Στα χρόνια της αλλαγής..

Η πρόοδος δημιουργείται μέσα από την αλλαγή. Και αυτήν επιτάσσει το σύγχρονο μπάσκετ από τις ομάδες μας. Η πρώτη αγωνιστική της φετινής Ευρωλίγκας πέρασε ξεκάθαρα μηνύματα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Πρέπει να προσαρμοστούμε. Το Hoopfellas αναλύει τους “αιωνίους” και σχολιάζει γεγονότα από τη πρεμιέρα της διοργάνωσης..

Αυτό είναι το μήνυμα που πήραν ξεκάθαρα οι ομάδες στη πρεμιέρα της Ευρωλίγκας. Ο Αμερικανικός άνεμος φαίνεται ότι πέρασε τον Ατλαντικό.. Το νέο πλαίσιο ευνοεί τη ταχύτητα, το σκορ, το θέαμα. Είναι φανερό από τον τρόπο που σφύριξαν οι διαιτητές σε όλα τα γήπεδα στην πρώτη αγωνιστική.

Πριν μερικά χρόνια η σελίδα είχε εστιάσει στη τάση παγκοσμιοποίησης του αθλήματος που επικρατούσε στον πλανήτη τονίζοντας ότι οι δύο κόσμοι, Αμερική και Ευρώπη, τείνουν να έρθουν πιο κοντά, όχι πάντα από τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων αλλά γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν για αυτό. Oι Pace & Space επιθέσεις στο ΝΒΑ και η ανάγκη για να ανέβει η ταχύτητα, το αθλητικό επίπεδο ώστε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο που θα αναδείξει τις ατομικές δεξιότητες στην Ευρώπη κάποτε θα ήταν σημεία των καιρών.. Τώρα είναι πραγματικότητα. Μια βουτιά στην αρχειοθήκη θα σας βοηθήσει να βρείτε τέτοια πονήματα και συζητήσεις για τις οποίες πλέον το Hoopfellas νομίζω (και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό) έχει εξελιχθεί κάτι σαν “λίκνο”. Η φετινή Ευρωλίγκα είναι ένα σημαντικό βήμα προς τον Ατλαντικό (κρίνεις τη σημασία του βήματος όταν έχεις πάντα επίγνωση της αφετηρίας) όχι μόνο σε επίπεδο δομής της λίγκας αλλά λόγω του αγωνιστικού περιβάλλοντος που έχει δημιουργηθεί. Θα δούμε μεγαλύτερα σκορ, πιο φανταχτερά στατιστικά, περισσότερους “ήρωες”.. Περισσότερο ποιοτικό μπάσκετ; Aυτό είναι άλλο θέμα και να είστε σίγουροι ότι θα το συζητήσουμε σε βάθος κάποια στιγμή. Η ιθύνοντες της διοργάνωσης έχουν επικεντρωθεί στο να βελτιώσουν το προϊόν κάνοντας το πιο ελκυστικό στα μάτια του πελάτη αυτή τη στιγμή κάτι για το οποίο υπήρχε άμεση ανάγκη. Το θέμα είναι ότι οι ομάδες πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτή τη καινούργια αγωνιστική (αυτό είναι το θέμα μας σήμερα) πραγματικότητα.

Άλλωστε ο Hawking έλεγε ότι “Ευφυΐα είναι η ικανότητα προσαρμογής στην αλλαγή..”

Ας περάσουμε τώρα στο παρκέ..

ΟΑΚΑ

Ο Παναθηναϊκός δεν ικανοποίησε στη πρεμιέρα του απέναντι στη Ζαλγκίρις, όχι γιατί έπαιξε αυτό το μπάσκετ που έπαιξε (είναι Οκτώβρης παιδιά, καμία ομάδα δε παίζει σπουδαίο μπάσκετ) αλλά γιατί πιθανόν θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποιες καταστάσεις ή τον τρόπο που τις αποτυπώνει στο παρκέ. Το σημαντικό, για πολλούς λόγους, είναι ότι η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη πήρε το ματς γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα μιλούσαμε για “κακή ήττα” η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει την ομάδα σε πνευματικό επίπεδο για το επόμενο διάστημα. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό το ότι οι πράσινοι βγήκαν ζωντανοί από μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, εξασφαλίζοντας ηρεμία ώστε να δουλέψουν την ομάδα τους ενόψει του δύσκολου προγράμματος που ακολουθεί. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός ήταν μέτριος ακόμα και σε συνάρτηση με τη χρονική περίοδο, δείχνοντας ότι χρειάζεται πολύ δουλειά για να φτιάξει το δημιούργημα που έχει ο προπονητής στο μυαλό του, με το πρόβλημα του Τζέιμς και κυρίως την απουσία δύο Αμερικανών από το ρόστερ της ελληνικής λίγκας για το επόμενο διάστημα να αποτελούν εμπόδιο στη προσπάθεια αυτή.

-Θα ήθελα να ξεκινήσω με τη Ζαλγκίρις. Τα είπαμε πριν το ματς στο καθιερωμένο Preview στο Stoiximan.blog. Μια ομάδα με καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό από τον Παναθηναϊκό από τη στιγμή που έχει παίξει ήδη 6 ματς στη Λιθουανική λίγκα εκ των οποίων τα δύο εκτός έδρας ντέρμπι με τις ομάδες που θα αποτελέσουν τους πιο σοβαρούς ανταγωνιστές της φέτος. Αυτό που δε μπορούσε να κατανοήσει ο περισσότερος κόσμος ήταν το γεγονός ότι το αγωνιστικό στυλ της Ζαλγκίρις δε βόλευε ιδιαίτερα τους γηπεδούχους αυτή τη στιγμή. Οι Λιθουανοί προετοίμασαν πολύ καλά το παιχνίδι και δε θα ήταν υπερβολή (το αντίθετο μάλιστα) να πούμε ότι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ήταν ο κόουτς με τη μεγαλύτερη επίδραση στο παρκέ τη Παρασκευή το βράδυ στο ΟΑΚΑ.

Η Ζαλγκίρις μπορεί να ελέγχει το τέμπο ενός παιχνιδιού μέσα από τον τρόπο που τελειώνει τις φάσεις στην επίθεση της. Είναι πολύ συγκεκριμένη η κατεύθυνση της και είναι κάτι που το δουλεύει πολύ καλά τη τελευταία διετία όπου σε αντίθεση με τις εξελίξεις στη μπασκετική Ευρώπη έχει επιλέξει μια μετάβαση σε ένα στυλ μπάσκετ μακριά από τα χαρακτηριστικά της σχολής της και πιο κοντά σε αυτό των Βαλκανίων (μισό γήπεδο, πλήρως ελεγχόμενο τέμπο, κυνισμός στο βαμμένο και δραστική μείωση της ασύστολης περιφερειακής εκτέλεσης). Αυτό το μπάσκετ επικράτησε τη Παρασκευή το βράδυ στο ΟΑΚΑ..

Μέσα από την επιμονή να τελειώνουν όσο το δυνατόν περισσότερες επιθέσεις με τους ψηλούς μέσα από το ζωγραφιστό οι Λιθουανοί διατηρούν, ψηλά στη περίμετρο, έτοιμα περιφερειακά πόδια να ελέγξουν τη μπάλα στη transition άμυνα παρουσιάζοντας σχεδόν πάντα μια ισορροπία στον τρόπο που επιστρέφουν η οποία τους βοηθάει να χαμηλώσουν το τέμπο (το μπάσκετ είναι συνέχεια άλλωστε..). Βάση στις διάφορες εκφράσεις της post επίθεσης που χρησιμοποιούν είναι (όπως καταλάβατε και προχθές) ο Παούλιους Γιανκούνας τον οποίο ο Σάρας στήνει στο High Post σε ρόλο Screener (αυτόματα Flare κάθε φορά που διαβάζει τη πιθανότητα καλού σουτ στη πλάτη της άμυνας) και Passer (Ηigh-Low) ενώ η αποτελεσματικότητα του στην εκτέλεση από τα 5-5.5 μέτρα μετά από Pop out ήταν κάτι που δυσκολεύτηκε να διαχειριστεί ο Παναθηναϊκός. Οι πράσινοι ουσιαστικά δε κατάφεραν ποτέ να ανοίξουν το γήπεδο και αναγκάστηκαν να παίξουν και να νικήσουν τους Λιθουανούς στο “δικό τους γήπεδο”..

-Βλέπω ότι υπάρχει (όχι αδικαιολόγητα) μια πρεμούρα για το εάν ο Παναθηναϊκός μπορεί να τρέξει και να στηρίξει στη γρήγορη ανάπτυξη την επίθεση του. Θα ήθελα να κρατήσουμε (θα μας βοηθήσει στη παρατήρηση και στις συζητήσεις μας) το ότι μια τέτοια μετάβαση, στη προκειμένη περίπτωση σε ένα πιο γρήγορο μπάσκετ και την αναζήτηση του ανοιχτού γηπέδου, είναι μια πολύπλοκη διαδικασία η οποία απαιτεί χρόνο και λεπτομερή δουλειά με πολλές εργατοώρες. Ο Τζέιμς δεν είναι το γρήγορο μπάσκετ.. Ούτε σημαίνει ότι επειδή απέκτησες γρήγορους παίχτες σε κάθε θέση μπορείς να παίξεις αυτόματα γρήγορο μπάσκετ. Ευτυχώς (λέω εγώ) το μπάσκετ είναι πολύ πιο σύνθετο. Για να παίξεις γρήγορο μπάσκετ πρέπει αρχικά να μάθεις να τρέχεις “μαζί”, σαν ομάδα. Και να το κάνεις σωστά. Τότε θα εντάξεις τα χαρακτηριστικά των κύριων εκφραστών αυτού του στυλ στο πλαίσιο που έχεις δημιουργήσει και ιδανικά θα έχεις μια παραγωγική ομάδα και ένα μεγάλο όπλο στη φαρέτρα της επίθεσης σου. Ο Παναθηναϊκός έχει τη πρώτη ύλη για να τρέξει. Όμως είναι σημαντικό σταδιακά να εντάξει αυτή τη δεύτερη φύση στο παιχνίδι του με τρόπο ο οποίος δε θα του δημιουργήσει ηθικές αναστολές και θα απορροφηθεί στο DNA του οργανισμού ομαλά, χωρίς κλυδωνισμούς. Για αυτό και πρέπει να το κάνει μέσα από την άμυνα του.. Αυτός (η άμεση μετατροπή της άμυνας σε επίθεση) για εμένα προσωπικά είναι ο πιο ρεαλιστικός στόχος για την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη τους επόμενους μήνες..

Αντίθετα τοποθετούμαι στους σκεπτικιστές αναφορικά με την ικανότητα του Παναθηναϊκού να παρουσιάσει μια fluid επίθεση μισού γηπέδου μέσα στη σεζόν. Το status των πρασίνων ανάμεσα στον ανταγωνισμό σε αυτό ακριβώς το κομμάτι με προβληματίζει αρκετά και το παιχνίδι απέναντι στη Ζαλγκίρις είναι χαρακτηριστικό του προβλήματος. Ο Παναθηναϊκός είναι αργός και στατικός στο μισό γήπεδο. Δεν έχει κίνηση (τη Παρασκευή καθόλου όμως..) και εκτελεί με χαμηλό βαθμό αποτελεσματικότητας δράσεις που βασίζονται στη λεπτομέρεια όπως η ορθότητα των screens μακριά από τη μπάλα, ταχύτητα/δυναμισμός στο ξεμαρκάρισμα ή το κόψιμο, συγχρονισμός. Λεπτομέρειες που κάνουν τη καρδιά της επίθεσης να χτυπάει πιο γρήγορα και της δίνουν μια πρώτη αίσθηση ροής. Μια ματιά στον τρόπο που κινούνται οι επιθέσεις σε άλλα ευρωπαϊκά γήπεδα (δε μιλάω για συνολική παραγωγή αλλά για δομή και λειτουργία στο μισό γήπεδο) θα σας πείσει ότι οι πράσινοι ουσιαστικά με τον τρόπο που επιτίθενται στο μισό γήπεδο δημιουργούν λιγότερες ευκαιρίες για τον εαυτό τους.

Από την άλλη μεριά, η άμυνα του δεν ήταν κακή και θεωρώ ότι σταδιακά θα πλασαριστεί στις καλύτερες της διοργάνωσης. Ναι, οι πράσινοι δεν έχουν τους χρόνους που θέλουν αυτή τη στιγμή στα αμυντικά rotations και μερικοί παίχτες (πρώτος ο Σίνγκλετον) όντως είχαν αργά αντανακλαστικά σε αυτή τη διαδικασία (περιστροφές) με αποτέλεσμα οι πράσινοι να χάνουν συνεχώς σε ισορροπία, θέσεις και αμυντικά ριμπάουντ (18 κατέβασε η Ζαλγκίρις) όμως έδειξαν αμυντική συνείδηση, το performance τους πάνω στη μπάλα ήταν καλό και γρήγορα πιστεύω ότι θα χτίσουν μια καλή αμυντική ομάδα με ραχοκοκαλιά τη τριάδα Καλάθη-Νίκολς (έβγαλε πολύ ενέργεια εξ ου και τα λεπτά συμμετοχής του)-Γκιστ, τρεις Defensive Stoppers δηλ. Απλωμένους κατά μήκος του ρόστερ. Όπως λοιπόν θεωρώ ότι το νούμερο των 84 πόντων δεν αντικατοπτρίζει τη πραγματικότητα στην επίθεση των πρασίνων (κατώτερη των περιστάσεων σε λειτουργία) έτσι και το αντίστοιχο 76 αδικεί τη προσπάθεια τους στα μετόπισθεν για τα οποία επαναλαμβάνω είμαι αισιόδοξος μιας και ο κόουτς είναι master του είδους και αργά ή γρήγορα θα φανεί η δουλειά του. Έχω και άλλα όμως..

2-3 High (Patterned) Offense

Mια από τις καλές ιδέες του κόουτς τη Παρασκευή το βράδυ την οποία μάλιστα δε κατάλαβα γιατί δεν είδαμε πιο συχνά στη συνέχεια παρά μόνο στο ξεκίνημα. Patterned γιατί έχει κοινή βάση με τη φημισμένη επίθεση του Princeton με τον αστερίσκο ότι οι πράσινοι στοχεύουν περισσότερο miss match καταστάσεις που μπορεί να διακόψουν τη ροή και συνιστούν απομόνωση. Αυτή η επίθεση χρησιμοποιείται απέναντι σε πιο βαριές ομάδες με ψηλά κορμιά και η διάταξη της και μόνο (οι τρεις της δεύτερης γραμμής παρατεταγμένοι στο ύψος του High Post) μαρτυρά τη θέληση της ομάδας που τη χρησιμοποιεί να ανεβάσει αυτά τα μεγάλα κορμιά ψηλά στη περίμετρο ώστε να τα χτυπήσει με τη ταχύτητα της. Θα ήθελα να δω τέτοια sets από τον Παναθηναϊκό φέτος γιατί η ομάδα έχει ταχύτητα, γκαρντ με μέγεθος και δυναμισμό οι οποίοι μπορούν να ενταχθούν στο σύστημα (εκτός των άλλων και) ως Hard cutters. Αρκεί η ομάδα να μάθει να δουλεύει σωστά αυτό το screening/cutting/spacing εγχειρίδιο και θα βρει ευκαιρίες για να το παρουσιάσει στη φετινή Ευρωλίγκα..

Diamond Format

Eδώ από την αρχή δε μου άρεσε το πράγμα. Με μια πρώτη ματιά σίγουρα δείχνει λογικό στην αρχική διάταξη να τοποθετείς ψηλά στη κορυφή του ρόμβου (High Post) τον Σίνγκλετον και στη τελική γραμμή όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα πιο βαθιάς σκέψης αυτή η πρώτη επιλογή μοιάζει πολύ επιφανειακή, έτσι δεν είναι; Ειδικά απέναντι σε μια Pack Line άμυνα που γεμίζει κορμιά το ζωγραφιστό. Με τον Σίνγκλετον στη θέση αυτή της διάταξης, η κατάσταση αυτή οδηγούσε συνεχώς σε ένα εκνευριστικά προβλέψιμο Pop Out και σουτ από τον Αμερικανό, με τον σέντερ της Ζαλγκίρις να μένει πίσω δίνοντας το pull up στον Καλάθη. Ο Παναθηναϊκός έχει έναν Pick & Roll ψηλό και αυτός είναι ο Γκιστ. Με τον Σίνγκλετον εκεί (και τον Γκιστ κρυμμένο στη τελική χωρίς καμιά ευκαιρία καν για post up ) οι πράσινοι απειλούν λιγότερο με ρολάρισμα γιατί ο screener τους δεν είναι τέτοιος παίχτης. Με τον Σίνγκλετον αντίθετα θα μπορούσαν να ψάξουν περισσότερο καταστάσεις Side pick (άμεση εκτέλεση με πρόσωπο από σημεία που είναι πιο αποτελεσματικός, μπάλα στο παρκέ με λιγότερες βοήθειες από την άμυνα). Ο Αμερικανός πρώην παίχτης της Κουμπάν είναι καλός παίχτης και θα προσφέρει όμως δεν είχαμε πει τυχαία το καλοκαίρι ότι υπό τον Πεδουλάκη οι πράσινοι χρειάζονταν έναν πιο Pick&Roll ψηλό (τύπου Theis) με καλύτερα πόδια στη περιφερειακή άμυνα και rim protection από τον Σίνγκλετον ακόμα και εάν δεν είχε τις αρετές του Αμερικανού στη περιφερειακή εκτέλεση. Τώρα όμως πρέπει να τον βοηθήσει η ομάδα του με το παιχνίδι που θα επιλέξει. Στη τέταρτη περίοδο με τον Γκιστ ως screener ψηλά στον άξονα και τον Σίνγκλετον μεταξύ τελικής και γωνίας ο Παναθηναϊκός απέδωσε πολύ καλύτερα, δείγμα του ότι εκτόξευσε τη παραγωγικότητα του σε ένα ματς που φαινόταν ότι θα κινηθεί στους 70 πόντους στο τέλος της τρίτης περιόδου.

Μέσα σε όλη αυτή λειτουργία βγάζει μάτι ότι όταν οι πράσινοι επιλέγουν παιχνίδι με screen στη μπάλα στον άξονα, ο δημιουργός Καλάθης θα πρέπει να παίζει με τον Γκιστ είτε ο “κάθετος” Παππάς με τον Σίνγκλετον ο οποίος μπορεί να του εξασφαλίσει περισσότερους χώρους στη ρακέτα. Για τον 26χρονο Έλληνα γκαρντ και κορυφαίο του γηπέδου στο συγκεκριμένο ματς δε νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ειδικά αναφορά. Αυτός είναι ο Παππάς και έτσι πρέπει (και αναμένουμε) να παίζει όλη τη σεζόν. Οι ικανότητες του είναι τεράστιες, τα scoring insticts του γνωστά όπως και η ικανότητα του να δημιουργεί δρόμους προς το καλάθι που δεν είναι ορατοί για την υπόλοιπη επίθεση. Ο κόουτς Πεδουλάκης αναγκαστικά του έδωσε χρόνο ως PG (δεν είχε άλλη επιλογή με τη παρούσα κατάσταση). Με τον Παππά στο “1”, έναν attack the gap περιφερειακό ενστίκτου, η επίθεση του Παναθηναϊκού γίνεται πιο πρωτόγονη και λιγότερο ..πολιτισμένη (μη περιμένετε ροή δηλαδή ) με την έννοια ότι ο Παππάς δε φιλτράρει την αντίπαλη άμυνα αλλά την εξετάζει σε κατάσταση επίθεσης ενώ δεν είναι ο PG που θα βάλει τους συμπαίχτες του στα σωστά σημεία και θα τους τροφοδοτήσει στον σωστό χρόνο γιατί πολύ απλά βρίσκεται σε ανοιχτή σύνδεση με το καλάθι και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιτεθεί. Αυτή είναι η προτεραιότητα του, η φύση, έτσι λειτουργεί. Και σε αυτό πρέπει να προσαρμοστεί ο Παναθηναϊκός αν και ο ερχομός ενός έξτρα περιφερειακού μπορεί να αλλάξει τη κατάσταση. Ο Παππάς με 19 πόντους (5/7 FG-6/6 FT) και 3 τελικές ήταν ο καλύτερος παίχτης του παιχνιδιού κυριαρχώντας στο τέλος. Όμως νομίζω οι περισσότεροι από εμάς κάπου μεταξύ δευτέρας και ξεκινήματος τρίτης περιόδου, καταλάβαμε ότι ο Παναθηναϊκός σήμερα (τη Παρασκευή) θα κερδίσει δύσκολα και μόνο με προσωπικές ενέργειες του Παππά τη Ζαλγκίρις. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο ακριβώς πρόβλημα των πρασίνων αυτή τη στιγμή..

Με ελληνικό τρόπο..

Ο Ολυμπιακός αδίκησε τον εαυτό του στη Μαδρίτη πετώντας την ευκαιρία να διεκδικήσει μέχρι τέλους ένα παιχνίδι στο οποίο ο αντίπαλος τον έπαιξε χρησιμοποιώντας “βασικά ελληνικά όπλα” στο πεδίο της τακτικής τα οποία ουσιαστικά τον βοήθησαν να ελέγξει και το ματς. Ιντριγκαδόρικη αλλά άκρως ρεαλ-ιστική παρατήρηση μιας και η ομάδα του Λάσο εμφανίστηκε αρκετά physical παίζοντας έξυπνο μπάσκετ με το οποίο επιβλήθηκε στο μυαλό του Ολυμπιακού. Μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο η ελληνική ομάδα έσκασε χάνοντας “εκατοστά” στο παρκέ (με αποτέλεσμα να δώσει επιθετικά ριμπάουντ και κομβικές έξτρα κατοχές στους Ισπανούς) ενώ όσο περνούσε ο χρόνος η επίθεση της γινόταν πιο διστακτική κάτι το οποίο ο αντίπαλος ένιωσε και το χρησιμοποίησε για να ανεβάσει την ένταση της άμυνας του τελειώνοντας το ματς.

Πάμε να δούμε τι έχουμε κρατήσει και από αυτό το παιχνίδι..

-Όλη αυτή η προσπάθεια του Ολυμπιακού για να ανεβάσει το επίπεδο ταχύτητας στο μισό γήπεδο, σε συνάρτηση πάντα με το χρονικό σημείο της μετάβασης, δείχνει να έχει μπερδέψει τους ερυθρόλευκους οι οποίοι ακόμα δεν έχουν αυτοματισμούς σε υψηλότερες ταχύτητες. Σε πολλές περιπτώσεις στη Μαδρίτη η επίθεση του Ολυμπιακού λειτούργησε βιαστικά, έκανε το λάθος (ειδικά παρακάμπτοντας με ντρίμπλα πάσες που ξεκλείδωναν πόρτες για καλύτερη εκτέλεση) και έφτασε στην αμφιβολία με αποκορύφωμα τα τελευταία 6’30” όπου σκόραρε μόλις δύο πόντους (ένα καλάθι ο Πρίντεζης).

Στο Preview στο Stoiximan. Blog είχαμε τονίσει ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι έτοιμος να παίξει ένα παιχνίδι 85-90 πόντων αυτή τη στιγμή, σε αυτή την έδρα απέναντι σε αυτή την ομάδα. Απλά δεν είναι έτοιμος να παίξει ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι και να διαχειριστεί μια τέτοια συνθήκη σήμερα. Εάν το καλό παιχνίδι του Σπανούλη και η σημαντική ένεση που έδωσε το δίδυμο των Αγραβάνη-Χάκετ από τον πάγκο “σήκωσε” την ελληνική ομάδα στο πρώτο ημίχρονο, στην επανάληψη φάνηκε καθαρά ότι η παραδοσιακές δύο-δύο καταστάσεις στις οποίες και πάλι στράφηκαν ενστικτωδώς οι ερυθρόλευκοι, “ξέρασαν” τους παίχτες οι οποίοι απαρτίζουν το υποστηρικτικό πλαίσιο. Δείτε λίγο πως συμπεριφέρεται η άμυνα της Ρεάλ απέναντι στον Μάντζαρη και τον Παπανικολάου.. Δείτε επίσης από ένα σημείο και μετά τη δήλωση χαμένης πίστης της ερυθρόλευκης επίθεσης στην εκτέλεση αυτών των παιχτών οι οποίοι είναι τόσο σημαντικοί ώστε να βάλουν πίεση κρατώντας “τεντωμένη” την αντίπαλη άμυνα. Η παραγωγικότητα τέτοιων παιχτών (δεν είναι και λίγοι στον αριθμό στο ρόστερ του Ολυμπιακού) εξαρτάται πολύ από τις spot εκτελέσεις μιας και ο τρόπος επίθεσης του Ολυμπιακού δε χαρακτηρίζεται από δράση και στην αδύνατη πλευρά ενώ σίγουρα δε μιλάμε για μια multi-cut επίθεση που εν δυνάμει μπορεί παράγει (ποικιλόμορφες) ευκαιρίες εκτέλεσης για όλους τους παίχτες. Αντίθετα βασίζεται στους ισχυρούς δεσμούς και τη χημεία που έχουν χτίσει δουλεύοντας σε συγκεκριμένες δράσεις παίχτες όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και ο Λοτζέσκι με τον εκάστοτε “5”-Roll man να έχει πάντα θέση στο μείγμα. Αυτό φέτος δεν είναι αρκετό.. Ξεχάστε το. Θα χρειαστεί κάτι παραπάνω. Και το κάτι παραπάνω δεν είναι να εντάξεις τον Γκριν σε αυτό το πλαίσιο αλλά να διευρύνεις το ίδιο το πλαίσιο ώστε να βάλεις περισσότερο τους παίχτες σου στην επίθεση σου.

-Η Ρεάλ δε βρέθηκε σε σπουδαία βραδιά όμως έπαιξε ένα άρτιο τακτικά παιχνίδι κάτι που πέρασε στους παίχτες της δίνοντας τους σιγουριά όταν διακυβεύτηκε το τιμόνι. Το δίδυμο Γιούλ (δε θα πω εκπληκτικός στο ξεκίνημα, απλά Γιούλ..) – Αγιόν αποτέλεσε τη βάση σε επίπεδο πλάνου και τους κύριους εκφραστές της τακτικής του Λάσο σε άμυνα και επίθεση. Και οι δύο ήταν πολύ ενεργητικοί στις δύο πλευρές του παρκέ με τον Μεξικάνο να δουλεύει καλά τα πόδια του στη Show & recover άμυνα πάνω στον Σπανούλη (η οποία ανάλογα με το σημείο μετατρεπόταν σε trapping) παρουσιάζοντας πολύ καλή συνεργασία με τον Γιούλ με στόχο να αλλοιώσουν τη γραμμή της πάσας όταν θα βγει η μπάλα από τον δημιουργό γεγονός που θα καθυστερούσε καταστάσεις με παίχτη παραπάνω υπέρ της ελληνικής ομάδας. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καλό execution λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις καθώς δε δούλεψε ούτε ένα flare ή κάποιο κόψιμο στη πλάτη της άμυνας και κυρίως δε κοίταξε ποτέ σοβαρά της weak side μιας και ο φόβος της skip πάσας είχε υψώσει τοίχος. Βέβαια, εξαρτάται ποιον έχεις εκεί για να εκτελέσει μια τέτοια πάσα. Για άλλους είναι εύκολο, για άλλους όχι..

Ο Λάσο προσπαθεί (όπως έχει κάνει με επιτυχία παλαιότερα) να μετατρέψει τους έξτρα scorers που έχει στο ρόστερ του σε παίχτες-ρόλων με αμυντική συνείδηση χτίζοντας τη νέα τους ταυτότητα πάνω στην αθλητική τους ικανότητα. Πέρυσι του πήρε ολόκληρη σεζόν μέχρι να δει στους τελικούς τους Τέηλορ-Τόμπκινς να αποδίδουν σε τέτοιους ρόλους. Φέτος φαίνονται πιο συνειδητοποιημένοι. Ο Σουηδός βγήκε στον Σπανούλη στο δεύτερο ημίχρονο (τον ανεβάζει συχνά ο Λάσο στον leading guard του αντιπάλου) ενώ τόσο αυτός όσο και ο Τόμπκινς βοήθησαν τους γηπεδούχους να χρησιμοποιήσουν καθαρές αλλαγές, ειδικά στα φτερά, όποτε κρίθηκε απαραίτητο. Συνολικά η Ρεάλ πάντως ήταν αρκετά physical στο αμυντικό κομμάτι, ειδικά μακριά από τη μπάλα και πάνω στο ξεμαρκάρισμα του Σπανούλη ο οποίος στην επανάληψη έβγαινε στη περίμετρο μετά από μάχες και εμφανώς πιο κουρασμένος, κατάσταση που “έγραψε” στη τελική του προσπάθεια και σε όλη την επίθεση του Ολυμπιακού η οποία στηρίχτηκε στη κλάση του Λοτζέσκι σε αυτό το διάστημα.

-Το μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή σε επίπεδο προσώπων βρίσκεται στη θέση “5”. Ενώ ο Birch ανταποκρίνεται ήδη (6 PTS-10 REB- 2 BLK σε 16:26) και τα περιθώρια βελτίωσης είναι προφανή, η κατάσταση του Γιανγκ έχει επηρεάσει τη λειτουργία όλης της ομάδας σε άμυνα και επίθεση. Ο Αμερικανός δε πατάει καλά στο παρκέ και από εκεί ξεκινούν όλα όταν μιλάμε για παίχτη που στηρίζεται τόσο στη φυσική/αθλητική του ικανότητα. Παρακολουθείστε τον τρόπο που σταματάει όταν αναπτύσσει ταχύτητα σε μικρό χώρο. Χάνει βήματα, σταματάει με δυσκολία, δεν έχει ισορροπία. Κινήσεις τις οποίες είχε και ελπίζω ότι σύντομα θα ξαναέχει. Δείτε πως οι Ρούντι-Γιούλ έψαχναν την απομόνωση με τον ψηλό στον άξονα (αμυντική κατάσταση την οποία παλαιότερα επεδίωκε η ίδια η άμυνα του Ολυμπιακού) κάνοντας τον Μιλουτίνοβ να μοιάζει με γάτο που γλιστράει στο γιαούρτι.. Όταν δε ο εκάστοτε ψηλός του Ολυμπιακού έμενε “πίσω” μετά το screen, ο Γιούλ αυτόματα και χωρίς δεύτερη σκέψη σηκωνόταν από μέση ή μακρινή απόσταση με το που πρόβαλλε η θέα του καλαθιού στα μάτια του.

Γκριν & Παπανικολάου

Ο Γκριν πήρε μια πρώτη γεύση του του πόσο δύσκολος και συνάμα σημαντικός είναι ο ρόλος του στο φετινό Ολυμπιακό. Ελπίζω να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τη πρώτη απογοήτευση της Μαδρίτης για τη συνέχεια. Η άμυνα της Ρεάλ τον έβγαλε εύκολα εκτός με συνήγορο το γεγονός ότι και ο ίδιος ο παίχτης δεν έχει χτίσει το status του ακόμα μέσα στην ομάδα. Δεν έχει βρει τα δικά του αδιαπραγμάτευτα σουτ και τα λεπτά-μπετόν σε τέτοια ματς, φυσικό μιας και είμαστε ακόμα στην αρχή. Το βασικό του μειονέκτημα το οποίο με έκανε σκεπτικό στη περίπτωση του το καλοκαίρι είναι ότι δεν είναι ανθεκτικός στο τελείωμα του πάνω σε επαφή. Αυτό τοποθετεί λοιπόν σε δεύτερη μοίρα το καλό του πρώτο βήμα. Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ απαιτείται να είσαι αποτελεσματικός μετά από επαφή όταν περνάς προς τα μέσα, ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιδί που δεν έχει τα φοβερά πατήματα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πρέπει να εντάξει τις δεξιότητες του Γκριν με ομαλό τρόπο στο playbook του Ολυμπιακού ώστε αρχικά ο παίχτης να βρει ρυθμό και να νιώσει καλύτερα (σημαντικό για τέτοιο scorer). Για παράδειγμα, οι πρωταθλητές χρειάζονται απεγνωσμένα το midrange του, το οποίο το έχουν πετάξει από το παιχνίδι τους λες και απαγορεύεται. Δείτε πόσους χώρους ανοίγει η ικανότητα παιχτών όπως ο Κάρολ ή ο Γιούλ να εκτελέσουν άμεσα και με μεγάλη αποτελεσματικότητα μετά από ντρίμπλα..

Επίσης ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πόνταρε στον Παπανικολάου στη Μαδρίτη, με τον Έλληνα φόργουορντ να είναι απογοητευτικός. Δε τον βοηθάει και ο τρόπος που επιτίθεται σε πολλές περιπτώσεις η ομάδα. Για παράδειγμα σε καταστάσεις 2-3 High Ball Screen επίθεσης στη Μαδρίτη, ο Ολυμπιακός δε κοίταξε καθόλου το curling των SG/SF του (αλλαγή κατεύθυνσης μετά το κάθετο screen και πορεία κατευθείαν προς το καλάθι αντί για ξεμαρκάρισμα στη περίμετρο) την ίδια στιγμή όπου η Ρεάλ π.χ. Έπαιζε 1-4 High Stack Post-Point δίνοντας καθαρό ποστάρισμα στον Ντόνσιτς με περίσσεια εμπιστοσύνη (ο νεαρός ήταν σούπερ και στις δύο πλευρές του παρκέ). Το πρόβλημα του κόουτς Σφαιρόπουλου είναι η ομάδα δεν αποπνέει την ίδια υγεία με τον Παπαπέτρου καθηλωμένο στον πάγκο. Μοιάζει μπερδεμένη. Ο Παπανικολάου έχει περισσότερες παραστάσεις και ίσως μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα μια κατάσταση του να έρχεται αυτός από πίσω. Είναι απόφαση που πρέπει να παρθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα για να μη λειτουργήσει εις βάρος της ομάδας. Η δική μου επιλογή αυτή τη στιγμή θα ήταν ο Παπαπέτρου. Μένει να δούμε την αντίστοιχη του κόουτς..

Σχόλια/εικόνες από τα υπόλοιπα ματς της πρεμιέρας

-Περίμενα δύσκολα ματς για Μπαρτσελόνα, Νταρουσάφακα, Παναθηναϊκό, Φενέρ. Καμία απολύτως έκπληξη. Διαψεύσθηκα από τη νίκη του Μπλατ στο Βελιγράδι την οποία, αυτή τη χρονική περίοδο και ειδικά όπως ξεκίνησε η αναμέτρηση, ομολογώ πως δε περίμενα.

-Η Μπαρτσελόνα έζησε πάλι τον περυσινό εφιάλτη της πρεμιέρας στη Σμύρνη (ήττα από Καρσίγιακα) αλλά ξύπνησε εγκαίρως. Βασικά τη ξύπνησε ο μοναδικός (ακόμα ναι..) σολίστας Ναβάρο ο οποίος μπήκε στο παρκέ με την ομάδα του να έχει κόψει κάθε επαφή με το καλάθι και ξεκίνησε να παίζει ρολόι σε μια επίδειξη μεγαλοσύνης και αυτοπεποίθησης απέναντι σε συμπαίχτες και αντιπάλους. Οι Καταλανοί ήταν σβηστοί από “ενέργεια” (απέναντι σε μια ομάδα που ήταν διαβασμένη στο αμυντικό κομμάτι), σκόραραν 20 πόντους συνολικά σε δεύτερη και τρίτη περίοδο με τον Ράις να είναι σε κακή παραγωγική βραδιά. Κλειδί η άψογη (δυνατή, καθαρή και με υποδειγματικό footwork) άμυνα του Όλεσον στο τέλος πάνω στον Λάνγκφορντ. Η Ούνικς είχε ενθουσιασμό και συνήθως ομάδες με το status της στη διοργάνωση είναι πιο επικίνδυνες στο ξεκίνημα και ειδικά σε τέτοια ματς. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας παίζει χωρίς Ρίμπας-Κοπόνεν, δύο πολύ βασικούς παίχτες σε άμυνα και επίθεση, αναγκαζόμενος να χρησιμοποιεί σε πολλές περιπτώσεις σχήματα ανάγκης. Χρειάζεται επειγόντως τον Ρίμπας για να ανοίξει το rotation στα γκαρντ.

-Αυτό που παρουσιάζει η Brose έχει βάση. Δεν είναι συγκυρία, ή μια έκπληξη της στιγμής. Η ομάδα είναι καλά δουλεμένη ώστε να αποδίδει σε ένα συγκεκριμένο ποιοτικό επίπεδο ανεξαρτήτων προσώπων στο παρκέ. Ναι, έχασε σπουδαία ευκαιρία στη Πόλη, τι να λέμε.. Μιλάμε για μια έδρα στην οποία πολλές ομάδες σε λίγο καιρό δε θα έχουν ούτε “ζαριά”.. Οι Βαυαροί ήταν πολύ καλοί στην άμυνα κλείνοντας χώρους και βάζοντας λουκέτο στο ζωγραφιστό, είχαν τον Μiller σε σπουδαία βραδιά (απέναντι σε ελίτ προσωπικό ανταγωνισμό) να δείχνει τη ποιότητα του και τον Theis να κερδίζει τις περισσότερες μάχες απέναντι στους σούπερ-ψηλούς της Φενέρ δείχνοντας με φάσεις σαν και αυτή..

..τι συμβαίνει όταν τα “διψασμένα και με γυαλάδα στο μάτι” 500 χιλιάρικα συναντούν πάνω από το καλάθι τα “ανυποψίαστα” εκατομμύρια.

Η Φενέρ χρειάζεται φρεσκάδα για να μην ακροβατήσει στη συνέχεια μεταξύ υγείας και τοξικότητας. Ο Ομπράντοβιτς βγήκε ανοιχτά και δήλωσε ότι “παίζουμε χάλια” όμως ο ίδιος επιμένει σε ένα κλειστό rotation 8 μόλις παιχτών στο ξεκίνημα της σεζόν. Και κάτι τελευταίο για να γίνει κατανοητό ότι σε αυτή εδώ τη σελίδα δε γράφουμε για να να.. γράφουμε αλλά κάθε σειρά σε ένα κείμενο έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης και σημασία. Η Brose έχασε αυτό το ματς ακριβώς για τον λόγο γι τον οποίο την είχε “επιπλήξει” η σελίδα φέτος. Ακριβώς όμως.. Και φάνηκε πολλές φορές στο σαραντάλεπτο αλλά κυρίως στη τελευταία κατοχή. Της λείπει ο slasher που θα πατήσει ζωγραφιστό και θα εκτόξευση την εξαιρετικά δομημένη κυκλοφορία της μπάλας και μαζί τη παραγωγή αποτελεσματικών σουτ από τη περίμετρο..

-Εξαιρετικό ντεμπούτο για τον Johanes Voightman (12 PTS, 5/6 FG-8 REB) απέναντι στην Αναντολού. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Γερμανός (μέλος της καλοκαιρινής λίστας του Hoopfellas) αποτέλεσε τον ψηλό στον οποίο στηρίχτηκε περισσότερο ο Sito στο δεύτερο μισό του ματς (και δικαιώθηκε παίρνοντας clutch plays από αυτόν) και όσο μπαίναμε στη τελική ευθεία παρότι οι Μπαρνιάνι-Σενγκέλια ήταν σε εξαιρετική επιθετικά βραδιά. Το πολυδιάστατο παιχνίδι του Voightman και η ικανότητα του να παίξει μέσα-έξω εναλλασσόμενος στις δύο θέσεις της frontcourt δίνει στον Ισπανό κόουτς ποικιλία σχημάτων συν την απαιτούμενη λειτουργικότητα σε μια επίθεση η οποία στοχεύει να ανοίξει χώρους στο ζωγραφιστό για τα guards της.

-Τη Πέμπτη στο Μιλάνο ήταν σαν να βλέπεις τον Goudelock να πετάει πέτρες στη θάλασσα.. Πραγματικά εντυπωσιακή παράσταση. Το Μιλάνο ήταν καλύτερο όμως όταν εμφανίστηκαν τα φαντάσματα του πρώτου ματς των playoffs του 2014, συμμετείχε σαν υπνωτισμένο στην ίδια του τη ..δολοφονία.

-Έχουμε πει ότι ο Κούζμιτς θα κάνει νούμερα. Από τη Παρτίζαν του Ντούλε μέχρι τον Ερυθρό Αστέρα του Ράντονιτς, οι ομάδες του Βελιγραδίου χτίζουν την επίθεση τους στο ζωγραφιστό με Straight Post up ψηλούς ή Pick & Roll Point Guards που σημαδεύουν τη καρδιά της αντίπαλης άμυνας. Σας έχω πει, το Βελιγράδι είναι πλέον το “Georgetown της Ευρώπης”..

-Διαβάζω για τη “τρομερή CSKA που έβαλε 110 πόντους εκτός έδρας” κλπ.. Στη κοινότητα μας νομίζω δεν αποτέλεσε έκπληξη το συγκεκριμένο γεγονός. Ήταν δεδομένο ότι η “κέντα” της άμυνας της Γαλατά με τη καλύτερη ευρωπαϊκή επίθεση θα παρήγαγε αυτό το αποτέλεσμα. Η τετράδα του backcourt των Ρώσων σκόραρε 73 πόντους. Μπορώ να σας πω και “άκοπα”..