ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΑ ΜΠΑΤΣΑΚΙΑ..
Ο Παναθηναϊκός καλωσόρισε την Καρσίγιακα του Ουφούκ Σαρίτσα στον κόσμο των «μεγάλων» πιάνοντας την από την αυτί στο ματς του ΟΑΚΑ. Πως πατεντάρει ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς την 1-3-1 Motion Offense στο υλικό των πρασίνων..; Μνήμες Βλάντε Ντίβατς ξεσήκωσε ο Γιάννης Μπουρούσης στη Βιτόρια απέναντι σε έναν απογοητευτικό Ολυμπιακό ο οποίος δείχνει ότι στη παρούσα φάση έχει βαθύτερο πρόβλημα από το δεδομένο, αυτό της λειτουργικότητας του ρόστερ. Το Hoopfellas για όλους και για όλα..
Ο Γιάννης Μπουρούσης τη Παρασκευή το βράδυ στη Βιτόρια..
Ο Γιάννης Μπουρούσης τη Παρασκευή το βράδυ στη Βιτόρια..
ΟΑΚΑ
Με διαστήματα εξαιρετικού μπάσκετ ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη που χρειαζόταν απαραίτητα μετά την ήττα της προηγούμενης εβδομάδας στη Ρωσία, απέναντι στη Καρσίγιακα. Η ομάδα του Τζόρτζεβιτς έστειλε τους Τούρκους στα σχοινιά και τους σφυροκοπούσε συνεχώς από το πρώτο λεπτό. Ο Τζόρτζεβιτς ήταν πολύ διαβασμένος και κέρδισε κατά κράτος τη μάχη των πάγκων απέναντι στον Σαρίτσα.
1-3-1 CUTTING/SCREENING MOTION OFFENSE
Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς έχει φέρει φέτος στο ΟΑΚΑ και στον δικό του Παναθηναϊκό μια 1-3-1 επίθεση πάνω στην οποία δουλεύει η ομάδα από την αρχή της σεζόν και η οποία μέχρι στιγμής δείχνει να αποδίδει γιατί από τη βάση της είναι δομημένη έτσι ώστε να αναμειγνύει όλους τους παίχτες στο παιχνίδι και με τη ροή της να δημιουργεί ευκαιρίες για όλους.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια Motion επίθεση η οποία δημιουργεί μια συνεχή ροή στο παιχνίδι σου μεταφέροντας τη μπάλα από τη μια άκρη του μισού γηπέδου στην άλλη και παράλληλα δίνει στον προπονητή μεγάλο περιθώριο να εισάγει δικές του καινοτομίες πάντα με βάση τις δεξιότητες των αθλητών του. Ο Παναθηναϊκός δουλεύει καλά αυτόν τον τύπο επίθεσης η οποία απαιτεί να διαθέτεις παίχτες που να μπορούν να ποστάρουν στο «4» και στο «5» (για αυτό και οι πράσινοι την τρέχουν καλύτερα όταν βρίσκονται μαζί στο παρκέ οι Γκιστ-Ραντούλιτσα) και γκαρντς που είναι δημιουργικοί με τη μπάλα στα χέρια (Καλάθης, Διαμαντίδης, Φελντέιν). Προσωπικά μου ήταν πολύ ενδιαφέρον το πώς θα προσέγγιζε ο κόουτς Τζόρτζεβιτς το ματς με τους Τούρκους σε συνάρτηση με την επίθεση που τρέχει η ομάδα γιατί η 1-3-1:
1. Εκτιμάται ως μια από τις καλύτερες επιλογές για να αναπτυχθείς και να επιτεθείς απέναντι σε άμυνες press όπως αυτές που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο κόουτς Σαρίτσα γιατί σου εξασφαλίζει «χώρους» αλλά από την άλλη..
2. Δεν είναι η πλέον ενδεδειγμένη απέναντι σε ομάδες που τρέχουν καλά στο ανοιχτό γήπεδο και παράγουν πολύ μέσα από fast breaks (όπως οι πρωταθλητές Τουρκίας) γιατί δε σου εξασφαλίζει τις καλύτερες θέσεις ώστε να μπορέσεις να είσαι σε ετοιμότητα ελέγχοντας καταστάσεις επιθετικού τρανζίσιον του αντιπάλου. Καταλαβαίνετε ότι το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο..
Ο Τζόρτζεβιτς, ο οποίος είχε στα συν του το ότι αυτό το είδος επίθεσης είναι λειτουργικό εξίσου απέναντι και σε άμυνα ζώνης την οποία περίμενε από τον αντίπαλο, κατάφερε με αυτή του την επιλογή να βάλει το τραίνο στις ράγες. Η 1-3-1 Μotion Offense που έχει επιλέξει δημιουργεί επιλογή πάσας-ντρίμπλας-εκτέλεσης και στους 5 παίχτες που έχουν οι πράσινοι στο παρκέ, σε κάθε επίθεση. Αφήστε με να το ξαναγράψω. «Δημιουργεί επιλογή πάσας-ντρίμπλας-εκτέλεσης και στους 5 παίχτες που έχουν οι πράσινοι στο παρκέ, σε κάθε επίθεση..» Αυτό σημαίνει ότι ο Σέρβος κόουτς έχει κατασκευάσει το πλαίσιο για να παρουσιάσει μια πολυπρόσωπη, ισορροπημένη επίθεση που χαρακτηρίζει τις πραγματικά καλές ομάδες στο σύγχρονο μπάσκετ αλλά παράλληλα αυτό το είδος επίθεσης δημιουργεί ευθύνη στον κάθε παίχτη ώστε να είναι οξυδερκής γνωρίζοντας το τι θα πρέπει να κάνει με τη μπάλα ανά πάσα στιγμή. Για αυτό και η συγκεκριμένη επίθεση όπως την τρέχει ο Παναθηναϊκός, θα «ξεράσει» από μόνη της όποιον παίχτη δε μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό. Οι τρείς πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομείται είναι οι ακόλουθοι:
1. Screening (τα καλά σκρινς είναι κομβικής σημασίας για να λειτουργήσουν οι χρόνοι)
2.Cutting (θέλει λίγο δουλειά εδώ ο Παναθηναϊκός, ειδικά ο Φελντέιν που κάποιες φορές όταν βρισκόταν η μπάλα χαμηλά δε συγχρονιζόταν σωστά στο κόψιμο του)
3. Proper Spacing
Για αυτό και παρατηρείται τους Wings των πρασίνων να παίζουν τόσο ανοιχτά στο φτερό μιας και είναι προαπαιτούμενο. Σε μια και μόνο επίθεση στον αγώνα και την Καρσίγιακα μπορούσες να δεις την ομάδα του Τζόρτζεβιτς να δημιουργεί τρείς φορές καταστάσεις post up με τρείς διαφορετικούς παίχτες , σουτ από την κορυφή για τον εκάστοτε off guard κλείνοντας με side pick για τον PG (Καλάθη). Παράγει επίσης πολλές High-Low καταστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι απέναντι στους Τούρκους και με τον Κούζμιτς στη πεντάδα, στην 1-3-1 ο Σέρβος έπαιζε στο High post με βασική αποστολή να στήνει συνεχώς σκρινς και να διευκολύνει τη κυκλοφορία της μπάλας προσφέροντας εναλλακτική πάσα στα γκαρντς που δέχονταν την πίεση της Καρσίγιακα και ο Γκιστ στη τελική γραμμή όπου είχε ευκαιρίες απομόνωσης στο post ενώ με τη καλή του βραδιά περιφερειακά έσερνε μαζί του τον αμυντικό στη γωνία δίνοντας την ευκαιρία, σε αυτόν τον σχηματισμό, στον Καλάθη να χτυπήσει με το «5» από τον άξονα. Ακόμα καλύτερα πάντως παράγουν οι πράσινοι στα περισσότερα plays της επίθεσης αυτής όταν έχουν στο παρκέ ψηλούς που πασάρουν καλά τη μπάλα από και προς το post. Μέχρι σήμερα πάντως η συγκεκριμένη επιλογή του Τζόρτζεβιτς με αυτόν τον τύπο επίθεσης κρίνεται αρκετά καλή και προσωπικά αυτό που μου αρέσει περισσότερο (πάντα αναφορικά με την εφαρμογή της στο υλικό των πρασίνων)είναι τα περιθώρια βελτίωσης που υπάρχουν.
-Σαφέστατα το κλειδί της νίκης απέναντι στους Τούρκους ήταν η εξαιρετική άμυνα των γηπεδούχων. Στο άρθρο της σελίδας για την Καρσίγιακα σας είχα υπογραμμίσει ότι οι Τούρκοι θέλουν δουλειά στο μισό γήπεδο και το γεγονός ότι δε διαθέτουν πηγές δημιουργίας σε σετ καταστάσεις θα είναι πρόβλημα στο υψηλό επίπεδο της διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός πίεσε πολύ τον main ball handler των Τούρκων χτυπώντας το κέντρο δημιουργίας τους μιας και η Καρσίγιακα αναγκαζόταν να μεταφέρει το βάρος της απόφασης σε κακούς decision-makers όπως ο Τζάστιν και ο Τζος Κάρτερ. Το αποτέλεσμα ήταν μια ομάδα που στο μισό γήπεδο ήπιε θάλασσα σουτάροντας συνεχώς τρίποντα (31) και για είναι πιο συγκεκριμένος, «κακά τρίποντα» (22.6%). Οι Τούρκοι ήταν επικίνδυνοι μόνο σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου στο οποίο τρέχουν και επιτίθενται στο καλάθι καταπληκτικά αλλά το πολύ κακό performance τους στο μισό γήπεδο τους χάλασε το μυαλό και επηρέασε και την άμυνα τους. Ο Παναθηναϊκός αμυντικά ήταν πολύ διαβασμένος δυσκολεύοντας την εισαγωγή της μπάλας χαμηλά και ελαχιστοποιώντας τον χώρο για ρήγματα από τους περιφερειακούς του Σαρίτσα.
ΚΑΛΑΘΗΣ & ΓΚΙΣΤ
Με αφορμή την αναφορά μου στη καλά διαβασμένη άμυνα των πρασίνων είναι ευκαιρία να σταθούμε σε δύο παίχτες σε προσωπικό επίπεδο. Ο Νικ Καλάθης είναι ο αθλητής που ξεκάθαρα έχει ανεβάσει επίπεδο τον Παναθηναϊκό. Δουλεύει πολύ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε την .. «αβάντα» της απουσίας σταθερής περιφερειακής απειλής από το χέρι του Σιπάχι για να βοηθήσει στην άμυνα στο ποστ ήταν υποδειγματικός όπως και η ιδιοσυγκρασία του στο αμυντικό κομμάτι και ο τρόπος που έβαζε τα χέρια του στη μπάλα. Ο Καλάθης αποτέλεσε βασικό λόγο για την επιτυχία της post άμυνας των πρασίνων. Επίσης είναι χαρακτηριστικό το πόσο γρήγορα ήταν τα αμυντικά rotations όταν μετά από picks η μπάλα πήγαινε στη πλευρά που αμύνονταν αυτός και ο Γκιστ. Εκτιμώ ότι φέτος θα αποτελέσει δυνατή υποψηφιότητα για την All-Defensive Team της διοργάνωσης. Αν βάλουμε στην εξίσωση και το πόσο δημιουργικός είναι στο επιθετικό κομμάτι.. Είναι φορές που το παιχνίδι του μου θυμίζει παλιά Fundamental Guards των Σέλτικς που μπορούσαν να κάνουν μαγικά με τη μπάλα όμως πάντα προτιμούσαν να παίζουν σωστά, με computerized λογική, σκληρά και με αφοσίωση στην άμυνα..
Όσον αφορά τον Γκιστ.. Έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του στη διοργάνωση. Μπήκε από νωρίς δυνατά, ζεστάθηκε και έμεινε συνδεδεμένος με το καλάθι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η τακτική του Σαρίτσα για trapping με τον Γκάμπριελ στις press άμυνες δημιουργούσε Miss matches στα οποία ο Γκιστ κομμάτιασε τα γκαρντς της Καρσίγιακα. Ο Τζόρτζεβιτς έξυπνα, όταν οι Τούρκοι πίεσαν σε όλο το γήπεδο, έστειλε το «2» μακριά στην άλλη άκρη του παρκέ για να «σύρει» μαζί του τον σκληροτράχηλο και δυναμικό on ball-defender Τζάστιν Κάρτερ, προτιμώντας να δεχθεί παγίδα από τον Τζος. Ο Γκιστ πάντως ήταν σούπερ χτυπώντας κατευθείαν κάθε κενό στην αντίπαλη άμυνα με post up, καλό διάβασμα και αψεγάδιαστη περιφερειακή εκτέλεση τελειώνοντας το παιχνίδι με 27 πόντους. Ήταν η βραδιά του..
BUESA ARENA
Ο Ολυμπιακός με απογοήτευσε. Όχι, δεν εστιάζω στο αγωνιστικό κομμάτι, όπου όντως οι ερυθρόλευκοι έχουν αρκετά θέματα προς επίλυση, αλλά σε συναισθηματικό επίπεδο με τον τρόπο που προσέγγισαν το ματς της Βιτόρια, ερχόμενοι μάλιστα από ήττα στο ντέρμπι του Ολυμπιακού Σταδίου. Τους περίμενα πιο «θυμωμένους». Πίστευα ότι θα έβλεπα την εικόνα μιας ομάδας που θα έβγαζε έναν δημιουργικό «θυμό» στο παρκέ της Buesa Arena όμως διαψεύστηκα. Πάμε να πούμε δύο-τρία πραγματάκια..
-Ο Ολυμπιακός έκανε ένα πολύ κακό αμυντικό παιχνίδι σχεδόν στα ¾ της αναμέτρησης και αν εξαιρέσουμε μόνο την τέταρτη περίοδο. Αστείο αμυντικά παιχνίδι δείγμα της έλλειψης πνευματικής συγκρότησης με την οποία η ομάδα του κόουτς Σφαιρόπουλου προσέγγισε τον αγώνα. Σας είχα πει προ ημερών ότι διανύουμε μια περίοδο στην οποία οι λεγόμενες τοπ-ομάδες της διοργάνωσης χτίζουν την άμυνα τους και ακόμα δεν μπορούν να ελέγξουν μέσα από αυτή (όπως παραδοσιακά γίνεται) τα εκτός έδρας παιχνίδια με αντιπάλους ίσως κάτι λιγότερο ποιοτικούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Παναθηναϊκός της πρώτης αγωνιστικής..
Ο φιναλίστ της διοργάνωσης βρίσκεται σε μια περίοδο που προσπαθεί να χτίσει τις συνεργασίες του συνολικά και να δημιουργήσει αμυντική συνοχή. Έχει τις προδιαγραφές να παράγει πολύ καλό αμυντικό αποτέλεσμα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό που παρουσίασε στη Βιτόρια δεν ήταν απογοητευτικό για μια ομάδα με τόσα εργαλεία στο συγκεκριμένο κομμάτι. Οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν αμυντικές συνεργασίες για αυτό και τη προκειμένη περίοδο πληρώνουν κάθε αδράνεια και λάθος στη προσωπική άμυνα. Προσπαθούν να είναι aggressive πάνω στη μπάλα αλλά καταλήγουν (όπως έγινε στη Βιτόρια) ουσιαστικά να βοηθούν τον αντίπαλο να παίζει με παίχτη παραπάνω αφού δημιουργήσει το παραμικρό ρήγμα και μεταφέρει τη μπάλα στην άλλη πλευρά του παρκέ.
–Τα δύο βασικά προβλήματα στο παιχνίδι της ελληνικής ομάδας αποτέλεσαν η άμυνα πάνω στον Γιάννη Μπουρούση και η έλλειψη εναλλακτικών πηγών δημιουργίας στην επίθεση η οποία έκανε τους ερυθρόλευκους να μοιάζουν ευανάγνωστοι και προβλέψιμοι.
Ο Μπουρούσης θύμισε .. Βλάντε Ντίβατς απέναντι στη πρώην ομάδα του. Από εκείνη τη ..καταραμένη ατάκα του Ντούσαν Ίβκοβιτς (περί της προοπτικής να εξελιχθεί σε «νέο Ντίβατς») ο διεθνής σέντερ μου έχει θυμίσει ουκ ολίγες φορές το πρότυπο του. Με τον τρόπο που σκύβει και γκρινιάζει δείχνοντας τις παλάμες του, με αυτόν που ξεφυσάει όταν εκτελεί προσωπικές ή με τους μορφασμούς του προσώπου του. Αγωνιστικά όμως σε τέτοιο βαθμό ποτέ. Τη Παρασκευή ήταν εντυπωσιακός κερδίζοντας τη front court του Ολυμπιακού κατά κράτος. Η ουσία είναι ότι η ελληνική ομάδα δε κατάφερε ποτέ να αμυνθεί πραγματικά πάνω στον Μπουρούση παρά μόνο όταν (πιο αργά στο παιχνίδι) ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε να αμυνθεί μόνιμα με τον ψηλό στα 4/4, από μπροστά. Και ο Χάντερ και ο Γιάνγκ αντιμετώπισαν θέμα στο positioning απέναντι σε έναν ψηλό-αλεπού της διοργάνωσης. Τους δυσκόλεψε και το λίγο ανορθόδοξο του στυλ του Μπουρούση για τόσο ψηλό παίχτη μιας και ο Έλληνας σέντερ δεν έχει αυτοματοποιημένες post κινήσεις που του επιτρέπουν να ζητάει τη μπάλα βαθιά στο ζωγραφιστό και να τελειώνει αλλά προτιμά να την παίρνει ανοιχτά στο φτερό και να πηγαίνει χαμηλώνοντας τον αντίπαλο μέχρι μέσα με ντρίμπλα εκμεταλλευόμενος τη βελτίωση του τα τελευταία χρόνια στο να διαβάζει τα double teams. Η παραγωγικότητα του Μπουρούση άλλαξε όλη τη κατεύθυνση στην επίθεση των Βάσκων. Εκτιμώ ότι εάν οι ερυθρόλευκοι είχαν καταφέρει να τον σταματήσουν (τουλάχιστον σε έναν βαθμό) οι γηπεδούχοι χωρίς σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό τους θα οδηγούνταν υποσυνείδητα στο να πάνε να πάρουν το παιχνίδι από το τρίποντο, προσανατολισμό που θα ήθελε η άμυνα του Ολυμπιακού. Αντίθετα με τη σταθερά του Μπουρούση χαμηλά αλλά και στον άξονα γενικότερα παρήγαγαν καλά σουτ στα οποία προσέθεσαν τις παραδοσιακά καλές ματιές τους στο τρανζίσιον για να φθάσουν στο εντυπωσιακό νούμερο των 13/26 τριπόντων. Ο Μπουρούσης έφερε στο τραπέζι πέρα από τα νούμερα του και τον χάρτη για μια πιο ισορροπημένη επίθεση.
-Ήταν προβλέψιμος από ένα σημείο και μετά ο Ολυμπιακός και η διστακτικότητα του θόλωσε το τοπίο ακόμα περισσότερο. Οι ερυθρόλευκοι σημάδεψαν καταστάσεις απομόνωσης 2/2 στον άξονα θέλοντας να χτυπήσουν με κεντρικό πικ τον Μπουρούση όμως, αν και στην αρχή βρήκαν πόντους σημαδεύοντας τα base line cuts, δεν έχουν αναπτύξει ακόμα κώδικες επικοινωνίας και το execution έμοιαζε φτωχό όταν στη συνεργασία αναμειγνυόταν ο Γιανγκ. Πέρα από τα picks του Σπανούλη (σας είχα πει ότι ο Χάνγκα μπορεί να τον παίξει καλά) ο Ολυμπιακός απειλεί συνεχώς με τα ίδια, συγκεκριμένα πράγματα. Ball Screen Offense και Weak Side με τον (εκπληκτικό και πάλι) Λοτζέσκι, Post ups και (λιγότερο) Close outs με τον Πρίντεζη, παιχνίδι μέσα-έξω των δύο αυτών παιχτών στη πλευρά. Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα βελτιωθεί –ως φυσική συνέχεια των πραγμάτων- εφόσον ο Γιανγκ βελτιώσει τη PnR συμπεριφορά και τη κίνηση του γιατί στη Βιτόρια έβαζε σε σκέψεις τον δημιουργό για τον εάν πρέπει να ρισκάρει να του δώσει τη μπάλα στη κίνηση, όταν πάψει υποσυνείδητα να πατάει αυτό το αόρατο φρένο στο τρανζίσιον το οποίο π.χ. στέρησε καταστάσεις early post στις οποίες ο Πρίντεζης είναι πολύ αποτελεσματικός και φυσικά όταν βρεί εναλλακτικές πηγές δημιουργίας. Έχει ικανά post guards, μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις από εκεί. Επίσης, ο Βαγγέλης Μάντζαρης ίσως θα πρέπει να κοιτάξει λίγο περισσότερο το καλάθι σε μόνιμη βάση (δεν έχει ιδιοσυγκρασία σκόρερ και δε μπορεί να λειτουργήσει έτσι γιατί θα ζημιώσει τον εαυτό του και την ομάδα αλλά στη παρούσα φάση όπως είδαμε και στη Βιτόρια το καθαρό μυαλό μπορεί να αναμιχθεί περισσότερο και στο κομμάτι της εκτέλεσης).
Η δε τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας αντικατοπτρίζει το προφίλ του «γκαφατζή» με το οποίο εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός στη Βιτόρια. Και όταν το λάθος το κάνει ο Σπανούλης (με τον Πρίντεζη να περιμένει σε απόσταση μιας πάσας και τον Μάντζαρη δεύτερη επιλογή, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να «μαζέψει» την άμυνα πάνω του) καταλαβαίνετε.. Το μυαλό των ερυθρολεύκων είχε πειραχτεί. Παρόλα αυτά μου άρεσε που είδα τον Στρόμπερι στο αρχικό σχήμα στο «3» και περιμένω ένα καλό παιχνίδι από τον Χάκετ. Έτσι όπως στελέχωσε το ρόστερ το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να περιμένει αυτά τα παιδιά. Το τι χρειάζεται δε είναι ανάγκη να αποτελεί το κέντρο της συζητήσεως μας κάθε εβδομάδα. Ίσως σε λίγο καιρό δούμε τον Χάκετ να παίρνει ρόλο defensive-stopper στα γκαρντς και τον Στρόμπερι να αντικαθιστάται από έναν PG δημιουργό με περιφερειακή εκτέλεση. Ίσως ο Ολυμπιακός απλά να προσθέσει ένα «4» για την Ευρωλίγκα. Ίσως.. Το θέμα είναι να εξαντλήσει την πιθανότητα αυτό το ρόστερ να λειτουργήσει. Και αυτή τη στιγμή είναι μακριά από το να «εξαντλήσει». Μόλις έχει αρχίσει να ψάχνεται..
Εν κατακλείδι, θα επαναλάβω κάτι που σας είπα στις συζητήσεις μας προ ημερών. Είναι τόσο νωρίς που απαγορεύεται να βάζουμε ταμπέλες. Ρίξτε μια ματιά στο τι γίνεται τριγύρω.. Η Κίμκι που τόσο υμνήθηκε τη προηγούμενη εβδομάδα έχασε για πλάκα στο Μόναχο. Η Μπαρτσελόνα ψάχνεται, η Μακάμπι είναι κακή, κλασσικό παράδειγμα έλλειψης λειτουργικότητας σε ένα ρόστερ που έχει ποιοτικούς παίχτες οι οποίοι δυσκολεύονται (δικαιολογημένα) να παίξουν «μαζί». Η Φενέρ είδε τον ουρανό με τ’άστρα στο Στρασβούργο όπου στο τέλος ήταν αποκαρδιωτική σε σημείο που μπορεί και να της κάνει καλό γιατί θέλει πάρα πολύ δουλειά (όπως σας έγραψα πριν ξεκινήσει η σεζόν θεωρώ ότι θα είναι ομάδα του “δεύτερου μισού” της σεζόν). Η Αναντολού επίσης δυσκολεύτηκε με το Μιλάνο για μεγάλο διάστημα. Θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην εικόνα όλων. Για αυτό, όχι ταμπέλες..
Υ.Γ: Ο Άρης είναι καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ. Έχει μεγαλύτερη ποιότητα, βάθος, παίζει μοντέρνο μπάσκετ και βρίσκεται σε σαφώς καλύτερη κατάσταση. Όμως ο ΠΑΟΚ επί Μαρκόπουλου σχεδόν πάντα παίζει καλά στο Παλέ. Το ίδιο έκανε και εχθές σε μια έδρα που δημιούργησε καταπληκτική ατμόσφαιρα. Αυτό το ντέρμπι έχει κρατήσει –πίσω από τη βιτρίνα των «αιωνίων» της Αθήνας- με τον τρόπο του στα πόδια της την ελληνική λίγκα σε καιρούς χαλεπούς για το άθλημα. Και θα είναι ένα από τα καλύτερα προϊόντα που θα έχουμε να πουλήσουμε όταν η λίγκα μας ξαναφθάσει εκεί που πρέπει..
Υ.Γ1: Η Λοκομοτίβ του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι ίσως η μεγαλύτερη κερδισμένη στη διοργάνωση μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές και το διπλό στο Κάουνας σε ένα ματς που οι Ρώσοι έλεγξαν από την αρχή καταφέρνοντας στο τέλος να αποκρούσουν την αναμενόμενη επίθεση των γηπεδούχων. Η Λόκο είναι ΣΩΣΤΑ στελεχωμένη από έναν μετρ του είδους. Ο Μπαρτζώκας έχει ως βάση ένα 3-guard Rotation με τρείς παίχτες στη περιφέρεια οι οποίοι διαθέτουν δυνατά πόδια και κορμί (ειδικά οι Ντρέηπερ-Μπίκοβ) αν και η ομάδα θα χρειαστεί κάποια στιγμή καλύτερες αποφάσεις από τον ηγέτης της (Ντιλέηνι). Διαθέτει φόργουορντς-«διπλοθεσίτες» που δίνουν στον κόουτς την ευκαιρία να «παίξει» με το μέγεθος της εκάστοτε lineup και ψηλούς που συμπληρώνονται σωστά. Θα ήταν αδικία να χάσει στο Κάουνας απέναντι σε μια Ζάλγκιρις που δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες απογοητεύοντας το κοινό της. Βλέποντας στη τελευταία φάση τον Καλνιέτις να προσπαθεί (αλλά να μη μπορεί) να περάσει τον Ντρέηπερ καταλήγοντας σε ένα σουτ από τα 7.5 μέτρα υπό πίεση ήταν σαν να έβλεπα την εικόνα των δύο ομάδων σε όλο το ματς..
Υ.Γ2: H Mπαρτσελόνα συνηθίζει τέτοια μαύρα βράδια στην αρχή κάθε σεζόν. Τις περισσότερες φορές στο τέλος των παιχνιδιών..το σώνει βέβαια. Το θέμα είναι ότι στο 70-72 (1 λεπτό πριν το τέλος) και με τις πιθανότητες (έτσι όπως είχε αναπτύξει την επίθεση της) κατά της για να σκοράρει, ο Ναβάρο πήρε ένα φάουλ που αμαυρώνει την εικόνα της λίγκας. Πάντα υπάρχει (και είναι απολύτως σεβαστός) ο παράγοντας του ανθρώπινου λάθους αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δυσκολεύομαι να το πιστέψω..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Υ.Γ3: Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος είναι μια πολύ καλή επιλογή για την ΑΕΚ αρκεί να βρεί το χώρο του για εργαστεί λειτουργώντας σε συνεργασία με τον Σάκοτα ώστε και ο ίδιος να είναι παραγωγικός. Προσωπικά θα τον έπαιρνα κατευθείαν για πρώτο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Προσθέτοντας μέλος στο προπονητικό τιμ η διοίκηση αναγνωρίζει ότι υπάρχει πρόβλημα. Όμως η πραγματική λύση δεν είναι να αλλάζεις/προσθέτεις ασσίσταντ..
