Ο στρατιώτης Nichols και ο Compact χαρακτήρας του καινούργιου Παναθηναϊκού

Ο καινούργιος Παναθηναϊκός αφουγκράζεται τα μηνύματα που έστειλαν οι δύο τελευταίες πρωταθλήτριες Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δημιουργώντας ένα πιο compact σύνολο που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις επιταγές του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η επιλογή του “στρατιώτη” Demetris Nichols είναι μια κίνηση προς αυτή τη κατεύθυνση. Το Hoopfellas αναλύει..


Γενέθλια είχε το παιδί εχθές (4/9/84, γεννημένος στη Βοστόνη) να μη του αφιερώσουμε ένα κείμενο..; Ο Demetris Nichols (2.02-F-1984) είναι ο παίχτης ο οποίος (για την ώρα) κλείνει το ρόστερ των πρασίνων και θα συμπληρώσει σε πρώτο ρόλο στη γραμμή ψηλών τους δύο mobile (Σίνγκλετον, Γκιστ) και τον Γιάννη Μπουρούση ενώ παράλληλα θα δώσει βάθος στη θέση “3” όπου τα χαρακτηριστικά του συμπληρώνουν άρτια τη δυάδα Χαραλαμπόπουλου-Ρίβερς. Ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε δηλώσει ότι χρειάζεται τον καινούργιο PF από την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας εφόσον αυτός δεν εμπειρία από Ευρωλίγκα.. Ο Nichols μετράει δύο χρονιές (δύο F4, 1 τίτλο) σε ένα τοπ-οργανισμό σε επίπεδο Ευρωλίγκας και ο τρόπος με τον οποίον “έγινε” η δουλειά μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι πράσινοι είχαν stand by τον παίχτη καιρό τώρα και απλά εξέταζαν τις πιθανότητες τους για κάποιον άλλον που βρισκόταν ψηλότερα στη λίστα. Βλέπω μια ..κατήφεια στον κόσμο του Παναθηναϊκού για τη συγκεκριμένη κίνηση. Διαφωνώ. Οκ, ο  Nichols δεν ήταν μέσα στις τρεις πρώτες επιλογές της ομάδας όμως είναι χρήσιμος παίχτης που μπορεί να κάνει τη δουλειά και χωρίς να πρωταγωνιστεί σε πρωτοσέλιδα έχει τη δυνατότητα να αναδείξει το παιχνίδι του συνόλου. Πάμε να δούμε μερικά πράγματα για τη τελευταία κίνηση των πρασίνων, τον παίχτη και τη φιλοσοφία πίσω από την απόφαση αυτή..

Η “3&D” Ρεάλ Μαδρίτης του 2014-15


Μετά την αποτυχία της να πατήσει κορυφή τη σεζόν 2013-14, η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε στο ρόστερ της μια ισχυρή ένεση 3&D χαρακτηριστικών η οποία όχι μόνο στιγμάτισε το παιχνίδι της όλη τη σεζόν αλλά παράλληλα αποτέλεσε το κλειδί που σήκωσε την ομάδα στα δύσκολα και της ανέβασε στο ευρωπαϊκό Έβερεστ, στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν απέναντι στον Ολυμπιακό. Οι Μαδριλένοι δούλεψαν το καλοκαίρι ώστε να γίνουν πιο Hard caliber ομάδα πλαισιώνοντας τους πολύ ταλαντούχους και ικανούς στη προσωπική φάση Ισπανούς ballhandlers τους με hustling, elite περιφερειακή εκτέλεση, physical παιχνίδι και αμυντικά στεγανά, στοιχεία που διαμόρφωναν το ιδανικό, για τους stars τους, πλαίσιο δράσης. Ο 3&D χαρακτήρας παιχτών όπως ο Ρίβερς (40% τρίποντο), ο Ματσιούλις (45% ACB), ο Κάρολ (48%, ο μόνος που προϋπήρχε) και ο Νοτσιόνι (37.4% EL- 48.7% ACB) ήταν αυτό που έλειπε τα τελευταία χρόνια από την υπερταλαντούχα αλλά μάλλον soft Βασίλισσα.

Πέρυσι τοHoopfellas υπογράμμισε τηνανάγκη των πρασίνων για παίχτες που θαανοίξουν το γήπεδο στην επίθεση τουώστε να υπάρξει το πλαίσιο για να είναιπαραγωγικό το βαρύ σασί της ομάδας. Η αδυναμία αυτή του Παναθηναϊκού τον “ταβάνιασε” στη τελική ευθεία της περυσινής Ευρωλίγκας και υπήρξε ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους το “τριφύλλι” έμεινε εκτός F4. Φέτος είναι φανερό ότι οι πράσινοι κατανόησαν την συγκεκριμένη ανορθογραφία και δούλεψαν ώστε να ασφαλίσουν την ομάδα σε αυτόν τον τομέα. Ο Παναθηναϊκός έχει “απλώσει” κατά μήκους του ρόστερ τρεις ποιοτικούς 3&D παίχτες στα πρόσωπα των Φελντέιν (ο οποίος εκτός των άλλων έχει και παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια), Ρίβερς, Νίκολς οι οποίοι θα φροντίσουν για τη τήρηση του λεπτομερειακού spacing που χρειάζεται πλέον για να λειτουργήσει σωστά μια επίθεση.

Τέτοιοι Floor Spacers είναι η βάση πίσω από τα σύγχρονα Spread Offense Concepts που αποτελούν το νέο trend στη παγκόσμια προπονητική σκηνή μιας και ο στόχος είναι με τη παρουσία τους (και τη δεδομένη ικανότητα τους να σκοράρουν από τη περίμετρο) να τραβήξουν τις άμυνες μακριά από το καλάθι “ανοίγοντας” τις αποστάσεις τους στο μισό γήπεδο, κατάσταση η οποία φέρνει το “attack them in space” ζητούμενο (επίθεση στον κενό χώρο) που στοχεύουν οι προπονητές σήμερα. Καταλαβαίνετε λοιπόν το πλαίσιο που προσπαθεί να δημιουργήσει ο Αργύρης Πεδουλάκης για να αξιοποιήσει έναν πολύ ικανό Pick & Roll-PG (Καλάθης), ένα seven footer δημιουργό με πρόσωπο/πλάτη παιχνίδι (Μπουρούσης) και δύο slashers αρκετά δυνατούς στη προσωπική φάση (James, Παππάς)..
Η σχέση μάλιστα των slashers με τους περιφερειακούς εκτελεστές είναι αμφίδρομη. Η επιτυχία των μεν εξαρτάται από τους δε και στις δύο περιπτώσεις. Για αυτό και στη προσπάθεια του χτίσει μια ισορροπημένη επίθεση ο Αργύρης Πεδουλάκης θα πρέπει να βρει τον κατάλληλο σκελετό, δηλαδή σχήματα με τη κατάλληλη δόση slashing και perimeter shooting τα οποία θα του εξασφαλίζουν μεγαλύτερη γκάμα επιλογών και παραγωγικής ικανότητας κάθε φορά.


Σημαντικό συν για το παιχνίδι του Nichols (καλούδι το οποίο ξεχωρίζει τους παίχτες-ρόλων που κοιτούν οι πραγματικά καλές ομάδες μιας και σε αυτό δίνουν βάση οι προπονητές) είναι τα έτοιμα χέρια και η ικανότητα του να έρθει από τον πάγκο ζεστός. Δε χρειάζεται σουτ για να βρει ρυθμό ρυθμό για αυτό και επιβίωσε 2 σεζόν σε ένα ρόστερ με βαρύ οπλισμό όπως αυτό της CSKA. Μπορεί να μπει και να συνδεθεί άμεσα με το καλάθι. Αυτό το στοιχείο βοηθάει πολύ τους προπονητές στο κομμάτι της διαχείρισης του rotation μέσα στη σεζόν δεδομένου ότι τέτοιας ιδιοσυγκρασίας παίχτες σου προσθέτουν ευελιξία σε επίπεδο προσαρμογών και αποφάσεων.
Σημείωση: Το τελευταίο παιχνίδι του Nichols στο Syracuse ήταν μάλλον σημαδιακό. Μια τεράστια μάχη με το Clemson στους προημιτελικούς του NIT, ένα μεγάλο comeback για την ομάδα του Boeheim η οποία λύγισε από τις σφαίρες του νυν συμπαίκτη του Nichols, K.C. Rivers (είχε μόνο στο πρώτο ημίχρονο 21 πόντους).
AMYNTIKH ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Αυτό που ανέπτυξε ο Nichols στη διετία παραμονής του στη Μόσχα ήταν ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε το αμυντικό κομμάτι. Η αλλαγή αυτή όπως καταλαβαίνετε ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ρόλο του μιας και έπρεπε να κερδίσει τα λεπτά του πρωτίστως από την άμυνα γεγονός το οποίο τον ώθησε να δουλέψει σημαντικά σε επίπεδο συγκέντρωσης. Κάθε λεπτό στο παρκέ ήταν σημαντικό για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Μη ξεχνάτε την ιδιαιτερότητα του Syracuse, την οποία κουβαλάνε τέτοιοι αθλητές που εν τέλει δεν καθιερώθηκαν στο ΝΒΑ.. Ο Nichols που είδαμε στη Μόσχα ήταν πλήρως συνειδητοποιημένος και συγκεντρωμένος αμυντικά παίχτης. Σωστά και δυνατά φάουλ, έτοιμος και διαβασμένος στα αμυντικά rotations, καλή χρήση των χεριών του (έχει 7’0” wingspan, αυτόματα παίζει ως μεγαλύτερο μέγεθος στο παρκέ), ένας φόργουορντ που δε θα σε προδώσει στα μετόπισθεν δείχνοντας ράθυμη συμπεριφορά. Η Μόσχα τον άλλαξε. Ποτέ δεν ήταν τόσο προσηλωμένος (άσχετα εάν τα κατάφερνε ή όχι) στο αμυντικό κομμάτι όμως ο ρόλος του και ο συγκεκριμένος σταδιακά χρόνος συμμετοχής τον ανάγκασαν να προσαρμοστεί.

Στο Lane Agility Test του Pre Draft το 2007 ο Nichols είχε γράψει χρόνο 10.39 (σε δευτερόλεπτα πάντα). Εντυπωσιακό νούμερο ειδικά εάν αναλογιστείτε ότι το 2010 ο John Wall στο ίδιο drill έκανε 10.84.. Πλέον (φυσικό επακόλουθο) ο Nichols δεν είναι στο ίδιο αθλητικό επίπεδο. Δεν είχε το ίδιο footwork πλέον για να ανέβει στο “κεφάλι” της άμυνας της CKSA και να δώσει κατεύθυνση σε “σπιντάτους” PG s ούτε το upper body ταύρου (όπως ο Κουρμπάνοβ) για να σπρώξει με άνεση ψηλότερους παίχτες στη πίσω γραμμή άμυνας για αυτό και έμεινε πίσω στο rotation. Παραμένει όμως σε καλό αθλητικό επίπεδο και θα το διαπιστώσετε άμεσα από τον τρόπο που καλύπτει αποστάσεις. Παίζει άμυνα σε σωστή ένταση όμως και μπορεί να δώσει defensive stops και στις δύο γραμμές (ίσως όχι με την elite αποτελεσματικότητα του Γκιστ ή του Κουρμπάνοβ αλλά με υψηλό φρόνημα και βαθμό συγκέντρωσης) δίνοντας επιλογές και την ευχέρεια στον προπονητή του για προσαρμογές. Το καλό του αθλητικό πακέτο σε συνδυασμό με το μήκος του τον βοηθούν στις μάχες ψηλά. Είναι αρκετά καλός μπλοκέρ, δεν είναι εύκολο να τελειώσει κάποιος “πάνω του” πηγαίνοντας μέχρι μέσα ενώ στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ, παρότι above average, θα ήθελα να σταθώ στην αδυναμία του σε διεκδικήσεις που κρίνονται σε δεύτερα άλματα όπου ενίοτε χάνει τη θέση του. Συνολικά πάντως αξιολογείται ως ένας versatile και αποτελεσματικός αμυντικός παίχτης που θα ανεβάσει το επίπεδο της απόδοσης των πρασίνων στα μετόπισθεν και θα βελτιώσει σε αυτό το κομμάτι το μείγμα με τους γρήγορους ψηλούς αλλά και τους περιφερειακούς με μέγεθος που έχει δημιουργήσει ο Αργύρης Πεδουλάκης. Eπαναλαμβάνω, οι δυναμικοί/γρήγοροι forwards (Κουρμπάνοβ, Βοροντσέβιτς, Νίκολς) της CSKA πέρυσι δίπλα στην undersized βόμβα που λέγεται Hines, αποτέλεσαν τη βάση του αμυντικού οικοδομήματος των πρωταθλητών Ευρώπης.

SCORING INSTICTS & ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ


O Nichols είναι ένας face up-forwards με εξειδίκευση στη περιφερειακή εκτέλεση όπου “χαϊδεύει” τον όρο σπεσιαλίστας. Στην CSKA, όπου η μπάλα μετακινείται από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά σαν μπαλάκι σε αγώνα τένις,  ήταν πολύ αποτελεσματικός σουτάροντας από θέση. Στη τριετία του στη VTB έγραψε 42.1%, 48.3%, 49.2% αντίστοιχα, τη στιγμή που στη καθαρά guard based “αρκούδα” παρήγαγε κυρίως από spot up shooting. -Ο μηχανισμός εκτέλεσης του παίχτη είναι εξαιρετικός. Συνηθίζει να κάνει ένα “ρηχό κάθισμα” το οποίο τον βοηθά μεν να ισορροπήσει πριν την εκτέλεση (ζυγίζοντας τη θέση του προσωπικού του αμυντικού) όμως σε ελεύθερα σουτ από θέση του κοστίζει (δίνοντας απλόχερα στην άμυνα περιθώριο αντίδρασης) μισό χρόνο πριν απελευθερώσει. Το ύψος πάντως από το οποίο αφήνει τη μπάλα από τα χέρια του δεν δίνει στην Ευρώπη πολλά περιθώρια για να τον ακολουθήσεις μέχρι τη τελική προσπάθεια

Το μεγαλύτερο μείον στο παιχνίδι ενός τέτοιου αθλητή που κατά τεκμήριο διαθέτει scoring insticts είναι η περιορισμένη ικανότητα του στη προσωπική φάση. Ο προπονητής του πρέπει να τον προστατέψει εδώ. Παρά το μήκος του και τα above average αθλητικά του προσόντα δεν έχει το δυνατό τελευταίο πάτημα που θα τον βοηθήσει να τελειώσει με άνεση μέσα στο ζωγραφιστό. Το ballhandling του είναι μέτριο, όταν χαμηλώνει και προσπαθεί να επιτεθεί με τη μπάλα στο καλάθι η πιθανότητα λάθους είναι μεγάλη ενώ παράλληλα είναι φανερό ότι στερείται ισορροπίας. Ο Παναθηναϊκός δεν υπέγραψε τον Nichols για να του δώσει προσωπικές φάσεις αλλά για να βοηθήσει αυτούς που έχουν την ικανότητα να παίξουν προσωπική φάση.

Το παραπάνω στοιχείο συνδέεται άμεσα και με την αποτελεσματικότητα του στη close out επίθεση. Στη Μόσχα παίζοντας σε πολλές καταστάσεις στην αδύνατη πλευρά χρειάστηκε να βάλει τη μπάλα στο παρκέ όπου συνειδητά επιλέγει ένα midrange 5-5.5 μέτρων (ή μια reverse και εκτέλεση εφόσον περάσει προς το κέντρο της ρακέτας αν και υπό τον Ιτούδη έγινε πιο απλός και ξεκάθαρος στις επιλογές του) ή τη πάσα στη base line και λιγότερες φορές τον κεντρικό διάδρομο. Δεν είναι ικανός στις skip πάσες μεταφέροντας τη μπάλα από πλευρά σε πλευρά, ειδικά μετά από ντρίμπλα και αυτό συνδέεται με το γεγονός ότι δεν είναι άνετος βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ. Τυπικός Face up φόργουορντ. Ακόμα και όταν παίρνει τη μπάλα στο post ο κανόνας λέει ότι θα γυρίσει και θα σουτάρει πάνω από τον αντίπαλο ενώ όταν προσπαθεί να πάει προς τα μέσα (περιπτώσεις που miss match υπέρ του) φωνάζει ότι ζητάει το φάουλ μιας και ποτέ δεν ήταν ικανός finisher στο βαμμένο. Straight post ups δεν υπάρχουν. Δε δουλεύει τόσο καλά τα πόδια του, δεν είχε ποτέ την άνεση να τελειώσει χαμηλά. Εμπιστεύεται και βρίσκεται σε χρόνιο έρωτα με το jump shoot του. Μονοδιάστατος; Ναι. Όμως ο Παναθηναϊκός σήμερα χρειάζεται εξειδίκευση. Έναν Forward που θα σουτάρει αποτελεσματικά και σε δεύτερη φάση θα λειτουργεί ως ball mover και screener στην επίθεση του. Και ο Nichols θα μπει να κάνει αυτά τα τρία πράγματα με φανατισμό..
Σημείωση: Στην Αμερική σχολιάστηκε έντονα το ζήτημα αυτοπεποίθησης που αντιμετώπιζε ο Nichols ο οποίος χαρακτηριστικά μάλιστα απέφευγε να μιλήσει σε κάμερες ή μικρόφωνα καθώς τον έφερναν αυτόματα σε μια κατάσταση αμηχανίας. Αυτό τότε συνδυάστηκε και με τη δυσκολία του να “επιστρέψει” στο παιχνίδι σε κακές αγωνιστικές βραδιές όπου το σουτ του δεν ήταν στα καλύτερα του. Η πίστη ξέρετε για έναν shooter είναι το μεγαλύτερο εφόδιο..

H Compact CSKA του Ιτούδη..

Ο Παναθηναϊκός ακολουθεί το περυσινό πνεύμα της CSKA και έναν δρόμο που ουσιαστικά άνοιξαν οι ελληνικές ομάδες οι οποίες χαμήλωσαν τα ύψη στη frontcourt και ανέβασαν τη πίεση στο αμυντικό κομμάτι και ειδικά στο μισό γήπεδο. Στο ..κοσμοϊστορικό γεγονός  της αλλαγής κατεύθυνσης της CSKA, η οποία με την έλευση του Ιτούδη αποφάσισε να κινηθεί σε πιο σύγχρονες νόρμες, το Hoopfellas είχε εστιάσει πριν δύο χρόνια. Μάλιστα είχε γίνει και σχετικό σχόλιο για τον Demetris Nichols.

Δύο-τρία πράγματα για τη περυσινή παρουσία του παίχτη στους πρωταθλητές..

Ένας λόγος που τα λεπτά του Νίκολς μειώθηκαν στο τέλος της σεζόν πέρυσι ήταν ο τραυματιμός του Joe Freeland, με τον οποίον ο Δημήτρης Ιτούδης τον είχε ταιριάξει στη frontcourt. Δεν είναι τυχαίο το ότι στα 12 πρώτα ματς της σεζόν στην Ευρωλίγκα ο 32χρονος φόργουορντ μετράει 16 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο ενώ στα τελευταία 10 (συμπεριλαμβάνεται το διάστημα στο οποίο ο Βρετανός σέντερ έμεινε έξω οριστικά για τη σεζόν) το νούμερο πέφτει στα 7.5. Η “αρκούδα” στηρίχτηκε αποκλειστικά στον Kyle Hines στη θέση “5” στη τελική ευθεία της σεζόν τον οποίο έπρεπε να υποστηρίξει (για να ματσάρει τη διαφορά ύψους) ντύνοντας τον με ψηλά /αθλητικά forwards. Όπως έχουμε σημειώσει και πέρυσι, το δίδυμο των Βορόντσεβιτς-Κουρμπάνοβ ήταν η αμυντική ραχοκοκαλιά της ομάδας δίνοντας stops και στις δύο γραμμές άμυνας και ματσάροντας με τα γρήγορα αμυντικά rotations και την ικανότητα τους στον αέρα (συν τα wingspans) το μειονέκτημα ύψους στο “5”. Ουσιαστικά εάν συμπεριλάβουμε και τα guards, η CSKA ήταν συνολικά ένα ψηλό σύνολο με χαμηλό “5”.

O Nichols ουσιαστικά βρισκόταν στο παρκέ για να ανοίγει χώρους και να βοηθήσει στη τήρηση του εξαιρετικού ούτως ή άλλως spacing των Ρώσων όταν κυρίως η ομάδα ήθελε να βρει φάσεις για τον Φρίλαντ στο ζωγραφιστό. Πολλές φορές σε 1 in- 4 out διάταξη, η παρουσία του Νίκολς στο “4” (για το οπλοστάσιο στις υπόλοιπες θέσεις ούτε καν συζήτηση) απέτρεπε τη βοήθεια στο low post ανοίγοντας διάπλατα χώρους για ένας εναντίον ενός στον Βρετανό σέντερ. Με τον Hines να παίρνει χοντρά λεπτά στο “5” ο Nichols έμεινε αναγκαστικά πίσω καθώς η ανάγκη για να βρίσκονται στο παρκέ οι πιο αθλητικοί forwards που θα ελέγξουν το ριμπάουντ ήταν επιβεβλημένη. 
Ο Δημήτρης Ιτούδης έτρεξε A-Set καταστάσεις με τον Αμερικανό και τον Φρίλαντ ψηλά να δίνουν σκριν επιλογής στον Playmaker με το Pop-out και το ρολάρισμα αντίστοιχα σε δεύτερο χρόνο να αποτελούν φυσική συνέχεια στην εξέλιξη. Τον ενέταξε στη 1-4 High Stack επίθεση που είδαμε από την αρκούδα φέτος όμως όσο η σεζόν κυλούσε και οι άμυνες στους Τεόντοσιτς-Ντε Κολό γίνονταν πιο επιθετικές, ο Ιτούδης πόνταρε στην ασφάλεια που του έδινε η κίνηση του να στήνει ένα Passing-4 στη κορυφή της ρακέτας ώστε να υποδέχεται τη μπάλα που έβγαινε από το hedging ή trapping στον περιφερειακό και να αποφασίζει ως playmaker. Εκεί, ειδικά με τον Κριάπα πίσω υγιή, ο Nichols έχασε λεπτά.

Ο Παναθηναϊκός έχει combo forwards πλέον (Nichols, Χαραλαμπόπουλος ακόμα και ο wing Rivers αμύνεται αρκετά αποτελεσματικά και στις δύο γραμμές) τα οποία τον βοηθούν να “παίξει” με το μέγεθος των units ανοίγοντας τη γκάμα των επιλογών του κόουτς που στοχεύει κυρίως σε μια versatile αμυντικά ομάδα (Switch Everything άμυνες με Singleton-Gist και Nichols στο “3”, πιο γρήγορα σχήματα με τον απόφοιτο του Syracuse στο “4” τα οποία θα αποτελέσουν τη βάση της φετινής ομάδας κατά τη γνώμη μου). Στο σύγχρονο μπάσκετ είσαι (θέση) ότι μαρκάρεις. Η περυσινή σειρά των τελικών και ο τρόπος που παρατάχθηκε ο Παναθηναϊκός έδωσε μια πρώτη γεύση.. Ο καινούργιος Παναθηναϊκός θα είναι πιο compact, πιο σφριγηλός, εναρμονισμένος με το downsizing πνεύμα που έχει γοητεύσει πολλούς σε μια εποχή όπου πλέον μετράει πρωτίστως το πόσο γρήγορα καλύπτεις αποστάσεις στο παρκέ σαν σύνολο και το πόσο αποτελεσματικά μπορείς να προσαρμοστείς σε νέα δεδομένα αλλάζοντας “κέλυφος”, όντας δυνατός σε διαφορετικά στυλ παιχνιδιού.


Ο Nichols δεν ήταν η πρώτη, ούτε η δεύτερη επιλογή των πρασίνων για τη θέση του PF τη φετινή off season. Δεν ήταν καν ούτε ούτε στις βασικές επιλογές της σελίδας για την ομάδα του Πεδουλάκη (ο Darius Miller ήταν ο παίχτης που θα ήθελα να δω στον Παναθηναϊκό σε αυτόν τον ρόλο όπως γνωρίζετε). Όμως, όπως έχουμε ήδη συζητήσει στο πρόσφατο παρελθόν, αποτελεί μια επιλογή που προσφέρει ασφαλιστικές δικλείδες σε θέμα ποιότητα και ομαλής λειτουργίας του συνόλου. Είναι μια σωστή, χρήσιμη επιλογή και είναι κάτι που υποστηρίξαμε ανοιχτά από την αρχή. Ο Παναθηναϊκός δεν ήθελε “σταρ” για να καλύψει τη θέση αυτή. Χρειαζόταν έναν παίχτη συνόλου με υψηλό work ethic και κυρίως τη θέληση να παίξει για το club και να προσφέρει. 7-7.5 πόντους, 3+ ριμπάουντ, 37% τρίποντο, ένταση στο αμυντικό κομμάτι, μερικά αναίσθητα veteran shots που γέρνουν τη πλάστιγγα.. Αυτά χρειάζεται η πράσινη μηχανή από τον παίχτη της θέσης αυτής και ο Νίκολς έχει τις προδιαγραφές να τα δώσει, χωρίς φανφάρες αλλά με συνέπεια και συνεχή παρουσία στους τομείς που θα του ζητηθούν να βγει μπροστά.

Θα ήθελα να τελειώσω με έναν συσχετισμό. Στο Syracuse (πανεπιστήμιο στο οποίο φοίτησε ο Nichols) o Jim Boeheim στη πραγματικότητα δεν έχει την ευκαιρία να κάνει recruiting σε τοπ ταλαντούχους παίχτες οι οποίοι τις περισσότερες φορές προτιμούν την αφρόκρεμα των κολεγίων (πριν τον Boeheim το Syracuse δεν είχε τη φήμη που έχει δημιουργήσει σήμερα) και τον βαρύ χειμώνα στα βόρεια της Ν.Υόρκης σε ένα πρόγραμμα (2-3 zone, επιλεκτικά παγίδες, transition επίθεση-παράγωγο αυτής της άμυνας) που ουσιαστικά δε τους προετοιμάζει για το ΝΒΑ, δε τους δίνει εφόδια για το επόμενο επίπεδο. O Boeheim λοιπόν αναγκάζεται να στελεχώνει το ρόστερ του (πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων) με παίχτες β’ διαλογής οι οποίοι δε τηρούν το πρωτόκολλο (σε σωματικές ή αγωνιστικές προδιαγραφές) των “θέλω” των ομάδων του ΝΒΑ. Γκαρντ παγιδευμένους ανάμεσα στο “1” και το “2”, tweeners ψηλούς ή combo forwards χωρίς ξεκάθαρη θέση, παιδιά των οποίων τα χαρακτηριστικά δε μεταφράζονται ακριβώς άψογα στο επόμενο επίπεδο. Ο Boeheim τους προσφέρει ένα περιβάλλον που θα τους δώσει αρκετές νίκες, θα μακιγιάρει τις αδυναμίες τους (πείτε μου, ποιος scouter θα επέλεγε στο Νο4 τον Dion Waters εάν τον είχε δει να παίζει προσωπική άμυνα..;) και θα τους βοηθήσει να κάνουν τα καλύτερα δυνατά νούμερα ώστε να εκλεγούν στο ντραφτ. Μετά όποιος μπορεί, προχωράει. Μια τέτοια περίπτωση παίχτη για το πρόγραμμα ήταν και ο Nichols. O Βoeheim δημιούργησε έναν από τους πιο νικηφόρους οργανισμούς μπάσκετ με σπουδαίο fanbase χωρίς να έχει στα χέρια του τα καλύτερα χαρτιά. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει επίσης νικήσει στο παρελθόν μην έχοντας στα χέρια του τα καλύτερα χαρτιά.. Το παν λοιπόν σε αυτή τη φάση, αφήνοντας πίσω μας τη φετινή off season, είναι το πλαίσιο που θα δημιουργήσεις και η τοποθέτηση των παιχτών σου εντός αυτού. Μόνο έτσι θα δημιουργήσεις τις προδιαγραφές για να πάρεις -κατ’ευχήν στο δεύτερο μισό της σεζόν- το μάξιμουμ από την ομάδα σου..

Υ.Γ: Όπως πολύ σωστά είπες κόουτς, το σκεπτόμενο μπάσκετ δεν είναι απαραίτητα αργό. Συνδέεται με το να εκτελείς μια δράση/αντίδραση κάτω από τη καλύτερη δυνατή συνθήκη φιλτράροντας κάθε φορά τα δεδομένα στα παρκέ. Το Syracuse της ζώνης και της transition επίθεσης δε παίζει ακριβώς σε αυτή τη βάση όμως στηρίζεται υπερβολικά στο κομμάτι της σκέψης (έστω και με τη μορφή ming game).. Δε μπορεί να υπάρξει άλλος χαρακτηρισμός για μια ομάδα η οποία στοχεύει να επιβληθεί στο μυαλό του αντιπάλου (πολλά παιδιά που βγαίνουν από το ΑΑU δεν έχουν τη μπασκετική παιδεία να διαχειριστούν τις επιθετική ζώνη με τις επιλεκτικές παγίδες των “πορτοκαλί”), διαβάζει τον αδύναμο κρίκο και του επιτίθεται..

Υ.Γ1: Για τον Ολυμπιακό θα είναι -και φέτος- πολύ σημαντικό να μείνει υγιής ο Γιανγκ. Όπως παίζεται το μπάσκετ σήμερα στην Ευρώπη ο πυραυλοκίνητος πρώην Gator είναι απλά unmatched σε συγκεκριμένα κομμάτια αυτού. Ο Ολυμπιακός είναι ΑΛΛΗ ομάδα με τον Γιανγκ όπως θα ήταν και πέρυσι άλλη ομάδα με αυτόν στο δεύτερο μισό της σεζόν..