What’s behind you, doesn’t matter..

 

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός κοιτούν μόνο μπροστά στη κούρσα για τα Playoffs της φετινής Ευρωλίγκας μετά από μια διδακτική εβδομάδα διπλών παιχνιδιών. Το πλημμυρισμένο από μπασκετικές εικόνες Hoopfellas σχολιάζει την επικαιρότητα σε Ευρώπη και Αμερική..

 

 

 

Καλησπέρα σε όλους. Γεμάτη εβδομάδα, πολύ μπάσκετ, κόκκινα μάτια από τις ώρες παρακολούθησης και τον λιγοστό ύπνο όμως η δίψα για καλό μπάσκετ (ειδικά τώρα που μπαίνουμε στο δεύτερο μισό της σεζόν) επισκιάζει τα πάντα. Ξεκινάμε τον σχολιασμό ως εισαγωγή πάντα για τη μετέπειτα συζήτηση μας στα σχόλια..

 

Προβλημάτισε ο Ολυμπιακός

 

 

Ο Ολυμπιακός (14-6) προβλημάτισε σε μια αγωνιστική εβδομάδα όπου είχε το call για να ανέβει στο βαγόνι της πρώτης θέσης, κάτι που δε λογικά δε κατάφερε με βάση την εικόνα που είχε, ειδικά στο Μιλάνο. Και στα δύο ματς οι ερυθρόλευκοι, θεωρητικά μια από τις πιο καλοπροπονημένες ομάδες της διοργάνωσης, έδειξαν σημάδια (σωματικής και πνευματικής) κοπώσεως μπαίνοντας στη τελική ευθεία του ματς όπου η καμπύλη του performance τους έπεσε αισθητά.

Ρίξτε μια ματιά εδώ:

eFG%

 

1.CSKA 58.1

2.Brose 56.9

3.Fenerbahce 55.8

4.Real Madrid 54.7

5.Galatasaray 54.7

6.Maccabi TA 54.1

7.EA7 53.3

True Shooting%

1.CSKA 62.9

2.Brose 60.5

3.Fenerbahce 59.1

4.Real Madrid 58.5

5.Maccabi TA 57.5

6.Galatasaray 57.3

7.Zalgiris 57.3

8.EA7 57.1

Απέναντι στις πιο αποτελεσματικές επιθέσεις της διοργάνωσης, αυτές που βρίσκουν τρόπο να φτάνουν στο αντίπαλο καλάθι (ανεξάρτητα από τη κατεύθυνση και τη μεθοδολογία) ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει πρόβλημα. Όταν η άμυνα του δε πνίγει τον αντίπαλο το χαλί που στρώνεται στο ματς δε προσφέρει εύκολη δίοδο στους ερυθρόλευκους παρότι η ομάδα τους έχει φέτος περισσότερες παραγωγικές δυνατότητες. Σε αντίθεση με ομάδες όπως η Ρεάλ ή η ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα μπορέσει στη κακή αμυντική του βραδιά να κάνει outscore στον αντίπαλο παίρνοντας το αποτέλεσμα που θέλει (αυτό συνέβη μόνο στη Βιτόρια).

Transition άμυνα και Side Pick & Roll

Στο Mediolanum ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας στο αμυντικό κομμάτι. Σοβαρό. Και μάλιστα σε τομείς όπου το σύνολο του Σφαιρόπουλου έδειχνε καλά στοιχεία μέχρι σήμερα. Η transition άμυνα των ερυθρολεύκων δεν είχε σε συνέχεια την απαιτούμενη ισορροπία με συνέπεια να βρεθεί ουκ ολίγες φορές εκτεθειμένη. Ακόμα και παίχτες όπως ο Πρίντεζης ή ο Birch (Μιλάνο) άφησαν στο συρτάρι τo “Run hard” Style τους είδαν αρκετές φορές τη πλάτη του αντιπάλου μετά τη γραμμή του μισού γηπέδου κατά τη μετάβαση στην ελληνική άμυνα. Ο μόνος του οποίου το effort με ικανοποίησε σταθερά ήταν ο Παπανικολάου (σε σταθερή άνοδο). Μάλιστα τις φορές τις οποίες ο αντίπαλος ξεκίνησε transition επίθεση μετά από προσπάθεια (ή δράση που τον έβγαζε εκτός θέσης) του διεθνούς φόργουορντ των ερυθρολεύκων ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε σημαντική δυσκολία να σταματήσει τη μπάλα βγάζοντας τον ballhandler από τον κεντρικό διάδρομο. Ο ρόλος του έξτρα- (γιατί υπάρχει και ο Μάντζαρης) Perimeter Defensive Stopper (που του έχει δώσει ο προπονητής του) δε φαίνεται μόνο στο μισό γήπεδο..

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε προβλήματα και στη Pick & Roll άμυνα και δη στα Side Pick & Rolls όπου έχω κυκλώσει με κόκκινο το όνομα του Ματ Λοτζέσκι. Ο Αμερικανός wing ταλαιπωρήθηκε αρκετά σε αυτές τις συνεργασίες απέναντι σε δύο G/F οι οποίοι έχουν παιχνίδι με τη μπάλα και απολαμβάνουν τη πλήρη εμπιστοσύνη των προπονητών τους στο να αναλάβουν μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας. Σιμόν (7 τελικές) και Κοζέρ (5 τελικές) δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα τρέχοντας συνεργασίες κυρίως από τη πλευρά τροφοδοτούμενοι από την ευκολία με την οποία έφταναν με τη μπάλα στον άξονα από τη πλευρά. Ο (συνήθως συνεπέστατος αμυντικά) Λοτζέσκι δεν είχε το frame να σπάσει το σκριν ενώ στη πλειοψηφία των recovers του φαινόταν ότι δεν είχε τον έλεγχο της φάσης και της σκέψης του ball handler. O Oλυμπιακός έχασε αίμα από εκεί και στα δύο ματς.. Και προπάντων έδωσε το δικαίωμα στον αντίπαλο να βρει ρυθμό. Ειδικά στο Μιλάνο, απέναντι σε ένα σύνολο με αρκετούς παίχτες από την Ανατολική Ευρώπη και hard nosed Αμερικανούς (ουσιαστικά individuals όπου η διαδρομή από το ζενίθ στο ναδίρ στο ψυχολογικό τους status είναι πολύ μικρή, απαγορεύεται να τους αφήσεις να ζεσταθούν) Με τη Brose μπορώ να πω ότι η ελληνική ομάδα εμφάνισε θετικά σημάδια πιέζοντας καλά τη μπάλα και “βομβαρδίζοντας” τα κέντρα επικοινωνίας, χαλώντας τις νοητές γέφυρες στην επίθεση του Τρινκιέρι. Η αίσθηση της έλλειψης άνεσης στη κυκλοφορία της μπάλας από πλευράς Βαυαρών νομίζω έγινε αντιληπτή από όλους. Μου άρεσε αυτό.. Από την άλλη, σε ένα ματς όπου η Brose έκανε limit down στη περιφερειακή εκτέλεση (Season low τα 4 τρίποντα, μόνο στο Καζάν έχουν σκοράρει τόσα φέτος οι Γερμανοί) και δε μπόρεσε να κυκλοφορήσει επαρκώς τη μπάλα παίζοντας με τον Μέλι φορτωμένο από το ξεκίνημα, κατάφερε να διεκδικήσει τη νίκη και ίσως να είχε καλύτερη τύχη εάν δεν όρθωνε ανάστημα ο Birch. Αυτό κάτι λέει..

Mη σουτάρετε πάνω στον Birch. Είναι δείγμα χαμηλού IQ..

Δε ξέρω πως αλλιώς να χαρακτηρίσω την επιμονή πολλών ομάδων να αψηφούν αυτή τη λεπτομέρεια. Προσωπικά στη θέση των προπονητών θα έκανα στη προπόνηση ξεχωριστό chapter στη προετοιμασία του αγώνα, απαιτώντας Σπαρτιάτικη πειθαρχία στο να βγαίνει η μπάλα από τον παίχτη που μαρκάρει ο Καναδός στη τελική ευθεία της επίθεσης.

Καλάθι πάνω στον Birch δε μπαίνει.. Ξεχάστε το. Και εάν μπει, πιθανόν είναι κάποιο είδος θεϊκού σημαδιού με τη τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα στο πλανήτη μας και τις σημερινές κοινωνίες..

Ο Καναδός (τον οποίο η σελίδα ήθελε πέρυσι διακαώς να δει στην Ελλάδα) αντέδρασε στο τελευταίο πεντάλεπτο και όταν η Brose μπήκε για τα καλά στο ματς σαν τον Batman που βλέπει το σινιάλο στον ουρανό της Γκόθαμ, επιστρέφοντας για να σώσει με ομολογουμένως ηρωικό τρόπο τη παρτίδα. Ο Birch είναι αντικειμενικά και χωρίς διάθεση για σάλτσες και υπερβολές, τρομερός φέτος. Τολμώ να πω ότι σε μια ομάδα η οποία έχει μερικούς TOP παίχτες στη θέση τους στην Ευρώπη ο συγκεκριμένος rookie μοιάζει (σε αυτό το στυλ παιχνιδιού που έχει επιλέξει η ομάδα) ως ο δυσκολότερο-να αντικατασταθεί εάν απουσιάσει (καλά να’ναι το παιδί). Είναι τρομερά consistent σε ότι κάνει, παίζει ακριβώς πάνω στις δυνατότητες του (και αυτό φαίνεται στην επίθεση) αν μη τι άλλο δείγμα αντίληψης και Blue collar νοοτροπίας. Είναι από αυτούς τους (αγαπημένους μου) παίχτες οι οποίοι δε κοιτάζουν το συμβόλαιο του αντιπάλου αλλά την ώρα της κρίσεως σκυλιάζουν με τον ανταγωνιστικό τους χαρακτήρα ανεβάζοντας το επίπεδο του συνόλου.

Εν κατακλείδι.. 1-1 για τον Ολυμπιακό στο τέλος αυτής της εβδομάδας και λίγο πριν το ντέρμπι της ελληνικής λίγκας με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Οι ερυθρόλευκοι απώλεσαν τη πρώτη καλή ευκαιρία να ανέβουν στο ρετιρέ της βαθμολογίας όμως η νίκη επί της Brose και το γρήγορο “ξύπνημα” μετά τον λήθαργο του Mediolanum είναι καλό στοιχείο, ακόμα και εάν δεν έθελξαν με την απόδοση τους. Θυμηθείτε λίγο τι έπαθε η Baskonia τη προηγούμενη εβδομάδα φιλοξενώντας τον Ερυθρό Αστέρα μετά το ναυάγιο του Φαλήρου. Ο Ολυμπιακός (που στην Ιταλία ήταν κακός και στο επιθετικό κομμάτι παρότι σκόραρε 83, τον περίμενα πιο aggressive σε αυτά που επιμελώς του έδινε η αντίπαλη άμυνα ενώ ήταν φανερό ότι σε βραδιές όπου το AST/TO Ratio του Σπανούλη είναι τέτοιο η ομάδα θέλει ένα δεύτερο ζευγάρι χέρια που θα τρέξουν καταστάσεις με ασφάλεια και προσωπικές εμπνεύσεις) όμως βρίσκεται εκεί που βρίσκεται γιατί μπορεί και επανέρχεται. Και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Θα χρειαστεί πιθανόν ένα βήμα μπροστά για κάποιο διάστημα από ένα καινούργιο πρόσωπο (από το βάθος του πάγκου του) για να λάβει την απαραίτητη φρεσκάδα και να συνεχίσει. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να πιάσει σύντομα τα αμυντικά του standards. Το ερχόμενο ματς στο Καζάν θα είναι ένα καλό τεστ..

Lost in rotation..

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια πολύ σημαντική (ειδικά όπως είχε διαμορφωθεί το πλαίσιο) νίκη απέναντι στη Μπαρτσελόνα τη Τρίτη στο ΟΑΚΑ όμως έχασε την ευκαιρία να ανοίξει και πάλι δυναμικά τη πόρτα της πρώτης πεντάδας (μια νίκη πίσω από το πλεονέκτημα έδρας, στον κόσμο αβεβαιότητας που ζούμε σε κάθε αγωνιστική της φετινής Ευρωλίγκας, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά..) πέφτοντας στο Βελιγράδι σε ένα ματς όπου το πολύ κακό closing του κόουτς Πασκουάλ στοίχισε στους πράσινους. Ο Κρις Σίνγκλετον έδωσε παρών και στα δύο ματς συνεισφέροντας σημαντικά και αποτρέποντας τη πιθανότητα να δούμε σκηνές απείρου κάλους για καλυφθεί το κενό στοιχειώδους βάθους που χαρακτηρίζει την ομάδα στη θέση “5” μετά τον τραυματισμό του Γκιστ. Πάμε να πούμε μερικά πραγματάκια..

Η αλλαγή στο τιμόνι του Παναθηναϊκού (θέση “1”) η οποία επιφέρει ριζική αλλαγή και στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει η ομάδα το επιθετικό κομμάτι είναι κάτι σαν σκωτσέζικο ντους για τους “ενδιάμεσους” κυρίως παίχτες του Παναθηναϊκού που τη βιώνουν στο παρκέ. Η φύση της επίθεσης αλλάζει σε τέτοιο βαθμό με την είσοδο του Τζέιμς στη θέση του Καλάθη (ειδικά οι χρόνοι με τους οποίους μεταφέρεται η μπάλα και “απλώνεται” η επίθεση σε ολόκληρο το μισό γήπεδο όταν βέβαια συμβαίνει αυτό) που επηρεάζει τους υπόλοιπους της πεντάδας. Το performance του Καλάθη έχει πέσει και πάλι κατακόρυφα απόρροια της εύθραυστης ψυχολογίας που τον χαρακτηρίζει. Δεν είναι ο παίχτης που επανέρχεται στο κακό του βράδυ και αυτό τον καταπίνει κάθε φορά που δεν ξεκινά καλά τα ματς. Μπαίνει σε έναν υποσυνείδητο μονόδρομο από τον οποίον δε μπορεί να διαφύγει καθώς έχει ήδη πλάσει τη κατάληξη στο μυαλό του. Οι δεξιότητες του αρχηγού του Παναθηναϊκού δε θα αλλάξουν. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι το πλαίσιο στο οποίο αυτές απορροφούνται. Αλήθεια, πόσο θα τον βοηθούσε η ύπαρξη ενός PnR ψηλού να “μπει” στα ματς και να είναι αποδοτικός για την ομάδα του ακόμα και σε αυτές τις νεκρές βραδιές..; Eννοείται ότι μαζί του έχουν βυθιστεί και παίχτες οι οποίοι ζούσαν μέσα από τη κίνηση της επίθεσης και τη συχνή μεταφορά της μπάλας από πλευρά σε πλευρά όπως οι Φελντέιν και Νίκολς.

Ο Πασκουάλ βλέπει τη βουτιά στην απόδοση του Καλάθη και προσπαθεί να βρει εναλλακτικές διασφαλίζοντας κάποια πράγματα. Ο χρόνος του PG της Εθνικής έχει μειωθεί δραστικά (λιγότερο από 38′ συνολικά σε δύο ματς-φωτιά..) την ίδια ώρα που ο Μάικ Τζέιμς ακουμπάει το “τριαντάρι”. Ο Ισπανός κόουτς έχει καταλήξει (σωστά) ότι θέλει πάση θυσία τον Τζέιμς στη πεντάδα του στο τέλος κλειστών ματς. Όμως από την άλλη θα είναι παράλογο να του ζητήσει να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Απέναντι στη Μπαρτσελόνα ο προπονητής του Παναθηναϊκός σταδιακά έριξε το τέμπο και έβαλε φρένο στα γκαρντ του (ήταν στιγμές που ο Τζέιμς δρούσε ενάντια στη φύση του) ώστε να πάει ελεγχόμενα πλήρως μέχρι τέλους στην επίθεση του (προσωπικές, εκτέλεση μέσα από το ζωγραφιστό) κατάσταση που στο συγκεκριμένο ματς και όπως εξελισσόταν αυτό (Μπουρούσης 33′, έπρεπε να πάρει μπάλες για να μείνει “ζωντανός” και “εντός” γιατί αλλιώς θα τον χάσεις πλήρως και στα μετόπισθεν, Σίνγκλετον στο “4”) μπορούσε και τελικά απέβηκε καλή για τους γηπεδούχους.

Στη δύσκολη αυτή συγκυρία οι πράσινοι πήραν πολύ καλό επιθετικά παιχνίδι τη Τρίτη από τον Μπουρούση (έμεινε μακριά από φθορά, προσέφερε στο αμυντικό ριμπάουντ, δυνατό του σημείο απέναντι σε μια ομάδα που προσπάθησε να γονατίσει τον Παναθηναϊκό με την υπεροχή στις διεκδικούμενες μπάλες γύρω από το καλάθι) και τη Πέμπτη από τον Γκάμπριελ (συνδέθηκε νωρίς με το καλάθι και έχτισε αυτοπεποίθηση) είχαν σταθερά θετικό τον Ρίβερς (ο τύπος πλέον βάζει με συνέπεια μέχρι και inefficient τρίποντα πάνω σε άμυνα..)

Χαμένος στη διαχείριση

Δε βρίσκω πιο ταιριαστό τίτλο για αυτό που είδαμε στο Βελιγράδι, στη τελική ευθεία του ματς. Δε θέλω να πω πολλά πράγματα και επιθυμώ να είμαι ευθύς και συγκεκριμένος. Το παιχνίδι ήταν ήττα-Πασκουάλ. Ξεκάθαρα. Τις (δύο) στιγμές που ο Παναθηναϊκός έχει το μομέντουμ, σιγοσβήνει τη φωτιά των Σέρβων (και ο προπονητής του έχει συμβάλλει σε αυτό) και είναι έτοιμος να πάρει το πάνω χέρι ο κόουτς κάνει λάθος εκτιμήσεις με την είσοδο είτε του Τζεντίλε είτε του Φώτση πέφτοντας θύμα της θέλησης του να “ψηλώσει” τη πεντάδα του και στις δύο περιπτώσεις δυναμώνοντας στο ριμπάουντ. Λάθεψε και μάλιστα με εμφατικό τρόπο. Ο τρόπος που επιτίθεται ο αντίπαλος (διαβάζουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ και γρήγορα) δεν άφηνε περιθώρια για συγχωροχάρτι.. Κανένας μηδενισμός όμως.. Είναι έξυπνος και καλός στη δουλειά του. Είτε σας φαίνεται περίεργο είτε όχι ο Πασκουάλ ακόμα μαθαίνει πάνω στο ρόστερ αυτό. Είναι κάτι ξένο πέρα από αυτό που είχε συνηθίσει οπότε και ο ίδιος δε γνωρίζει τις εναλλακτικές πόρτες που θα πρέπει να ανοίξει κάθε φορά. Κάνει λάθη. Το μεγαλύτερο από αυτά σήμερα είναι με την επιμονή του στον Τζεντίλε. Είναι το μεγαλύτερο γιατί έχει ταράξει τις ισορροπίες στο μέχρι τώρα rotation που έτεινε να καταλήξει η ομάδα μετά τον ερχομό Πασκουάλ.

Ο Ιταλός είναι σε κακή κατάσταση και όπως σας είπα έχει χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη στο jump shot του γεγονός το οποίο ταβανιάζει πολύ το ρεπερτόριο του. Ο προπονητής του διάλεξε να τον πετάξει αμέσως στα βαθιά για να κερδίσει σε χρόνο εγκλιματισμού του παίχτη όμως αυτός δεν ανταποκρίνεται και ο κόουτς πρέπει να αποσύρει αυτό το σχέδιο τραβώντας τον πίσω και περιμένοντας τον. Δίνοντας του χρόνου και αφαιρώντας του πίεση. Πρέπει να το κάνει..Αλλιώς πρέπει να ζήσει μέσα στο ..ασανσέρ και τα πάνω-κάτω μέχρι το τέλος της σεζόν.. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ξεκάθαρες ιδέες. Την επόμενη φορά κόουτς όμως που νιώθεις τη unit σουτ ελαφριά (αλλά γρήγορη) σκέψου το δύο φορές πριν ψηλώσεις (και βαρύνουν τα πόδια σου). Το κάνεις επανειλημμένως.. Σίγουρα η επιλογή αυτή πολλές φορές είναι “διάλεξε το δηλητήριο σου” όμως η ομάδα νιώθει πιο σίγουρη για την άμυνα της (μέχρι τη διεκδίκηση) όταν χαμηλώνεις. Εξαρτάται πάντα από τη περίσταση αλλά κατά κανόνα Stay Small..

 

-H Ball Side άμυνα του Παναθηναϊκού είναι εξαιρετική. Δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στη Μπαρτσελόνα ώστε να κυκλοφορήσει τη μπάλα και την οδήγησε στο να παίξει με προσωπικές φάσεις (με AST% 67.2 είναι πρώτη στη διοργάνωση, καταλαβαίνετε λοιπόν το πόσο άβολα νιώθει όταν αναγκάζεται να παίξει ένας με έναν σε συνέχεια) αναμφίβολα μια νίκη της άμυνας του Παναθηναϊκού. Αντίθετα ο Παναθηναϊκός μπορεί σίγουρα να βελτιώσει τη Help Side άμυνα του απόρροια του γεγονότος ότι η αποτελεσματικότητα αρκετών παιχτών του (Παππάς, Τζέιμς, Τζεντίλε, Γκάμπριελ) στην άμυνα αυξομειώνεται ανάλογα με τη θέση τους απέναντι στη μπάλα. Κρατήστε το αυτό..

O Παναθηναϊκός, αφού υποδεχθεί τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ για τον δεύτερο γύρο της Α1 έχει μια τριάδα παιχνιδιών τα οποία του δίνουν την ευκαιρία να βγει από τη δύσκολη θέση. Γαλατά εκτός, Brose και Ούνιξ εντός. Το 3/3 θα λειτουργήσει ευεργετικά βοηθώντας τους πράσινους να εδραιώσουν τη θέση τους στην οχτάδα (όσο ψηλότερα γίνεται) κερδίζοντας παράλληλα χρόνο για να επουλώσουν τις πληγές τους. Είναι εφικτό; Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά..

Ιδιαίτερη αθλητική κουλτούρα..

 

 

 

 

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βιώνει μια δύσκολη κατάσταση στη Βαρκελώνη αυτή τη στιγμή. Αυτή μάλιστα η δύσκολη στιγμή (με τα όλα όσα διαδραματίστηκαν με τις γιούχες και τα μαντήλια για την ομάδα στο Παλάου Μπλαουγκράνα) ήταν καιρό τώρα αρκετά κοντά. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συμβεί πριν το ΟΑΚΑ και συγκεκριμένα στο ματς με την Αναντολού όπου συγκυριακά άλλαξε το βραχυπρόθεσμο μέλλον ο X-Factor της βραδιάς Φαβεράνι. Θέλει πολύ να πετύχει στη Βαρκελώνη ο κόουτς, αυτό είναι δεδομένο. Όλοι μας το θέλουμε ειδικά όταν μιλάμε για την ευκαιρία που δίνεται από έναν οργανισμό με βαθιά γνώση και παράδοση στο αντικείμενο. Σας έγραψα κάτι προ καιρού όμως λίγοι έδωσαν τη πρέπουσα σημασία (η Μπαρτσελόνα δε παρουσίαζε αυτή την εικόνα και περίμενε επιστροφές). Στη Βαρκελώνη ο κόσμος έχει συγκεκριμένη αθλητική κουλτούρα και είναι συνηθισμένος να βλέπει ένα πραγματικά ποιοτικό προϊόν. Η επίθεση των Καταλανών (η φύση της, αυτά που παρουσιάζουν και το πως έχουν απορροφηθεί σε αυτό το πλαίσιο οι αθλητές της) έχει προκαλέσει εδώ και μήνες μουρμούρα στο κοινό το οποίο δεν αρεσκόταν σε αυτό που του πρόσφεραν. Τότε γράψαμε ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει σημείο τριβής στο σύλλογο, περισσότερο από τις ίδιες τις ήττες.. Ο κόουτς δύσκολα θα βρει (σε αυτό το κομμάτι) κάτι πολύ διαφορετικό να παρουσιάσει. Όμως έχει παίχτες με εξαιρετικό ταλέντο και ελπίζει ότι γυρίζοντας το τιμόνι του του αγωνιστικού στυλ, με τα χιλιόμετρα να “γράφουν” στο κοντέρ του συνόλου στη σεζόν και τις εργατοώρες να τρέχουν κάποιοι από αυτούς θα αρχίσουν να παίζουν και κυρίως (λέξη-κλειδί) να συνεργάζονται καλύτερα.

Η άλλη όψη του φεγγαριού αναφορικά με την αθλητική κουλτούρα στην άλλη άκρη της Μεσογείου ήταν η ασπίδα προστασία του Ντε Λα Φουέντε στον κόουτς. Στη Μπαρτσελόνα άλλωστε έχουν αποδείξει ότι επενδύουν σε ανθρώπους πιστώνοντας τους χρόνο για να δείξουν τη δουλειά τους. Θα πάρουν μια απόφαση μέσα στη σεζόν όταν σιγουρευτούν ότι η κατάσταση είναι τόσο τοξική όπου το μικρόβιο έχει εισχωρήσει, πέρα από το παρκέ, σε τομείς όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις. Ο κόουτς πρέπει να επικεντρωθεί στο να παίξει η ομάδα του καλύτερα, με την ACB να αποτελεί τον βασικό στόχο για τους “μπλαουγκράνα” στη πρώτη σεζόν εκεί. Προσπαθεί να χτίσει κάτι διαφορετικό εκεί. Οι ημέρες της αλλαγής (μέχρι να έρθει η τελική μορφή) θα είναι σκληρές, άσχημες. Εάν όμως κρατήσει την ομάδα του ενωμένη και τους παίχτες του “μαζί του”, ο καρπός της υπομονής μπορεί να αποβεί γλυκός. Επαναλαμβάνω, θυμηθείτε τη πρώτη σεζόν του Ζοτς στη Φενέρ..

 

Πίεση στον Μπλατ..

 

Είχαμε πει επίσης πριν ξεκινήσει η σεζόν ότι η Νταρουσάφακα χρειάζεται έναν επιπλέον γκαρντ. Πόσο μάλλον τώρα.. Η εβδομάδα που βίωσε χωρίς τον Ουίλμπεκιν (18.2 PPG με 52% τρίποντο πριν το ματς με την Ούνιξ) ήταν τραυματική. Το Skill set του Αμερικανού δε μπορεί να υποκατασταθεί εύκολα στο παιχνίδι των Τούρκων (απέναντι στη Ζαλγκίρις η ομάδα έμοιαζε κομμένη στη μέση στην επίθεση) . Ο Μπλατ προσθέτει τον Ulubay και πηγαίνει στο Μιλάνο για ματς που μπορεί να κρίνει πολλά. O χορηγός Dogus είναι πολύ απαιτητικός όπως σας έχω ενημερώσει..

 

 

“Μεγάλο Μήλο”

 

 

Ο Τζάκσον έχει καταλάβει ότι πρέπει να “τελειώσει” τον Άντονι για να μη τελειώσει ο ίδιος πρόωρα. Οι φίλοι των Νικς έχουν υψηλό IQ και βλέπουν το μπάσκετ όσο λίγοι στη λίγκα. Ζουν στη ταπείνωση όμως χρόνια τώρα νοσταλγώντας τις ομάδες των ’90s. Περιμένουν με το κεφάλι σκυμμένο τη στιγμή που θα δουν και πάλι μια δέσμη φωτός να ακουμπάει πάνω τους.. Είναι σαφές ότι οι Νικς έχουν σαν οργανισμός πολύ βαθύτερα προβλήματα από το αποτυχημένο leadership του Καρμέλο Άντονι. Προβλήματα που αφορούν τη κορυφή της ιεραρχίας και την εκεί κουλτούρα. Εκεί είναι η πληγή.. Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς τον αγωνιστικό χώρο θα δούμε τις εμμονές του Τζάκσον (ουσιαστικά ο Πορζίνγκις τον κρατάει στο Μεγάλο Μήλο) να εισάγει ιδέες που δε μπορούν να απορροφηθούν τη προκειμένη στιγμή από τον οργανισμό (ίσως γιατί το έδαφος δεν είναι γόνιμο..), τη κακή νοοτροπία του Άντονι (κανείς δε κατάλαβε ότι αυτός ο παίχτης εδώ και 3 χρόνια πρέπει να παίζει στο “4” για να είναι περισσότερο παραγωγικός για το σύνολο), ένα σύνολο χωρίς πνεύμα και επαφή με τον οπαδό. Η Νέα Υόρκη δεν είναι L.A Φιλ και όλοι (μα όλοι) νομίζαμε ότι το γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα.. Ο τρόπος που θα χειριστεί ο Τζάκσον την υπόθεση Άντονι (έχει no clause trade, δέχθηκε να αποχωρήσει όμως με τη προϋπόθεση να βρεθεί σε συγκεκριμένες ομάδες-διεκδικητές) και κυρίως το τι θα φέρει στο Μανχάταν σε περίπτωση ανταλλαγής, θα καθορίσουν και το δικό του μέλλον στο MSG.

 

Το Bad boy-παρελθόν των B+ Skills/A+ Ιntensity ομάδων που μιλούσαν κατευθείαν στη καρδιά του Νεοϋορκέζου οπαδού μοιάζει να έχει χαθεί κάπου πολύ βαθιά στο χρόνο. Χρειάζονται αποφάσεις. Εάν Φιλ πας σε rebuild, κάνε το σωστά. Οι Νικς χρειάζονται 1^st round picks και νεαρούς παίχτες για να οικοδομήσουν σωστά.. Όχι με δευτεράντζες. Κανείς δε θέλει να ξαναζήσει με τον Άντονι τις μαύρες ημέρες της ανταλλαγής του Πατρικ Γιούινγκ.. Πρέπει να γίνει σωστά. Αλλιώς να μη γίνει καθόλου. Το μπαλάκι είναι στα χέρια σου Φιλ..

Οκ οι Σέλτικς χρειάζονται μια προσθήκη η οποία θα του δώσει αυτή τη μαγική ώθηση ώστε να ανέβουν και να διεκδικήσουν τον τίτλο στην Ανατολή όμως ο Έιντζ έχει ιεραρχήσει τον τρόπο που δουλεύει και αποφασίσει για αυτό και δε θα βάλει σε κίνδυνο τη προοπτική ανάπτυξης που του δίνει η επόμενη διετία εκτός βέβαια και εάν μιλάμε για κάτι πολύ καλό. Ο Σμαρτ δε φεύγει (όλοι φεύγουν σε αυτή τη λίγκα, αναφέρομαι με βάση τη λογική και δυνατότητες της αγοράς αυτή τη στιγμή) γιατί πολύ απλά είναι διοικητικό λάθος να δώσεις έναν παίχτη ο οποίος (εκτός του ότι έχεις δεσμευθεί να τον αναπτύξεις και έχει θέση σε αυτό που οραματίζεσαι) αναπτύσσεται και δεν έχει πιάσει ακόμα τα potentials του. Η χημεία του μάλιστα με τον Olynyk μάλιστα είναι εξαιρετική..

Υ.Γ: Αυτός ο ευτραφούλης πιτσιρικάς κάνει πλάκα σε πολύ κόσμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η ικανότητα του Nikola Jokic στη πάσα και η φετινή του (σε πρώτο ρόλο) εμπειρία σε συνολικά μπορεί να αποβεί στοιχείο-κλειδί για την Εθνική ομάδα της Σερβίας..