Φάκελος Marquez Haynes: Ματωμένο διαμάντι..(;)

Καλησπέρα σε όλους.. Μετά από ένα ολιγοήμερο επαγγελματικό  ταξίδι που μας στέρησε την  ευκαιρία να τα πούμε με φρέσκια ανάρτηση για τα παιχνίδια της προηγούμενης εβδομάδας, το Hoopfellas επιστρέφει δριμύτερο.. Σήμερα έχουμε Scouting report και .. Marquez Haynes. Ξεκινάμε άμεσα..!

Πρόλογος

Θα είμαι ευθύς και ειλικρινής. Ο Παναθηναϊκός στο δικό μου το μυαλό χρειαζόταν πρωτίστως έναν Pick & Roll-PG με καλή περιφερειακή εκτέλεση, ειδικά από τη στιγμή που ο Τζόρτζεβιτς μίλησε για αθλητή με προοπτική να μείνει στην ομάδα και τη νέα σεζόν αντικαθιστώντας τον Διαμαντίδη. Είμαι της άποψης ότι τόσο ο Ιβάνοβιτς όσο και ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς έχουν λάθος οπτική στη περίπτωση του αρχηγού και τον έχουν ταλαιπωρήσει αρκετά. Από τη πρώτη χρονιά της μετά-Ζέλικο εποχής έπρεπε ο αρχηγός να περάσει στο “2” διατηρώντας το τιμόνι στο playmaking μετά τη πρώτη πάσα στο δεύτερο μισό, όπως δηλ. Τον χρησιμοποίησε ο Αργύρης Πεδουλάκης (ο οποίος χρεώνεται ότι άργησε να πάρει τον έξτρα γκαρντ που θα του έδινε ανάσες). Οι ανάσες του τοτέμ των πρασίνων είναι πολύτιμες για να σπαταλιούνται σε κυνηγητά και προσπάθεια προστασίας της μπάλας απέναντι σε νεαρά “κοκοράκια” με πιο φρέσκα πόδια. Στο σύγχρονο μπάσκετ επίσης είναι ευλογία να έχει δύο δημιουργούς στις θέσεις των γκαρντς και ο Παναθηναϊκός το έχει πιστωθεί αυτό φέτος καθώς πέραν των Καλάθη-Διαμαντίδη και ο Φελντέιν βρίσκεται σε καλό επίπεδο ενώ με τη συνδρομή και του Ραντούλιτσα η ομάδα έχει αρκετές πηγές δημιουργίας και μπορεί να δουλέψει σε ακόμα περισσότερο βάθος  με αυτές δημιουργώντας ένα signature style για την νέα εποχή βασίζοντας το παιχνίδι της στο playmaking. Πέρα όμως από το θέμα “θέση” εκτιμώ ότι η ομάδα του κόουτς Τζόρτζεβιτς χρειαζόταν περισσότερου έναν παίχτη μυαλού παρά ενστίκτου. Όμως ας μη γελιόμαστε. Το χρονικό σημείο της σεζόν είναι πολύ ιδιαίτερο και οι επιλογές συγκεκριμένες. Με βάση αυτό το κριτήριο και τα οικονομικά δεδομένα λοιπόν ο Haynes είναι ένας από τους καλύτερους παίχτες που μπορούσε να υπογράψει η ομάδα.

Ο Marquez Haynes είναι ένας παίχτης με μεγάλη θητεία στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αρκετά γνωστός στο ευρύ κοινό. Είχα τη πρώτη μου επαφή μαζί του όταν ξεκίνησε να παίζει υπό τον Αλ Σκίνερ στο φημισμένο Boston College, υπηρετώντας το παραδοσιακό Banging basketball της Big East. Τότε βίωνε μια κατάσταση όπου ερχόμενος ως 2ος παίχτης από τον πάγκο έπρεπε να δώσει μια γερή ένεση ενέργειας ξεκινώντας καθαρά από το αμυντικό κομμάτι με πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην επίθεση. Μιλάμε για μια ομάδα η οποία είχε στις τάξεις τον Jarred Dudley, τον Tyrese Rice, τον πρώην Αρειανό (παπάδες ως ρούκι-επαγγελματίας στη Καρσίγιακα) Sean Marshall και τον Sean Williams. Τελειώνοντας τη δεύτερη σεζόν και αξιολογώντας τον ρόλο του σε αυτό το πραγματικά καλό πρόγραμμα κατάλαβε ότι δύσκολα θα κέρδιζε το ενδιαφέρον ομάδων του ΝΒΑ, μεταπηδώντας σε ένα μικρότερο κολέγιο και σε ένα διαφορετικό στυλ μπάσκετ που του προσέφερε πιο γρήγορο ρυθμό, περισσότερες μπάλες και ευκαιρίες για σκορ. Και μάλιστα πίσω στη γενέτειρα του (UT Arlington).

H ιδιαιτερότητα του Παναθηναϊκού
Διατηρώντας στενή επαφή με το παιχνίδι του Haynes αρκετά χρόνια, μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι είναι η πρώτη φορά στη περιπλάνηση του στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο που εντάσσεται σε ένα περιβάλλον σχεδόν άρτιο για αυτόν και τις πραγματικές του δεξιότητες. Η τωρινή μορφή της ομάδας του Παναθηναϊκού και ειδικά οι παίχτες που τον πλαισιώνουν στο Backcourt είναι ότι καλύτερο έχει συναντήσει ο Αμερικανός (με Γεωργιανό διαβατήριο) γκαρντ ως πλαίσιο για να βάλει τις δεξιότητες του. Φυσικά για αυτό φέρει ευθύνη και ο ίδιος. Στο Μιλάνο δεν είχε καμιά δουλειά με Λάνγκφορντ-Τζέρελς και δεν είναι τυχαίο ότι μετά το trade με τον εξαιρετικό facilitator Χάκετ η ομάδα πήρε μπρος παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ. Στη Σιένα, σε μια από τις πιο ωραίες μπασκετικές ιστορίες στο σύγχρονο μπάσκετ, ήταν εξαιρετικός και οδήγησε την μια ανάσα από τον τίτλο παίζοντας όμως ως “1” μαζί με Shooting Guards όπως ο Τζάνινγκ και ο Έρικ Γκριν (οι οποίοι πολλές φορές ανέβαιναν στον άσσο για να του δώσουν την ευκαιρία να παίξει στη φυσική του θέση). Στη Σάσσαρι πλήρωσε (παρότι ο ίδιος ήταν αρκετά καλός σε προσωπικό επίπεδο φέτος) για μια ακόμα φορά τη τάση των ιταλικών ομάδων να δουλεύουν με Scoring Guards στη θέση “1”, κατά τα αμερικανικά πρότυπα. Στη Σαρδηνία ξεκινούσε στο “1” με τον Λόγκαν στο “2” (πάλι καλά που υπήρχε και ο Στίπσεβιτς από πίσω) ενώ το περυσινό μαρτύριο κατ’εμέ της Μακάμπι ήταν κάτι στο οποίο ίσως δεν έπρεπε να υποβάλλει τον εαυτό του. Ενώ ήταν φανερό ότι μπορούσε να ανταποκριθεί ποιοτικά σε αυτό το επίπεδο και να δώσει στο γρήγορο μπάσκετ της “ομάδας του λαού” η συμβίωση με τον Τζέρεμι Πάργκο τον έφθειρε πολύ με αποτέλεσμα να παίζει συνεχώς με Chip on his shoulder mood η οποία τον ωθούσε να εκβιάζει καταστάσεις, με άμεση απεικόνιση στο Shot selection του. Στον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά ο Haynes θα βρεί ένα σαφώς καλό περιβάλλον για να ενταχθεί. PG με Quarterback Skills (Καλάθης), μια τεράστια προσωπικότητα και παράλληλα πηγή δημιουργίας και μάθησης για την ομάδα (Διαμαντίδη), έναν αρκετά αξιόπιστο 3&D Guard (Φελντέιν).
Το πιο σημαντικό από όλα όμως (για αυτό και αλλάζω παράγραφο καθώς δεν έχω καμιά εικοσαριά βελάκια να βάλω να αναβοσβήνουν τριγύρω από αυτές τις γραμμές) είναι ότι εντάσσεται σε ένα σύνολο το οποίο δουλεύει πολύ σε επίπεδο συνεργασιών για να παράγει τους πόντους του και η προσωπική φάση δεν αποτελεί το βαρύ σασί της επιθέσεως του. Μπίνγκο.. Εδώ μπορεί να μπει “φυτευτός” και να αποδώσει ο Haynes. Στη συνέχεια θα καταλάβετε γιατί.. Σαφώς καλύτερη κατάσταση λοιπόν και μένει να δούμε (πάνω από όλα) την οπτική και του προπονητή του για τον ρόλο του Αμερικανού μπόμπερ στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Ο 29χρονος Combo-guard διαθέτει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φυσικό περιτύλιγμα . Με ύψος κοντά στο 1.89μ., μακριά άκρα (ακουμπάει το 1.97μ και θα προστεθεί δίπλα σε περιφερειακούς με το μέγεθος των Καλάθη-Διαμαντίδη και το 2.05μ wingspan του Φελντέιν) και κυρίως δυνατό κορμό ο οποίος του δίνει τη δυνατότητα (μαζί με τη Νo fear ιδιοσυγκρασία που τον διακρίνει) να κερδίζει μάχες απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. Σημαντικό εξτραδάκι για γκαρντ αυτού του μεγέθους.. Τα πόδια του επίσης τον βοηθούν πολύ. Πιθανόν να σας εκπλήξει με τα άλματα του γύρω από το καλάθι όμως δουλεύει πολύ καλά αυτό το κομμάτι. Μια από τις πρώτες “προσαρμογές” στο δικό μου playbook με τον ερχομό του παίχτη θα ήταν να δημιουργήσω για αυτόν καταστάσεις, μέσω αντίθετης κατεύθυνσης σε Down Screen ή ξεμαρκάρισμα, με alley oops στη τελική γραμμή/πλάτη της άμυνας. Είναι ο τύπος του γκαρντ που δίνει τη δυνατότητα στον χειριστή να σηκώσει ψηλά τη μπάλα στο τρανζίσιον ή γενικότερα στη πλάτη του αντιπάλου μιας και και μπορεί να τελειώσει τέτοιες φάσεις χωρίς μάλιστα να έχει αναπτύξει πλήρη ταχύτητα (fool speed). Χωρίς να είναι το τοπ αθλητικό πακέτο, τρέχει αρκετά καλά το γήπεδο με τη μπάλα ή χωρίς, σταματάει γρήγορα, επιδιώκει την επαφή και επιβιώνει μέσα από αυτή βρίσκοντας ισορροπία πολλές φορές, έχει ικανοποιητικό motor. Δεν είναι ο φανατικός “παίζω με το μαχαίρι στα δόντια” τύπου Πάτρικ Μπέβερλι όμως μεταφράζοντας τη προσθήκη του στο παρόν ρόστερ εκτιμώ ότι μπορεί να προσφέρει “φλόγα” σε ένα σβησμένο από τη κούραση backcourt, βγάζοντας ενέργεια κυρίως από την επίθεση και με τον τρόπο που τρέχει/επιτίθεται προς το καλάθι και όχι με αυτόν που κυνηγάει στην άμυνα ή πιέζει τη μπάλα.

Μπαίνοντας στο επιθετικό κομμάτι είναι σαφές ότι μιλάμε για έναν σκόρερ. Ένα παίχτη με scoring insticts, ικανό να συνδεθεί με το καλάθι χωρίς να φέρει συγκεκριμένες ταμπέλες ανάλογα με την οδό που τον οδηγεί σε αυτό. Τα δύο πιο δυνατά του όπλα είναι η transition και η ball screen επίθεση. Έχει μια επιθετικότητα η οποία μερικές φορές δείχνει να του ανοίγει μαγικά δρόμους προς το καλάθι (αν και οι αμυντικοί που θα καταφέρουν να του κάνουν body up θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση, σημειώστε αυτό ) και προσωπικά εκτιμώ ότι μπορεί να διαβάζει και να επιλέγει τις προσπάθειες του παίζοντας μακριά από τη μπάλα και γύρω από τα σκριν. Με το πέρασμα των χρόνων μάλιστα γίνεται πιο περιφερειακός σκόρερ και αυτό έχει φαίνεται άμεσα από τον αριθμό των προσωπικών που εκτελεί.
Η λέξη-κλειδί πάντως (πάλι βελάκια που αναβοσβήνουν..) σχετικά με την αποτελεσματικότητα του στην επίθεση του Παναθηναϊκού είναι μια και έχει διπλή υπογράμμιση. Efficiency. Όταν τελείωσε τη πρώτη του σεζόν στη Γαλλία, εντάχθηκε στη “σχολή-σουτέρ” της Γκραν Κανάρια όπου αντιμετώπισε θέμα σε επίπεδο Shot selection. Έκτοτε έχει βελτιώσει αισθητά τη προσέγγιση του στην επίθεση δουλεύοντας περισσότερο με τους συμπαίχτες του και καλλιεργώντας μια μεγάλη αρετή, την υπομονή. Έμαθε να περιμένει για τα σουτ του και να ξεχωρίζει βάζοντας χαλινάρι στον παρορμητισμό του. Έμαθε επίσης σταδιακά να δουλεύει μέσα από την ομαδική επίθεση (σε επίπεδο “ψάχνουμε όλοι μαζί τη καλύτερη κατάσταση, δεν εκβιάζω εκεί που απλά βλέπω λίγο φως”).Φέτος στη Σαρδηνία ήταν αρκετά καλός παίζοντας σε ένα άναρχο σύνολο με λάθος κατανομή ρόλων σε μια κλασσική version μπάσκετ ιταλικού νότου. Παράσημο ότι διατήρησε υψηλά τα ποσοστά του σε αυτό το πλαίσιο όπου μάλιστα είχε την ευθύνη των αποφάσεων ως ο κύριος δημιουργός.
Πρόκειται για έναν ικανό one on one παίχτη με slashing abilities. Μη φανταστείτε αλά Παππά (όχι τόσο ικανός), δεν είναι τόσο αποτελεσματικός πηγαίνοντας προς τα μέσα ειδικά απέναντι σε ..κόσμο παρότι δε φοβάται την επαφή. Ελπίζω να έχει και την ίδια άποψη ο Τζόρτζεβιτς.. Το γράφω αυτό γιατί ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι ο Σάλε θα πάει για “κάθετο” παίχτη βλέποντας ότι ο Νίκος Παππάς θα χρειαστεί χρόνο. Ο Haynes είναι λοιπόν ικανός στο ένας με έναν, μπορεί να φτιάξει τους χώρους του για το δικό του σουτ και να σκοράρει γύρω από το καλάθι όμως δεν έχει το mentality του Go to guy που θα ανοίξει μόνος του δρόμους στην επίθεση (και θα ταξιδέψει συχνά στη γραμμή της φιλανθρωπίας). Αποτελεί πολύ μεγαλύτερη αξία όταν επιλέγει να παράγει μέσα από το σύστημα (executive shooter) και ειλικρινά οφείλω να δηλώσω αρκετά αισιόδοξος για αυτόν και τη πορεία του στην Ελλάδα εφόσον μπει σε αυτό το mood.

Ο χρονισμός στον μηχανισμό του σουτ του (σε συνδυάζει με τον δυνατό κορμό του αλλά σε χαμηλότερη κλίμακα βέβαια) μου θυμίζει λίγο Ιγκόρ Ρακόσεβιτς. Έχει αυτό late jump release point, απελευθερώνοντας αφού πιάσει το κατακόρυφο στο άλμα του και αυτή τη μίνι-κλίση στο κορμί του που θυμίζουν έντονα “Ράκο”. Πρόκειται για εξαιρετικό σουτέρ τριών πόντων και ένα πολύ ικανό midrange shooter. Το pull up jumper του ειδικά είναι αρκετά αποτελεσματικό. Εκτιμώ ότι το παν στη περίπτωση του είναι να μάθει να πηγαίνει στις καλές του θέσεις ειδικά σε καταστάσεις close out επίθεσης (θέλει δουλίτσα, αν και το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχημένων τέτοιων επιθέσεων αφορά σταμάτημα και εκτέλεση από μέση απόσταση) και γενικότερα αδύνατης πλευράς. Αρκετά αποτελεσματικός από τη γραμμή των προσωπικών. Ελπίζω η επίθεση συνεργασίας των πρασίνων να τον βοηθήσει να ταξιδέψει στη γραμμή του φάουλ αν και δε δηλώνω τόσο αισιόδοξος για αυτό.
Ένα κομμάτι του παιχνιδιού του το οποίο μπορεί να εκμεταλλευτεί ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς είναι η ικανότητα του να δημιουργήσει για τους συμπαίχτες του. Σε καμία περίπτωση “κύριος δημιουργός” για μια επίθεση συνεργασίας χωρίς πολύ προσωπική φάση όπως αυτή των πρασίνων αλλά αρκετά ικανοποιητικός ως δεύτερος δημιουργός δίπλα σε έναν εκ των πόιντ γκαρντς του Σάλε. Αναγκάστηκε να μάθει να σκανάρει καλύτερα το γήπεδο παίζοντας αρκετά στην Ευρώπη ως main playmaker. Φέτος στη Σάσσαρι μάλιστα ήταν αρκετά αποτελεσματικός στήνοντας picks σε Α-Set επίθεση με τον (πρώην πλέον) με σκριν επιλογής όταν ο (πρώην πλέον) Σακέτι έστηνε τον Varnado (roll) και τον Joe Alexander (pop) στη κορυφή.

Αμυντικά θα ξεκινήσω με ένα “θεώρημα” για να έχετε μια καλύτερη εικόνα εξ’αρχής. Ο Haynes είναι καλύτερος στη προσωπική άμυνα από ότι στην ομαδική. Αμύνεται καλύτερα σε ένας-ένας καταστάσεις, ειδικά όταν έχει μπροστά του τον κάτοχο της μπάλας. Αυτό που διακρίνω έντονα στο performance του στα μετόπισθεν είναι οι αυξομειώσεις στη διάθεση του. Φυσικά αυτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Πρέπει να τα ξεχάσει. Έτσι απλά. Ο Φελντέιν έχει κερδίσει τόσα λεπτά στο παρκέ και πόντους στην εκτίμηση του προπονητή του όχι επειδή το backcourt των πρασίνων μετράει συνεχώς απώλειες αλλά γιατί είναι αξιόπιστος και πάντα εκεί στην άμυνα. Ο Haynes έχει επίσης τα εργαλεία να το κάνει. Το δυνατό του κορμί (σαν έξτρα) τον βοηθάει όμως χρειάζεται συγκέντρωση, ετοιμότητα και το μεγαλύτερο δυνατό effort. Τα τελευταία δύο χρόνια η χαλαρότητα που επικρατούσε αναφορικά με την άμυνα στις ομάδες με τις οποίες υπέγραψε τον επηρέασε σημαντικά και έχω την εντύπωση ότι βλέποντας το περιβάλλον γύρω του εξοικονομούσε ανάσες. Στον Παναθηναϊκό θα χρειαστεί να θυμηθεί ημέρες Boston College.. Είναι άλλωστε ο γκαρντ που ξέρει να κρατάει τη θέση του, έχει καλή ταχύτητα από στάση για να κυνηγήσει γύρω από τα σκριν, θέλει δουλειά στα πλάγια βήματα και γενικά πρέπει να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά γιατί οι χρόνοι του -κρίνοντας το αθλητικό του πακέτο- είναι μεγάλοι γιατί στερείται συγκέντρωσης. Πνευματικά όπως καταλαβαίνετε στο αμυντικό κομμάτι θα χρειαστεί να δουλέψει πολύ ο Τζόρτζεβιτς μαζί του. Αν δούμε αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία του η πρώτη μάχη από το coaching staff του Παναθηναϊκού θα έχει κερδηθεί..

Eν κατακλείδι.. Ο Haynes είναι σαφώς ένας καλός παίχτης ο οποίος διαθέτει τη ποιότητα να παίξει σε αυτό το επίπεδο. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Oι επιλογές του με γνώμονα το αγωνιστικό περιβάλλον που βρέθηκε κάθε φορά του απονείμουν το προφίλ του”ματωμένου διαμαντιού”. Ο Παναθηναϊκός, με το ρόστερ στη παρούσα κατάσταση και το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας, του δίνει μια πραγματικά καλή ευκαιρία. Το θέμα μας βέβαια δεν είναι το πως θα κεφαλαιοποιήσει ο Haynes τη παρουσία του στον Παναθηναϊκό αλλά ο Παναθηναϊκός τη παρουσία του παίχτη στο παιχνίδι του. Το κλειδί σε αυτή τη συνεργασία βρίσκεται στα χέρια του κόουτς Τζόρτζεβιτς. Ποιες είναι οι ιδέες του για τον παίχτη; Σε ποιο πλαίσιο και με ποιο τρόπο θα τις υλοποιήσει στο παρκέ. O Haynes είναι οff-guard που μπορεί να δέσει καλά με τον Καλάθη, να σουτάρει στο μισό γήπεδο ή να δημιουργήσει σε δεύτερο χρόνο ειδικά μέσα από drive & kick καταστάσεις, να δώσει πόντους με τη μύτη του σκόρερ που διαθέτει. Δεν είναι ο δημιουργός που θα τρέξει μια επίθεση συνεργασίας μισού γηπέδου και θα βάλει τους συμπαίχτες του στις σωστές θέσεις σε αυτήν. Αντίθετα αυτοί πρέπει να τον βάλουν. Το ότι θα χρειαστεί να πάρει λίγα λεπτά ως PG με τα φετινά προβλήματα της ομάδας είναι δεδομένο απλά περιμένετε να λειτουργήσει κυρίως ως ball mover. Θα χρειαστεί βοήθεια από τους προπονητές του λοιπόν, ειδικά στον τρόπο που θα χειριστεί τον εαυτό του στην επίθεση και το effort που θα καταθέσει στα μετόπισθεν. Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού έχει την ευκαιρία για να κερδίσει έναν παίχτη και για την επόμενη σεζόν.. Και να δώσει μεγαλύτερη αξία σε μια κίνηση μετατρέποντας την από απλή προσθήκη σε επένδυση για την επόμενη ημέρα της ομάδας..

Y.Γ: Σχετικά με τον Ολυμπιακό.. Σε περίπτωση “αλλαγής” του Όντομ θα δημιουργηθούν σαφέστατα σκέψεις σχετικά με τη σοβαρότητα του πλάνου. Σε αντίθεση με ότι διαβάζεται η αγωνιστική συμπεριφορά του Αμερικανού γκαρντ είναι όχι απλά καλή αλλά αρκετά καλή μέχρι σήμερα λαμβάνοντας υπόψιν το βήμα που έκανε και τα δεδομένα που είχε άμεσα να διαχειριστεί. Έχει κατανοήσει πλήρως το περιβάλλον στο οποίο έχει ενταχθεί, είναι συγκεντρωμένος και σοβαρός (πέρα από τα συν και τα πλην του σαν παίχτης). Θέμα “χημείας” σαφώς και υπάρχει στον Ολυμπιακό. Μου μεταφέρθηκε ότι οι ερυθρόλευκοι ενόχλησαν τον Ραζνάτοβιτς για τον Τζαμέλ Μακλίν της ΕΑ7. Ένα παιδί για το οποίο η σελίδα είχε μιλήσει μετά το τέλος της περυσινής σεζόν σε μια ανάρτηση-πρόταση στους δύο “αιωνίους”. Αν θέλετε τη ταπεινή μου γνώμη ο Μακλίν (που κάνει αρκετά καλή σεζόν στο Μιλάνο) δεν είναι ο παίχτης που χρειάζεται ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή γιατί δεν έχει το αμυντικό impact που ζητάει η ομάδα. Είναι περισσότερο offense-oriented ψηλός. O άνθρωπος των ερυθρολεύκων είναι ο Κόλτον Άιβερσον (και ας μην έχει τα πόδια του Γιάνγκ). Η blue collar-ιδιοσυγκρασία του, ο δυναμισμός και κυρίως το μεγάλο του κορμί κουμπώνουν άριστα με τα light forwards που θα χρησιμοποιήσει πλέον ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στη θέση “4” από εδώ και στο εξής.
Υ.Γ1: Πολύ μεγάλος ΠΑΟΚ σήμερα. Στους 72 πόντους κράτησε ο Σουλίνιο τη Βαλένθια, “λεφτά στη τράπεζα” ο Χάτσερ. Και όλα αυτά μετά από εντός έδρας ήττα στο μεγάλο ντέρμπι με τον Άρη. Κάτι λέει αυτό.. Μεγάλο μπράβο!
Υ.Γ2: Kρίμα ρε κόουτς.. Ένα λεπτό συγκέντρωσης έλειψε από τον Άρη για να φύγει από τη Κλαπέιντα με μια νίκη χωρίς να πάει στη ρουλέτα των τελευταίων δύο λεπτών. Το δεύτερο ημίχρονο του Ξανθόπουλου, ειδικά ο τρόπος που επηρέαζε το παιχνίδι στην άμυνα, ήταν απλά εκπληκτικό αλλά δεν έφτασε. Θετικό ότι η ομάδα άντεξε απέναντι σε ένα πολύ physical σύνολο και πήρε το τιμόνι του ματς. Κρίμα όμως..