Σε μια επική σειρά, τη τελευταία του θρυλικού Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Βασίλης Σπανούλης ακούμπησε τον.. Θεό, δίνοντας της το τέλος που της αξίζει. Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, με ανοιχτό το στόμα όλη η Ευρώπη από αυτά που συνέβησαν στους τελικούς της ελληνικής λίγκας. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και ο Δημήτρης Κατσιώνης σχολιάζουν την ώρα που το Hoopfellas βάζει το χέρι του στο πόμολο της πόρτας που γράφει Off Season..

Το έπος που ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες ελπίζω να μας βοήθησε να ανασυγκροτήσουμε τις σκέψεις μας και να αναθεωρήσουμε καταστάσεις. Πάνω από όλα, να μαλάκωσε λίγο τις καρδιές μας.. Όπως σας έγραψα και στα Social media ..
“Το καλύτερο παιχνίδι μπάσκετ στην Ευρώπη εδρεύει στην Ελλάδα. Ας αξιοποιήσουμε όλοι, αυτή την απίστευτη σειρά και τις στιγμές αθλητικού πολιτισμού που ζήσαμε για πρώτη φορά, για να αναβαθμίσουμε το προϊόν.”

Ας δώσουμε το βήμα όμως στον φιλοξενούμενο μας, Λάζαρο Παπαδόπουλο, ο οποίος θα μας κάνει το δικό του σχόλιο για το παιχνίδι.. Ξέρω ότι πρόκειται για fan favorite προσωπικότητα (ειδικά εδώ μέσα) για αυτό και δε σας καθυστερώ άλλο. Ξεκινήστε με το video..

“Προσπάθησα να κάνω μια βίντεο-ανάλυση με το εργαλείο του Athlenda και έγινε μια πολύ καλή δουλεία, αλλά δυστυχώς το βίντεο κατέβηκε από το YouTube τελευταία στιγμή λόγο των δικαιωμάτων (και καλά έκανε) και για αυτό θα περιοριστούμε στην γραπτή ανάλυση.
Ξεκινώντας θέλω να τονίσω ότι στις αναλύσεις μου με βοηθάει πάρα πολύ ο Ισίδωρος Κουτσός που είναι βοηθός στην ομάδα της Κύμης η οποία θα παίξει Α1 την ερχόμενη σεζόν.

Έχοντας παίξει το ντέρμπι και από τις δυο ομάδες ξέρω πολύ καλά ότι η τεχνική προετοιμασία παίζει δευτερεύοντα λόγο, τόσο δευτερεύοντα που πολλές φορές οι παίχτες στο βίντεο κοιμούνται και όταν λέω κοιμούνται εννοώ στην κυριολεξία.
Ωστόσο οι προπονητές δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη και προσπαθούν να σχεδιάσουν την στρατηγική, αυτήν λοιπόν την στρατηγική θα αναλύσουμε και εμείς.

Ξεκινάμε με το ότι το παιχνίδι της Δευτέρας ήταν τόσο απαιτητικό που χρειαζόταν το μέγιστο βαθμό συγκέντρωσης των ομάδων. Έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν παιχνίδι απόλυτης ισορροπίας που η νίκη οποιασδήποτε ομάδας θα μπορούσε να γίνει με ένα μεγάλο σουτ(όπως κι έγινε)ή βγάζοντας μια μεγάλη άμυνα. Ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα παρουσιάστηκε πνευματικά έτοιμος (συγκέντρωση,θέληση,επιθετικότητα). Ο Παναθηναϊκός άργησε αρκετά λεπτά με τον τρόπο του να βάλει τον κόσμο στο παιχνίδι ,όταν όμως αντέδρασε -κυρίως με το δίδυμο Γκιστ –Διαμαντίδη -τότε ξεκίνησε πραγματικά ένα παιχνίδι ΄΄χάρμα οφθαλμών΄΄.Η ισορροπία του παιχνιδιού αποτυπώνεται από το σκορ της τελευταίας περιόδου (13-11)της πρώτης παράτασης(8-8) και δεύτερης παράτασης (10-11).
Βάση αριθμών ο Παναθηναϊκός βασίστηκε επιθετικά με isolation game/spot up shots/pick n roll/cuts, ενώ η επιθετική ιεράρχηση των επιθέσεων του Ολυμπιακού ήταν pick n roll/spot/iso/transition.
Ο ΠΑΟ ξεκίνησε με πιο παθητική άμυνα sag n trail με τον Παπαγιάννη και στην συνέχεια έγινε hedge out στα όρια παγίδας ,πέρασε από weak hand και κατέληξε σε αλλαγές.

Το κομμάτι της άμυνας περιείχε πολλά κοινά σημεία
-Όχι καλάθια transition
-Προστασία της ρακέτας
-Έλεγχος των Rebound.

ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΏΝΑ
-Πνευματική Ετοιμότητα

-Παίχτες ισορροπίας (ΠΑΟ-Παππάς και ΟΣΦΠ-Παπανικολάου)

-Σωστές αντιδράσεις σε κλειστό ματς παιχτών/προπονητών.

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ

Αναλογία 2P με 3P του Παναθηναϊκού ήταν αρκετά καλύτερη ενώ ο Ολυμπιακός είχε σχεδόν τον ίδιο αριθμό 39 με 32 και αυτό το θεωρώ αρνητικό. Στα ριμπάουντ επίσης ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος 43 έναντι 37. Σαιτ, κλεψίματα και λάθη και εδώ ο Παναθηναϊκός δείχνει καλύτερα νούμερα. Το σύνολο στην αξιολόγηση 87 -70 υπέρ. και πάλι του Παναθηναϊκού μας λέει ένα πράγμα – το ποσό λάθος μπορεί να είναι τα νούμερα. Αν κάποιος δεν έβλεπε τον αγώνα και έριχνε μια ματιά στην στατιστική θα νόμιζε ότι ο Παναθηναϊκός ήταν ο νικητής.

Προσπάθησα να είμαι όσο πιο λακωνικός γίνετε γιατί σε έναν τέτοιο αγώνα δεν κρατάς τα τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά το πάθος και την ενεργεία που δίνουν οι παίχτες μέσα στο γήπεδο. Και βεβαία η αποχώρηση ενός μεγάλου παίχτη οπός αυτή του Διαμαντίδη μας κάνει να θυμόμαστε αυτό τον αγώνα ως κάτι το ξεχωριστό, μακριά από τα νούμερα και τα στατιστικά ας έχουμε μια γλυκιά ανάμνηση τούτης της όμορφης ατμόσφαιρας που ζήσαμε..”

Ωραία μας τα είπε ο Λάζαρος τον οποίο θέλω να ευχαριστήσω  για τη διάθεση και το πνεύμα που επιδεικνύει κάθε φορά στη συνεργασία μας. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε συχνά ενώ μπορείτε και εσείς να έλθετε σε άμεση επαφή μαζί του μέσω του Athlenda.com (το αντίστοιχο banner βρίσκεται στη κορυφή της σελίδας μας).
Λίγες κουβέντες τώρα και από εμένα..

Η σειρά ήταν όλα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν. Τόσο ανταγωνιστική, τόσο δυνατή σε επίπεδο συναισθημάτων. Ένα από τα μεγαλύτερα classics στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Παιχνίδια (από εκείνη τη φοβερή σειρά του 2016 όπως θα λέμε χρόνια μετά) τα οποία θα ψάχνουμε στο ίντερνετ για να ξαναδούμε και να νιώσουμε λίγο πάλι κάτι από εκείνη την ατμόσφαιρα και την ανατριχίλα. Όπως τώρα, προσωπικά βάζω και βλέπω σειρές όπως αυτές των Νικς με τους Μπούλς στα early ’90s, ή των Πίστονς απέναντι στον Τζόρνταν στα late ’80s. Tων Πέησερς με τους Νικς, του Άρη με τον ΠΑΟΚ, της Ρεάλ του Ντράζεν με τη Μπαρτσελόνα, της Φορτιτούντο με τη Βίρτους.. Masterpiece.

Μη κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη..

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι κλείνοντας μια λαμπρή καριέρα και παίρνοντας μαζί του μια υστεροφημία η οποία τον τοποθετεί στο Έβερεστ του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να παραμένεις τόσο επιδραστικός εντός παρκέ στο τέλος της καριέρας σου και να είσαι ο καλύτερος παίχτης της ομάδας σου στο τελευταίο σου ματς το οποίο τυγχάνει να είναι ένας τέτοιος τελικός σε τοπ-συνθήκες ανταγωνισμού. Σίγουρα δεν ήταν το ιδανικό τέλος με τη “χολυγουντιανή έννοια” αλλά οκ, ο Διαμαντίδης είναι κλασσικός εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Αργόσυρτο τέμπο, σταθερές γωνίες λήψης και μόνιμες παύσεις που δημιουργούν ένα συγκεκριμένο συναισθηματικό πλαίσιο το οποίο τονίζει τη ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων εντός παρκέ. Ο Διαμαντίδης λοιπόν είναι ο πρωταγωνιστής που μου αρέσει.. Όχι ο Χολιγουντιανός (αν και η απόδοση του τον έφερε εκεί, άθελα του, αμέτρητες φορές στη καριέρα του). Ο “άλλος”.. Στο τέταρτο ματς έζησε την αίσθηση της απώλειας με τον πιο έντονο τρόπο. Και ίσως αυτό να ήταν το main theme της ταινίας του τέταρτου τελικού.. Στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο η σκηνή όπου η μπάλα φεύγει από τα χέρια του Σπανούλη (ενώ λίγο πιο πριν ο Διαμαντίδης έχει πάρει την ευθύνη να βγει μπροστά) είναι και η τελευταία γιατί πιο απλά δεν έχει σημασία τι συνέβη μετά και πως κατέληξε αυτό το σουτ..

Ο Διαμαντίδης φυσικά δε πρόκειται να φύγει από κοντά μας. Από τις συζητήσεις και ειδικά από τη κοινότητα μας. Η απουσία του θα κάνει κρότο και θα είναι πολλές φορές που θα γυρίσουμε τη σκέψη μας σε αυτόν.. Να είστε σίγουροι ότι, ειδικά τη νέα σεζόν, τη πρώτη χωρίς τον τεράστιο αυτόν ηγέτη, ο Διαμαντίδης θα συνοδεύει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας γιατί πάντα θα αποτελεί μέτρο σύγκρισης, στη προσπάθεια των πρασίνων να περάσουν σε μια νέα εποχή.

Για τον Δημήτρη Διαμαντίδη φυσικά θα γίνει ειδικό αφιέρωμα από τη σελίδα. Η νοοτροπία και ο αλτρουισμός του έχουν επηρεάσει με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο και τη δουλειά που γίνεται εδώ μέσα..

Αν μπορείς να ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις..

Ο Βασίλης Σπανούλης ακούμπησε το όνειρο του και μαζί τον ..Θεό. Είναι από τις στιγμές που νομίζεις κάποιος ψηλά τον έχει επιλέξει ως δωρολήπτη μιας σπάνιας ευλογίας για να ζήσει αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τη τελειότητα που περικλείει το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής. Γιατί ο Σπανούλης ακόμα και σήμερα μου θυμίζει τον πιτσιρικά (εμένα, εσένα, τον ίδιο..) που μικρός σούταρε αυτό το τελευταίο σουτ μόνος του στο ανοιχτό. Το όνειρο αυτό άλλαξε “περιβάλλον” και περιτύλιγμα κάπου τον Ιούλιο του 2010, όμως ο στόχος παρέμεινε ο ίδιος. Το τελευταίο σουτ.. 

Η αίσθηση αυτής της ευλογίας με πηγαίνει πίσω στο 1998 όταν στα τελευταία δευτερόλεπτα εκείνου του ματς στο Σολτ Λέικ έβλεπα αυτή την ευλογία του “παραμυθιού” να έρχεται όταν ο Τζόρνταν έστελνε τον Ράσελ για καλλιτεχνικό πατινάζ για να σκοράρει το νικητήριο σουτ και να κλείσει με ασύγκριτο ρεαλιστικά τρόπο το βιβλίο με τη προσωπική του ιστορία. Ο Σπανούλης σταυρώθηκε πολλές φορές απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα, σε αυτό το γήπεδο. Το πείσμα και ο αθλητικός του εγωισμός είχε δημιουργήσει ένα όνειρο που έμοιαζε να γερνάει.. Κατάφερε να πετύχει The Shot καπάκι στο The Shot στο πιο εχθρικό για τον ίδιο και την ομάδα του περιβάλλον στον πλανήτη αρπάζοντας έναν τίτλο σε μια σειρά η οποία αλλάζει το προσωπικό του status. Ο Σπανούλης, αυτός ο σπουδαίος ηγέτης των τόσων τίτλων, δεν είναι ο ίδιος μετά από αυτή τη σειρά. Εσωτερικά, ψυχικά, αγωνιστικά.. Το μόνο που του απομένει είναι να συνεχίσει να ονειρεύεται. Γιατί απλά, πρέπει να έχεις ένα όνειρο για να μπορείς να σηκωθείς το πρωί..

Έγκλημα και τιμωρία..

Αναφορικά με τη τελευταία φάση.. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο από την επιλογή του φάουλ. Θεωρώ ότι ο κόουτς έκανε λάθος εκτίμηση με το σκεπτικό ότι η ομάδα του δε θα αντέξει σωματικά να μείνει ανταγωνιστική σε μια ακόμα παράταση, επιλέγοντας να τελειώσει το ματς εκεί, αμυνόμενη στη τελευταία κατοχή.

Το φάουλ σε εκείνο το σημείο όμως δε το κάνεις για να πας παράταση. Το κάνεις για να πάρεις το παιχνίδι. Και σε δεύτερη φάση, να εξασφαλίσεις τουλάχιστον τη παράταση.. Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κάνει φάουλ για να κερδίσει το παιχνίδι στη κανονική διάρκεια. Ο αντίπαλος είχε δύο προσωπικές όμως στους γηπεδούχους απέμεναν 13 με 15 δευτερόλεπτα για να βγάλουν ένα play και να πάρουν τουλάχιστον 1 πόντο που θα τους έδινε τη νίκη. Ο Σπανούλης επίσης έσταζε δηλητήριο εκείνη την ώρα.. Φώναζε ότι έχει πολύ δυνατή πιθανότητα να ευστοχήσει στο τρίποντο. Λάθος επίσης ήταν και η επιλογή του Διαμαντίδη να αμυνθεί αυτός στον αρχηγό των ερυθρολεύκων στη τελευταία κατοχή. Ηρωικό, όμορφο για φινάλε ταινίας αλλά μέγα λάθος να βγαίνεις να χορέψεις στο φεγγαρόφως με τον διάβολο τη στιγμή που αποδεδειγμένα ο Σπανούλης δε μπορεί να σκοράρει απέναντι στον Γκιστ..

Ever Dance With The Devil In The Pale Moon Light?

Ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλο λάθος λοιπόν και τιμωρήθηκε με τον πιο σκληρό, άκαρδο και βασανιστικό τρόπο..

Ο κόουτς Πεδουλάκης και η παραμονή

Άσχετα με το ότι θεωρώ ότι η εκτίμηση του Αργύρη Πεδουλάκη να μη κάνει φάουλ κόστισε στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία ενός πέμπτου τελικού στο Φάληρο, όπως σας έχω πει είμαι θετικός στην απόφαση της παραμονής του από τη διοίκηση. Πως δε θα μπορούσα άλλωστε όταν μιλάμε για έναν από τους 3-4 προπονητές τους οποίους προσωπικά πρότεινα μέσω του Hoopfellas για τους πράσινους στη μετά-Ζοτς εποχή. Αυτή τη στιγμή δε θέλω να κάνω κάποιο παραπάνω σχόλιο, θα πούμε πολλά σύντομα πιο αναλυτικά. Τον εμπιστεύομαι και εκτιμώ τις ικανότητες του. Είναι πολύ σημαντικό το ότι η ομάδα θα κινηθεί τη νέα σεζόν σε ένα αγωνιστικό πλαίσιο που ταιριάζει με τα χνώτα του οργανισμού. Από την άλλη βέβαια το μπάσκετ, όπως όλοι βλέπουμε, στο ανώτερο επίπεδο απαιτεί two way teams, εξίσου αποτελεσματικές και στις δύο πλευρές του παρκέ και ικανές να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε κάθε αγωνιστικό περιβάλλον που μπορεί να έχει διαμορφωθεί εντός των τεσσάρων γραμμών. Φέτος οι προπονητές που δουλεύουν σε αυτή τη κατεύθυνση προχώρησαν φτάνοντας μέχρι το τέλος του δρόμου. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί ποιότητα στην επίθεση του τώρα ειδικά που η ευφυΐα και χειρουργική ικανότητα του Διαμαντίδη δε θα είναι εκεί..

Flashback: Πίσω στο μακρινό, σκοτεινό 2012 (..), ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει τη πρόσληψη του Αργύρη Πεδουλάκη και το Hoopfellas πιάνει δουλειά με Λάσμε, KC Rivers κτλ. Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές και φέτος (..)

Ο κόουτς Σφαιρόπουλος

Νομίζω στη σειρά αυτή ανέβηκε επίπεδο. Δε θα έλεγα τόσο στο κομμάτι της αγωνιστικής κατεύθυνσης αλλά στη διαχείριση πνευματικών καταστάσεων (καλύτεροι “μαέστροι” δύσκολα θα είχαν την ίδια επιτυχία σε μια τόσο ιδιαίτερη μάχη τελικών). Είναι ξεκάθαρο το ότι η επιμονή στο πλάνο και ο ακέραιος χαρακτήρας του Σφαιρόπουλου πότισε την αγωνιστική συμπεριφορά του Ολυμπιακού ο οποίος έδειξε μια πραγματικά πρωτόγνωρη άρνηση να καμφθεί από τα γεγονότα και τις εξελίξεις σε αυτούς τους τελικούς. Ειδικά στο τέταρτο ματς ο Σφαιρόπουλος στέκεται με πίστη όρθιος στο μαστίγωμα της έδρας (πλήρης επαναφορά του Παναθηναϊκού σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, σε ένα γήπεδο που κόχλαζε και απέναντι στη νεράιδα της παράδοσης που ψιθύριζε στο αυτί των παιχτών του Ολυμπιακού.. Δε θα έλεγα κόουτς ότι δικαιώθηκες όπως είπες για τον (εξαιρετικό στον τέταρτο τελικό) Αγραβάνη (ξαναέβγαλε από τη ντουλάπα το πραγματικά καλό footwork που τον διακρίνει στη περιφερειακή άμυνα το οποίο κάπου είχε ξεχάσει στον.. Δεκέμβρη) και τον Μιλουτίνοβ. Όχι. Δικαιώθηκες όμως που επέμεινες μετά το 0-1 του Φαληρού, κράτησες την ομάδα ενωμένη και τους παίχτες σου “μαζί σου” φτάνοντας μέχρι το τέλος και τον τίτλο με δύο break μέσα στο ΟΑΚΑ, παράσημο που δεν έχουν προπονητές με μεγαλύτερα “γαλόνια” αυτή τη στιγμή. Δικαιώθηκες επίσης γιατί δε φοβήθηκες να χάσεις με τον δικό σου τρόπο όταν κάποιες φορές εμπιστεύτηκες αμυντικές πεντάδες με πολύ μονοδιάστατη επιθετικά συμπεριφορά. Μπράβο. Θεωρώ ότι κέρδισες το συμβόλαιο σου άξια γιατί απέδειξες ότι μπορείς να μεγαλώσεις μαζί με τον οργανισμό. Η ουσία είναι να συνεχίσεις να αναπτύσσεσαι. Προσοχή μόνο μη γίνουν τα ίδια λάθη το καλοκαίρι..

Υ.Γ: O Billy Quattara (1.91-1992) της Μονακό αποτελεί το “μήλον της έριδος” για τη Brose Baskets και τη Laboral Kutxa αυτή τη στιγμή. Ο 24χρονος Γκανέζος (με Γαλλικό διαβατήριο) το προηγούμενο καλοκαίρι είχε σχεδόν υπογράψει με τη LeHavre όμως τη τελευταία στιγμή άλλαξε τη γνώμη του και επέλεξε τη Μονακό δεχόμενος κριτική μιας και τα προγνωστικά έλεγαν ότι στη Χάβρη θα είχε σίγουρα περισσότερο χρόνο συμμετοχής και σπουδαιότερο ρόλο. Δικαιώθηκε στο απόλυτο καθώς έκανε ένα εξαιρετικό πρωτάθλημα. Έχοντας ξεκινήσει το μπάσκετ στα 14 του (αρκετά αργά δηλαδή) και όντας γνωστός ως σπουδαίος dunker κατάφερε να αναβαθμίσει το παιχνίδι του (σούταρε με 38.2% στο τρίποντο, είχε ένα αξιόπιστο midrange -σπεσιαλιτέ του η εκτέλεση από τις γωνίες- , εξελίχθηκε σε αρκετά καλό αμυντικό παίχτη αξιοποιώντας το σούπερ φυσικό/αθλητικό του πακέτο) λαμβάνοντας τιμές All star, το κύπελλο Γαλλίας με την εξαιρετική (πρώτη στη regular season) Μονακό και τη πρόσκληση για την εθνική ομάδα της Γαλλίας. Ο τραυματισμός του στη σειρά με τη Βιλερμπάν κόστισε πολύ στη Μονακό (1-3 η ASVEL). H Laboral είναι πάντα δραστήρια στη Γαλλική αγορά και βρίσκεται σε προσπάθεια ανεύρεσης των νέων Χάνγκα, Τζέημς, Ανταμς.. Σε αυτό το πλαίσιο έμαθα ότι κοιτάζουν και τον Michael Thompson της θρυλικής Pau Orthez (1.78, 17.9 PTS φέτος, οδήγησε τη γαλλική λίγκα σε σκοράρισμα)..

Y.Γ1: Είναι πολλά τα λεφτά Άνταμ..

Η Ρεάλ πιέζει για τον Άνταμ Χάνγκα αλλά έχει πέσει σε “φάκα” (Κερεχέτα) και θα αναγκαστεί να βάλει το χέρι βαθιά στη τσέπη. Το buy out του καλύτερου κατά τη γνώμη μου αμυντικού της φετινής Ευρωλίγκας αναμένεται να ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο ευρώ.. Ε ρε γλέντια. Άντε Φώτη.. Το ντόμινο στην αγορά των προπονητών μπορεί να σε φέρει πάλι στη Χώρα των Βάσκων. Σου ταιριάζει η Λαμποράλ..

Υ.Γ2: Σχετικά με τον Ολυμπιακό.. Οι ερυθρόλευκοι στη περιφέρεια (και με τη διαφαινόμενη στελέχωση στη θέση “3” η οποία βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με το backcourt) χρειάζονται γκαρντ που να μπορεί να σουτάρει από τη περιφέρεια και να δημιουργήσει (στα πρότυπα του Σλούκα). Να σουτάρει πραγματικά και να ανοίξει τις άμυνες και τους χώρους στο μισό γήπεδο. Οτιδήποτε άλλο θα είναι λάθος..

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Jim Conway

• 
•