Στον αστερισμό της πάπιας..

Λίγο πριν το F4 της Αριζόνα, το Hoopfellas στρέφει τη ματιά του στον Tyler Dorsey μεταφράζοντας τα όσα συμβαίνουν αυτό τον μήνα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στο περιβάλλον της Εθνικής ομάδας που θέλουμε να χτίσουμε..

Pure Madness

Ακριβώς αυτό ζει ο “Mr. March” Tyler Dorsey. Μια παρατεταμένη επίσκεψη στη ζώνη του λυκόφωτος..

Νοέμβριος: 11.9 PTS, 43.0% FG-37.8% 3PT

Δεκέμβρης: 14.0 PTS, 48.7% FG-37.8 3PT

Ιανουάριος: 10.7 PTS, 36.7% FG-35.1% 3PT

Φεβρουάριος: 14.5 PTS, 42.7%-41.9% 3PT

Μάρτιος: 20.8 PTS, 59.8%-55.3% 3PT..

O Dorsey βρίσκεται σε καταπληκτικό shooting rhythm. Όχι καλό ή πολύ καλό. Καταπληκτικό. Απέναντι στο Κάνσας έβαλε 6 τρίποντα, τα 4 εκ των οποίων εκτελέστηκαν μετά από ντρίμπλα, με το χέρι του αμυντικού να γαργαλάει το ρουθούνι και να βγάζει τις βλεφαρίδες του γκαρντ του Όρεγκον. Για όσους δε το γνωρίζουν, το Kansas έφτασε πολύ κοντά στο να αποσπάσει το τελικό “ναι” του Tyler πριν δύο χρόνια όμως αυτός επέλεξε το Oregon και τον κόουτς Altman.

“Toν θέλαμε απελπισμένα.. Εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι μπορεί να παίξει με τη μπάλα στα χέρια και μακριά από αυτήν..” δήλωσε αφοπλιστικά ο κόουτς του Κάνσας Bill Self. O Nτόρσεϊ τον δικαίωσε πλήρως στη μεταξύ τους μάχη λίγες ημέρες πριν η οποία έμελλε να στείλει το φημισμένο πρόγραμμα του Self για διακοπές..

Ωρίμανση

Αυτό που έκανε αίσθηση σε μεγάλο μέρος της φετινής σεζόν αλλά κυρίως τον τελευταίο καιρό είναι ο τρόπος με τον οποίον ο 21χρονος Ελληνοαμερικανός G/F αντιλαμβάνεται το παιχνίδι και χειρίζεται τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Έχω καταλήξει ότι βασικό μερίδιο σε αυτή τη ραγδαία ανάπτυξη του ως παίχτη και προσωπικότητα έχει το γεγονός ότι στον δρόμο του βρέθηκαν δύο μάγισσες με μαγικά όπως αποδεικνύεται ραβδιά. Η πρώτη νομίζω είναι η τριβή του με το ελληνικό μπάσκετ και ειδικά οι ημέρες που πέρασε πέρυσι με την Εθνική ομάδα των ανδρών δουλεύοντας με επαγγελματίες παίχτες και ένα προπονητικό τιμ σε υψηλό επίπεδο. Η δεύτερη έχει το πρόσωπο του Dana Altman, προπονητή του στο Όρεγκον. Ουσιαστικά ο Dorsey απέριψε το Kansas πριν δύο χρόνια για να παίξει για τον Άλτμαν (είχε πει ότι μόνο για αυτόν θα δεσμευθεί με το Όρεγκον μετά την όλη ιστορία με την αλλαγή απόφασης)..

Ο κόουτς Altman είναι κλασσικός τύπος κεντροδυτικών πολιτειών (έχει γεννηθεί στο ..Crete, κοντά στη Νεμπράσκα). Όχι ιδιαίτερα εμπορικός. Δε χαζεύεις το στυλ του. Με τίποτα.. Δουλεύει πολύ όμως και έχει γνώση του αντικειμένου. Μιλάμε για άνθρωπο των αποτελεσμάτων. Στη διάρκεια της καριέρας του (27 έτη) έχει κερδίσει το βραβείο του κόουτς της χρονιάς σε τέσσερις διαφορετικές περιφέρειες. Στην έβδομη σεζόν του στο Eugene του Oregon το πρόγραμμα γνωρίζει συνεχή βελτίωση (μίνιμουμ οι 21 νίκες, 71% το ποσοστό του). Αμοίβεται με 2 εκατομμύρια ετησίως (Νο24 στο NCAA). Οι ομάδες του Altman παίζουν aggressive basketball. Ακόμα και οι Big units του σπρώχνουν τη μπάλα γρήγορα μπροστά διατηρώντας τον επιθετικό τους χαρακτήρα απέναντι στην άμυνα. Το δικό του “Αγιο Δισκοπότηρο” όσον αφορά το παιχνίδι είναι η άμυνα και το ριμπάουντ. Έχει μια σπουδαία ικανότητα να αναμειγνύει παίχτες διαφορετικής κατεύθυνσης σε ένα μείγμα που συγκεντρώνει τη προσοχή του σε αυτά τα δύο στοιχεία.

Σημείωση: Μετά τον τραυματισμό του εξαιρετικού Chris Boucher (2.08 F/C) οι Ducks επιτρέπουν 1.5 επιθετικό ριμπάουντ λιγότερο, παράγωγο αν μη τι άλλο της συνολικής δουλειάς που έγινε για να καλυφθεί το κενό..

Ο Altman έχει εμφυσήσει στον Dorsey τη νοοτροπίας του να προσεγγίζει το κάθε ματς πρώτα από την άμυνα, το ριμπάουντ και το hustling βεβαιώνοντας τον πως η καλή επίθεση θα έρθει μόνη της μέσα από την υπομονή. Απαιτεί από τον 21χρονο wing να μπαίνει στο παρκέ με την ιδιότητα του παίχτη και όχι του σκόρερ. Κάνοντας τον συσχετισμό με τα όσα πρεσβεύει το δικό μας μπάσκετ και η εθνική ομάδα της Ελλάδας αυτή η φράση ακούγεται ως μουσική στα αυτιά μου. Και αποτελεί τον βασικό λόγο που οι Ducks έχουν δύο unselfish stars να τους οδηγούν φέτος στα πρόσωπα των Dorsey και Dillon Brooks..

Το μερίδιο μας ως Εθνική Ελλάδος

Σαφέστατα πρέπει να περιμένουμε την ανακοίνωση του ονόματος του προπονητή που θα αναλάβει την ομάδα. Όμως ο πυρήνας των παιχτών που έχουμε συγκεντρώσει μας προδιαθέτει για την είσοδο σε μια νέα εποχή. Γράψαμε πριν λίγο καιρό σχετικά με αυτό που θέλουμε να παρουσιάσουμε..

“Mια ομάδα με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας η οποία θα έχει ταυτότητα. Ένα σύνολο που θα δομηθεί για να υποστηρίξει την αλλαγή κατεύθυνσης στη γραμμή παραγωγής νέων παιχτών της χώρας μετά το άνοιγμα της αμερικανικής πόρτας. Και εάν το εργοστάσιο ιδεών και το κέντρο της κουλτούρας μας εδρεύει ακόμα στην Ελλάδα, τα καλύτερα μας χαρτιά βρίσκονται (ή προέρχονται) από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Είμαστε υποχρεωμένοι να εμφυτεύσουμε τις βασικές ιδέες της σχολής μας για την ομάδα, την ομαδικότητα, τη πειθαρχία και το λίκνο της σκέψης το οποίο η χώρα μας μπασκετικά ακόμα φιλοξενεί, σε αυτό το καινούργιο γκρουπ νέων αθλητών όπως είμαστε ανάλογα υποχρεωμένοι να προσαρμόσουμε τα ιδεώδη μας (με έντονο συναίσθημα φιλελευθερισμού ακόμα και αν σειστούν κάποιοι μέχρι πρότινος πυλώνες της μπασκετικής φιλοσοφίας μας) στα νέα δεδομένα, το καινούργιο σωματότυπο και τις διαφοροποιημένες δεξιότητες σε συνάρτηση με τις νέες τάσεις του αθλήματος που αργά ή γρήγορα θα χτυπήσουν και το παραδοσιακό οχυρό των διεθνών τουρνουά της FIBA. .”

Πέρυσι το καλοκαίρι φάνηκα σε πολλούς μέχρι και “γραφικός” γιατί από τη πρώτη μας κουβέντα για το ρόστερ που θα ταξίδευε στο Τορίνο τοποθετούσα τον γκαρντ του Όρεγκον στη τελική δωδεκάδα. Φέτος ο ίδιος παίχτης μοιάζει σχεδόν απαραίτητος..

Ο Dorsey, ωμά και ξεκάθαρα, έχει χαρακτηριστικά που λέιπουν από το παιχνίδι μας. Όχι δε βρήκαμε ουρανοκατέβατο το νέο Άλαν Χιούστον, ούτε μας ήρθε πακέτο ο Ντανίλοβιτς της Καλιφόρνια.. Σε πρωτη φάση είναι σημαντικό να εντάξουμε το παιδί σωστά στο κλίμα της ομάδας. Η πρώτη του εμπειρία με την U19 και η επαφή του με την ανδρών το περυσινό καλοκαίρι είναι ένα πολύ καλό υπόβαθρο. Όπως και η έντονη αμερικανική αύρα της νέας ομάδας που χτίζουμε.

Είναι άκρως σημαντική η ταυτότητα που προσπαθεί να του δώσει ο κόουτς Altman στο Όρεγκον σε συνάρτηση με τον πιθανό του ρόλο στην ομάδα μας καθώς δημιουργεί γόνιμο έδαφος για να πέσει ο ελληνικός σπόρος. Ο Dorsey δε μπορεί να μπει στην ομάδα μας ψάχνοντας τα “δέκα σουτ που αναλογούν στο καλό της σουτέρ”. Το FIBA Basketball είναι πολύ απαιτητικό και θα τον ξεράσει κατευθείαν.. Θα απαιτηθεί να κερδίσει τα λεπτά του από την άμυνα όπου η συγκέντρωση του (αυτή τη στιγμή είναι κάτι που χρίζει σημαντικής βελτίωσης αναφορικά με τη συμπεριφορά του στα μετόπισθεν) θα είναι το σωσίβιο που θα τον κρατήσει στον αφρό του rotation. Έχει τα εργαλεία να αποτελέσει καλό αμυντικό παίχτη όμως ακόμα πνευματικά δεν είναι εκεί πέρα (πολλές φορές έχει λάθος θέσεις ή είναι χαλαρός). Νομίζω ότι σε αυτό θα τον βοηθήσουμε για να μας ..βοηθήσει.

Ο Dorsey χτίζει το προφίλ ενός πραγματικά καλού σουτέρ. Φέτος στη δεύτερη σεζόν του έχει εξελίξει πολλά πράγματα στο παιχνίδι του σε ικανοποιητικό βαθμό. Πράγματα για τα οποία δε διακρινόταν.. Είναι συνολικά πιο κοντρολαρισμένος. Διαβάζει καλύτερα, δε μπαίνει εύκολα στις παγίδες που μια “μακιαβελικού χαρακτήρα” άμυνα θα του ανοίξει μακιγιαρισμένες με ανύπαρκτη αφέλεια. Όπως δήλωσε ο ίδιος, τον βοήθησε πολύ η συνύπαρξη με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο το καλοκαίρι η οποία μάλιστα ευθύνεται για αυτό το οποίο βιώνουμε αυτόν τον Μάρτιο. Η εικόνα του Ντόρσεϊ να εκτελεί με αυτοπεποίθηση Ρέτζι Μίλερ πάνω σε άμυνα -ειδικά πάνω σε άμυνα ψηλότερων παιχτών- σε συνέχεια έχει στιγματίσει ολόκληρο το αμερικανικό μπάσκετ.

Όμως “όταν μπορείς να ανταγωνιστείς το μήκος και το athleticism του Γιάννη, μπορείς να ανταγωνιστείς τα πάντα..”

Το 7’4” wingspan σε συνδυασμό με το αθλητικό πακέτο του Γιάννη είναι η “αλήθεια”. Σε κάνουν θνητό και σε γυρνούν στη περισυλλογή αναγκάζοντας σε να πας βαθύτερα για να ψάξεις και να βρεις λύσεις και εναλλακτικούς τρόπους. Στις ΗΠΑ μιλούν για τον τρόπο που ο Ντόρσεϊ μπορεί να σουτάρει πάνω από αντιπάλους κινούμενος σε πολύ μικρό χώρο όμως λίγοι σκέφτονται ότι το “κλειδί” βρίσκεται πίσω σε εκείνες τις ημέρες με την Εθνική Ελλάδος. Ο μίστερ Μιγιάγκι είναι ..22χρονος ΝΒΑer και παίζει στα Μπακς.

Εκτός αυτού ο Ντόρσεϊ έχει μερικά δυνατά στοιχεία τα οποία μπορούμε να εντάξουμε άμεσα στο παιχνίδι μας.

-Χτίζει γρήγορα και με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα το πνευματικό προφίλ του παίχτη ο οποίος μπορεί να βάλει μεγάλα περιφερειακά σουτ κάτω από κάθε είδους πίεση.

-Ξέρει να παίζει μακριά από τη μπάλα όντας πολύ αποτελεσματικός στην εκτέλεση από θέση.

-Σουτάρει μετά από ντρίμπλα.

-Είναι εξαιρετικός στη transition επίθεση.

Το FIBA Basketball θέλει “σπεσιαλίστες”. Για αυτό πολλάκις βλέπετε να είναι κομβικοί το καλοκαίρι παίχτες που στην Ευρωλίγκα για παράδειγμα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Μια ομάδα που δουλεύει σωστά βασικά πράγματα στην επίθεση μπορεί να αναδείξει συγκεκριμένες δεξιότητες. Σκεφτείτε πόσο χρήσιμος θα ήταν στο δικό μας σύνολο ένας σουτέρ τύπου Μίλακνις ή Μαχμούτογλου. Εχθές αργά μιλούσα με τον δικό μου στη Βαλένθια και του εξηγούσα ότι η Ελλάδα δε βγάζει πλέον Ράφα Μαρτίνεθ αλλά Βίβες. Για αυτό..

Σε ένα περιβάλλον με playmakers τύπου Καλάθη-Σλούκα, τον Αντετοκούνμπο και ψηλούς με γρήγορα πόδια όπως οι Παπαγιάννης-Κουφός τα χαρακτηριστικά του Ντόρσεϊ μπορούν να μεταφραστούν άψογα. Πρέπει όμως, εάν όντως στοχεύουμε στον 21χρονο Καλιφορνέζο ώστε να φτιάξουμε τον επόμενο σουτέρ της ομάδας μας να το κάνουμε πολύ προσεκτικά και με υπομονή. Όλο αυτό το hype της March Madness δεν έχει σχέση με μαύρα νερά του ωκεανού της FIBA. Όχι παραπάνω βάρος στους ώμους του, όχι υπερβολικό expose. Οι συνθήκες θα ωριμάσουν μόνες τους όταν μιλάμε για ένα παιδί που μπορεί να βάλει σουτ 200 παλμών με ευκολία εκτέλεσης στο πρωινό shoot around. Σε καμία περίπτωση δε πρέπει βέβαια να μείνουμε σε αυτή του την πλευρά όταν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και στο Όρεγκον δουλεύουν προς τη κατεύθυνση δημιουργίας ενός κομπλέ περιφερειακού παίχτη. Ο Ντόρσεϊ δουλεύει φέτος καλύτερα την crossover του, τυποποιεί το stepback του και παρουσιάζεται πιο επιθετικός τελειώνοντας γύρω από το καλάθι διατηρώντας τον αλτρουιστικό χαρακτήρα του willing passer που τον συνόδευε από πέρυσι. Αυτά κύριοι είναι καλά στοιχεία. Μπορεί το παρουσιαστικό του (κούρεμα, συμπεριφορά, προφορά) να φωνάζουν “Καλιφόρνια” όμως το παιχνίδι του έχει έναν εκλεπτυσμένο ευρωπαϊκό χαρακτήρα..

Σημείωση: Οι Ducks μετρούν ρεκόρ 15-1 όταν ο Dorsey σκοράρει 20 ή παραπάνω πόντους. Αντίθετα στις 5 φετινές ήττες τους ο Καλιφορνέζος G/F μετράει 15/62 σουτ..

Απέναντι στους Tar Heels..

Mεγάλη μάχη, αμφίρροπο ματσάρισμα. Το Oregon φτάνει στο F4 για πρώτη φορά μετά το 1939 τη στιγμή που οι “γαλαζοαίματοι” του Chapel Hill κατέχουν το ρεκόρ στο θεσμό με το εντυπωσιακό νούμερο των 20 παρουσιών. Το UNC έχει παιδιά με εμπειρία γεγονός αξιοσημείωτο για ένα τέτοιο πρόγραμμα στον σημερινό One & Done κόσμο του κολεγιακού μπάσκετ. Θα πατήσουν στη περυσινή εμπειρία και στο κίνητρο της “δεύτερης ευκαιρίας”. Το Oregon από την άλλη έχει το μομέντουμ..

Ενδιαφέρον στοιχείο: Οι Wildcats De’Aaron Fox και Malik Monk σκόραραν απέναντι στο UCLA συνολικά 60 πόντους με 21/37 σουτ. Μιλάμε για δύο παιδιά προικισμένα, με προοπτική να πάνε αρκετά ψηλά στο φετινό ντραφτ. Απέναντι στους Tar Heels όμως “πνίγηκαν” πέφτοντας στους 25 πόντους με 9/24 FG. Το στοιχείο που κάνει τη μάχη διαφορετική αυτή τη φορά για τους Ducks είναι ότι το UNC έχει αυτές τις ψηλόλιγνες γαζέλες στα πρόσωπα των Justin Jackson (6’8”) – Theo Pinson (6’6”) που μπορούν να ακολουθήσουν σταθερά κάθε περιφερειακό σουτ μέχρι το release. Ο Dorsey έχει αποδείξει ότι μπορεί να σκοράρει απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Το θέμα είναι η συνέπεια του όσο οι ανάσες θα λιγοστεύουν..

Το αμυντικό ριμπάουντ είναι όλα τα λεφτά για τους Ducks στον ημιτελικό αυτόν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Κάθε κερδισμένη μάχη στο ζωγραφιστό τους θα ένα μικρό βήμα προς το φως που φαίνεται εκεί ψηλά, έξω από τη τρύπα. Το UNC είναι η πιο δυνατή ομάδα στο επιθετικό ριμπάουντ στη χώρα. Επιτίθενται κατά κύματα και υποστηρίζουν σημαντικά την επίθεση τους με αυτό το asset που μπορεί να τους δώσει το πάνω χέρι σε κλειστά ματς. Καταλαβαίνετε ότι ο Jordan Bell θα πρέπει να θυμίσει μέσες-άκρες τον παίχτη που είδαμε απέναντι στο Κάνσας ο οποίος μετέτρεψε τη ρακέτα των Ducks σε “πεδίο μάχης”. Κομβικό σημείο η κατάσταση των αστραγάλων του Joel Berry. Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι ο Dana Altman μιλάει πιο άμεσα στη καρδιά των παιχτών του φέτος από τον Ρόι Ουίλιαμς. Έχει δημιουργήσει μια πιο άμεση γραμμή επικοινωνίας με αυτούς. Οι “γαλαζοαίματοι” είναι πιο βαθιά ομάδα. Εάν οι Ducks αντέξουν την επίθεση από αέρος στο κομμάτι του ριμπάουντ έχουν τύχη να επιβιώσουν σε ένα κλειστό ματς. Ένα τέτοιο περιμένω με τους δύο αντιπάλους να καταθέτουν σπουδαίο effort στα μετόπισθεν. Και τη τελευταία κατοχή στα χέρια του Ντόρσεϊ επίσης..

Υ.Γ: Υπάρχει στην ατμόσφαιρα η αίσθηση ότι η Ρεάλ και η ΤΣΣΚΑ δε θέλουν τη Φενέρ στη τετράδα για ευνόητους λόγους. Αυτό που δε μου αρέσει είναι η συσπείρωση που υπάρχει στις τάξεις της ομάδας του Ζοτς πριν από ένα τέτοιο ματς όπως αυτό της Μαδρίτης. Ελπίζω η Ρεάλ να τους απογοητεύσει..