ΜΥΡΙΣΕ ΑΙΜΑ..
Με τη 3-Guard lineup, σήμα κατατεθέν του πρόσφατου ένδοξου παρελθόντος, να αποτελεί το νέο χαρτί που πέφτει σε σταθερή πλέον βάση στο τραπέζι, η Εθνική μας ερχόμενη από πίσω με μπροστάρη τον Σπανούλη σώριασε τους Κροάτες πατώντας κορυφή στον όμιλο. Το Hoopfellas αξιολογεί τα συν και τα πλην του παιχνιδιού μας, ρίχνοντας παράλληλα μια ματιά στον ανταγωνισμό και τις υπόλοιπες ομάδες του τουρνουά..
Μύρισε αίμα.. Το χρειαζόμασταν όσο τίποτε άλλο. Μια τέτοια επιστροφή, μια επιδέξια παράσταση και επίδειξη των δυνατοτήτων της ελληνικής σχολής σε ένα ακόμα κλειστό ματς που λειτουργεί ως υπενθύμιση για οποίον θέλει να ακροβατήσει μαζί στο λεπτό σχοινί των νοκ-άουτ παιχνιδιών. Ψυχολογικά λοιπόν ότι καλύτερο. Μεγαλύτερη η σημασία του σε αυτό το κομμάτι από ότι στο καθαρά βαθμολογικό γιατί τέτοιες νίκες μεγαλώνουν τη πίστη μέσα σου και μπορούν να σε βάλουν σε stroke, το ιδεατό ψυχολογικό status που μπορείς να αποκτήσεις σε μια ολιγοήμερη διοργάνωση ειδικά τη στιγμή που πλησιάζεις τα μονά ματς. Για αυτό πρέπει να διαχειριστούμε σωστά τα υπόλοιπα 3 ματς του ομίλου, είναι πολύ σημαντικό.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι «φύγαμε για πρωτιές, μετάλλια και πανηγύρια».. Έχουμε πολλά πράγματα να διορθώσουμε και ατέλειες να «κρύψουμε». Η άμυνα είναι η σταθερά μας και αυτό είναι το παν γιατί εκεί μπορούμε να χτίσουμε. Πάμε να πούμε μερικά πράγματα αναφορικά με το αγωνιστικό κομμάτι του πολύ δυνατού τεστ με τους Κροάτες όπου παρουσιάσαμε καλά στοιχεία αλλά και αδυναμίες σε μερικά κομμάτια του παιχνιδιού μας..
-Οι Κροάτες μας είχαν διαβάσει και ο Περάσοβιτς είχε προετοιμάσει καλά το ματς. Το αμυντικό τους αποτέλεσμα ήταν πολύ κοντά στα στάνταρντς της preseason και δίχως δεύτερη σκέψη σας λέω ότι άθελα του βοήθησε και ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς με το πρόβλημα που αντιμετώπισε, μένοντας εκτός. Η Κροατία παίζει καλύτερα με δύο γκαρντς (το έχουμε συζητήσει πολλάκις τα τελευταία χρόνια) καθώς μπορεί να ελέγξει καλύτερα τη μπάλα (ειδικά στο αμυντικό τρανζίσιον) και κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό της λειτουργώντας με μικρότερη δόση παρορμητισμού.
Κλειδί στη τακτική του Περάσοβιτς ήταν η πολύ aggressive άμυνα θέσης του Σάριτς (στα όρια του Deny) πάνω στον Πρίντεζη στο ποστ. Τόσο ο Πρίντεζης (κυρίως) όσο και ο Μπουρούσης είναι ψηλοί που λειτουργούν καλύτερα πηγαίνοντας με ντρίμπλα στο ποστ για να επιτεθούν (για αυτό και στις περισσότερες καταστάσεις βγαίνουν ανοιχτά στη πλευρά) και να βρουν τη θέση εκτέλεσης παρά περιμένοντας μια εισαγωγική πάσα βαθιά στο ζωγραφιστό για άμεση εκτέλεση. Η ενεργητική, δυναμική άμυνα του Σάριτς στον Συριανό φόργουορντ χαμηλά μας απαγόρευσε σε πολλές περιπτώσεις να ακουμπήσουμε τη μπάλα εκεί, χάνοντας ουσιαστικά ένα πολύ δυνατό σημείο αναφοράς μας στο επιθετικό κομμάτι, γεγονός που αποτέλεσε πλήγμα και είχε άμεσο αντίκτυπο στη συμπεριφορά μας στην επίθεση. Μπορώ να πω ότι με προβλημάτισε αυτό.
Ο κόουτς της Κάχα Λαμποράλ είχε ετοιμάσει (και παρουσίασε) μια Match-up ζώνη με διάταξη 3-2 στοχεύοντας το κεντρικό Pick & roll μας. Η άμυνα αυτή είχε κενά σημεία στις γωνίες και θα μου επιτρέψετε να πω, από όσο γνωρίζω προπονητικά τον Περάσοβιτς, εσκεμμένα «προκαλώντας» το σουτ μας από εκεί.
-Η δική μας άμυνα ήταν αρκετά καλή. Ακόμα και όταν αναγκαστήκαμε να «χαμηλώσουμε» μείνουμε ενεργητικοί και χρησιμοποιήσαμε σωστά τα φάουλ. Tα συνεχή σχεδόν Switch που χρησιμοποιούμε με τα φόργουορντς, Αντετοκούνμπο-Πρίντεζης, μας δίνουν μεγάλο πλεονέκτημα στη περιφερειακή άμυνα (ειδικά με αυτούς τους δύο γιατί το δίδυμο Παπ-Χεζόνια είχε έναν λάθος συγχρονισμό σε ένα τρίποντο του Χεζόνια) αλλά και στις απλωμένες άμυνες καθώς συνδυάζουν ταχύτητα, μέγεθος και αρκετά καλό footwork για να μείνουν μαζί και να στείλουν έναν ballhandler στις γωνίες ή να αμυνθούν σε κάθε γραμμή. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να είμαστε πιο επιθετικοί απέναντι στα γκαρντς τους. Στην αρχή αντιμετωπίσαμε θεματάκια. Λάθος θέσεις κορμιού που διάβασαν τα αντίπαλα γκαρντς, προβληματάκι στα pick & rolls που έτρεχε ο Σιμόν (δε βγήκε η «αλλαγή» ως τρόπος αντιμετώπισης ενώ ο Μπουρούσης είχε αργά recovers στα hedge outs που επιχειρήσαμε όμως ευτυχώς οι περιφερειακοί τους δε μας τιμώρησαν με κάθετες πάσες). Το καλό με την ομάδα μας όμως αλλά και την άμυνα μας είναι ότι «αποκωδικοποιεί». Χαρακτηριστικό που μας κάνει καλύτερους όσο σταδιακά επεξεργαζόμαστε το παιχνίδι του αντιπάλου.
Βελτιώσαμε σχετικά γρήγορα τη συμπεριφορά μας στο αμυντικό τρανζίσιον, βρίσκοντας σωστά τις θέσεις μας μην αφήνοντας το περιθώριο για Miss-match καταστάσεις υπέρ του αντιπάλου. Βοήθησε εδώ ότι δεν είχαν στη διάθεση τους τον Μπογκντάνοβιτς που είναι Miss-match nightmare όντας πολύ δυνατός και μεγάλο range (post/face up παιχνίδι). Η απουσία του έπαιξε καταλυτικό ρόλο για τους Κροάτες στο τέλος όπου οι γηπεδούχοι ήπιαν θάλασσα. Με τον Κουφό επιλέξαμε να μείνουμε «πίσω» στη Pick & Roll άμυνα τζογάροντας πολύ έξυπνα το σουτ μετά από ντρίμπλα του αντιπάλου περιφερειακού. Έξτρα και μάλιστα σημαντικό, η άμυνα του Καϊμακόγλου που πλήρωσε τον Σάριτς με το ίδιο νόμισμα αμυνόμενος πολύ δυνατά στα ¾ της γωνίας πάσας χαμηλά. Είναι η σημασία της ετοιμότητας των παικτών-ρόλων που λέγαμε.. Με τον Μπουρούση και τον Τόμιτς να ανταλλάσουν defensive stops και τον Σάριτς να δυσκολεύεται να παίξει «πάνω» στον αντίπαλο οι γηπεδούχοι έμοιαζαν με ακέφαλο κοτόπουλο δεδομένου του ότι δεν έχουν τον περιφερειακό δημιουργό ή τον Floor General που θα βάλει τους υπόλοιπους να παίξουν.
-Το σχήμα με τους τρείς γκαρντς που αποτελεί το νέο trend για την ομάδα μας είναι απλά ..απόγονος. Μη ξεχνάτε πως με τέτοια σχήματα έχτισε το μύθο της η ομάδα στις ένδοξες ημέρες των Παπαλουκά-Διαμαντίδη ανεβάζοντας τη πίεση στην άμυνα και το επίπεδο το execution στην επίθεση στα ύψη. Εδώ θα ήθελα να σταθώ λοιπόν.. ΣΙΓΟΥΡΑ η επίθεση μας έχει θέματα. Ενώ βρισκόμαστε σε αρκετά καλό επίπεδο συνεργασιών (σας το λέω εγγυημένα με το θάρρος της γνώσης του επιπέδου συνεργασιών όλων των ομάδων στη διοργάνωση), η έλλειψη κλασσικού σουτέρ (πλέον δεν έχουμε ούτε «4» που γαζώνει από τη περιφέρεια όπως ο Φώτσης τότε) είναι ένα ανάχωμα που θα βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας σε αυτό το τουρνουά και θα πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε με αυτό το οποίο σαν στοιχείο «ταβανιάζει» τις επιθετικές μας δυνατότητες σαν σύνολο και τείνει να επηρεάσει τη δημιουργία σωστού πλαισίου ανάπτυξης και εισαγωγής των υπολοίπων καλών μας χαρακτηριστικών στο επιθετικό κομμάτι. Αυτό το πρόβλημα υπάρχει και θα μας ακολουθεί. Τα βράδια που θα σουτάρουμε καλύτερα μπορεί να μοιάζουμε διαστημικοί ενώ άλλα στα οποία θα είμαστε άστοχοι μπορεί να κινδυνεύσουμε να χαλάσει το μυαλό μας (αυτό είναι το ασανσέρ του τριπόντου..). Δε περιμένω ιδιαίτερη βελτίωση αλλά υποστήριξη της επίθεσης μας όπως σας έχω πεί με άλλα μέσα. Επιθετικό ριμπάουντ, εξάντληση των καταστάσεων που θα μας στείλουν πιο πολλές φορές στις προσωπικές, απλωμένες άμυνες που θα μας δώσουν έξτρα πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Η επίθεση μας παρότι έχει δουλέψει καλά πάνω σε συγκεκριμένα κομμάτια (pick & roll καταστάσεις, κίνηση μακριά από τη μπάλα, εναλλακτικές πηγές δημιουργίας) δε χαρακτηρίζεται free flowing.
Εκεί που ήθελα, όπως σας έγραψα πιο πάνω, να εστιάσω είναι οι αποφάσεις μας στο τέλος του παιχνιδιού. Ο τρόπος που λειτουργεί ο Έλληνας παίχτης υπό καθεστώς πίεσης είναι μοναδικός. Η άποψη επιβεβαιώνεται. Το execution μας ήταν άψογο με τους Σπανούλη-Σλούκα-Ζήση να δίνουν ρέστα (βοήθησε ότι κανένας εκ των Χεζόνια-Σιμόν δε διαθέτει αξιόπιστο post up παιχνίδι, ώστε να διατηρήσουμε αυτή τη τριάδα χωρίς να ματώσουμε στα μετόπισθεν ) είτε «τρέχοντας» PnR καταστάσεις ή σε Α-SET διάταξη με σκρίν επιλογής (V-Span). Η ορμή του Σπανούλη παρέσυρε τους πάντες συμπαίκτες και αντιπάλους. Διέλυσε το σύννεφο του προβλήματος του περιφερειακού σουτ, μας έκανε να μοιάζουμε με «μαύρο άλογο» που έρχεται από πίσω όταν συνδέθηκε με το καλάθι. Ο τρόπος που διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις τα γκαρντς μας είναι μοναδικός. Μέσα από αυτές τις 3-guard Lineups ψάχνουμε καλύτερο σουτ και κυκλοφορία της μπάλας, προσαρμοστικότητα απέναντι σε άμυνες χώρου όμως η αλήθεια είναι ότι αυτά τα σχήματα βγάζουν στο πάλκο το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της επίθεσης αυτής της ομάδας. Τα Playmaking abilities..
ΡΕ ΤΑ ΡΑΓΚΑΤΣΙΑ..
Οι Ιταλοί είναι τραγικοί δυστυχώς (για εμάς που θέλουμε να ξαναδούμε αυτή την ομάδα πραγματικά δυνατή) και πάλι. Α Π Α Ρ Α Δ Ε Κ Τ Ο Ι. Πιο απαράδεκτοι και από τους Μπονάτσο-Μπέζο-Παπαδόπουλο.. Ο Πιανιτζιάνι κάνει «μαγικά»..
Η άμυνα 3-2 που επέλεξε στο ματς της πρεμιέρας με τη Τουρκία ήταν ακριβώς αυτό.. 3 (Λαλούν)-2 (Χορεύουν).. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός προπονητή του οποίου τη δουλειά έχω θαυμάσει στο παρελθόν αλλά αδυνατώ χωρίς την απαραίτητη ποσότητα αλκοόλ.. Οι Τούρκοι παίζουν βόλεϊ στην ιταλική ρακέτα και αυτός επιλέγει 3-2. Ο Κουζίν πατάει παρκέ για 5 μόνο λεπτά. Η 3-2, η οποία ας πούμε ότι ενεργοποιήθηκε για να αμυνθεί απέναντι στο κεντρικό PnR του Αταμάν , δημιούργησε μεγαλύτερο πρόβλημα (δίνοντας συνεχώς δεύτερες και τρίτες επιθέσεις στον αντίπαλο). Η PnR άμυνα ήταν μια από τις χειρότερες που έχω δεί ποτέ σε τελικό τουρνουά. Με την Ισλανδία πάλι ήταν για να τους κλαιν οι ρέγκες της .. Αδριατικής. Πολύ φρου-φρου και ..midrange αρώματα, κανένα πλαίσιο ώστε να δημιουργηθεί σωστά ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα και να επιτεθούν (έτσι για αλλαγή) χωρίς καθαρά προσωπική ενέργεια. Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπω πως αυτή η ομάδα μπορεί να βγεί από τον όμιλο απέναντι σε πολύ πιο σοβαρά σύνολα. Θα πρέπει να κερδίσει τους Γερμανούς στο Βερολίνο. Σίγουρα, όπως είπαμε, εάν συμβεί αυτό και περάσει στα νοκ-άουτ, με τέτοιο star quality θα είναι επικίνδυνη ομάδα για οποιονδήποτε. Όμως καθαρά αγωνιστικά τα κενά στο παιχνίδι τους είναι μεγάλα. Ο Πιανιτζιάνι περιμένει το παιχνίδι που «θα γυρίσει τον διακόπτη» στην ομάδα του..
SSSSSERBIA..
Υπογράμμισα από νωρίς εκείνη την ημέρα στη κουβέντα μας πόσο δύσκολο θα ήταν για τη Σερβία το παιχνίδι της δεύτερης αγωνιστικής με τη Γερμανία. Οι παίχτες του Τζόρτζεβιτς έρχονταν από μια μεγάλη νίκη στη πρώτη αγωνιστική και έπρεπε άμεσα να ανασυγκροτηθούν, να αδειάσουν και να αντιμετωπίσουν έναν ποιοτικό αντίπαλο ο οποίος έπαιζε μάλιστα εντός. Η Σερβία έπαιξε απίστευτη άμυνα στο πρώτο ματς με τους Ισπανούς και αυτή η άμυνα την κράτησε όρθια και τη δεύτερη αγωνιστική όπου όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν στραβά. Κυνηγούν μανιασμένα τη μπάλα, δαγκώνουν στο αμυντικό τρανζίσιον, βγάζουν δόντια για έξτρα μπάλες με μπροστάρηδες role-players που δίνουν μεγάλη ώθηση στο αμυντικό κομμάτι όπως ο Κάλινιτς και ο Μάρκοβιτς. Ο Τζόρτζεβιτς προβληματίζεται λίγο με τη παραγωγικότητα της θέσης «5» και περιμένει ένα καλό παιχνίδι του Ραντούλιτσα πάνω στον οποίο στηρίχτηκε η περυσινή πορεία της ομάδας στο επιθετικό κομμάτι με την ικανότητα του να παράγει στο ποστ. Ο Μπιέλιτσα είναι απλά καταπληκτικός. Τη πρώτη ημέρα έκανε Shut Down στην άμυνα σε οποίον Ισπανό έβρισκε «τράκαρε» μέσα στον αγώνα, από Γκασόλ μέχρι Γιούλ ενώ έγραφε τα πάντα μπροστά. Με τους Γερμανούς καθάρισε με δύσκολο καλάθι σχεδόν στην εκπνοή. Ο Τεόντοσιτς με τη Γερμανία σούταρε και τα ..παπούτσια του (0/10 τριπ.) και μπορώ να πω ότι με προβλημάτισε η επιμονή του Σάλε πάνω του (ήθελα το δίδυμο Νέντοβιτς-Μπογκντάνοβιτς στα γκαρντς με τον δεύτερο αν και άστοχο να δημιουργεί συνεχώς ρήγματα και καταστάσεις). Οι Σέρβοι έχουν και αυτοί τα θέματα τους όμως με αυτή την απόδοση στην άμυνα μπορούν να αισιοδοξούν πως αυτό πιθανόν να είναι το τουρνουά τους…
SPANIARDS
Οι Ισπανοί παραμένουν μια πολύ καλή ομάδα όμως απέναντι στη Σερβία (και νομίζω θα το ξαναδούμε βάσει των αναγκών του τουρνουά) έμοιαζαν «κοντοί». Χωρίς τον Γκασόλ χαμηλώνουν πολύ και το μπάσκετ της FIBA δεν είναι Εuroleague-I Feel Devotion μίστερ Σκαριόλο.. Απέναντι σε μια ομάδα που έτρεξε μαζί τους στο τρανζίσιον κόβωντας το ανοιχτό γήπεδο και τους έβγαλε από τις καλές τους θέσεις στην επίθεση μισού γηπέδου είχαν πρόβλημα. Αντίθετα ήταν εντυπωσιακοί με τη Τουρκία όπου μου άρεσαν αρκετά. Θεωρώ πως χρειάζονταν έναν ψηλό ακόμα καθώς εάν μια ποιοτική αντίπαλος φθείρει τον Πάου οι Ίβηρες θα έχουν θέμα. Σε πολύ καλή κατάσταση από τον πάγκο ο Ρέγιες (αναμενόμενο) και ο Ρίμπας που συμπληρώνει καλά το backcourt των Μαδριλένων.
Τέσπα.. Ρωτάω εγώ τώρα με το σάπιο το μυαλό μου.. Στο παιχνίδι Ισπανία-Γερμανία (εφόσον οι Γερμανοί καθαρίσουν αύριο τον Αταμάν) λέτε να μπεί στο μυαλό των ομάδων ο πειρασμός της επιλογής. Ο νικητής (αν όλα κυλήσουν φυσιολογικά πράγμα το οποίο θα είναι ..αφύσικο έτσι όπως πηγαίνει το τουρνουά) παίρνει την Ελλάδα στους «8» και ο ηττημένος τη Λιθουανία. Απλά βάζω τη πρίζα..
Y.Γ: Αν το Βέλγιο βρισκόταν π.χ. στον όμιλο της Γαλλίας, οι «τρικολόρ» θα είχαν πολύ σοβαρό ανταγωνισμό για την 1η θέση γιατί παίζουν “σβηστοί” κι αυτό καμιά φορά μπορεί να εξελιχθεί σε παγίδα. Πολύ καλή η ομάδα του Casteels. Παίζει έξυπνο και σωστό μπάσκετ, καμία έκπληξη για τους γνώστες το ότι κέρδισαν τους Λιθουανούς οι οποίοι απέναντι σε καλές αμυντικά ομάδες (όπως είναι και οι ίδιοι) θα έχουν θέμα μιας και κόβεται πολύ εύκολα η γραμμή επικοινωνίας των γκαρντς με τους ψηλούς. Ομάδες πάντως όπως η Γερμανία, η Σλοβενία και το Βέλγιο θα παίξουν δυνατά τη ζαριά τους για την οχτάδα, με τα «πάντσερ» να κοιτούν και την τετράδα. Ένας προημιτελικός με τη Λιθουανία τους αφήνει διάπλατα το παράθυρο ανοιχτό..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Υ.Γ1: Hρεμήστε με τον Καλάθη.. Σε αυτά τα τουρνουά έχεις καλά παιχνίδια, άσχημα, βραδιές που λάμπεις ή φαίνεσαι λιγότερο. Τον περιμένω.. Είναι πολύ σημαντικός. Φυσικά μπορεί να παίξει καλά με τον Σπανούλη (πολύ καλά κατά τη γνώμη μου) όμως το διάστημα συνύπαρξης δεν είναι ιδανικό για να ξεκαθαρίσουν κάποιοι κώδικες επικοινωνίας.Ο Καλάθης πρέπει και θα παίξει καλύτερα. Και όταν χρειαστεί θα κάτσει και στον πάγκο. Το θέμα με το περιφερειακό σουτ ανεβάζει κι άλλο το status του Σλούκα.. Ένα μεγάλο ατού αυτής της ομάδας είναι να μετατρέπει άμεσα τους “θεωρητικούς” σταρς της σε role-players και το αντίστροφο..
