Υπομονή και ανοιχτά μάτια..

Την ώρα που ο Ολυμπιακός αντιδρά με σημαντικό διπλό σε ένα δυνατό ματς απέναντι στη Νταρουσάφακα, ο Παναθηναϊκός προβληματίζει όχι για το αποτέλεσμα του Παλάου Μπλαουγκράνα αλλά για τον τρόπο με τον οποίο αυτό ήρθε και πως αυτός συνδέεται με τις εγγενείς πλέον αδυναμίες αυτού του ρόστερ. Το Hoopfellas προτείνει υπομονή (στη διαδικασία ανάπτυξης του παιχνιδιού των “αιωνίων”) αλλά παράλληλα ανοιχτά μάτια και αποφασιστικότητα σε οτιδήποτε μπορεί να βελτιώσει μια ομάδα. Ακόμα και εάν αυτό είναι μια πρόωρη επιστροφή στην αγορά..

Οι σπουδαίες μάχες Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στο υψηλότερο επίπεδο προσφέρονται για συμπεράσματα. Πάμε λοιπόν κατευθείαν σε αυτά..

Για να είναι πραγματική “νίκη” χρειάζεται συνείδηση..

Ο Ολυμπιακός πήρε ένα σπουδαίο διπλό στη Πόλη ενδεικτικό του status της ομάδας αυτή τη στιγμή σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Αφήστε με να το επαναλάβω.. “Ενδεικτικό του status της ομάδας αυτή τη στιγμή” σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Σήμερα, 4/12/16, οι ερυθρόλευκοι δικαιούνται να λογίζουν τον εαυτό τους κατά κάτι ψηλότερο από αρκετούς από τους άμεσους ανταγωνιστές τους στον βαθμολογικό πίνακα καθώς διαθέτουν δύο σημαντικά χαρακτηριστικά που τουλάχιστον αυτή την εποχή τους δίνουν ένα μικρό προβάδισμα:

–Υψηλό επίπεδο συνοχής. Οι 6 ομάδες που βρίσκονται μαζί ή μια νίκη πίσω από τους ερυθρόλευκους αυτή τη στιγμή (και αποτελούν το λόμπι που κοιτάζει προς τη τετράδα ή αν θέλετε το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα με στόχο την post season) έχουν καινούργιους προπονητές και πρόσωπα σε θέσεις-κλειδιά, κομβικά για το παιχνίδι τους. Χτίζουν ενώ ο Ολυμπιακός δουλεύει αυτό που ήδη έχει χτίσει.

–Οι ερυθρόλευκοι έχουν κατασκευαστεί για να μπορούν να κερδίζουν τέτοια κλειστά ματς. Πέραν του επιπέδου της συνοχής και αυτοματισμών που ευνόητα είναι υψηλό λόγω της ομοιογένειας που έχει αναπτύξει μέσα από τη χρόνια συνύπαρξη των παιχτών και του προπονητή, είναι σημαντικό ότι ο Ολυμπιακός έχει 1.) γκαρντ τα οποία μπορούν να ελέγξουν στη τελική ευθεία παιχνίδια που κρίνονται στις λεπτομέρειες με ικανότητα να διαχειριστούν το χρονόμετρο και να αποφασίσουν με υψηλό ποσοστό επιτυχίας υπό πίεση 2.) απλωμένους κατά μήκος του ρόστερ παίχτες οι οποίοι μπορούν να αμυνθούν σε ένας εναντίον ενός καταστάσεις. Η σελίδα αυτή έχει εστιάσει χρόνια τώρα στο πόσο σημαντική είναι η παρουσία τέτοιων αθλητών στο τέλος κλειστών ματς τα οποία κατά κανόνα πάνε στο ένας με έναν.

Μη σας φαίνεται λοιπόν τυχαίο το ότι οι ερυθρόλευκοι μπορούν και στέκονται όρθιοι σε εκτός έδρας ματς πολύ υψηλών απαιτήσεων αυτή τη περίοδο. Αρκεί αυτό;

Όχι. Σε καμία περίπτωση.. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να δουλέψει αρκετά και να αναπτύξει κομμάτια του παιχνιδιού του εάν θέλει να διατήρηση αυτό το ελάχιστο αλλά σημαντικό πλεονέκτημα. Ας μη γελιόμαστε. Η εμπειρία λέει ότι η διαμορφωμένη εικόνα (που ούτως ή άλλως φέρνει τις ομάδες πολύ κοντά με τη μια να νιώθει την ανάσα της άλλης) είναι μεν υπαρκτή αλλά μπορεί να αποδειχθεί γυάλινη εάν δε μπεις σε κατεύθυνση βελτίωσης, έστω μικρής αλλά απαραίτητα συνεχόμενης. Η λογική λέει άλλωστε ότι ομάδες όπως η Νταρουσάφακα, η Μπασκόνια ή ο Παναθηναϊκός θα είναι καλύτερες στο δεύτερο μισό της σεζόν δουλεύοντας περισσότερο χρόνο “μαζί” και με αυτούς τους προπονητές που διαθέτει η κάθε μια, αν και στο μπάσκετ (όπως και στη ζωή) υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγοντας. Ο Ολυμπιακός έχει λοιπόν ένα μικρό πλεονέκτημα τώρα. Το αύριο είναι μια άλλη υπόθεση..

Στη Volkswagen Arena η ελληνική ομάδα μπήκε έτοιμη. Η εντός έδρας ήττα της προηγούμενης αγωνιστικής είχε εξαλείψει οποιοδήποτε σημάδι χαλαρότητας και αυτό ακριβώς το πνευματικό status αποτελεί τη βάση για να κάνεις ένα καλό εκτός έδρας ματς σε αυτό το επίπεδο, ειδικά όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό που συχνά παρουσιάζει διακυμάνσεις. Δεν είναι μυστικό ότι (επαναλαμβάνω) η κατασκευή του συνόλου του Σφαιρόπουλου το βοηθάει απέναντι σε τέτοιες ομάδες οι οποίες βασίζονται αρκετά στο ένας εναντίον ενός και τη προσωπική φάση (βλ. Baskonia). Η Νταρουσάφακα είναι τέτοια ομάδα. Και μπορεί επιθετικά να λειτουργήσει καλά εάν πετύχει αρχικά τη διαμόρφωση συγκεκριμένου πλαισίου, ανοίγοντας την αντίπαλη άμυνα και προσφέροντας χώρους ώστε να λειτουργήσoυν οι αρχές του passing/cutting/constant moving παιχνιδιού που θέλει να εγκαθιδρύσει ο Ντέηβιντ Μπλατ στη Πόλη. Στα παιχνίδια που το έχει πετύχει φέτος είδαμε μια άλλη ομάδα πολύ πιο επιθετική, πιο attack the gap, με πολύ αποτελεσματικά wing, dribble ή post entries στο ζωγραφιστό μιας και διαθέτει εκτελεστές που μπορούν να κρατήσουν την άμυνα στα “δάχτυλα των ποδιών” της. Με τον Ολυμπιακό δε συνέβη αυτό..

Η ελληνική ομάδα μπήκε πολύ διαβασμένη και φανερά πιο έτοιμη να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι. Η απουσία του Σλότερ (με αυτόν θα μιλούσαμε για ένα εντελώς διαφορετικό αμυντικό πλάνο των γηπεδούχων) και του Χαράνγκοντι ανάγκαζε τον Μπλατ να αλλάξει προσανατολισμό και νομίζω ότι δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο σε πρώτο στάδιο για τον κόουτς Σφαιρόπουλο να προβλέψει το που θα πατήσει ο αντίπαλος τακτικά, προσπαθώντας να μετατρέψει το μειονέκτημα του (μεγάλα κορμιά μόνο στο “5”, χοντρά λεπτά στους Ερντέν-Αλντεμίρ) σε πλεονέκτημα, δίνοντας μπάλες στα μεγάλα του κορμιά ώστε να φθείρει την ελληνική ομάδα και παράλληλα να “βάλει” τους ψηλούς του στο παιχνίδι από την αρχή. Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε η 1-3-1 επίθεση των γηπεδούχων με το crossing των “πλαγιών” και την άμεση μεταμόρφωση (μετά το back screen στον Ερντέν) σε 1 in-4 out για τον Τούρκο seven footer. Έχω δει φέτος τη Νταρουσάφακα να παίζει αυτό το λεγόμενο diagonal back screen για τον ψηλό της με διαφορετικό εισαγωγικό play (Box Offense) όμως νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση και απέναντι στον Ολυμπιακό ο Μπλατ προτίμησε την 1-3-1 θεωρώντας ότι το συγκεκριμένο format θα τον βοηθήσει να βρει ευκολότερα χώρους στη ρακέτα κάτι που τελικά οι γηπεδούχοι δεν πέτυχαν και νομίζω πως ηταν ο βασικός λόγος που η επίθεση τους έμεινε στα ρηχά. Ο Σφαιρόπουλος ξεκίνησε τον Μιλουτίνοφ (καλό ματς από τον Σέρβο) προβλέποντας αυτή την πρόθεση του Μπλατ (θέλοντας να προστατέψει τον Birch από τη φθορά που μπορεί να προκαλέσει η κατευθείαν μάχη με ένα ψηλότερο και πιο βαρύ κορμί στο βάθος του ζωγραφιστού) και νομίζω πως η πλήρης αποτυχία του Ερντέν να τελειώσει φάσεις χαμηλά πρέπει να πιστωθεί στην ελληνική πλευρά η οποία σκόπιμα επέλεξε Show & Recover ως επί το πλείστων αμυντική τακτική στα Pick & Rolls της Νταρουσάφακα, αποφεύγοντας την “αλλαγή” και στοχεύοντας στο να έχει μέγεθος απέναντι στον Ερντέν στη τελική προσπάθεια χαμηλά. Οι ερυθρόλευκοι πήγαν σε “αλλαγή” πολύ ελεγχόμενα όταν ως screener στη κατάσταση αναμειγνυόταν ο Μόερμαν και στο παρκέ για αυτούς βρισκόταν ο Χάκετ.

Συνολικά η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν αρκετά καλή και αυτή που του έδωσε ουσιαστικά τον έλεγχο του αγώνα, με εξαίρεση κάποιες ολιγωρίες σε High Stack baseline entries όπου δέχθηκε εύκολα lay ups, κάποια αργά αντανακλαστικά σε Double Staggered καταστάσεις που έδωσαν περιφερειακά σουτ στον αντίπαλο και μια αδυναμία του Young να ελέγξει στιγμιαία τον χειριστή και να κάνει το transition άμεσα στον ψηλό που ρολάρει στη PnR άμυνα. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα από τον Μπλατ να χτυπήσει περισσότερο και πιο μεθοδικά τον Σπανούλη (με close outs στην αδύνατη πλευρά και γενικά σε καταστάσεις όπου θα τον αναγκάσει να βγει ψηλά και να δουλέψει με πίσω και πλάγια βήματα) στην επίθεση με τα γκαρντ του αλλά και να παρουσιάσει (γιατί κόουτς;) το γνωστό του Weakside Flash όταν ο Πρίντεζης έπαιξε κάποια στιγμή “άρνηση” τον Μόερμαν στη κορυφή της ρακέτας (υποτίθεται ότι ο γκαρντ της αδύνατης πλευράς πετάγεται δυναμικά στο High post παίρνοντας τη μπάλα με το “4” να μετατρέπεται σε δορυφόρο παίζοντας γύρω του παιχνίδι μακριά από τη μπάλα). Μόλις όμως προσγειώθηκε ένας τσιμεντόλιθος δίπλα μου.. Το ντουβάρι πέφτει και θα με πλακώσει (που κάνω υποδείξεις στον Μπλατ πανάθεμα με..)!

Επιθετικά ο Ολυμπιακός χτύπησε στοχευμένα στο μεγάλο φετινό πρόβλημα της Νταρουσάφακα, τα αργά αμυντικά rotations. Είναι μια κατάσταση η οποία προβληματίζει πολύ τον Ντέηβιντ Μπλατ, εξ ου και η απόφαση του να πορευθεί σε πολλές των περιπτώσεων φέτος με σχήματα τα οποία περιλαμβάνουν το δίδυμο Clyburn-Slaughter στη γραμμή ψηλών. Οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν και αυτοί με τη σειρά τους (πέρα από τη παραδοσιακή Horns και τα 2-3 High Sets) 1-3-1 επίθεση με μια ακολουθία Screens για τον Σπανούλη (Staggered-Flat-Side) εξασφαλίζοντας του πλειάδα επιλογών κάθε φορά αν και αυτή ακριβώς η ποιότητα των screens είναι κάτι που πιστεύω ότι χρίζει βελτίωσης στη συνέχεια για τους πρωταθλητές Ελλάδας μιας και αυτόματα θα δώσει καλύτερους χρόνους στην επίθεση τους. Οι ψηλοί (συμπεριλαμβανομένων και των forwards) του Μπλατ είχαν μεγάλο πρόβλημα στο να τσεκάρουν το ρολάρισμα του ψηλού της ελληνικής ομάδας ενώ τις λίγες φορές που οι γηπεδούχοι τόλμησαν να εξερευνήσουν τη τύχη τους σε Hard hedge άμυνα εκτέθηκαν. Ο Ματ Λοτζέσκι ήταν απολαυστικός και όταν στάζει “δηλητήριο” όπως στο ματς της Παρασκευής η επίθεση του Ολυμπιακού ανεβαίνει επίπεδο, ο Γκριν που ξεκίνησε άσχημα έβαλα σημαντικούς πόντους στο τέλος ενώ πολύ σημαντική δουλειά έκανε και ο Χάκετ του οποίου οι προσπάθειες στην επίθεση έχουν μειωθεί όμως παραμένει ένας από τους καλύτερους facilitators τριγύρω και αυτή του τη πτύχη πρέπει να αξιοποιήσει ο προπονητής του για να τον ανεβάσει.

Πρόβλημα ο τρόπος της ήττας, όχι ή ήττα..

Μπορεί να σας φανεί περίεργο αλλά το αποτέλεσμα της Βαρκελώνης ήταν μάλλον αναμενόμενο για τον Παναθηναϊκό στη παρούσα φάση απέναντι σε μια Μπαρτσελόνα η οποία γέμισε το ρόστερ της με επιστροφές τη στιγμή που η ελληνική ομάδα αντιμετώπιζε προβλήματα. Είχαμε πει ορισμένα πράγματα στο Preview του παιχνιδιού στο Stoiximan.blog..

Μια Μπαρτσελόνα η οποία ερχόταν από 3 σερί ήττες, έπαιζε εντός με την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ και στη συνέχεια έμπαινε στη διαδικασία τριών πολύ δύσκολων εκτός έδρας αναμετρήσεων (Αναντολού, ΤΣΣΚΑ, Μπασκόνια) ήταν δεδομένο ότι θα έσπρωχνε τον εαυτό της στο όριο εάν χρειαζόταν για να πάρει αυτό το ματς.

Αυτό που προβλημάτισε περισσότερο στη συνολικά κακή, για τους πράσινους, βραδιά της Παρασκευής είναι το πόσο ευανάγνωστη ήταν η επίθεση του Παναθηναϊκού για την άμυνα της Μπαρτσελόνα. Μπορώ όμως να σας πω με σιγουριά ότι αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της αρκετά καλής αμυντικής τακτικής που επέλεξε ο Γιώργος Μπαρτζώκας αλλά και των βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει και δυστυχώς θα έχει να αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός σε επίπεδο λειτουργικότητας του ρόστερ. Και για τη παρούσα φάση, με μια βασική επιστροφή περιφερειακού και την απόκτηση ενός ξένου παίχτη φρέσκια, αυτό είναι πρόβλημα.. Δυστυχώς είμαι αναγκασμένος για μια ακόμα χρονιά να επαναλάβω αυτό που γράψαμε το καλοκαίρι , στο ξεκίνημα της σεζόν, τον Νοέμβρη και θα ξαναγράψουμε σήμερα. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται, απεγνωσμένα αυτή τη φορά, έναν Pick & Roll ψηλό..

Η άμυνα της Μπαρτσελόνα επιτέθηκε στον Παναθηναϊκό κόβοντας κάθε γραμμή επικοινωνίας του Νικ Καλάθη με τους συμπαίχτες του στη τελική κυρίως συνεργασία της πράσινης επίθεσης. Πατώντας πάνω στην αδυναμία του φορμαρισμένου διεθνή PG να εκτελέσει με συνέπεια από τη περίμετρο και μετά από ντρίμπλα έστησε όλες τις αμυντικές του καταστάσεις με κοινή συνισταμένη τον αποκλεισμό του κεντρικού διαδρόμου που οδηγεί στο καλάθι. Το πλάνο υπαγόρευε πως ο Καλάθης απλά απαγορευόταν να περάσει προς τα μέσα ντριμπλάροντας στον άξονα είτε μιλάμε για transition επίθεση (όπου είναι πολύ δυνατός και το συνηθίζει) είτε για καταστάσεις μισού γηπέδου. Συνήγορος στη τακτική επιλογή του Γιώργου Μπαρτζώκα για να πετύχει αυτό τον στόχο, ήταν ακριβώς αυτή η απουσία ενός ψηλού που θα ρολάρει μετά το pick και θα ανάγκαζε την άμυνα του να αλλάξει συμπεριφορά. Είτε χρησιμοποιώντας ICE για κρατήσει τον Καλάθη στη πλευρά (γιατί δε πήγες Νικ αυτόματα στο midrange του Σίνγκλετον;) ή να τον οδηγήσει να ντριμπλάρει κατά μήκος τη τελικής, κατάσταση που δυνάμωνε την άμυνα των γηπεδούχων, είτε με HUG (αγκαλιά του Τόμιτς στον screener) & Under ή με Zone up του εκάστοτε “5” (τραβιόταν πίσω φορτώνοντας το ζωγραφιστό). Ο Καλάθης έμοιαζε αποκομμένος από τους συμπαίχτες του και πλέον δεν υπήρχε κανείς να τους αναμείξει (ειδικά όταν μιλάμε για αυτούς που δεν έχουν προσωπική φάση) στο επιθετικό κομμάτι..

Υ.Γ: Tην ίδια στιγμή “προκλητικά” το οπλοστάσιο των γηπεδούχων έβγαζε από τον πάγκο τους Κοπόνεν-Ρενφρόε..

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας σωστά ξεκίνησε με και διατήρησε στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ψηλό σχήμα το οποίο τον βοήθησε να ελέγξει το ριμπάουντ και τον ρυθμό κόβοντας το γήπεδο στη μέση όποτε χρειάστηκε και αιχμαλωτίζοντας ως άλλος πυγμάχος βαρέων βαρών τον ελαφρύτερο αντίπαλο του σε μικρό χώρο. Πολύ σωστά επέλεξε να επιτεθεί σε αρκετές περιπτώσεις μακριά από τον (καλύτερο αμυντικό PG ίσως της διοργάνωσης) Καλάθη, τραβώντας τον Ράις στη weak side και μαζί τη πιθανή βοήθεια και τα θαυματουργά χέρια του όταν πηγαίνει σε αυτή. Με τον Όλεσον και τον Τόμιτς ως δημιουργικούς πυλώνες πήγε σε 3 on 3 καταστάσεις. Ακόμα πιο σωστά χτύπησε στην επίθεση του τον Γιάννη Μπουρούση. Ο Έλληνας σέντερ ήταν αδύναμος μετά την ίωση που τον ταλαιπώρησε (φάνηκε στο positioning όπου δυσκολευόταν να διεκδικήσει τη θέση του) όμως ούτως ή άλλως οι χρόνοι στα αμυντικά rotations δεν είναι το φόρτε του. Ο Πασκουάλ εσκεμμένα όταν οι γηπεδούχοι επιτίθονταν με PnR στον άξονα άφηνε τον Μπουρούση σε παρατεταμένο Show (στα όρια του trapping) με τους forwards της αδύνατης πλευράς να παίρνουν το dive του Τόμιτς. Η Μπαρτσελόνα πάτησε σε αυτή τη τακτική χτυπώντας με skip πάσα στον παίχτη του forward που παραλάμβανε τον Τόμιτς (Βεζένκωφ ή Περπέρογλου συνήθως, σκόπιμα στημένοι εκεί). Συνολικά οι Καταλανοί δούλεψαν πολύ καλά τη weak side τους .ενώ η άμυνα τους ήταν καλά προετοιμασμένοι προβαίνοντας σε αλλαγές αυτόματα στη πλευρά όταν τον πράσινο συνδυασμό αποτελούσαν face up παίχτες που δε συνιστούσαν απειλή προς τα μέσα. Ο Παναθηναϊκός τους προβλημάτισε μόνο με κάποια base line cuts τα οποία οι guards του Μπαρτζώκα δυσκολεύτηκαν να ελέγξουν και σε δεύτερη φάση με τη δραστηριότητα του Σίνγκλετον και την ικανότητα του να κινηθεί μακριά από το καλάθι ή να πάει στο επιθετικό ριμπάουντ.

Οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα

Είμαι αυστηρός με τον Παναθηναϊκό όμως νιώθω πως αυτό επιβάλλεται να γίνει τώρα γιατί ξαφνικά ένα σύνολο το οποίο είχε σημαντικές δυνατότητες στον ορίζοντα και καλή προοπτική με τη προσθήκη του καινούργιου προπονητή ξαφνικά βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση. Η ήττα στο Παλάου Μπλαουγκράνα ως αποτέλεσμα δεν είναι αντιπροσωπευτική του μεγέθους του προβλήματος όμως ο τρόπος με τον οποίο αυτή ήρθε είναι είναι.

Ο Παναθηναϊκός  χρειάζεται αλλαγή. Εδώ και τώρα. Έκανε λάθος με την επιλογή Γκάμπριελ όχι γιατί ο Αμερικανός είναι κακός παίχτης (δεν είναι) αλλά γιατί δεν φέρνει στο τραπέζι αυτά που χρειάζεται η ομάδα αυτή τη στιγμή. Αυτό ήταν δεδομένο από την αρχή. Οι πράσινοι χρειάζονταν έναν F/C ο οποίος θα μπορεί να παίξει και το “5” (δεν έχουν τρίτο “5”, για αυτό το επίπεδο αυτό είναι τρύπα, να είστε σίγουροι..) αλλά κυρίως να τους βοηθήσει να στήσουν PnR καταστάσεις και να ανοίξει τη γκάμα των επιλογών τους στην άμυνα (όπως π.χ. ο Theiss που λέγαμε τα τελευταία καλοκαίρια.. Απλά τον αναφέρω για να καταλάβετε το ζητούμενο, μη διαβάσω τίποτα ερωτήσεις για τον εάν μπορεί να αποκτηθεί, όχι δε μπορεί..). Ο Γκάμπριελ είναι καλός παίχτης για διαφορετική κατάσταση (ο ίδιος είχα πει παλαιότερα ότι θα είναι αναβάθμιση για τον Ολυμπιακό αντί του Πέτγουεϊ). Πιστεύω ότι αποκτήθηκε με το βλέμμα στην επιστροφή του Γκιστ και το γεγονός ότι όντως τότε μπορεί να κολλήσει όμως αυτή η απόφαση κατά τη ταπεινή μου γνώμη είναι λανθασμένη. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα παίχτη ρακέτας που θα ενεργοποιήσει πάλι τις δεξιότητες του Καλάθη στο μάξιμουμ και όχι έναν φόργουορντ που θα αδυνατεί να στήσει screens και θα τον γκρεμίζουν τα γκαρντ της Μπαρτσελόνα περνώντας από πάνω του. Πλέον στο 85-90% των πράσινων Ball screens τελειώνει τη φάση (η μπάλα δε φτάνει στα χέρια του ψηλού) γεγονός που καθιστά τη συγκεκριμένη κατάσταση προβλέψιμη για την αντίπαλη άμυνα. Σίγουρα με τον Τζέιμς θα πρέπει να δούμε περισσότερο High Flat PnR επίσης..

Ο Παναθηναϊκός με υπομονή θα γίνει καλύτερη ομάδα στα χέρια του Πασκουάλ. Έχει δυνατότητες, σαφώς  μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των ομάδων της τελευταίας διετίας. Όμως (και πάλι) βάζει εμπόδια στον ίδιο του τον εαυτό με κάποιες από τις επιλογές του, τα οποία δε τον αφήνουν να πλησιάσει μάξιμουμ. Δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι θέμα οπτικής του προβλήματος..