At the end of the road: Ο γκρεμός του Φαλήρου και η νέα εποχή Πασκουάλ..

Μέσα σε μια εβδομάδα ο Ολυμπιακός μετέτρεψε το ΣΕΦ σε ..τέλος του δρόμου και μαύρη τρύπα στην οποία πέφτουν μέσα οι φιλοξενούμενοι. Ολοκληρωτικό μπάσκετ από τους ερυθρόλευκους απέναντι στην Αναντολού. Εποχή Πασκουάλ στον Παναθηναϊκό. Μπορεί να αποτελέσει τον αναμορφωτή του “τριφυλλιού και τον επόμενο προπονητή-σταθμό στην ιστορία της ομάδας..; To Ηοοpfellas αναλύει αφού πρωτίστως υπογραμμίζει: Τον Οκτώβρη, τίποτα πραγματικά δεν είναι τόσο καλό ή τόσο κακό όσο φαίνεται..

Μετά την εξαιρετική εμφάνιση στο ντέρμπι απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός πέρασε πάνω και από την Αναντολού Εφές του Βέλιμιρ Περάσοβιτς με πανομοιότυπο τρόπο, στο πρώτο εντός έδρας ματς για τη φετινή Ευρωλίγκα. Ο τρόπος μάλιστα αυτός , με τον οποίο οι γηπεδούχοι επέβαλλαν τον ρυθμό τους συγκέντρωσε μεγάλη προσοχή ανά την Ευρώπη επισκιάζοντας την ίδια τη νίκη και την έκταση της. Όχι άδικα.. Τα όσα συνέβησαν τη Πέμπτη το βράδυ στο ΣΕΦ έχουν μεγάλο ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, σχετικά πάντα με τη κατεύθυνση που δουλεύει η κάθε ομάδα και το επίπεδο απεικόνισης που παρουσιάζουν οι εργατοώρες της στο παιχνίδι, πάντα σε συνάρτηση με τον δείχτη συνοχής και τη χρονική περίοδο.

Θα ήθελα να ξεκινήσω επαναλαμβάνοντας ένα σχόλιο που έκανα στη συζήτηση μας μετά τα παιχνίδια αυτής της αγωνιστικής το οποίο φρονώ ότι θα οριοθετήσει την οπτική μας σε κάθε περίπτωση εντός ενός πιο ρεαλιστικού πλαισίου. Απόλαυσα τον Ολυμπιακό το βράδυ της Πέμπτης. Νομίζω το ίδιο και ο ίδιος ο προπονητής του που πιθανόν να αισθάνθηκε μια πρόωρη αίσθηση ολοκλήρωσης με το θέαμα που παρουσίασε η ομάδα του στο παρκέ απέναντι στην Αναντολού. Είναι, πιστέψτε με, ηδονή στα μάτια ενός προπονητή να βλέπει σε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι υψηλών απαιτήσεων την ομάδα του να βγάζει στο παρκέ αυτό για το οποίο σχεδιάστηκε το καλοκαίρι, σε αυτόν τον βαθμό. Όμως είναι Οκτώβρης.. Και χρειάζεται σωστή διαχείριση των δεδομένων. Έχουμε πολλάκις δει ομάδες που πετούν φωτιές σε ανάλογη περίοδο να βγαίνουν από τη πρίζα χωρίς επιστροφή όσο προχωράει η σεζόν. Θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό του Ιβάνοβιτς όταν στο ξεκίνημα της σεζόν όταν έκαιγε στη πυρά του ΟΑΚΑ Φενέρ και Αναντολού αποδίδοντας πολύ ποιοτικό μπάσκετ.. Σαφέστατα ο φετινός Ολυμπιακός είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Πρόκειται για μια ομάδα με άλλο υπόβαθρο η οποία κεφαλαιοποιεί τη δουλειά και τη συνοχή που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια. Αυτό τον βοηθάει να κάνει πολύ πιο προχωρημένη για την εποχή προπόνηση -σε σχέση με μια ομάδα που έχει καινούργιο προπονητή και αρκετές αλλαγές στο ρόστερ- και κυρίως να έχει μικρότερους χρόνους απορρόφησης νέων καταστάσεων τις οποίες ο κόουτς θέλει να προσθέσει στο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός πρέπει να διαχειριστεί σωστά την ανάπτυξη του παιχνιδιού του μέσα σε ένα ελαφρώς διαφοροποιημένο πλαίσιο κατά μήκος της σεζόν. Επαναλαμβάνω, είναι ακόμα Οκτώβρης. Τίποτα στη πραγματικότητα δεν είναι τόσο καλό ή τόσο κακό όσο φαίνεται..

PS: ..και η χθεσινή ακροβασία του Ολυμπιακού στη Λευκάδα το αποδεικνύει. Η σεζόν φέτος θα έχει πολλά αναχώματα για τους δύο αιωνίους. Για αυτό και μίλησα για διαχείριση πιο πάνω. Μετά από δύο εντυπωσιακές παραστάσεις στο Φάληρο, ο Ολυμπιακός απέτυχε πλήρως αναφορικά με τους στόχους που είχε θέσει στο ματς πρωταθλήματος απέναντι στη νεοφώτιστη ομάδα. Τα λεπτά του Σπανούλη, το rotation, ο χορός του Dez Wells πάνω σε μια άμυνα που έμοιαζε με.. πτώμα στη τελική ευθεία, οι post άμυνες απέναντι σε ένα έμπειρο ψηλό που ξέρει να κινηθεί χαμηλά, κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου..

Too Hard to Guard..

Ο τρόπος που ο Βασίλης Σπανούλης έτρεξε το όλο show τη Πέμπτη και κυρίως αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή της τακτικής των ερυθρολεύκων μέχρι την υλοποίηση των θέλω τους στο παρκέ, ακούμπησε το άριστα. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα, πιο μπασκετικά performances αυτού του μεγάλου σταρ στη διοργάνωση το οποίο έβαλε το τραίνο στις ράγες κάνοντας σε πολλές περιπτώσεις την transition επίθεση του Ολυμπιακού να θυμίζει σε αρτιότητα εκτέλεσης τα Weak side Fast Breaks μισού γηπέδου που παράγει η ΤΣΣΚΑ μετακινώντας τη μπάλα από τη μια πλευρά στην άλλη (καταστάσεις με παίχτη παραπάνω στα close outs οι οποίες ουσιαστικά -και έτσι κρίνονται από τους προπονητές- αποτελούν fast breaks).

O Σπανούλης πατάει καλά από την αρχή της σεζόν φέτος. Μπορεί να μην έχει πάντα αποτυπωθεί αυτό σε νούμερα όμως αυτή είναι η αίσθηση που σου μεταδίδεται παρακολουθώντας τον. Είναι φρέσκος, καλοπροπονημένος. Έχει δουλέψει την ταχύτητα και την έκρηξη του για να μπορεί να ανταποκριθεί. Αλλά πάνω από όλα, πνευματικά βρίσκεται σε ένα δικό του, ξεχωριστό επίπεδο στο οποίο αυτή τη στιγμή κανείς άλλος στη διοργάνωση δε χωρά. Ο τρόπος με τον οποίον προσεγγίζει καταστάσεις και κυρίως αποκωδικοποιεί νέα δεδομένα και αμυντικά τρικ είναι μοναδικός. Η εμπειρία του και οι κώδικες συνεργασίας που έχει αναπτύξει μέσα από τη χρόνια συνύπαρξη το σύνολο τον βοηθούν σημαντικά. Τη Πέμπτη το βράδυ ο Σπανούλης έπαιξε ως “ο καλύτερος ηγέτης του κόσμου” κύριε Ντούντα..

Scare tactics

O Oλυμπιακός εντυπωσίασε με τη ταχύτητα ανάπτυξης και εκτέλεσης απέναντι σε μια ομάδα η οποία πριν ένα μήνα στη Κρήτη του έδειξε τις ..εξατμίσεις της. Και όμως, για την Αναντολού το ματς του Σαταδίου Ειρήνης & Φιλίας εξελίχθηκε σε μια βόλτα με το τραινάκι του τρόμου..

Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς επέλεξε τη γνωστή (είχαμε εμβαθύνει σχετικά κάποια στιγμή εδώ μέσα) ICE the Pick & Roll-τακτική στοχεύοντας

-να κρατήσει τον Σπανούλη στη πλευρά κάθε φορά και

-να μειώσει τα αμυντικά rotations της ομάδας του.

Αυτή η στρατηγική επιλέχθηκε στη βάση του ότι οι ψηλοί των ερυθρολεύκων (και δη οι screeners που μας ενδιαφέρουν στη συγκεκριμένη περίπτωση) δεν έχουν ευχέρεια στη περιφερειακή εκτέλεση δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην άμυνα της Αναντολού να μετατρέψει το ICE σε καθαρό trapping στα Side picks. Όμως ο Σπανούλης παραείναι έμπειρος για να βάλει τον εαυτό του σε κινδύνους.. Οι ερυθρόλευκοι πήγαν περισσότερο σε καταστάσεις κεντρικού Pick & Roll αλλάζοντας κάθε φορά το εισαγωγικό play στην επίθεση αυτή (Horns, 2-3 Ηigh Set με τους τρεις υπόλοιπους να παίζουν Flat στη τελική γραμμή). Ο άξονας συνεργασίας του Σπανούλη με τον Birch στο μισό γήπεδο και του με τον Πρίντεζη σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου αποτέλεσε τη βάση της επιθετικής φιλοσοφίας του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο ματς. Ειδικά στο επιθετικό transition ο Ολυμπιακός ήταν απολαυστικός με τον Σπανούλη να σκανάρει το “περιβάλλον” πηγαίνοντας δυναμικά με ντρίμπλα μέχρι το ημικύκλιο και τον Πρίντεζη να τρέχει καταπληκτικά τον δεξί διάδρομο (στις περισσότερες περιπτώσεις εκεί καταλήγει η πάσα του Σπανούλη).

Ο Περάσοβιτς δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην άμυνα του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα (αλλαγές συγκεκριμένα στη τελική ευθεία της επίθεσης των Τούρκων) καθώς η Αναντολού επέδειξε σοβαρή αδυναμία να εισάγει τη μπάλα στο Low post, γεγονός που απενεργοποίησε κατά πολύ τις καταστάσεις 2-2 που συνηθίζει να δουλεύει φέτος επιτιθέμενη στη πλευρά με τους σέντερ της αλλά και τους ικανούς Face up forwards που διαθέτει (Τόμας, Μπράουν). Νομίζω ότι η 3/4 άμυνα των Birch-Milutinov στην εισαγωγική πάσα ήταν εξαιρετική. Ως αρκετά καλή αξιολογείται συνολικά η άμυνα βοήθειας του Ολυμπιακού στο ζωγραφιστό, είτε αυτή ερχόταν κάθετα είτε από τη weak side με περιφερειακό. Μου έκανε επίσης πάντως μεγάλη εντύπωση η αδράνεια του Κροάτη σε επίπεδο προσαρμογής σε αυτά που του έδινε ο αντίπαλος. Τη στιγμή που ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ανέβαζε από το ξεκίνημα τον Παπανικολάου στο “κεφάλι” της ερυθρόλευκης άμυνας πάνω στον αντίπαλο PG, ο Σπανούλης έμενε με τον SF της Αναντολού πατώντας στο ότι ούτε ο Χόνεϊκατ ούτε ο Οσμάν (αυτός το επιχείρησε πάντως και συνολικά ήταν ο καλύτερος των Τούρκων) Post χαρακτηριστικά. Ίσως λοιπόν ο Περάσοβιτς έπρεπε να δοκιμάσει τον Τόμας εκεί ο οποίος θα έδινε απαγορευτικό miss match για την ελληνική άμυνα και θα την οδηγούσε σε αλλαγή τακτικής. Δε το είδαμε..

Ο πρώην κόουτς της Baskonia αφού γρήγορα έβαλε στο συρτάρι μια 2-2-1 press άμυνα, χρησιμοποίησε μια 1-3-1 για να αλλάξει τον ρυθμό του παιχνιδιού, τοποθετώντας τον Οσμάν ως πρώτο παίχτη, “μήκος” στη δεύτερη γραμμή άμυνας (τους τρεις ψηλούς δηλαδή) ώστε να κρατήσει τη μπάλα ψηλά και κόψει τους δεσμούς των γκαρντ με τους ψηλούς στην αντίπαλη επίθεση και τον Γκρέηντζερ (με τη σκέψη ότι είναι μάλλον μαζί με τον Χάκετ ο καλύτερος αμυντικός γκαρντ στη πίσω γραμμή σε ολόκληρη τη διοργάνωση, εξαιρετικό positioning) μόνο του πίσω να έχει τα τρεξίματα στη τελική γραμμή (δε χρειάστηκε). Όταν ο Ολυμπιακός προσαρμόστηκε εντοπίζοντας τον κενό χώρο για εκτέλεση και η προσωπική άμυνα ξαναβγήκε στην επιφάνεια, οι γηπεδούχοι πήγαν πιο βαθιά στο επιθετικό τους Playbook εκτελώντας κάθε κατάσταση με αρκετή επιτυχία. 1-4 High Stack Set, Pin Down καταστάσεις (double pin/single pin με επιλογή για τον Σπανούλη, curling για τον Λοτζέσκι) και κυρίως τη γνωστή τους Diamond επίθεση για τον αρχηγό. Τσεκάρετε την..

Συνολικά ο Ολυμπιακός έπιασε το απόλυτο αποδίδοντας εξαιρετικό μπάσκετ απέναντι σε έναν ισχυρό ποιοτικά και δυνατό αθλητικά (έχει σημασία για τον τρόπο που έτρεξαν οι ερυθρόλευκοι το γήπεδο) αντίπαλο. Το ματς της Λευκάδας βέβαια κόπιασε τον ενθουσιασμό κάτι που μπορεί να καταλήξει σε ευλογία αυτή τη περίοδο όπως και τα δύο σπουδαία σουτ του Γκριν για το ψυχολογικό status του παίχτη στο άμεσο μέλλον. Θα είναι σημαντικό να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός καλό πρόσωπο και μακριά από το κάστρο του Φαλήρου γιατί η διαφορά στη ποιότητα των εμφανίσεων του στο ξεκίνημα είναι αισθητή. Το παιχνίδι με τη Λαμποράλ, που ακολουθεί την αναμέτρηση με το φορμαρισμένο Μιλάνο, θα είναι ένα πολύ καλό κριτήριο..

Εποχή Pasqual..

Παναθηναϊκός λοιπόν.. Έχει χυθεί πολύ μελάνι τις τελευταίες ημέρες, δικαιολογημένα μιας και οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και η ομάδα εν μια νυκτί θα αναγκαστεί να αλλάξει αγωνιστική φιλοσοφία και ουσιαστικά να σπριντάρει για να καλύψει το χαμένος έδαφος από τη στιγμή που μια αλλαγή προπονητή (εκτός από τα θετικά που πάντα μπορεί να φέρει) σε πηγαίνει πίσω χρονικά.

Οι πράσινοι έπαιξαν ένα συνολικά καλό παιχνίδι στη Μόσχα απέναντι στη πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ χάνοντας τους δύο βαθμούς στις λεπτομέρειες. Αυτό που ξεχωρίζω είναι η διάρκεια σε επίπεδο θέλησης (λογικό μετά το ναυάγιο στο ντέρμπι) και η αμυντική ένταση που παρουσίασε η ομάδα του κόουτς Βόβορα σε μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού. “Μοιραίος” παίχτης ο Παππάς (το μόνο που μπορείς ίσως να προσάψεις στο staff ήταν η επιμονή του στον Έλληνα γκαρντ στο τέλος όταν και είχε πιστοποιηθεί η κακή του βραδιά) όπου έκανε 2-3 σημαντικά λάθη σε επίπεδο αποφάσεων τα οποία κόστισαν πραγματικά όμως άσχημες μέρες έχουν όλοι και ο κόσμος πρέπει να μάθει να ζει με αυτό. Απλά αυτή τη στιγμή είναι έντονη η επιθυμία ώστε ο συγκεκριμένος παίχτης να βγει μπροστά σε επίπεδο ηγεσίας για αυτό και οι ανάλογες αντιδράσεις (με τις μνήμες του computerized παιχνιδιού σε ανάλογες καταστάσεις του προηγούμενου ηγέτη της ομάδας..) παρορμητισμού από μερίδα οπαδών μετά την ήττα σε ένα τόσο κλειστό ματς. Ο Παναθηναϊκός ήταν τακτικά αρκετά καλός (μπράβο στο τεχνικό team), δουλεύοντας πολύ αμυντικά πάνω στη κυκλοφορία της μπάλας των Ρώσων και στους δεσμούς τους οποίους αναπτύσσουν οι guards του Ιτούδη με τη κίνηση των συμπαιχτών τους μακριά από τη μπάλα. Είδαμε τον Μποχωρίδη σε ρόλο back up-PG , θέληση την οποία είχε εκφράσει η σελίδα πριν μερικές ημέρες, τον Ρίβερς επιτέλους θετικό και τον Νίκολς να κάνει ένα πολύ καλό, ολοκληρωμένο παιχνίδι και στις δύο πλευρές του παρκέ (τελικά αξίζει λίγη αγάπη..). Συνολικά εάν η τριάδα των Ελλήνων leaders, Καλάθη (ακούμπησε το triple double αλλά έκανε κομβικά λάθη)- Παππά-Μπουρούση ήταν λίγο καλύτερη οι πράσινοι θα μπορούσαν να είχαν φύγει με το διπλό από μια έδρα που δε θα είναι εύκολο να αλώσει κάποιος στο μέλλον. Το ζήτημα που καίει βέβαια αυτή τη στιγμή τον κόσμο του Παναθηναϊκού δεν είναι η ήττα στη Μόσχα αλλά η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του τριφυλλιού από τον κόουτς Τσάβι Πασκουάλ και εάν ο Καταλανός μπορεί να είναι ο ηγέτης της νέας εποχής που απεγνωσμένα ζητούν. Για αυτές τις ώρες είναι εδώ το Hoopfellas όμως..

Σταυροδρόμι μπασκετικών πολιτισμών..

Για τον 44χρονο τεχνικό έχουμε μιλήσει αρκετές εδώ στο Hoopfellas. Έχω πολλές φέρει στο πίσω μέρος του μυαλού μου νομίζω και αρκετοί από εσάς) τη πιθανότητα να τον δω να εργάζεται σε μια ελληνική ομάδα, κάτι που έχουμε συζητήσει κατά καιρούς στη σελίδα. Η διαφορετικότητα που πρεσβεύει η προπονητική του φιλοσοφία σε σχέση με τα στερεότυπα της ισπανικής σχολής αυτόματα μου είχε δημιουργήσει αυτόν τον συνειρμό. Αυτό το “πιο σετ/πιο defensive minded” προφίλ που χαρακτήριζε τη κατεύθυνση που είχε ο ίδιος διαχρονικά δώσει στο οικοδόμημα της Μπαρτσελόνα ήταν πειρασμός..

Για το Playbook του Καταλανού θα μπορούσα να γράψω βιβλίο. Νομίζω μάλιστα ότι αυτός θα το κάνει κάποια στιγμή.. Βασικό σημείο της επιθετικής φιλοσοφίας του είναι να χτίζει πάνω στις δεξιότητες των παιχτών του και μέσα από αυτές να δίνει πρόσωπο και ταυτότητα στη κατεύθυνση που δίνει στο παιχνίδι της ομάδας του. Για παράδειγμα στο ξεκίνημα του στη Βαρκελώνη ανέπτυξε σταδιακά μια Motion επίθεση αυξάνοντας τις παραγωγικές δυνατότητες του συνόλου μέσα από το ίδιο το σύστημα. Στον καιρό του Ρίκι Ρούμπιο επένδυσε πάνω σε Horns multi-cutting επίθεση και εισήγαγε τη δική του 1-3-1 με εξειδικευμένο spacing και ταχύτητα στο μισό γήπεδο. Δούλεψε πολύ με σπουδαίους τεχνικά ψηλούς αναδεικνύοντας την ικανότητα τους να πασάρουν (το short roll ως δημιουργική αφετηρία στην επίθεση της Μπάρτσα ξεκίνησε από τον Λόρμπεκ και έγινε σήμα-κατατεθέν στα χρόνια του Τόμιτς), να ποστάρουν ή να κινηθούν με πρόσωπο σε μικρό χώρο. Δημιούργησε το ιδανικό πλαίσιο δράσης για σουτέρ όπως ο Ναβάρο ο οποίος πίνει νερό στο όνομα του Πασκουάλ. Plays του ταξίδεψαν μέσα στον χρόνο γαλουχίζοντας διαφορετικά σύνολα της Μπαρτσελόνα κάθε φορά. Ποιος (σε εσάς μιλάω προπονητές-αναγνώστες..) δε θυμάται τις καταστάσεις Horns οι οποίες έστρωναν το χαλί στους αριστερόχειρες Small forwards που παραδοσιακά διατηρούσε στο ρόστερ του (Μάικλ, Έιντσον, Ινγκλς, Παπανικολάου)..

Οι άνθρωποι της βιομηχανίας του αθλήματος θα σας πούν ότι η Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών έχει τη πιο fluid επίθεση μισού γηπέδου στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ίσως η ΄τωρινή ΤΣΣΚΑ το αλλάξει αυτό.. Ο Πασκουάλ έχει κερδίσει τον σεβασμό και ένα δικό του, ξεχωριστό κοινό το οποίο τον τοποθετεί μεταξύ των 5-6 πιο ποιοτικών κόουτς στην Ευρώπη. Η ικανότητα του να δημιουργεί επιθέσεις με ταυτόχρονη δράση σε δυνατή και αδύνατη πλευρά (ουσιαστικά σε ένα μεγάλο μέρος των plays του διαχρονικά οι ομάδες του δουλεύουν πιο σκληρά μακριά από τη μπάλα πετώντας “δολώματα” στη strong side) γεννάει ευκαιρίες για όλους τους παίχτες του μέσα από τη συμμετοχή στο σύστημα. Ροή.. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η επίθεση της Μπαρτσελόνα προσέγγιζε έναν όλο και πιο Read & React χαρακτήρα που της έδινε ένα πολυμορφικό πρόσωπο. Τότε οι Καταλανοί ήταν πιο επικίνδυνοι.. Τα ποσοστά της “Μπάρτσα” στα σουτ δύο πόντων φανερώνουν μια πολύ efficient επίθεση.

Tactician

Παρ’όλα αυτά ο Τσάβι Πασκουάλ των 12 συνολικά τίτλων (1 Ευρωλίγκα) και της αξιοθαύμαστης χρυσής σταθερότητας που έβαζε τη Μπαρτσελόνα κάθε χρόνο στις ράγες μέχρι τους “8”, αξιολογεί (σωστά) τον εαυτό του ως Defensive minded προπονητή. Και είναι όντως καλός στο αμυντικό κομμάτι. Tactician.. Στον Πασκουάλ εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι έχει πνευματικά αντανακλαστικά. Μπορεί να φέρει μια καινούργια ιδέα στο τραπέζι όταν το παιχνίδι έχει στραβώσει. Όχι πάντα επιτυχημένα, όμως δε φοβάται να ρισκάρει. Τον έχω δει να προσπαθήσει να γυρίσει παιχνίδια με old school προπονητικές μεθόδους. Όταν γνωρίζεις κάτι καλά δε φοβάσαι να πατεντάρεις. Το έχω δει να το κάνει και στις δύο πλευρές του παρκέ. .

Έχει μια δική του φιλοσοφία για το αμυντικό κομμάτι. Μια από τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα χτίσει την άμυνα του στο ΟΑΚΑ συνδέεται με την ελαχιστοποίηση των προσωπικών φάουλ. Θα δουλέψει ώστε οι παίχτες του να συναντούν το χρονικό σημείο της επαφής αμυνόμενοι, με τα χέρια ψηλά. Τον εκνευρίζουν όσο τίποτα τα “χαζά” και άνευ λόγου φάουλ. Η Μπαρτσελόνα στα χρόνια του ήταν σταθερά μέσα στις ομάδες με τα λιγότερα κατά τους φάουλ. Τη διετία 2011-13 έπιασε κορυφή με μ.ο. 18.65 ανά παιχνίδι.. Καταλαβαίνετε ότι η φιλοσοφία του δε συνάδει με το αμυντικό aggressiveness που εκφράζει η δική μας σχολή. Πρεσβεύει μεν την έξυπνη άμυνα αλλά με λιγότερο physical προφίλ. Δίνει έμφαση στο να βρίσκονται οι παίχτες εγκαίρως εκεί, στη “θέση” και να είναι ικανοί να προβλέψουν. Η δική του Μπαρτσελόνα στηρίχτηκε πολύ στο μήκος της επίσης φροντίζοντας να “μικραίνει” τον διαθέσιμο χώρο του γηπέδου για την επίθεση του αντιπάλου ενώ αυτή ακριβώς η πνευματική προσέγγιση ήταν ένα από τα στοιχεία επιτυχίας της στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ. “Χτίζω την άμυνα μου από τη δεύτερη ομάδα της preseason” έλεγε χαρακτηριστικά. Ξεκινάει από καταστάσεις ένας-ένας (ετοιμαστείτε για πολύ τρέξιμο με τα χέρια πίσω) και κλιμακωτά πάει στο τρείς εναντίον τριών και το πέντε εναντίον πέντε. Έξυπνη άμυνα. Η προίκα που του άφησε ο παλιός προϊστάμενος του Ντούσκο Ιβάνοβιτς άλλωστε (όπως έχει σημειώσει η σελίδα πολλάκις για τον Μαυροβούνιο σε παλαιότερες αναρτήσεις) είναι οι συνεργασίες μεταξύ των ψηλών και η ικανότητα να δομήσει μια καλή ομαδική άμυνα χωρίς να έχει σπουδαίους αμυντικούς σε προσωπικό επίπεδο. Εκείνη την εποχή στο Παλάου Μπλαουγκράνα αγωνίζονταν οι Ούκιτς, Λάκοβιτς, Μπαζίλε, Ναβάρο..

Ο δεκάλογος του Τσάβι

-Το ένας εναντίον ενός είναι η μητέρα των πάντων στην επίθεση. Χωρίς τη δεξιότητα αυτή τίποτα στη πραγματικότητα δε μπορεί να δουλέψει σωστά. Χτίζω πάντα την επίθεση μου πάνω στις δεξιότητες των παιχτών μου.

-Σπρώξε το μυαλό σου στα όρια. Όχι το σώμα. Το μυαλό δεν έχει όρια..

-Στο αμυντικό κομμάτι φαίνεται πραγματικά ο καλός προπονητής. Προσωπικά προσπαθώ να κρύψω όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά τις αδυναμίες μας στα μετόπισθεν και να προβάλλω αμυντικά σχήματα τα οποία θα δημιουργήσουν ένα βολικό περιβάλλον στους παίχτες μου.

-Η άμυνα ενώνει το σύνολο και χτίζει το αίσθημα της ομαδικότητας.

-Όλα είναι θέμα πνευματικής προπόνησης. Παλιά όταν δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα καθένας μας απομνημόνευε 30 νούμερα. Με το κινητό πλέον δε θυμόμαστε πάνω από 10.. Έτσι και με το δικό μου Playbook. Όσο προχωράει η σεζόν οι παίχτες απομνημονεύουν στην εντέλεια πάνω από 60 καταστάσεις..

-Βάζω κανόνες στη προπόνηση. Για παράδειγμα οι παίχτες πρέπει να χειροκροτούν όταν είναι ευχαριστημένοι με τα δρώμενα στο παρκέ, να τρέχουν προς τον πεσμένο συμπαίχτη κλπ. Όλοι οι κανόνες είναι σχεδιασμένοι για να ενθαρρύνουν την ομαδική δουλειά και την ενότητα της ομάδας.

-Μετά από κάθε ντρίμπλα διείσδυσης ο παίχτης πρέπει να αποφασίζει (σουτ ή πάσα). Γενικά δε θέλω ποτέ δύο επιτυχημένες ντρίμπλες διείσδυσης..

-Ποτέ δε παρουσιάζουμε μια δράση στο παρκέ εφόσον δε την έχουμε προετοιμάσει πολύ καλά στη προπόνηση. Πρέπει οι παίχτες να είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να την εκτελέσουν. Πρέπει επίσης να καταλαβαίνουν τη διαφορά του σωστού με το λάθος. Και πάνω από όλα τη διαφορά του καλού με το άψογο..

-Ο προπονητής πρέπει να επικοινωνεί με τους αθλητές αλλά να μη μιλάει περισσότερο από όσο πρέπει.

-Πάντα, μα πάντα, πρέπει να έχεις εναλλακτικό πλάνο μέσα στο παιχνίδι.

Στον Παναθηναϊκό

Η διαφορετικότητα της οπτικής για το άθλημα που έχει ο κόουτς Πασκουάλ θα συναντήσει την ελληνική μπασκετική κουλτούρα και αυτό το adapt είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για τη μακροημέρευση και επιτυχημένη παραμονή του Καταλανού στη χώρα μας. Κοινά στοιχεία υπάρχουν σε επίπεδο αγωνιστικής φιλοσοφίας. Είναι όμως απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί αυτή η διαφορετικότητα του Πασκουάλ ως πλεονέκτημα. Η τεχνογνωσία του να κατασκευάσει μια fluid, ταχύτατη επίθεση μισού γηπέδου είναι ένας σπόρος που δεν έχει πέσει στο χώμα της χώρας μας. Τι μπορεί να προκύψει από αυτήν την ένωση..; Οι πρώτοι μήνες θα είναι δύσκολοι, με αρκετά σκαμπανεβάσματα. Όμως η συνεργασία του Καταλανού με τον Παναθηναϊκό δεν αποσκοπεί (ελπίζω..) στη φετινή μονάχα σεζόν αλλά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Το έργο του δεν είναι εύκολο. Στην Αθήνα θα βρει παίχτες-ευκαιρίες αλλά και ένα ρόστερ το οποίο συνολικά στελεχώθηκε για να παίξει ένα διαφορετικό μπάσκετ (επιθετική άμυνα, transition επίθεση). Θα χρειαστεί πάντως, ακολουθώντας τον “χρυσό κανόνα” του να ξεχωρίσει τα καλά στοιχεία των αθλητών του τα οποία θέλει να φέρει “μαζί” για να δημιουργήσει το καινούργιο πρόσωπο της ομάδας. Για παράδειγμα ο Πασκουάλ μπορεί να αποτελέσει “άγγελο” για το παιχνίδι του Νικ Καλάθη. Έχει δουλέψει με τέτοιους γκαρντ και ξέρει να δημιουργήσει ένα βολικό για αυτούς περιβάλλον. Ο Μπουρούσης επίσης.. Ο Χαραλαμπόπουλος είναι ένας παίχτης του οποίου το παιχνίδι ο Πασκουάλ μπορεί να αναπτύξει (παιδί που ξέρει να παίζει με τη μπάλα στα χέρια, έχει κίνηση μακριά από τη μπάλα, στοιχεία που κοντεύει να ξεχάσει..). Ο Φελντέιν έχει χαρακτηριστικά που του αρέσουν και δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα αποτελέσει τη πρώτη “αλλαγή”. Ο Πασκουάλ θα χτίσει σε αυτό που θα βρει όμως ιδανικά θέλει παίχτες που ξέρουν να πασάρουν και να σουτάρουν σωστά. Αν δε μπορεί να τους έχει τότε πιθανόν θα αναγκαστεί να αλλάξει αγωνιστική κατεύθυνση και να δουλέψει πάνω σε κάτι το οποίο δεν έχει “περπατήσει”. Σαφέστατα σαν προπονητής έχει τις δικές του αδυναμίες. Η πνευματική προετοιμασία των ομάδων του πριν τα μεγάλα ματς δεν ήταν ποτέ το φόρτε του (αν μη τι άλλο σημαντικό). Είναι προπονητής που προσαρμόζεται (σε αντίθεση με τον μέντορα του) ανάλογα με τον αντίπαλο και αυτό θα είναι το μεγαλύτερο του όπλο στην Ελλάδα όμως πολλές φορές έχει κατηγορηθεί για εμμονές. Κατ’επανάληψη μπορεί να επιμείνει σε παίχτη ο οποίος είναι φανερά σε εκείνη τη βραδιά όπου φανερά έχει “κλειδώσει” και δε μπορεί να σε βοηθήσει. Έχει συγκεκριμένη φιλοσοφία για την ανάπτυξη νέων παιχτών. Περισσότερη υπομονή εδώ. Θυμηθείτε..

http://hoopfellas.blogspot.gr/2015/01/masia.html

Κυρίως όμως, δεν είναι τεσταρισμένος μακριά από το ασφαλές περιβάλλον της Μπαρτσελόνα. Σπουδαίοι κόουτς κατάφεραν να δείχνουν λιγότερο.. σπουδαίοι μακριά από το οικογενειακό πλαίσιο της χώρας τους. Παρόλα αυτά δε χρειάζεται καχυποψία από τη πλευρά των οπαδών του Παναθηναϊκού αλλά θετική αύρα και διάθεση για υποστήριξη. Θα το χρειαστεί αυτό ο Πασκουάλ στο ΟΑΚΑ. Οι “πράσινοι” υπέγραψαν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ευρωπαϊκής προπονητικής σκηνής ο οποίος, σε αντίθεση με ότι γράφεται, έχει πολλά να αποδείξει. Πρωτίστως στον ίδιο του τον εαυτό. Δε θα είναι εύκολη η ανεύρεση χημείας μεταξύ αυτού και του νέου του club. Προσωπικά έχω τη διαίσθηση ότι μέχρι να πιάσει συγκεκριμένα αμυντικά standards, ο Παναθηναϊκός θα είναι “ασανσέρ”. Όμως, ιδιαίτερα στο επιθετικό κομμάτι, θα δούμε ωραία πράγματα σχετικά γρήγορα. Η ομάδα έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά τον τελευταίο καιρό αναφορικά με το θέμα του τεχνικού ηγέτη. Πρέπει πλέον ο οργανισμός να είναι έτοιμος να αγκαλιάσει έναν εγνωσμένης αξίας προπονητή. Η ιστορία θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Άσχετα με το πως θα κυλήσουν τα πράγματα στη συνεργασία αυτή, η “κέντα” του συγκεκριμένου προπονητή με το ελληνικό μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό θα αποτελέσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ψοφάω..

Υ.Γ: Κλασσική νίκη Μαρκόπουλου στο Αλεξάνδρειο στο χθεσινό ντέρμπι του Βορρά. Δια χειρίστηκε την ορμή του αντιπάλου, επέβαλλε τον ρυθμό του και από ένα σημείο και μετά παγίδευσε πνευματικά τη σαφώς πιο ποιοτική ομάδα του Άρη μεταδίδοντας της την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα παιχνίδι καρμικά στημένο υπέρ του Δικεφάλου. Από τον Άρη λείπει πολύ αυτή τη στιγμή ένας Dynamic Slasher τύπου Μακνίλ ο οποίος θα κάνει την επίθεση της ομάδας πιο λειτουργική (γιατί τώρα δεν είναι καθόλου) και λιγότερο προβλέψιμη, βοηθώντας τη να παράγει καλά σουτ. Ούτε ο Τζένκινς ούτε ο Μαρμπλ είναι κακοί σουτέρ (προς Θεού..). Απλά η ομάδα δε παράγει καλά, σωστά σουτ με αποτέλεσμα να είναι υπέρ του δέοντος “περιφερειακή” και τα ποσοστά της (ειδικά μετά την αλλαγή του Σανικίτζε με τον Ντραγκίσεβιτς) έχουν πέσει στο πάτωμα. Ο Πρίφτης υπολόγιζε πολύ στην ικανότητα του Κάμινγκς (μακράν ο πιο σταθερός παίχτης του Άρη από την αρχή της προετοιμασίας) να πατήσει ζωγραφιστό όμως ο γκαρντ του Τεμπλ δημιουργεί ρήγμα μέσα από τη ταχύτητα και λόγω σωματοδομής δεν είναι ανθεκτικός σκαρφαλώνοντας για το finishing. Mε Τζένκινς-Μαρμπλ-Ντραγκίσεβιτς έχεις “φορτώσει” πολύ περιφερειακή εκτέλεση στις ενδιάμεσες θέσεις. Χρειάζεται είτε αλλαγή πλαισίου επίθεσης είτε αλλαγή προσώπων..

Υ.Γ: Οι Spurs επιλέγουν τον κανονιέρη των Spartans Bryn Forbes και τον Nicolas Laprovittola (ότι θα έδινε και παίχτη κατευθείαν στο ΝΒΑ η καλοκαιρινή λίστα του Hoopfellas δε το περίμενα) για το τελικό ρόστερ κόβοντας τον PG Ryan Arcidiacono.. Αντίθετα ο Bobby Brown έχει μεγάλη τύχη να βρει λεπτά στο ρόστερ των Ρόκετς..