Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε..

Είναι ο Άρης του Δημήτρη Πρίφτη η τελευταία ευκαιρία για τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς πριν ο ο 26χρονος forward γίνει “εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν..;” Ή μήπως όχι..; Το Hoopfellas αξιολογεί την επιλογή του Άρη και του παίχτη που έρχεται στο Αλεξάνδρειο για να βοηθήσει και να βοηθηθεί..

Ένα έντονο καλοκαιρινό φλερτ το οποίο δε καρποφόρησε. Η ΑCB (και μάλιστα ένα top club της λίγκας αυτής) παραήταν δελεαστικός προορισμός ώστε ο κουρασμένος από τη πράσινη αναμονή Βλάντο να σκεφτεί τη παραμονή στην Ελλάδα, μακριά από το ΟΑΚΑ και τον Παναθηναϊκό. Η ΑΕΚ είχε μπει δυνατά με μια πραγματικά καλή οικονομική πρόταση (τη καλύτερη διαθέσιμη) ενώ ο Άρης του πρώην προπονητή του, Δημήτρη Πρίφτη, προσέφερε στον παίχτη πρώτο ρόλο σε ένα πραγματικά μπασκετικό περιβάλλον, συστατικά τα οποία θα τον βοηθούσαν να κάνει την “επαναφορά”. Ο Βλαδίμηρος επέλεξε την ACB με τη σκέψη ότι η συγκεκριμένη λίγκα έχει βοηθήσει σημαντικά Έλληνες παίχτες που ήθελαν μια αγωνιστική ανάταση στο παρελθόν όμως η Βαλένθια δεν αποδείχθηκε το ιδανικό περιβάλλον για αυτόν. Ή αν θέλετε τη γνώμη μου, ο Βλάντο δεν αποδείχθηκε κατάλληλος για το πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον της Βαλένθια..

Οι “νυχτερίδες” για μια ακόμα σεζόν διαθέτουν ένα πολύ καλό και γεμάτο σύνολο το οποίο (δεν είναι η πρώτη φορά επαναλαμβάνω..) σε όρους ποιότητας δε στερείται κάτι από αντίστοιχα που συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα. Με τον κόουτς Μαρτίνεθ έχει δημιουργήσει συνοχή στο παιχνίδι της και καλλιεργεί μια κουλτούρα νικητή στην ισπανική λίγκα η οποία την κατατάσσει παραδοσιακά εντός 4-5 καλύτερων clubs της. Δυστυχώς ο Γιάνκοβιτς δε κατάφερε ποτέ να βάλει το χέρι του και να αρπάξει την ευκαιρία. Όχι γιατί δεν είχε τις προδιαγραφές ή τα χαρακτηριστικά αλλά γιατί δεν ήταν αρκετά ανταγωνιστικός για να επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον με συνέπεια να μείνει άμεσα πίσω στο rotation με τους βετεράνους και τον επίσης νεοαποκτηθέντα (από τη Σαραγόσα) Joan Sastre ο οποίος δεν είναι καλύτερος παίχτης ούτε πιο aggressive (..) από τον δικό μας απλά μερικές φορές διακρίνεται από μια άγνοια κινδύνου, γνώρισμα που -μαζί με το γεγονός ότι είναι Ισπανός- του έδωσε πόντους στη μάχη του εσωτερικού ανταγωνισμού. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε κατάλαβα γιατί η Βαλένθια στόχευσε, στην ίδια μάλιστα off season, και τον Γιάνκοβιτς και τον Sastre..

Η σελίδα έχει ασχοληθεί με τη περίπτωση του Γιάνκοβιτς αρκετές φορές όμως το πόρισμα ήταν πάντα το ίδιο. Ο παίχτης ζει ξανά και ξανά σαν άλλη “ημέρα της μαρμότας” το συναίσθημα της ανεκμετάλλευτης ευκαιρίας και χτυπάει “ταβάνι” όταν το πλαίσιο μοιάζει ιδανικό για να κάνει το πολυπόθητο βήμα μπροστά στο παιχνίδι του. Όταν ο Παναθηναϊκός (υπό τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς) του έδωσε Full time καθήκοντα στη θέση του και την ευκαιρία να γίνει ο SF των πρασίνων για τα επόμενα χρόνια ο Βλαδίμηρος (χωρίς να είναι κακός) άφηνε συνεχώς κάτι να αιωρείται και κυρίως πολύ δυνατή την αίσθηση ότι δε μπορούσε μόνος του να σηκώσει το βάρος της “σταθεράς” σε μια ομάδα που ήθελε να πρωταγωνιστήσει στην Ευρωλίγκα. Το καλοκαίρι του 2014 το Hoopfellas είχε εστιάσει σε κάτι που ακουγόταν μάλλον αιρετικό τότε αλλά στη συνέχεια ο Παναθηναϊκός (και η Εθνική ομάδα) το βρήκε μπροστά του, υπογραμμίζοντας ότι τόσο ο Βλάντο όσο και ο Παππάς πρέπει εκείνη την Off season να δουλέψουν σαν να επρόκειτο να ανέβουν μια θέση ο καθένας, ρίχνοντας το βάρος για βελτίωση στα Defensive+Playmaking abilities. Σας είχα γράψει τότε ότι στο δικό μου πρόγραμμα και με βάση τη κατεύθυνση στην οποία κινείται το άθλημα τα δύο αυτά παιδιά θα έπρεπε να δουλέψουν τις “δεύτερες θέσεις” τους (ο Γιάνκοβιτς αυτή του SG για να εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο wing και ο Παππάς αυτή του PG ώστε να μεγαλώσει την αξία του οικονομικά και αγωνιστικά ως combo). Μια γρήγορη επαναφορά της σκέψης στο σήμερα ξεκαθαρίζει απόλυτα το τι εννοούσε το Hoopfellas, ζητώντας βελτίωση στα συγκεκριμένα κομμάτια που θα δημιουργούσαν τη βάση ώστε τα δύο παιδιά να εξελιχθούν την επόμενη διετία (σήμερα δηλαδή) σε well rounded players οι οποίοι θα παγίωναν το status τους μέσα στην ομάδα και συνολικά στο υψηλό επίπεδο έχοντας αυτή ακριβώς την ισχυρή βάση (τα θεμέλια) στο παιχνίδι τους ώστε να ανταποκριθούν και να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους. Τίποτα από όλα αυτά δε συνέβει ούτε τότε, ούτε στη χρονιά του Σάλε. Μια ισχυρή προσωπικότητα όπως ο Πάβλοβιτς σωστά κρίθηκε ότι θα αποσυμπίεζε τον Γιάνκοβιτς όμως τα χαρακτηριστικά τους αν μη τι άλλο δεν “έδεναν” ώστε να είναι παραγωγική θέση “3” του τριφυλλιού. Κανένα προσωπικό Step up για τον Βλάντο πάλι..

Ο ΑΡΗΣ..

Είναι λογικό να σκάνε χαμόγελα στη Θεσσαλονίκη με τον ερχομό του Γιάνκοβιτς. Απόλυτα λογικό. Ο Άρης χτίζει κάτι καινούργιο και προσπαθεί να το κάνει σωστά δημιουργώντας μια ισχυρή ελληνική πρωτίστως βάση παιχτών η οποία θα μπορεί να υποστηρίξει τις ιδέες του Δημήτρη Πρίφτη. Ο Βλάντο δυναμώνει αυτόν τον κορμό και η ζωντανή προοπτική του να παραμείνει στο Nick Galis Hall και μετά το καλοκαίρι (ήρθε ως δανεικός με τον Άρη να πληρώνει το 1/3 του φετινού του συμβολαίου, η Βαλένθια έχει option το καλοκαίρι) δίνει νόημα στη κίνηση αυτή. Αναμφίβολα ο παίχτης μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο. Έχει τις προδιαγραφές και την ικανότητα. Στην ελληνική λίγκα μπορεί να αποβεί κομβικός για τους κιτρινόμαυρους ενώ το επίπεδο του Champions League είναι μέσα στις δυνατότητες του ώστε να ξεχωρίσει. Υπάρχει όμως και ένα σύννεφο καπνού πάνω από το πόσο αποδοτική μπορεί να είναι αυτή η μετακίνηση και για τις δύο πλευρές το οποίο δε μπορώ να κάνω ότι δεν βλέπω. Δύο είναι οι βασικές αιτίες που με τοποθετούν στη βάση του σκεπτικισμού περί της (μάξιμουμ) παραγωγικότητας του Βλαδίμηρου στο νέου του περιβάλλον:

-Το ότι Γιάνκοβιτς ποτέ μέχρι τώρα δεν εκπλήρωσε τις απαιτούμενες προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν κάθε φορά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα του ως αθλητή. Διαβάστε λίγο το σχόλιο μου στην ανάρτηση “Το αύριο είναι σήμερα..” τον Ιανουάριο του 2015..

http://hoopfellas.blogspot.gr/2015/01/blog-post_20.html

“Το βασικό πρόβλημα του Βλάντο έχει να κάνει με το mentality του. Έχει σπουδαίες προδιαγραφές και σωστή νοοτροπία αλλά θα πρέπει να αγριέψει γιατί είναι soft. Στη θέση που αγωνίζονται κυκλοφορούν πολλά ..μούτρα ανά την Ευρώπη, με μπασκετική σκληράδα και πονηριά (χωρίς  το ταλέντο του Βλάντο) που μπορούν και ελέγχουν τέτοιους παίκτες. Είναι και αυτός ένας λόγος της βουτιάς που κάνουν τα νούμερα του από την Α1 στην Ευρωλίγκα (Α1: 38.3% 3π.-Euroleague: 21.6%), τη στιγμή που τα touches του στην επίθεση των πρασίνων είναι σχεδόν τα ίδια. Αυτό το mentality και η έλλειψη aggressiveness ταβανιάζουν τον 24χρονο wing των πρασίνων. Πάμε παρακάτω..

Ξαναδιαβάστε λίγο την περιγραφή της γκάμας στο επιθετικό του παιχνίδι. Σε όλους αυτούς τους τομείς ο Γιάνκοβιτς είναι θεωρητικά καλός και έχει potential, σε κανέναν όμως δε διαπρέπει. Σε κανέναν δε διαθέτει execution. H δεξιότητα είναι εκεί, υπάρχει. Δε υπάρχει αμφιβολία (για αυτό και είμαι αυστηρός με τον συγκεκριμένο παίκτη).  Έχω και άλλα.. Playmaking & defensive ability και εδώ. Οι προδιαγραφές του Βλαδίμηρου δημιουργούν (κακά τα ψέμματα) προσδοκίες για έναν πόιντ-φόργουορντ, που όμως θα πρέπει να βελτιωθεί με τη μπάλα στα χέρια σε επίπεδο αποφάσεων (γιατί τεχνικά είναι καλός). Αμυντικά θα πρέπει να δυναμώσει τον κορμό του. Βγάζει μάτια όταν αμύνεται στο ποστ.. Στο σάπιο το μυαλό μου, έχω φανταστεί τον Γιάνκοβιτς να ανεβαίνει στο «2» σε επίπεδο διεθνών τουρνουά και να αποτελεί τον ψηλό γκαρντ δίπλα σε «3» όπως ο Αντετοκούνμπο, ο Παπανικολάου ή ο Παπαπέτρου μελλοντικά.”

Σημείωση: Βασικά έπρεπε (με όλο το ταλέντο νέων Ελλήνων που συσσωρεύεται στο “3”) να το διαγνώσει και ο ίδιος κατανοώντας ότι σε επίπεδο Εθνικής ομάδας το μέλλον του βρίσκεται στα guards..

Το Αλεξάνδρειο και ο Άρης δε χαϊδεύουν αυτιά. Είναι ένα περιβάλλον που αγαπάει με πάθος αλλά ζητάει με τον ίδιο τρόπο. Κατά τη γνώμη μου το ντουβάρι της ανεκπλήρωτης προσδοκίας πάνω στο οποίο χτυπάει ο Βλάντο τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει με τη παροιμιώδη αδυναμία του να λειτουργήσει υπό καθεστώς πίεσης. Είμαι σίγουρος ότι σε ένα διαφορετικό, λιγότερο απαιτητικό χωρίς να χαρακτηρίζεται από μικρότερα ποιοτικά standards θα μπορούσε να κάνει παπάδες.. Η πίεση τον λιώνει και τότε εμφανίζεται η αδυναμία χειραγώγησης του εαυτού και του παιχνιδιού του.

-Πριν λίγο καιρό υπογραμμίσαμε την απουσία ενός Dynamic Slasher από το ρόστερ του Άρη σημειώνοντας παράλληλα ότι το παιχνίδι του έχει γίνει πολύ περιφερειακό. 3/33 τρίποντα δε κάνεις επειδή έχεις κακούς σουτέρ/ Κάνεις επειδή σουτάρεις λάθος. Η παραγωγική λειτουργία εκτέλεσης είναι λανθασμένη. Και αυτό “περνάει” στον σουτέρ, τον παίχτη που εκτελεί κάθε φορά. Ο Γιάνκοβιτς δεν είναι ούτε Dynamic Slasher, ούτε κλασσικός σουτέρ. Στη πραγματικότητα μπορεί να εκτελέσει πολλά πράγματα σε above average επίπεδο όμως δεν είναι κάπου “σπεσιαλίστας”.

Προσεγγίζοντας θετικά την όλη κατάσταση θα σας πω ότι ο Άρης μπορεί να βρει στο πρόσωπο του έναν ποιοτικό all around παίχτη, ο οποίος θα σουτάρει αξιόπιστα το midrange (και μετά από ντρίμπλα, καλύτερος από ότι δείχνουν τα νούμερα του) το οποίο βοήθησε πέρυσι επί Μακνίλ σημαντικά την επίθεση της ομάδας, θα πάρει φάσεις με πλάτη (χωρίς να είναι straight post up player σε καμία περίπτωση), θα βάλει περιφερειακά spot shoots και εκτελέσει στο transition αλλά κυρίως θα παίξει με τη μπάλα στα χέρια στο μισό γήπεδο, στοιχείο που χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι κιτρινόμαυροι απελπιστικά (ειδικά εάν μπορέσει να δημιουργήσει για τους συμπαίχτες ανοίγει μια άλλη διάσταση στη τωρινή επίθεση του Άρη και μπορεί να δει μια τελευταία φως στη χαραμάδα της προσωπικής του εξέλιξης). Και πάλι όμως θα λείπει ο Slasher που θα κρατάει τα γόνατα της αντιπάλης άμυνας χαμηλωμένα και ο Δημήτρης Πρίφτης το ξέρει αυτό. Εάν ο παίχτης Βλάντο ήταν Αμερικανός και όχι Έλληνας, αμφιβάλλω εάν θα κωλυόταν ο Άρης για την απόκτηση του. Το σημαντικό και για τις δύο πλευρές , όπως ήρθαν τα πράγματα, θα είναι να κολλήσει για αρκετό καιρό ο παίχτης στον οργανισμό. Βασικά είναι το ίδιο σημαντικό και για τις δύο πλευρές σε μια στιγμή όπου η μια καλύπτει τα ποιοτικά standards της άλλης..

Υ.Γ: Το μεσημέρι είπαμε δύο κουβέντες για τη Μπεσίκτας. Οι Τούρκοι (όπως σας είπα ο Σάριτσα δουλεύει στη Πόλη πάνω στο μοντέλο της Καρσίγιακα) έχουν καλή ομάδα και είναι φαβορί για να φτάσουν μέχρι τέλους. Το ίδιο μπορεί να κάνει και η ΑΕΚ εάν διορθώσει κάποια πράγματα.. Είναι καλό να σου δείχνουν τον δρόμο και αυτή είναι η χρησιμότητα του να χάνεις ένα τέτοιο ματς απέναντι σε πολύ βασικό αντίπαλο. Για το Champions League θα τα πούμε κάποια στιγμή πιο αναλυτικά. Μέχρι τότε κρατήστε τη ματιά σας στη Μονακό. Ξεκίνησε μια πολύ καλή προσπάθεια πέρυσι βάζοντας τις βάσεις και χτίζει πάνω σε αυτές. Καλή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα..

Υ.Γ1: Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν playmaker στη θέση “1” και όντως σκανάρει την αγορά. Το ποσό είναι συγκεκριμένο (περίπου στα 300.000 ευρώ) και αυτό είναι λογικό καθώς οι πράσινοι κοιτάζουν προς τον Δεκέμβρη και την επιστροφή του Τζέιμς η οποία θα δώσει τη τελική μορφή στο backcourt. Ο Πασκουάλ εξερευνεί ακόμα τη περίπτωση Μποχωρίδη και του range που μπορεί να φτάσει μέσα στη χρονιά ο παίχτης στα χέρια του τη στιγμή που η κοινοτική αγορά δεν έχει την πολύ καλή και εύκολα προσβάσιμη περίπτωση. Όσο η ομάδα κερδίζει ματς και χρόνο προχωρώντας λίγο ακόμα στη σεζόν, είναι πιθανό να έχει πρόσβαση σε καλύτερο παίχτη (υψηλότερες μηνιαίες αποδοχές/λιγότεροι μήνες). Αυτή τη στιγμή θα σας πω ότι και πριν το ματς της Μόσχας. Οι πράσινοι θα πρέπει να έχουν ως πρώτη επιλογή πίσω από τον Καλάθη τον Μποχωρίδη. Μέχρι αυτός να τους δικαιώσει ή να τους διαψεύσει..

Υ.Γ2: O Ray Allen είναι ένας από τους αγαπημένους μου αθλητές σε αυτά τα..όσα χρόνια ενασχόλησης μου με το άθλημα. Βασικά τον λατρεύω. Μπορεί τα νούμερα να κάνουν ..πόδια και να τρέχουν όταν βλέπουν πλέον τον Κάρι αλλά ακόμα στο δικό μου το μυαλό ο καλύτερος pure shooter στην ιστορία του αθλήματος λέγεται “Jesus Shuttlesworth και ανέβηκε στο πάλκο όταν νόμιζα ότι κανένας δε θα μπορέσει να πάρει στο άμεσο μέλλον αυτόν τον τίτλο από τον Ρέτζι Μίλερ. Η φόρμα εκτέλεσης του Άλεν είναι ποίηση αποτυπωμένη σε ανθρώπινη κίνηση. The Textbook Shot. Τον θυμάμαι  στους Huskies.. Bucks, Jordan Brand, Spike Lee, Sonics, Celtics, Heat, The (3PT) Shot. Νικητής.. Σπάνιο Class και πολύ καλλιεργημένος. Δε θέλω να περιορίσω τον αποχαιρετισμό μου σε μια παράγραφο και μερικές προτάσεις. Θέλω να αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο ένα βράδυ να σηκωθώ φουρτουνιασμένος και να γράψω 5.000 λέξεις για τον Βασιλιά Ρέι. Toν παίχτη που συγκέντρωνε στο παιχνίδι του όλα εκείνα τα συστατικά -πέρα από το φυσικό/αθλητικό κομμάτι- που γεννούν την υπεροχή του αμερικανικού μπάσκετ..

Public Enemy – He got game..

Πλέον, όταν το ακούω, θα σκέφτομαι τη πορεία του Άλεν όλα αυτά τα χρόνια, βήμα-βήμα.

Αυτά..