ΕΧΘΡΟΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ..
Ο Ολυμπιακός προστάτεψε την έδρα του και πήρε το ντέρμπι απέναντι στον Παναθηναϊκό μετά από σκληρή μάχη.. Το Hoopfellas φιλτράρει αυτά που είδαμε στο παρκέ του Φαλήρου και παραθέτει ωμά τα δεδομένα ενόψει TOP-16..
Δυνατό ματς λοιπόν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τους δύο αντιπάλους να επιβεβαιώνουν τα προγνωστικά που τους θέλουν πολύ «κοντά» αγωνιστικά αυτή τη περίοδο, σε μια πολύ κρίσιμη καμπή της χρονιάς, με το TOP-16 να αρχίζει αύριο..
Πάμε να δούμε τι είδαμε.. πίσω από αυτά που ..φάνηκαν.
ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Ενδιαφέροντα στοιχεία και από τους δύο κόουτς, στο πιο βασικό παραδοσιακά κομμάτι προετοιμασίας τέτοιων παιχνιδιών.
Μου άρεσε αρκετά το αμυντικό πλάνο του Ολυμπιακού. Με την απλωμένη-σήμα κατατεθέν άμυνα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, πίεσε πολύ με τους περιφερειακούς του τη μπάλα στη μεταφορά της στο δεύτερο μισό και ακόμα περισσότερο τις εισαγωγικές πάσες στο ζωγραφιστό, πετυχαίνοντας σε μεγάλο μέρος των πράσινων κατοχών να μειώσει το χρόνο επίθεσης του Παναθηναϊκού και να δυσκολέψει την εισαγωγή της μπάλας στο ποστ (σημείο αναφοράς της επίθεσης του αντιπάλου) με τους παίκτες της πίσω γραμμής (γκαρντς & ψηλούς) να δίνουν μεγάλη μάχη στο positioning, συνδυαστικά με τους αμυντικούς ψηλά που ενοχλούσαν τη μεταβίβαση της μπάλας στο ποστ. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος παράλληλα, πέταξε (πολύ έξυπνα) το μπαλάκι της δημιουργίας στους υπόλοιπους παίκτες των πρασίνων, επιλέγοντας σε αρκετές περιπτώσεις trapping στην pick & roll άμυνα πάνω στον Διαμαντίδη καταφέρνοντας
1 1.) να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του κύριου δημιουργού του αντιπάλου ώστε αυτός να μην αναμιγνύεται στο τελικό κομμάτι «απόφασης-εκτέλεσης» της επίθεσης
2 2.) να χαλάσει τους χρόνους επίθεσης του αντιπάλου (ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις έβρισκε χώρο για να επιτεθεί αλλά σε λάθος timing)
Φυσικά είδαμε αρκετά Switching Defense, όπως ήταν πολύ φυσικό (ο Ολυμπιακός έχει σχεδιαστεί για να το παίζει αυτό, με δυνατά/ψηλά γκαρντς και ψηλούς με γρήγορα πόδια) με την τοποθέτηση του Ντάρντεν στον Διαμαντίδη (όπως είχαμε γράψει στο preview). Γενικά οι ερυθρόλευκοι κυνήγησαν την «αλλαγή» κάθε φορά που ο αναμιγνυόταν στη φάση γκαρντ τους που έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει στη πίσω γραμμή. Τα 16/35 δίποντα των φιλοξενούμενων (και η φτωχή συμμετοχή του Διαμαντίδη στη παραγωγή) αποτελούν μια επιβράβευση σίγουρα, όπως και το γεγονός ότι οι πράσινοι δεν ένιωσαν ποτέ ουσιαστικά άνετα στο σημείο που να ρολάρουν πραγματικά στο επιθετικό κομμάτι.
Ενδιαφέροντα –για σχολιασμό- πράγματα είδα και από τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Άφησε στο συρτάρι τη Step back-Get Through άμυνα που επιλέγει συχνά στο pick & roll με τον Μπατίστα (ο Ουρουγουανός μένει πίσω, αφήνοντας στον γκαρντ του το χώρο για το αμυντικό recover), σωστά, από τη στιγμή που οι γκαρντς του αντιπάλου στάζουν δηλητήριο off the dribble και παράλληλα επέλεξε μια Show& Recover αντιμετώπιση στα picks, με τον ψηλό του να ακολουθεί με πλάγια βήματα το «μονοπάτι» του Σπανούλη, μέχρι ο εκάστοτε γκαρντ που είχε «φάει» το σκριν να γυρίσει πάλι στον αρχηγό των ερυθρολεύκων. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ διαβασμένος στα cross screens του Ολυμπιακού με τους Σπανούλη-Ντάνστον στη base line, καθώς δε χάρισε καμία «αλλαγή» στον αντίπαλο. Ο τρόπος που παίζει ο Διαμαντίδης εδώ είναι απλά υποδειγματικός.
ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ, Η ΚΑΚΙΑ ΜΑΓΙΣΣΑ..
-Γίνεται πολύς λόγος για την απόφαση του κόουτς Ιβάνοβιτς να επιλέξει τον Διαμαντίδη πάνω στον Σπανούλη στο αμυντικό κομμάτι και να απορρίψει πλήρως τη χιλιοδοκιμασμένη και με εγγυημένη επιτυχία λύση του Γκιστ. Τα κατεβατά που έλαβα στο inbox (από οπαδούς και των δύο ομάδων) για το συγκεκριμένο θέμα έχουν επίσης ενδιαφέρον. .
Η αλήθεια έχει ως έτσι (τουλάχιστον κατά τη δική μου γνώμη, μη παρεξηγηθώ). . Ο Διαμαντίδης παίζει πολύ έξυπνα τον Σπανούλη. Παίζει με το μυαλό του, του βάζει προκλήσεις και έχει ως σύμμαχο ένα συντριπτικά υπέρ του παρελθόν όσον αφορά τη συγκεκριμένη αποστολή. Ουσιαστικά ο Διαμαντίδης αποτελεί για τον Σπανούλη την «κακιά μάγισσα» με την ελιά (την έχει) και τη σκούπα (το χέρι-κουτάλα) που τον υπνωτίζει και τον μεταφέρει σε μια νιρβάνα-αστοχίας, εκνευρισμού και πάλης με τους προσωπικούς δαίμονες. Scare tactics θα πω εγώ.. Γιατί σήμερα, και με τον τρόπο που αμύνεται ο Διαμαντίδης (float), ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει πολλές καλές ματιές και ευκαιρίες από μέση και μακρινή απόσταση οι οποίες μπορούν να τον βάλουν από νωρίς σε ρυθμό. Ο Διαμαντίδης παίζει έξυπνα (ουσιαστικά μπλοφάρει) πίσω αφού δεν έχει πλέον τα πόδια να βγεί ψηλά και δίνει στον αντίπαλο απλόχερα κάτι που θεωρητικά μπορεί να κάνει με αποτελεσματικότητα (σουτ) έχοντας ως σύμμαχο (για εκφοβισμό) τα τεράστια άκρα του που βγαίνουν με μεγάλη ταχύτητα στο release του Σπανούλη. Θυμάστε τον αρχηγό του Ολυμπιακού να έχει βάλει πολλά contested shots όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στον Διαμαντίδη..? Σαφώς όχι.. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν αφήνεις τόσο κυνικά έναν εκτελεστή όπως ο Σπανούλης να δεί το καλάθι από μέση/μακρινή απόσταση. Τουλάχιστον σε μόνιμη βάση, είναι λανθασμένη επιλογή ακόμα και εάν στο συγκεκριμένο ματς ο αρχηγός των γηπεδούχων δε σκότωσε τον αντίπαλο από την περιφέρεια, αναλογικά με τις δοθείσες ευκαιρίες. Και αυτό μπορεί να το κρατήσει ο Παναθηναϊκός για τη συνέχεια αλλάζοντας όμως τη βασική τακτική του, ειδικά στα ματς του ΣΕΦ θα συμπληρώσω.
Όσον αφορά τον Γκιστ.. Αποδεδειγμένα μπορεί να αμυνθεί πάνω στον Σπανούλη. Όμως ας πάμε λίγο παραπέρα (γιατί εδώ είναι Hoopfellas..). Μια τέτοια «προσαρμογή» απαιτεί στρατηγική και κυρίως ετοιμότητα. Στον φετινό Παναθηναϊκό, με τα τωρινά δεδομένα τουλάχιστον, αυτή τη στιγμή κάτι τέτοιο δε θα ήταν ιδιαίτερα λειτουργικό γιατί οι πράσινοι δεν έχουν τον SF-Fighter στη πίσω γραμμή άμυνας –όπως πέρυσι οι Ματσιούλις/Μπράμος- που θα αναλάβει το «4» των ερυθρολεύκων (συν ότι κάτι τέτοιο επιτάσσει τον Νέλσον πάνω στον Ντάρντεν, για να βγεί). Ο Γιάνκοβιτς (που σαφώς έχει άλλα χαρίσματα) δεν έχει το κορμί και αυτό το αμυντικό aggressiveness για να υποστηρίξει μια τέτοια κατάσταση, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει αμυντικά μόνο με τον Γκιστ στο «3» (δίπλα στον Φώτση, το είδαμε πρόσφατα). Μπορεί όμως παράλληλα η επίθεση του Ιβάνοβιτς να είναι αποτελεσματικά με ένα τέτοιο σχήμα..? Θέλει δουλειά σε κάθε τομέα λοιπόν μια τέτοια «προσαρμογή».. Ο Σπανούλης τελείωσε το ντέρμπι με 20 πόντους, 10/11 προσωπικές-4/12 FG και 7 κερδισμένα φάουλς..
-Και οι δύο κόουτς χτύπησαν στην επίθεση με κόψιμο στη ρακέτα από τον παίκτη που βρισκόταν στη πλάτη της άμυνας στη Weak Side. Ο Παναθηναϊκός έψαξε πολύ καταστάσεις για το αριστερό χέρι του Μπατίστα στο ποστ που τελικά μάλλον μπέρδεψαν την ομάδα (είναι σε κακό φεγγάρι ο Ουρουγουανός) η οποία βρήκε το βαρύ σασί στο κομμάτι «παραγωγικότητα» στο πρόσωπο του Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Έχω πεί ότι ο Λουκάς (που έχει άλλα βεβαίως μειονεκτήματα, όχι ασήμαντα) είναι ο πιο πλαστικός ψηλός που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ και αυτός με τη μεγαλύτερη γκάμα κινήσεων. Ένα δείγμα του ρεπερτορίου του είδαμε και στο ΣΕΦ όταν αρχικά ο Ιβάνοβιτς «έχτισε» μια επίθεση με τρείς σταθερές ταυτόχρονα
1.) τον Γκιστ στο post
2.) τον Λουκά στο high post είτε για face up είτε ως δημιουργό
και 3.) την ball screen επίθεση για τον Σλότερ, ο οποίος δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στα γκαρντς του Σφαιρόπουλου (είχε από την αρχή τον Μάντζαρη πάνω του).
Από τον Ολυμπιακό μου άρεσε πολύ ο Ντάρντεν και ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε στη close out επίθεση. Ήρεμος με καθαρό μυαλό, αρκετά επιθετικός με κοφτές κινήσεις, ήξερε τι ζητούσε σε κάθε κατοχή (ή άμυνα) στο παρκέ. Χτύπησε στο ποστ, με κίνηση μακριά από τη μπάλα και σε close out καταστάσεις ή με σουτ από την αδύνατη πλευρά. Έ τ ο ι μ ο ς με λίγα λόγια. Μαζί με τον Λοτζέσκι (που μπήκε ζεστός) έδωσαν ώθηση από τη θέση «3» προσθέτοντας διαφορετικά πράγματα στο παιχνίδι των γηπεδούχων.
-Αυτός ο άστοχος (2/8 FG) και χωρίς παιχνίδια Νέλσον, ακόμα και στην κατάσταση που είναι τώρα, κάνει το μπακόρτ και συνολικά το παιχνίδι των πρασίνων καλύτερο. Ειδικά στο αμυντικό κομμάτι (πολύ πιο έτοιμος από το πρώτο ματς) η διαφορά είναι κάθε φορά που πατούσε ο Αμερικανός ήταν ξεκάθαρη (γιατί πολύ απλά δεν έχει τέτοιον περιφερειακό ο Παναθηναϊκός) δεδομένου ότι είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε περιφερειακό να σκοράρει μπροστά του. Ο Νέλσον έχει πέσει στα βαθιά αμέσως αλλά μπορεί να γίνει (και θα γίνει) ο facilitator που έλειπε από τους πράσινους, όμως έγκειται αποκλειστικά στον Ιβάνοβιτς να τον χρησιμοποιήσει σωστά. Για παράδειγμα σε ένα τέτοιο ακριβώς ματς με την τακτική που διάλεξε ο αντίπαλος (πίεση ψηλά, προσπάθεια παρέμβαση στους χρόνους επίθεσης) βάζεις μπετόν τον Νέλσον δίπλα στον Διαμαντίδη ως μεταφορέα της μπάλας από την εισαγωγή της στο παρκέ μέχρι το δεύτερο μισό και τον αρχηγό ως κύριο δημιουργό μετά την πρώτη πάσα, εξοικονομώντας πολλές ανάσες. Παράλληλα ο Αμερικανός είναι ο τύπος του παίκτη που θα παίξει άμυνα τον Σπανούλη (θα το δείτε από την επόμενη συνάντηση πιστεύω) αν και εδώ θέλει δουλειά από το πράσινο επιτελείο σε πνευματικό επίπεδο (και συγκέντρωσης) γιατί ο Νέλσον είναι από τους λίγους γκαρντς στην Ευρώπη που σωματικά είναι πιο δυνατός από τον αρχηγό των ερυθρολεύκων ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιήσει υπέρ του το aggressiveness του Αμερικανού και να τον φθείρει. Ο Νέλσον πάντως κουμπώνει πολύ καλά και με τον Σλότερ (και σε τρανζίσιον αλλά και στην ball screen επίθεση όπου η υπομονή του Νέλσον και οι σωστές μεταβιβάσεις λειτουργούν θετικά) και ανοίγει τη γκάμα επιλογών στο μπακόρτ, με τον Μπλούμς να πηγαίνει 5ος στο ροτέησιον (λογικό).
ΤΟP-16 ENΟΨΕΙ..
Συμπεράσματα από το ντέρμπι.. Οι ομάδες μας είναι (όπως είχαμε πεί) πολύ κοντά αγωνιστικά στη παρούσα φάση και αυτό φάνηκε στο παρκέ του Φαλήρου. Ο Ολυμπιακός είχε επιπλέον κίνητρο και ήταν συνολικά καλύτερος στις λεπτομέρειες ενώ ο Παναθηναϊκός έχω την αίσθηση –παρά την κακή βραδιά πολλών σημαντικών παικτών- ότι διατηρεί την «αύρα του νικητή» ακόμα σε αυτές τις συναντήσεις.
Το θέμα και για τις δύο ομάδες πλέον (μπαίνοντας σε μια πολύ σημαντική καμπή της σεζόν) είναι η ετοιμότητα. Πρέπει να εμφανιστούν έ τ ο ι μ ε ς με ότι έχει στα χέρια της η κάθε μια. Ειδικά στον όμιλο του Ολυμπιακού υπάρχουν δύο κόουτς (ξέρετε ποιοι) που είναι expert στο να εμφανίζουν σε αυτό το στάδιο τις ομάδες τους έτοιμες, ανεξάρτητα από τα αγωνιστικά συν και πλην τους.
Ο Ολυμπιακός «περιμένει» τον Πρίντεζη. Είναι ο παίκτης που μπορεί να αλλάξει καταστάσεις στο παιχνίδι της ομάδας αλλάζουν status στη θέση «4» και ανοίγοντας τη γκάμα επιλογών στην επίθεση (ποστ, τρανζίσιον εκτέλεση). Το κομμάτι για το οποίο έχω δεύτερες (και τρίτες και τέταρτες..) σκέψεις είναι η θέση «5» και τα back ups του Ντάνστον. Μακάρι να δούμε το step up από τον Χάντερ όμως έχω την αίσθηση (από το καλοκαίρι την είχα) ότι οι ερυθρόλευκοι εδώ ήθελαν κάτι διαφορετικό.. Eλπίζω να μη το πληρώσει..
Για τον Παναθηναϊκό τώρα, θα επιστρέψω σε κάτι που είπα το καλοκαίρι μετά την πρόσληψη Ιβάνοβιτς. Το πρώτο θέμα που πρέπει να επιλύσει είναι το αμυντικό. Η ομάδα έχει κενά το τελευταίο διάστημα στα μετόπισθεν (δείχνει αργή, σε μερικές αντιδράσεις λίγο soft). Έλεγα σε έναν φίλο που παρακολουθούσαμε μαζί το ματς του Σαββάτου με το σκορ στο 72-59 ότι μόνο με αμυντικές πεντάδες μπορεί να γυρίσει ο Ιβάνοβιτς στο ματς και το κατάφερε με το που έβαλε το σχήμα με Νέλσον-Γκιστ στο παρκέ. Ο Παναθηναϊκός πρέπει κατ’αρχήν να παίξει καλύτερα στην άμυνα του για να επιβιώσει από αυτό το TOP-16. Αδιαπραγμάτευτα. Από εκεί πρέπει να αρχίσει και όλα τα άλλα θα έρθουν..
