“D”.. The Name Of The Game

Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά μαζί με τις θερμότερες ευχές μου σε όλη τη κοινότητα του Hoopfellas. Ποδαρικό στο 2016 με τη πρώτη αγωνιστική του TOP-16 της Ευρωλίγκας..

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ..

-Ο Ερυθρός Αστέρας. Το δίδυμο Γιόβιτς-Μίσιτς φέρνει ποσότητα playmaking στο τραπέζι και ο Ράντονιτς δεν κολλάει στο να τους παίζει μαζί στο backcourt, δημιουργώντας με τη παρουσία του Ζirbes ένα ισοσκελές τρίγωνο στη κατεύθυνση της Ευκλείδειας Γεωμετρίας. Οι Σέρβοι είναι πολύ δυνατοί στο Pick & Roll και με τον Κίνσεη θα είναι ακόμα καλύτεροι. 17 τελικές από τους δύο Pgs (τα καλοκαίρι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους για μια θέση στο ρόστερ της Εθνικής είναι τεράστιος) με τον Μίσιτς στο πρώτο του ματς να έχει 6 και τον μαέστρο Γιόβιτς 11. Έχασαν σπουδαία ευκαιρία με την έννοια ότι η Αναντολού τους βόλευε σαν ομάδα γιατί παίζει στο τέμπο τους αλλά έδειξαν ότι ποιοτικά έχουν αναβαθμιστεί κι άλλο και θα είναι ανταγωνιστικοί στον όμιλο.

-Η Brose Baskets. Η εκτίμηση μου είναι γνωστή για το εξαιρετικό σύνολο του Τρινκιέρι που έφτασε πολύ κοντά στο να βάλει φωτιά στο γκρούπ από την αρχή με διπλό στη Μαδρίτη. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο προσαρμόζονται στο οποιοδήποτε αγωνιστικό περιβάλλον. Εξαιρετική η άμυνα τους, περιόρισε πολύ τα δημιουργικά ένστικτα του αντιπάλου, με ιδέες από τον πάγκο και δυναμισμό στο παρκέ. Από τις πολύ καλές φετινές δουλειές το οποίο αποδεικνύεται και πάλι. Η διαφορά της από τα προηγούμενα σύνολα που παρουσίασε ο οργανισμός και γενικότερα η χώρα της Γερμανίας στη διοργάνωση είναι ότι η φετινή version του Τρινκιέρι παρουσιάζεται πολύ πιο έτοιμη στο να τελειώσει κλειστά ματς χωρίς την all time Γερμανική αφέλεια σε αυτό το κομμάτι (πατά την ήττα στη Μαδρίτη) και σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει η παρουσία των τριών πανέξυπνων γκαρντς (Ζήσης-Στρέλνιεκς και φυσικά Ουοναμέηκερ). Αυτό που θέλω να δω από τους Βαυαρούς είναι συνέχεια και σταθερότητα, ακόμα και αν μείνουν πίσω στον όμιλο, χαρακτηριστικό που θα αποτελέσει τη πιστοποίηση για την αλλαγή και τη δημιουργία ασφαλών βάσεων που θα τη μεταφέρουν στο επόμενο επίπεδο. Πολύ κρίμα που δε πήρε το διπλό..

-Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Μοναδική Clutch παράσταση για τον άνθρωπο που κρατά ζωντανή φέτος τη Βασίλισσα. Όλη η Ευρώπη γνώριζε, βλέποντας τη Brose να ξεφεύγει στο σκορ επιβάλλοντας το πλάνο της πλήρως, ότι αυτό το ματς μπορεί να αλλάξει μόνο από παρέμβαση των Ροντρίγκεθ-Κάρολ. Η ευρωπαϊκή έκδοση του “The Beard” τελείωσε το ματς με 22 πόντους και 8 τελικές. Πέτυχε 5 πόντους όταν η μπάλα ζύγισε το βάρος των 10 χιλιάδων θεατών επί 2, απέναντι σε έναν mobile ψηλών όπως ο Theiss. Eιδικά το τρίποντο στο 77 όλα ήταν όλα τα λεφτά. Ο Τρινκιέρι άλλαξε παίχτες πάνω του, βρήκε μια ισορροπία με τον Ντάριους Μίλερ (ψηλό παίχτη για να αναχαιτίσει το Pick & Roll στον άξονα) αλλά απέτυχε στο να τον αφήσει να πάει οπουδήποτε θέλει στο παρκέ με τη μπάλα. Respect σε έναν σπουδαίο γκαρντ..

-Η Λαμποράλ. Όσο τρέχουμε τη παρούσα σεζόν νιώθω όλο και πιο δικαιωμένος που τον Σεπτέμβρη σας έγραψα ότι στη Βιτόρια η κέντα Περάσοβιτς-Λαμποράλ μπορεί να φέρει κάτι καλό και θα έχει προπονητικό ενδιαφέρον παρότι δε συμφωνώ αρκετές φορές με τον τρόπο με τον οποίο η συγκεκριμένη ομάδα αντιλαμβάνεται τα ερεθίσματα στο εκάστοτε αγωνιστικό περιβάλλον. Αλλά από τότε που έχουν ανεβάσει το επίπεδο της άμυνας τους είναι πολύ πιο δεκτικοί και ενδιαφέροντες σαν σύνολο στο μάτι μου. Η Λαμποράλ πήγε σε μια πρεμιέρα TOP-16 στο Κάουνας και κέρδισε με αύρα και τρόπο μεγάλης ομάδας. Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό από όλα. Ο Περάσοβιτς πίεσε στα 4/4 και έσκασε τα γκαρντς των Λιθουανών ελέγχοντας εξαιρετικά τη μπάλα και τις εισαγωγικές πάσες στο ζωγραφιστό, γεγονός που ξεχαρβάλωσε την επίθεση των Λιθουανών. Τα αμυντικά νούμερα των Βάσκων είναι εξαιρετικά (αν λάβουμε υπόψη τον ρυθμό στον οποίο παίχτηκε το ματς) ενώ με τις απλωμένες τους άμυνες κατάφεραν να επιβάλλον ένα πιο γρήγορο τέμπο το οποίο τους έδωσε αυτόματα το πάνω χέρι απέναντι σε μια ομάδα πολύ limited στην επίθεση και με βαριά κορμιά, καταλύοντας κάθε υποψία μαχητικότητας που τυχόν είχε μέσα της η Ζάλγκιρις. Με ομάδες όπως η Λαμποράλ, η Μπάμπεργκ και η Κίμκι ο όμιλος αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον. Δε ξέρω πόσοι θα πόνταραν με ελαφρά τη καρδία στη Ρεάλ σήμερα για πρόκριση.. Εγώ όχι πάντως.
-O Μάλκολμ Nτιλέηνι.. Ουδέν σχόλιο.

Και φυσικά..

-Ο Ολυμπιακός.. Είμαι από αυτούς που μπορούν να δουν παιχνίδια 65 πόντων ως “έργα τέχνης” και σε αμυντικά performance όπως αυτό του Ολυμπιακού απέναντι στη Μπαρτσελόνα πραγματικά masterpieces. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου μου έδωσε ένα τέτοιο στην αφετηρία του TOP-16, σε όλα τα επίπεδα. Διάβασμα, επιλογές στο κομμάτι της τακτικής από το προπονητικό τιμ, ψυχολογική ετοιμότητα και προσέγγιση του παιχνιδιού. Στα μάτια ενός θιασώτη της άμυνας το θέαμα του Φαλήρου ήταν ανάλογο με αυτό που προσφέρει π.χ. μια πολύ καλή Fundamental επίθεση τύπου Σπερς στους υπόλοιπους. Για αυτό και ο Ολυμπιακός κατάφερε να δημιουργήσει αυτή την αόρατη αλλά πολύ έντονη σε συναισθηματικό επίπεδο γραμμή επικοινωνίας με τη κερκίδα, η οποία από ένα σημείο και μετά ένιωθες ότι αμύνεται μαζί με την ομάδα. Για αυτό και η περιγραφή που έκανα στην εισαγωγή..

Το συγκεκριμένη παιχνίδι αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές του κόουτς Σφαιρόπουλου στη θητεία του στον Ολυμπιακό ο οποίος παρουσίασε μια “έτοιμη” ομάδα, φτιαγμένη ψυχολογικά με πολύ υψηλό βαθμό συγκέντρωσης στη λεπτομέρεια όσον αφορά το τακτικό κομμάτι πάντα σε συνάρτηση με τον αντίπαλο που είχε απέναντι του ο οποίος τρέχει και φέτος ίσως τη πιο αποτελεσματική επίθεση μισού γηπέδου στη διοργάνωση. Δε ξέρω πραγματικά από που να αρχίσω.. Η ένταση στα μετόπισθεν έπιασε το άριστα. Πολύ πιεστική άμυνα σε απόσταση μιας πάσας η οποία κλιμακωτά στο 24αρι μείωνε τις διαθέσιμες επιλογές πάσας του ball handler και μετέτρεψε την ίσως πιο Fluid Offense της διοργάνωσης σε στατική (πρωτόγνωρο αυτό που έζησαν οι παίχτες της Μπαρτσελόνα, σας το υπογράφω). Εντυπωσιακό Aggresiveness με χαρακτηριστικό παράδειγμα την άμυνα “από πάνω” στα cuts των Καταλανών (ιδιαίτερα στο ζωγραφιστό, πολύ καλή δουλειά ο Παπαπέτρου και ο Στρόμπερι στον Περπέρογλου). Ενεργητική 3/4 άμυνα στον Σάμιουελς στην εισαγωγική πάσα στο φτερό και “ξέχασε το” 4/4 (από μπροστά) στον άξονα. Στο μοναδικό High Low που ο Τόμιτς πέρασε λόμπα πάνω από τον Στρόμπερι (πιστέψτε με ο συνδυασμός του πολύ δυνατού κορμού με το χαμηλό κέντρο βάρους του Σάμιουελς εκπέμπει μεγάλο βαθμό δυσκολίας για κάθε άμυνα χαμηλά) στον Σάμιουελς, η βοήθεια από τον Αγραβάνη τερμάτισε τα ντεσιμπέλ στο ΣΕΦ. Αντίδραση στα Flare Screens πολύ καλή. Ετοιμότητα στις περιπτώσεις αμυντικού transition με τους Χάκετ και Στρόμπερι να σταματούν πότε τη μπάλα και πότε τα trailers των ψηλών του Πασκουάλ παίζοντας υπέρ του δέοντος δυναμικά ενδιάμεσα στον παίχτη και τη μπάλα. Pure Quarterback skills .. Eιδικά ο τρόπος που ελέγχει ο Χάκετ τον ballhandler σε καταστάσεις screen στη μπάλα και αμύνεται στη πίσω γραμμή είναι εξαιρετικός.

Πλήρες διάβασμα στο Short Dives του Τόμιτς τα οποία πολλάκις έχουμε αναλύσει εδώ μέσα μιας και αποτελούν τη βάση κατασκευής της επίθεσης του Πασκουάλ τα τελευταία χρόνια. Ο Ολυμπιακός έλεγξε πλήρως το base line cut, έδωσε χώρο 1.5 μέτρου και μαζί ντρίμπλα στον Τόμιτς (περίπτωση που δεν είναι ακριβώς η πρώτη, ούτε δεύτερη επιλογή του σε τέτοιες περιπτώσεις) αποφεύγοντας να δώσει στη Μπαρτσελόνα την ευκαιρία να επιτεθεί σε μια άμυνα που “μαζεύει” και “ανοίγει” σαν βεντάλια (ιδανικό για αυτούς περιβάλλον). Ο Πασκουάλ το διάβασε και άλλαξε τους χρόνους πάσας στον Κροάτη μετά το pick, πηγαίνοντας σε εισαγωγική πάσα λίγο πιο αργά και βαθιά στη ρακέτα. Σε εκείνο το σημείο, η αμυντική αντίδραση του Ολυμπιακού στα close outs ήταν για εμένα το κλου της βραδιάς με τον Στρόμπερι να αποτελεί σήμα-κατατεθέν στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Σφαιρόπουλος είχε επιλέξει “μονή” άμυνα στον Κροάτη σέντερ από την αρχή εκτιμώντας (σωστά) ότι θα τον πληγώσει λιγότερο ως σκόρερ, προτιμώντας να του αφαιρέσει ευκαιρίες για δημιουργία που θα αναμείγνυαν και τους υπόλοιπους στην επίθεση. Ο Πασκουάλ δημιουργούσε μια “δράση” σε ένα άλλο σημείο της επίθεσης του (ως αντιπερισπασμό) και προσπάθησε με ένα ξαφνικό τίναγμα του Τόμιτς από την αδύνατη στη δυνατή πλευρά και γρήγορη κάθετη πάσα να βρει εύκολους πόντους όμως ο Μιλουτίνοβ ειδικά ήταν αρκετά physical ώστε να μη του δώσει εύκολη πρόσβαση στο σημείο άμεσης εκτέλεση, βάζοντας τον να δουλέψει για τους πόντους του. Πάρα πολύ σημαντικό.. Εξαιρετικό παιχνίδι από τον Σπανούλη ο οποίος διάβασε υποδειγματικά ότι του έδωσε η αντίπαλη άμυνα τη στιγμή που τα cuts που ενεργοποιεί η επίθεση του Ολυμπιακού όταν ο αρχηγός έχει περάσει προς τα μέσα, ακριβώς στο χρονικό σημείο που αποσπάει πλήρως τη προσοχή της αντίπαλης άμυνας εντάσσονται στα πιο αποτελεσματικά plays του φετινού playbook.

Ναι, μου άρεσε όπως καταλάβατε αρκετά ο συνδυασμός πνευματικής προσέγγισης και αγωνιστικού performance που παρουσίασαν οι ερυθρόλευκοι απέναντι στη Μπαρτσελόνα όμως δεν υπάρχει πραγματικό περιθώριο για κανέναν ενθουσιασμό στο TOP-16. Σε περίπτωση ελάχιστη πνευματικής απόκλισης από τον στόχο της απόλυτης συγκέντρωσης μπορεί να εκτεθείς άσχημα. Η Λαμποράλ για παράδειγμα μπορεί να προσγειώσει εύκολα τον Ολυμπιακό την επόμενη εβδομάδα εάν αυτός δεν είναι ήδη προσγειωμένος πηγαίνοντας εκεί..

ΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ..

-Η άμυνα της ΤΣΣΚΑ. Κόουτς, έχουμε πρόβλημα. Το επισήμανα και στα Power Rankings μιας και είναι το χαρακτηριστικό που “ταβανιάζει” το παιχνίδι των Ρώσων. Αυτός ήταν και ο λόγος που η ΤΣΣΚΑ δε κατάφερε να ελέγξει ένα ματς στο οποίο είχε το πάνω χέρι (ο κανόνας της άμυνας στα επικίνδυνα εκτός έδρας ματς που σας έλεγα..). Η απουσία του Τζάκσον ήταν καθοριστική στα γκαρντς όπως και αυτή του Βορόντσεβιτς ο οποίος είναι ο παίχτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ομαδική άμυνα (πολύ αποτελεσματικός και στις δύο γραμμές, εξαιρετικός Help Defender, ικανός ψηλά, δένει και με τον Χάινς ενώ παράλληλα στην επίθεση μπορεί να λειτουργήσει και ως Stretch αδειάζοντας το ζωγραφιστό) όμως αυτή τη στιγμή εκτιμώ ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο αυτή τη στιγμή. Το Backcourt της Κίμκι έστησε πάρτι με τους Σβεντ (28 PTS-8/15 FG-8/10 FT, 5 AST και το νικητήριο σουτ) και Ράις (22 PTS- 9/15 FG, 5 AST) των οποίων η εντυπωσιακή ικανότητα στη προσωπική φάση (συν το ότι ως γνωστόν μπορούν να βάλουν δύσκολα σουτ) άλλαξε όλο το μομέντουμ του παιχνιδιού. Ο Ιτούδης έβλεπε το τραίνο να έρχεται αλλά ήταν δεμένος καλά στις ράγες χωρίς βοηθεία γύρω του από την αμυντική αδυναμία της ομάδας του ειδικά στη περιφέρεια. Προσπάθησε να αντιστρέψει τη κατάσταση αποσύρoντας για αρκετή ώρα τον Τεόντοσιτς και ανεβάζοντας τον Χίγκινς στο “1” αλλά μάταια.. Ο Σβεντ είναι παίχτης που δε πρέπει να βρεί ρυθμό. Αν το κάνει χρειάζεται να επιστρατευτούν πολύ προχωρημένες τεχνικές πέρα από τα στενά όρια του αθλήματος για να του κάνεις shut down..
-Άμυνα και ριμπάουντ, η μαύρη τρύπα της Μπαρτσελόνα. Τα είπαμε και πιο πάνω..

-Η Αναντολού. Στο σύγχρονο μπάσκετ η ταχύτητα στην εκτέλεση αποτελεί διαχωριστική γραμμή και ενοποιητική δύναμη. Ο Ίβκοβιτς ψάχνει να βρει τη χρυσή τομή ώστε να φτάσει στη πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ επίθεσης και άμυνας όμως μέχρι τώρα δε το έχει καταφέρει. Εκτιμώ ότι ο τρόπος που παίζει η Αναντολού στην επίθεση της έχει άμεσο αντίκτυπο στην αμυντική της επίδοση . Υπερβολικά Pick&Roll based-Offense, κατάσταση μάλιστα που παράγει πολλά τρίποντα και συνεπάγεται αμυντική ανισορροπία. Αν και έχει όλα τα εργαλεία για παίξει κάτι τέτοιο θεωρώ ότι θα πρέπει να χτίσει λίγο διαφορετικά τη συμπεριφορά της στις κατοχές της στην επίθεση και να εστιάσει στο να παράγει περισσότερους πόντους μέσα από την άμυνα της. Ακόμα και αν χρειαστεί να ρίξει λίγο το τέμπο..
Αυτά..
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Πριν ξεκινήσω το σχόλιο μου για τον Παναθηναϊκό θα ήθελα να πω ότι πολύ σωστά, όπως σχολιάσατε αρκετοί από εσάς εδώ μέσα, δεν ωφελεί αυτή τη στιγμή να συζητάμε για προσθήκες και βελτίωση του ρόστερ αλλά να εστιάσουμε σε αυτούς που παίζουν τώρα και το μπάσκετ που παρουσιάζει η ομάδα. Άλλωστε ο προπονητής αποφάσισε ότι θα πορευτεί όπως ήταν και να είστε σίγουροι ότι θα κριθεί, θετικά ή αρνητικά για την εισήγηση του αυτή. Προσωπικά εκτιμώ ότι το ματς της Πόλης απέναντι στη Φενέρ ήταν 110% αντιπροσωπευτικό των όσων λέγαμε. Γιατί η σωστή προσέγγιση της κατάστασης δεν είναι αυτή που λέει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι ανταγωνιστικός με αυτό το υλικό αλλά αυτή που υπογραμμίζει ότι η φετινή ομάδα έχει δυνατότητες και με μια μικρή βελτίωση στο ρόστερ θα μπορούσε στη φετινή, ρευστή, διοργάνωση να κάνει την υπέρβαση. Επαναλαμβάνω, το φετινό σύνολο έχει δυνατότητες. Και απέναντι στη Φενέρ της έλειψε μια μικρή ώθηση για κάνει το διπλό..

Οι πράσινοι έπεσαν πάνω σε έναν πολύ διαβασμένο Ομπράντοβιτς ο οποίος είχε φιλτράρει καλά το παιχνίδι της ομάδας του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, χτίζοντας πολύ σωστά τους στόχους στο αγωνιστικό του πλάνο. Η Φενέρ από την αρχή έπαιξε πάνω στις αδυναμίες του Παναθηναϊκού, χτυπώντας σε Horns επίθεση με τη multiple επίθεση του Ντατόμε απέναντι στον Πάβλοβιτς (η παρουσία ενός “4” που μπορεί να βγει ψηλά και να σουτάρει όπως ο Αντιτς δίνει την ευχέρεια στον Ιταλό φόργουορντ να παρουσιάσει το μέσα-έξω παιχνίδι του) και σε καταστάσεις Pick & Roll απέναντι στους ψηλούς των φιλοξενούμενων (κατώτερος των προσδοκιών και πάλι ο Κούζμιτς). Ο Ομπράντοβιτς σε όλο το παιχνίδι είχε ως σημείο αναφοράς στην επίθεση του τον παίχτη της θέσης “5”, είτε αυτός λεγόταν Ούντοχ είτε Βέσελι, ο οποίος λειτουργούσε ως “δορυφόρος” γύρω από τους γκαρντ της ομάδας είτε αυτοί βρίσκονταν ψηλά είτε έπαιζαν κατά μήκος της base line. Οι γηπεδούχοι πέρασαν, όποτε πραγματικά το είχαν ανάγκη, τη μπάλα στο κέντρο της ρακέτας όπου οι ψηλοί τους τελείωσαν σχεδόν με απόλυτη επιτυχία σε Face up καταστάσεις από κοντά ενώ πάτησαν πολύ και πάνω σε screen the screener καταστάσεις που επέφεραν μεγάλη ανισορροπία στην άμυνα του Παναθηναϊκού.. Ο άλλος στόχος του Ζοτς ήταν η άμυνα πάνω στον Καλάθη, κομμάτι όπου η Φενέρ παίρνει πολύ υψηλό βαθμό. Εξαιρετική δουλειά από τον Ντίξον που πίεσε στα 4/4 από την αρχή τον leading guard της ελληνικής ομάδας και κατάφερε να τον κουράσει έχοντας ως σύμμαχο τα γρήγορα πόδια των ψηλών της ομάδας του που έκαναν πολύ καλή δουλειά στο να σταματούν τη ντρίμπλα και να απενεργοποιήσουν τις διεισδύσεις του Καλάθη.

Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς προσπάθησε να αλλάξει τον ρυθμό και κρύψει τις αμυντικές αδυναμίες της ομάδας του απέναντι στη PnR συνεργασία του Ντίξον με τον εκάστοτε σέντερ της Φενέρ, επιλέγοντας ζώνη 1-3-1 (με τον Γιάνκοβιτς τελευταίο παίχτη) την οποία όμως οι Τούρκοι αποκωδικοποίησαν σε χρόνο μηδέν βάζοντας πολύ αποτελεσματικά (και με το πλεονέκτημα των passing skills των Άντιτς-Ούντοχ) τη μπάλα στο low post και τον κενό χώρο στα φτερά. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αλλάξει πλήρως την εικόνα του ματς, με το αρχικό μούδιασμα και το 14-0 που δέχθηκε, όταν απέκτησε σημείο αναφοράς στην επίθεση του. Αυτό τον ρόλο έπαιξε ο Ραντούλιτσα και πιο συγκεκριμένα η συνεργασία του με τον Διαμαντίδη. Με τον 3D στη θέση του Φελντέιν ο Καλάθης δέχεται περισσότερη πίεση σε επίπεδο τρεξιμάτων (σε άμυνα και επίθεση) όμως η ομάδα έχει πολύ πιο ομαλή συμπεριφορά στις επιθετικές αμυντικές τακτικές του αντιπάλου σε συνεργασίες στο μισό γήπεδο. Η ικανότητα του Διαμαντίδη να βάζει τη μπάλα στο ζωγραφιστό στο σωστό χρόνο παραμένει μοναδική. Κάθετες πάσες, σωστή εισαγωγή της μπάλας στη ρακέτα απέναντι στη Hedge άμυνα στα Side picks που είχε επιλέξει η Φενέρ (ο Ζοτς άλλαζε αμυντική συμπεριφορά στο PnR ανάλογα με τον Ballhandler των πρασίνων και το σημείο του γηπέδου όπου εκτελούταν η συνεργασία), διάταξη 2-3 στην επίθεση με σχηματισμό ενός πλευρικού τριγώνου μεταξύ Καλάθη-Ραντούλιτσα (ψηλά) και Διαμαντίδη (στη τελική γραμμή). Ο κόουτς Τζόρτζεβιτς από ένα σημείο και μετά αναγκάστηκε να φορτώσει αμυντικά τη Strong Side αφήνοντας ανοιχτά σουτ στη Weak Side επιλογή που βοήθησε τον Παναθηναϊκό πολύ στο να φτάσει μέχρι το προβάδισμα όμως κακά τα ψέμματα η Φενέρ έχει τη ποιότητα να επανέρθει και τιμωρήσει τέτοιες τακτικές που μπορούν να λειτουργήσουν στιγμιαία ευεργετικά για την άμυνα. Καλό Spacing από τους Τούρκους οι οποίοι στο πρόσωπο του Μπογκντάνοβιτς διαθέτουν έναν από τους καλύτερους Two-way players στην Ευρώπη σήμερα, ικανό να αμυνθεί, να σουτάρει και να δημιουργήσει με τη μπάλα στα χέρια. Όταν ήρθε η ώρα της τελικής επίθεσης ήταν καταλυτικός, όπως και το πλεονέκτημα της Φενέρ σε επίπεδο ταχύτητας στους ψηλούς που κέρδισαν πολλές προσωπικές φάσεις και one on one άμυνες.. Θετική η παρουσία του Παππά όπως και το γεγονός ότι ο Σάλε επιτέλους (λόγω ανάγκης βέβαια) χρησιμοποίησε (διευρύνοντας λίγο το rotation στο backcourt) σχήμα με τον Φελντέιν στον άσσο και τον 25χρονο γκαρντ δίπλα του. Ο Δομινικανός είχε παίξει σε ανάλογες καταστάσεις ως “1” δίπλα στον Όντομ-Τζόνσον πέρυσι στη Καντού..

Το ματς της Πόλης λοιπόν ήταν μια σπουδαία ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό την οποία δε κατάφερε να πιάσει από τα μαλλιά. Θα έρθουν κι άλλες. Οι πράσινοι είχαν διαστήματα με αρκετά θετικό πρόσημο όμως δε κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν το ψυχολογικό μομέντουμ που δημιούργησαν μεταδίδοντας στους γηπεδούχους το άγχος της εντός έδρας πρεμιέρας. Ο Τζόρτζεβιτς προσπαθεί να μακιγιάρει τις αδυναμίες της ομάδας του και τον περιμένω πιο ενεργό στη συνέχεια. Ο Παππάς σιγά σιγά θα προσφέρει τον έξτρα παίχτη στα γκαρντς ενώ στους ψηλούς περιμένω ότι η ομάδα πιθανόν θα ζητήσει τα γρήγορα πόδια του Παπαγιάννη. Ναι, ακόμα και σε τέτοια ματς, τοπ-επιπέδου. Το πρόβλημα είναι τέτοιο που ο Σάλε θα πρέπει να τολμήσει..

http://popaganda.gr/pop-15-basket-leonardo-da-vinci-stephen-curry/
2015: Η χρονιά που το μπάσκετ βρήκε τον δικό του Leonardo Da Vinci..

To άρθρο μου στο Popaganda.gr. Νομίζω αξίζει να ρίξετε μια ματιά και φυσικά όποιος θέλει το συζητάμε και εδώ..