Μυρίζει μπάσκετ..

Μυρίζει μπάσκετ και ο ίδιος ο Άρης που εχθές μας έβαλε στους δέκτες μια κασέτα με δόση παρελθόντος (του πρόσφατου, της Ευρωλίγκας) στραγγαλίζοντας τη Μπάνβιτ στη τέταρτη περίοδο (παθητικό 7 μόνο πόντων)και  κερδίζοντας πανάξια τη 1η θέση στον πιο δυνατό όμιλο του φετινού Eurocup. Ο Άρης είναι μια ομάδα του ..δρόμου. Τις “παίζει” με οποιονδήποτε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ανεξαρτήτου μεγέθους και φήμης. Και το καλύτερο..; Μοιάζει πεινασμένος.

Το δίδυμο των gunners της ομάδας, Μακνίλ-Ουάιτ εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα όσα δουλεύει ο Δημήτρης Πρίφτης και το επιτελείο του υπό την ησυχία των άδειων κερκίδων στις προπονήσεις. Ξέρετε, δε συνηθίζεται το γεγονός να βλέπεις τον καλύτερο σου σκόρερ και go to guy στην επίθεση να είναι παράλληλα και ο Defensive Stopper σου στα μετόπισθεν. Ο Τζέρελ Μακνίλ έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου.. Λατρεύω τον ανταγωνιστικό του χαρακτήρα και την αμυντική του υπερηφάνεια. Όταν ο ηγέτης σου ζυγίζει το ίδιο ένα θεαματικό τρίποντο και φάουλ με μια σκυλίσια άμυνα και κερδισμένη κατοχή, είναι σημαντικό. Στον Άρη έχουν ξαναψωνίσει άλλωστε από το πρόγραμμα του Marquette (το οποίο πρέσαρε τον Βεζένκοφ προ διετίας) και αναφέρομαι στον συμπαίκτη και κολλητό του Μακνίλ, Ντόμινικ Τζέημς (εξαιρετική χρονιά στον Άρη που του έδωσε ένα συμβόλαιο στη Παρτίζαν τότε, τώρα παίζει στο Κατάρ). Οι δύο τους είχαν δημιουργήσει μαζί με τον νυν σταρ των Μαβς, Ουέσλι Μάθιους, μια εξαιρετική τριάδα (στο ίδιο ρόστερ ήταν και ο πιτσιρικάς Τζίμι Μπάτλερ..). 

Ο Μακνίλ γαλουχήθηκε σε συγκεκριμένο πλαίσιο αφού τόσο υπό τον Tom Crean όσο και υπό τον Buzz Williams το Marquette λάνσαρε ένα επιθετικό στυλ μπάσκετ χτισμένο σε απλωμένες άμυνες και τρανζίσιον επίθεση. Σας θυμίζει κάτι..; Καλό είναι να συνεχίσει ο Άρης την “επαφή” με το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μήπως θα ήταν άσχημα (λέω τώρα..) μελλοντικά η ομάδα της Θεσσαλονίκης να κοιτούσε ένα άλλο προϊόν του -το οποίο μάλιστα αντιμετώπισε φέτος δύο φορές στον όμιλο-, τον Ντάριους Τζόνσον-Όντομ της Τραμπζονσπόρ; Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε λίγο τον θηριώδη Αμερικανό γκαρντ (ηγέτης της Καντού πέρυσι, συμπαίκτης του Φελντέιν) στο “μπάσκετ της ταχυδύναμης” του Πρίφτη.. Άλλωστε από την ευρύτερη περιοχή του Ουισκόνσιν (μεγάλη μπασκετική μήτρα) ο Άρης παλιότερα είχε φέρει τα σιδερένια σκρινς και το fundamental παιχνίδι του Μάικ Ουίλκινσον στο Παλέ..

Ο κόουτς Πρίφτης είναι ξεκάθαρος στο πόσο ελέγχει την αμυντική ικανότητα των ξένων αθλητών που υπογράφει. Πέρυσι έφερε τον Νέημικ, παίχτη γαλουχημένο στους “Σπάρτανς” του Τομ Ίζο, και τον Ριντ. Για αυτό και μπορεί να εισπράττει από τους Μακνίλ-Ουάιτ ακόμα και στη κακή τους επιθετικά βραδιά διατηρώντας τους στο παρκέ. Ο Μακνίλ είναι ένας κομπλέ γκαρντ που κάνει τα πάντα στο παρκέ και ο Ουάιτ μια σπουδαία αθλητική δύναμη που σπρώχνει όλη την ομάδα “μπροστά”. Όταν το καλοκαίρι μου είπαν ότι ο Άρης είναι κοντά στον Οκάρο Ουάιτ ομολογώ πως ξαφνιάστηκα.. Ήταν η στιγμή που ένιωσα, μετά από καιρό, πως οι κιτρινόμαυροι κυνηγούν μια υπέρβαση σε οικονομικό επίπεδο, με ένα παιδί που έπαιζε ως ρούκι στη Μπολόνια όμως έβγαζε μάτι ότι έχει πρώτη ύλη για το υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Η επιλογή του Ουάιτ δεν είναι τυχαία και δεν έχει να κάνει με τη καλή χρονιά που έκανε ένα νέο παιδί από την Αμερική στη Lega A. Έχει υπόβαθρο για αυτό θα σας πάω λίγο πίσω.. Ο Οκάρο έμεινε 4 χρόνια στο Φλόριντα Στέητ του Λέοναρντ Χάμιλτον (ως freshman πρόλαβε τους Ντέργουιν Κίτσεν και Τζέημς Σίνγκλετον μάλιστα) . Οι μύστες του κολεγιακού μπάσκετ θα γνωρίζουν τον συγκεκριμένο κόουτς και πιθανόν οι πιο ψαγμένοι μπορούν να κάνουν άμεσα τον συσχετισμό.. Ο Χάμιλτον είναι ένας φημισμένος για την αμυντική του φιλοσοφία προπονητής. Στο πρόγραμμα του στη Φλόριντα έχτισε άμυνες πάνω στο μήκος και τα αθλητικά προσόντα, οι οποίες πίεζαν τη μπάλα παντού, παρήγαγαν λάθη και σκοτωμένα σουτ στο τέλος του χρόνου. Όλα αυτά επιλέγοντας να δουλέψει με παιδιά που είχαν τα χαρακτηριστικά του Οκάρο Ουάιτ. Στη ίδια βάση δουλεύει και ο Δημήτρης Πρίφτης με τον Ουάιτ, τοποθετώντας τον ως chaser (κεφάλι στη διάταξη για να δώσει κατεύθυνση με το μήκος και το athleticism του στη μπάλα) στην 1-2-2 Full Court Press Defense που αποτελεί το φετινό άρμα μάχης της ομάδας. 

Ο 23χρονος Αμερικανός είναι γαλουχημένος σε αυτό το μπάσκετ και για αυτό απορροφήθηκε άμεσα στο σύστημα του Άρη. Η προοπτική του μάλιστα είναι αρκετά καλή. Έχει πολύ καλή άμεση εκτέλεση από τη περιφέρεια και scoring insticts, παίζει ένα μέτρο πάνω από το καλάθι και η αίσθηση του ριμπάουντ που διαθέτει είναι πραγματικά εξαιρετική. Θέλει δουλειά με τη μπάλα στα χέρια και βελτίωση στο positioning ώστε να γίνει πιο δυνατός στην άμυνα εδάφους κεφαλαιοποιώντας ακόμα περισσότερο το φυσικό/αθλητικό του πακέτο ενώ θα χρειαστεί να δυναμώσει λίγο τον κορμό του στο επόμενο επίπεδο. Μιλάμε όμως για ένα παιδί που που μπορεί να παίξει άμεσα έναν 3&D ρόλο σε ομάδα της Ευρωλίγκας ειδικά από τη στιγμή που στη δεύτερη χρονιά του στην Ευρώπη χρησιμοποιεί ήδη περισσότερο τη σκέψη του (παραμένει παίχτης ενστίκτου αλλά αν τον δείτε πως ήρθε από τη Φλόριντα θα καταλάβετε..) και ο κόουτς Πρίφτης τον έχει βοηθήσει σημαντικά σε αυτό. Αν ο Πέτγουεη κατάφερε να σταθεί σε ένα κλαμπ όπως ο Ολυμπιακός σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει ο Ουάιτ σε ένα ανάλογο περιβάλλον που ξέρει να δουλεύει και να βελτιώνει παίχτες. Για τον Αμερικανό σίγουρα θα υπάρξει ενδιαφέρον από ομάδες με πιο παχυλά πορτοφόλια όμως τα πράγματα στον Άρη έχουν αλλάξει και η ομάδα θεωρώ ότι (ειδικά από τη νέα σεζόν) θα έχει τη δυναμική να κρατήσει ή τουλάχιστον να διεκδικήσει τέτοιους παίχτες.

Η πρώτη θέση έχει ανοίξει την όρεξη και έχει μεγάλο ενδιαφέρον η κίνηση που πιθανόν θα κάνει ο Άρης στην αγορά για να ενισχυθεί ενόψει του δεύτερου μισού της σεζόν. Μπορώ να σκεφτώ πολλούς τρόπους με τον οποίο ο Δημήτρης Πρίφτης θα βελτίωνε το ρόστερ του, κάνοντας το πιο βαθύ και ετοιμοπόλεμο απέναντι σε κάθε αγωνιστικό ανάχωμα που μπορεί να επιφυλάσσει η συνέχεια. Ο ορθολογισμός λέει ότι οι κιτρινόμαυροι θα κοιτάξουν ένα μεγάλο κορμί στο “5” γιατί στη συνέχεια περιμένουν και καλύτεροι ψηλοί από τον Στιπάνοβιτς (με τον οποίο ο Άρης δυσκολεύτηκε πολύ στο ματς της Τουρκίας) ως αντίπαλοι. Κάποια κομμάτια της πρώτης φάσης έδειξαν ότι ο Άρης χρειάζεται μέγεθος και “κιλά” στη ρακέτα ώστε να βελτιώσει τομείς όπως το ριμπάουντ και η post επίθεση. Eπειδή όμως το δικό μου το μυαλό είναι σάπιο και έχει καεί από την υπερδοσολογία μπάσκετ που λαμβάνω, θα βάλω στην εξίσωση ισότιμα και μια άλλη πιθανότητα. Ο Δημήτρης Πρίφτης αφήνει το “5” όπως είναι (τζόγος ναι, συμφωνώ..) και κουμπώνει έναν κόμπο-φόργουορντ (θα δούμε τι θα γίνει με τον Τσούπκοβιτς ο οποίος μπορεί να δώσει περισσότερα αλλά εδώ που έχει φτάσει η ομάδα χρειάζεται έξτρα ώθηση και το κάτι παραπάνω..) που θα υποστηρίξει αυτό το στυλ μπάσκετ που παίζει η ομάδα τώρα. Έναν SF/PF που θα φέρει έξτρα athleticism και δύναμη που λείπει από το “3” και το “4” όταν ο Ουάιτ βρίσκεται στον πάγκο. Ένας τέτοιος φόργουορντ θα κάνει τον Άρη πιο compact, ακόμα πιο γρήγορο και ας είναι undersized. Η εποχή (του downsizing και της ταχύτητας) κάποιες φορές επιβάλλει τέτοια ρίσκα..

Υ.Γ: Προ ημερών ήμουν στην Ιταλία και πάντα όταν βρίσκομαι εκεί έχω πολύ ενδιαφέρουσες βραδιές με συνεργάτες οι οποίοι αποτελούν το δικό μου προσωπικό δίκτυο που συμβάλλει πολλές φορές στη δουλειά που βγαίνει στη σελίδα σε επίπεδο πληροφόρησης πάντα. Ένα ωραίο βράδυ λοιπόν βάλαμε κάτω το κεφάλαιο Achille Polonara. Ο 24χρονος διεθνής φόργουορντ της Ρέτζιο Εμίλια είναι ένας ταλαντούχος παίχτης. Εξαιρετικά αθλητικά προσόντα, καλός με τη μπάλα στο παρκέ, περιφερειακή εκτέλεση, πολύ ικανός ψηλά με timing στο μπλοκ. 

Ο “καλύτερος PF που βγάλαμε τα τελευταία 15 χρόνια μετά τον Γκαλινάρι” μου είπε ένας από το τιμ.. Μπορεί να σταθεί όμως σήμερα (τώρα, επί τόπου, αυτή τη στιγμή..) σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός ο οποίος μάλιστα χρειάζεται έναν τέτοιο forward ( άσχετα αν δε το γνωρίζει..); Αγωνιστικά ναι, έχει το πακέτο. Του λείπει η εμπειρία. Το μόνο του μειονέκτημα είναι αυτό το mentality του Βορειοιταλού που ξεχωρίζει τον Αλεσάντρο Τζεντίλε (η οικογένεια Τζεντίλε προέρχεται από τον Νότο) από τους υπόλοιπους cool παίχτες του προηγμένου κομματιού της Ιταλίας.

Υ.Γ1: Ένα μπράβο στον ΠΑΟΚ. Ολική επαναφορά. Δεν είναι τυχαίο ότι με το που απέκτησε η ομάδα σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό (Σόφο), ο Βασιλειάδης σουτάρει καλύτερα. Η ομάδα υστερεί πολύ στο αθλητικό κομμάτι και ο Σουλίνιο καλείται με νέα μαγικά να “κλείσει” το γήπεδο στους αντιπάλους. Να δούμε τι θα καταφέρει σε βάθος χρόνου και πόση διάρκεια θα έχει το καλό πρόσωπο του δικέφαλου..