“Hoodini Of the Hardwood” II

Το δίδυμο Καλάθη-Διαμαντίδη  κάνει τη διαφορά και ο Παναθηναϊκός πετάει στο καναβάτσο και τη Λοκομοτίβ Κουμπάν του Γιώργου Μπαρτζώκα επιβάλλοντας τον νόμο του ΟΑΚΑ. Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός ρίχνει μια βαθιά ματιά στον εσωτερικό του κόσμο αναζητώντας τον αγωνιστικό “Αρμαγεδών” που θα αλλάξει την εικόνα του τις επόμενες ημέρες που κρίνονται τα πάντα. Το Hoopfellas αξιολογεί τα δεδομένα λίγο πριν τις πιο κρίσιμες ώρες του πολέμου..

ΟΑΚΑ

To παιχνίδι του ΟΑΚΑ ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και εξελίχθηκε μέσα σε ένα αρκετά ανταγωνιστικό πλαίσιο σε όλα τα επίπεδα (μάχη παιχτών-σκάκι πάγκων) , με τους δύο προπονητές να βάζουν τη σφραγίδα τους στα δρώμενα. Ο Παναθηναϊκός, μετά τον εντυπωσιακό come back του Ερυθρού Αστέρα στην Ανδαλουσία, πιθανόν να χρειαστεί τρεις νίκες για να αποφύγει τη τέταρτη θέση του γκρούπ όμως στο σημείο που βρισκόμαστε και όπως έχουν τα πράγματα στη βαθμολογία τα πάντα είναι ανοιχτά. Το μεγάλο πλεονέκτημα των πρασίνων ξεκάθαρα αυτή τη στιγμή είναι η παρουσία δύο παιχτών με το background του Καλάθη και του Διαμαντίδη στο backcourt οι οποίοι όντας πολύ δυνατοί στο κομμάτι της απόφασης μπορούν να κρίνουν κλειστά παιχνίδια. Και αυτό μετράει από εδώ και εμπρός..

The “Hoodini Of the Hardwood” II

Είναι αλήθεια ότι τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του Νικ Καλάθη από την αρχή του TOP-16 έχουν στερήσει, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, την ευκαιρία από τους πράσινους να είναι αυτή τη στιγμή το γκραν-φαβορί για το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs. Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάσταση του διεθνούς πόιντ έχει σχολιαστεί αρκετά και στη κοινότητα μας μιας και μιλάμε για τον καλύτερο παίχτη που έχει το τριφύλλι στις τάξεις του και τον αγωνιστικό ηγέτη της φετινής ομάδας. Ο Καλάθης (αν δείτε το mailbox μου μετά το ματς του Βελιγραδίου θα καταλάβετε) δέχθηκε έντονη κριτική η οποία βρισκόταν πάντοτε σε συνάρτηση με τις αποδοχές του. Τη Πέμπτη το βράδυ ο Νικ Καλάθης παρέδωσε ένα free access σεμινάριο προς το κοινό της Γηραιάς Ηπείρου σχετικά με το πως πρέπει να παίζεται η θέση του PG και στις δύο πλευρές του γηπέδου, στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Σας έχω γνωστοποιήσει και παλαιότερα την άποψη μου ότι το παιχνίδι του 27χρονου PG αποτελεί μια μεταφορά του αντίστοιχου Fundamental παιχνιδιού των παλαιών γκαρντ των Σέλτικς (60s/70s) στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Γκαρντ που -έστω στη τότε, πολύ διαφορετική βάση παιχνιδιού σε μια άλλη ήπειρο- έπαιζαν το άθλημα πολύ κοντά στις βασικές του αρχές πρωταγωνιστώντας μέσα από τη δύναμη της ομάδας. Δε ξέρω αν ο Παναθηναϊκός βρει τον δικό του, Έλληνα, Bob Cousy (γνωστό και ως Hoodini Of the Hardwood)στη προσπάθεια του να ξαναχτίσει μια νέα αυτοκρατορία όμως το παιχνίδι του Καλάθη μπορεί να αποτελέσει πρότυπο στη κατεύθυνση που βαδίζει το άθλημα στην Ευρώπη. Δεν έχω ξαναδεί παίχτη φέτος τόσο καλά προετοιμασμένο να αμυνθεί στον Ντιλέινι. Μιλάμε για μια σωματικά, αγωνιστικά αλλά κυρίως πνευματικά δύσκολη αποστολή για έναν γκαρντ ο οποίος παράλληλα έπρεπε (και το έκανε σε αρκετά υψηλό βαθμό) να τρέξει την επίθεση της ομάδας του. Ο Καλάθης ήταν πολύ έτοιμος να αμυνθεί στον Αμερικανό κανονιέρη και είχε και την κατάλληλη ιδιοσυγκρασία για αυτό. Παρατηρείστε με πόσο μεγάλη οξυδέρκεια επιλέγει τη στιγμή που θα μπει πιο δυνατά στη φάση σε μια συνεχώς aggressive προσωπική αμυντική ακολουθία, ξεχωρίζοντας τον χρόνο που θα επιτεθεί στη μπάλα χωρίς να κινδυνεύσει με φθορά από φάουλ. Είναι καθαρή, δυνατή, σεμιναριακή άμυνα που έβγαλε “εκτός” (ουσιαστικά εξαφάνισε με ..Χουντινιακό τρόπο) το πυρηνικό όπλο του Γιώργου Μπαρτζώκα και απαιτεί πολύ υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Και μιας και το σύγχρονο μπάσκετ όπως σας έχει υπογραμμίσει αυτή εδώ η σελίδα απαιτεί στο τοπ-επίπεδο του Two-way Teams και Two-way Players, ο διεθνής PG τελείωσε με το εξαιρετικό 9/2 στην αναλογία ασσίστ/λαθών παίζοντας στο κόκκινο για 31 λεπτά. Τι είπατε; Πόδια & Playmaking, το μότο του Hoopfellas για το σήμερα και το αύριο; Ε, ο Καλάθης τα έχει και τα δύο. Μαζί και τη μεγαλύτερη ευθύνη μεταξύ των αθλητών του Τζόρτζεβιτς για το που θα φθάσει το φετινό οικοδόμημα της ομάδας του. Αν ο Παναθηναϊκός φθάσει στο σημείο να προσαρμόσει στο απόλυτο το παιχνίδι του πάνω στις δεξιότητες του ηγέτη του και να αποτελέσει ένα σύνολο (όπως παλιά..) κατ’εικόνα και καθ’ομίωσιν του Νο1 όπλου του, μπορεί να ανατρέψει πολλές καταστάσεις στη διοργάνωση..

Entry Pass D

Ένα στοιχείο τακτικής που επηρέασε τα δρώμενα και κυρίως διαμόρφωσε το πλαίσιο στο οποίο παίχτηκε το παιχνίδι ήταν η άμυνα της Λοκομοτίβ στην εισαγωγική πάσα των πρασίνων στο ζωγραφιστό. Μια από τις καλύτερες που έχουμε δει φέτος απέναντι στον Παναθηναϊκό και την post επίθεση του με τον Ραντούλιτσα η οποία αποτελεί βασικό όπλο της επίθεσης του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς. Ο Μπαρτζώκας έχει παρουσιάσει και πάλι στο παρελθόν εξαιρετικά ομαδικά performance στην άμυνα θέσης στο ζωγραφιστό δυσκολεύοντας πολύ την εισαγωγή της μπάλας όχι απλά σε καλά σημεία για τον αντίπαλο αλλά σε ολοκληρωτική μορφή (θυμηθείτε Λονδίνο 2012). Ο Σίνγκλετον ειδικά έκανε πολύ καλή δουλειά χαμηλά αναγκάζοντας τον Παναθηναϊκό να πάει σε μια πιο pick & roll based επίθεση. H Λοκο είχε ψηλούς με μήκους και πολύ καλά πόδια, wings έτοιμους να έρθουν από την αδύνατη πλευρά, μέγεθος να μπει στις γραμμές πάσας και ταχύτητα σε επίπεδο περιστροφών , όπλα που τη βοήθησαν σε αυτή της τη προσπάθεια να αμυνθεί στο post. Όταν δε οι πράσινοι εισήγαγαν τη μπάλα χαμηλά ο Broekhoff/Voronov ερχόταν επιθετικά σε παγίδα και ο μακρύς Κλαβέρ κάλυπτε τη πάσα ή το weakside cut των Γκιστ-Ουίλιαμς. Σε μερικές περιπτώσεις (όταν ο κάτοχος στο post ήταν ο Γκιστ) οι Ρώσοι έπαιζαν άμυνα “από πάνω” δίνοντας τον διάδρομο στη τελική γραμμή που οδηγούσε πάνω στον Ράντολφ. Οι αποφάσεις τους σε αυτό το κομμάτι με το μικρότερο ποσοστό επιτυχίας αφορούσαν “αλλαγές” με τον Ντρέηπερ (έχει δυνατό κορμό, ξέρει να βάζει το κορμί του στη πίσω γραμμή αλλά όχι με τον Γκιστ) ή τον Ντιλέινι. Συνολικά η άμυνα τους στο post ήταν αρκετά καλή και αποτέλεσε μια από τις κύριες αιτίες για τις οποίες πήραν το τιμόνι του παιχνιδιού “σπρώχνοντας” συνειδητά τον Παναθηναϊκό να παίξει πιο περιφερειακά.

Coaches Performance

Διακρίνω μια τάση για κριτική στον κόουτς Τζόρτζεβιτς όμως, λαμβάνοντας υπόψιν το πόσο απαιτητικό σε επίπεδο τακτικής ήταν το παιχνίδι και την ικανότητα του αντιπάλου στην άκρη του πάγκου, εκτιμώ ότι είναι άδικη. Ο Σέρβος είχε και καλές και κακές στιγμές. Συνολικά όμως μου άρεσε, ειδικά όσον αφορά τον τρόπο που προσέγγισε το ματς στο αμυντικό κομμάτι. Και κυρίως, δείχνει να βελτιώνεται αναθεωρώντας πράγματα και καταστάσεις τουλάχιστον ως έναν βαθμό, σε σχέση με το πρώτο μισό της περιόδου. Μερικές σημειώσεις από τη μάχη της σκακιέρας..

-Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με τη καλύτερη δυνατή αμυντική πεντάδα (Φελντέιν και Ουίλιαμς στα φτερά, Κούζμιτς στο “5”) ώστε να δώσει defensive stops τα οποία θα τον βοηθήσουν να πάρει το τιμόνι του παιχνιδιού στα χέρια του επιβάλλοντας τον ρυθμό του. Flash & Recover αντιμετώπιση στα Picks του Ντιλέινι στην οποία η Κουμπάν απάντησε βγάζοντας τη μπάλα σε πρώτο χρόνο από το pick στον Ράντολφ ψηλά (ψηλός που νιώθει πολύ άνετα με τη μπάλα στα χέρια σε αυτό το σημείο, όντας έτοιμη να μετακινήσει τη μπάλα από πλευρά σε πλευρά και με ένα back screen να βρει το Short-3 από τη γωνία με τους Broekhoff-Voronov, κατάσταση πολύ δουλεμένη από τους Ρώσους φέτος.

-Σε πολλές των περιπτώσεων ο Γιώργος Μπαρτζώκας έστησε ένα δάσος από screens για τον Ντιλέινι (stagger, down screens) με σκοπό όμως να τον χρησιμοποιήσει ως “τυράκι” για την άμυνα των γηπεδούχων, εξ ου και η passive διάθεση του Αμερικανού στο ξεκίνημα, ώστε να δημιουργήσει καταστάσεις αποπροσανατολισμού μεταφέροντας το κέντρο βάρους στην επίθεση του. Ουσιαστικά η βάση στον τρόπο που στόχευε να επιτεθεί η Κουμπάν ήταν η ικανότητα του Ράντολφ στη προσωπική φάση και το γεγονός ότι μπορεί να κινηθεί μακριά από το καλάθι βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ απέναντι σε αντιπάλους που δε μπορούσαν να τον ακολουθήσουν, γαρνίροντας με flare στον Ντιλέινι σαν κίνηση υποστήριξης ανάλογα με το που βρισκόταν η βοήθεια στη ντρίμπλα που επέλεγε ο Ράντολφ.

-Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς παρουσίασε plays τα οποία η ομάδα δουλεύει από την αρχή της σεζόν όμως τώρα μπορεί να “προσαρμόσει” στο διαφορετικό υλικό που διαθέτει. Τοποθέτησε ως screener τον Καλάθη στο post φτιάχνοντας 1 on 1 ουσιαστικά καταστάσεις με τον Ραντούλιτσα, σε format όπου ο Καλάθης μένει στην αδύνατη πλευρά στο post και οι τρεις υπόλοιποι αδειάζουν το ζωγραφιστό με τον Γκιστ έτοιμο για κόψιμο στον άξονα. Stagger για τον Πάβλοβιτς για παιχνίδι “πάνω” στην αντίπαλη άμυνα (για πάσα όταν βρίσκεται σε κίνηση, το αγαπημένο του) που λειτούργησε ως εισαγωγή για την Elevator Screen επίθεση (έχουμε ξαναμιλήσει νωρίτερα στη σεζόν) στον Φελντέιν, στην οποία οι Καλάθης και Γκιστ απορρόφησαν τον εντυπωσιακό συγχρονισμό τους σε alley oop συνεργασίες στη πλάτη της άμυνας. Εγώ αυτό το λέω έξυπνη, καλή επίθεση..

-Η Κουμπάν παίρνει ουσιαστικά το τιμόνι όταν ο κόουτς Τζόρτζεβιτς παθαίνει “κρίση πρώτου μισού σεζόν” και πετάει στο παρκέ μαζί την αλητοπαρέα Πάβλοβιτς, Φώτση, Ραντούλιτσα δίπλα στον Διαμαντίδη. Εκεί οι αμυντικοί χρόνοι του Παναθηναϊκού ανέβηκαν και είναι χαρακτηριστικό το πόσο άμεσα αλλάζει η επιθετική συμπεριφορά της Κουμπάν που μυρίζει αίμα και αρχίζει να μετακινεί τη μπάλα από strong σε weak side στήνωντας παράλληλα back screens και αναγκάζοντας (όταν έβαζε τη μπάλα εκεί που ήθελε, στο νοητό σημείο εκκίνησης για την τελική ευθεία που οδηγεί στην εκτέλεση) τον Πάβλοβιτς να σπριντάρει από το κέντρο της ρακέτας για close out άμυνα στο τρίποντο και τον Φώτση σε ένα αναγκαστικό, ψυχοβγαλτικό ένας εναντίον ενός αφού πρώτα με Μακιαβελική πανουργία ο Μπαρτζώκας είχε τραβήξει στη περίμετρο τα αδύνατα πόδια του Έλληνα φόργουορντ. Πάντως στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και με το παιχνίδι να μη βγαίνει στους γηπεδούχους, ο Τζόρτζεβιτς δε δίστασε να χαμηλώσει πολύ το σχήμα για να κάνει ένα ηλεκτροσόκ στην ομάδα του (Πάβλοβιτς “4”, Γκιστ “5”, Ουίλιαμς-Φελντέιν wings), κίνηση στην οποία δύσκολα θα είχε προβεί κάποιους μήνες πριν.. Επίσης (σωστά) στα σχήματα της Κουμπάν με έναν μόνο playmaker (τον Ντιλέινι) πίεσε του wings που δεν έχουν παιχνίδι με τη μπάλα (Broekhoff-Voronov) αλλά για τις ανάγκες της ball screen offense για τον Ντιλέινι παίζουν “κεφάλι” στη διάταξη. Ο κόουτς Μπαρτζώκας πάντως προχωρώντας στο παιχνίδι έδειξε διάθεση να κρατήσει ψηλά, ουσιαστικά εκτός επίθεσης τον Ντιλέινι παίζοντας σε ένα άτυπο 4 εναντίον 4, επιλέγοντας να κρατήσει μακριά από την άμυνα βοήθειας τον φρουρό του Αμερικανού και πολύ aggressive σε αυτό το κομμάτι Νικ Καλάθη. Στο τέλος ο Έλληνας κόουτς επέλεξε τη δική του “προσαρμογή”. Ψήλωσε τη πεντάδα του με τον Κλαβέρ στο “3” αποσκοπώντας να ρίξει τον ρυθμό (παγιώνοντας τη μικρή διαφορά στο σκορ υπέρ του) και το επίπεδο πίεσης από τον αντίπαλο αναγκάζοντας τον να ψηλώσει και αυτός με τον Πάβλοβιτς στο “3”.

-Η επίθεση πάντως της Κουμπάν έχανε τον προσανατολισμό της όταν ο Παναθηναϊκός δεν είχε τον Ραντούλιτσα στο παρκέ. Ο Σέρβος λειτουργούσε ως “φάρος” για την επίθεση των Ρώσων που ακουμπούσαν τη μπάλα, είτε μέσα από PnR είτε με iso στη πλευρά, στον παίχτη του ως αφετηρία για να επιτεθούν. Από την άλλη είναι σημαντικό να έχεις έναν ψηλό σαν τον Ραντούλιτσα για την αντιμετώπιση του οποίου οι Ρώσοι ξόδεψαν πολλές ανάσες, αρκεί να τον πλαισιώνεις με παίχτες διαφορετικών χαρακτηριστικών και κυρίως να ξέρεις πως να διαχειριστείς κάτι τέτοιο, πετώντας το κάθε χαρτί στο τραπέζι τη κατάλληλη στιγμή. Αυτά επτάμιση λεπτά του Χάντερ είναι σημαντικά. Ο οποίος Χάντερ ήρθε για δεύτερος ψηλός (που σήμαινε ότι εφόσον αποδεσμευόταν ο Κούζμιτς θα έπρεπε να μπει για τουλάχιστον 15 λεπτά στο παρκέ), ρόλος όπου για να ανταποκριθεί θέλει ακόμα δουλειά, όμως έχει καταλήξει ως τρίτη επιλογή στο “5” όπου είναι θετικός με τη διαφορετικότητα των χαρακτηριστικών του. Πάντως ο Παναθηναϊκός στη τελική ευθεία βασίστηκε κατ’εντολή σε Pick & Roll επίθεση από τον άξονα με τον Ραντούλιτσα, δείγμα της εμπιστοσύνης του Τζόρτζεβιτς στον παίχτη του ακόμα και μετά από 35+ στείρα λεπτά. Το 2-1-2 press στα 22” πριν τη λήξη (με αυτή τη διάταξη) ήταν μια έξυπνη επιλογή (by the book βέβαια) όπου έδωσε την ευκαιρία στους γηπεδούχους να κυνηγήσουν το +10. Το τρίποντο του Διαμαντίδη, οκ βιαστικό (σε λάθος timing πιο σωστά ίσως γιατί πίστεψε ότι δύσκολα θα ξαναβρεί τόσο χώρο στα επόμενα δευτερόλεπτα) αλλά εκεί μιλάει το ένστικτο του ζεστού χεριού και το feeling..

Μεγαλώνει τον θρύλο του..

Στη τελευταία του σεζόν στην ενεργό δράση ο Δημήτρης Διαμαντίδης μεγαλώνει τον θρύλο του. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, όταν είναι φανερό ότι οι δυνάμεις του δεν είναι πια οι ίδιες και αυτό το γεγονός έχει μειώσει πλήθος από δεξιότητες και δραστηριότητες τις οποίες συνήθιζε να εκτελεί σε πολύ υψηλό επίπεδο (ένας ένας σε miss match καταστάσεις, προσωπική άμυνα). Παρακολουθώντας τον Παναθηναϊκό να έχει χάσει το μυαλό του και να δείχνει σημάδια ότι αρχίζει να μένει πίσω στη κούρσα, κοιταχτήκαμε με την παρέα με την οποία παρακολουθούσα το ματς και (κοίτα σύμπτωση ρε παιδί μου..) είχαμε ακριβώς την ίδια σκέψη..

Μόνο ένα χέρι μπορούσε “against all odds” να παγώσει τη κόλαση εκείνη τη στιγμή, μόνο ένα μυαλό μπορούσε να ξεκλειδώσει την άμυνα των Ρώσων και να αλλάξει το μομέντουμ ανάβοντας τη σπίθα που θα έφερνε τη πυρκαγιά στις κερκίδες του ΟΑΚΑ.. Το mentality του Διαμαντίδη είναι one of a kind. Και ακόμα φοβίζει γιατί απλά μπορεί να κρίνει. Να κρίνει όταν τα πάντα είναι στο όριο.. Τα καλά παιχνίδια μειώνονται αλλά σε αυτά ο θρύλος μεγαλώνει. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Αυτά..

So Close Yet So Far..

Για το ματς του Ολυμπιακού δεν έχω αυτή τη φορά (και μετά από πολύ καιρό που προσπαθήσαμε να πάμε βαθιά σε αυτό που βιώνουν οι ερυθρόλευκοι) πολλά να πω σε επίπεδο τακτικής. Και δεν είναι αυτό το θέμα στη παρούσα φάση για τους ερυθρόλευκους..

Ο Ολυμπιακός όπως είχαμε πει και στο Preview του συγκεκριμένου παιχνιδιού έπρεπε να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν νωρίτερα τη νίκη απέναντι στους Λιθουανούς (οι οποίοι έχουν έψησαν το ψάρι στα χείλη σε Ρεάλ., Μπαρτσελόνα, Λαμποράλ στις εκτός έδρας αναμετρήσεις) ώστε στο υπόλοιπο του ματς να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία. Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή και έτσι επιβαλλόταν να χρησιμοποιήσει το παιχνίδι με τη Ζάλγκιρις. Οι ερυθρόλευκοι καλούνται να προκαλέσουν έναν “Αρμαγεδών” στο παιχνίδι τους τις επόμενες αγωνιστικές ξεκινώντας από το ματς με τη Ρεάλ. Πρέπει να φέρουν μια ολική ανατροπή στην εικόνα τους ξεκινώντας να χτίζουν πάλι βήμα-βήμα την αυτοπεποίθηση και συνολικά το παιχνίδι τους. Κάποια από αυτά τα βήματα έγιναν στο ματς με τη Ζάλγκιρις, κάποια όχι. Overall δεν είμαι ευχαριστημένος από το πλήθος των μηχανισμών που είδαμε να ενεργοποιούνται και από το feeling της πρόβλεψης για το performance των ερυθρολεύκων στο άμεσο μέλλον. Το ματς με την ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ήταν για να χτίσουν και όχι από αυτά που θα τους δώσουν ώθηση αλλάζοντας το αγωνιστικό τους μομέντουμ. Ο Ολυμπιακός έχει συγκεκριμένες αστοχίες -πλέον- υλικού. Του λείπει σε όλα τα επίπεδα ο Λοτζέσκι και ένας ψηλός που θα δυνάμωνε την post άμυνα του. Όμως πρέπει να συνεχίσει με ότι έχει κρατώντας τη σκέψη του καθαρή από το “αν”.. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μπορούν πάντως. Χρειάζεται όμως αυτή τη “μαγική στιγμή” στην οποία θα γυρίσει η ομάδα τον διακόπτη. Το παιχνίδι με τη Ρεάλ είτε θα σε απογειώσει, είτε θα σε σκοτώσει..

Δύο-τρεις σημειώσεις που κρατάμε από το ματς της Παρασκευής..

–Ο Ολυμπιακός από την αρχή στόχευσε να ανοίξει τις αποστάσεις στην άμυνα της Ζάλγκιρις στο μισό γήπεδο. Ξέρετε, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όταν δεν έχεις σταθερή περιφερειακή απειλή ώστε να τραβήξεις τον αντίπαλο ψηλά και να τον βάλεις να τρέξει. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος προσπάθησε να “τεντώσει” τ ην άμυνα των Λιθουανών πατώντας στην υπεροχή της ομάδας του σε αθλητικό επίπεδο. Εκμεταλλευόμενος την τακτική της Ζάλγκιρις να στείλει τον Σπανούλη στις γωνίες, ο αρχηγός των πρωταθλητών πάει βαθιά με τη μπάλα, στο ύψος σχεδόν της τελικής γραμμής ώστε να μεγιστοποιήσει την απόσταση που έχει να καλύψει ο εκάστοτε ψηλός του αντιπάλου όταν η μπάλα έφευγε από τα χέρια του. Ήταν επίσης ξεκάθαρος ο ίδιος στόχος (άνοιγμα αποστάσεων) στα picks που έστηνε ψηλά ο Χάκετ ψηλά στη περίμετρο. Αν προσέξτε τις συντεταγμένες, θα καταλάβετε.. Ο Ολυμπιακός ήθελε να “σύρει” όσο το δυνατόν ψηλότερα την άμυνα του αντιπάλου. Το κατάφερε σε ένα ποσοστό, όχι απόλυτα.

-Ο Κώστας Παπανικολάου (11 πόντοι, 4/6 σουτ- 4 ριμπ σε 13’46”) και ο Βαγγέλης Μάντζαρης (2 πόντοι, 5 ριμπάουντ- 4 τελικές) έδειξαν ένα καλύτερο πρόσωπο και αυτό είναι σημαντικό στον δρόμο για την επαναφορά τους σε επίπεδο αποδόσεως το οποίο θα μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα. Και οι δύο, με το αγωνιστικό στυλ τους μπορούν να δώσουν “σπίθα” στο παιχνίδι του Ολυμπιακού ως 3&D Performers όμως στη ..ξέρα θα σας πω ότι ενόψει Ρεάλ και εφόσον ήμουν στη θέση του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα πόνταρα περισσότερο στους Χάκετ-Στρόμπερι. Είναι σε καλύτερη κατάσταση και το μπάσκετ που πρεσβεύουν θα χρειαστεί ο Ολυμπιακός για να γυρίσει βράχους απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης..

-Ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η επίθεση της Ζάλγκιρις φέτος ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Ολυμπιακό να τεστάρει τη post άμυνα του, ένα κομμάτι στο οποίο οι ερυθρόλευκοι έχουν συγκεκριμένες αδυναμίες. Όσο έτρεχαν τα λεπτά ο Ολυμπιακός διάβασε σε ατομικό επίπεδο καλύτερα καταστάσεις και προσαρμόστηκε υποστηριζόμενος όμως από το ότι απέναντι του είχε την πιο αδύναμη σε περιφερειακή εκτέλεση ομάδα της φετινής διοργάνωσης. Παρόλα αυτά το αμυντικό αποτέλεσμα κρίνεται καλό. Θα έλεγα εξαιρετικό (τα ποσοστά του αντιπάλου είναι πραγματικά στο πάτωμα) αν δε γνώριζα πραγματικά τις αμυντικές δυνατότητες των ερυθρολεύκων και δεν έβαζα στη ζυγαριά τις πολλές λάθος αποφάσεις (όχι όλες προϊόν της ελληνικής άμυνας) των περιφερειακών του Σάρας.

Όπως καταλαβαίνετε για τον Ολυμπιακό είμαι μετρημένος. Περιμένω στα τελευταία παιχνίδια ένα σημείο αναφοράς που επιτέλους θα τον ξεκλειδώσει αγωνιστικά αλλά αυτό δεν έχει έρθει μέχρι τώρα. Το 3 στα 3 είναι so close yet so far.. Τη Παρασκευή που μας έρχεται θα χρειαστούν “υπερβάσεις”. Όχι ένα καλό (ή κάτι παραπάνω από καλό) παιχνίδι. Χρειάζεται aggressiveness που θα ξεσηκώσει μνήμες άλλων ετών. . Πίστη άλλωστε είναι να βλέπεις τη θεραπεία να έρχεται, όταν στον ορίζονται δε φαίνεται ακόμα τίποτα. Για να δούμε λοιπόν τι υπάρχει ακόμα στον εσωτερικό κόσμο αυτής της ομάδας..

Υ.Γ:  Σε μεγάλη “προπονητική” νίκη του Γκρεγκ Πόποβιτς εξελίχθηκε το χθεσινό ματς των Σπερς απέναντι στους Ουόριορς. Χαμηλά σχήματα, γκαρντς τα οποία έπαιξαν εξαιρετικά με το χρονόμετρο επιβάλλοντας ένα low pace παιχνίδι, με άμυνα που στόχευε να αναμειχθεί όσο το δυνατόν λιγότερο ο Κάρι στη τελική προσπάθεια και επίθεση η οποία υποστηρίχτηκε άψογα από επιθετικό ριμπάουντ, το Σαν Αντόνιο “έπνιξε” τους Ουόριορς. Είναι το πρώτο ματς στο οποίο οι πρωταθλητές μπαίνουν στη 4η περίοδο ισόπαλοι ή με προβάδισμα και τελικά χάνουν (54-0 πριν αυτό το παιχνίδι). Κυριαρχία της άμυνας των Σπερς (οι οποίοι θυμίζουν ανατολική ομάδα σε αυτό το κομμάτι) εχθές. Μπορεί όμως αυτό να συμβεί σε μια ολόκληρη σειρά..;