Day dreamer, Νight thinker..

Mε έλλειμμα συγκέντρωσης στην άμυνα αλλά με πίστη και πολύ μεγάλη θέληση ο Παναθηναϊκός κατέβαλλε την αντίσταση του δυνατού πνευματικά Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ φέρνοντας τη σειρά των τελικών στα ίσα. Το Hoopfellas βλέπει το χαλί που έχει ήδη στρωθεί για μια μεγάλη μάχη μέχρι τη τελική επικράτηση..

 

 

 

Ο Παναθηναϊκός μετά από ένα (δεύτερο) κλειστό παιχνίδι κατάφερε με όπλο την ικανότητα των παιχτών του στη προσωπική ενέργεια και τη προσωπικότητα τους να ισοφαρίσει τη σειρά σε 1-1 απέναντι σε έναν Ολυμπιακό ο οποίος ακούμπησε το διπλό παίζοντας συγκροτημένα και έξυπνα χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη. Από τους ερυθρόλευκους θα ξεκινήσουμε και την ανάλυση μας..

 

Οι αρχές του τον κρατούν ζωντανό απέναντι σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε..

Η δουλειά που έχει γίνει σε βάθος στο ρόστερ του Ολυμπιακού φαίνεται στις αντιδράσεις του απέναντι σε διάφορους “κεραυνούς” (όπως τώρα η ξαφνική απουσία του Σπανούλη) οι οποίοι μπορούν να χτυπήσουν μια ομάδα μέσα στη σεζόν. Ο Ολυμπιακός μετά από τόσα χρόνια είναι η επιτομή αυτού που χαρακτήρισε παλαιότερα η σελίδα ως “ανθρώπινο σώμα” στο οποίο όταν μια αίσθηση απενεργοποιηθεί , οι υπόλοιπες λειτουργούν επουλωτικά, στο 110% η κάθε μια, ώστε να καλύψουν την απώλεια. Για την επίθεση των ερυθρολεύκων ο Σπανούλης είναι κάτι παραπάνω από τα μάτια της. Αποτελεί τον εγκέφαλο και κέντρο πληροφοριών της, τον βασικό επεξεργαστή των δεδομένων στο παρκέ ο οποίος δίνει τις κατευθύνσεις στο υπόλοιπο “σώμα”..

Οι βασικές (και αδιαπραγμάτευτες) αρχές πάνω στις οποίες έχει όμως δομηθεί το παιχνίδι της ομάδας του Γιάννη Σφαιρόπουλου δε την αφήνουν ποτέ μόνη εκεί έξω, εξασφαλίζοντας υψηλή ανταγωνιστικότητα ακόμα και στο πιο απαιτητικό περιβάλλον. Αυτό έγινε και τη Πέμπτη στο ΟΑΚΑ, εξέλιξη για την οποία δεν είχαμε καμία αμφιβολία άλλωστε. Σημείο αναφοράς στη συμπεριφορά των φιλοξενουμένων στην επίθεση αποτέλεσε η παρουσία του Γιάννη Μπουρούση στη πεντάδα του αντιπάλου, στα αυξημένα λεπτά του οποίου στο παρκέ επένδυσε η επίθεση του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Ο Ολυμπιακός είτε μιλάμε για τις περιπτώσεις που ακουμπούσε τη μπάλα χαμηλά στο post είτε όταν προσπαθούσε να παράγει δημιουργία με τους γκαρντ του να ντριμπλάρουν κατά μήκος του άξονα στόχευσε να προηγηθεί κατά έναν χρόνο του αρχικού αμυντικού rotation του αντιπάλου επιδιώκοντας να κοιτάξει όχι τη Weak side αλλά τη πάσα στη κορυφή της ρακέτας στον άξονα, σημείο όπου βρισκόταν ο Πρίντεζης και από όπου λειτουργούσε ως playmaker (αλά Στόουνρουκ..) είτε βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ είτε με κάθετη στη καρδιά της ρακέτας (πάνω στη μετακίνηση της άμυνας) ή Weak side μεταφορά της μπάλας, με τους ερυθρόλευκους να επιδιώκουν εκτέλεση στη πλευρά του Μπουρούση. Ήταν κάτι το οποίο συνολικά δούλεψαν πολύ καλά με τον Μιλουτίνοφ να στήνει πολύ σωστά screens, γαρνίροντας πάντα με σωστές αρχές πάσας (απλές, καθαρές/άμεσες συνεργασίες με όσο το δυνατόν λιγότερη ντρίμπλα) συνεπικουρούμενες από μια έντονη passive διάθεση η οποία είχε ποτίσει τους πρωταθλητές όντας η μόνη λύση στην απουσία του κυρίως δημιουργού τους.

Η μπάλα στα χέρια των “low mistakers”..

Ήταν λογικό να στραφεί ο κόουτς Σφαιρόπουλος στους Πρίντεζη-Μάντζαρη ως πηγές δημιουργίας (με την έννοια της στοχευμένης εμπλοκής ενός εκ των δύο στη τελική συνεργασία πριν την εκτέλεση) πάνω στη βάση του ball movement. Αποτελούν (ελλείψει Σπανούλη) τα δύο πιο σίγουρα ζευγάρια χέρια άλλωστε και με αυτούς εκφραστές ο Ολυμπιακός στόχευσε να εισάγει τη μπάλα στο ζωγραφιστό με ασφάλεια. Ο Πρίντεζης έχει γράψει “άπειρα” χιλιόμετρα στη strong side του Ολυμπιακού και στη συνεργασία του με τον Σπανούλη. Έχει αντιμετωπίσει τα πιο σκληρά και επιθετικά double teams του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ τα οποία αποτελούν την ιδανικότερη προπόνηση στη πάσα και στο να βρίσκει τον συμπαίχτη του υπό πίεση στον κατάλληλο χρόνο. Παράλληλα είναι παίχτης ο οποίος κάνει ελάχιστα λάθη.. Το low mistake παιχνίδι του Μάντζαρη ήταν το επόμενο σημείο αναφοράς και η “σταθερή” ώστε να βρει καταστάσεις που θα του παράγουν σκορ ο Ολυμπιακός. Οι δύο τους είχαν μάλιστα 11 τελικές πάσες και μόλις 4 λάθη απέναντι σε μια άμυνα που τους πίεσε, ειδικά σε επίπεδο φυσικής επαφής, αρκετά όντας οι μόνοι που έσπασαν το 30αρι σε επίπεδο χρόνου συμμετοχής. Οι ερυθρόλευκοι έδωσαν αρχικά την ευκαιρία στον Γκριν να τρέξει Pick & Rolls στον άξονα (όπου τα αργά πόδια του αντίπαλου ψηλού είναι πιο εκτεθειμένα και δεν υπάρχει ο σύμμαχος της πλάγιας γραμμής για αυτόν) πάνω στον Μπουρούση όμως η αδυναμία του Αμερικανού γκαρντ να πάει βαθιά με τη μπάλα (ελέγχοντας τον αντίπαλο στη πλάτη και παράλληλα να ζυγίσει την ισορροπία στο κορμί του ψηλού ώστε να χτυπήσει) και να κοιτάξει την αδύνατη πλευρά ήταν χαρακτηριστική. Σωστά στη συνέχεια ο Γκριν μετατοπίστηκε σε ρόλο ball mover (ανέβαινε σε δεύτερο χρόνο από τη τελική γραμμή ψηλά ο Μάντζαρης) στην 1-2-2 ή και στην 2-3 High Stack την οποία έτρεξε περισσότερο ο Ολυμπιακός όταν στο “1” είχε τον Ουότερς θέλοντας ίσως να εξερευνήσει και τις πιθανότητες εκτέλεσης με το midrange του Αμερικανού PG.

 

Χωρίς τον Μπουρούση στο παρκέ ο Ολυμπιακός κατεύθυνε την εκτέλεση του, με Horns ως εισαγωγικό play, στον Πρίντεζη στο χαμηλό post ειδικά τις στιγμές που απέναντι του ο Έλληνας φόργουορντ είχε τον Γκάμπριελ ο οποίος αδυνατούσε χαρακτηριστικά να τον ματσάρει στη μάχη θέσης (συνεχές push around) η οποία κρίνει ένα μεγάλο μέρος των πιθανοτήτων μιας άμυνας για να περιορίσει τη δράση του Πρίντεζη. Δεύτερη σταθερά (μάλλον έκπληξη..) στο χαμηλό post αποτέλεσε ο Κώστας Παπανικολάου τον οποίον (σωστά σαν σκέψη) ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε με μονή άμυνα ανεξάρτητα από τη διαφορά ύψους και με γνώμονα το όχι ιδιαίτερα ραφιναρισμένο παιχνίδι του Έλληνα φόργουορντ με πλάτη στο καλάθι. Ο Παπανικολάου έκανε σημαντική ζημιά στους γηπεδούχους (κακή επικοινωνία στην άμυνα τους) παίζοντας χαμηλά και έδωσε σημαντικές ανάσες στον Ολυμπιακό όπως φυσικά και ο Έρικ Γκριν.

Ο Αμερικανός (21 πόντοι-5/6 3PT) συνδέθηκε με το καλάθι σταδιακά και ευστόχησε σε μεγάλα σουτ πάνω σε άμυνα μάλιστα τα οποία έδωσαν μεγάλη ψυχολογική ώθηση στην ομάδα του και έβαλαν πίεση στον αντίπαλο. Παρ’όλα αυτά στη τελική ευθεία του ματς και παρότι ο Ολυμπιακός κατάφερε να βρίσκεται γαντζωμένος στη πλάτη του αντιπάλου του, η ομάδα του Σφαιρόπουλου προδόθηκε από ένα εκ των πιο δυνατών της όπλων στη φετινή σεζόν. Την άμυνα στο κέντρο του ζωγραφιστού..

 

 

Ο κόουτς των ερυθρολεύκων προτίμησε σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του παιχνιδιού τα κιλά των Μιλουτίνοφ-Γιανγκ απέναντι στον Μπουρούση (ο “Μίλου” ήταν πολύ καλός αμυνόμενος 3/4 στο post βάζοντας τον Μπουρούση να δουλέψει πολύ για πάρει τη μπάλα χαμηλά κάθε φορά) και εν μέρει “δικαιώθηκε” (για κακή του τύχη βέβαια) στο τέλος όταν, με τον Σέρβο σέντερ εκτός μάχης, οι συνθήκες τον οδήγησαν στη χρησιμοποίηση του Μπιρτς πάνω στον ψηλό του Παναθηναϊκού. Ο Καναδός δεν ήταν σε καλή βραδιά χάνοντας σχεδόν όλες τις μάχες στο τελευταίο τρίλεπτο, όταν όλα βρίσκονταν στη κόψη του ξυραφιού και ήταν φανερό ότι οι προσωπικές φάσεις είχαν πάρει το τιμόνι του παιχνιδιού. Η αδυναμία των ερυθρολεύκων να προστατέψουν το ζωγραφιστό τους από τους αλεξιπτωτιστές-γκαρντ (Παππάς-Τζέιμς) του αντιπάλου και τον Μπουρούση έγειρε τη πλάστιγγα στη πλευρά των γηπεδούχων και άφησε τους φιλοξενούμενους με ένα μεγάλο “γιατί” στα χείλη..

 

Ο Τσάβι Πασκουάλ παρουσίασε μια Box επίθεση παρόμοια με την αντίστοιχη που βλέπαμε (σε άψογο βαθμό εκτέλεσης τότε) στα χρόνια των Ναβάρο-Λόρμπεκ στη Βαρκελώνη. Περιελάμβανε διαδοχικά screens για τον Φελντέιν (Staggered-Gaggle-Down) και ευκαιρία για εκτέλεση από τις 45 μοίρες ενώ η παρουσία ενός Shooting-4 στην αδύνατη πλευρά έβαζε τη κατάλληλη πίεση στην αντίπαλη άμυνα. Ο Παναθηναϊκός δούλεψε καλά σε αυτό το Format και θα μπορούσε να το κάνει ακόμα καλύτερα εάν μπορέσει να εκτελέσει πιο fundamental screens τα οποία θα βοηθήσουν τους χρόνους ανάπτυξης και εκτέλεσης του.

 

Παρατηρήθηκε μια παρατεταμένη επιμονή για εκτέλεση κεντρικού Pick & Roll με τον Μπουρούση με διαφορετικό κάθε φορά εισαγωγικό play. Εκεί ακουμπούσε η επίθεση των πρασίνων είτε στην 1-3-1 είτε στην 1-4 High Stack (εμφανή προσπάθεια να ανεβάσει τη γραμμή ψηλών του ΟΣΦΠ αυξάνοντας τους χώρους στη ρακέτα) όπου επέλεγε ως δημιουργό τον παίχτη του Γκριν. Συνολικά δε θα έλεγα ότι η ομάδα του Πασκουάλ έπιασε ικανοποιητικό βαθμό εκτελώντας τη συγκεκριμένη κατάσταση στον άξονα αφενός μεν γιατί ο Ολυμπιακός διαθέτει μια εξαιρετικά συμπαγή και με πολύ ικανή σε επίπεδο επικοινωνίας PnR άμυνα, αφετέρου δε γιατί ο Μπουρούσης δεν είναι PnR ψηλός. Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εικόνα έπαιξε το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός μέτρησε πολύ σωστά τον Καλάθη (καλή αμυντική συμπεριφορά στα πίσω βήματα του ο εκάστοτε ψηλός του Σφαιρόπουλου) αφαιρώντας του ουσιαστικά την ιδιότητα του εκτελεστή. Και όταν στο παιχνίδι του διεθνή PG του Παναθηναϊκού μπει η διστακτικότητα το επιθετικό του πρόσωπο αλλάζει τελείως..

Ενδιαφέρον επίσης είχε η επιλογή του κόουτς Πασκουάλ να παίξει τη γνωστή Diamond για τον Σίνγκλετον σε έναν ρόλο που επιλέγεται συνήθως περιφερειακός σουτέρ (Ρίβερς, Φελντέιν) όλη τη σεζόν, προσπαθώντας να αιφνιδιάσει την αντίπαλη άμυνα με αυτού του είδους τη “προσαρμογή”.

 

Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να συνδέσει νωρίς τους καλούς του σκόρερ με το καλάθι όμως η επίθεση του δυσκολεύεται φανερά να βρει ροή και τότε είναι που “γραπώνεται” από τη προσωπική φάση. Σε πολλές περιπτώσεις η επιμονή του να βάζει τη μπάλα στο post (απέναντι σε μια ικανή post άμυνα) μάλλον δε λειτούργησε αν και ο Γιάννης Μπουρούσης και η ικανότητα του να πάει με ντρίμπλα προς τα μέσα σε post ups έχει φθείρει την αντίπαλη frontcourt. Μετά το double-double (13 PTS-11 REB) του πρώτου τελικού ο Καρδιτσιώτης σέντερ μέτρησε 12 PTS-6 REB συν 7 κερδισμένα φάουλ στο δεύτερο παιχνίδι. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ο Πασκουάλ έχει επενδύσει πολλά στον Μπουρούση στην υπόθεση “τίτλος της ελληνικής λίγκας”..

Η πνευματική προσέγγιση στο αμυντικό κομμάτι

 

Νομίζω ότι είναι όλο το ζουμί του παιχνιδιού για τον Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι έπεσαν οι ίδιοι σε μια παγίδα την οποία είχαν στήσει για τον αντίπαλο τους ο οποίος έπιασε χωρίς τον κινητήριο μοχλό του αρκετά καλά νούμερα στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός σωστά βγήκε στο παρκέ για να πιέσει όμως δεν είχε την απαιτούμενη αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία για να ελέγξει την ορμή και το θέλω του. Αυτό που εκτυλίχθηκε ήταν μάλλον εντυπωσιακό.. Οι παίχτες του Πασκουάλ άφηναν συνεχώς τις θέσεις τους επιδιώκοντας να βγουν πρώτοι στη μπάλα για το κλέψιμο. Απόφαση με αρκετή δόση ρίσκου η οποία έδωσε στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να βρει εύκολα διαδρόμους προς το καλάθι και καταστάσεις με παίχτη παραπάνω. Ουσιαστικά οι πράσινοι έδειξαν στον αντίπαλο τον δρόμο..

Όταν ξεκινάς να παίξεις μια press άμυνα (οι πράσινοι ξεκίνησαν με 4/4 trapping press, ο Ολυμπιακός απάντησε βάζοντας τη μπάλα με τον Πρίντεζη στον άξονα) πρέπει πρώτα να είσαι έτοιμος πνευματικά. Αρκετά επιθετικός για να χαλάσεις το μυαλό του αντίπαλο και αρκετά πειθαρχημένος για να ξέρεις που θα σταματήσεις ώστε να μη χαλάσεις το δικό σου. Ίσως αυτή η δίψα για μια καθαρή νίκη επί του (χωρίς Σπανούλη) “αιωνίου” η οποία θα άλλαζε την ατμόσφαιρα στη σειρά να συνεπήρε τους πράσινους.. O Σίνγκλετον για παράδειγμα αποτελεί κλασσική περίπτωση είτε μιλάμε για τη προσέγγιση του αμυνόμενος στο post (ουσιαστικά δε κατάφερε ποτέ να υλοποιήσει το 4/4 μπροστά από τον Πρίντεζη) είτε για τη συμπεριφορά του σε πιο απλωμένες άμυνες. Συνολικά ενώ το effort ήταν πάνω από ικανοποιητικό στα μετόπισθεν υπήρξε κακή επικοινωνία ανάμεσα στις δύο γραμμές (οι περιπτώσεις που ακόμα και οι ψηλοί του Ολυμπιακού έφταναν με ντρίμπλα μέχρι το καλάθι) και κάποιες αψυχολόγητες αποφάσεις (Hard Hedge στον Ουότερς..) oι οποίες δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ελήφθησαν κατόπιν εντολής από τον πάγκο.

Αντίθετα όταν ο αντίπαλος βρέθηκε σε απόσταση βολής στο τέλος, οι γηπεδούχοι εκτέλεσαν με ακρίβεια και πολύ πίστη προσωπικές φάσεις στην επίθεση. Κλειδί ο Γκάμπριελ (αναίσθητα σουτ), κομβικός ο Τζέιμς (νομίζω ότι είναι ελάχιστοι οι αθλητές που έχουν τέτοια εμπιστοσύνη στα χέρια τους στην Ευρώπη σήμερα) και φυσικός ο Παππάς..

“Γειά σου Παππά..”

Ο Νίκος Παππάς ήταν αυτός που έγειρε τη πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχων στη τελική ευθεία του παιχνιδιού. Από τη πρώτη του χρονιά με τον Πεδουλάκη είχαμε υπογραμμίσει το πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να διαδραματίσει σε τέτοια εντός έδρας ντέρμπι με την ικανότητα του να δημιουργεί δρόμους προς το αντίπαλο καλάθι όταν αυτοί δεν είναι καν ορατοί. Το στυλ παιχνιδιού του και η ιδιοσυγκρασία του ηλεκτρίζουν τη κερκίδα ενώ η ικανότητα του να πάει στις προσωπικές αποτελεί σημαντικό στοιχείο στο closing του Παναθηναϊκού και ειδικά απέναντι σε τόσο καλά προετοιμασμένες άμυνες. Η ανθεκτικότητα του Παππά κάνει τη διαφορά στο βαμμένο ενώ πλέον η βελτίωση του στο αμυντικό κομμάτι (έπαιξε καλά τον Γκριν στις τελευταίες κρίσιμες άμυνες) δημιουργεί συνθήκη εμπιστοσύνης μεταξύ του παίχτη και του συνολικού performance της ομάδας στο τέλος κλειστών ματς. Είναι γεγονός ότι θα πρέπει ο ίδιος να βρει τρόπους να μπαίνει στο παιχνίδι όντας απαραίτητος για το κοινό καλό. Το εάν θα ηγηθεί ή όχι είναι κάτι που θα το αποφασίσει η ίδια η ομάδα βλέποντας τον (σε νεογνική ηλικία ακόμα) δεσμό που διακρίνει το παιχνίδι της σε συνάρτηση με τη παρουσία του 27χρονου γκαρντ στο παρκέ..

Ο Παππάς είδε ξεκάθαρα τη διαφορά που τον χωρίζει από τους elite παίχτες της Ευρωλίγκας σήμερα, στη σειρά με τη Φενέρ, απέναντι στον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Το κλειδί για να μπορέσει να εξαντλήσει τις πιθανότητες του να φτάσει κάποτε σε αυτό το status είναι η συνέπεια. Ο Παππάς έχει intangibles και είναι θερμόαιμος σε τέτοια ματς εντός παρκέ όμως δίνει την εντύπωση ότι είναι υπερβολικά cool μπροστά στην ευκαιρία που του δίνεται στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Οι σπουδαίοι παίχτες γεννιούνται μέσα από την επανάληψη και τη συνέπεια. Αυτό που φαίνεται ότι διαχωρίζει τον Παππά από αυτό το επίπεδο (κανείς δε ξέρει εάν θα μπορέσει ποτέ να το προσεγγίσει) είναι το ότι δεν είναι ιδιαίτερα “φανατικός” με αυτό το οποίο καταπιάνεται. Εάν Νικόλα το αντικείμενο δε σου γίνει “ψύχωση”, η κορυφή πάντα θα φαίνεται μακρινή και απρόσιτη..

 

 

Τρίτος τελικός, ο καινούργιος πέμπτος..;

Στην ελληνική λίγκα ασφαλώς τα πάντα είναι ανοιχτά όμως μετά από 80 λεπτά στη μετωπική των δύο “αιωνίων γίνεται αμέσως κατανοητό το πόσο μεγάλη σημασία για τη τελική έκβαση της σειράς έχει το σημερινό τρίτο ματς του ΣΕΦ. Αυτός που θα βρεθεί στο τιμόνι αργά το βράδυ της Κυριακής θα αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στη μάχη για τον τίτλο.

Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε σε οριακό σημείο. Ο Σπανούλης θα είναι έτοιμος, οι πρωταθλητές επιστρέφουν στην έδρα τους όμως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα πρέπει να τους προετοιμάσει ώστε να μη πέσουν στη παγίδα της “καλύτερης ομάδας”. Ο Ολυμπιακός είναι πιο δυνατός πνευματικά όμως αυτή του η ισχύς θα δοκιμαστεί από μια ομάδα η οποία έχει αποδείξει ότι μπορεί κερδίσει στο Φάληρο. Είναι η ώρα του Τσάβι Πασκουάλ (και για ένα από τα τρικ/προσαρμογές που συνηθίζει να παρουσιάζει σε τέτοιες οριακές καταστάσεις) για τον Παναθηναϊκό..; Oι πράσινοι θα χρειαστούν περιφερειακή ευστοχία (για να δούμε εάν θα επαναλάβει τη καλή του άμυνα ο Παπαπέτρου απέναντι στον παίχτη του αντιπάλου με τον πιο ισχυρό χαρακτήρα, τον Ρίβερς) και κυρίως αμυντική συγκέντρωση ώστε να οδηγήσουν τον αντίπαλο σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό λαθών. Εφόσον χαλάσουν το μυαλό του Σπανούλη (δείκτης AST/TO) , μπορούν να ρίξουν το κάστρο ενώ την ίδια στιγμή οι ερυθρόλευκοι θα μπουν πολύ δυνατά αλλά με τη καυτή πατάτα της υπομονής στα χέρια τους. Είναι απλά ένα ματς στο οποίο (ειδικά στη χώρα που ζούμε) θα κριθούν πολλά. Πιθανό και ολόκληρα συμβόλαια. Και μεταξύ μας, για τέτοια ακριβώς παιχνίδια ψοφάμε..

 

 

 

Υ.Γ: Είναι η στιγμή που σκασμένος από μια ολόκληρη σεζόν συνεχούς “Γιούλ” επανάληψης πετάς το τηλεκοντρόλ, κλείνεις τη τηλεόραση και ξαναβλέπεις Ρεάλ Μαδρίτης τον Οκτώβρη..

 

 

Y.Γ1: Με αυτόν τον τρόπο έμεινε ζωντανή η Αναντολού στον τρίτο ημιτελικό απέναντι στη Μπεσίκτας του “μάγου” της TBL Ουφούκ Σάριτσα..

 

 

 

 

Y.Γ2: Ότι είπαμε τον Σεπτέμβρη για την ΕΑ7..

 

 

 

 

Υ.Γ3: Εκκωφαντικό το 1-0 του Γκόλντεν Στέητ το οποίο με ολοκληρωτικό μπάσκετ στη τρίτη περίοδο πέρασε πάνω από το Κλίβελαντ το οποίο έμοιαζε να έχει μαζευτεί σε μια γωνιά με σκυμμένο το κεφάλι περιμένοντας να περάσει ο βομβαρδισμός.. Η γλώσσα του σώματος του Λεμπρόν στον πρώτο τελικό “φώναζε” για αυτό που θα ερχόταν. Πρώτη φορά ο σούπερ σταρ των Καβς είχε προσεγγίσει τόσο ρεαλιστικά τον ρόλο του “αδύναμου” σε μια μάχη. Μου θύμισε πλοίο στις παρυφές μιας καταιγίδας, που κλυδωνίζεται από τα κύματα  παραμένοντας σε απόσταση όμως από το επίκεντρο της.. Η transition άμυνα της ομάδας του έμοιαζε με σκόρπια διαδήλωση (Ντουράντ και Κάρι τη γάζωσαν) ενώ η διστακτικότητα στη πάσα που έβαλε η άμυνα των Ουόριορς (hats off coach Adams) στην επίθεση του Κλίβελαντ απενεργοποίησε την επικοινωνία τους και κράτησε χαμηλά τη παραγωγικότητα της beyond the arc. Oι “Πολεμιστές” είχαν 31/4 AST/TO έναντι 15/20 και 12-0 κλεψίματα ενώ ο τρόπος με τον οποίον έφτανε η ομάδα του Όκλαντ στη καρδιά της ρακέτας των Καβς ήταν χαρακτηριστικός του τι συνέβη στο εναρκτήριο παιχνίδι.

Οι Ουόριορς είναι καλύτερη ομάδα. Και πέρυσι ήταν καλύτερη ομάδα.. Δεν έχω καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Οι Καβς όμως είναι οι πρωταθλητές. Και μπορούν να αντιδράσουν. Η πραγματική μάχη θα ξεκινήσει όταν η παρέα του Τζέιμς καταφέρει το πρώτο χτύπημα το οποίο θα κλονίσει την αυτοπεποίθηση των Ουόριορς. Ο δε Ντουράντ έχει μια μοναδική ευκαιρία να σκοτώσει το “θηρίο” και να αναδειχθεί στον επόμενο “Saint George” της λίγκας. Για περιμένετε όμως.. Μήπως το σύγχρονο “θηρίο” τελικά είναι η ίδια η super team από το Όκλαντ..;