Σχόλιο: Aπό την πόλη των Ιπποτών..

Καλησπέρα σε όλους.. Χωρίς ανάσα τρέχει η σεζόν και μαζί της οι εξελίξεις. Είχαμε ντέρμπι στο ΣΕΦ, ακολουθούν σημαντικά παιχνίδια το διήμερο και η κάθε ομάδα έχει να διαχειριστεί καινούργια ερεθίσματα που καθημερινά εισβάλλουν στο περιβάλλον της. Ο Ολυμπιακός δίκαια επικράτησε στο ντέρμπι. Πιο έτοιμος πνευματικά αλλά και σε επίπεδο τακτικής, έβαλε πολλά προβλήματα στον αντίπαλο του. Ή μήπως του έδειξε με τον φακό τη λύση στο σκοτάδι (ή ημίφως, πείτε το όπως θέλετε..) των τελευταίων μηνών..; Προτίμησα σήμερα να κάνω ένα σχόλιο και όχι τακτική ανάλυση. Το βρίσκω πιο χρήσιμο και πρακτικό ως εισαγωγή για τη συζήτηση μας. Εστίασα φυσικά στο πρόβλημα του Παναθηναϊκού και τα ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς από τη μία μεριά και στον Ντάνιελ Χάκετ (παίχτη-κλειδί του ματς) από την άλλη. Πάμε..

Για τον Χακέτ υπήρχε ένα είδος πρεμούρας από τη μεριά της σελίδας χρόνια τώρα που κορυφώθηκε με την επίμονη άρνηση του παίχτη να φύγει από τη καστρούπολη της Σιένα (το’χει βρει το νόημα, ψαγμένος ο τύπος..) για τα φώτα του Μιλάνου και τη μεγάλη αντίπαλο, μέχρι τη στιγμή που του το ζήτησε το ίδιο το front office της Μοντεπάσκι. Την ονειρεμένη άνοιξη του 2013 υπήρξε ο πιο καυτός παίχτης στην Ευρώπη δίνοντας μοναδικές παραστάσεις στα playoffs της ιταλικής λίγκας, όντας αυτός που έκανε τη διαφορά για την ομάδα του Μπάνκι. Το Μιλάνο όμως μετέπειτα , όπως και για το 90% των παιχτών που πέρασαν από εκεί τα τελευταία χρόνια, δεν αποδείχθηκε πολύ καλή ιδέα. Σε αντίθεση ίσως με τον Πειραιά, ειδικά εάν ο πρώην γκαρντ του USC κατανοήσει ότι η θητεία του στην Ελλάδα αποτελεί το πιο κομβικό σημείο για τη κατεύθυνση που θα πάρει η καριέρα του από εδώ και πέρα.

Ο Ιταλός διεθνής γκαρντ ήταν με κάτω τα χέρια ο MVP της ομάδας του Σφαιρόπουλου στο ντέρμπι του ΣΕΦ. Η κάθετη πάσα στον Πρίντεζη στο τριγωνάκι με τον Αθηναίου, τα drives του πάνω στη μετακίνηση της άμυνας των πρασίνων και η Clutch περιφερειακή του εκτέλεση θύμισαν τον ..Λάνσελοτ της Σιένα. Ο τρόπος που πιέζει ο Ολυμπιακός τη μπάλα σε απόσταση μιας πάσας στα 3/4 του γηπέδου είναι εντυπωσιακός και ενδεικτικός του φετινού στυλ μπάσκετ που δουλεύει η ομάδα. Στην αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό και στο συγκεκριμένο κομμάτι η τριάδα Χάκετ-Στρόμπερι-Χάντερ ακούμπησε το άριστα. Με εξαιρετικό footwork, ένταση, σωστά διαχειριζόμενη ορμητικότητα στο στενό όριο μεταξύ πίεσης αντιπάλου-φθοράς δική σου, αξιέπαινη συγκέντρωση υπό το καθεστώς υψηλών παλμών. Τον βοήθησε βέβαια πολύ και ο αντίπαλος με την επιμονή του σε συγκεκριμένα σχήματα όμως οι γηπεδούχοι ήταν πιο διαβασμένοι και ο πάγκος έτοιμος να παίξει πάνω στο βάθος της ομάδας.

Σε αντίθεση με ότι πιστεύουν πολλοί, ο Χάκετ μπορεί να παίξει στην αδύνατη πλευρά. Μην αφήσετε κανέναν να σας πει το αντίθετο.. Θέλω να εστιάσουμε λίγο σε αυτό γιατί είναι σημαντική παράμετρος η οποία θα κρίνει τη παρουσία του στο παρκέ στο τέλος κλειστών ματς (αναμένονται αρκετά από εδώ και πέρα). Το έκανε επιμελώς στο Πέζαρο παίζοντας μαζί με τον Χίκμαν, συνέχισε στη Τοσκάνη δίπλα στον Μπόμπι Μπράουν και λιγότερο τον Ρότσεστι τη δεύτερη σεζόν αλλά και στην Strong Iso επίθεση του Μπάνκι στο Μιλάνο. Το δυνατό χαρτί του σε αυτό το κομμάτι είναι η διαφορετικότητα που προσφέρει σε σχέση με έναν απλό spot shooter είναι ότι διαβάζει την άμυνα σε καταστάσεις close out και είναι κοντρολαρισμένος σε βαθμό που του επιτρέπει να βάλει τη μπάλα στο παρκέ για drive & kick, midrange shot ή τις γνωστές του skip πάσες όπου λόγου ύψους μπορεί να εκτελέσει βλέποντας πάνω από την άμυνα. Σίγουρα θα χρειαστεί μια σταθερότητα στη περιφερειακή εκτέλεση στοιχείο που αποτελεί τη βάση. Πρέπει να κρατήσει τη σκέψη του θετική και να συνεχίσει να σουτάρει.

Στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου ο Δημήτρης Διαμαντίδης, σε μια εποχή που η φανέλα με το Νο13 ανεβαίνει σιγά σιγά προς την οροφή του ΟΑΚΑ, βγήκε στο πεδίο για μια τελευταία μάχη. Σας είχα γράψει παλιότερα ότι ο συγκεκριμένος αθλητής μπαίνει στο ΣΕΦ και (γενικότερα) παίζει αυτά τα ματς με αύρα Τζόρνταν γιατί πολύ απλά είναι ο καλύτερος παίχτης που είδε ιστορικά το ντέρμπι αυτό με την έννοια των performance του κάθε συμμετέχοντα σε αυτές τις αναμετρήσεις. Εκεί οι πράσινοι έβαλαν την “αμφιβολία” στους γηπεδούχους και άλλαξαν ολοκληρωτικά την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Ο Χάκετ έφερε leadership στη πιο δύσκολη στιγμή και αυτό χρειάζεται απεγνωσμένα φέτος ο Ολυμπιακός από αυτόν. Αυτή τη ..διπολική του διαταραχή στη σχέση του με το καλάθι, με την έννοια ότι μπορεί να μεταμορφωθεί από έναν facilitator και εξαιρετικό περιφερειακό αμυντικό σε γκαρντ που παράγει με ικανότητα στη προσωπική φάση θα χρειαστεί ο Ολυμπιακός στη συνέχεια.

Ο Χάκετ είναι η πιο εντυπωσιακή κίνηση του Ολυμπιακού τη φετινή Off Season. Είναι φανερό ότι τον τελευταίο καιρό νιώθει πιο άνετα στο περιβάλλον των ερυθρολεύκων. Όποιος τον γνωρίζει καταλαβαίνει ότι “ξεκλειδώνει”. Του αρέσει ο ρόλος του. Έχω επαναλάβει αρκετές φορές ότι στο σύγχρονο μπάσκετ και στο υψηλότερο επίπεδο, η θέση του Back up-PG χαρακτηρίζει το ποιοτικό status ενός ρόστερ περισσότερο από κάθε άλλη. Μου αρέσει η αξιολόγηση του Ολυμπιακού με τον Χάκετ να καλύπτει αυτόν τον ρόλο..
Σαφέστατα οι ερυθρόλευκοι έχουν δρόμο ακόμα για να φτάσουν στην ανάκαμψη. Το πρώτο ημίχρονο απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν ένα καλό σημάδι (ειδικά η πιεστική άμυνα του πρώτου δεκαλέπτου η οποία ανάγκασε μια ομάδα που παράγει σε συντριπτικό ποσοστό μέσα από συνεργασίες, να λειτουργήσει ατομικά χωρίς μάλιστα να έχει τους παίχτες να το κάνει..) όμως λάβετε υπόψιν ότι οι παίχτες του έπαιζαν σε πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, αποφασισμένοι σε προσωπικό επίπεδο για υπερπροσπάθεια απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο. Οι πρωταθλητές Ελλάδας -ειδικά με την επιστροφή Λοτζέσκι- θα πρέπει να κυνηγήσουν περισσότερο το ανοιχτό γήπεδο και να δουλέψουν σε σετ καταστάσεις όπου η ομάδα προβλημάτισε σημαντικά το τελευταίο διάστημα. O “αιώνιος” αντίπαλος για παράδειγμα είναι πιο αποτελεσματικός στο μισό γήπεδο από τον Ολυμπιακό όμως στερείται σε “πόδια” και βάθος στα γκαρντς για να ελέγξει το τέμπο. Οι ερυθρόλευκοι πρέπει να εστιάσουν εκεί γιατί από εδώ και στο εξής θα χρειαστεί να παίξουν πολλά τέτοια ματς μέχρι το κλείσιμο της σεζόν.

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει όλη τη χρονιά θέμα αποφάσεων. Είτε σε επίπεδο ορθότητας αυτών που πάρθηκαν είτε για αυτές που δεν πάρθηκαν και συνεχώς μετατίθενται. Η εικόνα της ομάδας στο Φάληρο φέρνει στο μυαλό Έντβαρτ Μουνκ. “Κραυγή”.. Σας θυμίζει κάποιον ο πίνακας..;


Ο Αλεξαντερ Τζόρτζεβιτς είναι μια σπουδαία προσωπικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ η οποία ξέρει να διαχειρίζεται ψυχολογικά καταστάσεις στην ομάδα αλλά είναι μέτριος Coach. Aυτό υπογραμμίσαμε το καλοκαίρι. Πρόκειται για το χρυσό χαρτί της μεγαλύτερης “φαμίλιας” προπονητών παραδοσιακά στην Ευρώπη η οποία προσπάθησε να τον προμοτάρει και να τον βοηθήσει (καθώς ο Σάλε ήδη διέθετε το background και τη κατάλληλη δόση “μυστικισμού” που κρύβει ένας επαγγελματίας με άστρο) σε συνεργασία με την ομοσπονδία. Η πραγματικότητα λέει ότι το συμβόλαιο του με τον Παναθηναϊκό ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας του σε αυτό το επίπεδο. Δυστυχώς όμως, μετά από 5 μήνες αυτό που έχει παρουσιάσει είναι -σε αντίθεση με όσα αντιπροσωπεύει ο χαρακτήρας του- χλιαρό. Δε πείθει κανέναν. Και το χειρότερο από όλα, δείχνει να έχει εμμονές..

Παρακολουθώ  στενά την ακολουθία των σκέψεων του σε επίπεδο coaching και διακρίνω μια ασάφεια και έλλειψη ροής στις αποφάσεις του. Ίσως μια αδυναμία να πάει πραγματικά πνευματικά βαθιά, να συνδέσει σε συγκεκριμένο χρόνο και να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα που έχει στα χέρια του. Μια αδυναμία συσχέτισης των αυτόματων σκέψεων με τις ενδιάμεσες και πυρηνικές πεποιθήσεις. Για να σας το κάνω τάλιρα, το coaching έχει και “φορμάρισμα”. Μιλάμε άλλωστε για εγκεφαλική προπόνηση. Όσο πιο έμπειρος είσαι, τόσο πιο εύκολα μπορείς να πιάσεις τη βάση, ανεξάρτητα από το ταλέντο και έπειτα να πας πιο μακριά ανάλογα με την ικανότητα σου. Όταν λοιπόν ο κόουτς Τζόρτζεβιτς ζεσταίνεται (σε πλήρη αντίθεση με τον παίχτη που ήταν πραγματικός Shooting the lights out-φονιάς) έχει χαμηλότερο των προσδοκιών ταβάνι. Ένας πολύ βασικός λόγος για αυτό είναι ότι η φιλοσοφία του βασίζεται σε λάθος πυλώνες. Δεν αναφέρομαι σε ευρύτερες έννοιες όπως η επιθετική ή η αμυντική κατεύθυνση του μπάσκετ που αντιπροσωπεύει αλλά ο τρόπος που  εκφράζει τις σκέψεις και τα θέλω του στο παιχνίδι της ομάδας.

Όπως γνωρίζετε είμαι κατά των αλλαγών προπονητών μέσα στη σεζόν. Θεωρώ ότι πρέπει ως χώρα και μπασκετική κουλτούρα να δίνουμε περισσότερο χρόνο στους συγκεκριμένους επαγγελματίες για να κριθούν. Το πρόβλημα βέβαια με τον Τζόρτζεβιτς είναι βαθύτερο. Μου δίνει την εντύπωση ότι πάσχει από έναν μπασκετικό φονταμενταλισμό αδικαιολόγητο για προπονητή της γενιάς του και για άνθρωπο της βιομηχανίας του αθλήματος με τόσες ώρες τριβής δίπλα σε masterminds της προπονητικής σκηνής. Είναι πολύ ευφυής σαν άνθρωπος αλλά τα προπονητικά αντανακλαστικά του είναι τουλάχιστον σκουριασμένα. Παράλληλα διακρίνεται και από μια αδυναμία να μεταφράσει τα προσόντα κάποιων παιχτών οι οποίοι πιθανόν τον ενδιαφέρουν και πρέπει να αξιολογήσει, στο επίπεδο το οποίο καλείται να εργαστεί. Υστερεί στο recruiting σημαντικά και όχι μόνο.  Γιατί το να πιστεύεις ότι οι Κούζμιτς-Πάβλοβιτς μπορούν να φέρουν τις δεξιότητες των Βέσελι-Πιτ Μάικλ στο παιχνίδι των πρασίνων (αυτό που ακριβώς θέλει η ομάδα στις συγκεκριμένες θέσεις) είναι άγνοια. Όμως το να βλέπεις την αστοχία της σκέψης σου και να επιμένεις λόγω ..προσωπικού εγωισμού (;)  είναι κάτι άλλο, πολύ πιο επικίνδυνο. Ακόμα, μετά από 5 μήνες στο ΟΑΚΑ,  δεν μας έχει δώσει το στίγμα του οράματος του για τον δικό του Παναθηναϊκό. Σας είπα ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο για αυτό και η λύση του είναι σύνθετη. Το timing της σεζόν είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος.

Δε μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι αλλαγές που χρειάζονται για να ακουμπήσει η στελέχωση την αρτιότητα θα γυρίσουν τούμπα την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Σίγουρα θα τη βελτιώσουν (δεν έχω αμφιβολία) αλλά θα ήταν αφελές να σας πω ότι ο Παναθηναϊκός θα πιάσει το maximum των δυνατοτήτων του με ένα πιο ορθολογικά χτισμένο ρόστερ και τον Σάλε στο τιμόνι, με γνώμονα αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα από τον κόουτς. Ο λόγος είναι πολύ απλός και ταυτίζεται με ένα εύλογο ερώτημα. Μπορεί ο Τζόρτζεβιτς να χρησιμοποιήσει σωστά παίχτες των οποίων το αγωνιστικό στυλ έχει ο ίδιος (κατά κάποιο τρόπο) απορρίψει; Γνωρίζει (ή συμφωνεί με) το πως να εντάξει τις δεξιότητες τους στο συνολικό παιχνίδι ανοίγοντας τη γκάμα των δικών του επιλογών; O Nτούσκο Ιβάνοβιτς κάποτε έκανε τον Ντόρσεη να φαίνεται ως ένας κάτω του μετρίου ψηλός για το επίπεδο της Ευρωλίγκας.. Ποιος μας λέει ότι το ίδιο δε θα δούμε και σε περίπτωση που οι πράσινοι για παράδειγμα καταφέρουν  να φέρουν τον εξαιρετικό Montrezl Harrell (ότι ήταν ο Πάτρικ Γιανγκ για τη σελίδα το καλοκαίρι του ’14 ήταν και ο Harrell το καλοκαίρι που μας πέρασε..); Και πάμε πάλι στην βάση του προβλήματος.. Ποιο είναι τελικά το αγωνιστικό σου όραμα για αυτόν τον Παναθηναϊκό κόουτς; Γιατί σίγουρα πρέπει να ταυτίζεται με τα χνώτα του οργανισμού.. Το ευρωπαϊκό μπασκετικό τριφύλλι στη νεότερη εποχή έχει συνδυαστεί με αίμα που βράζει.. Και όχι cool, ταλαντούχες ομάδες-μονάδες με “καλές προδιαγραφές”. Θέλει παίχτες που μπορούν να βάλουν φωτιά στο παρκέ ηλεκτρίζοντας το γήπεδο (όχι ίσως με το ταλέντο αλλά με την ένταση και το hustling τους), να μετατρέψουν τα μετόπισθεν σε πεδίο μάχης, να συνεργασθούν, να αναδείξουν τον συμπαίχτη και να δεσμευθούν. Μπορεί να δουλέψει με τέτοιους αθλητές ο Σάλε; Ή θα έκανε μια τριάδα παιχτών (που μπορεί να αναδείξει το παιχνίδι των υπολοίπων) όπως π.χ. Οι Harrell/Gist/Moss  (τα ονόματα είναι συμβολικά πάντα) να μοιάζει με ατυχή συνάντηση Σουηδών ξυλοκόπων; Μπορεί ο Σέρβος ομοσπονδιακός προπονητής να υποστηρίξει τις συγκεκριμένες αλλαγές που θέλει η ομάδα και να τις χρησιμοποιήσει υπέρ της; Διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες..

Που καταλήγουμε λοιπόν..; Η ομάδα σαφέστατα χρειάζεται αλλαγές στο ρόστερ όμως πρώτα πρέπει να μείνει “μαζί” και όρθια μέχρι το τέλος της πρώτης φάσης του TOP-16.  Αξιολογώντας τα δεδομένα στη περίπτωση του κόουτς Τζόρτζεβιτς και με γνώμονα το σημείο της σεζόν στο οποίο οι πράσινοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις (εκτός των άλλων ακολουθεί must win παιχνίδι σε δύο ημέρες με τη Νταρουσάφακα) μπορούμε να αποφανθούμε ότι η λύση βρίσκεται στα χέρια του ίδιου του Σέρβου. Θα πρέπει να αλλάξει πράγματα στον εαυτό του. Προαπαιτούμενο. Να γίνει πιο δεκτικός για να μάθει γιατί σήμερα είναι ένας average coach σε αυτό το επίπεδο. Το θετικό στη περίπτωση του είναι ότι κατά τη γνώμη μου δεν έχει πιάσει το ταβάνι του όσο κοντά ή μακριά και αν είναι αυτό. Πρέπει να αφήσει τον δογματισμό που τον στηλιτεύει και ανοίξει τα μάτια του. Προπονητές με πολύ μεγαλύτερο status από το δικό του (και επίσης αυστηρά δογματικοί) άλλαξαν οπτική σε πολλά πράγματα αργά στη καριέρα τους, οπότε υπάρχει ελπίδα. Ένας πιο εξωστρεφής Τζόρτζεβιτς  μπορεί να αποτελέσει τη λύση για πολλά προβλήματα και να ρίξει σωσίβιο στη δική του προσωπικά καριέρα. Σε έναν τέτοιον άνθρωπο μπορεί να επενδύσει ο Παναθηναϊκός για τους επόμενους τουλάχιστον μήνες, αξιολογώντας πολύ στενά τη δουλειά του, τη πρόοδο της ομάδας και πάνω από όλα τη δέσμευση του ίδιου του του προπονητή να εργασθεί στα καινούργια δεδομένα από την οποία θα εξαρτηθούν τα πάντα. Σε διαφορετική περίπτωση (εμμονή στο δογματισμό) νομίζω ότι ξεκάθαρα ο Παναθηναϊκός χάνει τον χρόνο του.. Το χρονικό σημείο της κρίσης άλλωστε είναι ένας από τους πιο βασικούς λόγους που ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς φέρει ακόμα τον τίτλο του προπονητή του Παναθηναϊκού..

Υ.Γ: Το χειρότερο που μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι να δεσμευθεί τουλάχιστον και για την επόμενη σεζόν με μια αμφίβολη επιλογή στη θέση του κόουτς..

Υ.Γ1: Κάθε ενδεχόμενη νέα κίνηση στο ρόστερ έχει άμεσο αντίκτυπο σε ολόκληρο το φάσμα αυτού και όχι μόνο σε μια θέση ή μια γραμμή. Είναι θέμα σύνδεσης που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Για παράδειγμα η υπογραφή ενός undersized “5” απαιτεί την ύπαρξη και ενός SF με μέγεθος (SF/PF) ώστε συνολικά να μπορείς να ματσάρεις καταστάσεις. Ή από την άλλη, ο ερχομός ενός Shooting-3 (όπως για παράδειγμα ο Μπράμος) σου ψιθυρίζει τη προσθήκη γκαρντ με δημιουργικές ικανότητες πρωτίστως (στο στυλ του Phil Pressey)..

Υ.Γ2: Ο Άρης ήθελε ένα σουτ απόψε. Ένα σουτ.. Όχι απαραίτητα όταν ακούμπησε τη διαφορά. Πολύ νωρίτερα..