Mental toughness is to physical as four is to one..

Ο Ολυμπιακός και ο Βασίλης Σπανούλης επέστρεψαν ενσαρκώνοντας το ρητό του Μπόμπ Νάιτ στη σειρά με την Αναντολού. Στη ρουλέτα του πέμπτου ματς οι δύο ομάδες.. Απογοήτευση σε όλα τα επίπεδα για τον Παναθηναϊκό. Το μεγάλο πισωγύρισμα από την απόφαση της διοίκησης και ο αντίκτυπος της. Το Hoopfellas, μετά από μια “τρελή” εβδομάδα, για όλους και για όλα..

Mental toughness is to physical as four is to one κύριοι.. Αυτή η υπεροχή της πνευματικής σκληράδας και πειθαρχίας ήταν παντού γραμμένη με αόρατη γραφή σε κάθε δράση της οποία γίναμε μάρτυρες αυτή την δεύτερη εβδομάδα των φετινών Playoffs. Τόσες εικόνας, συμβάντα, ερεθίσματα.. Ο Ολυμπιακός κράτησε ψηλά τη σημαία επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις που τον ήθελαν να παίρνει ένα ματς στη Πόλη, η Ρεάλ ζορίστηκε αλλά επέστρεψε και πάλι στη “Γη της επαγγελίας” των F4 (4 παρουσίες στα 5 τα τελευταία χρόνια, 3 τελικοί, μια κατάκτηση) ενώ ο Παναθηναϊκός βίωσε το τέλος του δρόμου απέναντι σε έναν καλύτερα προετοιμασμένο αντίπαλο. Την επόμενη βίωσε και κάτι άλλο βέβαια..

Πάμε να ανοίξουμε τη κουβέντα μας..

Anadolu vs Olympiakos mentality..

Οι γνώστες μπορεί να βλέπουν τον παραπάνω τίτλο (και με βάση την ιστορία των δύο clubs στα οριακά ματς των τελευταίων ετών) ως αστείο όμως η αλήθεια είναι στην Αναντολού γίνεται μεγάλη προσπάθεια φέτος ώστε να μπορέσει η ομάδα να κάνει την υπέρβαση (F4 Ευρωλίγκας, τίτλος στη TBL) και να αρχίσει σιγά σιγά να δημιουργεί αυτό που δεν πληρώνεται και τόσα χρόνια της λείπει σε απελπιστικό βαθμό. Winning culture.. Ο Ολυμπιακός μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα για τους Τούρκους ξεκινώντας κυρίως από τον τρόπο που προσεγγίζει η διοίκηση το αγωνιστικό κομμάτι (είναι πολύ σημαντικό αυτό αναφορικά με τα όσα συμβαίνουν στο αγωνιστικό τμήμα της Αναντολού τα τελευταία χρόνια). Η ταμπέλα της ιδιοσυγκρασίας των δύο ομάδων φέρει εκ διαμέτρου αντίθετα μηνύματα άλλωστε και αυτό είναι γνωστό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Απλά ο Ολυμπιακός το υπενθύμισε..

Ο τρόπος που -με μπροστάρη τον Σπανούλη- οι ερυθρόλευκοι διαχειρίστηκαν την ένταση που από το πρώτο δευτερόλεπτο (όχι ιδιαίτερα εντέχνως θα έλεγα..) προσπάθησαν να βάλουν οι γηπεδούχοι στην αναμέτρηση οχι μόνο δε γονάτισε τον βετεράνο πυγμάχο όταν αυτός βρέθηκε στα σχοινιά αλλά αντίθετα έπεσε πάνω στους ίδιους τους Τούρκους οι οποίοι δε μπόρεσαν να σηκώσουν αυτό το βάρος. Δε το έχουν ποτέ άλλωστε.. Νομίζω πως αυτός ήταν ο βασικός στόχος του κόουτς Σφαιρόπουλου από την αρχή αλλά και μετά το ξεκίνημα όταν η ομάδα του κινδύνευε να χάσει κάθε επαφή με τον αντίπαλο. Αυτό γράψαμε άλλωστε και στο ημίχρονο της αναμέτρησης συζητώντας στη σελίδα μας. Εάν καταφέρεις και τους βάλεις πίεση, θα πέσουν..

Αυτό είναι το DNA τους άλλωστε. Κάποια στιγμή ίσως να καταφέρουν να το αλλάξουν.. Απέναντι σε αυτό το πειθαρχημένο και με πολύ υψηλό επίπεδο συνοχής σύνολο του Ολυμπιακού θα είναι δύσκολο. Ήταν εκ των προτέρων δύσκολο.. Οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν ούτε το ταλέντο, πιθανόν ούτε την αγωνιστική ποιότητα των ομάδων που ήδη έχουν εξασφαλίσει το εισιτήριο για το F4. Σε ένα μπάσκετ που εξελίσσεται και ζητάει παραγωγική συνέπεια ανεβάζοντας τον πήχη, η φύση της επίθεσης του Ολυμπιακού είναι στη πραγματικότητα ένα αθώο μωρό που στηρίζεται στα χέρια των γονιών του (οι 2-3 εξαιρετικά skilled παίχτες που διαθέτει η ελληνική ομάδα) για να περπατήσει. Έχουν όμως άλλα πράγματα που τους έχουν δώσει χρόνια τώρα το δικαίωμα να κάνουν establish στην “ελίτ”. Πρωτόγνωρο επίπεδο ομοιογένειας και συνοχής εντός και εκτός παρκέ, αθλητές με παρόμοια μπασκετική κουλτούρα, αγωνιστική κατεύθυνση, ιεραρχία και ρόλους, intangibles στον ..ουρανό τα οποία έχουν μετατρέψει το overachieving σε καθημερινότητα. Μου θυμίζουν παλαιά, παραδοσιακά σκληρά σύνολα των Spartans του Tom Izzo (κόουτς εάν αυτός είναι το πρότυπο σου είσαι σε καλό δρόμο..). Και μη ξεχνάτε (πολύ βασικό) ότι οι ερυθρόλευκοι είναι ένα club το οποίο, πέρα από τη παρουσία του στα στρώματα της ευρωπαϊκής “ελίτ”, μπορεί και αναπτύσσει νέους παίχτες..

Ο Ολυμπιακός δεν έχει περάσει ακόμα. Έχει όμως καλές πιθανότητες να το κάνει..

Η ανατροπή του σκηνικού στο τέταρτο ματς και η κατάρρευση της Αναντολού σε ένα  έδρας παιχνίδι στο οποίο έμοιαζε κυρίαρχη έχει δώσει τη ψευδαίσθηση σε αρκετό κόσμο ότι η σειρά τελείωσε όμως δεν είναι έτσι. Με το Game 5 μπροστά μας δεν υπάρχει χώρος για τις κλασσικές ελληνικές θριαμβολογίες, τυπικό νεοελληνικό γνώρισμα και στοιχείο μιας γενικότερης κουλτούρας το οποίο έχει ωθήσει τη χώρα αυτή στη δεινή σημερινή θέση άλλωστε. Ο Ολυμπιακός άλλωστε (και όχι ο περίγυρος που τον συνοδεύει) δεν είναι, δεν ήταν ποτέ, η ομάδα των μεγάλων λόγων. Οι ερυθρόλευκοι πήραν το πλεονέκτημα σε μια σειρά στην οποία όπως είχαμε πει πριν ξεκινήσει και οι δύο αντίπαλοι είχαν σημαντική πιθανότητα για εκατέρωθεν break. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι σε μια περίοδο οριακή για την ομάδα σε πολλά επίπεδα, ο Ολυμπιακός ανταποκρίθηκε “παραδίδοντας” και πάλι υπό καθεστώς πίεσης, ελέγχοντας ένα πνευματικά δύσκολο εκτός έδρας ματς, αποτέλεσμα που θύμισε ίσως και στους ίδιους τους παίχτες το πραγματικό status των ερυθρολεύκων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μερικές σημειώσεις από το κομμάτι της τακτικής..

-Η Αναντολού σουτάρει πολύ άσχημα από τη περιφέρεια και αυτό είναι στοιχείο το οποίο πρέπει να χρησιμοποιήσει ο Ολυμπιακός στη διάταξη και τη κατεύθυνση της άμυνας του στο τελευταίο ματς. Οι Τούρκοι έχουν 5/37 τρίποντα στα τελευταία δύο (εντός έδρας) ματς και 17/78 συνολικά στη σειρά. Στο τέταρτο ματς και απέναντι σε καταστάσεις PnR της ομάδας του Περάσοβιτς είδαμε αρκετές φορές 4 παίχτες των ερυθρολεύκων να “πατούν” στο ζωγραφιστό θέλοντας να διαφυλάξουν κυρίως τον άξονα της άμυνας τους και να κρατήσουν την ορμή του αντίπαλου για επιθετικό ριμπάουντ μακριά. Δε το κατάφεραν πάντα (ο Ντάνστον έχει στα δύο τελευταία ματς συνολικά 13 επιθετικά), είναι σημαντικό (ειδικά έτσι όπως έχει πάει η σειρά) να το κάνουν στο πέμπτο ματς με συνέπεια.

Οι Τούρκοι δυσκολεύονται σημαντικά να σκοράρουν απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού. Είναι φανερό.. Δεν έχουν ευκαιρίες transition εκτέλεσης ενώ στο μισό γήπεδο έχουν ελάχιστα uncontested shots απέναντι σε μια ομάδα που παίζει άμυνα για 24” και έχει το μήκος για να ματσάρει την Αναντολού. Στο τέταρτο ματς σκόραραν 62 πόντους, τους 13 μέσα από δεύτερες ευκαιρίες (18 επιθετικά ριμπάουντ, σημαντικό όπλο για να υποστηρίξουν την επίθεση τους). Προσθέστε ότι σουτάρουν απογοητευτικά από τη περίμετρο (βασικός παράγοντας για να βάλεις πίεση στον αντίπαλο ειδικά εκτός έδρας) και αυτό έχει επηρεάσει τη ψυχολογία τους. Ο Περάσοβιτς ξέρει λοιπόν ότι για να διεκδικήσει το πέμπτο ματς στο Φάληρο απέναντι σε μια πολύ πιο παιγμένη (και με το μομέντουμ υπέρ της πλέον) ομάδα όπως η ελληνική, θα χρειαστεί να κάνει ένα πολύ καλό αμυντικά παιχνίδι με χαμηλό αριθμό λαθών. Γνώμη μου ότι θα τζογάρει και ο ίδιος με το σουτ του αντιπάλου (πνευματική παγίδα) κάτι το οποίο θα πρέπει ο Ολυμπιακός να προσέξει στο πως θα το διαχειριστεί. Πάντως στο τέταρτο ματς η αδυναμία των γηπεδούχων να ευστοχήσουν από τη περιφέρεια επέδρασε άμεσα στην αποτελεσματικότητα της δραστηριότητας τους στην Post up επίθεση όπου η ελληνική ομάδα έστελνε βοήθεια επιθετικά (ελέγχοντας το back screen και το κόψιμο της αδύνατης πλευράς στη πλάτη της άμυνας) και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ρισκάροντας το σουτ μετά το πρώτο rotation.

-Ο Κώστας Παπανικολάου (+- 16, το καλύτερο νούμερο από κάθε άλλον αθλητή των δύο αντιπάλων) ήταν ο παίχτης που άλλαξε τους συσχετισμούς στο παρκέ υπέρ του Ολυμπιακού όντας καταλυτικός στο αμυντικό κομμάτι όπου έκανε σπουδαία δουλειά και στις δύο γραμμές. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μάλιστα όπου η σωματική ετοιμότητα και η φυσική κατάσταση παίζει μεγάλο ρόλο. Η σελίδα έθιξε πριν καιρό το ζήτημα “Stamina” για τον Ολυμπιακό βλέποντας το ενδεχόμενο να υπάρξει πρόβλημα, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Λοτζέσκι. Με τον Πρίντεζη να έχει περάσει σωματικά τα όρια του, το motor του Παπανικολάου είναι καθοριστικό για την ομάδα του Σφαιρόπουλου. Ο κόουτς των ερυθρολεύκων έδωσε μεγάλη βάση σε αυτό το κομμάτι προσαρμόζοντας τα σχέδια του (χωρίς να αποφύγει βέβαια καταστάσεις ρίσκου αν και η κακή βραδιά του αντιπάλου τον βοήθησε) έτσι ώστε να έχει τις πολύτιμες ανάσες των Σπανούλη-Πρίντεζη στη τελική ευθεία του ματς. Είναι σημαντικό το ότι οι ερυθρόλευκοι με τη second unit τους αλλά και σχήματα με σημαντικό πρόβλημα στο να δημιουργήσουν (overdribling, αποκλειστικά ένας-ένας παιχνίδι ή συνεργασία δύο ατόμων, ελλιπής επικοινωνία δυνατής-αδύνατης πλευράς) κατάφεραν να ελέγξουν τον ρυθμό και μεθοδικά να φέρουν το ψυχολογικό πλεονέκτημα στη πλευρά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εικόνα της Εφές να προηγείται με 13 ενώ την ίδια ώρα οι παίχτες της να διαμαρτύρονται συνέχεια στους ρεφ και τον Γκρέηντζερ να προσπαθεί να τους μαζέψει έναν-έναν..

-Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς βασίστηκε πολύ στη γνωστή του 1-3-1 η οποία τον είχε βγάλει ασπροπρόσωπο και πέρυσι στη Βιτόρια, ακουμπώντας στον floor general της ομάδας του Τζέισον Γκρέηντζερ. Με κεντρικό Pick & Roll μέσα από την 1-3-1, πατώντας στο κακό footwork του ψηλού των ερυθρολεύκων που αναμειγνυόταν στην αμυντική συνεργασία ο Ουρουγουανός συνδέθηκε γρήγορα με το καλάθι. Στη Horns και στο σκριν επιλογής, στο 85+% των περιπτώσεων επιλέγει να πάει δεξιά (για να τελειώσει) ενώ όταν μπαίνει αριστερά συνήθως εξερευνεί με ντρίμπλα βαθιά όλες τις πιθανές μισάνοιχτες πόρτες της άμυνας και καταλήγει στην ασφάλεια της αδύνατης πλευράς (πάσα από τη base line). Δε μπορείς να τον παίξεις Flat στο PnR γιατί θα φας pull up, είναι αποτελεσματικός άλλωστε σε αυτό. Ο Ολυμπιακός κατέβασε τις επιδόσεις του Ουρουγουανού όταν ανέβασε εκεί τον Παπανικολάου ο οποίος είναι ο μοναδικός περιφερειακός αμυντικός του Σφαιρόπουλου ο οποίος μπορεί να κάνει body up στον σωματώδη Γκρέηντζερ (ο Γκριν μοιάζει με τον 14χρονο γιό του δίπλα του..). Ο Κροάτης τεχνικός συνέχισε ως συνήθως με Side Pick μέσα από Diamond για τον Ερτέλ όμως συνολικά έχει την ατυχία να μη παίρνει τη παραμικρή βοήθεια από (κυρίως αυτόν) τον Μπράντον Πολ και τον Ντ. Τόμας. Ο Πολ είναι πολύ καλός σκόρερ και ο off guard αυτής της ομάδας όμως είναι μάλλον νευρικός και αδυνατεί να συνδεθεί με το καλάθι. Αυτός και ο Ντέρικ Μπράουν είναι από τη φύση τους scorers και παρότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει εξαιρετική δουλειά απέναντι τους μέχρι τώρα, νομίζω ότι θα πάρουν αρκετές μπάλες στη ρουλέτα του 5ου ματς.

Άσε μας ρε Σπανούλη..

Τον ξεχάσατε..; Είναι ακόμα εδώ. Με μια “τυπική εμφάνιση Σπανούλη” σε κομβικό ματς, ο αρχηγός των ερυθρολεύκων καθάρισε για την ομάδα του όντας το βασικό αισθητήριο όργανο στο σώμα της. Από την αρχή ο Σπανούλης διαχειρίστηκε άψογα την ορμή των αντιπάλων και της έδρας, διάβασε κατάλληλα την κατεύθυνση της άμυνας επάνω του κάθε φορά και στο κατάλληλο σημείο πέταξε το κεντρί του όντας ακριβώς επιθετικός χρειαζόταν η ομάδα του. Άλλωστε είχε δώσει την προειδοποίηση στο τέλος του τρίτου ματς όπου μέχρι την τελική ευθεία ήταν πολύ κακός (έως και επιζήμιος για την ομάδα του) όμως η επιστροφή και η παρολίγον ανατροπή των τελευταίων δευτερολέπτων είναι κάτι που μόνο ελάχιστοι σε αυτή την ήπειρο μπορούν να καταφέρουν μετά από μια τέτοια βραδιά.

Στο τέταρτο ματς ο Σφαιρόπουλος παρουσίασε Floppy Action για τον αρχηγό του..

..(όπου αρχικά η Αναντολού ήταν τελείως απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει) και 1-3-1 Staggered επίθεση στοχεύοντας σε άμεση εκτέλεση του από την δεξιά πλευρά του γηπέδου. Πολύ μεθοδικά ο Σπανούλης περίμενε, μέτρησε τον αντίπαλο και προσάρμοσε τη συμπεριφορά του απέναντι στη Pick & Roll άμυνα του αντιπάλου. Αρχικά στόχος του στη Show & Recover αντιμετώπιση του Ντάνστον ήταν (στα Side Picks) να πάει ανοιχτά με ντρίμπλα παράλληλα ώστε να κλειδώσει τον θηριώδη Αμερικανό πάνω του και να πάρει την “αλλαγή” ενώ στο δεύτερο ημίχρονο έγινε πιο επιθετικός εκτελώντας μετά από ντρίμπλα την ώρα που ο Ντάνστον έδειχνε τα πρώτα σημάδια οπισθοχώρησης στον παίχτης του. Συνολικά στη 2 εναντίον 2 αντιμετώπιση PnR καταστάσεων που επέλεξε ο Περάσοβιτς, ο κοντός της Αναντολού (όταν δε λέγεται Γκρέηντζερ) δε συμπεριφέρεται πάντα σωστά σε όρους αμυντικής ισορροπίας κάτι που δημιουργεί σε έναν ball handler όπως ο Σπανούλης ευκαιρίες.. Σίγουρα είναι αναγκασμένος να κάνει περισσότερα πράγματα σε μια επίθεση από την οποία λείπει το playmaking του Χάκετ και το skillset του Λοτζέσκι. Όπως λείπουν και τα slashing abilities, ένας σημαντικός λόγος που η επίθεση αυτή μοιάζει πολλές φορές ευανάγνωστη από τον αντίπαλο. Ο Σπανούλης όμως είναι γεννημένος για να κάνει περισσότερα. Με τη δυναμική 4/4-αντιμετώπιση της Αναντολού (στα early post ups στο transition αλλά και σε όλες τις επιθέσεις του Ολυμπιακού στο μισό γήπεδο) στον Πρίντεζη να μπαίνει “σφήνα” στα τρίγωνα που έστηνε ο κόουτς Σφαιρόπουλος με αυτόν και τον Birch ψηλά στη πλευρά, ο αρχηγός του Ολυμπιακού “έκανε περισσότερα”.

Λένε ότι η μεγαλύτερη νίκη του Τζόρνταν στα prime του στο ΝΒΑ δεν ήταν η απτή του ικανότητα να κερδίζει τίτλους αλλά το γεγονός ότι υποσυνείδητα είχε υποβληθεί σε ένα ολόκληρο “σύστημα”, πείθοντας τους πάντες ότι είναι αυτός “εκεί” πραγματικά, θα ηττηθούν..

Λένε επίσης ότι ο χαρακτήρας κάθε ομάδα απεικονίζεται στο παιχνίδι του καλύτερου της παίχτη. Τότε λοιπόν ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να κοιτάξει τόσο βαθιά και χωρίς φόβο μέσα στα μάτια του θανάτου.. Για αυτό εάν την Τρίτη το βράδυ οι ερυθρόλευκοι τσεκάρουν το εισιτήριο τους για τη Πόλη, η πιθανότητα τους να κάνουν “θόρυβο” και πάλι, δε θα είναι καθόλου αμελητέα..

Απογοήτευσε ο Παναθηναϊκός. Σε όλα τα επίπεδα..

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός μένει εκτός Playoffs από το τρίτο παιχνίδι από έναν αντίπαλο ο οποίος πιάνει υψηλά standards απόδοσης σε όλη τη σειρά απέναντι του. Τα όσο ακολούθησαν βέβαια επισκίασαν εμφατικά την ήττα και τον αποκλεισμό δείχνοντας ότι το πρόβλημα που μεταφράζεται σε ένα διαρκές underperforming στη κρίσιμη φάση των Playoffs της EL έχει βαθύτερα αίτια.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν όντως ότι εάν οι πράσινοι είχαν κλείσει σωστά το πρώτο ματς, το κουβάρι της σειράς θα ξετυλιγόταν διαφορετικά. Η Φενέρ θα είχε άλλου είδους πίεση να διαχειριστεί στο δεύτερο παιχνίδι, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δε θα μπορούσε αυτό να την οδηγήσει σε ένα πιο εμφατικό 1-1 ή ότι δε θα έπερνε εν τέλει τη σειρά. Ο Ομπράντοβιτς είχε δουλέψει καταπληκτικά σε επίπεδο λεπτομερειών και οι παίχτες του ήταν πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε καινούργια παράμετρο που θα έβρισκαν στον δρόμο τους. Ο Παναθηναϊκός αντίθετα παρουσιάστηκε “πρόχειρος” αναφορικά με τη προσέγγιση της σειράς. Σίγουρα ο κόουτς Πασκουάλ, βασικός λόγος για τον οποίο οι πράσινοι “έκλεψαν” το πλεονέκτημα έδρας στο finish (και χρησιμοποιώ τον όρο “έκλεψαν” γιατί σε όρους “μπάσκετ” και απόδοσης οι πράσινοι ήταν περισσότερο ομάδα εξάδας, πίσω από τους τέσσερις πρώτους που ξεχώριζαν), δε μπορεί να έχει την ίδια ευθεία, καθαρή γραμμή επικοινωνίας με τους παίχτες του όπως ο Ζοτς στη Φενέρ. Είναι μόλις μερικούς μήνες στο ΟΑΚΑ άλλωστε.. Δεν έχει αναπτύξει τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας ώστε ο παίχτης να μεταφράζει αγωνιστικά στο παρκέ την εντολή του όπως ακριβώς (η λεπτομέρεια που λέγαμε) αυτός θέλει. Η ξεκάθαρη διαφορά στο performance των δύο ομάδων στη σειρά ήταν θέμα προσέγγισης (εδώ έχει ευθύνη ο κόουτς) και execution σε επίπεδο λεπτομερειών..

Σίγουρα φάνηκαν και κάποια άλλα πράγματα. Τα Playoffs άλλωστε είναι για τις ομάδες μια απεικόνιση του τι μπορούν να κρατήσουν, να αφήσουν ή να παρουσιάσουν τη νέα σεζόν. Παίχτες έχουν αναβαθμιστεί επειδή ανταποκρίθηκαν σε έναν νέο ρόλο-”προσαρμογή”. Άλλοι έχασαν τη παραμονή ή το συμβόλαιο τους γιατί δε μπόρεσαν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες. Και όλα αυτά γιατί το γυαλί του καθρέπτη όταν παίζεις υπό πίεση είναι τόσο, μα τόσο, καθαρό. Μπορείς να διακρίνεις πολλά..

Ο Παναθηναϊκός πάλεψε στο τρίτο ματς αλλά δεν έχει χτίσει σαν ομάδα ακόμα τέτοιες αντιστάσεις ώστε να μπορεί να επιβιώνει σε μια τόσο δυσχερή συνθήκη με αυτόν τον αντίπαλο. Μη γελιέστε..Το “τριφύλλι” θα μπορούσε να βρισκόταν ήδη στη Πόλη εάν είχε τη τύχη ενός διαφορετικού διασταυρώματος στη φετινή φάση των Playoffs ενώ την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός (πολύ πιθανόν βρίσκοντας απέναντι του τη Φενέρ) να σκεφτόταν σήμερα τη post season της Α1.. Αυτό δεν αναιρεί τα συν και τα πλην των ομάδων μας όμως. Δεν αναιρεί τη πραγματικότητα..

Το Step up της Φενέρ στα playoffs είναι απλά εντυπωσιακό όπως βλέπετε.. Η υπεροχή της ξεκάθαρη. Πνευματικά η εικόνα του περυσινού χαμένου τελικού την οδηγεί όλη τη σεζόν σαν φυλαχτό και σε αυτή τη σειρά τις έδωσε τόνους αποφασιστικότητας μιας και η “πίεση” του “πρέπει” έγινε ώθηση αφού πρώτα είχε αφήσει ελεύθερη στην ατμόσφαιρα, εντός των κόλπων της ομάδας, την ιερή υποχρέωση για πειθαρχία σκέψης και δέσμευση προς έναν και μόνον στόχο. Αυτό είναι το κατάλληλο υπόβαθρο που οδηγεί στο καλό μπάσκετ. Ο Ομπράντοβιτς μύρισε “αίμα” στα αργά αντανακλαστικά του απέναντι πάγκου), είχε τη πρωτοβουλία σε επίπεδο κινήσεων στη σειρά και ακούμπησε στον Μπογκντάνοβιτς παίζοντας plays που η Φενέρ έτρεχε μέσα στη σεζόν με διαφορετικούς εκφραστές, αλλάζοντας θέση στους παίχτες του κάθε φορά. Ο Σέρβος γκαρντ που ανέλαβε το βάρος του main playmaker και της απόφασης στην επίθεση της Φενέρ για παράδειγμα ήταν βασικός εκφραστής σε αυτό το play το οποίο οι Τούρκοι τρέχουν όλη τη σεζόν για τον Σλούκα..

Η κατεύθυνση της επίθεσης των πρασίνων τους οδήγησε στο ..στόμα του λύκου απέναντι σε μια άμυνα με ζωντανά αισθητήρια όργανα και τη γνωστή ικανότητα γρήγορης αποκωδικοποίησης και προσαρμογής που παρουσιάζουν οι ομάδες του Ομπράντοβιτς. Ο Πασκουάλ από την αρχή της θητείας εμπιστεύτηκε το πεδίο όπου ξέρει ο ίδιος να “τρέχει” καλύτερα, δηλαδή το μισό γήπεδο. Το σύνολο αυτό όμως έχει εγγενείς αδυναμίες κατασκευαστικά ώστε να παρουσιάσει μια πραγματικά efficient επίθεση μισού γηπέδου (για αυτό και στηρίχτηκε στη προσωπική φάση και τον χαμηλό αριθμό λαθών) που θα προβλημάτιζε τέτοιες έτοιμες άμυνες στο τοπ-επίπεδο των Playoffs.

Αλήθεια, πόσες παραπάνω δυνατότητες (σε επίπεδο κατεύθυνσης και συνολικά επιθετικής φιλοσοφίας) θα προσέφερε στον Ισπανό τεχνικό η παρουσία ενός PG με playmaking abilities πίσω από τον Καλάθη; Είναι δεδομένο λόγω του ιστορικού της δουλειάς σου ότι θα μπορούσες να είχες παρουσιάσει κάτι διαφορετικό στο συγκεκριμένο κομμάτι περιορίζοντας τα κενά διαστήματα, αυτά της “παλίρροιας” που έπνιξαν την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου ματς και μεταξύ 22ου και 28ου λεπτού στο τρίτο, όταν ο Παναθηναϊκός έχει κόψει τελείως το σκορ στη Φενέρ με την άμυνα του όμως αδυνατεί πλήρως να συνδεθεί με το καλάθι..

Αλήθεια (πάμε και στην άλλη όψη του νομίσματος) πως αντηχεί στη κλειστή κοινωνία του μπάσκετ το ότι μια απλή, ταπεινή σελίδα ωρύεται από το δεύτερο δεκάλεπτο του πρώτου ματς ότι ο Μπογκντάνοβιτς πρέπει αυστηρά και με κάθε κόστος να μείνει στην αριστερή πλευρά και εσύ ακολουθείς την επιλογή αυτή “μόλις” στο τρίτο ματς (όπου φυσικά τον περιόρισες -τι θαύμα- στα 3/9 FG και τα 7 λάθη..); Αυτό θα ήταν καλό να απαντηθεί..

Εκτιμώ τον κόουτς Πασκουάλ και θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε να κερδίσουμε και να μάθουμε από αυτόν αρκεί να του δοθεί ο χρόνος για να αναπτύξει ο ίδιος αλλά και οι αθλητές μεταξύ τους, αυτούς τους κώδικες επικοινωνίας που μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε καταστάσεις όπου οι λεπτομέρειες παίζουν τεράστιο ρόλο. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να χτίσει δυνατές σχέσεις εντός της ομάδας και παίχτες με χαρακτήρα. Αυτό του λείπει τα τελευταία χρόνια. Και πάμε στο γεγονός το οποίο επισκίασε το αγωνιστικό κομμάτι..

Θέμα Μindset

Νομίζω ότι πρόκειται για τη πιο μαύρη σελίδα στη νεότερη εποχή του μπασκετικού τμήματος του Παναθηναϊκού.. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ύπαρξης ταβανιού το οποίο τερματίζει τα όνειρα του κόσμου τις τελευταίες σεζόν. H εικόνα που έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη σχετικά με το γεγονός είναι πολύ χειρότερη από αυτή που έχει προβληθεί σχετικά στη χώρα μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας στη θητεία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου συνδέεται στενά με την έλλειψη “σοφίας” η οποία έχει αποτρέψει πλήρως τη δημιουργία ενός κορμού ο οποίος θα αποτελέσει τη βάση των επόμενων ετών πάνω στην οποία θα στηριχτεί ο καινούργιος Παναθηναϊκός στον δρόμο για την επιστροφή στη κορυφή. Προς το παρών βρίσκεται στα ανοιχτά, σε καινούργιες για αυτό το πλήρωμα θάλασσες. Η δε ανακοίνωση η οποία δικαιολογούσε την απόφαση για την επιστροφή της ομάδας από τη Κωνσταντινούπολη με λεωφορείο μου θύμισε ανακοίνωση τύπου “η μερίδα σοκολάτας αυξήθηκε κατά 20 γραμμάρια” από τον Μεγάλο Αδελφό στο οργουελικό 1984.. Καμία “τιμωρία” δεν επιβλήθηκε (απλά δικαιολογήθηκε) για παίχτες που ξενυχτούν (ασχέτως εάν μερικοί πράγματι ξενυχτούν). Εάν επιλέχθηκε αυτό το είδος τιμωρίας γιατί κάποιοι αθλητές στην ομάδα δεν είναι αρκετά επαγγελματίες, συγχωρέστε με αλλά το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο.

Φοβάμαι τον άνθρωπο που κάνει δύο φορές το ίδιο λάθος..

Όπως σας έχω πει και στο παρελθόν θεωρώ τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο έξυπνο άνθρωπο. Δεν ήμουν καθόλου αντίθετος (ούτε πιστεύω ότι επηρέασε την ομάδα) στο όλο marketing που χτίστηκε γύρω από τη σειρά (This is OAKA, μπλουζάκια κτλ). Τα playoffs είναι γιορτή πάνω απ’όλα και είναι ακριβώς η καλύτερη περίοδος της σεζόν γιατί εντάσσουμε αυτό το “πολεμικό κλίμα” στο ευρύτερο πλαίσιο αυτής της γιορτής (γιατί όταν έχει κάθε μέρα μπάσκετ, “μάχες” στο τοπ-επίπεδο και τέτοιες συγκινήσεις είναι μόνο γιορτή..). Πριν 2 χρόνια στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ (συμβάν Σπανούλη) “έπιασε πάτο”. Το κατάλαβε (δεν αναιρεί το μέγεθος του λάθους σε καμία περίπτωση) και προσπάθησε να αλλάξει το προφίλ του στο διάστημα που ακολούθησε με πολλές στοχευμένες επικοινωνιακά κινήσεις. Δυστυχώς κύλησε πάλι στο ίδιο λάθος ορμώμενος από τον παρορμητισμό του κλωτσώντας πάλι την ομάδα του πίσω, στον πάτο του πηγαδιού.

Ο Παναθηναϊκός φέτος μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει τη δουλειά που έγινε τους τελευταίους μήνες με τον κόουτς Πασκουάλ αναφορικά με την εξέλιξη της ομάδας την επόμενη σεζόν. Αυτό θα αποτελούσε το πιο σημαντικό κέρδος, ένα βήμα μπροστά, προς τη σωστή κατεύθυνση. Έχει βρει ένα καλό προπονητή και έναν καλό κορμό παιχτών ο οποίος επιδέχεται βελτίωσης αλλά σίγουρα μπορεί να αποτελέσει μια βάση. Το συμβάν αυτό σίγουρα ήταν κάτι στα βόμβα στα θεμέλια που έχτιζε η ομάδα αυτή τη χρονιά. Διαίρεσε ανθρώπους, διευθέτησε ξανά σχέσεις που είχαν ξεκινήσει να χτίζονται στο εσωτερικό της. Σίγουρα θα παίξει ρόλο στον τρόπο που θα δουν οι διάφοροι επαγγελματίες το κλαμπ το καλοκαίρι αν και η δεξαμενή ξένων αθλητών είναι τέτοια που το “τριφύλλι” θα βρει παίχτες όπως βρήκε και η Μπασκόνια παρότι άφησε τον Άνταμς σχεδόν απλήρωτο και διαπομπεύτηκε για αυτό (πιστέψτε με, για έναν Αμερικανό που έχει βγει από τη χώρα του με βασική προτεραιότητα να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα αυτό είναι το ίδιο σοβαρό με το συμβάν του ..λεωφορείου). Αυτό δεν αναιρεί το απαράδεκτο της απόφασης. Εργαζόμενοι οι οποίοι λάτρευαν το background του club και είχαν μια φανερή διάθεση να δεσμευθούν (Τζέιμς, Πασκουάλ, σε δεύτερη φάση Σίνγκλετον) σίγουρα δεν αισθάνονται το ίδιο και δε ξέρω εάν είναι δυνατόν να αναθεωρήσουν την οπτική τους. Ο στόχος της οικοδόμησης ενός σκληρού πυρήνα που θα δεσμευθεί να αποτελέσει τη βάση του νέου Παναθηναϊκού μοιάζει να διαλύεται..

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε οι παίχτες, ούτε η διοίκηση. Είναι ο κόσμος και η ιστορία του. Και αυτή δε δικαιολογεί τέτοιες μαύρες βραδιές. Είναι σαφές ότι δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό κομμάτι.. Αυτό το οποίο πρέπει να καλλιεργήσει ο διοικητικός ηγέτης των πρασίνων είναι το φιλόπονο πνεύμα που ο ίδιος ζητάει από τα πρόσωπα που απαρτίζουν την ομάδα του. Πρέπει να μάθει να αντέχει στον “πόνο” όπως άντεξε ο πατέρας του τα σκοτεινά χρόνια των αποτυχιών μέχρι να βγάλει την ομάδα στο φως. Θέλει υπομονή, σοφία στη λύπη και στη χαρά και ισχυρή θέληση στο να αφήσεις τον χρόνο να αλλάξει εσένα και το πλήρωμα σου. Αυτός ο δρόμος δεν είναι ο πιο γρήγορος, αλλά σίγουρα θα σε βγάλει κάπου..

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ..

Ότι είπαμε για τη σειρά Ρεάλ-Νταρουσάφακα.. Οι Μαδριλένοι είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο επιθετικό firepower στην Ευρωλίγκα. Το βάθος και η ποιότητα τους σε ατομικό επίπεδο είναι unmatched από οποιαδήποτε ομάδα σε αυτή τη διοργάνωση και παρότι (όπως όλοι μας, πολύ καλά γνωρίζουμε) δεν είναι τα στοιχεία που κρίνουν τον νικητή σε ένα F4, στη συγκεκριμένη σειρά απέβησαν καθοριστικά. Μετά το 1-1, οι Ντόνσιτς-Αγιόν έκαναν σπουδαία παιχνίδια ενώ την ίδια στιγμή (έχει πολύ ενδιαφέρον να το παρακολουθήσετε πιο στενά) με τον Κάρολ στον παρκέ έβαζε τεράστια πίεση στην αντίπαλη άμυνα δημιουργώντας, με τον παιχνίδι του Αμερικανού μακριά από τη μπάλα αντιπερισπασμούς, και χώρους για τους υπόλοιπους, απόρροια της συγκέντρωσης στην αμυντική συνεργασία που έπρεπε να δείξει η Νταρουσάφακα για έναν συγκεκριμένο παίχτη. Ο Κάρολ έχει μια σπάνια για το ευρωπαϊκό μπάσκετ ικανότητα σκοράροντας με τρομερή συνέπεια πάνω σε σπουδαία άμυνα (για αυτό και τον παρομοίασα στη συζήτηση μας με τον Ιγκόρ Ρακόσεβιτς σε όρους aggresiveness και εκτέλεσης με το χέρι του αμυντικού στο ρουθούνι τους) με πολύ γρήγορη απελευθέρωση και αδιάσπαστο μηχανισμό.

 

 

 

Ο Μπλατ παρουσίασε ένα “πεινασμένο σκυλί” στα φετινά Playoffs. Aυτό πρέπει να είναι το ψυχολογικό προφίλ κάθε ομάδας μπαίνοντας στη φάση αυτή της σεζόν. Αυτό έγραφε ο ψυχισμός της Νταρουσάφακα.. Μέσα από το gritty basketball και τους κοφτερούς αγκώνες του Χαράνγκοντι, το πάτημα στις ράγες του τραίνου που λέγεται Ουοναμέικερ (έχει τελειοποιήσει τη τεχνική του ..παραμαζώματος στην επίθεση, πιστεύω ότι ο Ιτούδης θα τον κυνηγήσει αλλάζοντας φιλοσοφία παιχνιδιού σε περίπτωση που χάσει τον Μίλος) και το non stop motor-παιχνίδι του Ζίζιτς (αποκτήθηκε ουσιαστικά με το μυαλό σε αυτή τη σειρά) δυσκόλεψε πολύ τη Ρεάλ, αρνούμενοι να λυγίσουν ακόμα και κάτω από τη πιο δύσκολη συνθήκη. Ο Λάσο (έβγαλε στο τρίτο ματς τη γνωστή του 1-2-2 με catcher τον Ράντολφ η οποία κατέληγε σε 3-2, παρόμοια σε κατεύθυνση με αυτή που έπαιζε παλαιότερα με τον Σλότερ) είχε πολλούς και έτοιμους υποστηρικτούς παίχτες για να αλλάζει κάθε φορά το μομέντουμ. Ο Τόμπκινς (47.4% τρίποντο φέτος στη σεζόν) του έδωσε ώθηση στο τέταρτο ματς με τη Ρεάλ να βρίσκεται στο +13 στα λεπτά που αυτός πάτησε παρκέ. Τέτοιους παίχτες δε μπόρεσε να βρει ο Μπλατ όσο προχωρούσε η σειρά. Δε πήρε μάλιστα βοήθεια από τον Άντερσον και τον (ερχόμενο από σημαντικό τραυματισμό) Σλότερ, βασικούς εκφραστές της Small ball-”κλείνουμε διαδρόμους πάνω από όλα”- λογικής πάνω στο οποίο βασίστηκε η αμυντική τακτική των Τούρκων στη σειρά. Δίκαιο αποτέλεσμα, αρκετά καλή σειρά..

 

 

 

Υ.Γ: Σας είχα πει πρόσφατα για τη πρόταση (σχεδόν 400.000) της Ζαλγκίρις για την ανανέωση συνεργασίας με τον Μπροκ Μότουμ. Στο κόλπο έχει μπει και η Μακάμπι η οποία έχει τη δυνατότητα να προσφέρει περισσότερα χρήματα στον Αυστραλό φόργουορντ..