Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης..

Η ομάδα του Μάικ Σιζέφσκι φύλαξε το καλύτερο για το τέλος κάνοντας τη Σερβία να μοιάζει τουλάχιστον αδύναμη στον τελικό του Ρίο. Το Hoopfellas παίρνει τροφή από το βιβλίο του Σάμιουελ Χάντινγκτον και μοιράζεται με το κοινό του τα συμπεράσματα από το Ολυμπιακό τουρνουά και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτό στη παγκόσμια μπασκετική σκακιέρα..



Ήταν τελικά το Ολυμπιακό τουρνουά του Ρίο μια μάχη μπασκετικών πολιτισμών ή μήπως κάθε ομάδα παρουσίασε τη δική της οπτική αναφορικά με τον οικουμενικό χαρακτήρα και δρόμο που φαίνεται να βαδίζει το άθλημα στην εποχή μας; Και πάλι η TEAM USA πάτησε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου κάνοντας φτερό και πούπουλο τη Σερβία στον τελικό. Κάπως έτσι οι παίχτες του Σιζέφσκι κατάφεραν να φύγουν με πλατύ χαμόγελο από το Ρίο σε ένα τουρνουά στο οποίο προβλημάτισαν σημαντικά τον κόσμο στις Ηνωμένες Πολιτείες με την απόδοση τους ενώ παράλληλα (σε αντίθεση με άλλες χρονιές) δε παρουσίασαν κάτι καινοτόμο στο παιχνίδι τους. Εκτιμώ ότι, σαν επίπεδο δουλειάς για τη δεκαετία του Coach-K, ήταν ότι κοντινότερο στην ομάδα της Σαϊτάμα μόνο που αυτή τη φορά υπήρχε veteran leadership το οποίο είχε βιώσει τέτοιες καταστάσεις και εν τέλει έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη πορεία των πραγμάτων. Πάμε να κάνουμε ορισμένα σχόλια για τους χρυσούς Ολυμπιονίκες και συνολικά για ένα τουρνουά με ανταγωνιστικό χαρακτήρα.

-Είναι πολύ σημαντικό το ότι οι ομάδες του ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει σε μεγάλο ποσοστό τη δομή της επίθεσης τους και κατευθύνονται λίγο πιο κοντά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ έχοντας προσθέσει κυκλοφορία της μπάλας και μεγαλύτερη κίνηση μακριά από αυτήν η οποία παλιότερα απλά δεν υπήρχε στο σύνολο των ομάδων της λίγκας τους. Ομάδες όπως οι Spurs και οι Warriors έχουν επηρεάσει τους υπόλοιπους τη στιγμή που οι Pace & Space επιθέσεις (Hawks, Celtics) είναι το νέο trend στο Αμερικανικό μπάσκετ. Αυτή η τάση των ομάδων να ακολουθήσουν τη νέα νόρμα (την οποία η Ευρώπη έχει υιοθετήσει χρόνια τώρα) έχει βοηθήσει τους Αμερικανούς να είναι πιο οικείοι με το FIBA Basketball και σαφώς πιο έτοιμοι, φέρνοντας παίχτες και ομάδες με “FIBA χαρακτηριστικά”, οι οποίες αποτελούν σαφώς πιο δύσκολους αντιπάλους για τον ανταγωνισμό.

-Δεν έχει βάση ο ισχυρισμός ότι ο Σιζέφσκι δεν είχε μαζί του μια elite ομάδα στο Ρίο. Οι Αμερικανοί κατέβασαν στο τουρνουά τους τρεις καλύτερους FIBA players που διαθέτουν σαν χώρα αυτή τη στιγμή (Άντονι, Ντουράντ, Ίρβινγκ) και μερικούς top quality για αυτές τις συνθήκες παιχνιδιού (shooter Τόμπσον, Defensive stopper Τζορτζ) ενώ ο μοναδικός σταρ τους που πραγματικά “έλειψε” και αυτό φάνηκε στο performance τους, ήταν ο Άντονι Ντέηβις. Ούτε ο Τζέημς, ούτε ο Κάρι..

-Η παρακάτω δήλωση του Τζέρι Κολάντζελο  ( (TEAM USA Managing Director)



“Πρέπει να δούμε τις άλλες χώρες να γίνονται πιο ανταγωνιστικές. Δεν θα τους επιτρέψω καμία δικαιολογία. Ένας από τους διαιτητές μου είπε: πρέπει να παίξετε με τέσσερις παίκτες και του απάντησε: όχι, μάλλον πρέπει οι άλλες ομάδες να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους και να μας ανταγωνιστούν. Βοηθάμε το basketball παγκοσμίως τα τελευταία 50 χρόνια. Μάθαμε στον κόσμο το παιχνίδι. Διδάξαμε τους προπονητές τους. Κοιτάξτε τον αριθμό των παικτών στο ΝΒΑ. Κοιτάξτε τον αριθμό των ξένων παικτών στο κολεγιακό μπάσκετ..”



.. κατά τη ταπεινή μου άποψη ήταν ατυχής ή στη καλύτερη περίπτωση σε λάθος timing. Κανείς δε διαφωνεί με την υπεροχή του Αμερικανικού μπάσκετ. Πρώτος ο υπογραφών. Προσωπικά θεωρώ τον τρόπο που έχουν χτίσει τη παραγωγική τους διαδικασία και χρησιμοποιούν τη μήτρα του σχολικού αθλητισμού παράδειγμα προς μίμηση για τον υπόλοιπο κόσμο. Είμαι “μαθητής” του παραγωγικού και αναπτυξιακού τους προγράμματος και προνομιούχος που έχω τριβή και επαφή με δασκάλους τους οι οποίοι μπορούν να με μαθαίνουν καθημερινά καινούργια πράγματα μέσα από μια απλή συζήτηση. Όμως κύριε Κολάντζελο ποιος ήταν πραγματικά ο στόχος των όσων είπατε..; Έχετε διδάξει τον υπόλοιπο κόσμο όσο σας έχει διδάξει και αυτός. Κοιτάξτε λίγο τη λίγκα σας και τον τρόπο που έχει αλλάξει..Οι λόγιοι και πνευματικοί άνθρωποι του αθλήματος στην Αμερική είναι αδιαπραγμάτευτοι σε αυτό. Ο αριθμός των ξένων παιχτών στο ΝΒΑ δεν έχει αυξηθεί προφανώς γιατί η μητέρα Αμερική έχει θέσει ως προτεραιότητα να διαφωτίσει τον υπόλοιπο πλανήτη αλλά γιατί οι νέοι Ευρωπαίοι παίχτες είναι σαφώς βελτιωμένοι, διαθέτουν  προδιαγραφές πλέον πιο ενδιαφέρουσες για τη λίγκα του ΝΒΑ και γιατί μάλλον κάποιοι είναι απλά καλύτεροι από τους αντίστοιχους Αμερικανούς. Η λίγκα σας άλλωστε είναι αυστηρά “μπίζνα”.. Οι ομάδες δε κάνουν χατίρια ούτε λειτουργούν ιεραποστολικά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο..

Επίσης γίνεται  αυτή η δήλωση μετά από ένα τουρνουά στο οποίο η ομάδα σας παρουσίασε το χειρότερο μπάσκετ των τελευταίων χρόνων σε συνάρτηση με το διαθέσιμο ταλέντο πάντα. Θα ήταν πιο εύηχο τουλάχιστον  εάν η τοποθέτηση γινόταν μετά το Παγκόσμιο του 2014 (λιγότερο  hero ball, πραγματικά σωστή ομαδική λειτουργία από την TEAM USA), όπου η Αμερική έκανε πραγματικά περίπατο  με ένα πολύ πιο λιτό και blue collar σύνολο, τον Faried να κάνει πάρτι και τον Ίρβινγκ να παίζει μπασκετάρα. Όχι τώρα..

-Είχα γράψει σε όλους εσάς εδώ μετά τις δύσκολες βραδιές της TEAM USA στον πρώτο γύρο ότι όποιος γνωρίζει τη κουλτούρα των Αμερικανών και τον τρόπο που λειτουργούν θα καταλάβει ότι το βασικό σημείο του προβληματισμού τους δεν ήταν το εάν η ομάδα τους θα κατακτήσει το χρυσό ή όχι αλλά το ότι παίρνει μαθήματα του πως παίζεται το άθλημα σωστά από άλλες χώρες. Αυτό υπήρξε σημαντικό χτύπημα και προβλημάτισε πολύ. Σαν “δουλειά” η φετινή αμερικανική ομάδα χαρακτηρίζεται ως  αρκετά μέτρια, νομίζω μάλιστα ότι αυτός ήταν ένας από τους λόγους της δήλωσης του Κολάντζελο εκείνη τη στιγμή. Στηρίχτηκε καθαρά στην υπεροχή της στο φυσικό αθλητικό πακέτο (είναι πραγματικά τεράστια και θεωρώ πως αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε και να δουλέψουμε οι υπόλοιποι  πάντα μέσα στο πλαίσιο που παίζουμε εδώ το άθλημα και τι αυτό απαιτεί) και σε μερικούς αθλητές οι οποίοι απλά μπορούν να σκοράρουν υπό καθεστώς τέλειας άμυνας.

Ένας από αυτούς είναι ο Κέβιν Ντουράντ ο οποίος έκανε τη διαφορά στον τελικό. Το πακέτο του σταρ των Ουόριορς όχι απλά μοιάζει ασυναγώνιστο για το FIBA Basketball αλλά αντιπροσωπεύει όλα όσα ήθελε (σε επίπεδο χαρακτηριστικών) να συγκεντρώσει ο Σιζέφσκι στο ρόστερ για κερδίσει το τουρνουά. Μήκος, athleticism, περιφερειακό firepower. Ο Ντουράντ είναι ένας από τους καλύτερους FIBA Players που έχουν παρουσιάσει ιστορικά οι ΗΠΑ.

Το βασικό πρόβλημα της αμερικανικής ομάδας βρισκόταν αυτό το καλοκαίρι στο αμυντικό κομμάτι και έχει να κάνει με το επίπεδο συνοχής και τους φτωχούς αυτοματισμούς που παρουσίασαν. Βασικά δεν ήταν έτοιμοι να αμυνθούν απέναντι σε ομάδες που μπορούσαν να σπάσουν τη πίεση τους με καλό ball movement βάζοντας τους να τρέξουν στο μισό γήπεδο και να συνεργαστούν. Ακόμα και η Total Switching άμυνα που δοκίμασε ο Σιζέφσκι για να ματσάρει τη κίνηση στην επίθεση των Αυστραλών δεν απέδωσε γιατί οι παίχτες του έκαναν λάθη συνεννόησης στον χρόνο των  αλλαγών σε δράσεις μακριά από τη μπάλα με συνέπεια να τρώνε τα backdoor cuts με το κιλό.. Παράλληλα το επίπεδο συγκέντρωσης δεν ήταν στα standards που απαιτεί ένα τέτοιο τουρνουά και αυτό είχε στερήσει από την TEAM USA το δικαίωμα να παράγει πόντους από την άμυνα της, μεταφέροντας την ενέργεια από το ένα μέρος του γηπέδου στο άλλο.

Ο Σιζέφσκι διέγνωσε το πρόβλημα και ξαναμοίρασε την τράπουλα κάνοντας κάποιες “προσαρμογές”. Η τριάδα των Cousins, Anthony, Irving, παίχτες με αμυντικές αδυναμίες σε ατομικό επίπεδο (είναι χαρακτηριστικό το πόσες φορές δημιουργήθηκε rotation breakdown στην άμυνα από προσωπικό λάθος ενός εκ των τριών), δεν έπρεπε να βρίσκεται “χοντρά” λεπτά μαζί στο παρκέ, όποτε και η TEAM USA παρουσιαζόταν πιο ευάλωτη στο αμυντικό κομμάτι. Ο κόουτς του Ντιούκ σωστά επέλεξε να αλλάξει τα σχήματα του ανεβάζοντας δίπλα στους High Octane Scorers του παίχτες-ρόλων με ισχυρή αμυντική συνείδηση όπως ο Jordan, o George και ο Lowry. Μixed και πιο ισορροπημένες σε διανομή ρόλων units οι οποίες δεν έλυσαν το πρόβλημα των αυτοματισμών όμως έφεραν μεγαλύτερο επίπεδο συγκέντρωσης (μιλάμε για παίχτες οι οποίοι ήρθαν στο Ρίο με βασικό αγωνιστικό στόχο να παίξουν άμυνα και να ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας στα μετόπισθεν) και πολλά παραπάνω τζάουλ ενέργειας, διαφορά η οποία φάνηκε στο finish του τουρνουά. Στην άλλη πλευρά του παρκέ το κρίσιμο σημείο ήταν η ολοκληρωτική κυριαρχία των παιχτών του Σιζέφσκι στο επιθετικό ριμπάουντ το οποίο υπήρξε μαζί με την ευχέρεια τους στο τρίποντο, η ναυαρχίδα τους στο επιθετικό κομμάτι και ένα είδος τάλισμαν το οποίο προστάτευε την ομάδα στα δύσκολα. Δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες για εκτέλεση βοηθούν τέτοιους προικισμένους σκόρερ να ζεσταθούν πιο εύκολα και τότε.. 





-Η Σερβία κέρδισε τις εντυπώσεις δείχνοντας χαρακτήρα και πάλι στα ματς της μιας ανάσας. Σημαντικό αυτό καθώς αποτελεί στοιχείο πάνω στο οποίο χτίζει μια ομάδα που θέλει να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες επίσης ποιοτικές. Ο Τζόρτζεβιτς πέρασε τη Κροατία, προετοίμασε εξαιρετικά το παιχνίδι με την Αυστραλία αλλά δυστυχώς έπεσε αμαχητί στον τελικό όπου ήταν παιχνίδι τελείως διαφορετικών αναγκών (για παράδειγμα επιβαλλόταν να βάλει από την αρχή τον πιο dynamic slasher του, τον Νέντοβιτς ο οποίος ήταν ο μόνος από τα guards που μπορούσε να περάσει προς τα μέσα δημιουργώντας δρόμους από εκεί που δεν υπήρχαν). Πήρε πολλά από ρολίστες όπως ο Μάρκοβιτς, ο Κάλινιτς ή ο Μάτσβαν και προσπάθησε να καλύψει στα όρια του δυνατού το τεράστιο κενό του Μπιέλιτσα, του πιο ολοκληρωμένου αθλητή αυτής της ομάδας. Ο Τεόντοσιτς ήταν εξαιρετικός και το “ένας από τους καλύτερους διεθνείς παίχτες στην ιστορία” που του απέδωσε μια προσωπικότητα με το βάρος του Σιζέφσκι αποτελεί παράσημο. Οι Σέρβοι έπιασαν τα standards τους και κυρίως δείχνουν συνέχεια, πιστοποιώντας ότι ήδη έχουν χτίσει χαρακτήρα νικητή στα μεγάλα ματς όπου δε φοβούνται αλλά τους φοβούνται. Αυτός ο χαρακτήρας όπως σας έχω πει είναι η μισή δουλειά για τέτοια τουρνουά..

Παρότι έμεινε εκτός μεταλλίων, η Αυστραλία ήταν η ομάδα που ξεχώρισα σε αυτό το τουρνουά. Από τα καλύτερα performance που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε διεθνές τουρνουά, σε όρους δουλειάς, αυτοματισμών, συνεργασίας και σύνδεσης παιχνιδιού στις δύο πλευρές του παρκέ. Οι Boomers παρουσίασαν πολύ καλό μπάσκετ και μπορούν να αποτελέσουν λόγο ανασχηματισμού στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη από τη στιγμή μάλιστα που έχουν τη δυνατότητα να φέρουν πραγματικό ταλέντο από πίσω  με νέους παίχτες. Εκτιμώ πως το παιχνίδι τους απέναντι στην Αμερική μπορεί να αποτελέσει σταθμό για τους μελετητές και ιστορικούς του αθλήματος μιας και ήταν η πρώτη φορά όπου κάποιος χτύπησε την ομάδα του Σιζέφσκι με τα δικά της όπλα, παίζοντας γρήγορα και πολύ physical σαν να ήταν αυτός που κατείχε το καλύτερο φυσικό/αθλητικό πακέτο στο παρκέ. Ο Andrej Lemanis σε αντίθεση με τις Ευρωπαϊκές ομάδες και την TEAM USA δε βασίστηκε σε Small ball και την παρουσία Stretch Forward στη θέση “4” αλλά ακολούθησε τον δικό του δρόμο παρουσιάζοντας μια εξαιρετικά δομημένη επίθεση βασιζόμενη στα πολύ καλά screens του Μπόγκουτ μακριά από τη μπάλα σε συνδυασμό με την ικανότητα του να πασάρει και το σπάνιο ταλέντο του Μιλς να σκοράρει λαμβάνοντας τη μπάλα σε κίνηση (ειδικά στη πίσω γραμμή ακούμπησε το τέλειο, δεν είναι τυχαίο ότι αυτός, ο Πάρκερ και ο πρώην Spur ΝτεΚολό ήταν οι guards που έκαναν θραύση στο “βαμμένο”). Με αρχές από την Spread Pick & Roll Offense που κάποτε έπαιζε και η δική μας εθνική ομάδα αλλά πολύ κίνηση και ταυτόχρονες δράσεις σε δυνατή και αδύνατη πλευρά οι οποίες προκαλούσαν αντιπερισπασμό στην άμυνα τα “καγκουρό” κατάφερναν να πετυχαίνουν σωρεία lay ups απέναντι σε έναν εξαντλημένο κάθε φορά (από το άσκοπο και χωρίς πλάνο πολλές φορές τρέξιμο στην άμυνα) αντίπαλο. Η παρουσία τους ήταν για μετάλλιο, άσχετα εάν το πήραν ή όχι. Καλή δουλειά. Οι Αυστραλοί έχουν τις δυνατότητες να αντικαταστήσουν τους Αργεντινούς στις υψηλές θέσεις των διεθνών τουρνουά τα επόμενα χρόνια.

Οι Ισπανοί έκλεισαν επιτυχημένα το τουρνουά με την τρίτη θέση και το πολύ σημαντικό για αυτή τη θρυλική γενιά που βρίσκεται στο λυκόφως της πορείας της, χάλκινο μετάλλιο. Οκ, το φάουλ στον Ροντρίγκεθ ήταν ανύπαρκτο ειδικά με βάση τον τρόπο που σφυρίζεις σε όλο το τουρνουά αλλά και τον μικρό τελικό, όμως αυτό έχει μάλλον δευτερεύουσα σημασία στη παρούσα ανάλυση και στον απολογισμό που θέλει να κάνει η σελίδα. Η ομάδα του Σκαριόλο ανέβηκε μετά τις πρώτες αγωνιστικές και συνολικά παρουσίασε μια αρκετά καλή άμυνα βασισμένη όχι στη πίεση (εκτός των τριών PGs οι οποίοι είναι αρκετά  αποτελεσματικοί σε αυτό το κομμάτι) και τον physical χαρακτήρα αλλά στη συνεχή κατεύθυνση που δίνει στη μπάλα και στην επίθεση του αντιπάλου. Έξυπνη άμυνα. Κράτησαν τους Αμερικανούς στους 82 μόλις πόντους στον ημιτελικό και μάλιστα θα είχαν πολύ καλύτερη τύχη εάν δεν τους επέτρεπαν τόσα επιθετικά ριμπάουντ. Έκαναν έναν σπουδαίο προημιτελικό απέναντι στους Γάλλους όταν και ανάγκασαν τον Τόνι Πάρκερ να δηλώσει πως “ήταν σαν να αντιμετωπίζουμε τους Spurs, μόνο που αυτή τη φορά βρισκόμουν στη λάθος πλευρά..” Οι Ισπανοί κυμάνθηκαν πάλι στο γνωστό υψηλό επίπεδο και παρότι είναι πολύ πιθανό να είδαμε την “ευλογημένη γενιά” τους για τελευταία φορά, έχουν αθλητές από πίσω να διατηρήσουν την ομάδα ψηλά και  τη δεξαμενή να υποστηρίξουν το εγχείρημα του περάσματος σε μια νέα εποχή.



Από τους υπόλοιπους, η μεγάλη απογοήτευση ήταν η Βραζιλία η οποία έμεινε εκτός οχτάδας παρότι κέρδισε τους Ισπανούς και σε δεύτερη φάση η Λιθουανία που μπήκε δυνατά περνώντας ένα χέρι Βραζιλία-Αργεντινή αλλά μετά κατέρρευσε και αντί να πάρει τη πρώτη θέση πήγε λιπόψυχη απέναντι στους Αυστραλούς οι οποίοι τη πετσόκοψαν.. Οι Γάλλοι επίσης είναι φανερό ότι θα χρειαστούν κάτι καινούργιο αν και -όπως οι Ισπανοί- έχουν ταλέντο και αθλητές που τηρούν τα ποιοτικά standards της ομάδας των τελευταίων ετών, αρκεί να τους μαζέψουν και να δεσμευθούν όλοι μαζί στη νέα προσπάθεια. Στο Ρίο το σύνολο τους ήταν νωχελικό με τεράστια αμυντικά κενά δεδομένου του ότι παίχτες-κλειδιά της παλαιάς φρουράς όπως ο Ζελαμπάλ ή ο Πιετριούς δε μπορούσαν να τους βοηθήσουν πλέον αν και κατείχαν σημαντικούς ρόλους.

Το Ρίο αποτέλεσε το τέλος του δρόμου για πολύ σημαντικά ονόματα του διεθνούς Basketball και θα αποτελέσει σημείο καμπής για μερικά δυνατά εθνικά συγκροτήματα στον παγκόσμιο χάρτη. Η Αργεντινή αλλάζει εντελώς χάνοντας τεράστιο πλέον μέρος της δυναμικής της, Γαλλία και Ισπανία πιθανόν θα κληθούν να κάνουν ένα restart ενώ οι Αυστραλοί (και ο Καναδάς) μπορούν να αποτελέσουν το νέο δυνατό παίχτη στο τραπέζι. Επίκειται ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης..

“Η Ευρώπη δημιουργήθηκε από την ιστορία, η Αμερική από τη φιλοσοφία..”

Έτσι ακριβώς Μάργκαρετ.. Οι μπασκετικοί πολιτισμοί της Γηραιάς Ηπείρου γεννήθηκαν μέσα από την ιστορία τους και είναι πολλές φορές δέσμιοι των ριζών και της ταυτότητας που τους χαρακτηρίζει (ή μήπως στοιχειώνει..;) μέχρι σήμερα σε αντίθεση με τους Αμερικανούς όπου είναι πολύ πιο ανοιχτοί σε νέες ιδέες και διαχειρίζονται καλύτερα τον multicultural μπασκετικό χαρακτήρα της χώρας τους αφομοιώνοντας και αναπτύσσοντας κάθε τι νέο που μπορεί να βοηθήσει το άθλημα τους.

Ευτυχώς σε μπασκετικό επίπεδο η Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν εδώ και χρόνια έναν δρόμο αντίθετο με αυτόν που έδειχνε στο πολιτικό του βιβλίο ο Χάντινγκτον όπου και διακήρυττε άρνηση της πολυπολιτισμικότητας στο εσωτερικό και της οικουμενικότητας στο εξωτερικό της χώρας η οποία πιθανόν θα οδηγούσε σε απομονωτισμό.. Οι μπασκετικές ΗΠΑ της σύγχρονης εποχής χαρακτηρίζονται από την εξωτερίκευση αλλά και την ευθιξία του να παραδέχεσαι ότι έκανες λάθος, έχασες,  να ψάχνεις σε βάθος να δεις τι φταίει και να το φτιάχνεις με κάθε κόστος. Η ιστορία της ομάδας τους τη περίοδο-Σιζέφσκι είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα.. 

Το μπάσκετ προχωράει και μαζί του η εξέλιξη κάθε χώρας στο άθλημα. Όπως είπε άλλωστε και άσπονδος φίλος του Χάντινγκτον, Γάλλος διεθνολόγος Pierre Hassner¨

“Η ιστορία έχει φτιαχτεί από συγχρωτισμούς, από αμοιβαίες επιρροές, όχι από καθαρές και αιώνιες οντότητες. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε όταν υποστηρίζουμε μια κάποια οικουμενικότητα. Διαφορετικά, όλα θα τα δικαιολογούμε πολιτισμικά. Ο σύγχρονος κόσμος καθιστά τις αναμείξεις αναπόφευκτες..”

Σκεφτείτε ότι η σελίδα αυτή μιλάει αποκλειστικά για μπάσκετ και κάντε τους παραλληλισμούς..