Ηats Off..

 

 

Τα προπονητικά μεγαθήρια ρίχνουν τη σκιά τους πάνω από τα προγνωστικά και τις καυτές έδρες στα Playoffs της Ευρωλίγκας. Διπλό του Μπλατ στη Μαδρίτη, δεύτερη νίκη στο ΟΑΚΑ για τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Δεν τα κατάφερε ο Ολυμπιακός απέναντι στην αποφασισμένη για ισοφάριση Αναντολού, μονόδρομος το διπλό στη Πόλη πλέον. To Hoopfellas σχολιάζει το τέλος της καυτής πρώτης εβδομάδας των αναμετρήσεων και τη προοπτική της επόμενης..

 

..γιατί μπορεί στην Ευρώπη να διαθέτουμε σπουδαίους αθλητές, όμως σε αυτό το επίπεδο, το μπάσκετ παραμένει ακόμα το άθλημα του προπονητή. Υπόκλιση λοιπόν στους δικούς μας Super stars..

 

 

 

Blatt, ο μονομάχος..

Οκ, το ξέρετε ότι το περιμέναμε εδώ μέσα και ότι τίποτα πλέον, στα μάτια αυτής της σελίδας, και κανένα κατόρθωμα αυτού του αυθεντικού mastermind των πάγκων που λέγεται David Blatt δεν αποτελεί έκπληξη. Πριν τα Playoffs σας είχα μάλιστα υπογραμμίσει ότι βγάζει τον καλύτερο εαυτό του όταν βρίσκεται σε θέση “outsider”. Λοιπόν μετά τη πρώτη εβδομάδα των Playoffs, ο άνθρωπος που θα έπαιρνε τον τίτλο του “πιο συναρπαστικού ήρωα” των δύο πρώτων παιχνιδιών στη δική μου απονομή δε θα ήταν ο διαχρονικά αγαπημένος μου σολίστ Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς αλλά η ιδιοφυΐα του Princeton, αυτός ο βαθιά πνευματικός άνθρωπος του αθλήματος.

Αυτή την εβδομάδα έχω αναφωνήσει πολλές φορές από θαυμασμό μπροστά στο computerized μπάσκετ του Σέρβου wing ή την εκτέλεση απόλυτης ακριβείας πάνω σε άμυνα της οποίας (δυστυχώς) γίναμε πολλάκις μάρτυρες όμως το βράδυ της Παρασκευής κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι πιο συναρπαστικό για τον τρόπο που προσωπικά βλέπω το άθλημα (εκφράζω λοιπόν μια καθαρά προσωπική άποψη) από τη ταχύτητα με την οποία παίζει το ματς στο μυαλό του ο Μπλατ, εναλλάσσει τις σκέψεις του και προσαρμόζεται στα δρώμενα όντα συνεχώς μπροστά, προετοιμάζοντας με ακρίβεια την επόμενη επίθεση, την επόμενη άμυνα.. Το να βλέπεις μια σύνθετη άμυνα, κατασκευασμένη για μια απολύτως ειδική κατάσταση στην επίθεση της Ρεάλ και με συγκεκριμένους, βραχυπρόθεσμους στόχους, να παρατάσσεται αλλάζοντας από ζώνη σε προσωπική άμυνα στα τελευταία δευτερόλεπτα είναι κάτι που περικλείει όλη τη γοητεία αυτού του (καθόλου απλού αλλά ) σύνθετου αθλήματος. Οld School προπονητική μεταφρασμένη στη βάση του σύγχρονου μπάσκετ. Ένας Chesterfield καναπές και ένα βιβλίο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ σε ένα διαστημόπλοιο..

Ο Μπλατ έβγαλε τον σκονισμένο Luke Harangody από την άκρη του πάγκου (αφήνοντας στην άκρη τον Μόερμαν, μόλις 13′ στα δύο ματς συνολικά) ο οποίος θυμίζει τον παίχτη που ο Ντοκ Ρίβερς στις προπονήσεις έβαζε στη starting unit, δίπλα στους Big-3 για να μη τραυματίσει κάποιον εξ αυτών. Ο απόφοιτος του Notre Dame έχει 9.5 πόντους με 100% στο τρίποντο (5/5) στα δύο πρώτα ματς, όμως η αυταπάρνηση και ο “παίζω στα κόκκινα” χαρακτήρας του έχει εμπνεύσει τους συμπαίχτες του. Η Νταρουσάφακα έχει χτίσει όλη τη τακτική της στο πλαίσιο του Small ball (Κλάιμπερν,/Άντερσον συχνά στο “4”, σημαντικός στο rotation αν και όχι έτοιμος ο Σλότερ, Two-guard units), χρησιμοποιεί την 1-3-1 (άλλοτε επιθετικά με παγίδες άλλοτε όχι) ως άρμα μάχης της στα μετόπισθεν ενώ στέλνει πολύ συγχρονισμένα παγίδα απέναντι στο ένας με έναν του Γιούλ στον άξονα (μετά τις πρώτες ντρίμπλες, ακριβώς την ώρα της απόφασης ώστε να υπάρχει στο πρώτο βήμα βοήθεια και χέρι στο πρόσωπο εάν σηκωθεί για τρίποντο χωρίς τον φόβο του penetration). Απέναντι στην 1-3-1 του Μπλατ (Κλάιμπερν στο “κεφάλι” απέναντι στον Γιούλ, Ουοναμέικερ -ως ο παίχτης που συνδυάζει τρεξίματα και IQ καλύτερα από τον καθένα- τελευταίος παίχτης στη τελική παίρνοντας τα σπριντ κατά μήκος της base line) η Ρεάλ δεν έχει αντιδράσει σωστά. Δεν έχει βρει Short Threes από τις γωνίες με τον Κάρολ, αδυνατεί να συνδυάσει γύρισμα της μπάλας από πλευρά σε πλευρά και Skip πάσες ώστε να βάλει τη ζώνη σε συνεχή διαδικασία μετακίνησης, δε κάνει χρήση των back screens για να χτυπήσει στη πλάτη της άμυνας. Την ίδια ώρα ο Μπλατ γελάει ανταλλάσσοντας High Fives με τους συνεργάτες του στον πάγκο.. Η Νταρουσάφακα άντεξε την επίθεση από το βαρύ πυροβολικό των Μαδριλένων όταν ο Γιούλ έβαλε 5 τρίποντα στη τρίτη περίοδο και έμεινε όρθια με τον Ουίλμπεκιν να πετυχαίνει τεράστιο καλάθι στο τέλος, δείγμα της φετινής του ωρίμανσης και βελτίωσης.

Φυσικά οι Μαδριλένοι παραμένουν το φαβορί της αναμέτρησης όμως γνωρίζουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Είναι αντικειμενικά δύσκολο για τη Νταρουσάφακα να ρίξει στο καναβάτσο τη Ρεάλ τρεις συνεχόμενες φορές όμως το επόμενο ματς είναι κλειδί. Η ομάδα του Λάσο σούταρε 8/15 τρίποντα τη Τετάρτη αλλά 9/30 τη Παρασκευή, παράγοντας ο οποίος (μαζί με το ριμπάουντ) καθόρισε το πλαίσιο που διαμορφώθηκε εντός των τεσσάρων γραμμών. Το τρίτο παιχνίδι είναι ένα σπουδαίο τεστ για τη Ρεάλ (έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει τέτοια ματς εκτός έδρας για αυτό και παραμένει το φαβορί) απέναντι σε έναν αντίπαλο με μικρότερο ποιοτικό βάθος αλλά πολύ καλά προετοιμασμένο σε τακτικό και ψυχολογικό επίπεδο για πόλεμο..

Witness

Γινόμαστε μάρτυρες της ιστορίας που γράφεται μιας και αυτή η σειρά πιθανόν θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στη καριέρα του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Αυτά τα ματς και το performance του είναι ο λόγος για τον οποίον έμεινε και φέτος στην Ευρώπη. Για να νικήσει, να καταπλήξει, να γράψει την ιστορία όπως πρέπει πριν το μεγάλο ταξίδι για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στη σειρά απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Σέρβος γκαρντ κάνει πράγματα που μοιάζουν ασύλληπτα (σε επίπεδο αποτελεσματικότητας) για το μπάσκετ της Ευρωλίγκας με ελάχιστους performers στη φάση των Playoffs ιστορικά να έχουν πραγματοποιήσει κάτι ανάλογο. Στα δύο πρώτα παιχνίδια στο καμίνι του ΟΑΚΑ, ο Μπογκντάνοβιτς μετράει 24.0 πόντους με 9/13 δίποντα, 10/14 τρίποντα, 6.5 ριμπάουντ, 5.0 τελικές, 1.0 κλέψιμο, 2.0 τάπες, 35.0 Ranking σε 33.5 λεπτά, χωρίς να έχει επισκεφθεί τη γραμμή των προσωπικών ούτε μια φορά και μόλις 1.5 λάθη από τον παίχτη που αποτελεί τον κυρίως playmaker των Τούρκων και έχει τη μπάλα και την ευθύνη της απόφασης στα χέρια του περισσότερο από κάθε άλλον συμπαίχτη του..

Η λάθος προσέγγιση της περίπτωσης Μπογκντάνοβιτς

Ο Παναθηναϊκός πάλεψε στο δεύτερο ματς. Το ήθελε και το θέλει πολύ, είναι φανερό. Η ομάδα του Πασκούάλ κατέθεσε σπουδαίο effort, είχε μεγάλη διάθεση αλλά τελείως λάθος πλάνο από τη βάση του αναφορικά με την αντιμετώπιση του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Λάθος προσέγγιση και οπτική την οποία τροφοδότησαν και άλλοι παράγοντες (το rotation της γραμμής των ψηλών) ώστε να φτάσουμε στο σημερινό αποτέλεσμα.

Χρίζει πραγματικά επιστημονικής έρευνας η πλήρης αδυναμία του Παναθηναϊκού να κρατήσει τον Μπογκντάνοβιτς μακριά από τον άξονα. Να του απαγορέψει να μπει και να παίξει πάνω στον κεντρικό διάδρομο. Το 88% των πόντων που παρήγαγε ο Σέρβος για την επίθεση της Φενέρ (εκτέλεση+δημιουργία) προήλθαν από τη δράση του στον κεντρικό διάδρομο. Ουσιαστικά (μαζί με τον Ούντο) έχει βάλει το χέρι του στη καρδιά της άμυνας των πρασίνων και την έχει ξεριζώσει.. Είναι ζωτικής σημασίας για τον Παναθηναϊκό να κρατήσει τον Μπογκντάνοβιτς στον αριστερό διάδρομο. Δε το έχει καταφέρει επ’ουδενί.. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Καλάθης ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στο να αρνείται την είσοδο στον κεντρικό διάδρομο) ξεκίνησε πάνω του με διαφορετικές εντολές ενώ όταν ο Πασκουάλ προσπάθησε να τον διατηρήσει αριστερά με τον Τζέιμς προδόθηκε από την έλλειψη επικοινωνίας του Αμερικανού με τον εκάστοτε ψηλό που αμυνόταν στον screener. Όσο ο Σέρβος έχει πρόσβαση (και μάλιστα εύκολη) στον κεντρικό διάδρομο η άμυνα του Παναθηναϊκού θα δίνει εύκολους πόντους. Δεν είδαμε καθόλου ICE (ο screener Βέσελι δεν είναι ..Ράντολφ στην ενδιάμεση εκτέλεση) αντιμετώπιση.. Στον Μπογκντάνοβιτς αμύνεσαι με τα πόδια, όχι με τα χέρια. Κάθε του ντρίμπλα είναι ένα βήμα στη προσπάθεια του να χειραγωγήσει τον προσωπικό του αντίπαλο και συνολικά την άμυνα. Μετά από 80 λεπτά μάχης η άμυνα του Παναθηναϊκού δε τον έχει αναγκάσει (παρά ελάχιστα) να κάνει πίσω βήματα και όχι προωθητική ντρίμπλα κατά τη διάρκεια του τελικού σταδίου της επίθεσης, βοηθώντας τον να βρίσκεται σε attack mode. Κόουτς όχι άλλον κεντρικό διάδρομο στον Μπογκντάνοβιτς. Όχι άλλο.. Ακόμα και εάν αυτή (μετά από ένα σημείο και μετά) ήταν η εντολή σου στους παίχτες, το “poor execution” τους χρεώνεται πάλι στον πάγκο. Είναι κρίμα για έναν τόσο ικανό στα μετόπισθεν κόουτς να δίνει απλόχερα καλές καταστάσεις στον αντίπαλο.

Η ομαδική άμυνα του Παναθηναϊκού έχει διάθεση, ενέργεια αλλά και μια χαρακτηριστική αδυναμία να εκτελέσει αυτοματοποιημένα rotations την οποία μια επίθεση με τη συνοχή και τους αυτοματισμούς της Φενέρμπαχτσε τιμωρεί, με συνέπεια οι παίχτες του Πασκουάλ μετά από κάθε άμυνα να έχουν τη γλώσσα στο πάτωμα και την απορία του “γιατί με αυτό το effort δε δίνουμε Defensive Stops..” Συγκεκριμένοι παίχτες του Παναθηναϊκού αργούν για διαφορετικούς λόγους όλη τη σεζόν. Απλά τώρα υπάρχει μεγαλύτερη “στόχευση” σε αυτή την αδυναμία. Καλοί individual αμυντικοί πάνω στη μπάλα ή σε απόσταση μιας πάσας, εξαίρετοι αθλητές όχι όμως με βαθιά γνώση των fundamentals, όχι ιδιαίτερα οξυδερκείς ( εμφανίζουν συχνά διάσπαση προσοχής) για να διαβάσουν έγκαιρα τα αμυντικά rotations (χαρακτηριστικό γνώρισμα των πρασίνων στην άμυνα τα χρόνια του Ζοτς) και τη θέση που πρέπει καλύψουν. Οι χρόνοι τους ήταν καλοί μέσα στη σεζόν γιατί το κάποιες units είχαν το στοιχείο του top-athleticism. Όμως ο παράγοντας Γκιστ άλλαξε και κυρίως συνεχίζει να αλλάζει τα δεδομένα..

Ας δούμε όμως πριν προχωρήσουμε, το (και πάλι) εξαιρετικό βίντεο του κόουτς Κώστα Καλογερόπουλου αναφορικά με το δεύτερο ματς του ΟΑΚΑ και τη Pick&Roll συμπεριφορά των δύο ομάδων στην επίθεση της Φενέρ:

Μαύρη τρύπα στα δύο πρώτα ματς ο Γκιστ..

Η Φενέρ βρίσκεται σε καταπληκτική κατάσταση. Πήρε ώθηση από το δεύτερο ημίχρονο του πρώτου ματς (είναι γνωστό ότι στα Playoffs ακόμα και ένα καλό τρίλεπτο μπορεί να σε στείλει σε άλλη διάσταση..) και παίζει πλέον στον αυτόματο. Βρίσκεται “εκεί” που θέλει ο προπονητής της. Είναι φανερό επίσης ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η εξυπνότερη ομάδα στη σειρά.. Το Άγιο Δισκοπότηρο” της συναισθηματικής νοημοσύνης δε βρίσκεται στη κατοχή του πλέον.. Ο Ομπράντοβιτς έχει ανοίξει τη φάκα του Ούντο και περιμένει, με τον Νιγηριανό να κάνει καταπληκτική σειρά έχοντας επιφέρει πολύ γερό χτύπημα στη ψυχολογία του αντιπάλου με το performance του ψηλά. Η ικανότητα της Φενέρ να κατευθύνει τη μπάλα στην άμυνα της (κάθετη βοήθεια στα Post ups του Μπουρούση) σε συνδυασμό με τη φύση της ελληνικής επίθεσης (προσωπική φάση) έχουν κάνει τον Παναθηναϊκό ευανάγνωστο στη προσπάθεια του να παράγει. Το “τριφύλλι” (απέναντι σε μια πολύ ικανή περιφερειακή άμυνα) σουτάρει 16/49 τρίποντα στα δύο πρώτα ματς (0/6 ο Καλάθης, 1/6 ο Σίνγκλετον από τον οποίον έχει αφαιρεθεί η ευκαιρία της καλής ματιάς). Στο δεύτερο ματς οι πράσινοι έπαιζαν με τα cojones του Τζέιμς ο οποίος είναι κάτι το ξεχωριστό πραγματικά στην ένας με έναν επίθεση. Όμως αυτό δεν αρκεί..

Κατά τη γνώμη μου, η “μαύρη τρύπα” στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού η οποία έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας αφαιρώντας βασικά όπλα στη μάχη απέναντι σε αυτή τη Φενέρ, είναι η παρουσία του Τζέιμς Γκιστ. Η ανυπαρξία του Αμερικανού (ο οποίος εκφράζει βασικές αρετές του παιχνιδιού αυτής της ομάδας και κυρίως βοηθάει τους υπόλοιπους να παίξουν απερίσπαστοι πάνω στις δεξιότητες τους όντας μαζί με τον Καλάθη “ηγετική μορφή” στα μετόπισθεν) έχει κλειδώσει τον Παναθηναϊκό την ώρα που ο Ούντο κάνει επίδειξη δύναμης. Χωρίς τον Γκιστ (μόλις 26 λεπτά συνολικά στα δύο ματς, αρνητικό Ranking) o Πασκουάλ αναγκάζεται να παίζει παραπάνω τον Μπουρούση δίνοντας το καλύτερο ερέθισμα στη PnR επίθεση της Φενέρ. Είδατε ότι το πολύ μικρό διάστημα (στη τελική ευθεία του δευτέρου ματς) όπου ο Γκιστ ανέβασε ελαφρά το επίπεδο ενέργειας του (είναι αλλού και σε επίπεδο συγκέντρωσης..) δίνοντας μερικά Defensive Stops, οι πράσινοι επιτέλους εμφάνισαν μέρος του προσώπου που τους χαρακτηρίζει φέτος πηγαίνοντας από το -7 στο +3. Η “απουσία” του Γκιστ είναι ένας βασικός λόγος της τρομερής επίδοσης του αντιπάλου όταν αυτός επιτίθεται πάνω στον άξονα και της γενικότερης αναποτελεσματικότητας του Παναθηναϊκού στη PnR άμυνα. Τα χέρια του Πασκουάλ είναι δεμένα εδώ (αν και θα μπορούσαμε να δούμε λίγο τον Γκάμπριελ). Χωρίς το αμυντικό πακέτο του Γκιστ στο “5” δε ξέρω πόσο ευοίωνο είναι το αύριο που ξημερώνει (ενόψει τρίτου παιχνιδιού) για το τριφύλλι..

Game 3..

Kανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι οι πιθανότητες πρόκρισης για την ελληνική ομάδα έχουν πλέον μειωθεί σημαντικά. Ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει στη Πόλη με το 0-2 στη πλάτη, απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση και συν τοις άλλοις διαθέτει στον πάγκο του έναν προπονητή ο οποίος ξέρει να χτίζει το θεμιττό ψυχολογικό status για το σύνολο του πριν από κάθε ματς. Η Φενέρ είναι σε εξαιρετική κατάσταση και αυτή η σειρά (εφόσον τελειώσει υπέρ της) μπορεί να της δώσει σπουδαία ώθηση και ένα ατσάλινο προφίλ για τη συνέχεια. Όμως έχουμε ένα ακόμα παιχνίδι.. Βασικό στόχος των πρασίνων σε αυτό θα είναι να αλλάξουν την “ατμόσφαιρα” στη σειρά ποντάροντας στο υποσυνείδητο της “τελειωμένης υπόθεσης” που θα κυνηγήσει τους γηπεδούχους απειλώντας να διεισδύσει στο μυαλό τους σπάζοντας τη προστατευτική μεμβράνη την οποία θα έχει τοποθετήσει ο Ομπράντοβιτς. Τα προγνωστικά στη παρούσα φάση δεν είναι ευοίωνα για τον Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι θα παίξουν τη ζαριά τους προσπαθώντας (βασικό) να πάρουν από την αρχή το τιμόνι της αναμέτρησης στα χέρια τους. Μια καλή σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης βραδιά και η αλλαγή της περιρρέουσας κατάστασης στις δράσεις της Φενέρ στον άξονα της ΄πράσινης άμυνας μπορούν να αποτελέσουν συμμάχους σε μια ομολογουμένως δύσκολη ( διόλου ακατόρθωτη) αποστολή.

Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό το σύνολο βρίσκεται μόνο μερικούς μήνες μαζί. Ο Πασκουάλ έχει απέναντι του το Alpha Dog των πάγκων και ένα ρόστερ καλά δουλεμένο στα χέρια του. Σίγουρα θα μπορέσει και ο ίδιος να παρουσιάσει κάτι καλύτερο σε επίπεδο συνοχής και αυτοματισμών όσο η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων (τουλάχιστον ο σκληρός πυρήνας της) μακροημερεύει στο ΟΑΚΑ. Θα πούμε περισσότερα και μετά το τέλος της σειράς. Προς το παρών ο Παναθηναϊκός οφείλει να παλέψει. Θα είναι πολύ σημαντικό για τον χαρακτήρα της ομάδας που χτίζεται (πάντα με το βλέμμα στο μέλλον) από τον κόουτς Πασκουάλ στο ΟΑΚΑ, να μπορέσει να αναβάλλει το πάρτι της Φενέρ μένοντας όρθιος στο τρίτο ματς της σειράς..

Το φάντασμα της κακής βραδιάς

Η Αναντολού ήταν δεδομένο ότι θα έμπαινε πιο δυναμικά και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στο δεύτερο παιχνίδι τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έπρεπε να διαχειριστεί αυτή της την ορμή και την αλλαγή στον χαρακτήρα της. Δυστυχώς δε τα κατάφερε και μάλιστα σε ένα παιχνίδι το οποίο πήγε στο μισό γήπεδο με τον Περάσοβιτς να εμπιστεύεται τη λειτουργία και τις τις συνεργασίες των παιχτών του σε αυτό. Μετά από ένα σημείο (ακόμα και όταν με το προβάδισμα στην έδρα) ο Ολυμπιακός έμοιαζε να παλεύει με το φάντασμα της κακής βραδιάς που επισκέπτεται το Φάληρο ανά τακτά χρονικά διαστήματα..

Διαφορετικό πρόσωπο είχε και ο Ολυμπιακός ο οποίος επιθετικά στηρίχτηκε στην ασφάλεια του διδύμου Σπανούλη-Πρίντεζη χωρίς να μπορέσει να πάρει ιδιαίτερη βοήθεια από τους υπόλοιπους. Η ροπή της Αναντολού να παγώσει τον ρυθμό κόβοντας το γήπεδο στη μέση και η έλλειψη πόντων από δεύτερες ευκαιρίες (στατιστικό που είχαμε υπογραμμίσει στο σχόλιο του πρώτου παιχνιδιού) κατέβασαν τη παραγωγικότητα των ερυθρολεύκων χαμηλά τη στιγμή που ο αντίπαλος μετρούσε 21 τελικές (9 λάθη) και 60.8% (23/38) στις προσπάθειες σε σουτ δύο πόντων. Η περίφημη άμυνα των ερυθρολεύκων στο ζωγραφιστό απλά δεν ήταν “εκεί” τη Παρασκευή το βράδυ..

Στα όρια της Pack Line

Ο Σπανούλης ξεκίνησε καυτός το ματς αποτελώντας μια διαρκή απειλή για την άμυνα του Περάσοβιτς στο πρώτο μέρος. Βασικό μέλημα της επιθετικότητας της οποίας επέδειξε ήταν να αλλάξει τους συσχετισμούς αναφορικά με τακτική του αντιπάλου στα μετόπισθεν θέλοντας να “σύρει” πιο ψηλά στη περίμετρο τον εκάστοτε ψηλό της Αναντολού δημιουργώντας καλύτερο πλαίσιο ώστε οι ερυθρόλευκοι να παράγουν ρήγμα (με ντρίμπλα ή γρήγορη πάσα εφόσον ο Περάσοβιτς επέλεγε αλλαγή φιλοσοφίας με σκοπό να σταματήσει τη ντρίμπλα του αρχηγού). Ο Σπανούλης χτυπάει κατά ριπάς την άμυνα των Τούρκων στο πρώτο μέρος και η συνεργασία του με τον Πρίντεζη είναι πραγματικά υπέροχη..

Έχω την εντύπωση πάντως ότι η αμυντική προσέγγιση του Περάσοβιτς απέναντι στον Σπανούλη αποσκοπούσε να προσδώσει στον σταρ των ερυθρολεύκων ταυτότητα πρωτίστως σκόρερ για το συγκεκριμένο ματς, τακτική η οποία σε βάθος χρόνου μάλλον απέδωσε για την Αναντολού. Ο Περάσοβιτς άλλαξε παίχτες διαφορετικής φύσεως απέναντι στον ηγέτη του Ολυμπιακού, θέλησε να τον αναμείξει (στα όρια του δυνατού και ανάλογα με τον παίχτη που αναλάμβανε) σε σκριν και γενικότερα σε φθορά επιτιθέμενος πάνω του στην επίθεση των Τούρκων. Όταν δε οι ανάσες του Σπανούλη λιγόστεψαν, οι Τούρκοι κέρδισαν εκατοστά στα μετόπισθεν. Μη ξεχνάμε ότι εκτός του αρχηγού, οι υπόλοιποι παίχτες του Σφαιρόπουλου σούταραν 5/20 τρίποντα δίνοντας το δικαίωμα στην άμυνα της Αναντολού να αμυνθεί στα όρια της Pack Line άμυνας, προστατεύοντας το ζωγραφιστό της. Απόδειξη του πόσο κομβικό είναι το Spot Shooting του Μάντζαρη και των forwards του Ολυμπιακού..

Pick & Roll μέσα από Diamond επίθεση

Μια από τις επιτυχημένες καταστάσεις που παρουσίασε ο Κροάτης τεχνικός της Αναντολού ήταν η Pick & Roll δράση μέσα από Diamond επίθεση με την Αναντολού να δουλεύει πάνω στον άξονα των Γκρέηντζερ-Ντάνστον. Η “προσαρμογή” αυτή τη φορά είχε να κάνει με τον χρόνο εκτέλεσης καθώς οι Τούρκοι άλλαξαν συμπεριφορά ψάχνοντας τη πάσα στο double team των ερυθρολεύκων στον Ντάνστον στο low post, κάτι το οποίο δούλεψε εξαιρετικά υπέρ τους (5 τελικές για τον Αμερικανό σέντερ). Μάλιστα σε μια από τις τελευταίες και πιο κρίσιμες κατοχές επέλεξαν να τελειώσουν με Side PnR (Granger) και όχι με κεντρικό το οποίο αποτελούσε τον βασικό τρόπο έκφρασης τους σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Συνολικά πάντως ο Ντάνστον (ο Ολυμπιακός τοποθέτησε PF πάνω του σε πολλές περιπτώσεις όταν οι Τούρκοι έπαιξαν με δίδυμους πύργους) άφησε πίσω του το κακό πρώτο ματς γρήγορα όντας πολύ σημαντικός για την Αναντολού (16 πόντοι, 6/6 προσωπικές-5/6 FG, 4 ριμπάουντ, 5 τελικές, 2 μπλοκ). Σαφώς συνέβαλλε σε αυτή του την εξαιρετική παρουσία και η απουσία του Μιλουτίνοφ (χτύπησε στο γόνατο) του οποίου ο συνδυασμός μέγεθος/footwork είχε δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στο πρώτο ματς. Χωρίς τον νεαρό Σέρβο ο Ολυμπιακός έβαλε σαφώς λιγότερη πίεση στην Αναντολού όσον αφορά τις μάχες των ριμπάουντ κάτω από το καλάθι των Τούρκων ενώ συνολικά υπήρχε ισορροπία στις διεκδικήσεις ψηλά αυτή τη φορά.

Γιατί..;

Με το ματς να μπαίνει στη τελική ευθεία και τον Μάντζαρη “σβηστό” στην άκρη του πάγκου (-10 στο -+) ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, με την εικόνα του μεγάλου σουτ να φωνάζει (και εν τέλει να τον πείθει..) στην άκρη του μυαλού του, αποφάσισε να εμπιστευθεί το backcourt των Σπανούλη-Γκριν. Μια απόφαση που αποδείχθηκε λανθασμένη αφού υπέδειξε ουσιαστικά σε μια Αναντολού η οποία “έψαχνε” σημείο αναφοράς στην επίθεση της, τον τρόπο με τον οποίο θα επιτεθεί. Ο Ολυμπιακός έδωσε άκοπα την αλλαγή στα Side Picks των Τούρκων (λες και ήθελε να επιτεθούν χαμηλά πάνω στους αδύναμους αμυντικά περιφερειακούς του) οι οποίοι έβαλαν τη μπάλα στο low post (με τον Μπράουν, παίχτη που ανεξάρτητα από τη βραδιά του μπορεί να σουτάρει από πάνω σου, να πασάρει ή να βάλει τη μπάλα στο παρκέ ακόμα και απέναντι σε κοντύτερο αντίπαλο) και από εκεί βρήκαν τον δρόμο για το μεγάλο διπλό στο Φάληρο. Ο Γκριν έχει έρθει στον Πειραιά σίγουρα και με αυτή τη προοπτική (του να παίξει και δίπλα στον Σπανούλη) όμως στο συγκεκριμένο σημείο ίσως ο Ολυμπιακός έπρεπε να θέσει ως προτεραιότητα την άμυνα του. Με στόχο να βάλει τη μπάλα στο post και στον Πρίντεζη, ο κόουτς Σφαιρόπουλος ήθελε καλό περιφερειακό σουτ το οποίο θα απέτρεπε την άμυνα να στείλει ενεργά βοήθεια χαμηλά (όντως ήταν καλές οι επιθέσεις του Ολυμιακού, του κόστισαν οι δύο χαμένες προσωπικές του διεθνή φόργουορντ) όμως στην άμυνα υπήρχε η συγκεκριμένη αδυναμία.

Πέραν του εξαιρετικού στο δεύτερο ημίχρονο Χόνεικατ (ουκ ολίγα Clutch plays), βαρόμετρο για την Αναντολού εξελίχθηκε ο Τζέισον Γκρέηντζερ ο οποίος σε ένα παιχνίδι το οποίο δεν ήταν ακριβώς η “βραδιά του” εκτελεστικά έδωσε ένα μίνι-σεμινάριο (πρώτα στον συμπαίχτη του ίσως, Ερτέλ) για το ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του floor general και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Ουρουγουανός είχε 9 τελικές και μόλις 1 λάθος (AST/TO..) έπαιξε πολύ καλά τον Σπανούλη στο τελευταίο πεντάλεπτο και η Αναντολού ακούμπησε αποκλειστικά πάνω του στο τελευταίο ενάμιση λεπτό για να σκοράρει κλείνοντας το ματς. Ας ελπίσουμε ότι στο τρίτο ματς θα έχει λιγότερο καθαρό μυαλό..

Σε γνώριμο ψυχολογικό περιβάλλον..

‘

Είναι γεγονός ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να “κλείσει” καλύτερα το δεύτερο ματς της σειράς και να βρίσκεται “καβάλα στ’άλογο” τώρα όμως κατά τη γνώμη ακόμα είναι η ομάδα με τη μεγαλύτερη τύχη να βγει ζωντανή από τη συγκεκριμένη σειρά. Είχαμε υπογραμμίσει άλλωστε πριν ξεκινήσουν τα Playoffs πως η Αναντολού είναι ομάδα η οποία μπορεί να κερδίσει στο ΣΕΦ όπως (καμία αμφιβολία για αυτό) ο Ολυμπιακός μπορεί να φύγει νικητής από τη Κωνσταντινούπολη, έστω μια φορά ώστε να εξασφαλίσει το ενδεχόμενο του 5ου εντός έδρας παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που έχει αναπτύξει ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας εντός και εκτός παρκέ και αυτή ακριβώς η συνοχή του μπορεί να τον βοηθήσει να “παραδώσει” υπό καθεστώς πίεσης.

Το τρίτο ματς είναι κομβικό καθώς θα βάλει μεγάλη πίεση στις πλάτες του ηττημένου. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τον δρόμο που διαλέξει ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς αυτή τη φορά, έχοντας κερδίσει με την επιλογή του low tempo στο ΣΕΦ. Πιστεύω (ή εάν θέλετε μαντεύω..) πως η Αναντολού θα προσπαθήσει και πάλι να πολλαπλασιάσει τις κατοχές παίζοντας εντός έδρας βγαίνοντας να παίξει επιθετικά μπροστά στο κοινό της. Έχει παίχτες-ρυθμού και κάποιος μπορεί να αποτελέσει το “άρμα” που θα την τραβήξει μαζί με την ικανότητα της στις συνεργασίες στην επίθεση. Θα ήμουν πιο “ασφαλής” εάν ο Ολυμπιακός είχε τον Λοτζέσκι σε αυτή τη δυάδα παιχνιδιών όμως αυτή είναι η ζωή.. Με τον Μιλουτίνοφ πίσω υγιή και καλό Spot shooting οι ερυθρόλευκοι έχουν πιθανότητες και μάλιστα καλές..

Υ.Γ: Σε μια ζωή δίκαιη η μέχρι πρότινος “παρατημένη και με ημερομηνία λήξεως” Νταρουσάφακα θα κέρδιζε τη Φενέρμπαχτσε στον ημιτελικό της διοργάνωσης και ο μετανιωμένος χορηγός Dogus από “Τούρκος” θα γινόταν ..“Κινέζος” σχετικά με τη πιθανότητα μετακίνησης των κεφαλαίων του στην ομάδα του Ομπράντοβιτς..

Υ.Γ1: Τα δύο (αρχικά) μεγαλύτερα outsiders έχουν δώσει 80 λεπτά δυνατής κόντρας σε Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Απόδειξη του γιατί παραδοσιακά η σελίδα αρνείται να δώσει πριν το ξεκίνημα των παιχνιδιών πιθανότητα πρόκρισης άνω του 70% για μια ομάδα..

Υ.Γ2: Οκ, είμαι φαν του Σνάιντερ, λατρεύω τον Χέηγουορντ όμως ο vintage Κρις Πολ είναι το κάτι άλλο.. Μόνο για λίγες ακόμα εμφανίσεις, μαζί σας..

Υ.Γ3: Hats Off και στη κοινότητα μας.. Η επισκεψιμότητα της σελίδας παίζει ..αλλού τις τελευταίες ημέρες, αποδεικνύοντας τον τίτλο του “The place to be” για τα Playoffs. Είναι δική μας, συνολική επιτυχία, δεδομένου του ότι βασίζεται στον διάλογο (και όχι την ειδησεογραφία) ο οποίος παράγει προβληματισμό, βαθύτερη σκέψη και κυρίως, παράγει μπάσκετ..