Το “πείραμα”

 

 

 

 

Το πείραμα “Jeffery Taylor” του Τσάβι Πασκουάλ με τον Αλεσάντρο Τζεντίλε και τα σαράντα λεπτά της Πόλης που φανέρωσαν τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του φετινού Ολυμπιακού. Το Hoopfellas ρίχνει τον προβολέα του κατευθείαν στο πρόσωπο των δύο “αιωνίων”..

 

 

 

Αυστηρό ύφος αυτή τη φορά αλλά νομίζω ότι η κατάσταση και το σημείο της σεζόν το επιβάλλει. Μπαίνουμε μαζί στα πιο καλά κλειδωμένα κελιά του μυαλού του Πασκουάλ και ξαπλώνουμε την επίθεση του Ολυμπιακού στον καναπέ της ψυχοθεραπείας..

 

 

Το πείραμα “Jeffery Taylor” του Πασκουάλ με τον Τζεντίλε

 

 

Ο Τσάβι Πασκουάλ προσπαθεί να εφεύρει τρόπους ώστε να αναβαθμίσει τον Αλεσάντρο Τζεντίλε ανάγοντας τον Ιταλό σε παραγωγικό μέλος του σκληρού πυρήνα στο πράσινο rotation σε μια περίοδο όπου ο παίχτης κινδυνεύει να χάσει τη πίστη του μαζί με το “κλειδωμένο” jump shot του. Ο κόουτς έχει να διαχειριστεί παράλληλα το traffic που έχει δημιουργήσει η προσθήκη του Τζεντίλε στις θέσεις των Wing, εξ ου και η προσπάθεια του να βρει και να μοιράσει ρόλους που θα τον οδηγήσουν στη σωστή σύνδεση του υλικού του.

 

 

 

Ο μεγάλος αντίπαλος Πάμπλο Λάσο αντιμετώπισε ένα αντίστοιχης φύσεως πρόβλημα πέρυσι με το ρόστερ της Ρεάλ. Είχε στα χέρια του πολλούς σκόρερς και πραγματικά πολύ ..κόσμο ειδικά στις ενδιάμεσες θέσεις για να κρατήσει τους πάντες “ζωντανούς” και με ρόλο στο rotation. Η άμυνα της ομάδας του ήταν απογοητευτική και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στη συνολική εικόνα της στην Ευρωλίγκα (5-5 στη regular season, 7-7 στο TOP-16, 3-0 από τη Φενέρ στα playoffs). Ο Λάσο είχε φέρει με δική του ευθύνη το καλοκαίρι δύο scorers όπως ο Jeffery Taylor και ο Trey Thompkins στη Μαδρίτη οι οποίοι αντιμετώπισαν τεράστια δυσκολία προσαρμογής σε ένα περιβάλλον που έσφυζε από scorers αλλά διψούσε για defensive stoppers. Ο Taylor δεν είχε έρθει στην Ευρώπη ακριβώς για να παίξει άμυνα. Μετά από τρεις καλές σεζόν -ειδικά οι δύο πρώτες- στους Bobcats (πριν τον τραυματισμό του στο τέλος του 2013 μετρούσε 8.1 πόντους σε 24.5′) και μια συμμετοχή στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Σλοβενίας όπου έγραφε 21.2 πόντους με τα χρώματα της Σουηδίας, ο Taylor έφτασε στη Μαδρίτη με τη πεποίθηση ότι θα αποτελέσει ένα από τα Top guns της Ευρωλίγκας όμως η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική. Η συνεχής επιμονή του να προσπαθεί να μπει στο ματς μέσα από την επίθεση δημιουργούσε πρόβλημα στον ίδιο και την ομάδα, με τη διοίκηση των Μαδριλένων να επεμβαίνει φέρνοντας πίσω στη Μαδρίτη με τη πρώτη ευκαιρία τον KC Rivers. Ο Λάσο βρήκε τελικά τη λύση στα playoffs της ACB. Πατώντας στο καλό, ξεχασμένο αμυντικό υπόβαθρο του Taylor στο Vanderpilt, του έδωσε ρόλο Defensive Stopper στη περιφέρεια της Ρεάλ ανεβάζοντας τον στο κεφάλι της άμυνας (ακόμα και σε άμυνες ζώνης 3-2) απέναντι στους αντίπαλους PG όπου η “Βασίλισσα” μπορούσε να εκμεταλλευτεί το μέγεθος του, το καλό του footwork απέναντι σε χαμηλότερους και γρήγορους γκαρντ αλλά και την ικανότητα του να αλλάξει μετά το σκριν και να αμυνθεί στο post. Ο Λάσο δούλεψε πολύ στο να εμφυσήσει στον Τaylor τον νέο του ρόλο και μαζί την αμυντική συνείδηση πείθοντας τον ότι αυτή είναι το σωσίβιο του στον ωκεανό του rotation της Ρεάλ. Η “Βασίλισσα” βελτίωσε σημαντικά την εικόνα της στα playoffs με κλειδί το Hustling των Taylor-Τhompkins και για πρώτη φορά στη σεζόν παρουσίασε τον πυραυλοκίνητο χαρακτήρα που είχε οραματιστεί ο Λάσο κάνωντας τη Μπαρτσελόνα να φαίνεται αργή και γερασμένη απέναντι της, με μεγάλη δυσκολία στο να την ακολουθήσει. Ο Λάσο κέρδισε δύο νέους παίχτες, φρέσκα πόδια, καλύτερη χημεία και ένα πιο λειτουργικό ρόστερ και οι Τaylor-Thompkins καινούργια συμβόλαια στη Μαδρίτη βγαίνοντας από μια κατάσταση που λίγο καιρό πριν έμοιαζε χαμένη.

 

 

Ο Πασκουάλ κατά τη γνώμη μου προσπαθεί να κάνει κάτι ανάλογο με τον Τζεντίλε. Δεν εξηγείται αλλιώς για έναν προπονητή της αντίληψης του Πασκουάλ το ότι του αναθέτει σημαντικούς ρόλους στην άμυνα ή κάνει τους πάντες να γουρλώνουν σηκώνοντας τον από τον πάγκο όταν η ομάδα χρειάζεται μια άμυνα για να κλείσει τη περίοδο. Ουσιαστικά ο Ισπανός κόουτς”εκβιάζει” τον Ιταλό ώστε να υπερβεί τις αμυντικές του δυνατότητες και εκτοξεύσει το effort του, τοποθετώντας τον απέναντι σε παίχτες όπως ο Λάνγκφορντ και γνωρίζοντας ότι στη περίπτωση που ανταποκριθεί σε κάποιο ποσοστό ίσως αλλάξει το πιστεύω του ίδιου του παίχτη για τη χρησιμότητα στο παρκέ. Είναι η προσπάθεια (αλλά και υποχρέωση) του κόουτς να κερδίσει ένα στοίχημα που μοιάζει χαμένο..

Η ειδοποιός διαφορά βέβαια μεταξύ των δύο περιπτώσεων συνίσταται στο γεγονός ότι ο Taylor ήταν ένας παίχτης ο οποίος είχε υπόβαθρο σε αυτό το κομμάτι και αμυντική παιδεία. Στο Vanderbilt του σπουδαίου Kevin Stallings (νυν προπονητή του Πίτσμπουργκ) με το up tempo basketball και τη παραδοσιακή High Eggicient επίθεση, ο Taylor εκτός των άλλων υπηρετούσε και το αμυντικό σχέδιο των Commodores με την ικανότητα του να αμυνθεί πραγματικά σε 4 θέσεις. Αυτός ο two-way χαρακτήρας του παιχνιδιού του άλλωστε τον έφερε στην αρχή του δευτέρου γύρου (Νο31) στο ντραφτ του 2012. Ο Τζεντίλε δεν έχει τέτοιο υπόβαθρο. Ακόμα βρίσκεται σε πρώτο στάδιο σε βασικά κομμάτια της αμυντικής διδασκαλίας. Ο Τσάβι Πασκουάλ προσπαθεί να του δημιουργήσει αμυντικό εγωισμό. Είναι η τελευταία του προσπάθεια για να τον κερδίσει και να μαζί του να κερδίσει και ο Παναθηναϊκός..

 

 

Απέναντι στην Unics..

 

 

 

“Νίκη-χρυσάφι” για τον Παναθηναϊκό σε ένα ματς όπου ο αντίπαλος προπονητής επέβαλλε πλήρως τα θέλω του φέρνοντας το παιχνίδι στα δικά του μέτρα από νωρίς. Καλή προετοιμασία του ματς, καλό κοουτσάρισμα από τον Πασούτιν.

Ο Παναθηναϊκός δοκίμασε πράγματα στην άμυνα του τα οποία ο κόουτς Πασκουάλ έκρινε ως πρακτικά και θεώρησε ότι θα αιφνιδίαζαν και εν τέλει θα απενεργοποιούσαν τα όπλα του αντιπάλου όμως στη πραγματικότητα οι πράσινοι δεν ήταν έτοιμοι για να εκτελέσουν και η ετοιμότητα του αντιπάλου μάλλον αιφνιδίασε τους ίδιους.

Η Ούνιξ ήρθε στην Αθήνα έτοιμη να παίξει και να τελειώσει καταστάσεις με παίχτη παραπάνω. Είναι τα λεγόμενα Fast breaks μισού γηπέδου. Το δυναμικό Hedging του Σίνγκλετον στον Λάνγκφορντ και ο τρόπος που έβγαζε τη μπάλα από πάνω του ένας σκόρερ που ντουμπλάρεται μέχρι και στον ..ύπνο του χρόνια τώρα, παρήγαγε συνεχώς τέτοιες καταστάσεις στις οποίες ήταν φανερό πως η Ούνιξ έχει δουλέψει και ξέρει να τελειώνει. Weak side Fast breaks δηλαδή οι εικόνες που είχατε με δύο παίχτες της Ούνιξ (συνήθως τον ψηλό του άξονα και τον wing της αδύνατης πλευράς να επιτίθενται δύο εναντίον -ως παράγωγο μια συνολικής 4 vs 3 συνεργασίας μετά το Hedging και τη πάσα- ενός απέναντι στον τελευταίο παίχτη της πράσινης άμυνας.

 

 

 

Το overhelping με το “5” στον άξονα ήταν κακή ιδέα. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να αγνοήσει πλήρως το “κόψιμο” του Λατάβιους Ουίλιαμς (τον έδινε στη πίσω γραμμή άμυνας) κρατώντας τον σέντερ του ψηλά ώστε να ντουμπλάρει το drive του Λάνγκφορντ όμως ο Αμερικανός σούπερ-σκόρερ το διάβασε άμεσα και “έγραψε” 7 τελικές στο ημίχρονο. Συνολικά η αμυντική προσέγγιση επάνω στον Λάνγκφορντ ήταν κακή. Όχι γιατί υποτιμήθηκε η ικανότητα του να βγάλει τη μπάλα από πάνω του στον σωστό χρόνο αλλά γιατί ο Παναθηναϊκός του έδωσε τη δυνατότητα να πάει ελεύθερα και οπουδήποτε ήθελε με τη μπάλα στο παρκέ. Στην ουσία του έστρωσε το χαλί.. Τον Λάνγκφορντ δε τον μαρκάρεις στη τελική ευθεία της προσπάθειας του. Είσαι χαμένος..Πρέπει να τον βάλεις να δουλέψει για να πάρει τη μπάλα και να κουραστεί ώστε να πάει στα καλά του σημεία. Και παράλληλα να παίξει με aggressive χαρακτήρα “επάνω του” στη δική σου επίθεση. Ο Αμερικανός θα είχε μεγαλύτερα νούμερα εάν ο Πασούτιν δεν επέλεγε να σημαδέψει καταστάσεις 4 εναντίον 4 μακριά του πιστεύοντας στον efficient χαρακτήρα που είχε η PnR επίθεση του απέναντι στις συνεργασίες στις οποίες εμπλεκόταν ο Μπουρούσης.

 

Ο Πασκουάλ ποντάρει στη ποικιλομορφία της 4 out- 1 in επίθεσης και στον διαδραστικό της χαρακτήρα ποντάροντας στο IQ και τη δεινότητα στη περιφερειακή εκτέλεση των παιχτών του αλλά ακόμα βρισκόμαστε σε στάδιο .. work in progress. Με ψηλές, αθλητικές units σε τέτοιους είδους επίθεση ο Παναθηναϊκός μπορεί να εστιάσει σε curling ή back cuts ενώ σε πιο χαμηλά σχήματα (τα οποία υποστηρίζουν περισσότερο οι πράσινοι) με αθλητές που μπορούν πραγματικά να σουτάρουν από τη περιφέρεια γίνεται focus σε καταστάσεις Flare και on ball screens. Γενικότερα γίνεται μια προσπάθεια να καθαρίσει ο “άξονας” (5-out format ως εισαγωγή για 4 out-1 in) για τους Καλάθη-Τζεντίλε ώστε να παίξουν επάνω σε αυτόν και να επιτεθούν. Σταδιακά πιστεύω ότι μπορεί να αποδώσει. Στα θετικά η συνεισφορά του Γιάννη Μπουρούση ο οποίος προβλημάτισε σημαντικά τους Ρώσους στο χαμηλό post και ουσιαστικά διαμόρφωσε το πλαίσιο για τα μεγάλα περιφερειακά σουτ που ακολούθησαν ενώ στα αρνητικά της αξιολόγησης πρέπει να προσθέσουμε το ότι ο Παναθηναϊκός δε κατάφερε να τρέξει όπως επέβαλλε το πλάνο του απέναντι σε μια ομάδα η οποία εμφανίζει σημαντικές αδυναμίες στη transition άμυνα.

 

 

Είδαμε όλοι πόσο δυσκολεύτηκε επιθετικά πάντως ο Παναθηναϊκός σε μια βραδιά όπου άξονας των Ρίβερς-Σίνγκλετον-Τζέιμς άργησε να πάρει εμπρός. Οι γηπεδούχοι είχαν σκοράρει 52 πόντους μετά από 30 λεπτά μάχης και εμφάνισαν σημαντικές παραγωγικές δυσκολίες απέναντι σε μια τουλάχιστον μέτρια αμυντικά ομάδα. Ο Τζέιμς (ο Πασκουάλ τον έχει αναγκάσει να “φρενάρει” ώστε να οδηγεί την ομάδα πιο πολύ στο μισό γήπεδο) έκανε ένα από τα ελάχιστα κακά φετινά του ματς όμως το σουτ στο τέλος επαλήθευσε τη πίστη χιλιάδων ανθρώπων εκείνη τη στιγμή και μετά τις προσωπικές του Ουίλιαμς, ότι “ο Τζέιμς μπορεί να το βάλει και να καθαρίσουμε”. Έτσι έγινε.. Ο Τζέιμς δε νιώθει. Το έχει αποδείξει και στο παρελθόν και αυτό το σουτ μπορεί να φέρει και άλλες μεγάλες στιγμές την άνοιξη την ώρα που χτίζεται το ισχυρό προφίλ ενός εκτελεστή σε αυτές τις στιγμές. Τα “αναίσθητα” σουτ της τριάδας Τζέιμς-Σίνγκλετον-Ρίβερς είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για τα κλειστά ματς που έρχονται στη τελική ευθεία της σεζόν..

 

ΦΕΝΕΡ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

 

 

-To αμυντικό ριμπάουντ εξελίχθηκε σε μελανό σημείο για τον Ολυμπιακό ο οποίος έχασε ένα ματς όπου κατάφερε να κρατήσει μια από τις πιο efficient επιθέσεις της διοργάνωσης σε ποσοστά επιπέδου 29.6% στα τρίποντα και 37.1% στα δίποντα. Αν μη τι άλλο εξαιρετικές επιδόσεις. Αντίθετα οι ερυθρόλευκοι, μιας από τις πιο δυνατές ομάδες της φετινής Ευρωλίγκας στο αμυντικό ριμπάουντ (DRB% 73.8), απέτυχαν να κρατήσουν τη Φενέρ μακριά από τις διεκδικήσεις στη ρακέτα τους.

 

Η Φενέρ ήταν αρκετά άστοχη όμως η ικανότητα της να δημιουργεί ρήγμα και συνολικά να κοιτάζει την αδύνατη πλευρά (βασικό συστατικό της επιθετικής της φιλοσοφίας) επέφερε ανισορροπία στην ελληνική άμυνα στη τελική ευθεία της εκτέλεσης την οποία οι Τούρκοι καρπώθηκαν με 14 επιθετικά ριμπάουντ, δηλαδή των 35.9% από τις μπάλες που διεκδικήθηκαν στη ρακέτα του Ολυμπιακού. Aυτό ακριβώς το στοιχείο (επιθετικό ριμπάουντ) σε συνδυασμό με την ικανότητα των γηπεδούχων να πάνε στη γραμμή των προσωπικών (17/21) αποτέλεσαν τους πυλώνες με τους οποίους υποστήριξαν την επίθεση τους.

 

-Στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου είχε διαμορφωθεί ένας άκρως ενδιαφέρον σκηνικό με τον Ολυμπιακό να έχει φτάσει τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο (σε κλειστό ματς) και όλο το φιλοθεάμον κοινό να περιμένει την αντεπίθεση της Φενέρ και ένα σπουδαίο bra de fer στη τελική ευθεία ανάμεσα σε δύο winners του θεσμού. Ο Ολυμπιακός σπάνια χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού όταν το έχει φέρει μέχρι εκεί, ακόμα και στη πιο απαιτητική εκτός έδρας αναμέτρηση. Ήταν όμως δεδομένο ότι ο Ομπράντοβιτς θα έκανε τη τελική του αντεπίθεση πιέζοντας την ελληνική ομάδα, όχι απλά στα όρια του φάουλ αλλά στα όρια ..διπλωματικού επεισοδίου. Περίμενα λοιπόν να δω τη σωστή διαχείριση του Ολυμπιακού απέναντι σε αυτή ακριβώς την επιθετικότητα. Δε το είδα ποτέ..

 

 

Ανεξάρτητα με τη παραγωγικότητα του στη τέταρτη περίοδο, ο πρωταθλητής Ελλάδας έπρεπε να κυκλοφορήσει τη μπάλα με σωστές μεταβιβάσεις υπό καθεστώς πίεσης και να επιτεθεί κάθε φορά απέναντι στον πιο αδύναμο κρίκο της τουρκικής άμυνας. Έπρεπε να τηρήσει και εν τέλει να εκτελέσει με ευλάβεια και συνέπεια αυτά τα δύο πράγματα και ας μην ευστοχούσε. Οι πόντοι θα έρχονταν αργά ή γρήγορα ακολουθώντας αυτή τη γραμμή και κυρίως η πίεση της Φενέρ θα έσπαγε γιατί δε θα υπήρχε “συνέχεια”. Αντί αυτού είδαμε:

 

-επιθέσεις σε λάθος χρόνο με βιαστικές επιλογές οι οποίες ακύρωναν τις οποίες δράσεις μακριά από τη μπάλα σύμφωνα με το playbook

-τους Μάντζαρη-Λοτζέσκι (οι γκαρντ που θα έτρεχαν τις ball screen καταστάσεις του Ολυμπιακού) να μη προσφέρουν καν ασφάλεια στη μεταβίβαση

-overdribbling από τον Παπανικολάου. Επαναλαμβάνω. Όχι απλά overdibbling. Αλλά και από τον (κάτω του μ.ο. Ballhandler) Παπανικολάου.. Δείγμα του ότι το backcourt σου είχε χάσει τον έλεγχο.

-τη χαρακτηριστική έλλειψη του γκαρντ που θα κρατήσει τον αμυντικό στη πλάτη του σπάζοντας την ορμή του και του slasher που θα πάει δυναμικά στο καλάθι.

-καμία χρήση, στο μισό γήπεδο, του Μιλουτίνοφ στον άξονα ως σκαλοπάτι για να σπάσει η πίεση και η ομάδα να κοιτάξει τη Weak side με τον Σέρβο ενδιάμεσο, ως σκαλοπάτι. Το εκτελεί καλά ο Ολυμπιακός αυτό φέτος.

 

 

 

Οι ερυθρόλευκοι είναι μια ομάδα χωρίς αρκετές εναλλακτικές πηγές δημιουργίας. Έχουν τον μικρότερο δείκτη AST% στη διοργάνωση γιατί χωρίς τον Σπανούλη στο παρκέ βασίζονται κυρίως στη προσωπική φάση και την ικανότητα συγκεκριμένων παιχτών να πάνε στο καλάθι. Χωρίς τους Σπανούλη-Χάκετ επίσης ο Ολυμπιακός δεν έχει πραγματικό playmaker. Ο Ουότερς δεν είναι τέτοιος σε αυτό το επίπεδο. Αφήστε τα νούμερα, δείτε την αλήθεια του παρκέ. Και εάν αυτό ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο (πρόβλημα στη δημιουργία καταστάσεων), δε περίμενα τον πανικό και τη βιαστική επιλογή. Περίμενα ότι ο Ολυμπιακός θα έχει θέμα στο δημιουργικό κομμάτι αλλά όχι ότι θα πανικοβληθεί όπως έγινε (και φάνηκε από την επιλογή του στη τελική προσπάθεια κάθε φορά).

 

Ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα έχτισε βήμα-βήμα, προσεκτικά, το προφίλ της ομάδας που δε μπορεί να σκοράρει απέναντι στην άμυνα της Φενέρ..

Σαφέστατα, ο πρώτος στόχος για τους ερυθρόλευκους επετεύχθη στη Πόλη. Η διασφάλιση της διαφοράς (λαμβάνοντας υπόψιν το +1 στις νίκες σήμερα) δίνει αν μη τι άλλο το πλεονέκτημα στην ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Την ίδια στιγμή, τα σαράντα λεπτά της Πόλης εμφάνισαν πολλά από τα δυνατά σημεία και τη πλειοψηφία των αδυναμιών της φετινής ομάδας..

 

Όπλο μαζικής καταστροφής

 

 

Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς ήταν ο παίχτης που άλλαξε τις ισορροπίες στο κλειστό ματς της Κωνσταντινούπολης οδηγώντας τη Φενέρ στη νίκη με καταπληκτική εμφάνιση. Βλέπετε, ο 24χρονος Σέρβος άφησε στα αποδυτήρια την αστοχία που τον είχε κυριεύσει στα τελευταία ματς και χτύπησε τον Ολυμπιακό με ότι καλύτερο είχε. Δεν έχω δει άλλον παίχτη να χτυπάει έτσι φέτος τη πανίσχυρη στο ζωγραφιστό, άμυνα του Ολυμπιακού. Ο Μπογκντάνοβιτς τελείωνε τη μια πίσω από την άλλη φάσεις με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και απέναντι σε εξαιρετικούς αμυντικούς που δεν έχουν συνηθίσει να δέχονται τέτοια καλάθια. Post παιχνίδι, close out επίθεση, Pick & Roll execution, περιφερειακή εκτέλεση. Ο Μπογκντάνοβιτς χτυπούσε τον Ολυμπιακό με ότι όπλο είχε στη φαρέτρα του εκτελώντας δράσεις με ασύλληπτη επιτυχία απέναντι σε διαφορετικής φύσεως προσωπικό αντίπαλο κάθε φορά.

 

Σε ένα παιχνίδι όπου η Φενέρ σκόραρε συνολικά 67 πόντους, ο Σέρβος wing έβαλε 27 (8/13 FG. 8/9 FT-4 τελικές). Το “διαμάντι” στο βαρύ οπλοστάσιο του πάντως επιμένω ότι είναι η αποτελεσματικότητα στο Desicion making και το versatility για έναν πλάγιο όπως αυτός. Η ικανότητα του στην απόφαση τον κάνει πιο δύσκολο στην ανάγνωση όπως και οι μάσκες που μπορεί να φοράει στο παρκέ ανάλογα με τη περίσταση. Executive Shooter, Slasher/Close out threat, Defensive Stopper, Playmaker.. Στην efficient επίθεση του Ομπράντοβιτς, ο Μπογκντάνοβιτς είναι μακράν ο πιο αποτελεσματικός παίχτης με τη μπάλα στα χέρια.. (4.3 ΑST/ 1.7 TO έναντι 4.5 AST/ 2.6 TO).

 

 

Λες..;

 

 

 

Είπαμε ότι η Μπαρτσελόνα χρειάζεται απεγνωσμένα μια “μαγική στιγμή” που θα λειτουργήσει ως turning point για να αλλάξει την ατμόσφαιρα στην ίδια την ομάδα. “Ένα καλό δεκάλεπτο, μια σπουδαία βραδιά..”. Στο Μediolanum βρέθηκε στο -15 (45-30) στη δεύτερη περίοδο, κατάσταση που ενεργοποίησε μηχανισμούς επιβίωσης. Πιθανόν μέχρι το τέλος της τρίτης περιόδου οι Καταλανοί έπαιξαν το καλύτερο τους μπάσκετ μέσα στη σεζόν. Ο Μπαρτζώκας έδωσε διψήφιο αριθμό λεπτών συμμετοχής και στους δέκα παίχτες που χρησιμοποίησε, στηρίχτηκε πολύ στα πνευμόνια του Ρένφροε (γκαρντ οικονομίας, εξαιρετικός στα μετόπισθεν) και στη τριάδα των Κοπόνεν-Τόμιτς-Βεζένκοφ επιθετικά για να πάρει πίσω το τιμόνι του παιχνιδιού και να τελειώσει τη δουλειά. Μπορεί αυτό το σημάδι αντίδρασης να λειτουργήσει ως ηλεκτροσόκ το οποίο θα κρατήσει τη Μπαρτσελόνα στη ζωή; Δύσκολο. Η σημερινή ήττα από την Εστουντιάντες αυτό έδειξε. Η Μπαρτσελόνα δυσκολεύεται να βρει συνέχεια. Η προίκα (και εάν όντως υπάρχει τέτοια) της βραδιάς του Mediolanum για τη Μπαρτσελόνα και το μέλλον της στην EL θα φανεί στον “τελικό” της Παρασκευής στο “Παλάου Μπλαουγκράνα”, απέναντι στη ΤΣΣΚΑ..

 

 

 

Y.Γ: Ο τρόπος που μπήκε η Ζαλγκίρις στο παρκέ απέναντι στη Brose, ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που τραβιέσαι πίσω και κάνει Wowww..! Το πρώτο σκριν, το πρώτο positioning χαμηλά, η αποφασιστικότητα στη διεκδίκηση, συνολικά η γλώσσα του σώματος. Ξεχείλιζε ένταση..

 

Υ.Γ1: Ο Άντζουσιτς είναι καλή προσθήκη για αυτήν την Ούνιξ καθώς προσθέτει scoring insticts στη γραμμή των γκαρντ αποσυμπιέζοντας τον Λάνγκφορντ για μερικά λεπτά. Ο ίδιος ο Σέρβος μάλιστα χρειαζόταν μια τέτοια αλλαγή περιβάλλοντος για να ανεβάσει τη καριέρα του και η ευκαιρία σε μια ομάδα της Ευρωλίγκας είναι ότι καλύτερο. Ο Ίβκοβιτς το 2013 τον είχε πάρει στη Σλοβενία ποντάροντας στο καλό του σουτ (3,7 πόντοι σε 11.5′) ώστε να συμπληρώσει το backcourt των Νέντοβιτς, Μπογκντάνοβιτς, Μίσιτς, Μάρκοβιτς. Η Βίρτους Μπολόνια (επηρεασμένη ίσως από το μικρό του όνομα) επένδυσε σε αυτόν προσφέροντας του πολυετές συμβόλαιο όμως η σχέση αυτή δε λειτούργησε και ο 26χρονος Ντανίλο ψάχνει τη καλή κατάσταση. Οι 40 πόντοι του (13/17 σουτ) απέναντι στην Ούνιξ με τα χρώματα της Πάρμα τα Χριστούγεννα αποτέλεσαν το διαβατήριο για τη μετακίνηση του στην ομάδα του Πασούτιν..