Serbian Armed Forces..
Το Hoopfellas ανοίγει τα κιτάπια και τις σημειώσεις του, πηγαίνοντας στο (αγαπημένο) κεφάλαιο “Σέρβοι παίχτες”. Στο πιάτο σας τα αναλυτικά reports των δύο τελευταίων αποκτημάτων των “αιωνίων”, Ognjen Kuzmic (Παναθηναϊκός) και Nikola Milutinov (Ολυμπιακός)..
Oι δύο “αιώνιοι” στρέφονται ξανά στη μεγάλη σχολή των Σέρβων για να βρούν τη χρυσή τομή στη στελέχωση των ρόστερς του. Ειδικά ο Παναθηναϊκός με τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς στο τιμόνι επιδιώκει να δημιουργήσει ένα σχεδόν αποκλειστικά ελληνοσερβικό σύνολο. Σήμερα με τη παρούσα ανάρτηση, επιχειρούμε μια βαθιά ανάλυση των χαρακτηριστικών που φέρνουν μαζί τους τα δύο τελευταία αποκτήματα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, Νίκολα Μιλουτίνοβ και Όγκνιεν Κούζμιτς, ώστε να μπορέσουν και οι αναγνώστες που δεν έχουν πολλές εικόνες από τους δύο αθλητές να διαμορφώσουν μια σαφή άποψη για τους καινούργιους σέντερς που θα υποδεχθούμε στη χώρα μας.
Αντί προλόγου..
Πριν αρχίσουμε να ήθελα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα στη προσπάθεια να βοηθήσω στη καλύτερη κατανόηση των αναγκών των ομάδων στο σύγχρονο μπάσκετ πάντα με αφορμή τις συζητήσεις σας στο μπλογκ τις οποίες παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον. Ακολουθώντας την κατεύθυνση που έχει πάρει πλέον το άθλημα, οι ομάδες ψάχνουν mobile ψηλούς (τουλάχιστον έναν στο ρόστερ τους) κατά κανόνα και όχι απαραίτητα undersized. Όμως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι undersized είναι πιο γρήγοροι από τους πραγματικά ψηλούς σέντερς σε τομείς που κρίνουν το ίδιο το παιχνίδι σήμερα (πλευρική ταχύτητα, πίσω βήματα, αμυντικοί χρόνοι/recovers/ταχύτητα από στάση) και αυτό είναι λογικό μια και μιλάμε για αθλητές με κορμί φόργουορντ. Το Pure Height έχει αντικατασταθεί πλέον από τα ιλιγγιώδη wingspans (ανεξαρτήτου ύψους), το δυνατό κορμό και τα γρήγορα πόδια. Στα τελευταία λεπτά ενός κλειστού ματς αυτά είναι το ..κουμάντο. Πιστέψτε με, αν οι προπονητές έβρισκαν ψηλά «5» που μπορούσαν να κοντράρουν τους χρόνους του Χάινς και να κινηθούν όπου η undersized βόμβα του Ιτούδη, θα επέλεγαν το ..ύψος. Ο χαρακτηρισμός Mobile λοιπόν δεν είναι πάντα συνώνυμο του χαμηλού ύψους για τη θέση «5», όμως αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας ο οποίος λέει ότι στην ήπειρο μας δεν υπάρχουν πολλοί Άντονι Ντέηβις..
Ognjen Kuzmic (25-2.13)
Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς το πήρε πάνω και υπέγραψε έναν παίχτη που ήθελε αρκετά στο ρόστερ του πέρυσι με την εθνική ομάδα της Σερβίας όμως ένας τραυματισμός του σέντερ των Ουόριορς στο πόδι του απαγόρευσε να είναι διαθέσιμος. Ας πούμε δύο πράγματα για τον παίχτη πρώτα..
Τον Κούζμιτς τον παρακολουθώ από μικρή ηλικία, όμως ήρθα σε ουσιαστική επαφή μαζί του όταν πάτησε Ισπανία, πρώτα στη LEB (Rincon) και μετά στην ACB με τη Μπανταλόνα, της οποίας το πρόγραμμα σε όλη του τη πυραμίδα παρακολουθώ στενά, εξ ου και ο χαρακτηρισμός μου «Παρτίζαν της Δύσης» για τον οργανισμό. Ο 25χρονος seven footer είναι ένας αθλητής που αναπτύχθηκε αργά και αναπτύσσεται ακόμα, χαρακτηριστικό πολλών περιπτώσεων στη θέση, με αυτή τη σωματοδομή. Με ύψος 2.13 και ένα τεράστιο άνοιγμα χεριών κέντρισε το ενδιαφέρον από μικρή ηλικία παρά το αδύνατο frame που τον συνόδευε στα early 20s του πριν το ταξίδι στην Αμερική. Αυτό που έβαλε τον Κούζμιτς στο ραντάρ των σκάουτερς είναι ο τρόπος που τρέχει το γήπεδο, πάντα σε συνδυασμό με το μέγεθος του. Τρέχει εξαιρετικά το παρκέ και οι ισπανικές λίγκες κεφαλαιοποίησαν αυτό του το προσόν το οποίο αποτέλεσε βιτρίνα για τον παίχτη. Οι Ουόριορς (τον έκαναν ντραφτ στο Νο52 το 2012) τον «τοποθέτησαν» στην up tempo Μπανταλόνα του Σαλβαδόρ Μαλντονάντο το 2012-13, ώστε να δουλευτεί σε συνθήκες γρήγορου μπάσκετ οι οποίες θα τον βοηθούσαν να ενταχθεί στο πρόγραμμα τους την επόμενη σεζόν.
Η διετία του στην Αμερική υπήρξε πολύ διδακτική, έστω και εάν δε κατάφερε ποτέ να μπεί στο rotation των «Πολεμιστών» του Όκλαντ. Δούλεψε πολύ με τον κόουτς Κέησι Χιλ στη Σάντα Κρουζ, δυνάμωσε τον κορμό του και έγινε πολύ πιο οξυδερκής αναφορικά με τα δρώμενα γύρω του. Αυτό που πιστώνω στον Σέρβο σέντερ είναι η διάθεση του να δουλέψει και να μάθει. Πήγε πολύ άγουρος στην Αμερική, με λίγα παιχνίδια σε υψηλό επίπεδο για αυτό και η μετάβαση του στη κορυφαίο λίγκα αναμενόταν από την αρχή ως ένα εγχείρημα δύσκολο και χρονοβόρο. Οι Ουόριορς γνώριζαν ότι απέχει μίλια από την αντίληψη του αθλήματος του Μπόγκουτ, όμως εκτίμησαν ότι μπορεί να εξελιχθεί σταδιακά σε ένα καλό μπακ-απ που θα δώσει ριμπάουντ και rim protection.
Ο Κούζμιτς διαθέτει αρκετά καλό timing ψηλά, στοιχεία που τον κάνει τουλάχιστον υπολογίσιμο για κάθε αντίπαλο (κυρίως τους κοντύτερους slashers και όχι τους ψηλούς που μπορούν να τον εκτοπίσουν βγάζοντας τον εκτός θέσης). Η ικανότητα του στο μπλοκ και την άμυνα ψηλά είναι δεδομένη. Ο Παναθηναϊκός φέτος θα έχει rim protector. Δεν είναι ο fundamental rebounder, όμως είναι πολύ μαχητικός στο positioning ακόμα και απέναντι σε πιο δυνατούς αντιπάλους και με σύμμαχο τα τεράστια του χέρια φτάνει πολλές φορές πρώτος στη μπάλα στις διεκδικήσεις. Μπορεί να παράγει πολύ καλά νούμερα εδώ, ιδιαίτερα στο επιθετικό ριμπάουντ (τα tip in στην ημερήσια διάταξη), κομμάτι πολύτιμο ώστε να υποστηρίξεις την επίθεση σου σαν ομάδα σήμερα στο μπάσκετ των «κατοχών». Αναλογικά με τη σωματοδομή του είναι ευκίνητος αν τον κρίνουμε σαν seven footer. Aφήστε με να σας το ξαναγράψω αυτό. «Ευκίνητος εάν τον κρίνουμε ως seven footer». Οι χρόνοι του δεν είναι άσχημοι, ούτε οι επιστροφές του στη hedge out άμυνα. Το motor του ικανοποιητικό για παίχτη του μεγέθους του. Όμως δεν είναι ο ψηλός που θα χαμηλώσει και θα αμυνθεί στον περιφερειακό μετά από αλλαγή στο σκριν. Τα πίσω βήματα του θέλουν δουλειά, το ίδιο και η πλευρική του ταχύτητα στη περιφερειακή άμυνα πάντα. Οι κοντοί που θέλουν να τον περάσουν θα το κάνουν και αυτό θα τους συμβουλεύσουν οι προπονητές τους εφόσον τον βρούν στον δρόμο τους και όχι να σουτάρουν ένα midrange μπροστά του. Ακόμα μαθαίνει να αμύνεται στο έδαφος όσον αφορά την ποστ άμυνα. Έβαλε κιλά στην Αμερική και αυτό μαζί με το μήκος του τον βοήθησαν να ακολουθεί την τελική προσπάθεια όταν.. είναι εκεί. Πολλά δυνατά κορμιά-άσσοι του positioning τον έβγαζαν συχνά «εκτός δρόμου» για να τελειώσουν.
Επιθετικά ο Σέρβος σέντερ χαρακτηρίζεται ως finisher. Οι αλλαγές στο κορμί του και στον τρόπο που προσέγγισε το παιχνίδι τον βοήθησαν να γίνει πιο αποτελεσματικός και πιο aggressive finisher γύρω από το καλάθι. Δεν είναι ο τύπος που φοβάται την επαφή. Είναι ο τύπος που θα φάει ξύλο και θα γυρίσει να τις ξαναπαίξει.. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να νικήσει. Στο περιβάλλον του Παναθηναϊκού μπορεί να αξιοποιηθεί από γκαρντς όπως ο Καλάθης η ο Διαμαντίδης που θα τον φέρουν φάτσα με το καλάθι (εκεί μπορεί να τελειώσει εμφατικά). Είναι αξιοποιήσιμος σε καταστάσεις pick & roll ειδικά τώρα που σκρινάρει και ρολάρει καλύτερα γιατί στη Μπανταλόνα απλά τα σκρινς του δεν ήταν ενδεδειγμένα, στοιχεία που είχα σχολιάσει στις συνομιλίες μου τότε με τους προπονητές του παρομοιάζοντας τα με τα σκρινς-ανοιχτά διόδια του Φράν Βάσκεθ. Μπορεί να εξελιχθεί σε απειλή στη base line περιμένοντας τροφή στη τελική γραμμή. Το athleticism του δεν του επιτρέπει βόλτες στη στρατόσφαιρα αν και το μήκος του (μαζί με την ορμή που επιδεικνύει υπό περιπτώσεις) μπορεί να στοχευθεί σε λόμπες των πράσινων, χειρούργων-playmakers. Ουσιαστικά ακόμα και αν βελτίωσε τη συμπεριφορά του στο ποστ και τον τρόπο που χειρίζεται τον εαυτό του στην επίθεση στο ζωγραφιστό, ποτέ δεν απέκτησε αυτοματοποιημένες κινήσεις ή ένα ασφαλές ρεπερτόριο. Δούλεψε τη τελευταία διετία ένα baby hook και ένα ρολάρισμα στον ώμο του αντιπάλου ενώ σε καταστάσεις που δε μπορούσε να κερδίσει εκατοστά με πλάτη χρησιμοποιούσε κατά κόρον ένα turnaround jumper πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου. Η απελευθέρωση του γίνεται λίγο πιο γρήγορα και πιο χαμηλά από ότι ενδείκνυται και για αυτό η κίνηση του μοιάζει να σταματά τη ροή της κάπως απότομα. Ενώ λάνσαρε το midrange των 4-5 μέτρων δε κατάφερε να το προσθέσει με ασφάλεια στο επιθετικό του παιχνίδι. Overall, θα υπάρξουν βραδιές που θα ξεκινήσουν καλά και θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και άλλες που θα δυσκολευτεί να τελειώσει ότι δεν είναι κάρφωμα. Το γεγονός ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν απέκτησε το δικό του κωδικοποιημένο επιθετικό παιχνίδι τον κάνει άμεσα εξαρτημένο από τα γκαρντς των πρασίνων και τις μπάλες που θα κερδίσει κοντά στο καλάθι.
Η σκέψη του Τζόρτζεβιτς και η αξιολόγηση του Hoopfellas
Θα είμαι ξεκάθαρος. Μπορώ να κατανοήσω το σκεπτικό του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς και (ίσως) να μπορώ να διαβάσω τη σκέψη του σχετικά με τη κίνηση Κούζμιτς. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι συμφωνώ. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε έναν παίχτη με potentials να εξελιχθεί σε κάτι καλό σε επίπεδο Ευρωλίγκας, όχι όμως τον ψηλό που έψαχνε και ζητάει η ομάδα σύμφωνα με τις ανάγκες της. Ο Τζόρτζεβιτς πήρε ένα δεύτερο ψηλό κορμί (πιο mobile από τον Ραντούλιτσα αλλά όχι τόσο όσο θα χρειαζόταν η ομάδα για ανοίξει τη γκάμα των επιλογών στην άμυνα) με το σκεπτικό ότι αυτά τα ύψη θα βοηθήσουν τον Χαραλαμπόπουλο να παίξει τον ρόλο του μπαλαντέρ στα φόργουορντς καλύπτοντας και το «4» τουλάχιστον μέχρι να γυρίσει ο Γκιστ. Ως light-4 ταιριάζει καλύτερα με ένα μεγάλο κορμί. Αυτό βέβαια είναι «μπάλωμα». Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να είχε προβεί στην απόκτηση ενός δυναμικού F που να μπορεί να αμυνθεί εξίσου καλά στο «3» και το «4» εξ αρχής. Παρόμοια “ανορθογραφία” έχει κάνει και ο Ολυμπιακός (που τουλάχιστον διαθέτει τον Παπαπέτρου και ίσως άφησε σκόπιμα κενό όπως θα δούμε παρακάτω..). Και οι δύο ομάδες πάντως ίσως πονέσουν σε πιθανή απουσία του Πρίντεζη ή (της δεδομένης) του Γκιστ. Κρίνω λοιπόν ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάει σε διαφορετικό παίχτη, στην κατεύθυνση των Τάιους-Λάσμε που «έπαιζε» νωρίτερα στην αγορά. Σαφώς και τα τουρνουά της FIBA (επειδή σχολιάστηκε αρκετά) όπως έχουμε αναλύσει δεν έχουν καμία σχέση με το μπάσκετ της Ευρωλίγκας όπου οι σύλλογοι είναι σύνολα πολύ πιο δουλεμένα και η σεζόν μακρά και απαιτητική και δεν αφορά ένα μπάσκετ σε πλαίσιο που ευνοεί τα μεγέθη στο παρκέ. Αν η απόφαση λήφθηκε με κριτήριο την εμπειρία του Σάλε σε αυτά τα τουρνουά τότε θα ήταν ..αυτοκτονική.
Θεωρώ ότι ο Τζόρτζεβιτς στον Κούζμιτς ψάχνει να βρεί έναν αντίστοιχο Βέσελι σε νόρμες Ευρωλίγκας πάντα. Όμως κόουτς, o Tσέχος πριν φύγει για την Αμερική έπαιζε «3» υπό τον Βουγιόσεβιτς.. Το motor και η ικανότητα του στη περιφερειακή άμυνα είναι one of a kind και σίγουρα δύσκολο να τα πλησιάσει ο Κούζμιτς. Ο 25χρονος σέντερ των πρασίνων έχει μεγαλύτερο motor και aggressiveness και χειρότερο touch ή πλαστικότητα από τον πιο ταλαντούχο Βάσκεθ. Ο Βέσελι είναι άλλη περίπτωση. Η οποία αποδεικνύει ότι ο καλύτερος αμυντικός mobile ψηλός στη διοργάνωση τελικά μπορεί να μην είναι ούτε πολύ κοντός ούτε έγχρωμος..
Είναι φανερό ότι ο Τζόρτζεβιτς χτίζει μια ομάδα που θα βασιστεί (εκτός των άλλων) πολύ στο “μέγεθος”. Όλα τα γκαρντς των πρασίνων ακουμπούν τα 2 μέτρα, η γραμμή των φόργουορντς δεν έχει “χαμηλό παίχτη” και η θέση “5” τρείς seven footers. Μια ψηλή, “μακριά” ομάδα στην εποχή του downsizing και της ταχύτητας. Τζόγος? Ναι. Για να δούμε τι έχει στο μυαλό του να παρουσιάσει..
Νikola Milutinov (20-2.11)
Πάμε και στον Μιλουτίνοβ τώρα, ένα παιδί που παρακολουθώ ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια μιας και είναι γνωστό ότι τα ματς της Παρτίζαν είναι must στην εβδομαδιαία μου επιλογή παιχνιδιών. Τον υψηλόσωμο Νίκολα έφερε στο Βελιγράδι (με την επιστροφή του στο κλαμπ) ο «Ντούλε» Βουγιόσεβιτς, από το Βρσατς της Βοϊβοντίνα σε ηλικία 18 ετών. Ο Βουγιόσεβιτς τότε προσπαθούσε να χτίσει μια καινούργια ομάδα που θα κρατήσει το ανταγωνιστικό της προφίλ στην Ευρωλίγκα (Ουέστερμαν, Λούσιτς, Μπογκντάνοβιτς, Μιλοσάβλιεβιτς, Μπέρτανς, Άντζουσιτς κλπ.) μιας και τα πρώτα πραγματικά μαύρα σύννεφα στο οικονομικά κομμάτι φαίνονταν πλέον καθαρά στον ορίζοντα.
Για τον 20χρονο (30/12/94) πλέον, Μιλουτίνοβ η εμπειρία της Παρτίζαν ήταν σχολείο το οποίο του έδωσε σημαντικά εφόδια. Από όλες τις απόψεις. Πρόκειται για το ιδανικό πρόγραμμα ένταξης και ανάπτυξης για ένα νεαρό ψηλό παιδί και δε το έχω χαρακτηρίσει τυχαία «Τζορτζτάουν της Ευρώπης». Ο Μιλουτίνοβ έκανε σταδιακά βήματα, παίρνοντας κάθε χρόνο περισσότερες αρμοδιότητες υπό τον Βουγιόσεβιτς και περνώντας σε σχεδόν απόλυτη προσομοίωση τα στάδια ανάπτυξης στη κολεγιακή βαθμίδα. Ξεκίνησε ως freshman και αποχώρησε στη junior season του αφήνοντας τη τελευταία του σεζόν ως senior στο Βελιγράδι γεγονός που δεν άρεσε στον προπονητή του ο οποίος άλλωστε δε διστάζει να επιτεθεί στους αθλητές του οι οποίοι δεν ακολουθούν το πρόγραμμα που έχει χαράξει ο ίδιος για την καριέρα τους, μέχρι την αποχώρηση τους από την Παρτίζαν το οποίο περιλαμβάνει την απαίτηση να φέρουν πίσω τα ανάλογα χρήματα στον οργανισμό ξεπληρώνοντας τα όσα τους έχει δώσει. Ο Μιλουτίνοβ φυσικά τα άκουσε.. Μη ξεχνάτε ότι μέσα σε ένα καλοκαίρι επιλέχθηκε στον πρώτο γύρο του ντραφτ από τους Σπερς (Νο26) και μεταπήδησε σε μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
To πρώτο πράγμα που μπορεί κάποιος να παρατηρήσει στον Μιλουτίνοβ είναι τα σωματικά προσόντα με τα οποία η φύση τον έχει προικίσει. Ύψος 2.11μ., άνοιγμα χεριών που ακουμπάει το 7’3’’ γαρνιρισμένο με μια δυσεύρετη ικανότητα να τρέχει το γήπεδο η οποία δελέασε πολλούς Αμερικανούς σκάουτερς στη φάση κατά την οποία μετέφραζαν το παιχνίδι του στο πλαίσιο που επικρατεί στο ΝΒΑ. Αυτή του η ικανότητα βέβαια δε διαφημίστηκε ίσως όσο έπρεπε (από τα λίγα κομμάτια του παιχνιδιού του που δεν αναδείχθηκαν στο Βελιγράδι) στην αυστηρά σετ επίθεση που τρέχει ο Βουγιόσεβιτς στη Παρτίζαν αν και η άποψη μου είναι ότι η ομάδα έχασε παίζοντας με το χειρόφρενο μιας και η ικανότητα του Μιλουτίνοβ να προσφέρει σε καταστάσεις τρανζίσιον αλλά και αυτή των «πλαγίων» (Πάβλοβιτς, Μιλοσάβλιεβιτς) να τελειώσουν στο ανοιχτό γήπεδο θα μπορούσε να αποτελέσει λύση στο παραγωγικό πρόβλημα των Σέρβων. Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο στον Μιλουτίνοβ, πάντα σε συνάρτηση με τις πόρτες που του ανοίχθηκαν αυτό το καλοκαίρι, είναι ότι έχει μάθει το άθλημα σωστά. Αυτό θα είναι ίσως το πιο πολύτιμο εφόδιο που θα πάρει μαζί στις αποσκευές του στην Ελλάδα μιας και θα τον βοηθήσει σημαντικά στο να υιοθετήσει τις αρχές και το μπάσκετ μας. Είχα μια γενικότερη πεποίθηση τα τελευταία χρόνια ότι παιδιά του προγράμματος του Βουγιόσεβιτς θα μπορούσαν να ενταχθούν και να παίξουν πολύ καλό μπάσκετ στον Ολυμπιακό, για αυτό και πέρυσι πρότεινα τον Λοβερνί άλλωστε. Ο Μιλουτίνοβ είναι fundamental ψηλός και αυτό το καταλαβαίνεις όσο αναλύεις πιο βαθιά το παιχνίδι και τις κινήσεις και γενικότερα όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύει το μάτι σου πάνω του. Διακρίνεται για την αντίληψη του, έχει υψηλό IQ και φαίνεται στις περισσότερες εκδηλώσεις του ότι χρησιμοποιεί το μυαλό του.
Παράγωγο αυτής της κατάστασης, το οποίο προσωπικά λατρεύω σε τέτοιες σωματοδομές, είναι η ικανότητα του στη πάσα. Ο Βουγιόσεβιτς διάβασε άμεσα αυτό του το προσόν και ενέταξε στην επίθεση μισού γηπέδου της Παρτίζαν δουλεύοντας με τον Μιλουτίνοβ. Είτε στο χαμηλό ποστ με εξωτερική πάσα ή πάσα στη base line είτε σε καταστάσεις High Low (με τον Μάτσβαν ένας με έναν στο χαμηλό ποστ ) ο νέος σέντερ του Ολυμπιακού συμπεριφέρθηκε άψογα αποτελώντας σκαλοπάτι στην επίθεση της Παρτίζαν και μια εναλλακτική πηγή δημιουργίας. Το δεύτερο (πολύ δυνατό) στοιχείο του Μιλουτίνοβ που ενέταξε ο Βουγιόσεβιτς στην επίθεση μισού γηπέδου, το οποίο μάλιστα αποτελεί διαχρονικό όπλο της δικής του Παρτίζαν, είναι η ικανότητα του στο επιθετικό ριμπάουντ. Στο μπάσκετ των μετρημένων κατοχών το προσόν αυτό είναι «θησαυρός».. Αν και ποτέ δεν έδειξε ιδιαίτερη δεξιότητα στο αμυντικό ριμπάουντ (δυσκολευόμενος πολλές φορές στο να κρατήσει στη πλάτη του πιο δυνατούς αντιπάλους), ο Μιλουτίνοβ κάνει θραύση με τα τεράστια χέρια του και την αίσθηση της κατεύθυνσης της μπάλας στην επίθεση της ομάδας του. Τον βοηθά σημαντικά και η ταχύτητα στα πόδια και τις αντιδράσεις του.
Πρόκειται για ένα ταχύ ψηλό κρινόμενος πάντα ως seven footer. Τα άκρα του είναι γρήγορα, βγαίνει γρήγορα πάνω στη μπάλα προσόν που μπορεί να αποφέρει έξτρα κατοχές. Το Motor του είναι καλό σε σχέση με τη σωματοδομή του πάντα. Αν και σε επίπεδο αντίληψης αμύνεται σωστά και ξέρει τη θέση του, χάνει σημαντικά από τον αδύνατο κορμό του. Αυτό ήταν εμφανές στη διάρκεια της θητείας του στο Βελιγράδι όχι μόνο όταν καλούταν να αμυνθεί στο ποστ όπου αδυνατούσε να σπρώξει μακριά και με συνέπεια πιο δυνατούς ψηλούς (παρότι έχει το πνεύμα της μάχης μέσα του και θα το διαπιστώσετε, θετικό γιατί τα κιλά γίνονται το mentality δύσκολα..) αλλά και όταν προσπαθούσε να προστατέψει το καλάθι της ομάδας του απέναντι σε «σφαιράτους» γκαρντς που πατούσαν ζωγραφιστό με φόρα (παρότι πηδούσε σωστά αδυνατούσε στην «επαφή» να τους βγάλει όσο «εκτός» χρειάζεται για να αστοχήσουν). Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι ο σπουδαίος rim protector μιας και το athleticism του δεν είναι τοπ-επιπέδου όμως το μήκος του και το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως leaper θα του δώσουν μπλοκς αλλά και λόμπες από τους συμπαίκτες του τις οποίες θα αξιοποιήσει, μερικές φορές εντυπωσιακά μάλιστα. Πιστώνεται περισσότερο το ότι παίζει έξυπνη άμυνα. Είναι ιδανικός στο να μείνει «πίσω» ελέγχοντας τον γκαρντ με τη μπάλα (σε περιπτώσεις που αυτός δε διακρίνεται για σουτ μετά από ντρίμπλα ή μακρινή εκτέλεση) στην pick & roll άμυνα, όχι όμως για να μείνει ψηλά με έναν διεμβολιστή. Σε όλα τα παραπάνω κομμάτια μη ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός έχει τους Γιάνγκ, Χάντερ όμως.. Αυτό δε πρέπει να λειτουργήσει ως ανακούφιση για τον Μιλουτίνοβ όμως αλλά ως «Θείο δώρο» έξτρα χρόνου για να βελτιωθεί ομαλά.
Δε ξέρω πως θα σας φανεί αυτό για ένα παιδί 2.11 (που δε λέγεται Νοβίτσκι) αλλά ο Μιλουτίνοβ είναι περισσότερο face up παρά post up παίχτης. Λειτουργεί πιο άνετα με πρόσωπο αν και το σουτ από μέση απόσταση είναι ασανσέρ. Το ξέρει και προσπαθεί να το δουλέψει. Πέρυσι υπήρξαν βραδιές που βοήθησε με αυτό σημαντικά την ομάδα του ανοίγοντας χώρο στο ζωγραφιστό και τραβώντας τις άμυνες λίγο πιο έξω και άλλες που κλείδωσε ο ίδιος την επίθεση της ομάδας του με την αδυναμία να σουτάρει αξιόπιστα από τα 5.5 μέτρα τη στιγμή που η αντίπαλη άμυνα του έδινε την επιλογή. Ο μηχανισμός του θέλει δουλίτσα (απελευθερώνει αργά και δεν έχει σταθερή ροή όταν ξαφνικά του βγεί άμυνα μπροστά). Όπως και το παιχνίδι του με πλάτη στο καλάθι.. Ενός κρίνεται ικανοποιητικός finisher λανσάροντας με σωστή φόρμα το baby hook (έχει καλά χέρια/ ικανοποιητικό touch around the basket), δυσκολεύεται να φθάσει στο σημείο που επιθυμεί και να σκοράρει μπροστά σε ισοϋψείς αντιπάλους γεγονός που στην Ευρωλίγκα θα είναι πρόβλημα. Τα σκρινς του επίσης σε καταστάσεις pick & roll δεν είναι ενδεδειγμένα. Καταλαβαίνεται ότι πολλοί από τους προβληματισμούς μας σε αυτό το report συνδέονται άμεσα με το αδύναμο frame του Μιλουτίνοβ το οποίο του στερεί τη δυνατότητα να κεφαλαιοποιήσει το πλεονέκτημα ύψους/μήκους του στο έπακρο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το θετικό είναι ότι το παιδί έχει μάθει να δουλεύει και μόλις δυναμώσει τον κορμό του θα καταλάβει ότι μια νέα πόρτα δυνατοτήτων του ανοίγεται στο παιχνίδι του.. Πάντως είμαι βέβαιος ότι τα γκαρντς του Ολυμπιακού θα τον βοηθήσουν σημαντικά σε αυτή του τη μετάβαση. Ξέρει να παίζει καλά μακριά από τη μπάλα κινούμενος σωστά και εκτιμώ ότι με δημιουργούς όπως ο Σπανούλης ή ο Χάκετ θα κρεμαστεί ουκ ολίγες φορές από το καλάθι την ερχόμενη σεζόν.
Οverall, αν μου έλεγαν στην αρχή του καλοκαιριού ότι ο Ολυμπιακός θα έκλεινε για τρίτο «5» τον Μιλουτίνοβ θα ενθουσιαζόμουν. Είναι ιδανικός για αυτό τον ρόλο σε μια ελληνική ομάδα (έχει σημασία) γιατί μπορεί να μπεί άμεσα στο μπάσκετ μας αλλά κυρίως γιατί μέσα από αυτό μπορεί να αναπτυχθεί προσφέροντας σου (όσο κυλά η σεζόν) την ελπίδα του step up που θα τον ανεβάσει στο rotation καπαρώνοντας έναν αθλητή με περισσότερα γαλόνια ή χιλιόμετρα. Αυτή η πιθανότητα για έναν τρίτο ψηλό ιντριγκάρει, για αυτό και προσωπικά προτιμώ νεαρούς παίχτες με ισχυρό κίνητρο σε αυτό τον ρόλο. Θα έδινα τον υψηλότερο βαθμό λοιπόν στους ερυθρόλευκους για την κίνηση όμως δε θα το κάνω (στο έπακρο), γιατί πολύ απλά το recruiting είναι σύνδεση και κάθε απόφαση για οποιαδήποτε θέση έχει αντίκτυπο σε όλο το ρόστερ. Οι ερυθρόλευκοι σπατάλησαν τη τελευταία θέση ξένου τους για κλείσουν ιδανικά το «5» αφήνοντας το back up “4” ορφανό (ή μάλλον κάπως αδύναμο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες θέσεις, όχι ορφανό). Περίμενα ίσως έναν φόργουορντ σέντερ με αξιόλογο σουτ που να μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις. Ο Μιλουτίνοβ θα ανέβει σε ψηλά σχήματα (ανάλογα με τον αντίπαλο) και στο «4» ως δεύτερος ψηλός όμως μη ξεχνάμε ότι δεν έχει τρίποντο και οι ερυθρόλευκοι πέρυσι βασίστηκαν στο εξαιρετικό τους spacing ανοίγοντας το γήπεδο και τις άμυνες σε σετ καταστάσεις. Η δεύτερη μου σκέψη είναι ότι ο Σφαιρόπουλος πιθανόν άφησε εσκεμμένα αυτό το «κενό» πίσω από τον Πρίντεζη στοχεύοντας στο να αυξήσει τα λεπτά των παιδιών που έρχονται από πίσω, σε διαφορετικές θέσεις βέβαια. Στρόμπερι έξτρα λεπτά στο «3», Παπαπέτρου στο «4» (αυτός μπορεί να εξελιχθεί κλειδί ως μπαλαντέρ στα φόργουορντς), Αγραβάνης-Μιλουτίνοβ επίσης.. Το φως των παραπάνω λεπτών συμμετοχής που σκάει από το παράθυρο που πιθανόν αφήνει σκόπιμα ανοιχτό ο Σφαιρόπουλος μπορεί να δυναμώσει τον εσωτερικό ανταγωνισμό και την ποιότητα των προπονήσεων παράλληλα. Είναι όμως υποχρέωση του προπονητή να το διαχειριστεί σωστά. Σε μια χρονιά όπου οι ερυθρόλευκοι κοιτούν αποκλειστικά την κορυφή και το Άγιο Δισκοπότηρο της Ευρωλίγκας κάθε λάθος μπορεί να κοστίσει. Μη ξεχνάτε ότι..
