Αποκαθήλωση..

Μαρτυρικό σε κάθε περίπτωση.. Ο Παναθηναϊκός δεν “έφυγε” μία και έξω αλλά αρρώστησε και υπέφερε απέναντι στη Λαμποράλ. Είδε το τέλος να έρχεται ανήμπορος να αντιδράσει. Το τρίτο ματς της σειράς που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα των πρασίνων στη φετινή διοργάνωση στιγματίζεται από τη συνεχή πάλη των γηπεδούχων να καταφέρουν κάτι που τελικά μοιάζει πάνω από τις δυνάμεις τους. Όχι, η Λαμποράλ του Περάσοβιτς δεν είναι η ομάδα με το ποιοτικό βάθος του Παναθηναϊκού (πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη σειρά και με τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Βάσκοι). Όμως ήταν η πιο έτοιμη να παίξει και να επιβάλλει το πλάνο της, πατώντας στη σαφή αθλητική της υπεροχή και την ικανότητα της να τρέξει και να καλύψει αποστάσεις “μαζί” μέσα στο γήπεδο, σφυροκοπώντας τον αντίπαλο μέχρι να διαλύσει το ηθικό του. 110% δίκαιη η πρόκριση της και το απρόσμενο (προκάλεσε τεράστια αίσθηση σε όλη την Ευρώπη) Sweep απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι ώρα για δικαιολογίες ούτε για υπεκφυγές.. Τραγικό πρόσωπο της σειράς ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς ο οποίος φάνηκε δυστυχώς “λίγος” όταν η ομάδα τον χρειάστηκε για να κάνει το βήμα παραπάνω στη σεζόν. Έχω χρόνια να δω τέτοιο προπονητικό underperforming σε μια σειρά playoffs, πόσο μάλλον όταν σε αυτή αναμειγνύεται ελληνική ομάδα. Ο Παναθηναϊκός έπεσε, απέναντι σε μια ομάδα με σαφώς λιγότερες λύσεις και εμπειρία, σαν χάρτινος πύργος δείχνοντας ξεκάθαρα ότι δεν είχε χτίσει τις σωστές βάσεις μέσα στη σεζόν για να σταθεί όρθιος σε μια τέτοια περίσταση.. Μαζί του γκρέμισε τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων οπαδών του και Ελλήνων μπασκετόφιλων που περίμεναν με προσμονή μια τελευταία παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη στα Final-4 της Ευρωλίγκας ως τον ιδανικό αποχαιρετισμό του θρύλου. Πολλοί δε από αυτούς, με τη σκέψη του αρχηγού να προσπαθεί απεγνωσμένα να δώσει το φιλί της ζωής σε μια ομάδα που βλέπει το θάνατο της, πήγαν το επόμενο πρωί στις δουλειές τους δακρυσμένοι. Γιατί στην Ελλάδα παίρνουμε το μπάσκετ πολύ σοβαρά.. Αυτό είναι ένα μήνυμα προς όλους..
Scare Tactics

Αξιολογώντας μετά από τα τρία παιχνίδια το γενικότερο πλάνο του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς απέναντι στους Βάσκους μπορώ να πω με σιγουριά ότι διακρίνω έντονη έλλειψη ρεαλιστικού στοιχείου στις σκέψεις του. Να σας το κάνω τάλιρα.. Αν κάποιος τρίτος ο οποίος έχει παρακολουθήσει στενά και καταγράψει το παιχνίδι της Λαμποράλ, γράψει ένα scouting report (που θα αποτελέσει τον κορμό πάνω στον οποίο κάποιος κόουτς θα χτίσει τη τακτική του απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα) σχετικά με την αντιμετώπιση της πάντα, θα βρει πολλές από τις ιδέες του κόουτς Τζόρτζεβιτς σε αυτό. Τι πρέπει να κάνεις απέναντι στα γκαρντς τους, τις κατευθύνσεις που πρέπει να δώσει η άμυνα σου στη μπάλα κλπ. Ωραία όλα αυτά αλλά πάντα θεωρητικά γιατί σκιαγραφείς το προφίλ μόνο του ενός αντιπάλου. Σε πρακτικό επίπεδο όμως (που καλείσαι να συναντηθείς με την αλήθεια..) σημασία έχει το τι ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις σε επίπεδο τακτικής απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο με τα υλικά που διαθέτεις. Οτιδήποτε άλλο είναι ουτοπία και Δωνκιχωτισμός.. Και δυστυχώς σε επίπεδο πλάνου, οι πράσινοι ναι μεν διάβασαν τη Λαμποράλ αλλά δε μετέφρασαν σωστά τα στοιχεία του παιχνιδιού τους σε συνάρτηση με το δικό τους στο τακτικό πλάνο της ελληνικής ομάδας.

Το σημείο κλειδί στο πεδίο της τακτικής, το οποίο ουσιαστικά έκρινε κατά τη ταπεινή μου γνώμη της σειρά, ήταν το γεγονός ότι η πράσινη άμυνα άφησε τα γκαρντς της Λαμποράλ (Άνταμς και Τζέημς) να πάνε παντού με τη μπάλα στο παρκέ, αποτυγχάνοντας (παρά τη προσπάθεια που έγινε) να τους δώσει συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η τακτική Blue (& Under) που πιθανόν θα είδατε στον πίνακα των αποδυτηρίων (σε σχετική photo που κυκλοφόρησε μετά το ματς) είναι ουσιαστικά αυτό πολλές φορές εδώ στη σελίδα αναφέρουμε ως ICE αναφορικά με την αντιμετώπιση του Pick & Roll και αναφέρεται στη προσπάθεια του αμυντικού να δώσει πλευρά στον αντίπαλο ballhandler και να τον κρατήσει εκεί αποκόπτοντας του τον κεντρικό διάδρομο με σύμμαχο τον αμυντικό του screener (ο οποίος παίζει στη λεγόμενη και θέση “two nine” που λένε στην Αμερική χαρακτηρίζοντας έτσι τα 2.9” από τα 3” στα οποία ένας αμυντικός μπορεί να “μείνει” στον χώρο χωρίς να είναι active κυνηγώντας έναν επιτιθέμενο) και τη τελική γραμμή.

Συνήθως με αυτή τη τακτική μπορείς να ελέγξεις aggressive penetrator guards οριοθετώντας για αυτούς έναν συγκεκριμένο χώρο δράσης, δίνοντας σε αντάλλαγμα Long Twos (μακρινά δίποντα, η πιο inefficient εκτέλεση στο σύγχρονο μπάσκετ σύμφωνα με την επιστήμη των προηγμένων στατιστικών) ή ακόμα και τρίποντα απέναντι σε ομάδες χωρίς ιδιαίτερα ικανούς Stretch ψηλούς. Γίνεται αυτόματα κατανοητό ότι με Screeners σε αυτές τις καταστάσεις τους Planinic/Diop/Tilly αυτή η τακτική θα μπορούσε θεωρητικά να λειτουργήσει ενώ με τον Μπουρούση να αναμειγνύεται η προσέγγιση θα έπρεπε να είναι διαφορετική λόγω της ικανότητας του Έλληνα ψηλού να εκτελέσει από την περιφέρεια. Και γράφω “θεωρητικά” γιατί κόουτς δεν είχες τον ψηλό για να υποστηρίξεις αυτή σου την αμυντική επιλογή. Απλά δεν τον είχες.. Ο Καλάθης έδωσε τον καλύτερο του εαυτό αλλά χωρίς κάλυψη και ανάλογο effort από τον παίχτη της τελικής γραμμής δεν ..έβγαινε, πιστέψτε με. Ένας από τους λόγους που καταλήξαμε στο τέλος να τον βλέπουμε αποσβολωμένο να τρώει τρίποντα-αστραπές πάνω σε άμυνα.. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τον γρήγορο ψηλό για να υποστηρίξει αυτό το αμυντικό πλάνο το οποίο στην ιδανική του (σκεφτείτε) μορφή ορίζει την απουσία περιστροφών με δεδομένο ότι ο αμυνόμενος ψηλός έχει την ταχύτητα και το περιθώριο να σπριντάρει ψηλά και να ελέγξει το σουτ του screener. Οι Ραντούλιτσα-Κούζμιτς δε μπορούν να το κάνουν αυτό και είναι παντελώς ακατάλληλοι για close out-άμυνα. Ο Χάντερ μπορεί να φτάσει έγκαιρες στη θέση του αλλά του λείπουν πλήρως τα fundamentals και η ικανότητα να διαβάζει τον επιτιθέμενο γεγονός που τον οδηγεί συνεχώς σε λάθη στα μετόπισθεν. Μόνο ο Γκιστ θα μπορούσε να αντεπεξέλθει αλλά θα ήταν πολύ εύκολο για τον Περάσοβιτς να αλλάξει screener αναμειγνύοντας στη κατάσταση τον Tilly και ανεβάζοντας παράλληλα τον Φώτση στο πάλκο (πλεονέκτημα και πάλι η Λαμποράλ).

Συνέπεια αυτών ήταν (σε ολόκληρη τη σειρά) να αποτελέσει η επίθεση των Άνταμς-Τζέημς από τον άξονα άλυτο γρίφο για την επίθεση του Παναθηναϊκού. Ο Περάσοβιτς στήνει δύο εβδομάδες τώρα Flat High ball screens (ο ball handler σε ευθεία γραμμή με τον screener) τραβώντας τους ψηλούς του Παναθηναϊκού στα 8+ μέτρα όπου τα αδύνατα πόδια τους είναι “τροφή” για τους γκαρντς του. Στη τακτική Hard show του Τζόρτζεβιτς στο PnR (ψηλοί δυναμικά στον κάτοχο της μπάλας) όπου ο αμυνόμενος ψηλός αναγκαστικά χάνει την επαφή με τον screener, απάντησε με την ικανότητα του Μπουρούση να σπάει τη μπάλα στη περιφέρεια ή τη τελική γραμμή δημιουργώντας συνεχώς ευνοϊκές για τους Βάσκους καταστάσεις. Και ένα στοιχείο που θα βοηθήσει όσους παρακολουθήσουν πάλι τα παιχνίδια προσπαθώντας να βρουν απαντήσεις.. Ο εκπληκτικός Άνταμς σπάει στα δύο την άμυνα του Παναθηναϊκού κυρίως με το ballhandling του και όχι τόσο με την ικανότητα του στην εκτέλεση η οποία κατά τη γνώμη μου έρχεται σε δεύτερη μοίρα και αποτελεί φυσικό επακόλουθο του γεγονότος ότι η ελληνική άμυνα τον άφησε με τον τρόπο της να ζεσταθεί..
Είδαμε ακόμα..

-Τον Παναθηναϊκό να ξεκινάει πολύ καλά στα πρώτα 6 λεπτά του τρίτου ματς με την άμυνα του αρχικά να παίρνει καλό βαθμό (Γκιστ-Καλάθης αρκετά επιθετικοί) αλλά να μη μπορεί να το κεφαλαιοποιήσει αυτό χτίζοντας μια διαφορά τη διαφορά που του επέτρεπε το μομέντουμ από την ανικανότητα της ομάδας να ευστοχήσει σε περιφερειακά σουτ. Οι πράσινοι ήταν η χειρότερη Shooting team των playoffs (23.5% τρίποντο, 70.5% προσωπικές) και αυτό το χαρακτηριστικό απενεργοποίησε σε μεγάλο βαθμό μερικά δυνατά κομμάτια της επίθεσης τους όπως η ικανότητα του Διαμαντίδη να μεταφέρει τη μπάλα από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά και μίκρυνε τον χώρο δράσης της ομάδας στην επίθεσης κάνοντας απέναντι σε μια ομάδα που ούτως ή άλλως ήταν πιο αθλητική και θα είχε ευκολότερη δουλειά καλύπτοντας μικρότερες αποστάσεις. Η περιφερειακή αστοχία των πρασίνων λοιπόν βοήθησε άμεσα τη Λαμποράλ (με τις απουσίες και το short rotation) να μείνει φρέσκια όσο προχωρούσε η σειρά. Σημαντική λεπτομέρεια και απόδειξη του ότι όλα είναι αλυσίδα και συνέχεια στο μπάσκετ..

-Αυτή αστοχία “πότισε” στο DNA των παιχτών και επηρέασε άμεσα τις κινήσεις και το ηθικό τους στο παρκέ. Οι πράσινοι παρήγαγαν ελεύθερα σουτ αλλά δε μπορούσαν να ευστοχήσουν και αυτό προκαλούσε εκνευρισμό. Η Λαμποράλ τους είχε φέρει σε μια “Shut down” κατάσταση στην οποία η ίδια η ελληνική ομάδα προγραμμάτιζε αρχικά να φέρει τον αντίπαλο. “Καθρέφτης” η Post up επίθεση του Γκιστ ο οποίος υπό νορμάλ συνθήκες θα έπρεπε να κομματιάσει τον Μπέρτανς (ο Περάσοβιτς άλλαζε συνεχώς στη πλευρά με τα φόργουορντς λες και ήθελε σκόπιμα να εισάγει ο αντίπαλος του τη μπάλα στο ματσάρισμα του Γκιστ με τον Μπέρτανς..) στο low post όμως τα Flare για εξωτερική πάσα και σουτ από τη κορυφή (μετά τη βοήθεια) από τους Καλάθη, Πάβλοβιτς, Ουίλιαμς δε λειτούργησαν γιατί απλά οι συγκεκριμένοι παίχτες δεν είχαν πίστη στη περιφερειακή εκτέλεση με όλο το κλίμα που είχε δημιουργηθεί στη σειρά.

Ο Τζόρτζεβιτς προσπάθησε μέσα από μια Box επίθεση να συνδέσει τον Ουίλιαμς από νωρίς με το καλάθι όμως απέτυχε μιας και ο Αμερικανός ήταν διστακτικός, χωρίς aggressivenes, σταματώντας με το παραμικρό τη ντρίμπλα ακόμα και στα Hedge out του Πλάνινιτς (ε ύ κ ο λ α μπορούσες να πάρεις το φάουλ Έλιοτ..). Είδαμε ελάχιστα Screen the Screener καταστάσεις για τον Καλάθη ενώ όταν η ομάδα προσπαθούσε να κρατηθεί στη ζωή στρεφόμενη στο διαχρονικό πιο ισχυρό όπλο της , το Pick & Roll με τον Διαμαντίδη, έλαμψε η απουσία ενός ψηλού ικανού να συνοδεύσει τον αρχηγό σε αυτό το play. Κρίμα.. Ο Διαμαντίδης ήταν εκεί ετοιμοπόλεμος αλλά ουσιαστικά δε μπόρεσε να προσπαθήσει, να κυνηγήσει τη νίκη μέχρι τέλους προτάσσοντας τα δικά του όπλα..

-Ο Περάσοβιτς έκανε μια “παρέμβαση” στη ροή της Post up επίθεσης με τον Μπουρούση. Ο Κροάτης αφαίρεσε το “κόψιμο” του Tilly, το οποίο όπως είχαμε υπογραμμίσει αποτέλεσε σημαντικό όπλο της Λαμποράλ στα δύο πρώτα παιχνίδια, βάζοντας τον Γάλλο forward να σκρινάρει τον παίχτη βοήθειας είτε με Cross screen στη γραμμή των προσωπικών στον SF (το οποίο λειτούργησε ως “τυράκι” αφού ακολουθούσε κάθετο κόψιμο του Μπέρτανς στη καρδιά της ρακέτας) είτε με screen στον PG της δυνατής πλευράς (κόψιμο ή ελεύθερο τρίποντο). Το παιχνίδι των Βάσκων μακριά από τη μπάλα, όταν αυτή βρισκόταν στο low post στα χέρια του Μπουρούση, ήταν ο πυλώνας μιας επίθεσης που σκόραρε χωρίς πολύ κόπο 85 πόντους μ.ο στη σειρά. Χαρακτηριστικό της αυτοπεποίθησης που έχτισαν οι Ισπανοί είναι ότι ακόμα και σε κακές επιθέσεις (ο Τζέημς σε 1-2 περιπτώσεις κράτησε τη μπάλα για 21” στα χέρια του με τη ντρίμπλα να δυναμώνει την άμυνα) έβρισκαν λύσεις μέσα από την αθλητική τους υπεροχή και την ικανότητα στη προσωπική φάση. Η πνευματική παγίδα με τον τζόγο του “5” των Βάσκων, το οποίο έδινε προκλητικά το σουτ από μέση απόσταση στους δημιουργούς του Παναθηναϊκού, λειτούργησε στο απόλυτο (μόνο ο Διαμαντίδης μπόρεσε να το διαβάσει σωστά και να παράγει είτε πηγαίνοντας βαθιά στη ρακέτα με τη μπάλα είτε παίζοντας στον εξωτερικό ώμο του ψηλού, κατάσταση στην οποία είναι master). Eίναι πάντως αξιοσημείωτο ότι η Λαμποράλ από τη πρώτη φάση του δευτέρου ημιχρόνου παίζει ακριβώς τα ίδια (τα οποία της έδωσαν αρχικά το προβάδισμα) και ο Παναθηναϊκός έχει γυρίσει στο παρκέ χωρίς καμία “προσαρμογή” ώστε να αλλάξει κάτι..
Ο “Άρτζι”..
Είναι επιτυχία το γεγονός ότι η διοίκηση του Παναθηναϊκού κατάφερε να εξασφαλίσει την υπογραφή ενός προπονητή όπως ο Αργύρης Πεδουλάκης σε αυτό το χρονικό διάστημα, με τη σεζόν στο τελικό στάδιο. Περίμενα ότι δύσκολα θα δεχτεί με την έννοια ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για να αλλάξει πράγματα και να δείξει μέρος της δουλειάς του, συν το γεγονός ότι καλείται να παρουσιάσει έργο και να φτάσει σε έναν τίτλο με ένα ρόστερ το οποίο δε δημιούργησε αυτός. Έμαθα ότι η διοίκηση του πρότεινε πόστο στην ομάδα και για τη νέα σεζόν (εφόσον δε συνεχίσει φυσικά ως προπονητής) το οποίο πιθανόν χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί για να τον πείσει.

Ο Πεδουλάκης είναι κόουτς. Πραγματικός κόουτς.. Έχει ιδέες, πειραματίζεται, δε φοβάται να ρισκάρει με θετικά και άλλοτε αρνητικά αποτελέσματα όμως η ουσία είναι ότι είναι ενεργός και μπορεί να παρέμβει στο παιχνίδι. Οι περίφημες αμυντικές τακτικές του είναι από τις καλύτερες που έχει δει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έχει βαθιά γνώση του πως να χτίσει το αμυντικό κομμάτι η οποία του δίνει τη πολυτέλεια να πειραματίζεται και να εισάγει καινοτομίες. Από την άλλη ποτέ δε παρουσίασε κάτι ανάλογο δουλεύοντας το επιθετικό κομμάτι. Παίζει σε σετ πλαίσιο και τους αρέσει να δουλεύει και να επιτίθεται στο μισό γήπεδο. Συνολικά θεωρώ ότι ο Τζόρτζεβιτς έκανε καλή δουλειά φέτος σε επίπεδο δομής και ανάπτυξης της επίθεσης του Παναθηναϊκού αλλά πλήρωσε και σε αυτό το κομμάτι τα λάθη στο recruiting. Η επίθεση του Παναθηναϊκού παρήγαγε μέσα από συνεργασίες όσο καμία άλλη στην Ευρώπη, είχε κίνηση και πολλές πηγές δημιουργίας όμως της έλειψε το παραπάνω περιφερειακό firepower (παρόλο που στο δεύτερο μισό προσέθεσε έναν σουτέρ όπως ο Χέινς τον οποίο η ίδια απενεργοποίησε δίνοντας του κυρίως ρόλο PG που τρέχει PnR) και ένας PnR ψηλός. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα λειτουργήσει αυτή η επίθεση υπό τον Πεδουλάκη. Για να είμαι ειλικρινής δε τη περιμένω πιο παραγωγική (και overall πιο αποτελεσματική σε κάθε περίπτωση) και αναφέρομαι στο υψηλό επίπεδο.. Όμως ο Έλληνας τεχνικός έχει το πλεονέκτημα του αμυντικού master στη κατοχή του και του γεγονότος ότι μπορεί να είναι πιο ενεργός εντός των 40′ έστω και αν χρειαστεί old school κοουτσάρισμα και ανορθόδοξες μέθοδοι για να ανοίξει ο δρόμος..

Στη παρούσα φάση δε μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα στη δομή του παιχνιδιού της ομάδας. Με τον Πάβλοβιτς και τον Κούζμιτς εκτός πλέον, θα δούμε τον Χαραλαμπόπουλο και τον Παπαγιάννη στο παρκέ. Την εκτίμηση τη δική μου τη ξέρετε από την αρχή της σεζόν.. Τα δύο παιδιά έπρεπε να παίζουν μπροστά από τους δύο Σέρβους γιατί η δυναμική του ανερχόμενου status τους ήταν πολύ μεγαλύτερη και επωφελής για το club σε σχέση με αυτά είχαν να δώσουν οι δύο ξένοι παίχτες των πρασίνων. Εκτός των άλλων, οι δύο αυτοί παίχτες διαθέτουν χαρακτηριστικά τα οποία μπορεί (στον βαθμό) να απορροφήσει στη φιλοσοφία του ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ο Παπαγιάννης είναι ένα “5” με γρήγορα πόδια και αντιδράσεις ενώ ο Χαραλαμπόπουλος (που παρεμπιπτόντως πέρυσι ήταν αρκετά καλός απέναντι στη ΤΣΣΚΑ..)  είναι ένας SF ο οποίος μπορεί να αμυνθεί θεωρητικά (μιας και έχει ακόμα δουλειά μπροστά του) και στις δύο γραμμές άμυνας. Από αυτόν τον Παναθηναϊκό λείπουν οι wings που δαγκώνουν αμυνόμενοι στη base line και οι ψηλοί που κάνουν shut down σε οποιονδήποτε στη περίμετρο για αυτό και θα είναι δύσκολο η ομάδα (πέρα από τη παράμετρο του περιορισμένου διαθέσιμου χρόνου) να ακουμπήσει η ομάδα τα αμυντικά στάνταρντς του Πεδουλάκη. Ένα πολύ καλό αμυντικό αποτέλεσμα σε επίπεδο παραγωγής του αντιπάλου θα έχει να κάνει περισσότερο με έλεγχο του ρυθμού και “προσαρμογές” που σου δίνουν το μομέντουμ παρά με μια δουλεμένη σε βάθος άμυνα (αδύνατο σε τόσο λίγο χρόνο φυσικά). Ο κόουτς Πεδουλάκης φέρνει συγκεκριμένα πράγματα στο τραπέζι. Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Φαίνεται, στη παρούσα φάση, ότι με αυτόν στον πάγκο ο Παναθηναϊκός έχει καλύτερες πιθανότητες στη διεκδίκηση του τίτλου του πρωταθλητή. Είναι όμως πραγματικά αυτός ο μεγάλος στόχος..; Θεωρητικά ναι, στην ουσία όμως όχι. 

Το τριφύλλι (μετά από τρεις σεζόν με συνεχόμενες απολύσεις τεχνικών) πρέπει να βρει τον προπονητή (είτε είναι ο κόουτς Πεδουλάκης είτε κάποιος άλλος) στον οποίον θα επενδύσει σε βάθος χρόνου. Έναν προπονητή με δεδομένες ικανότητες και όχι “πείραμα”. Και πάνω από όλα, έναν προπονητή που η φιλοσοφία και η ιδιοσυγκρασία του θα ταιριάζουν με τα χνώτα του συλλόγου ώστε να του δοθεί από ολόκληρο τον οργανισμό (διοίκηση, αθλητές, κόσμος) το χρίσμα να περάσει την ομάδα στην επόμενη ημέρα..

Υ.Γ: Πέρα από τον σχετικό χαβαλέ και τα πειράγματα αυτό το οποίο συνέβηκε στον Ζερμέιν Μάρσαλ είναι κάτι που μπορεί να σε κλειδώσει σαν παίχτη και να επηρεάσει σημαντικά την καριέρα σου τα επόμενα ακριβώς χρόνια. Είναι απόρροια πλήρους έλλειψης συγκέντρωσης και πνευματικής συγκρότησης από ένα παιδί το οποίο εκείνη τη στιγμή απλώς συμμετείχε και από ότι φάνηκε δεν ήταν ενεργός στο παρκέ με αυτό το mental status. Κανένας δε σταυρώνεται ή πετροβολείται. Θα χρειαστεί κάποιες κουβέντες από ένα πιο έμπειρο στόμα και χρόνο.. Ο Άρης είναι καλύτερη ομάδα από τη Κηφισιά και θα έπαιρνε τη σειρά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εκτός της ποιοτικής του υπεροχής είναι και πολύ καλά δουλεμένος για να γονατίσει στο πρώτο ανάχωμα σε αυτό το επίπεδο. Αυτό δεν αναιρεί ότι το προπονητικό τιμ της Κηφισιάς έκανε πολύ καλή δουλειά στη σειρά στης οποίας τα 4/5 χρονικά η ομάδα έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ όντας πολύ ανταγωνιστική. Καλή δουλειά κόουτς.. Για τον Άρη είναι τεράστια απώλεια ο Χάγκινς. Δυστυχώς..

Υ.Γ1: Για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να το δουν μέσα από τα Social media..
  http://popaganda.gr/hoopfellas-interview/