Μια βόλτα στην Ευρώπη..

 

 

Το Hoopfellas με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη ξεκινάει τη βόλτα του σε ολόκληρη την Ευρώπη φτάνοντας μέχρι τη Νέα Ορλεάνη για να σχολιάσει τα πρώτα ματς-τίτλων στη φετινή σεζόν και το All Star Game του ΝΒΑ..

 

 

 

 

 

 

 

 

Τώρα που ο πλανήτης είναι επίπεδος (..), βολεύει και ο δρόμος..

Καλησπέρα σε όλους. Γεμάτο Σαββατοκύριακο με σπουδαία ματς για τον θεσμό του Κυπέλλου ανά την Ευρώπη με πολλές εικόνες. Το όνειρο ενός τίτλου που ντύνει αυτά τα παιχνίδια, αυτόματα τοποθετεί τους πάντες υπό καθεστώς πίεσης. Καλή ευκαιρία για μερικά συμπεράσματα..

 

 

Κάπου στα Βαλκάνια..

 

 

Πάνω όπου χαρήκαμε ξαναβρίσκοντας τη χαμένη στον χρόνο εικόνα ενός γηπέδου με οπαδούς και των δύο ομάδων σε αυτό, προσγειωθήκαμε απότομα στη πραγματικότητα η οποία κυνικά μας δείχνει ότι σαν χώρα αδυνατούμε να διοργανώσουμε ένα παιχνίδι μπάσκετ. Αυτή η εικόνα (με οπαδούς εκατέρωθεν) προφανώς θα παραμείνει κλειδωμένη στο χρονοντούλαπο και στα βίντεο του διαδικτύου σε βαθμό όπου οι επόμενες γενιές θα τη βλέπουν με την ίδια απορία που κοιτούν μια κασέτα ραδιοφώνου..

 

 

 

Στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα περιμέναμε. Ο Παναθηναϊκός έφτασε δίκαια στη κατάκτηση του τροπαίου (για έκτη σερί σεζόν, σημαντικό αν μη τι άλλο επίτευγμα νικώντας μάλιστα στις δύο πιο δύσκολες έδρες της χώρας) γιατί απλά ο φετινός Άρης (παρότι μαχητικός) είναι πολύ limited στο επιθετικό κομμάτι για να μπορέσει να κάνει μια τέτοιου είδους υπέρβαση απέναντι σε μια άμυνα αυτού του επιπέδου.

 

 

 

 

Oι Θεσσαλονικείς το ήθελαν πολύ και ήταν μαχητικότατοι. Όμως μιλάμε για τον Άρη, ένα σπουδαίο brand στο χώρο, και στα μάτια των οπαδών του αυτό ήταν δεδομένο και σίγουρα όχι αρκετό. Στο preview μας στο Stoiximan.blog υπογραμμίσαμε τη δυσκολία που πιθανόν θα αντιμετώπιζε ο Άρης σε παραγωγικό επίπεδο. Ωμά-ξερά, θα ήταν πραγματικά δύσκολο για την ομάδα του κόουτς Πρίφτη να σκοράρει πάνω 60-65 πόντους απέναντι σε μια από τις καλές άμυνες της Ευρωλίγκας. Είναι ελλιπής σε playmaking και δεν έχει παίχτες με ικανότητα στη προσωπική φάση (εκτός του Κάμινγκς). Παράλληλα του λείπει το athleticism στα forwards (όπου ο Γιάνκοβιτς είναι ο πιο αθλητικός του παίχτης..) για αυτό και οι απλωμένες άμυνες του (θυμηθείτε τη περυσινή 1-2-2 Full Court press με τον “chaser” Οκάρο Ουαϊτ στο κεφάλι) δεν έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα παρά τη προσθήκη ενός ταχύτατου PG με μακριά άκρα όπως ο Κάμινγκς. Επιθετικά στο μισό γήπεδο ο Άρης μοιάζει “ξύλινος”¨. Το ανοιχτό γήπεδο απέναντι στον Παναθηναϊκό (και σε ένα ματς όπου οι Θεσσαλονικείς ήθελαν να πάνε κλειστά και σε χαμηλό σκορ) έμοιαζε με δίκοπο μαχαίρι. Αναγκαστικά οι κιτρινόμαυροι άνοιξαν τη καταπακτή του τριπόντου και πήδηξαν στο κενό ως μόνη ελπίδα σωτηρίας. Καμία βοήθεια από τους Ντραγκίσεβιτς, Ζάρα, Γιάνκοβιτς (factors στο σετ παιχνίδι) με τα βλέμματα να στρέφονται αποκλειστικά στον Τζένκινς (σουτέρ που μπορεί να “γυρίσει” στο ματς μετά από κακό ξεκίνημα) ειδικά από τη στιγμή που το παιχνίδι των Λούκας-Ξανθόπουλου “πνίγηκε” στην αστοχία τους.

 

 

 

Ο Άρης έκανε αρκετά καλό αμυντικά παιχνίδι (πλην λίγων εξαιρέσεων που αφορούν κυρίως τους χρόνους και την επικοινωνία στα αμυντικά rotations), πάλεψε πολύ στο ριμπάουντ κρατώντας έτσι επαφή. Ο Πρίφτης άλλωστε είναι ένας πολύ ικανός προπονητής στο να χτίζει καλές άμυνες. Αρκετά καλός ώστε να μπορεί να πειραματιστεί εμπιστευόμενος τις ιδέες του μέσα στο ματς στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το Small ball της τέταρτης περιόδου έμοιαζε με τη τελική προσπάθεια για ένα ηλεκτροσόκ.. Περίμενα να δω περισσότερο iso του Τσαϊρέλη στο post απέναντι στον Γκάμπριελ, περισσότερη εκτέλεση πάνω σε παίχτες όπως ο Τζεντίλε ή ο Μπουρούσης. Αν και το πρόβλημα του Άρη είναι ότι δυσκολεύεται πριν, να χτίσει τη συνθήκη ώστε να επιτεθεί στην αδυναμία του αντιπάλου. Η προσπάθεια από την ομάδα έγινε πάντως το Σάββατο το απόγευμα και δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη. Ο “αυτοκράτορας” (ως η μοναδική ομάδα που ένωσε του Έλληνες εκείνες τις μαγικές Πέμπτες υπό τη σκέπη της) είχε πολλές ευκαιρίες στο ματς για να εστιάζει σε ένα φάουλ που δε δόθηκε. Και ναι, στο τέλος χρειαζόταν “τρέλα” αγαπητέ Κάμινγκς και όχι λογική (η οποία οδήγησε σε δύο λάθη) μάλλον δε ανύπαρκτη όταν συνεπάγεται πάσα σε αμφιλεγόμενο miss match. Η λογική έλεγε ότι ο Άρης δε μπορεί να σκοράρει εκεί ακολουθώντας τον δρόμο της. Ήθελε “ξόρκια” και αστρόσκονη και αυτή η ομάδα δε την είχε.. Στρασβούργο τώρα. Ο στόχος του CL είναι σίγουρα μεγάλος.

 

 

 

 

Ο Παναθηναϊκός ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη γνωρίζοντας ότι μπαίνει στην αναμέτρηση με το σημαντικό πλεονέκτημα που του εξασφάλιζε η άμυνα, η προσωπικότητα και η ατομική ικανότητα συγκεκριμένων παιχτών να βγάλουν την ομάδα από τη δύσκολη θέση όταν αυτό κριθεί απαραίτητο. Δεν έπαιξαν ιδιαίτερα καλό μπάσκετ οι πράσινοι. Δυσκολεύτηκαν σημαντικά απέναντι στην άμυνα του Άρη ιδιαίτερα στο να βγάλουν σωστά τη μπάλα από τις aggressive βοήθειες (στα όρια του trapping) των κιτρίνων (post, γωνίες). Δεν είχαν καλή κυκλοφορία, δεν έβαλαν τη μπάλα με συνέπεια στα σημεία που ήθελαν. Όμως η ποιότητα και η συνοχή που έχει αναπτύξει αυτή τη διετία το δίδυμο Καλάθη-Φελντέιν ήταν αρκετή για να τον βάλει στο τιμόνι. Οι φάσεις που τελείωσε παίζοντας πάνω στον άξονα ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είναι καλό νέο για την επίθεση των πρασίνων. Στο “καλό μήνα” του Καλάθη όπου ο διεθνής PG έπαιξε για αρκετά ματς σε επίπεδο MVP της λίγκας, το “καθάρισμα του άξονα” (screens στη πλάτη του παίχτη αλλαγής, High picks για να μπει στη deadly zone της εκτέλεσης με την απαιτούμενη ώθηση και ταχύτητα εξασφαλίζοντας πλεονέκτημα στη τελική προσπάθεια) από τον Τσάβι Πασκουάλ και η ροπή του playbook σε τέτοιες καταστάσεις αποτέλεσαν χαρακτηριστικά στοιχεία στην εικόνα της επίθεσης. Ελπίζω να δούμε “συνέχεια” τη Παρασκευή με την άμυνα της Ούνιξ να αποτελεί μια καλή ευκαιρία στο να γυρίσει ο διακόπτης στο μυαλό του Καλάθη, στοιχείο κομβικό εφόσον συμβεί αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο.

 

 

 

Ένα πολύ (κατά τη γνώμη μου) σημαντικό στοιχείο που αφορά τον Παναθηναϊκό του Πασκουάλ και την αγωνιστική του συμπεριφορά σε επίπεδο Ευρωλίγκας είναι η αποτελεσματικότητα των πρασίνων σε επιθέσεις που ακολουθούν time-outs.

 

 

Εuroleauge team points per possession after a time-out.

 

1.Brose Baskets 1,027 PPP

2.Panathinaikos 1,005 PPP

3.Galatasaray 0,995 PPP

4.Real Madrid 0,976 PPP

5.Olympiakos 0,974 PPP

6.CSKA M. 0,962 PPP

(τελευταία -Guess Who?- η Μακάμπι με 0,805 PPP..)

 

 

 

Αυτό είναι “νίκη” του κόουτς Πασκουάλ. Δείχνει συγκέντρωση, έλεγχο συναισθημάτων και καθαρό μυαλό από παίχτες και προπονητή. Και κυρίως σταδιακά χτίζει μεταξύ τους μια αόρατη γραμμή πίστης στα λόγια και τη σκέψη του κόουτς εκείνες τις δύσκολες στιγμές όπου οι παίχτες χρειάζονται απεγνωσμένα “τη φωνή”. O Iσπανός κόουτς συμπέρανε νωρίς μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας ότι πρέπει να πάει “στα σίγουρα” για να μείνει μέσα στο παιχνίδι των στόχων επιλέγοντας να βασιστεί στην άμυνα, το μισό γήπεδο (από όπου και ο ίδιος μπορεί να ελέγξει καλύτερα μια αναμέτρηση), τις ατομικές δεξιότητες και κυρίως τον πολύ χαμηλό αριθμό λαθών που είναι κλειδί για τη παρούσα θέση του Παναθηναϊκού στη φετινή Ευρωλίγκα. Ξέρει ότι δύσκολα θα παίξει θελκτικό μπάσκετ (σε επίπεδο ανάπτυξης και συνολικής λειτουργίας στην επίθεση) όμως η ομάδα του θα είναι ..εκεί, πιστεύοντας ότι τη κρίσιμη ώρα της άνοιξης θα έχει τη δική της ξεχωριστή τύχη για το μεγάλο χτύπημα.

 

 

Η πιο “φονική” ομάδα στην Ευρώπη..

 

 

 

 

Αναμφίβολα είναι η Ρεάλ Μαδρίτης.. Οι τύποι στάζουν δηλητήριο. Και σε αυτό το σπουδαίο F8 αποδείχθηκε περίτρανα καθώς βγήκαν στον αφρό σε τρία διαφορετικά ματς δείχνοντας ατσαλένιο χαρακτήρα. Την ίδια στιγμή, η ευκολία με την οποία βγάζουν από το τσεπάκι τους κάθε φορά μεγάλα σουτ-βέλη στη καρδιά του αντιπάλου είναι μοναδική και δεν εντοπίζεται σε άλλο σύνολο στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Ο τελικός του Copa del Rey ήταν ματσάρα.. Σε ένα από τα καλύτερα και πιο ανταγωνιστικά παιχνίδια της σεζόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ομάδα του Πάμπλο Λάσο κατέβαλλε την αντίσταση των “νυχτερίδων” του Pedro Martinez σε έναν τελικό με την απτή έννοια του όρου.

 

 

 

 

Η Βαλένθια έχει και φέτος μια πραγματική ομάδα μπάσκετ. Στη δεύτερη χρονιά του Pedro Martinez και με τον Ντούμπλιεβιτς πλέον καθαρά σε πρώτο ρόλο, έχει αγκαλιάσει και επενδύσει πολυεπίπεδα στον όρο ισορροπία. Είναι η λέξη που τη χαρακτηρίζει σε αγωνιστικούς και μη τομείς. Βαθύ και ισορροπημένο ρόστερ. Πολυπρόσωπη και ισορροπημένη επίθεση. Αγωνιστική ισορροπία στο προφίλ της μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Ο Martinez έχει έναν ποιοτικό κορμό παιχτών ο οποίος έχει πιάσει σημαντικά επίπεδα συνοχής πλέον και του λείπει μόνο το star quality από την άποψη ότι θα της έδινε έναν πιο απρόβλεπτο χαρακτήρα και περισσότερες πιθανότητες στη μάχη με την ελίτ της Ισπανικής λίγκας. Η Βαλένθια παίζει εξαιρετική άμυνα, είναι η πιο δυνατή ομάδα της ACB στο ριμπάουντ και έχει στο DNA της τη συνεργασία. Στον τελικό έπαιξε στα κόκκινα. Τα έδωσε όλα.. Το effort ακούμπησε τον ουρανό. Όμως απέναντι σε μια τόσο ποιοτική και αθλητική ομάδα όπως η Ρεάλ τα πράγματα δεν είναι πάντα στο χέρι σου. Οι “νυχτερίδες” είχαν πιστεύω, αποφασιστικότητα και σκληράδα. Έπαιξαν με επαφή, έδειραν τη Ρεάλ και ειδικά τον Ντόνσιτς ο οποίος μάζευε ψιλές από παντού. Όμως παρότι τον πόνεσαν σωματικά, δε κατάφεραν να του χαλάσουν το μυαλό. Και αυτό είναι κάτι που απαιτεί πολύ βαθύτερη προσπάθεια από ωμό ξύλο, ειδικά απέναντι στον συγκεκριμένο παίχτη ο οποίος είναι ήδη ένα από τα καλύτερα γκαρντ στην Ευρώπη. Η Βαλένθια ήταν τρομερά μαχητική (όλοι καταλάβατε νομίζω γιατί το καλοκαίρι σας έλεγα ότι θα είναι δύσκολο για τον Γιάνκοβιτς να βάλει τον Sastre κάτω στον εσωτερικό ανταγωνισμό της θέσης του SF..) όμως έπεσε πάνω στον σπουδαίο Γιούλ ο οποίος καθάρισε τη μπουγάδα με προσωπικό ρεσιτάλ στο τέλος. Η Ρεάλ πήρε το κύπελλο με τον Ράντολφ να είναι σε αγρία κατάσταση το τριήμερο αυτό της Βιτόρια (21.8 πόντους στα τρία ματς) και τον Γιούλ να πιστοποιεί τον τίτλο του πιο φονικού παίχτη στη πιο ..φονική ομάδα της Ευρώπης σήμερα.

 

Ψάχνοντας τη “μαγική στιγμή”..

 

 

 

Έτσι έμοιαζε η “Δονκιχωτική” Μπαρτσελόνα του Copa del Rey. Έψαχνε σε μια περίοδο αγωνιστικού σκότους αυτή τη μαγική στιγμή της ηλιαχτίδας φωτός που θα αλλάξει τον αέρα που αναπνέει και την ατμόσφαιρα στην ομάδα. Ένα δεκάλεπτο, ένα ημίχρονο.. Το παρελθόν μας έχει διδάξει με ανάλογα παραδείγματα ομάδων που “ξεκλείδωσαν” και βρήκαν τον δρόμο προς το καλό μπάσκετ μέσα από τέτοιες ..μαγικές στιγμές μέσα στη σεζόν.

Σας παραθέτω μερικά λόγια του κόουτς Μπαρτζώκα όταν η ομάδα πάτησε στη Βιτόρια. Κουβέντες που δείχνουν ότι έχει χτίσει σωστά το όλο πρότζεκτ στο μυαλό του αλλά ακόμα δε τα έχει καταφέρει ίσως γιατί το έδαφος δεν είναι πραγματικά μέχρι τώρα γόνιμο για κάτι τέτοιο. Έχει ενδιαφέρον να κρατήσουμε τις σκέψεις του. Άλλωστε τα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα (ακόμα και εάν αυτή παίζει με την ΕΑ7 ή τη Γαλατά ή αργότερα εάν βρίσκεται και επίσημα εκτός διεκδίκησης του εισιτηρίου για τα playoffs) έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για ολόκληρη τη μπασκετική κοινότητα (ιδιαίτερα στη χώρα μας) με τα όσα βιώνει ο κόουτς (και η ομάδα) στη πρώτη του χρονιά εκεί.

“Είναι η πιο δύσκολη σεζόν της ζωής μου. Ήξερα ακριβώς ότι θα έχουμε μια πολύ δύσκολη χρονιά καθώς το ευρωπαϊκό μπάσκετ οδεύει στην αθλητική ικανότητα των ομάδων και η Μπαρτσελόνα δε βρισκόταν σε αυτό το επίπεδο (athleticism) τις τελευταίες 2-3 σεζόν. Αυτό αποδεικνύεται από τις ομάδες που έφτασαν στο F4 κάθε σεζόν. Το μπάσκετ κατευθύνεται στο versatility, στους mobile ψηλούς και εμείς δεν είμαστε ακριβώς τέτοια ομάδα.”

 

“Έχουμε έμπειρους και ποιοτικούς παίχτες που είναι αρκετά καλοί. Όμως μας λείπουν τα χαρακτηριστικά που σας ανέφερα. Για αυτό γνώριζα εκ των προτέρων ότι θα έχουμε μια δύσκολη χρονιά. Αυτό που δε φανταζόμουν όμως ήταν το τι θα συνέβαινε σε εμάς κατόπιν. Πάγωσα όταν έμαθα ότι δε θα έχω στη διάθεση μου ούτε τον Αμπρίνες ούτε τον Σατοράνσκι.”

 

(Σχετικά με το εάν θα πέσει το βάρος στην ACB) “ Σίγουρα θα έχουμε περισσότερο χρόνο να προετοιμάσουμε τα εγχώρια ματς, όχι απλά με μια προπόνηση όπως μέχρι τώρα. Θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να συνέλθουμε και να δώσουμε λεπτά στα νεότερα παιδιά όπως ο Βεζένκοφ, ο Πένο και ο Έρικσον δίνοντας παράλληλα στην ομάδα την αυτοπεποίθηση που αυτή χρειάζεται.”

 

(Αναφορικά με το μέλλον) “Για να χτίσεις την ομάδα των επόμενων ετών χρειάζεσαι πρωτίστως νέα παιδιά. Είμαστε η γηραιότερη ομάδα στην Ευρωλίγκα όπως διάβασα σε ένα άρθρο πρόσφατα. Δε μπορείς να βασίζεσαι στους βετεράνους γιατί ο οργανισμός των νεαρών αθλητών αναρρώνει (επανέρχεται) πολύ πιο γρήγορα μετά από ένα ματς ώστε να ξαναπαίξει ένα άλλο δύο ημέρες μετά. Φυσικά χρειαζόμαστε και θέλουμε βετεράνους με εμπειρία και ταλέντο, έχουμε ήδη μερικούς. Όμως τώρα χρειαζόμαστε τρία βασικά πράγματα: versatility, athletic ability, mental strenght. Αυτός είναι ο δρόμος ώστε να είναι ανταγωνιστικός στην Ευρωλίγκα. Εκεί πηγαίνει το μπάσκετ..”

 

 

Γιάννης..

 

 

 

 

Το πρωί ζήσαμε μια ιστορική στιγμή με ένα δικό μας παιδί να αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στο ASG του ΝΒΑ και μάλιστα να δίνει το δικό του show ανάμεσα στην ελίτ των συναδέλφων του. Ο Γιάννης είναι σήμερα η σημαία της Ευρώπης σε ένα αρκετά “ευρωπαϊκό” πλέον ΝΒΑ. Ο χαρακτήρας του είναι το μεγαλύτερο asset του, πάνω από athleticism και τα μακρά του άκρα.. Αυτός είναι το όχημα του για τη κορυφή. Και η δήλωση του περί ανυπομονησίας για επιστροφή στη προπόνηση ηχεί σαν μελωδία στα αυτιά μου.. Λατρεύω τέτοιους Soft speaking-Hard working αθλητές οι οποίοι ακόμα και σε αυτό το πρωτάθλημα των “μεγάλων στομάτων” βρίσκουν τη θέση που τους αρμόζει. Θα τα πούμε σύντομα για τον Γιάννη, πιο αναλυτικά.

 

 

Το All Star game του ΝΒΑ είναι εδώ και χρόνια το πιο ηλίθιο παιχνίδι στο πλανήτη. Όπως ακριβώς σας το γράφω.. Προσωπικά αδυνατώ να το παρακολουθήσω πλέον. Προτιμώ απείρως να παρακολουθήσω Igokea-FMP ή Quincy-Bellarmine.. Δεν ήταν έτσι πάντα. Μέχρι το τέλος των ’90s υπήρχε εγωισμός. Η προσωπική μονομαχία είχε αξία. Κανένας ρίψασπις στη τελική ευθεία όπου τα μπράτσα έσφιγγαν και όλοι έπαιζαν για τη νίκη. Τότε ήταν απόλαυση. Ίσως μετρούσε το νεαρότερο της ηλικίας μου και ο ενθουσιασμός που απορρέει από αυτή σε μια εποχή όμως που δεν υπήρχαν συντεχνίες και short cuts για τη κορυφή. Για όλους τους ανθρώπους που βλέπουν ποιοτικό κινηματογράφο το παιχνίδι αυτό με τη παρούσα μορφή του είναι μια χαλαρή/γλυκανάλατη αμερικανική ρομαντική κομεντί..

 

 

 

 

Οι Αμερικανοί έχουν τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπουν το κάθε τι σε show. Πόσο μάλλον ένα τέτοιο γεγονός. Μια σύναξη της ελίτ των αστέρων του κορυφαίου πρωταθλήματος του πλανήτη ακόμα και εάν ο χαρακτήρας εντός των τεσσάρων γραμμών παραείναι χαλαρός και έχει χάσει κάθε χρώμα. Το ASG είναι καθαρά Public Relations. Θα το δουν αυτό σύντομα στην Αμερική και θα το βελτιώσουν αλλάζοντας τον χαρακτήρα του ώστε να προστατέψουν τη φήμη του. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι, εφόσον και οι ίδιοι το βλέπουν πλέον σαν πρόβλημα, θα το καταφέρουν.

 

 

New Orlean Wildcats..;

 

Ο περισσότερος κόσμος απορεί με τον χειρισμό των Κινγκς στο trade του Κάζανς και τα ανταλλάγματα στη πιθανή μετακίνηση του στη Νέα Ορλεάνη. Κρίνει αποκλειστικά σε όρους ταλέντου όμως.. Ναι, μιλάμε για μια λίγκα όπου το ταλέντο κερδίζει. Είναι δεδομένο. Ο Κάζανς είναι ένας πολύ ταλαντούχος παίχτης. Δίπλα στον έτερο εκλεχτό του Καλίπαρι, Άντονι Ντέιβις θα φτιάξουν μια frontcourt με τρομερές δεξιότητες ικανή να βάλει τη Νέα Ορλεάνη πάλι στο παιχνίδι της διεκδίκησης. Όμως υπάρχει και η άλλη αλήθεια.. Οι Κings σαφώς και έπρεπε να πάρουν περισσότερα από αυτό το trade. Το θέμα ήταν ότι ο Κάζανς είχε φέρει τον διχασμό στο Σακραμέντο. Μέρος του front office ήθελε να επενδύσει πάνω του χτίζοντας τη καινούργια ομάδα ενώ ένα άλλο ήθελε με κάθε κόστος να μετακινήσει το “πρόβλημα των αποδυτηρίων”. Ο τρόπος που μπορεί να διαλύσει ένα αντίπαλο με το πολύπλευρο ταλέντο του ωχριά μπροστά στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να διαλύσει την ατμόσφαιρα της ίδια του της ομάδας. Από τον Κάζανς λείπει ο “χαρακτήρας” και σε απελπιστικό βαθμό η νοοτροπία  που σε κάνει πρωταθλητή. Είναι ευχάριστό για αυτόν ότι στη Νέα Ορλεάνη πλέον (και εφόσον επισημοποιηθεί η συμφωνία) δε θα είναι το πρόσωπο του οργανισμού αλλά ένας εκ των super stars. Είναι μόλις 26 ετών. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία μόλις ξεκινά..

 

 

 

Και ναι, το ότι οι Κινγκς έχουν επιλέξει στο ντραφτ των τελευταίων ετών τους Isaiah Thomas, Cousins, Whiteside και σήμερα δεν έχουν κανέναν (και αυτό το ρόστερ..) είναι κάτι που χρίζει ανάλυσης..

 

 

 

Είναι διαφορετικό να είσαι champ..

Η Μπάγερν πάλεψε σκληρά απέναντι στη Brose όμως, όπως και όλες οι ομάδες της BBL, είχε σημαντικό πρόβλημα στο να κρατήσει τον καλύτερο Γερμανό παίχτη της λίγκας, τον Τάις (17 PTS-10 REB- 3BLK) μακριά από το καλάθι. Όταν η ομάδα του Σάλε πλησίασε στον πόντο και είχε την ευκαιρία της συνέβη αυτό..

 

 

Ο μέτριος Μέλι έβγαλε ένα σπουδαίο αμυντικό clutch play απέναντι στον Νικ Τζόνσον δίνοντας τον τίτλο στη Brose. Είναι οι λεπτομέρειες στο τέλος κλειστών ματς, που οι πρωταθλήτριες ομάδες συνήθως ξέρουν να εκτελούν καλύτερα..

 

 

 

 

 

 

Στην Ιταλία τώρα, η ΕΑ7 πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές στα δύο πρώτα ματς κυρίως όμως κατάφερε να φτάσει στον τίτλο΄για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, γεγονός σημαντικό για μια ομάδα η οποία τη τελευταία τριετία  προσπαθεί να σφυρηλατήσει χαρακτήρα πρωταθλητή εντός των συνόρων. Το Μιλάνο δεν έπαιξε ιδιαίτερα καλό μπάσκετ όμως επιβίωσε σε έναν σπουδαίο ημιτελικό απέναντι στη Ρέτζιο Εμίλια με τον Σάντερς να είναι το αφεντικό και τον Πασκόλο ο παίχτης-κλειδί (έχει βοηθήσει πολύ την ομάδα το ότι δείχνει ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε χοντρά λεπτά σε υψηλό επίπεδο). Στον τελικό έλαμψε το άστρο του (εξαφανισμένου στα δύο πρώτα ματς) Χίκμαν ο οποίος θυμήθηκε ότι τον πρωταθλητή της Ευρωλίγκας και τη διαφορά ποιότητας που τον χωρίζει από το backcourt της Σάσαρι, οδηγώντας με 25 πόντους τους Λομβαρδούς στον τίτλο. Πάντως στις τάξεις της ομάδας υπάρχει ακόμα γκρίνια καθώς τα σκαμπανεβάσματα είναι πολλά ενώ το front office δεν έχει ακόμα υπογράψει τους δύο παίχτες (έναν γκαρντ και έναν σέντερ) που υποσχέθηκε πριν καιρό μέσω του GM. Aπογοήτευσε η Βενέτσια η οποία (παρά τη προσπάθεια του Μάικ Μπράμος, 22 πόντοι-6/11 τρίποντα) έμεινε έξω από τα προημιτελικά παίζοντας κακό μπάσκετ απέναντι στη Μπρέσια του Ντέηβιντ Μος.

 

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ: O μόνος που παίζει κανονική άμυνα στο ASG  είναι ο Χάρντεν. Έχει ακριβώς το ίδιο performance και στα ματς πρωταθλήματος στα μετόπισθεν..(γιατί οκ, μπροστά γαζώνει)

 

 

 

Υ.Γ1: Be like Mike. Career points: Regular season vs Playoffs.

Αυτό είναι που λέμε μίλια μακριά..

 

 

 

 

Υ.Γ2: Ο Anthony Davis είναι καταπληκτικός παίχτης (όχι φυσικά γιατί έβαλε 52 στο ASG) και αξίζει όσο κανείς ευκαιρία να παίξει για ένα σύνολο που θα κοιτάξει πραγματικά ψηλά. Θυμηθείτε πόσο επιδραστικός ήταν στο FIBA Basketball ακόμα και τις στιγμές που δε σκόραρε..