Hoopfellas EL 2015-16 Coach Of the Year Award

Coach Of the Year Award σήμερα λοιπόν, μια κουβέντα που κάνουμε κάθε χρόνο στη σελίδα σε συγκεκριμένο timing. Στόχος μου (για αυτό και η επιλογή αυτού του χρονικού σημείου, πριν το τέλος του TOP-16) είναι να εστιάσουμε λίγο περισσότερο στη δουλειά του κάθε προπονητή και σε δεύτερη φάση φυσικά στο αποτέλεσμα. Πάμε να δούμε ποιοι κόουτς ξεχώρισαν φέτος στη διοργάνωση και έπειτα να συζητήσουμε για τον “εκλεκτό” του καθενός μας..

Dejan Radonjic (Crvena Zvezda)

Γνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα του περιβάλλοντος στο οποίο έμπαινε ο Ράντονιτς ερχόμενος στο Βελιγράδι και την οικογένεια του Ερυθρού Αστέρα πριν 3 χρόνια, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι έχει κερδίσει, απρόσμενα και καθήμενος σε μια ηλεκτρική καρέκλα, την αναγνώριση με το σπαθί του. Ο 46χρονος Μαυροβούνιος, πρώην παίχτης και μετέπειτα κόουτς της Μπουντουτσνοστ, έχει υλοποιήσει το όνειρο κάθε νέου Σέρβου προπονητή αντέχοντας στη πίεση και βγάζοντας πλέον το καλύτερο της δουλειάς του. Ο φετινός Ερυθρός Αστέρας θυμίζει (στον τρόπο που δουλεύει σας οργανισμός) μια πιο σύγχρονη version της Παρτίζαν στη Βουγιόσεβιτς era. Ο Ράντονιτς από την αρχή είχε στήσει σωστά την ομάδα σε επίπεδο σύνδεσης υλικών όμως δε πήρε αυτό που περίμενε από συγκεκριμένους παίχτες-κλειδιά(Σχορτσανίτης, Τόμπσον, Μέκελ). Έχασε τον Νο1 αστέρι του στην αρχή της σεζόν (Λούκα Μίτροβιτς) και όμως κατάφερε πλέον να ανεβάσει με αξιοζήλευτο τρόπο (μιλάμε για timing σε επίπεδο ετοιμότητα να ανέβει στο πάλκο..) νέα παιδιά από πίσω δημιουργώντας έναν σπουδαίο πυρήνα γηγενών νέων παιχτών που θα στηρίξει το οικοδόμημα τα επόμενα χρόνια. Στο πρόγραμμά του ανέδειξε δύο από τους πιο Value/money παίχτες της διοργάνωσης φέτος, Τσίρμπες-Μίλερ. Στράφηκε σε μια πιο σετ κατεύθυνση στο TOP-16 χαμηλώνοντας το τέμπο. Για να ματσάρει την έλλειψη παιχτών με ικανότητα στη προσωπική φάση παίζει ίσως τη πιο στοχευμένη επίθεση στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, με υπομονή και επιμονή στη καλή κατάσταση για εκτέλεση (εξ ου και η τεράστια άνοδος στο συνολικό Efficiency των Σέρβων σε επίπεδο εκτέλεσης). Κατακόρυφη βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι όπου η ομάδα παρουσίαζε πρόβλημα στη κανονική περίοδο. Και intangibles. Κάργα.. Φέτος για πρώτη φορά έδειξαν ότι μπορούν να κερδίσουν μακριά από το Βελιγράδι. Ο Ράντονιτς (αφήνει έξω τον Ίβκοβιτς, κέρδισε δύο φορές με τη πλάτη στον τοίχο τον Παναθηναϊκό στο TOP-16) μεγαλώνει και μαζί του και ο Ερυθρός Αστέρας. Το μεγαλύτερο κέρδος για τον οργανισμό αυτές τις ώρες θα είναι το ότι σφυρηλατεί χαρακτήρα στα νέα αυτά παιδιά και δημιουργεί έναν προπονητή ο οποίος μπορεί να οδηγήσει το σύνολο αυτό στα επόμενα χρόνια. Επαναλαμβάνω, πολλοί θα σκότωναν για να είναι στη θέση του Ράντονιτς..

Veljko Mrsic (Cedevita)

Παρατηρώντας τη θέση της Τσεντεβίτα στο ξεκίνημα της σεζόν, τη ποιότητα του ρόστερ με βάση τον ανταγωνισμό και τη ρελάνς που χρειάστηκε να κάνει (0-2 με εντός έδρας ήττα από τη Λιμόζ) μπορώ με βεβαιότητα να σας πω ότι η Τσεντεβίτα είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο overachieving φέτος στη διοργάνωση. Σύνολο χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο αλλά με παίχτες που έχουν πολλά να αποδείξουν και τον προπονητή να καταφέρνει να τους βάλει στην ίδια σελίδα. Με έντονες επιρροές από την αγαπημένη του ιταλική λίγκα λάνσαρε ένα γρήγορο, offensive-based basketball παρουσιάζοντας μια ομάδα που υποστηρίζοντας το σύστημα έπαιζε πάνω από τις δυνατότητες της και έβγαλε έναν αξιοθαύμαστο No Fear χαρακτήρα. Μαζί του ο Μπίλαν ανέβηκε επίπεδο, ο Πούλεν έκανε εξαιρετική σεζόν στο υψηλό επίπεδο, ο Μπάμπιτς αύξησε το οικονομικό του status ενώ το πιο δυνατό χαρτί της ομάδας (Μάρκο Αράποβιτς) ανέβασε σταδιακά την απόδοση του σε αρκετά καλό επίπεδο. Μέχρι και ο 99αρης Μούσα πήρε λεπτά στο rotation (6.2 στην EL, 12.5 στην ΑΒΑ).. Το κερασάκι στη τούρτα ήταν η πρόκριση επί του Ρέπεσα και η τριαντάρα στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Όλα αυτά από μια ομάδα η οποία στα χαρτιά είχε ένα από τα δύο λιγότερα ποιοτικά ρόστερς τον Νοέμβρη, όταν ξεκινούσε η διοργάνωση..

Velimir Perasovic (Laboral Kutxa)

Εδώ τελειώνουν οι βασισμένες σε ανθρώπινες δυνάμεις επιτυχίες και ξεκινούν τα θαύματα.. Θυμάστε το καλοκαίρι όταν σας έλεγα ότι η κέντα Περάσοβιτς-Λαμποράλ, με βάση το ότι αυτά που πρεσβεύει ο προπονητής συναντούν αυτά που πρεσβεύει ο συγκεκριμένος οργανισμός, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα προπονητικά πειράματα; Ναι. Και εγώ.. Θυμάστε που υπογραμμίζαμε ότι η άτσαλη (γιατί άτσαλη επιεικώς είναι) στελέχωση των Βάσκων μπορεί να μακιγιαριστεί υποστηρίζοντας ένα συγκεκριμένο στυλ (Fast pace-dynamic basketball) παιχνιδιού; Μόνο που για να είμαι ειλικρινής πλέον, η Λαμποράλ έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες όχι μόνο τις δικές μου αλλά και των περισσοτέρων ανά την Ευρώπη.. Η δική μου οπτική στο “φαινόμενο” λέει ότι αρκετά πρόσωπα της ομάδας βρήκαν στη Βασκονία αυτό που λέμε “ιδανική κατάσταση” και ταίριαξαν το ιδιαίτερο mentality τους με το επίσης (πολύ) ιδιαίτερο του (πολύ μπασκετικού αυτού) κλαμπ. Πρωτοστάτες ο δικός μας, Γιάννης Μπουρούσης και ο ίδιος ο κόουτς Περάσοβιτς. Με αυτόν η Λαμποράλ έκανε επιστροφή στις ρίζες και σε αυτό που λέμε Baskonia basketball και στο οποίο έχει γαλουχηθεί ο οργανισμός. Πολλά κοινά χαρακτηριστικά σε μια λίγο διαφορετική version. Ταχύτητα στην ανάπτυξη, δυνατή άμυνα με παίχτες που πραγματικά έχουν δεσμευτεί σε αυτό το κομμάτι και πολύ έφεση στη προσωπική φάση η οποία καλύπτει την έλλειψη δημιουργών από το ρόστερ της ομάδας. Ο Περάσοβιτς παρουσιάζει ένα καλοπροπονημένο σύνολο το οποίο μπαίνει για 40 λεπτά πόλεμο οπουδήποτε . Σας είπα ότι ο Κροάτης θα φέρει μια winning culture στην ισπανική λίγκα που έλειπε τα τελευταία χρόνια από το κλαμπ όμως οι Βάσκοι έχουν αλλάξει την αύρα τους και στην Ευρωλίγκα αποτελώντας μια από τις πιο αποτελεσματικές ομάδες στο τέλος κλειστών παιχνιδιών. Μη ξεχνάμε ότι ο Κροάτης έρχεται από αποτυχία με την εθνική Κροατίας και καταφέρνει να αναστρέψει πλήρως μια εις βάρος του κατάσταση με μια ακόμα πολύ καλή δουλειά (όπως και το 2006-07) στη Βιτόρια. Μπασκετικά και κρίνοντας με το μικροσκόπιο της προπονητικής λεπτομέρειας αυτή η Λαμποράλ έχει αρκετές αδυναμίες τις οποίες όμως υπερκαλύπτει με το effort και τον χαρακτήρα που πλέον καλλιεργεί σε δύσκολες καταστάσεις. Δυνατός υποψήφιος για το βραβείο..

Georgios Bartzokas (Lokomotiv Kuban)

Πέρα από τους αριθμούς και την εξαιρετική πορεία της Λοκομοτίβ φέτος, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό που δείχνει το impact του κόουτς. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έφερε κουλτούρα νικητή σε έναν οργανισμό χωρίς τεχνογνωσία νίκης στη διοργάνωση και αυτό κεφαλαιοποιεί μέχρι σήμερα η Κουμπάν. Αυτή είναι ευεργεσία που φέρνει μαζί του ένας προπονητής που πρόσφατα πάτησε στη κορυφή της Ευρώπης. Για το φετινό του δημιούργημα έχουμε συζητήσει αρκετά.. Σας είχα πει ότι στα πρότυπα των advanced stats, του τι είναι efficient και τι όχι και της νόρμας των 3&D παιχτών έφτιαξε μια ..3&D ομάδα. Η Κουμπάν είναι ένα σύνολο που ξεχειλίζει .. Μπαρτζώκα. Athleticism, καλά κορμιά και δυνατά πόδια, passing skills και εξαιρετικό firepower από την περιφέρεια. Μια ομάδα που τεντώνει άμυνες και ανοίγει το γήπεδο αλλά πάνω από όλα μια ομάδα που αμύνεται πραγματικά και μπορεί να σφίξει τον κλοιό όποτε αυτή θελήσει. Σας έχω πει ότι το μπάσκετ ζει ημέρες “αλλαγής” και ο Έλληνας κόουτς είναι από τους πρώτους που βλέπουν μακριά και ακολουθούν τις τάσεις. Ένα τρίποντο είναι πολύ πιο efficient από ένα μακρινό δίποντο για αυτό και η Λοκομοτίβ είναι δομημένη έτσι ώστε να μπορεί να παράγει σουτ και lay ups και φυσικά να μπορεί να υποστηρίξει αυτή την επιθετική κατεύθυνση (ουσιαστικά το midrange παιχνίδι της προέρχεται μόνο από iso των Ράντολφ-Ντιλέινι). Είναι η ομάδα που βασίζεται περισσότερο στη περιφερειακή εκτέλεση δεδομένου του ότι 40% των προσπαθειών της είναι beyond the arc. Παρουσιάζει αξιοθαύμαστη σταθερότητα ολόκληρη τη σεζόν και (η επιρροή του κόουτς) μπορεί να κερδίσει οπουδήποτε, οποιονδήποτε. Περιττό να μιλήσουμε για recruiting.. Ο Μπαρτζώκας είναι ίσως ο καλύτερος recruiter στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ με πολύ καλή αίσθηση στη σύνδεση υλικών σε σχέση με αυτό που θέλει να παρουσιάσει και γνώση της αγοράς.

Andrea Trinchieri (Brose Baskets)

Ο Τρινκιέρι έχει κάνει τη Brose Baskets ομάδα των απανταχού μπασκετικών της Ευρώπης. Όντως.. Στο Μπάμπεργκ ο Ιταλός έχει δημιουργήσει μια από τις πιο ωραίες ιστορίες των τελευταίων ετών στη διοργάνωση. Ανέλαβε έναν πραγματικά μπασκετικό οργανισμό πέρυσι και αφού άφησε τα διαπιστευτήρια του κέρδισε το δικαίωμα να αλλάξει πλήρως κατεύθυνση ξηλώνοντας το αμερικανικό DNA σε όλους τους τομείς (αγωνιστική κουλτούρα, scouting) που είχε εγκαθιδρύσει ο Φλέμινγκ, εμφυσώντας στους Βαυαρούς έναν καθαρά ευρωπαϊκό αέρα. Η φετινή Brose Baskets μυρίζει “Ευρώπη” σε όλα τα επίπεδα. Οι Γερμανοί θυμίζουν πολύ ελληνική ομάδα με κάποιες εγγενείς διαφορές. Βασίζονται πολύ στο εγκεφαλικό παιχνίδι των γκαρντς τους και στη φημισμένη πλέον κυκλοφορίας μπάλας που διδάσκει ο Τρινκιέρι (και έφερε κάποτε την Καντού στο προσκήνιο και πάλι). Παίζουν πολύ πάνω στα πόδια τους και τις επιλογές που τους δίνουν αυτά σε επίπεδο άμυνας. Η Help & Recover άμυνα τους είναι σεμιναριακή. Ο τρόπος που μετακινούν τη μπάλα από πλευρά σε πλευρά παράγοντας ελεύθερα σουτ προτείνεται για μελέτη. Στον Τρινκιέρι πιστώνεται επίσης το ότι οι παίχτες του έχουν κάνει (πατώντας σε αυτή τους την ικανότητα να μετακινούν τη μπάλα στο μισό γήπεδο) δεύτερη φύση τους το “να αφήνουν καλά σουτ προς χάρη εξαιρετικών σουτ”. Το έχω ξαναγράψει και είναι πολύ σημαντικό καθώς αποτελεί δείγμα πνευματικής σκληράδας, πειθαρχίας, υπομονής και αυξάνει το efficiency σε βάθος χρόνου στην επίθεση σου. H Brose δεν έχει το individual talent και κυρίως το βάθος (short rotation 7.5 παιχτών) για να κοιτάξει τα powerhouses του γκρουπ όμως τις παίζει στα ίσα με όλους και είναι ζωντανή γιατί ακολουθεί κατά γράμμα το πλάνο και ο σκληρός κορμός της είναι προέκταση του προπονητή του στο γήπεδο. Σαφώς και έχει μειονεκτήματα. Αρκετά για αυτό το επίπεδο. Όμως παίζει πολύ πάνω από τις δυνάμεις της γιατί είναι δουλεμένη και παίζει “μαζί”. Όταν κάποιοι individuals αποχωρήσουν από το πρόγραμμα θα καταλάβετε τι εννοώ..

And the Oscar goes..

Από τις 5 αυτές δουλειές θα ξεχωρίσω αυτή του Γιώργου Μπαρτζώκα στο Κρασνοντάρ και του Αντρέα Τρινκιέρι στο Μπάμπεργκ. Οι δύο ομάδες έχουν έντονη στο παιχνίδι τους τη προπονητική σφραγίδα και φέρνουν στο παρκέ τα θέλω του τιμονιέρη τους. Έχουν επίσης δουλέψει πολύ στη λεπτομέρεια χαρακτηριστικό που τις έχει βοηθήσει -παρά το γεγονός ότι δεν έχουν χιλιόμετρα σαν clubs στο τοπ-επίπεδο- να διαχειριστούν και να μείνουν όρθιες σε δύσκολες καταστάσεις και σε στιγμές που οι περισσότεροι περίμεναν τη πτώση τους. Μέχρι τον Φεβρουάριο θεωρούσα πως είχα κατασταλάξει  στο συγκεκριμένο ερώτημα μιας και η ψήφος μου θα πήγαινε στον δικό μας, Γιώργο Μπαρτζώκα. Σήμερα όμως και όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα (βλέποντας τον τρόπο που διαχειρίζεται καταστάσεις η Brose Baskets και ενεργεί υπό πίεση ο Ιταλός) αν ήμουν αναγκασμένος να διαλέξω θα πήγαινα στον Τρινκιέρι.  Έχει καταφέρει να διατηρήσει φρέσκια σωματικά και πνευματικά μια ομάδα που δεν έχει την ατομική ποιότητα και το βάθος της Λοκομοτίβ στο ρόστερ παλεύοντας με μεγαθήρια (και κάνοντας outcoaching σε πολλούς εξαιρετικούς προπονητές στο τέλος κλειστών παιχνιδιών). Ο βασικός λόγος που σήμερα θα ψήφιζα Τρινκιέρι στις λεπτομέρειες (γνωρίζοντας ότι η μεγαλύτερη πιθανότητα αυτή τη στιγμή λέει ότι η Λοκομοτίβ θα πάει με πλεονέκτημα στα playoffs και οι Βαυαροί θα μείνουν οριακά έξω) είναι ότι το σύνολο παιχτών της Brose Baskets είναι αυτό που έχει “σηκωθεί” αγωνιστικά περισσότερο πατώντας πάνω στο σύστημα δηλ. με βάση τις δυνατότητες των individuals έχει ευνοηθεί πιο πολύ από τη κατεύθυνση του προπονητή του για να φθάσει σε αυτό το σημείο.. Αυτό είναι το σκεπτικό μου.. Φυσικά το ..χρυσό αγαλματίδιο θα δοθεί σε μερικές εβδομάδες όταν θα έχουν απαντηθεί πολλά ερωτήματα που αφορούν τη κατάταξη. Και ίσως τότε ο Γιώργος Μπαρτζώκας να είναι το φαβορί. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να τον δω στο Βερολίνο. Με τον Ιτούδη, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει τότε.. Arrivederci..!

Υ.Γ: Η Γαλατασαράι παίζει αυτή τη στιγμή πιθανόν το καλύτερο μπάσκετ στη Τουρκία. Ο “Γκάρφιλντ” (γάτος ή ύπνος, προσφώνηση-παγίδα..) Αταμάν  είναι προπονητής με συν και πλην αλλά το σίγουρο είναι ότι έχει ιδέες και δε φοβάται να ρισκάρει. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που αυξομειώνει το μέγεθος στις lineups και το backcourt των Γκιουλέρ-Σιλμπ (πάντρεψε πόδια με playmaking). Το +14 πάντως δεν εξασφαλίζει τίποτα. Τα Κανάρια είναι  μια από τις μεγαλύτερες κατηφόρες στην Ευρώπη και ο Αϊτο ο “μάστερ της διοργάνωσης”. Θα πρέπει να παίξει μπάσκετ η Γαλατά για να περάσει..

Υ.Γ1: To Preview μου για το σημερινό παιχνίδι του Ολυμπιακού..

http://blog.stoiximan.gr/basket/catch-me-if-you-can-olympiacos-khimki/

Τελικός.

Υ.Γ2: Ζητώ συγνώμη από τους φίλους στους οποίους δεν έχω απαντήσει σε κάτι που ρώτησαν ή σχολίασαν στο μπλογκ. Δεν αγνοώ κανέναν ποτέ. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Απλά ο φόρτος εργασίας μου και ο όγκος των σχολίων  πολλές φορές δε μου επιτρέπει να απαντώ στα πάντα όσο και αν πραγματικά αυτός είναι ο στόχος μου..