Δαντέλα..

Μπορεί λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου να έφτασε (και επίσημα) για το κραταιό περιφερειακό δίδυμο των Καλντερόν-Ναβάρο (ένα από τα καλύτερα backcourts που είδαν τα τουρνουά της FIBA) όμως το πραγματικό “πλήγμα” για τον Σκαριόλο έγκειται αλλού. Χωρίς τον Μαρκ Γκασόλ και πλέον με τον Μίροτιτς αντί του Ιμπάκα και κυρίως χωρίς τον Ρούμπιο (και τα γρήγορα πόδια του Αμπρίνες) η Ισπανία χάνει σημαντικά στο αμυντικό κομμάτι. Δε πιέζει τόσο αποτελεσματικά τη μπάλα και δεν έχει την ίδια δύναμη στο rim protection και τη post defense. Πρόκειται ασφαλώς για μια ομάδα πιο “δαντελένια”, που διατηρεί ταλέντο στο ρόστερ της ικανό να τη φέρει ψηλά αλλά λιγότερο hustling και σαφώς πιο αργούς χρόνους στην άμυνα. Ο Σκαριόλο δοκιμάζει απλωμένες άμυνες με σκοπό να κερδίσει μπάλες και να ανοίξει το γήπεδο ποντάροντας πολύ σε αυτούς τους έξτρα πόντους. Όταν κατάφερε να οδηγήσει σε λάθη (Σενεγάλη) κέρδισε εύκολα, όταν απέτυχε (Βενεζουέλα) αντιμετώπισε πρόβλημα. Είναι δεδομένο ότι τα γκαρντς που ξέρουν να μεταφέρουν με ασφάλεια τη μπάλα και δεν χάνουν χρόνο που θα κοστίσει στην επίθεση τους στο μισό γήπεδο θα φέρουν σε δύσκολη θέση τους Ισπανούς, των οποίων η άμυνα είναι πιο αποτελεσματική στα πρώτο τρίτου του χρόνου της (7-8 δεύτερα).

-Είναι η πρώτη φορά που η φημισμένη για το βάθος της Ισπανική ομάδα, στηρίζεται στη παρουσία ενός παίχτη, του Πάου Γκασόλ, αλλά σε λίγο διαφορετική βάση από ότι γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Χωρίς τον σταρ των Μπούλς οι “φούριας ρόχας” χάνουν πολύ σε “μέγεθος” και ποστ επίθεση, κομμάτια σημαντικά σε αυτό το πλαίσιο μπάσκετ. Δεν έχουν το μήκος και το athleticism στο βαμμένο ώστε να προστατέψουν ψηλά το καλάθι τους και αυτό τους κάνει ευάλωτους στη πίσω γραμμή ειδικά όταν ο Σκαριόλο επιλέγει να απλώσει την άμυνα του, Θεωρώ ότι (αυτό πηγαίνει και στη δική μας ομάδα..) ότι οι “γάτοι” κόουτς θα σημαδέψουν τον Πάου από το πρώτο λεπτό.. Ο Hernangomez για τον οποίο μιλήσαμε φέτος στη σελίδα μπορεί να κάνει σπουδαία καριέρα (εκτιμώ το ταλέντο του) αλλά θέλει ακόμα χιλιόμετρα σε αυτές τις διοργανώσεις.. Οι Ισπανοί  φέτος άλλωστε κατεβάζουν τον 93αρη Βίβες (PG), τον 94αρη Ερνανγκόμεθ και τον 91αρη “παιγμένο βέβαια στο φούλ” Μίροτις. Χωρίς τον Γκασόλ “χοντρά” λεπτά στο παρκέ όσο περνάει το τουρνουά ο Σκαριόλο πιθανόν να έχει θέμα. Από την άλλη μεριά, πρόβλημα αντιμετώπισαν οι αντίπαλοι με τα εξαιρετικά passing abilities του διδύμου των Μπούλς και την ικανότητα τους να δημιουργούν. Δυνατό όπλο αυτό για τους Ίβηρες.

-Παίχτης-κλειδί στο παρκέ ο Φελίπε Ρέγιες. Προερχόμενος από μια καταπληκτική σεζόν όπου ουσιαστικά ήταν ο MVP της Ρεάλ Μαδρίτης, συνεχίζει με καταπληκτική σταθερότητα και πρωτόγνωρη συνέπεια το έργο του στην Εθνική ομάδα όντας μαζί με τους δύο “Ταύρους” ο σκληρός πυρήνας της frontcourt. Μια τριάδα η οποία θα εναλλάσσεται όσο αυτό είναι δυνατόν στις δύο θέσεις των ψηλών. Ο Ρέγιες φέρνει στο τραπέζι δύναμη η οποία λείπει, hustling, rebounding και σταθερό χέρι στην επίθεση.Χρυσάφι.. Έστω και σε αυτή την ηλικία δίνει ώθηση σε αυτή την ομάδα.

Συνολικά, ενώ οι Ισπανοί παραμένουν μια αρκετά ταλαντούχα ομάδα για να φθάσουν μέχρι τα μετάλλια, η αλλαγή της “υφής” τους, τους κάνει πιο ευανάγνωστους στα μεγάλα ματς. Προσωπικά δε με φοβίζει η Ισπανία. Διανύουν μια μεταβατική περίοδο όπου λόγω της ύπαρξης βάθους στη δεξαμενή παιχτών θα τη περάσουν ομαλά. Σίγουρα έχουν την ποιότητα να φθάσουν στα μετάλλια όμως επαναλαμβάνω δε με φοβίζουν. Ειδικά η ιδιοσυγκρασία αυτού του συνόλου. Μια πιθανή συνάντηση στους “8” με το δικό μας συγκρότημα δε κόβει απαραίτητα τον δρόμο προς την κορυφή αυτή τη φορά. Αλλά κάτι τέτοιο αργεί ακόμα. Εμείς ας κοιτάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και τη δική μας ομάδα γιατί θέλουμε δουλειά..

Y.Γ:  Χωρίς έκπληξη η τελική 12αδα της Εθνικής μας. Είχα εκφραστεί εκ των προτέρων ότι είμαι υπέρ των παιχτών-ρόλων που μπορούν να βελτιώσουν τη λειτουργικότητα στο rotation όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ ότι πάμε με το καλύτερο δυνατό σύνολο σε ένα δύσκολο τουρνουά όπου πιθανόν θα χρειαστεί να κάνουμε νίκη “χρυσού” από τα προημιτελικά. Ίσως αυτό το ματς μας δώσει και την ώθηση..