια προηγμένη σε επίπεδο αθλητικού πολιτισμού κοινωνία και ο ίδιος ο Σπανούλης το ίδιο θα σας έλεγε). Το Hoopfellas δεν υπάρχει για αυτόν τον λόγο όμως.. Το λάθος είναι μέρος του παιχνιδιού και όσο υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις λάθη θα γίνονται. Πρέπει να μάθουμε να εστιάζουμε στο κομμάτι του μπάσκετ ως ορθολογική κατεύθυνση σκέψης και μέρος της ανάπτυξης μας ως ανθρώπινες προσωπικότητες. Είναι πολύ σημαντικό οι υποστηρικτές και των δύο πλευρών να μπορούν, ασχέτως με το εάν νιώθουν αδικημένοι ή όχι (γιατί και οι δύο διαχρονικά έχουν βρεθεί πολλές φορές σε αυτή τη θέση), να βάζουν τον εαυτό τους (στη προκειμένη περίπτωση σε συνάρτηση με την απόδοση της ομάδα τους) σε θέση ενδοσκόπησης αναλύοντας το τι έγινε σωστά και το τι λάθος, το τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα την επόμενη φορά όπου ναι, πιθανόν να υπάρξουν ξανά λάθη εκατέρωθεν. Είναι δείγμα ανώτερου επιπέδου, class και δυνατού χαρακτήρα στον οποίον θα υποκλιθεί κάποια στιγμή και ο εκάστοτε αντίπαλος. Η φιλοσοφία η δική μου, για τη ζωή και το μπάσκετ, έγκειται στο αξίωμα του “να μάθω να παίζω στη κόντρα”. Να συνεχίσω να παίζω απέναντι στο κόντρα σφύριγμα, στον απροσδόκητο τραυματισμό, στη κακή στιγμή, πάντα με τη πίστη ότι θα κερδίσω το “επόμενο” και ότι αυτή η νοοτροπία θα με βγάλει κάποια στιγμή στον αφρό. Είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα προσπαθήσω να μεταδώσω στο παιδί μου όσο αυτό μεγαλώνει..

Υ.Γ: Οι παίχτες που έχετε δει να προβάλλονται τα τελευταία χρόνια στη σελίδα θα έχουν μεγάλη ζήτηση φέτος το καλοκαίρι. Κρατήστε το αυτό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο μάλλον..

Υ.Γ1: Η Βαλένθια διαχρονικά παρουσιάζει ποιοτικά fundamental σύνολα με βάθος τα οποία παίζουν σωστό μπάσκετ και είναι άκρως ανταγωνιστικά. Υπάρχει καλό “μάτι” στο front office σχετικά με το ποιος αθλητής ταιριάζει στη κουλτούρα του οργανισμού και πάντα αυτός παίρνει το χρίσμα σε σχέση με κάποιον που ίσως να αποτελεί πιο “φανταχτερό” πακέτο. Υπάρχει επίσης και κάποιο είδους “τοίχος” το οποίο κόβει τον δρόμο της ομάδας όταν αυτή στην οριακή στιγμή παλεύει για την υπέρβαση. Μια ηττοπάθεια που επιστρέφει ξανά και ξανά όταν πρέπει η Βαλένθια να τελειώσει μια δουλειά για την οποία φαίνεται ικανή ακόμα και εάν στην αρχή κάποιοι δε το περίμεναν. Η πρόκριση της στους τελικούς της ACB είναι αν μη τι άλλο ένα πρώτο βήμα ώστε να ξορκίσει σταδιακά αυτό τον δαίμονα..

Υ.Γ2: Η ΕΑ7 προσέγγισε πρώτα από όλους τον Αντρέα Τρινκιέρι ο οποίος ευγενικά αρνήθηκε να αναλάβει το τιμόνι της ομάδας της γενέτειρας του . Για χάρη του άλλωστε και με τις ευλογίες και την αγαστή συνεργασία του GM Daniele Baiesi (έχουμε μιλήσει σχετικά..) η Brose άλλαξε πλήρως κατεύθυνση σε επίπεδο scouting και αξιολόγησης της αγοράς αποκτώντας καθαρά ευρωπαϊκή ταυτότητα τη στιγμή που τόσα χρόνια (Fleming era) κατείχε ζηλευτή τεχνογνωσία στην αξιολόγηση της αμερικανικής αγοράς. Οργανισμός πρότυπο και παράδειγμα λειτουργίας για πολλά μεγάλα ευρωπαϊκά clubs..

Y.Γ3: Τελικά κόουτς, για μια ακόμα φορά, “γίνεσαι ο ίδιος η αλλαγή που θέλεις να έρθει”.. Ελπίζω ότι θα τα πούμε σύντομα σε καινούργιες θάλασσες..

Υ.Γ4: Ο τύπος είναι πρώην παίχτης της Λιέτουβος Ρίτας, νυν ΝΒΑer και φοράει φανέλα της “αιώνιας” αντιπάλου Ζαλγκίρις..; Aπίστευτο ότι τα Βαλκάνια βρίσκονται στην ίδια ήπειρο με αυτούς τους “περίεργους” τύπους. Καλά δε λέω..;

“Η μουσική δε βρίσκεται στις νότες, αλλά στη σιωπή ανάμεσα τους..”

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ