Saints & Sinners

Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε πλήρως στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν απέναντι σε έναν απογοητευτικό Παναθηναϊκό, στον οποίον ακολούθησαν ραγδαίες εξελίξεις με τον Αργύρη Πεδουλάκη να αποτελεί παρελθόν.. Το Hoopfellas γράφει για τους “Αγίους και τους Αμαρτωλούς” της βραδιάς του Φαλήρου, την απόφαση της διοίκησης των πρασίνων, τους “δελφίνους” για τη θέση που άδειασε και την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει ο Παναθηναϊκός στην αναζήτηση καινούργιου προπονητή..

Η μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού, ο αγνώριστος Παναθηναϊκός και το ξαφνικό τέλος του Αργύρη Πεδουλάκη από τον πάγκου του τριφυλλιού το οποίο βάζει αυτόματα την ομάδα σε διαδικασία αναζήτησης διαδόχου. Τα σαράντα λεπτά του Φαλήρου γέννησαν “Αγίους και Αμαρτωλούς”, έστω και για μερικές ώρες. . Πάμε να τους δούμε σχολιάζοντας στοχευμένα σημεία του ματς, πριν περάσουμε στο καυτό θέμα του προπονητή για τον Παναθηναϊκό..

Άγιοι & Αμαρτωλοί..

-Ο τρόπος που έτρεξε ο Ολυμπιακός το γήπεδο. Είναι ο ορισμός αυτού που λέμε εδώ στη σελίδα έτρεξε “μαζί” σαν ενιαία μονάδα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το νούμερο και το ποσοστό των επιτυχημένων fast breaks λέει πολλά όμως η εικόνα λέει περισσότερα. Είτε μετά από λάθος του αντιπάλου, είτε με γρήγορη εισαγωγή μπάλας στο παρκέ μετά από αμυντικό ριμπάουντ οι γηπεδούχοι έβγαιναν σαν άλογα κούρσας μπροστά κερδίζοντας στο τελευταίο τέταρτο του γηπέδου αριθμητικό πλεονέκτημα (ένας λόγος για τον αριθμό των επιθετικών ριμπάουντ). Λοτζέσκι, Μπερτς, Γκριν, Πρίντεζης.. Saint.

-Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στη θέση “1” και η παντελής έλλειψη playmaking, χαρακτηριστικού που είναι απαραίτητο για να δώσει ζωή σε μια στατική επίθεση η οποία δε δημιουργεί μόνη της ευκαιρίες στους εμπλεκόμενους αλλά πρέπει αυτοί να τις βρουν και να τις δημιουργήσουν (όχι απαραίτητα κακό όταν διαθέτεις πραγματικά καλούς playmakers στους οποίους ναι, θα επιτρέψεις ένα μίνι-ball domination, κατάσταση που θα βοηθήσει πιθανόν την επίθεση σου). Το δεύτερο φάουλ του Καλάθη άλλαξε τα πάντα στο πεδίο μάχης. Προσέξτε πως συμπεριφέρεται ο Παναθηναϊκός σαν σύνολο, από τη στιγμή που αποχωρεί ο (κακός στο Φάληρο) διεθνής PG από το παρκέ.. Τελικά, πόσο πολύ (και με απόλυτη ειλικρίνεια σας λέω ότι δεν έχει αυτό να κάνει με το προχθεσινό ναυάγιο στο ντέρμπι) χρειαζόταν αυτή η ομάδα έναν ακόμα Floor General με ποιότητα όπως π.χ. o Granger για τον οποίον μιλήσαμε το καλοκαίρι, o oποίος θα διασφάλιζε την ύπαρξη ηρεμίας στην επίθεση σου για 40 λεπτά στο παρκέ (ο συγκεκριμένος μάλιστα χωρίς να χάνεις οτιδήποτε στα μετόπισθεν) .. Sinner.

-O Ντάνιελ Χάκετ. Μόλις ένα έτος μετά τη μετακίνηση του στον Ολυμπιακό, χωρίς φανταχτερά νούμερα και εμφανίσεις που συγκεντρώνουν φώτα και τίτλους άρθρων στις εφημερίδες, ο Ιταλός (που υπηρετεί άψογα το Big Guards/Mobile Bigs μοντέλο που ακολουθεί ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια) έχει κάνει enter στο κλειστό club των παιχτών των μεγάλων ματς. Έχει την ιδιοσυγκρασία και το πολεμικό mentality ενώ σε αυτό το σύνολο (δίπλα στον Σπανούλη και τον Πρίντεζη και όχι στον Μπαρνιάνι και τον Μπελινέλι) μοιάζει πιο δυνατός και πειθαρχημένος πνευματικά κάτι που φαίνεται στον τρόπο που αμύνεται (ειδικά στη πίσω γραμμή όπου είναι απροσπέλαστος), μοιράζει τα διαθέσιμα φάουλ του και τις διεισδύσεις που ενεργοποιεί στιγμιαία απέναντι στην άμυνα. O Xάκετ έχει ξεκάθαρα τον ψυχολογικό μανδύα για να αποτελέσει “παράγοντα” σε αυτές τις αναμετρήσεις αλλάζοντας τον ρυθμό από τον πάγκο με την ενέργεια, το συγκροτημένο πνεύμα και τα intangibles. Πάνω απ’όλα όμως (σημαντικό για ξένο παίχτη) έχει το προφίλ του αθλητή που δεν είναι εύκολο να μπεις στο μυαλό του.. Saint.

-Oι επιλογές του Αργύρη Πεδουλάκη σε επίπεδο roster και rotation. Eντάξει νομίζω ότι εάν είχε την ευκαιρία ο Αργύρης Πεδουλάκης να παίξει πάλι αυτό το παιχνίδι η πρώτη του παρέμβαση θα ήταν η αλλαγή του Ρίβερς με τον Νίκολς στο ρόστερ των πρασίνων. Πιστεύω ότι επέμεινε στον Ρίβερς σκεπτόμενος τον Λοτζέσκι (δε το παίζω έξυπνος, προσωπικά μπορεί να έκανα το ίδιος λάθος αν και μετά την ενεργοποίηση Φελντέιν σας είχα γράψει ότι ο κόουτς πρέπει να εξετάσει και την αλλαγή Ρίβερς/Νίκολς πλέον) Ο Χαραλαμπόπουλος υστέρησε σε footwork και ταχύτητα αντιδράσεων (ήταν πάντα μισό χρόνο πίσω από τη τελική προσπάθεια) ενώ συνολικά έχασε σε επίπεδο positioting με το αμυντικό του performance να “γράφει” και στο επιθετικό του κομμάτι όπου αδυνατούσε να τελειώσει φάσεις υπό πλεονεκτικό καθεστώς. Ο Νίκολς πλέον είναι must και η απόδοση του θα αποτελέσει κομβικό παράγοντας για την εξέλιξη της φετινής κόντρας των δύο αιωνίων..

-Όσον αφορά το rotation, θα ξεκινήσω με μια πρόταση που ανέφερα λίγο πιο πάνω για τον Καλάθη. “Προσέξτε πως συμπεριφέρεται ο Παναθηναϊκός σαν σύνολο από τη στιγμή που αποχωρεί ο (κακός στο Φάληρο) διεθνής PG από το παρκέ.. “. Με τον Παππά ως PG και βασικό δημιουργό/υπεύθυνο να τρέξει το playbook των πρασίνων, η επίθεση τους αλλάζει “δέρμα” κόβοντας δεσμούς μεταξύ των πέντε στο παρκέ. Η σελίδα έχει τοποθετηθεί περί αυτού.. Η φύση του Παππά (κοιτάζει ενστικτωδώς πρώτα το καλάθι) είναι τέτοια ώστε να μη μπορεί να αναμείξει τους συμπαίχτες του σε μια επίθεση και να τους βάλει ο ίδιος στα καλά τους σημεία για να εκτελέσουν. Αυτό (ο Παππάς ως PG) μπορεί να λειτουργήσει σε ειδικές φάσεις στις οποίες χρειάζεσαι προσωπική φάση, πιθανόν στη τελική ευθεία παιχνιδιών τα οποία έχουν κυλήσει με συγκεκριμένο τρόπο και κρίνονται στο ένας με έναν. Όχι όμως σε ένα τέτοιο ματς όπου ουσιαστικά από το ξεκίνημα σου χρειάζεσαι να αποκτήσεις ροή και να βάλεις μέσα στο παιχνίδι όσους περισσότερους αθλητές μπορείς. Ίσως εδώ ο Αργύρης Πεδουλάκης να έπρεπε να ρισκάρει με τον Μποχωρίδη ο οποίος όμως υστερεί στο ballhandling (δε μπορεί να διεκδικήσει χρόνο όσο κουβαλάει αυτή τη πληγή) κάτι που κλονίζει την εμπιστοσύνη του κόουτς. Ίσως να πρέπει να σκεφτεί τη λύση Φελντέιν, ο οποίος στη Καντού έπαικε αρκετά στο “1” έχοντας σε πολλά σχήματα στο “2” τον Ντάριους Όντομ-Τζόνσον. Η παρουσία του Παππά και η φανερή προσπάθεια του να γαλουχήσει το aggressiveness του ενώ ουσιαστικά δεν έχει προπονήσει πρώτα από όλα το μυαλό του για αυτό, προσδίδει νευρικότητα στους υπόλοιπους και συνολικά σε όλη τη πράσινη επίθεση. Sinners..

-Tο Midrange game του Έρικ Γκριν. Ναι, αυτό που λέγαμε τη Κυριακή μετά τη κακή σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο βραδιά στη Μαδρίτη (τι σύμπτωση..) πως πρέπει ο κόουτς Σφαιρόπουλος να εντάξει στην ερυθρόλευκη επίθεση. Ο Αμερικανός συνδέθηκε νωρίς με το καλάθι και έμεινε σε αυτό το mode σε ολόκληρο το ματς. Τον βοήθησε και η άμυνα των πρασίνων. Ο τρόπος που τον έπαιζε ο Μπουρούσης (κατεβασμένα χέρια, κολλημένα στο κορμί) flat άμυνα απέναντι σε ένα τέτοιο εκτελεστή του άνοιξε ουσιαστικά τη πόρτα. Συνολικά ήταν ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίον ο Ολυμπιακός χτύπησε από τον άξονα (1-3-1 Ηigh Cross Screen, 2-3 High Screen Set, close outs) δείγμα της αμυντικής ανισορροπίας των πρασίνων η οποία εξασφάλισε πολλές δεύτερες επιθέσεις στους γηπεδούχους. Saint.

-Και.. Ο Πρίντεζης επέστρεψε σε Best EL Power Forward mode. Ο συγκεκριμένος παίχτης διακρίνεται από σπουδαία μαχητικότητα και τρομερή συνέπεια αναφορικά με τη σταθερότητα του στα ντέρμπι των “αιωνίων”. Σιγά σιγά πρέπει να λάβει τη θέση που του αναλογεί ιστορικά σε αυτές τις μάχες. Και αυτή πιστέψτε με είναι ήδη αρκετά υψηλή. Saint και μάλιστα St. George..

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις..

Ο Αργύρης Πεδουλάκης αποχωρεί και πάλι από το ΟΑΚΑ χωρίς να έχει την ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο του. Αυτή τη φορά μάλιστα, δε κατάφερε καν να το αρχίσει. Η γνώμη μου για ανάλογες, εν θερμώ αποφάσεις είναι γνωστή. Ουσιαστικά το ίδιο το front office του Παναθηναϊκού ακυρώνει τον εαυτό του και τη βαρυσήμαντη για το μέλλον της ομάδας απόφαση που πήρε το καλοκαίρι, συνεχίζοντας με τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Η εικόνα των πρασίνων ήταν πολύ κακή τη Δευτέρα το βράδυ . Πολύ κακή.. Δεν αναφέρομαι τόσο στο πλάνο αλλά στην εφαρμογή του και τις αντιδράσεις παιχτών και πάγκου απέναντι σε μια κατάσταση που στράβωσε νωρίς. Ο Παναθηναϊκός έχει βιώσει ανάλογες εμπειρίες στο παρελθόν (του στυλ μένω νωρίς πίσω στο σκορ στο ΣΕΦ) όμως η παρουσία του Διαμαντίδη ήταν καταλυτική. Εξασφάλιζε την επιστροφή, τη μαχητικότητα, την υπερηφάνεια που έχει χτίσει αυτή η ομάδα τόσα χρόνια οπουδήποτε, απέναντι σε οποιονδήποτε, ακόμα και στην πιο άσχημη βραδιά. Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο ο ρόλος του ηγέτη έχει μετατοπιστεί στον πάγκο. Όχι στον Καλάθη, ούτε στον Παππά. Στον πάγκο. Εκεί πρέπει να βρίσκεται το πιο δυνατό μυαλό, το πιο μαχητικό πνεύμα της πράσινης αποστολής. Εκεί βρισκόταν όσο ο οργανισμός δημιουργούσε έναν νέο ηγέτη στο πρόσωπο του Διαμαντίδη.

Η διοίκηση έκρινε ότι ο Έλληνας κόουτς πρέπει να αποχωρήσει μετά από μια πολύ μέτρια πρεμιέρα απέναντι στη Ζαλγκίρις και τη κατηφόρα του Φαλήρου (δύο ματς χωρίς αμυντικό ριμπάουντ με συνέπεια την ήττα σε επίπεδο ρυθμού και στις δύο περιπτώσεις) . Σαφέστατα μια απόφαση η οποία δείχνει ότι το ίδιο το front office δε πίστευε απόλυτα στην απόφαση που πήρε το καλοκαίρι. Εάν θέλετε τη γνώμη μου αναφορικά με την ιδιοσυγκρασία της ίδιας της απόφασης, αναγκάστηκε να τον διατηρήσει στις τάξεις γιατί ο κόουτς Πεδουλάκης είχε ένα background που διασφάλιζε κάποια πράγματα μετά από μακρά περίοδο όπου ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρήθηκε από ξένους προπονητές και κυρίως κουβαλούσε μαζί του τις αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας στις μάχες εντός συνόρων. Αυτό το τελευταίο έπαιξε μεγάλο ρόλο το καλοκαίρι μετά από μια τέτοια σειρά τελικών. Όταν λοιπόν μένεις με βασικό κριτήριο τις πιθανότητες επιτυχίας σου σε face to face αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό (περνώντας σε δεύτερη μοίρα την ικανότητα σου ή όχι να παρουσιάσεις κάτι καινούργιο, την αύρα που θα φέρεις στο σύλλογο, τη προσαρμοστικότητα σου στις καινούργιες επιταγές του αθλήματος και κυρίως το εύρος της πιθανότητας να χτίσεις ένα overachieving σύνολο και τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας από την αρχή) μια τέτοια ήττα “μυρίζει πολύ άσχημα” στους προϊσταμένους σου. Εν κατακλείδι θα σας πω αυτό που σκέφτομαι χωρίς περιστροφές. Η απόφαση της διοίκησης του Παναθηναϊκού να διατηρήσει στο τιμόνι τον Αργύρη Πεδουλάκη δεν ήταν λάθος αξιολογώντας την σε αγωνιστικούς όρους. Το λάθος ήταν ότι ανανέωσε την εμπιστοσύνη της σε έναν προπονητή ο οποίος ουσιαστικά δεν ήταν η επιλογή της για τη νέα σεζόν αλλά βγήκε στον αφρό συνεπικουρούμενος από τις καταστάσεις που είχαν συσσωρευθεί γύρω από το αγωνιστικό τμήμα τον τελευταίο καιρό. Η συνέχιση της συνεργασίας με τον Αργύρη Πεδουλάκη δεν ήταν ακριβώς κίνηση ταιριαστή στα χνώτα του Δημήτρης Γιαννακόπουλου ο οποίος μας έχει συνηθίσει σε διαφορετικού τύπου επιλογές. Η λέξη “αναγκάστηκε” που χρησιμοποίησα νομίζω τα λέει όλα, χωρίς φυσικά να μετατοπίζει την ευθύνη, τότε και τώρα.. Η απομάκρυνση του Αργύρη Πεδουλάκη, ειδικά σε αυτό το σημείο της σεζόν, είναι μια απόφαση που χαρακτηρίζεται από έλλειψη σοφίας..

Η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει ο Παναθηναϊκός στο θέμα του προπονητή

Ο Παναθηναϊκός πρέπει αρχικά να καταλήξει στο τι μπάσκετ θέλει να παίξει. Και σε ποιο αγωνιστικό περιβάλλον μπορεί αξιοποιηθεί αυτό το ρόστερ το οποίο χτίστηκε με τη πεποίθηση ότι θα υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού. Είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός (όπως είπε και ο Αργύρης Πεδουλάκης) είναι soft αυτή τη στιγμή. Και όταν ομάδα του συγκεκριμένου προπονητή είναι soft, αδυνατεί πλήρως να ανταποκριθεί στα θέλω του εντός των τεσσάρων γραμμών. Δεν είναι διαχειρίσιμη από τη πλευρά του.

Ειλικρινά, πιστεύω ότι ο κόουτς θα άλλαζε το προφίλ της ομάδας ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τη σκληράδα και την αμυντική της συμπεριφορά. Βασικά είμαι βέβαιος για αυτό. Όμως (όπως σας έγραψα και συζητήσαμε) διατηρούσα μεγάλες αμφιβολίες (τουλάχιστον..) σχετικά με το εάν ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε ποτέ υπό τον Αργύρη Πεδουλάκη να παρουσιάσει μια fluid επίθεση η οποία (έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε αλλά είναι σημαντικό) μέσα από την ίδια της τη λειτουργία θα βοηθούσε τους παίχτες να “μεγαλώσουν” (με το σύστημα να δημιουργεί από μόνο του περισσότερες ευκαιρίες για αυτούς) και την ομάδα να παράγει περισσότερο. Μια επίθεση με ταχύτητα, κίνηση και συνέχεια στο μισό γήπεδο η οποία θα μεγιστοποιούσε τις παραγωγικές δυνατότητες των πρασίνων. Γιατί όπως αυτή εδώ η σελίδα έχει υπογραμμίσει πριν αρχίσει αυτή εδώ η σεζόν, ομάδα η οποία δεν έχει μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες δύσκολα θα μπορέσει να φτάσει μέχρι τέλους στη φετινή Ευρωλίγκα. Οι Two-way teams που λέγαμε προ 2-3 ετών να αποτελούν το μέλλον της διοργάνωσης σε επίπεδο κορυφής, αυτές που μπορούν να προσαρμόζονται, να κερδίζουν σε κάθε τέμπο διαφορετικής φύσεως παιχνίδια, με το άγιο δισκοπότηρο του Ευρωπαϊκού winning basketball, την άμυνα να συνοδεύεται πλέον απαραίτητα από καλή επίθεση. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας οργανισμός που έφτασε στην ελίτ και γαλουχήθηκε μέσα από την άμυνα, και τη σωστή, “ρεαλιστική” επίθεση συνεργασίας. Ήρθε η ώρα να πάρει τα ιδανικά του και να χτίσει σε αυτά το μέλλον του περνώντας στη νέα εποχή και ανταποκρινόμενος στις επιταγές αυτής, χωρίς να αλλάξει προς χάριν πρόσκαιρων εκμοντερνισμων τη βάση του που είναι η παράδοση. Οι πράσινοι δε χρειάζονται ούτε έναν Defensive magician αλλά ούτε και έναν Offensive mastermind. Έχουν ανάγκη από κάποιον που θα φέρει στο ΟΑΚΑτο μπάσκετ της ισορροπίας και ιδανικά θα μπορεί να τελειώνει  “κλειστά παιχνίδια”. Αυτό είναι το κλειδί στην αξιολόγηση της αγοράς..

Τα ονόματα που συζητιούνται στο ΟΑΚΑ

Οκτώβρης.. Πολύ δύσκολη εποχή για τέτοιες συζητήσεις με το εύρος των επιλογών να είναι περιορισμένο. Στα συν των πρασίνων το γεγονός ότι αποτελούν δουλειά-πρόκληση για κάθε προπονητή αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα brands στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Στα μείον ο αυθορμητισμός με τον οποίον η διοίκηση τους δρα υπό καθεστώς ψυχολογικής πίεσης και η παρουσία ουκ ολίγων παιχτών που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες σκέψεις του προηγούμενου προπονητή σε ένα ήδη έτοιμο ρόστερ. Ο Παναθηναϊκός επαναλαμβάνω ότι θα πρέπει να βρει τον προπονητή ή να δημιουργήσει το αντίστοιχο team που θα μπορεί να εισάγει στο ΟΑΚΑ το μπάσκετ της ισορροπίας. Χρειάζεται σίγουρα μια επίθεση με ροή και κίνηση ώστε να εκμεταλλευτεί τις δεξιότητες του συγκεκριμένου ρόστερ όπως είναι αυτό δομημένο. Αμερικανοθρεμμένοι κόουτς ή πολλές φορές Ισπανοί που κηρύσσουν αυτό τον τρόπο έκφρασης έχουν παράδοση σε τέτοιες καλά κατασκευασμένες επιθέσεις. Θυμηθείτε τη Slice Motion του Κρις Φλέμινγκ. Την Princeton του Μπλατ ή την υψηλών ταχυτήτων σε μισό και ανοιχτό γήπεδο επίθεση του Sito Alonso. Όμως εδώ δε μιλάμε για την αξιολόγηση ενός απλού βιογραφικού και μια ικανότητας στο coaching. Ο πάγκος των πρασίνων θα χρειαστεί πολλά παραπάνω. Και κυρίως κάποιον που θα ταιριάξει με τα χνώτα του συλλόγου και τα όσα πρεσβεύει ο οργανισμός..

Ο Τσάβι Πασκουάλ ενημέρωσε εχθές ότι δε τον ενδιαφέρει η περίπτωση του Παναθηναϊκού. Ο Καταλανός είναι ιδιαίτερο άτομο και ψάχνει από ότι μου είπαν την “ιδανική ευκαιρία ή οποία θα μπορούσε να είναι ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι, όχι τώρα..” Ο μεγάλος “έρωτας” του Δημήτρη Γιαννακόπουλου όπως έχουμε συζητήσει και στο παρελθόν είναι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Αυτός πιστεύει ότι μπορεί να είναι ο “Ζοτς της δικής του εποχής στην προεδρία”. Όμως δε βλέπω κανέναν λόγο για τον οποίον ο Σάρας θα ερχόταν τώρα στον Παναθηναϊκό ενώ έχει αρνηθεί τη μετακίνηση αυτή πριν λίγο καιρό, το καλοκαίρι. Διαφωνώ με όσους είχαν χλευάσει τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του Παναθηναϊκού για τον Πίνι Γκέρσον έστω και εάν προσωπικά θα δυσκολευόμουν αφάνταστα να του εμπιστευτώ την ομάδα μου. Ο Ισραηλινός είναι όντως πανέξυπνος κόουτς με πολύ υψηλή αντίληψη και ανεπτυγμένο ένστικτο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού όμως (η άλλη πλευρά του νομίσματος) υστερεί απελπιστικά σε άλλα κομμάτια, το ίδιο βασικά.Χτίζει πάνω στο ένστικτο και την έμπνευση και αδυνατεί να πάει πραγματικά βαθιά πνευματικά προετοιμάζοντας ή κοουτσάρωντας ένα παιχνίδι. Θα σας εξομολογηθώ ότι πιστεύω πως ο πρόεδρος των πρασίνων θα ήθελε προχωρήσει σε μια τέτοια συνεργασία ειδικά μια τέτοια περίοδο (όπου δεν υπάρχουν φανταχτεροί υποψήφιοι..) όμως η δημοτικότητα του έχει πέσει μετά την τελευταία εν θερμώ απόφαση του με την απόλυση Πεδουλάκη και μια τέτοια τζογαδόρικη συνεργασία με έναν προπονητή με το προφίλ του Γκέρσον μπορεί (εφόσον δε λειτουργήσει) να αποδειχθεί καταστροφική για τον ίδιο. Δε θα έλεγα ότι το “Γκέρσον+Έλληνας κόουτς” πρέπει να αποκλειστεί τελείως όμως για τον λόγο που μόλις σας ανέλυσα το timing τελικά μπορεί να είναι στη πραγματικότητα ευνοϊκό..

Ο Σάσα Ομπράντοβιτς είναι κόουτς της κατεύθυνσης Πεδουλάκη. Βασίζεται πολύ στην άμυνα και το physical παιχνίδι, αδυνατεί να κατασκευάσει μια επίθεση με τα χαρακτηριστικά που σας περιέγραψα παραπάνω. Οι ομάδες του ξεχωρίζουν για την ικανότητα τους στην άμυνα και στο ριμπάουντ αλλά επίσης και από τα μεγάλα νεκρά επιθετικά διαστήματα στο σαραντάλεπτο.. Οι Μπάνκι και Κολέ έχουν αναρριχηθεί ψηλά πλέον στη λίστα λόγω της απουσίας σπουδαίου ανταγωνισμού. Ο Ιταλός (υπεύθυνος για τη σπουδαία άμυνα της MPS τα χρόνια του Πιανιτζιάνι, έχει τώρα μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη λόγω του όλου story με τις ατασθαλίες της τότε ομάδας) , ο οποίος μάλιστα έχει παράδοση καλών performances απέναντι στον Ολυμπιακό (..) έκανε αρκετά καλή δουλειά στις δύο πρώτες του χρονιές ως Head coach σε Σιένα και Μιλάνο όμως το 2014-15 πνίγηκε πέφτοντας θύμα ενός κακοστημένου ρόστερ που ο ίδιος δημιούργησε (Μπρούκς, Κλέιζα κλπ.) Δεν έχει δουλέψει εκτός Ιταλίας και η περίπτωση του είναι (μεγάλος) τζόγος. Παρ’όλα αυτά δε πρέπει να αποκλειστεί. Στο μείγμα και ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ, προπονητής της εθνικής Σλοβενίας. Ο Κοκόσκοφ (καθόλου ευρωπαϊκή εμπειρία) έχει αμερικανική παιδεία και φημίζεται για την ικανότητα του στο επιθετικό κομμάτι χτίζοντας guard-based επιθέσεις που στηρίζονται πολύ και παράλληλα βελτιώνουν τους Point guard τους σε σχέση με τον τρόπο που προσεγγίζουν τη σχέση τους με την αντίπαλη άμυνα (παραγωγικότητα, aggressiveness). Νικ Καλάθη, λες να είναι η ευκαιρία σου..;

Kαταλαβαίνετε λοιπόν ότι στον Παναθηναϊκό δεν έχουν εύκολο έργο εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα. Η ομάδα χρειάζεται μια εμπνευσμένη κίνηση στην επιλογή του επόμενου τεχνικού ηγέτη τι στιγμή που η αγορά είναι συγκεκριμένη και ο χρόνος πιέζει. Μπορεί αυτή η λύση να βρίσκεται κάπου στην Ιβηρική, στο πρόσωπο ενός κυρίου ο οποίος καθισμένος σε μια κουνιστή πολυθρόνα διαβάζει το βιβλίο του μια ψιλή κουβέρτα απλωμένη στα πόδια του..; Ο Αϊτο Ρενέσες θα μπορούσε να αποτελέσει τον μεγαλύτερο μεταρρυθμιστή που είδαμε τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ, εισάγοντας καινοτομίες και πράγματα στην επίθεση των πρασίνων τα οποία δεν έχει ξαναδεί το κοινό του ΟΑΚΑ. Επίσης είναι top developer και η δουλειά μαζί του μπορεί να “ξεκολλήσει” τους Χαραλαμπόπουλο-Μποχωρίδη και σία.. Όμως όσο και να το θέλω, δε μπορώ να πω ότι τα χνώτα του (ειδικά σε αυτή την ηλικία) ταιριάζουν με αυτά του πράσινου οργανισμού. Ο φιλελευθερισμός που πρεσβεύει πλέον ο Ισπανός mastermind είναι πιθανόν too much για αυτό το ρόστερ, ίσως και για ολόκληρο τον οργανισμό ο οποίος πιθανόν δεν θα έχει την υπομονή να περιμένει σε αυτή τη πορεία προς την ισορροπία. Ο Παναθηναϊκός δε ψάχνει έναν καινούργιο Άνταμ Σμιθ..

Υ.Γ: Θυμάστε τη 35αρα που είχε εισπράξει το 2009 ο Φώτης Κατσικάρης στη Πυλαία στο ξεκίνημα της θητείας του στον Άρη..; Ήταν και τότε νωρίς στη σεζόν.. Ντεμπούτο ο Φώτης, απολυμένος ο Ματζόν, αμυντικό ρεκόρ για τη Πυλαία οι 48 πόντοι του Άρη και ο power guard του ΠΑΟΚ Κρις Μονρό να παίζει όπως ο Πρίντεζης και ο Γκριν μαζί..