Hoopfellas 2016 EL Playoffs Predictions

Ήγγικεν η ώρα.. Το Hoopfellas καλεί τους αναγνώστες του σε δύο εβδομάδες μπασκετικής παράνοιας, αυτές που περιμένουμε όλοι από την αρχή της χρονιάς. Προγνωστικά, ανάλυση και πιθανότητες για τα τέσσερα ζευγάρια των Playoffs της Ευρωλίγκας. Κύριοι, καλωσορίσατε στο καλύτερο κομμάτι της σεζόν.. 




Και φυσικά ανοίξατε τη κατάλληλη πόρτα. Το Hoopfellas έχει δημιουργήσει τη δική του παράδοση, όντας η πιο “φορμαρισμένη” σελίδα διαχρονικά σε αυτό το κομμάτι της σεζόν, χτυπώντας κόκκινο σε όλα τα επίπεδα σαν οργανισμός/κοινότητα. Και για φέτος έχω ετοιμάσει ωραία πράγματα κάνοντας τη κατάλληλη προεργασία από τις πρώτες πρωινές ώρες τη προηγούμενης Πέμπτης..

Πάμε λοιπόν μαζί να ρίξουμε τη δική μας πρώτη, ιδιαίτερη ματιά σε καθένα από τα τέσσερα ζευγάρια των Playoffs και μετά να ξεκινήσουμε τη συζήτηση μας. Κύριοι, καλωσορίσατε στο “καλύτερο κομμάτι της σεζόν”.

Και για να σας βάλω στο κλίμα..

Αυτή ακριβώς ήταν η αντίδραση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς όταν, περιμένοντας τον αντίπαλο του στα φετινά Playoffs της Ευρωλίγκας, είδε τη Ρεάλ του Πάμπλο Λάσο να (του) έρχεται.. (vid)

Fenerbahce-Real Madrid


Η σειρά, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, είναι μια πολύ μεγάλη προπονητική πρόκληση για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανάλογη κατά τη ταπεινή μου γνώμη με αυτή του 2011, όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε τότε με μειονέκτημα έδρας τη Μπαρτσελόνα. Αναφορικά με τη προσέγγιση της σειράς από τον κόουτς Ομπράντοβιτς, σας υπογραμμίζω ότι η συγκεκριμένη κατάσταση δεν απαιτεί καθαρό μυαλό αλλά ενεργοποίηση της αστείρευτων ικανοτήτων μήτρας παραγωγής ιδεών και φαντασίας που κρύβει στο κεφάλι ο συγκεκριμένος. Ο σύγχρονος Mastermind του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα πρέπει για δύο εβδομάδες να βυθιστεί πνευματικά σε μια προπονητική νιρβάνα και να ισορροπήσει στη λεπτή γραμμή μεταξύ ευφυίας και παράνοιας για να φέρει τη σειρά στα μέτρα του. Άλλωστε το έχουμε υπογραμμίσει. Βρισκόμαστε στη περίοδο όπου ο πιο δυνατός μυς είναι το μυαλό.. Και η Vesely-less Fenerbahce έχει ακουμπήσει εκ ολοκλήρου στις πλάτες του προπονητή της. Αυτός είναι το πιο δυνατό χαρτί της στη σειρά..

Η Ρεάλ πλέον είναι επικίνδυνη. Όταν έχεις το φίδι να ψυχορραγεί, του κόβεις το κεφάλι.. Αν ζήσει, θα έχεις πρόβλημα. Νομίζω κάπως έτσι αισθάνονται οι αντίπαλοι των πρωταθλητών Ευρώπης αυτή τη στιγμή. Μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα (σχεδόν ίδιο) σύνολο που πέρυσι τέτοιο καιρό ξεκίνησε να σαρώνει ότι ..κούπινο έβρισκε μπροστά του. Οι Μαδριλένοι έχουν περισσότερα διαθέσιμα όπλα για να πετάξουν στη μάχη από τον αντίπαλο. Είναι φανερό. Όπως και το ότι θα συνεχίζουν να παίζουν τα παιχνίδια στον δικό τους αγωνιστικό ρυθμό. Εκτιμώ ότι ο κόσμος φοβάται περισσότερο τη προσωπικότητα και το background των παιχτών του Λάσο παρά το μπάσκετ της Ρεάλ. Καμία αμφιβολία επί τούτου..

Η Φενέρ θα πρέπει να προτάξει το λεγόμενο gritty/rough basketball στη σειρά. Πρέπει να είναι τραχιά και θαρραλέα, επιβάλλοντας το δικό της τέμπο το οποίο θα της δώσει την ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια στο δικό της πλαίσιο. Ο Ομπράντοβιτς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι είναι η στιγμή για “εκπλήξεις” και θα προσπαθήσει να πετάξει χαρτιά βγάζοντας μπροστά στο rotation, σε ειδικούς ρόλους με αυξημένες αρμοδιότητες role-players που θα του δώσουν το μομέντουμ κάθε φορά. Η Φενέρ έχει τη τύχη να βγάζει από τον πάγκο της “βετεράνους-πρωταθλητές” της διοργάνωσης όπως οι Σλούκας (quality scoring/desicion making/clutch performance με αμφίβολο παρόν status καθώς τώρα ξαναμπαίνει στην ομάδα) Άντιτς (positiong/rebounding)-Χίκμαν (transition defense/slashing απέναντι σε μια άμυνα που κάθετοι παίχτες μπορούν να κόψουν στα δύο) οι οποίοι θα έχουν πολύ ξεχωριστό ρόλο απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο δημιουργώντας τη συνθήκη ώστε οι Μπογκντάνοβιτς-Ντατόμε να κομματιάσουν τη “γεμάτη πράσινα φανάρια” άμυνα του Λάσο. Η Φενέρ θα είναι μεν αρκετά επιθετική (σε όλα τα επίπεδα, transition και σετ καταστάσεις) απέναντι στη χωρίς συνοχή ισπανική άμυνα όμως βασικός στόχος θα είναι να ελέγξει τη σειρά μέσα από τον ρυθμό και με μέσω την άμυνα της η οποία αναμένεται να κάνει χρήση των επαφών σε μεγάλο βαθμό (κομβικό το στυλ που θα επιλέξουν να σφυρίξουν οι διαιτητές). Όσο περισσότερο τα παιχνίδια πάνε στην επαφή και το μισό γήπεδο η πολύ πιο ικανή στις μετρημένες κατοχές και στο να ταξιδεύει στη γραμμή των προσωπικών Φενέρ θα έχει το πάνω χέρι. Ο Ομπράντοβιτς θα χρειαστεί βάθος για να ελέγξει τον ρυθμό δίνοντας σε αντάλλαγμα φθορά σε φάουλ και ανάσες για αυτό και θα προσπαθήσει να βγάλει από τη μύγα ξύγκι πηγαίνοντας μέχρι τη τελευταία θέση του rotation.

Η Ρεάλ θα ακολουθήσει τη δική της λογική όπως σας έγραψα πιο πάνω γιατί απλούστατα δεν έχει άλλη. Βασικός της στόχος να απογοητεύσει την άμυνα των Τούρκων χαλώντας το μυαλό τους με καίρια χτυπήματα στη συγκέντρωση του αντιπάλου τα οποία θα τις επιτρέψουν να πάει το ματς σε αρκετές κατοχές και στο ανοιχτό γήπεδο. Σε αυτό το στυλ μπάσκετ οι Ισπανοί έχουν ως μεγάλο σύμμαχο όχι απλά τα εντυπωσιακά προσόντα στη transition δημιουργία και εκτέλεση ή τη ταχύτατη ανάπτυξη των περιφερειακών τους αλλά το low mistake basketball που τους χαρακτηρίζει διαχρονικά, το οποίο μαθηματικά τους δίνει σημαντικό πλεονέκτημα. Ο Λάσο θα χρειαστεί hustling από τους περυσινούς του “ήρωες” (Νοτσιόνι, Ματσιούλις, Ρίβερς) και θα δώσει το τιμόνι στους Γιούλ-Ροντρίγκεθ τους οποίους θα είναι πραγματικά δύσκολο να ελέγξει η Φενέρ. Η Ρεάλ είναι ομάδα που βασίζεται περισσότερο σε εκτέλεση μέσα από συνεργασία σε σχέση με τη Φενέρ (έντονη ροπή για επίθεση με προσωπική φάση όταν ψάξει και βρεί το miss match στον κατάλληλο χώρο/χρόνο επίθεσης για τους Τούρκους) αλλά λειτουργούν περισσότερο στα αμερικανικά πρότυπα και μέσα από 2-2 ή 3-3 συνεργασίες με τους υπόλοιπους υποστηρικτικούς για τη τήρηση του σωστού spacing. Ο Ομπράντοβιτς θεωρώ δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να ανεβάσει στη πρώτη γραμμή των πιο παραγωγικών παιχτών του (δίπλα σε Μπογκντάνοβιτς-Ντατόμε) έναν τουλάχιστον εκ των Ντίξον-Ούντοχ τη στιγμή που η Ρεάλ θα προσπαθήσει (λέμε τώρα..) να κρατήσει χαμηλά τον αριθμό, όχι τόσο της συνολικής παραγωγικότητας της Φενέρ αλλά, των προσώπων που σκοράρουν μειώνοντας τους αμυντικούς “στόχους” της και κάνοντας τον αντίπαλο να δείχνει ρηχός..

Το Match-up
Oύντοχ-Άντιτς vs Αγιόν-Ρέγιες


Όσο και εάν σας φαίνεται περίεργο σε ένα boxing match ανάμεσα σε δύο ομάδες με τρομερό Perimeter Firepower και πολλές παραμέτρους αλλά και μεταβλητές στην εξίσωση της τακτικής που θα δώσει πλεονέκτημα στο πεδίο μάχης, η μάχη του ζωγραφιστού είναι η σημαντικότερη δεδομένου ότι, εκτός των άλλων, θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα που θα καθορίσει το τέμπο που θα επικρατήσει. Θα μπορέσει η Φενέρ να κρατήσει τη Ρεάλ και κυρίως τον Ρέγιες (με τον Άντιτς) μακριά από το καλάθι; Ο Σκοπιανός φόργουορντ-σέντερ έχει τα κυβικά για να ματσάρει στη baseline τον εκπληκτικό Ισπανό ριμπάουντερ όμως αναγκαστικά θα τον δούμε και στο “5” με τη Φενέρ να πηγαίνει σε πιο light σχήματα τα όποια θα υποστηρίξει με επιθετικές, πιθανόν, απλωμένες άμυνες και τα οποία παρουσιάζουν πρόβλημα στο ριμπάουντ. Ο Ομπράντοβιτς έχει ικανά rebounding guards όμως η αλήθεια του μεγέθους και της δύναμης είναι πολλές φορές πολύ ωμή στη base line μετά από περιστροφές. Η απουσία του Βέσελι είναι τεράστια δεδομένου ότι τα γκαρντς του Ζοτς θα χρειαστεί να προσπαθήσουν πολύ σκληρά στην άμυνα απέναντι στους “μάγους” του Λάσο χωρίς τη κάλυψη του μπαμπούλα στα μετόπισθεν. Μη ξεχνάτε ότι ένα βασικό συστατικό της φετινής επιτυχίας της Φενέρ ήταν το πλεονέκτημα που της έδινε στο τέλος κλειστών παιχνιδιών, τα οποία κατά κανόνα πηγαίνουν στη προσωπική φάση σε αυτό το διάστημα, η παρουσία του Τσέχου και η ικανότητα του να αλλάξει και να αμυνθεί σε οποιονδήποτε περιφερειακό μέχρι τέλους..
Πρόβλεψη

Αντικειμενικά, με αυτό το μομέντουμ, η σειρά μπορεί να πάει παντού. Δε θα είναι εύκολο για τη Φενέρ να κερδίσει εκτός έδρας για αυτό και ο Ομπράντοβιτς θα κάνει focus στο να διατηρήσει αλώβητο το κάστρο του με ορθόδοξες και ανορθόδοξες μεθόδους. Θα πάρω το δικό μου μπάσκετ, αυτό της άμυνας, της ανιδιοτέλειας, της δύναμης και του (έξυπνου) προπονητή πάνω από το star quality των πρωταθλητών οι οποίοι δε με κάλυψαν φέτος σε κανένα σημείο της σεζόν. Σοβαρή η πιθανότητα να εξαντληθεί η σειρά των αγώνων. Φενέρ.. 53-47%

CSKA Moscow-Crvena Zvezda


Μάχη από το πρώην ανατολικό μπλοκ ανάμεσα σε Ρώσους και Σέρβους. Δύο ομάδες με τελείως διαφορετική κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα και με κοινή συνισταμένη το efficiency στον τρόπο που αγωνίζονται. Δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού συγκρούονται στο ξέφωτο των playoffs..

Η CSKA με τον Δημήτρη Ιτούδη στο τιμόνι έχει καταφέρει να δομήσει τη καλύτερη και πιο αποτελεσματική επίθεση στη φετινή διοργάνωση. Πραγματικά πολλές φορές μοιάζει δύσκολο ακόμα και για τις καλύτερες άμυνες το να κρατήσουν την “αρκούδα” μακριά από το να σκοράρει. Ο Έλληνας κόουτς έχει παντρέψει πολύ σωστά ένα μείγμα από scorers, shoters, passers, screeners, slashers δημιουργώντας μια πολυδιάστατη επίθεση με ποικιλία εκφράσεων και επιλογών οι οποίοι προσαρμόζεται και αποκωδικοποιεί δεδομένα και καταστάσεις με μεγάλη ταχύτητα. Το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ντε Κολό είναι ένα από τα καλύτερα 1-2 punch που έχει δει η διοργάνωση με το προπονητικό τιμ να πιστώνεται το γεγονός ότι κατάφερε να πάρει αποτέλεσμα βάζοντας αρκετά λεπτά μαζί δύο leading guards που έχουν μάθει να παίζουν με τη μπάλα στα χέρια. CSKA είναι πρώτη σε κατοχές, ευστοχία σε δίποντα/τρίποντα και τελικές ενώ πηγαίνει στη γραμμή των προσωπικών περισσότερο και πιο εύκολα από κάθε ομάδα στο TOP-16. Είναι φανερό ότι το ποιοτικό της βάθος σαν ομάδα θα είναι δύσκολο να ματσαριστεί από τον Ερυθρό Αστέρα. Από την άλλη δε μπορώ να αξιολογήσω με το ίδιο κολακευτικά σχόλια την απόδοση της στο αμυντικό κομμάτι. Βασικά θεωρώ ότι φέτος είναι η “αχίλλειος πτέρνα” των Ρώσων και αποτελεί τον λόγο που ακόμα δε μπορώ να μυρίσω “σαμπάνια” σε αυτή την ομάδα. Ο Ιτούδης θα κυκλώσει το ζωγραφιστό του, στοχεύοντας τη παραγωγικότητα του διδύμου Zirbes-Miller οι οποίοι θα αποτελέσουν ένα πολύ καλό τεστ για τη ρωσική άμυνα. Στο αμυντικό κομμάτι η “αρκούδα” πληρώνει την έντονη τάση του οργανισμού για περισσότερη “ρωσοποίηση” της ομάδας. Όπως σοφά είπε προχθές ο Γιώργος Μπαρτζώκας “δεν είναι εύκολο να βάλεις Ρώσους παίχτες να παίξουν άμυνα”..

Ο Ράντονιτς έχει κάνει εξαιρετική δουλειά φέτος. Το γιατί το έχουμε υπογραμμίσει επανειλημμένως. Δούλεψε σε ένα μοντέλο το οποίο είχε ως βάση τα νέα παιδιά με έμφαση στη δημιουργία ενός δυνατού Σερβικού σκληρού πυρήνα παιχτών. Η ομάδα έκανε αρκετές υπερβάσεις όμως μετά τα ημιτελικά της Αδριατικής λίγκας βρίσκεται σε μια σταδιακή πτώση αναφορικά με την απόδοση της. Ο Ερυθρός Αστέρας διαθέτει μια αρκετά αποτελεσματική Pick & Roll based- επίθεση όμως όμως με την CSKA να φορτώνει τον άξονα στην άμυνα της, θα χρειαστεί κάτι παραπάνω για να ανεβάσει τη παραγωγικότητα του. Αυτό είναι το περιφερειακό σουτ, κομμάτι στο οποίο το performance των Σέρβων είναι μέτριο. Την ίδια στιγμή εκτός των Μίλερ-Κίνσεη δεν έχουν παίχτες; με ιδιαίτερη ικανότητα στη προσωπική φάση. Δεν αμφιβάλλω ότι οι Σέρβοι μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στους Ρώσους. Όμως ακόμα κάποια στιγμή το agressiveness των παιχτών του Ράντονιτς (ιδιαίτερα στη περιφερειακή άμυνα) θα οδηγήσει τους πανέξυπνους γκαρντς του Ιτούδη σε κύμα εκτελέσεων από τη γραμμή των προσωπικών. Λεπτομέρεια που αξίζει τη προσοχή σας: Οι Σέρβοι αμύνονται καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα στο τρίποντο (31.9% παθητικό). Σημαντική ψυχολογική ένεση η επιστροφή του Μίτροβιτς.

To Match-Up
Άμυνα CSKA vs δημιουργοί Ερυθρού Αστέρα

Είναι η πιο καίρια μάχη στη σκακιέρα και η πιο ουσιαστική για την έκβαση του αποτελέσματος κατά τη γνώμη μου για τον απλούστατο λόγο ότι ο Ερυθρός Αστέρας θα μπορέσει να μείνει μέσα στο παιχνίδι και να ακολουθήσει τους Ρώσους μόνο στη περίπτωση που οι δημιουργοί του (και αναφέρομαι κυρίως στο δίδυμο των Pick & Roll-PGs Γιόβιτς και Μίσιτς) καταφέρουν να κρατήσουν ζεστούς και να αναμείξουν πολλούς συμπαίχτες τους στην επίθεση του Ράντονιτς. Η CSKA φέτος υστερεί σε αυτό το κομμάτι καθώς επιτρέπει υπερβολικά πολλές τελικές στον αντίπαλο. Εκτιμώ ότι ήρθε η στιγμή για τον κόουτς Ιτούδη να ανεβάσει τα λεπτά του Τζάκσον στο backcourt (παίζει 20+ στη VTB αλλά αισθητά λιγότερο στην Ευρωλίγκα) ο οποίος μπορεί να ανεβάσει αισθητά τα επίπεδα πίεσης απέναντι σε μια επίθεση η οποία ναι μεν έχει “στόχους” αλλά είναι εξαιρετικά επιρρεπής στο λάθος.
Πρόβλεψη


Ειλικρινά, πριν ένα μήνα και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά θα έδινα τον Ερυθρό Αστέρα να σέρνει τη CSKA στα 5 παιχνίδια (με το τελικό προβάδισμα στους Ρώσους). Τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Η “αρκούδα” έχει ένα καθαρό προβάδισμα δεδομένου ότι σε βάθος χρόνου θα κεφαλαιοποιήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την υπεροχή της σε ποιοτικό βάθος επί ενός αντιπάλου ο οποίος έχει χάσει μέρος από τη φρεσκάδα που τον βοηθούσε να ματσάρει καλύτερους, πιο ποιοτικούς αντιπάλους. Και πάλι πιστεύω ότι οι Σέρβοι μπορούν να πάρουν μια (τουλάχιστον) νίκη παρόλα αυτά. CSKA.. 62-38%

Lokomotiv Kuban-Barcelona


Ζευγάρι η ανάγνωση του οποίου καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου σχετικά με το πως θα μεταφραστούν τα χαρακτηριστικά των δύο αντιπάλων σε αυτό το επίπεδο και υπό καθεστώς πλέον μεγάλης πίεσης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μπαρτσελόνα είναι πιο παιγμένη ομάδα σε τέτοια ματς. Έχει παράδοση και διαχρονικά στη φάση των “8” έχει δημιουργήσει μια κουλτούρα νικητή αντίθετα με την αντίστοιχη και τον “χλιαρό” χαρακτήρα που τη συνοδεύει σε επίπεδο Final-4. Απέναντι της βρίσκεται μια ομάδα που δεν έχει αυτό το background αλλά ήταν σταθερά μέσα στις καλύτερες της διοργάνωσης από το ξεκίνημα της σεζόν. Σίγουρα είναι τιμητικό για τον οργανισμό από το Κρασνοντάρ το γεγονός ότι έφθασε μέχρι αυτή τη φάση και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας αλλά παράλληλα είναι ένα αποτέλεσμα απολύτως αντιπροσωπευτικό του performance του φέτος.

Η Λοκομοτίβ θα μπει για να κάνει το παιχνίδι της και να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δεξιότητες και τα προσόντα της σαν ομάδα. Ο κόουτς Μπαρτζώκας πάνω στο φυσικό/αθλητικό πακέτο που έχει στα χέρια του έχτισε μια αρκετά καλή αμυντική ομάδα. Ένα σύνολο ταχύτητα, πολύ καλά πόδια που επιτρέπουν εξαιρετικούς χρόνους στα αμυντικά rotations και τη δυνατότητα μια μεγάλης γκάμας επιλογών στην ομαδική άμυνα ανάλογα με τον αντίπαλο και την περίσταση. Η τριάδα των Ράντολφ-Σίνγκλετον-Κλαβέρ και οι δυναμικοί wings είναι οι βασικοί εκφραστές πολλών αμυντικών τακτικών της ρωσικής ομάδας που στοχεύει να μικρύνει τον διαθέσιμο χώρο στην αντίπαλη επίθεση. Η επίθεση, χτισμένη πάνω στην επιστήμη των advanced stats με βάση το καλό περιφερειακό σουτ που κυριαρχεί στον συνολικό όγκο των εκτελέσεων των Ρώσων. Γνώμη μου είναι πως το βασικό όπλο της Κουμπάν στη σειρά θα είναι η άμυνα της. Μπορεί να πιέσει πολύ τον αντίπαλο και να δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση για αυτόν στο μισό γήπεδο αναγκάζοντας τον να προβεί σε λάθη.

Ο Τσάβι Πασκουάλ έχει τη ζαριά του. Αντιμετώπισε πολλά προβλήματα μέσα στη σεζόν και ουσιαστικά η ομάδα του χαρακτηρίστηκε από ένα underperformance μιας και το ρόστερ ήταν πραγματικά βαθύ. Το βασικό πρόβλημα της Μπαρτσελόνα ήταν αδυναμία να είναι σταθερά καλή σε κομμάτια όπως η άμυνα και το ριμπάουντ, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν κλειδί στη σειρά. Η Λοκομοτίβ (το σωματότυπο των παιχτών της και κυρίως στυλ της με τα πολλά περιφερειακά σουτ συνδράμει σε αυτό) είναι μια ομάδα με έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ και αυτό είναι κάτι που πρέπει να ελέγξει η Μπαρτσελόνα για να μείνει ζωντανή. Και οι δύο ομάδες παίζουν ένα low pace game, κάτι που αυτόματα μετατρέπει τις έξτρα κατοχές σε χρυσάφι. Η Μπαρτσελόνα στο TOP-16 επέτρεψε στους αντιπάλους ποσοστό της τάξεως του 33.8% από το τρίποντο (6η καλύτερη) ενώ η Λοκομοτίβ, overall η καλύτερη άμυνα, έφτασε στη δεύτερη καλύτερη επίδοση και το 32.5%. Παίχτες-κλειδιά για τους Καταλανούς το δίδυμο Ρίμπας-Ντόελμαν. Ο πρώτος είναι πολύ σημαντικός παίχτης που θα κληθεί να αμυνθεί (μαζί με τον Σατοράνσκι) στον Smooth criminal Ντιλέηνι ενώ παράλληλα είναι clutch στην επίθεση ενώ ο Ντόελμαν είναι αυτός που μπορεί να αλλάξει το πλαίσιο άμυνας του αντιπάλου δημιουργώντας περισσότερους χώρους με την ικανότητα του να ανοίγει την άμυνα.

Το Match-up
Φυσικά το Μπαρτζώκας vs Πασκουάλ, μια πολύ ενδιαφέρουσα μάχη σε δύο από τις καλύτερους Ευρωπαίους κόουτς σε αυτό το επίπεδο. Αλλά σας έχω και άλλο ένα εξίσου ενδιαφέρον εντός των τεσσάρων γραμμών..
Anthony Randolph vs Joey Dorsey

Ένα ζευγάρι που δεν έχει ακόμα συναντηθεί φέτος και συνάμα δύο ψηλοί με πολύ σημαντικό impact στο παιχνίδι των ομάδων τους. Ο Ράντολφ με την επιστροφή του έγινε το σημείο αναφοράς στην επίθεση της Λοκομοτίβ πέρα από το τρίποντο. Είναι ο παίχτης που φέρνει κάτι διαφορετικό από αυτό που συνολικά παίζει η Κουμπάν, μια έκτη αίσθηση σε επίπεδο εκτέλεσης. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας του δίνει πολλές μπάλες στα 5.5-6 μέτρα και γαρνίρει με συνεχή isolations για αυτόν την επίθεση του ώστε να βάλει τη μπάλα στο παρκέ (κομμάτι στο οποίο είναι εξαιρετικός) και να πάει στο καλάθι ή να εκτελέσει με midrange. Από την άλλη ο Ντόρσεη έφερε αμέσως πράγματα που έλειπαν από τη Μπαρτσελόνα μιας και το αμυντικό του impact φάνηκε από τη πρώτη στιγμή και έκανε τη διαφορά σε κομβικά παιχνίδια στον όμιλο. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να τον δούμε απέναντι στον Ράντολφ καθώς αν καταφέρει να απενεργοποιήσει τον Νο2 (πίσω από τον Ντιλέινι) πυλώνα της επίθεσης της Λόκο, η Μπαρτσελόνα μπορεί πιο εύκολα να οδηγήσει τον αντίπαλο σε μια μονοδιάστατη συμπεριφορά στη προσπάθεια του να σκοράρει.
Πρόβλεψη

Η αγωνιστική υπεροχή της Κουμπάν σε μερικά σημαντικά κομμάτια εξισορροπείται από τα χιλιόμετρα της πιο “παιγμένης” Μπαρτσελόνα σε αυτό το επίπεδο. Και οι δύο ομάδες είναι δεδομένο ότι μπορούν να νικήσουν εκτός έδρας. Θα πάρω Λόκο.. Η παρουσία του Champ Γιώργου Μπαρτζώκα και το αγωνιστικό στυλ που λανσάρει είναι παράγοντες ικανοί να διαλύσουν κάθε σύμπλεγμα κατωτερότητας το οποίο μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άπειρο σε αυτά τα παιχνίδια οργανισμό. 55-45%

Laboral Kutxa-Panathinaikos

Ξυπνάει μνήμες η συγκεκριμένη αναμέτρηση ρίχνοντας λάδι στην εστία μιας φωτιάς που έκαιγε παλαιότερα. Δύο σπουδαία brands της διοργάνωσης και δύο “παιδιά του πολέμου” στους πάγκους να υποστηρίζουν ο καθένας τα δικά του μπασκετικά ιδεώδη.

Η ιδιαιτερότητα..

Στο ζευγάρι αυτό θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε δύο διαφορετικές φιλοσοφίες αναφορικά με τον τρόπο που μπορεί να δομηθεί μια επίθεση στο υψηλό επίπεδο, ανάλογα με τα υλικά φυσικά που επέλεξε ο κάθε προπονητής και τη κατεύθυνση που είχε στο μυαλό του. Επίθεση συνεργασίας vs επίθεση βασισμένη στη προσωπική φάση. Για να σας προλάβω.. Δεν είναι καθόλου “ενοχοποιήσιμη” η ταμπέλα της επίθεσης που βασίζεται στη προσωπική φάση. Απλά είναι μια διαφορετική άποψη και κουλτούρα. Σας διαβεβαιώνω μάλιστα προσωπικά ως ένας .. (ας πούμε) τρελαμένος που περνάει από κόσκινο τις προπονητικές δουλειές στα 40/50 TOP-ευρωπαϊκά κλαμπς τα τελευταία περίπου 15 χρόνια πως το θαύμα της Λαμποράλ πολύ δύσκολα θα είχε συντελεστεί αν η επίθεση της είχε χτιστεί σε διαφορετική βάση. Οι Βάσκοι δεν διαθέτουν δημιουργούς και πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να παράγουν στο μισό γήπεδο και σε ένα πιο slow pace πλαίσιο επίθεσης. Αυτή η επιλογή του Περάσοβιτς έχει κάνει maximize στις δυνατότητες και τη παραγωγική ικανότητα της Λαμποράλ “μακιγιάροντας” με υλικά όπως η ταχύτητα, το aggressiveness και η ικανότητα στον ένας με έναν τα μειονεκτήματα μιας επίθεσης που στη πραγματικότητα δεν είναι τόσο efficient όσο μπορεί να νομίζουν κάποιοι βλέποντας τη παραγωγική ικανότητα των Βάσκων.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη έχτισε την επίθεση του πάνω σε έναν πιο passive χαρακτήρα μιας και το playmaking και η ικανότητα στη παραγωγική συνεργασία που χαρακτηρίζει την επίθεση της ομάδας αποτελεί χαρακτηριστικό των καλύτερων παιχτών της. Καλάθης, Διαμαντίδης ακόμα και ο post ψηλός Ραντούλιτσα, ο σουτέρ Φελντέιν ή ο slasher Ουίλιαμς είναι παίχτες που ξέρουν να συνεργάζονται και να αξιοποιούν τους συμπαίχτες τους. Αυτό έχει ποτίσει την ομάδα και αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η επίθεση των πρασίνων από την αρχή της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός εκτινάχθηκε όταν στο παιχνίδι του έβαλε “πόδια” καλύπτοντας κενά και βελτιώνοντας χρόνους στην άμυνα αλλά παράλληλα γαρνίροντας αυτή την επίθεση συνεργασίας με τα slashing abilities και την ικανότητα του Ουίλιαμς στη προσωπική φάση. Το ερώτημα προκύπτει από την ικανότητα (εξαιρετική μάλιστα) της Λαμποράλ να κυνηγάει με το athleticism και τα γρήγορα πόδια της σχεδόν κάθε εκτέλεση του αντιπάλου μέχρι τέλους αφήνοντας ελάχιστα uncontested shots. Μπορεί η επίθεση συνεργασίας του Παναθηναϊκού να νικήσει αυτή τη γεμάτη ενέργεια και τρεξίματα άμυνα; Μπορεί η δύναμη του μυαλού και κυρίως η ταχύτητα της σκέψης και των αυτοματισμών να υπερισχύσουν της ταχύτητας του κορμιού; Στο παιχνίδι των γκαρντς εκατέρωθεν (Καλάθης, Διαμαντίδης-Άνταμς, Τζέημς) αποτυπώνεται ο χαρακτήρας και η φύση της επίθεσης της κάθε ομάδας..
Μπουρούλιτσα..

Ο τρόπος που θα προσεγγίσουν οι δύο άμυνες τις περιπτώσεις των Μίροσλαβ Ραντούλιτσα και Γιάννη Μπουρούση θα είναι σαφέστατα σημαντικός στην εξέλιξη της σειράς. Πρόκειται για τις κολώνες των δύο ομάδων και δύο παίχτες που αποτελούν τη σταθερά στην επίθεση Παναθηναϊκού και Λαμποράλ. Η μονομαχία τους θα είναι καθοριστική όμως τόσο ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς όσο και ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς έχουν και άλλα χαρτιά κάβα για τον αντίπαλο ψηλό. Και οι δύο προπονητές πρέπει να επιλέξουν την ιδιότητα που η άμυνα τους θα προσδώσει στον αντίπαλο ψηλό. Δημιουργό ή σκόρερ; Και οι δύο τους είναι πολύ δυνατοί, σχεδόν dominant στο ένας ένας χαμηλά. Ο Μπουρούσης μπορεί να πάρει τη μπάλα ανοιχτά στο φτερό και να πάει προς μέσα με ντρίπλα-πλάτη στο καλάθι ενώ ο Ραντούλιτσα είναι πιο ωμός παίζοντας με το μέγεθος του “πάνω” στον αντίπαλο βαθιά στο ζωγραφιστό όπου χρησιμοποιεί άριστα τις προσποιήσεις και την αίσθηση του καλαθιού. Η γνώμη μου είναι ότι σημαντικός παράγοντας στην απόδοση του Μπουρούση μπορεί να είναι η πίεση των γκαρντς του Παναθηναϊκού στα αντίστοιχα της Λαμποράλ.. Αυτό για το οποίο ανησυχώ (όχι μόνο στο συγκεκριμένο ματσάρισμα αλλά γενικά στη σειρά και το θεωρώ ως το βασικό στοιχείο που μπορεί να ανατρέψει δεδομένα και συνολικά τις ισορροπίες στη σειρά) είναι το αμυντικό ριμπάουντ. Οι πράσινοι έχουν συχνά ανησυχητική συμπεριφορά σε αυτό το κομμάτι και μια τέτοια επανάληψη μπορεί να τους βάλει από κάτω στη μάχη του ρυθμού. Αμυντικό ριμπάουντ ή Θάνατος. Τέλος.

To Μatch-up
Adam Hanga vs Elliot Williams

Μ α τ σ α ρ ι σ μ α τ ά ρ α . . . Ο Ούγγρος wing αποτελεί το καλύτερο τεστ για τις ικανότητες του Έλιοτ Ουίλιαμς ο οποίος έχει εντυπωσιάσει μέχρι τώρα με την ωριμότητα που διαχειρίζεται τα δρώμενα στο παρκέ και το πως αντιλαμβάνεται τις καλές για αυτόν καταστάσεις απέναντι σε μια ευρωπαϊκή μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ο Χάνγκα είναι, αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ένας από τους καλύτερους αμυντικούς SF στη διοργάνωση φέτος (η σελίδα του έχει πλέξει το εγκώμιο ουκ ολίγες φορές..). 

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν ο Ουίλιαμς μπορεί να σκοράρει παίζοντας “πάνω” στον εξίσου μακρύ και αθλητικό Χάνγκα γιατί κάτι τέτοιο θα μας δείξει τον δρόμο τον οποίο θα ακολουθήσει το ζευγάρι. Χωρίς το κάθετο παιχνίδι του Αμερικανού η επίθεση των πρασίνων γίνεται πιο limited. Θεωρώ πως ο Αμερικανός θα μπορέσει να βρει τρόπους παραγωγής φθάνοντας στο καλάθι και θα είναι ευλογία να φθείρει του Βάσκους και ειδικά τον Χάνγκα (ο οποίος είναι πολύ κομβικός στο μπάσκετ που παίζει η Λαμποράλ καιν στις δύο πλευρές του παρκέ).
Πρόβλεψη

Eδώ και αρκετό καιρό σας έχω πει ότι η Λαμποράλ μπορεί να αποτελέσει ένα καλό ματσάρισμα για τον Παναθηναϊκό. Όχι γιατί η ελληνική ομάδα είναι φαβορί ή γιατί οι Βάσκοι μπορούν να αποβούν εύκολη λεία. Καμία σχέση. Οι ομάδες είναι πολύ κοντά. Το έγραψα γιατί εκτιμώ ότι ο Παναθηναϊκός έχει απέναντι τους μια καλή ευκαιρία για να παίξει τη ζαριά του Final-4. Ο τρόπος που παίζει η Λαμποράλ (προσωπική φάση, ένστικτο) είναι ευανάγνωστος για τις ελληνικές ομάδες σε αυτό το επίπεδο. Αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι εφόσον μπορείς να το διαβάσεις είσαι σε θέση να το απενεργοποιήσεις όμως είναι μια πολύ καλή αρχή. Δεν είναι τυχαίο ότι η μόνη ομάδα που κέρδισε στη “Μπουέσα Αρίνα” φέτος είναι ο Ολυμπιακός ο οποίος συνολικά μάτσαρε καλά με τη Λαμποράλ. Το ίδιο συμβαίνει με τον Παναθηναϊκό. Έχει γκαρντς που μπορούν να τους διαβάσουν, να κυνηγήσουν και να ελέγξουν τη μπάλα δίνοντας κατευθύνσεις στην επίθεση της Λαμποράλ. Πλέον έχει και βάθος. Σίγουρα σαν οργανισμός και την τεχνογνωσία σε αυτό το επίπεδο. Θα πάρω Παναθηναϊκό.. 48-52%