Κατά τον δαίμονα εαυτού..
Mπορεί ο Τσάβι Πασκουάλ να αποτελέσει τον “Δαίμονα εαυτού” (φύλακα-άγγελο) του νέου σταρ του Παναθηναϊκού, Αλεσάντρο Τζεντίλε ή ο ταλαντούχος G/F από τη Καμπανία θα ακολουθήσει και πάλι τις επιταγές του “προσωπικού του θεού” αγγίζοντας στο απόλυτο τη μπασκετική μεταφορά του Καλιγούλα στη καριέρα του; Το ολοκαίνουργιο www.hoopfellas.gr εμβαθύνει στη περίπτωση του “Ευρωπαίου Καρμέλο Άντονι”..
Γιός ενός φημισμένου Ιταλού στρατιωτικού (Γερμανικός), χρίστηκε μικρός ηγέτης μιας αυτοκρατορίας ξεκινώντας με όνειρα χίλια. Όμως γρήγορα το όνειρο έγινε εφιάλτης καθώς η ανυπέρβλητη δίψα του για αυταρχισμό και εξουσία τον οδήγησε στη παράνοια και τελικά στη πλήρη αποκαθήλωση. Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία του φημισμένου αυτοκράτορα Γάιου Καλιγούλα.. Οι συνειρμοί γίνονται άμεσα..
Αυτός είναι ο δρόμος που (ευτυχώς σε επαγγελματικό επίπεδο) θα προσπαθήσει να αποφύγει ο Αλεσάντρο Τζεντίλε. Αφετηρία της νέας του προσπάθειας το ΟΑΚΑ. Εκεί που τον περιμένει ο Τσάβι Πασκουάλ ο οποίος ως άλλος “δαίμων” (φύλακας-άγγελος) θα προσπαθήσει να φροντίσει για την ευημερία και εξέλιξη του παίχτη του. Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό..; Πάμε μαζί να εστιάσουμε στον Ιταλό σταρ..
Mindset
Ο Τζεντίλε είναι ιδιαίτερο παιδί και το γεγονός ότι η πνευματική του ωρίμανση ως παίχτη και προσωπικότητας δε συνάδει με τα χιλιόμετρα που έχει γράψει σε υψηλό επίπεδο από μικρή ηλικία ήταν ένας (ένας..) από τους λόγους που φόβισαν πολλούς scouters και ομάδες του ΝΒΑ της βραδιά του ντραφτ του 2014 όπου ο 22χρονος Ιταλός κατέληξε στο τέλος του δευτέρου γύρου και στο Νο53 (Γουλβς, κατέληξε στους Χιούστον Ρόκετς). Σας θυμίζω ότι στο συγκεκριμένο ντραφτ ο Θανάσης Αντετοκούνμπο βρέθηκε στο Νο51, ο Vasilije Micic στο Νο52 και ο Νεμάνια Ντάνγκουμπιτς στο Νο54.. Ήταν το ίδιο βράδυ όπου “θριάμβευε” ο όχι πολύ πιο ταλαντούχος Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς τον οποίον οι Σανς επέλεξαν στον πρώτο γύρο και το Νο27.. Και όλα αυτά τη στιγμή που ο Τζεντίλε υπήρξε από την αρχή της καριέρας του ένα παιδί που είχε σε μεγάλο βαθμό το skill set για να περάσει τον Ατλαντικό και να μείνει εκεί όμως το ίδιο του το mindset (νοοτροπία) ταβάνιαζε το παιχνίδι και μαζί την ανάπτυξη του. Το γεγονός μάλιστα ότι υπήρξε σημαντικό κομμάτι του παζλ των ομάδων που αγωνιζόταν από μικρός (Μπένετον Τρεβίζο, ΕΑ7) συνεπάγεται ότι αυτή του η πορεία είχε αντίκτυπο στο performance του εκάστοτε συνόλου.
Οι προσδοκίες βάρυναν τις πλάτες του από μικρή ηλικία. Η κληρονομιά που του άφηνε ο πατέρας του μεγάλη. Αποτελούσε το “καλό χαρτί” της οικογένειας για μεγάλη καριέρα σε σχέση με τον μεγάλο του αδελφό Στέφανο. Όμως στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Αλεσάντρο κληρονόμησε εκτός από το σπουδαίο ταλέντο του πατέρα του Φερντινάντο, την οικογενειακή “τρέλα” την οποία πάντρεψε με την αλέγκρο ιδιοσυγκρασία που χαρακτηρίζει το DNA των ανθρώπων της Καμπανίας και του ιταλικού νότου. Του άρεσε να δουλεύει μόνος του ως άλλος “Maverick”. Και το ότι κυνηγούσε από νωρίς στη καριέρα του το φάντασμα της καταραμένης προφητείας που τον ήθελε νεότερο βασιλιά του Ιταλικού μπάσκετ σε συνδυασμό με τον τρόπο που έμαθε να διαχειρίζεται τον εαυτό του εν θερμώ τον πλήγωσε αφάνταστα. Ο Τζεντίλε είχε την ατυχία να πάρει τα ..κιάλια από παιδί. Μεγάλωσε στην εποχή όπου το άλλοτε κραταιό ιταλικό μπάσκετ είχε πάρει τον κατήφορο συνεπαρμένο από τη προσπάθεια μίμησης του Αμερικανικού στυλ η οποία σήμερα το έχει ρίξει στα γόνατα. Έβλεπε μακριά, πέρα από τον Ατλαντικό. Δεν είχε κανέναν Βουγιόσεβιτς να τον απειλήσει με πνιγμό βουτώντας τον από τον λαιμό για να τον συνεφέρει. Μόνο χάιδεμα το οποίο τάιζε τον ναρκισσισμό ενός παιδιού. Οι παιδαγωγικές (κατά τον Ντούλε πάντα..) μεθόδοι της παλιάς πρωσικής σχολής δεν συνάδουν με τον αέρα της Β. Ιταλίας και την Αρμάνι. Όμως έχουν γαλουχήσει γενιές νικητών και συγκροτημένων ανθρώπων. Αθλητών που δε κλωτσάνε κουβάδες στα αποδυτήρια μπροστά στον προπονητή τους μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο. Και που δεν απαντούν σε μια επίθεση των Ρέπεσα-Πρόλι (με σκοπό να τον συνετίσουν) μέσα από τα social media με τον τρόπο αυτό..
Ο Τζεντίλε είναι όμως και μεγάλος μαχητής. Για αυτό και επιλέχθηκε να γίνει γίνει αρχηγός της Ολίμπια στην ηλικία των 20 ετών.. Γνωρίζω από πρώτο χέρι μέσα από τη στενή και χρόνια ενασχόληση μου με το ιταλικό μπάσκετ ότι έχει παίξει πάρα πολλές φορές όντας τραυματίας, αρνούμενος να αφήσει την ομάδα του χωρίς αυτόν στη μάχη. Είναι και αυτό κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του..
Skill Set
Ο Τζεντίλε είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους One on One εκτελεστές στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έχει δουλέψει για αυτό και ξεκάθαρα έχει τα “εργαλεία”. Η σωματοδομή του τον ξεχωρίζει από τη δεξαμενή τον Ευρωπαίων wings. Με υψος 2.01μ., “γεμάτο” κορμό και ένα πολύ δυνατό upper body που θυμίζει γκαρντ της άλλης άκρης του Ατλαντικου και γαρνιτούρα το aggressivess του αγωνιστικού του (και όχι μόνο) χαρακτήρα σίγουρα διαθέτει τον τρόπο για να “φοβίσει” τη μεγαλύτερη μάζα των αντιπάλων περιφερειακών. Στη Lega A του Small Ball και του επιθετικογενούς πλαισίου ο Τζεντίλε υπήρξε κάτι σαν τον δικό της.. Λεμπρόν. Μη γελάτε καθόλου.. Η ρουτίνα του να βλέπεις τον BIG-SF της ΕΑ7 να παίρνει το ριμπάουντ ξεκινώντας τη μανιασμένη επίθεση στο αντίπαλο καλάθι να ολοκληρώνει αφού μαζέψει τη μπάλα στο στήθος του και σπάσει εμφατικά την άμυνα με την τεχνική του παραμαζώματος, ήταν πραγματική μεταφορά του αμερικανικού πρωτότυπου στη La Scala του Μιλάνο. Στη πραγματικότητα βέβαια το παιχνίδι του Τζεντίλε και οι απτές αγωνιστικές του συνήθειες του δίνουν άνευ συναγωνισμού τον τίτλο του “Ευρωπαίου Καρμέλο Άντονι”. Κλείστε για λίγο τα μάτια και κάντε τον παραλληλισμό.. Η απλά ξαναδιαβάστε το report αυτό αλλάζοντας τον κεντρικό ήρωα..
Το όχι ιδιαίτερα καλό πρώτο του βήμα είναι το βασικό μειονέκτημα στο καλό αθλητικό του πακέτο (δεν τον βοηθάει για straight slashing παρότι είναι ικανότατος στο να σκοράρει σε traffic). Αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές στα iso της ΕΑ7 στη πλευρά και ενώ βρίσκεται στη περίμετρο προτιμάει τα long post ups όπου βάζει στη πλάτη του τον αντίπαλο και πηγαίνει με ντρίμπλα μέχρι μέσα. Του αρέσει πολύ να παίζει “πάνω” στον αντίπαλο. Χρησιμοποιεί τον εσωτερικό του ώμο για να δημιουργήσει χώρο ενώ ντριμπλάρει, έχει αρκετά καλό body control και το σπουδαίο πλεονέκτημα του ότι δύναται να τελειώσει και με τα δύο χέρια. Δουλεύει καλά το ταμπλό επίσης (ρωτήστε τον μπαμπά για αυτό..). Ένα από τα safe plays του είναι να βάζει τη μπάλα στο παρκέ με αριστερή ντρίμπλα φτάνοντας χαμηλά κοντά στη τελική και με πλήρη ισορροπία που διασφαλίζει μέσα από τη τελευταία του επαφή να γυρνάει με ένα βαθύ jump stop και να εκτελεί μέσα από τα τρία μέτρα. Στη πραγματικότητα ο μεγαλύτερος όγκος των πόντων αλλά και των εκτελέσεων του συγκεντρώνεται από τη νοητή γραμμή των 5-5.5 μέτρων και μέσα. Ο συνδυασμός Post/Face up skills και το αποτελεσματικό midrange shot του είναι το βαρύ σασί του επιθετικού του ρεπερτορίου. Στο Μιλάνο ο Ρέπεσα δούλεψε πολύ με τρίγωνα στη πλευρά τα οποία περιλάμβαναν τον Τζεντίλε (με τη μπάλα στο ποστ ή ψηλά στη περίμετρο), τον Σιμόν/Σάντερς (αντίθετα με το που βρίσκεται ο Αλεσάντρο, ψηλά ή χαμηλά) και τον Ραντούλιτσα να ακροβατεί μεταξύ flare screen και cut περιμένοντας τη πάσα του Τζεντίλε. Το δε drop step του όταν παίζει στο post του δίνει συνήθως πλεονέκτημα ειδικά όταν στη πλάτη του βρίσκεται ελαφρύτερος παίχτης και σε πολλές των περιπτώσεων ένα ταξίδι στη γραμμή των προσωπικών. Πέρυσι έγραψε FTA/FGA (αναλογία εκτελέσεων προσωπικών με σουτ εντός πεδιάς) 0.37. Ο τρόπος παιχνιδιού του δίνει τη δυνατότητα της συχνής επίσκεψης στη γραμμή, χαρακτηριστικό διαχρονικά πολύ χρήσιμο.
Ο 24χρονος πλέον φόργουορντ κατάφερε με τη πάροδο του χρόνου να βελτιώσει τη μηχανική του σουτ του αν και το release του δεν είναι είναι ιδιαίτερα γρήγορο. Επίσης θα παρατηρήσετε (πιθανόν θα το έχετε ήδη κάνει..) ότι χρειάζεται μεγαλύτερη καμπύλη. Πολλές φορές σουτάρει πολύ ευθύβολα (ειδικά όταν εκτελεί πέφτοντα, συνήθως συμβαίνει στα step back jumpers ή τα fadeway που λανσάρει, είναι μέλος της midrange γοητείας των μεγάλων σολίστ του αμερικανικού μπάσκετ τους οποίους και θαυμάζει άλλωστε..). Έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο Pull up-jumper του. Streacky όταν καλείται να εκτελέσει από μακριά. Δε κατάφερε ποτέ να σταθεροποιήσει τα περιφερειακά του ποσοστά. Σίγουρα παίζει ρόλο η ροπή που τον χαρακτηρίζει από νεαρή ηλικία να πάει προς τα μέσα και να βάλει το δύσκολο, σκληρό, “αρσενικό” καλάθι. Όμως η Ευρωλίγκα δεν είναι playground του Κόνι Άιλαντ και ένας τόσο προικισμένος σκόρερ όπως ο Ιταλός χρειάζεται και άλλα πράγματα για να επιβιώσει..
Βασίλειο του ο “άξονας”, Close out Offense Potential
Στον Τζεντίλε αρέσει να κινείται πάνω στον άξονα στην επίθεση της ομάδας του. Τον οδηγεί εκεί η ροπή να παίξει κάθετα και να τρυπήσει την άμυνα φτάνοντας μέχρι τη καρδιά του αντιπάλου. Το Pull up-jumper είναι το σχοινί που πετάει για να πιαστεί πέφτοντας από τη κορυφή του ουρανοξύστη.. Μία από τις αποτελεσματικότερες καταστάσεις (η οποία μάλιστα πέρασε από προπονητή σε προπονητή) τα τελευταία χρόνια στη Λομβαρδία αφορά 1-3-1 Format, Hand off του PG με τον Τζεντίλε και τον Ιταλό σκόρερ να παίζει PnR στον άξονα.
Είναι σίγουρα καλύτερος πλέον με τη μπάλα στα χέρια γιατί τη τελευταία διετία μοιάζει να ξέρει καλύτερα τι να την κάνει όταν δε βλέπει σαν ταύρος μόνο το κόκκινο του καλαθιού.. Πέρυσι μοίρασε το AST% του έφτασε το 35% με τον εξαιρετικό ΑST/TO δείκτη του (ασσίστ/λάθη να κυμαίνεται στο 2.27). Αντίθετα φέτος με τη μπάλα να περνάει περισσότερο από τα χέρια του Σιμόν και τον Χίκμαν δίπλα στον Καλνιέτις ο Τζεντίλε μέτρησε 2.7 τελικές για 2.2 λάθη στην Ευρωλίγκα με το Μιλάνο. Tρέχοντας Ball Screen καταστάσεις, ο Ιταλός διαχρονικά αντιμετώπιζε το πρόβλημα της απόφασης. Δεν είναι οξυδερκής και ποτέ δεν του άρεσε η απλή επιλογή. Το πιο αισιόδοξο σημάδι είναι η διάθεση του να βρεί μετά το σκριν τον ψηλό που ρολάρει πιο συχνά πλέον καθώς παλαιότερα είχε τη τάση να κάνει αυτές τις μια-δύο ντρίμπλες παραπάνω που σκότωναν την επίθεση και τον οδηγούσαν σε μια εξεζητημένη skip πάσα με αμφίβολες πιθανότητες επιτυχίας. Συνολικά πάντως είμαι πολύ αισιόδοξος για το πως μπορεί να αναπτύξει αυτή του την ικανότητα στην Αθήνα ως secondary ballhandler υπό τον Πασκουάλ..
Αυτό για το οποίο δε χωρά αμφιβολία είναι ότι ο Τζεντίλε διαθέτει τη πρωτογενές υλικό για να γίνει ένας από τους πιο αποτελεσματικούς παίχτες σε καταστάσεις close out επίθεσης. Κομμάτι όπου στο FIBA Basketballτων μεγαλύτερων κορμιών είναι εξαιρετικός και ήδη αρκετά καλός στο μπάσκετ της Ευρωλίγκας. Θα γίνει καλύτερος όταν βελτιωθεί στο κομμάτι της απόφασης. Είναι αρκετά καλός στο να αλλάζει κατεύθυνση είτε πάνω στον άξονα μετά από προωθητική ντρίμπλα είτε τη στιγμή που ζυγίζει την επιλογή του απέναντι στα Close outs.
Aδυναμίες
Αναφέραμε ήδη μερικές. Oι περισσότερες έχουν άμεση σύνδεση με το πνευματικό του υπόβαθρο και τον τρόπο που χειρίζεται τον εαυτό του. Στα περυσινά playoffs της ιταλικής λίγκας έκανε μεγάλη προσπάθεια να ηγηθεί (σε επίπεδο παρουσίας, leadership, εκτός του καθαρά αγωνιστικού κομματιού) αλλά προσωπικά υπήρξαν στιγμές που μου έδινε την εντύπωση ότι ακροβατούσε μεταξύ ηρεμίας και έκρηξης. Τελικά ήταν μπροστάρης στη πορεία της ομάδας μέχρι τον τίτλο..
Παρ’όλα αυτά είχε το χαμηλότερο δείχτη TS% (True Shooting Percentage) στην ομάδα όπως και ένα απογοητευτικό 42% στο eFG% (Effective FG Percentage). H εξήγηση είναι απλή και δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την ικανότητα να εκτελέσει. Το βασικό πρόβλημα του Ιταλού σκόρερ έγκειται στο Shot selection. Δεν έχει την υπομονή να πάει στα καλά του σημεία. Παίζει με το ένστικτο και όχι με τη σκέψη του σε πρώτο ρόλο ίσως γιατί βρίσκεται συνεχώς σε αυτό που λέγεται attack mode (φέτος είχε USG% 28.7%, κατοχές που χρησιμοποίησε όσο ήταν στο παρκέ το μεγαλύτερο μετά του Ραντούλιτσα χωρίς όμως και οι δύο να έχουν ανάλογη παραγωγικότητα). Αυτό το κομμάτι κατά τη γνώμη μου θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη αποστολή του Τσάβι Πασκουάλ σε αυτή τη συνεργασία. Όχι να τον κάνει να παράγει περισσότερο αλλά να είναι πιο Efficient. Πιο σοφός στις επιλογές και τις αποφάσεις του.. Τότε, το καλό μπάσκετ θα έρθει μόνο του ειδικά όταν μιλάμε για έναν παίχτη με τα προσόντα του Τζεντίλε.
Η άμυνα επίσης είναι ένα κομμάτι που σηκώνει συζήτηση.. Κατά τη γνώμη μου η βάση του προβλήματος βρίσκεται στη νοοτροπία του. Είναι σοβαρό για αυτό ξεκινάω από αυτό. Δεν είναι το κακό του footwork όταν αμύνεται στα close outs. Το θέμα της πλευρικής ταχύτητας άλλωστε τον συνοδεύει χρόνια τώρα. Όχι, το ότι δε χαμηλώνει, επίσης δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όταν φτάνουμε στην αμυντική του αξιολόγηση. Εκεί που εντοπίζω τη ρίζα του κακού είναι η νοοτροπία του. “Κλέβει” στα μετόπισθεν. Εξοικονομεί ανάσες. Στερείται έντασης και πολλές φορές το effort του στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι ύποπτο. Η διάθεση του να επιτεθεί τον οδηγεί πολλές φορές στο να ρισκάρει το κλέψιμο χάνοντας αμυντικές θέσεις. Είναι δυνατό παιδί, δουλεύει γρήγορα τα χέρια του. Έχει το μέγεθος να “σπάσει” ένα σκριν στην άμυνα αλλά δεν έχει διάρκεια και δε βλέπει μπροστά. Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη έντασης και συγκέντρωσης (συχνή) τον έχει αποτρέψει από το να αξιοποιήσει καλύτερα το φυσικό/αθλητικό του πακέτο στα μετόπισθεν και μάλιστα είναι από τους λόγους για τους οποίους δεν είναι καλύτερος ριμπάουντερ. Στο νέο του περιβάλλον (και όχι στο τοξικό της Αρμάνι) και με τον συγκεκριμένο προπονητή τα περιθώρια στενεύουν. Αν δεν αλλάξει πρώτα ο ίδιος τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα απλά θα μείνει πίσω στο rotation. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι το γνωρίζει..
Στον Παναθηναϊκό..
Ήταν καρμικό. Το είχε δηλώσει πριν μερικά χρόνια ότι ονειρευόταν να συμβεί στη καριέρα του. Είναι σημαντικό ότι το βλέπει έτσι ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιδί τέτοιας ιδιοσυγκρασίας με το όνειρο του ΝΒΑ πολύ “ζωντανό” στη σκέψη του (άλλωστε μοιάζει σχεδόν σίγουρο ότι μπορεί μετά το σοκ της προσαρμογής να βρει ρόλο και χρόνο υπό τον Ντ’Αντόνι σε αυτό το στυλ παιχνιδιού). Στο ΟΑΚΑ ο Τζεντίλε θα βρει μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Θεωρώ ότι αυτό είναι ότι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί. Ένα πιο απαιτητικό περιβάλλον και ένα σύνολο στο οποίο δε θα του χαριστεί τίποτα. Αυτό είναι πολύ θετικό γιατί ξαφνικά θα βρεθεί σε μια κατάσταση διαφορετική από όσα έχει βιώσει. Και θα πρέπει να την αντιμετωπίσει σαν πρόκληση για να μη τον καταπιεί.
Το πρώτα βήμα θα είναι να υποβαθμίσει το “εγώ” του. Να ξεκινήσει από τη ..χαρτούρα διατεθειμένος να αναρριχηθεί σταδιακά μέσα από μια υγιή για αυτόν και την ομάδα κατάσταση. Ο Τζεντίλε όπως και άλλοι αθλητές στο παρελθόν, μπορεί να πάρει πολλά από αυτή τη συνεργασία. Το θέμα είναι, τι μπορεί να πάρει ο Παναθηναϊκός..; Aς μιλήσουμε ξεκάθαρα. Παλαιότερα, στα χρόνια της κυριαρχίας των πρασίνων παίχτες αυτής της ιδιοσυγκρασίας (και ανεξάρτητα από το ταλέντο τους) δεν έβρισκαν θέση στο ρόστερ τους. Αντίθετα κατηφόριζαν προς τον “αιώνιο” αντίπαλο.. Όμως η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ έχει αλλάξει. Τέτοιοι παίχτες (με την ικανότητα του Τζεντίλε στη προσωπική φάση) είναι πολύ χρήσιμοι σήμερα. Αρκεί να μπορέσουν να υιοθετήσουν την νοοτροπία του συνόλου.
Για τον Τζεντίλε έχω πολλές ιδέες σχετικά με το πως μπορεί να ενταχθεί και να προσφέρει στους πράσινους. Αν και και primary SF θα μου άρεσε πολύ να τον δω ως “2” κυρίως με τον Ρίβερς στο “3”. Θυμηθείτε την αναφορά μας στη προτίμηση του Πασκουάλ σε Small Forwards οι οποίοι έχουν παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια (Έιντσον, Ινγκλις).. Αρκετές καταστάσεις στο playbook του μπορούν να απορροφήσουν αυτό το χαρακτηριστικό στη θέση “3”. Ο Τζεντίλε μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πηγή δημιουργίας σε σχήματα όπου αυτός θα είναι ο δεύτερος ballhandler. Επίσης (αναφορικά και με την ικανότητα του στα close outs) μπορεί να αναβαθμίσει τη γκάμα επιλογών των πρασίνων στη Weak Side Offense. Θα μπορούσα επίσης κάλλιστα να τον δω σε μια από τις τρεις ενδιάμεσες θέσεις σε Shuffle Offense ενώ με τον Γκιστ εκτός ο Ιταλός θα αποτελέσει έναν αθλητή που θα αλλάξει τη διάταξη και τη συμπεριφορά μιας άμυνας με το post παιχνίδι του. Είναι απαραίτητο ο ίδιος να γίνει πιο passive, μπαίνοντας στην ομάδα με αυτόν τον χαρακτήρα και αφήνοντας την επίθεση και τα σουτ του να έρθουν σε αυτόν. Πιο efficient, πιο έξυπνος, πιο απλός. Αυτή θα είναι η βάση για τους πρώτους καρπούς αυτής της συνεργασίας. Ο εσωτερικός ανταγωνισμός σίγουρα αυξάνεται. Όπως σας είπα και πιο πάνω σε κανέναν δε θα χαριστεί τίποτα. Γνώμη μου είναι ότι ο Πασκουάλ δύσκολα θα αφήσει πίσω στο rotation παίχτες που στηρίζουν το αμυντικό του οικοδόμημα. Ρίβερς, Νίκολς (παίζει καλύτερα στο “3”) , Φελντέιν (είπαμε από την αρχή ότι το playbook του Πασκουάλ ευνοεί τέτοιους παίχτες).. Τα καλά στοιχεία του Τζεντίλε πιθανόν να συγκρούονται με τα αντίστοιχα του Παππά (slashing, transition, προσωπική φάση). Και οι δύο θα έχουν την ευκαιρία τους..
Είμαι σίγουρος ότι ο Πασκουάλ έχει ακόμα περισσότερες ιδέες. Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν με τον Ισπανό προπονητή στο τιμόνι, ο οργανισμός θα παρουσιάσει την ικανότητα να αναμορφώνει χαρακτήρες και νοοτροπίες. Αυτή η τεχνογνωσία μπορεί να πάει τον Παναθηναϊκό πιο γρήγορα από ότι φαντάζεστε στο επόμενο στάδιο. Στο ΟΑΚΑ θέλουν να πιστεύουν πως”No one expects an angel to set the world on fire..”
Υ.Γ:Μεγάλο ματς σήμερα στο Φάληρο. Ειδικά στο συγκεκριμένο timing. Mεγάλη και η πρόκληση για τον Ολυμπιακό..
Υ.Γ1: Καλό μας ταξίδι..
