2014-15 EUROLEAGUE POWER RANKINGS (2)

Λίγο πριν το καυτό φετινό TOP-16 ξεκινήσει, το Hoopfellas σας σερβίρει τα Power Rankings της Ευρωλίγκας. Εκπλήξεις & απογοητεύσεις. Στόχοι και προβληματισμοί. Τα πράγματα τώρα σοβαρεύουν για τις πραγματικά καλές ομάδες.Απολαύστε τα..


Τέλος της πρώτης φάσης λοιπόν και μέσα στο εορταστικό κλίμα ξεκινά το κυρίώς πιάτο με το TOP-16 που αναμένεται συναρπαστικό. Περίμενα να τρέξουν τα παιχνίδια και δεν έβγαλα ενδιάμεσα Power Rankings μετά το ξεκίνημα της σεζόν, ώστε να μπορούνε να αξιολογήσουμε σε καλύτερη βάση και να βγάλουμε πιο σοβαρά συμπεράσματα. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε μεν πρώτος, όμως το γκρούπ στο οποίο εντάσσεται στο TOP-16 είναι πιο δύσκολο με πολλές ομάδες “κοντά” του και τις Ρεάλ-Μπαρτσελόνα να παραμονεύουν απέναντι για την ποστ σίζον, σε ένα διαφορετικό γκρούπ, σαφώς πιο ιεραρχημένο από του ΟΣΦΠ, αλλά πάντα με το περιθώριο έκπληξης υπαρκτό. Αυτή είναι άλλωστε η φύση αυτής της φάσης..

Πάμε τώρα να δούμε τα Power Rankings του Hoopfellas και να πούμε δυο κουβέντες για τις ομάδες..

 2014-15 EUROLEAGUE POWER RANKINGS (2)

1. CSKA MOSCOW: Η μόνη αήττητη ομάδα στη διοργάνωση, παίζει ένα εξαιρετικό μπάσκετ συνεργασίας με τον Ιτούδη να έχει μοιράσει πολύ σωστά τους ρόλους (credit εδώ και μάλιστα μεγάλο) βάζοντας πολλούς και ποιοτικούς παίκτες στην ίδια εξίσωση. Η ΤΣΣΚΑ παίζει σταθερά καλή άμυνα,έχει 7 παίκτες που σουτάρουν 39-40%  plus από το τρίποντο, με τον Τεόντοσιτς να έχει παίξει μόλις 5 ματς (κατ’εμέ ο MVP της λίγκας στο όσο έχει παίξει) και τον Κριάπα καθόλου. Σουτάρουν απίστευτα, καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα. Ο Ντε Κολό έχει ανεβάσει το επίπεδο του συνόλου και ο Τζάκσον διαπρέπει ως facilitator. Έχει αδύνατα σημεία πάντως. Κρατείστε αυτό.

2. REAL MADRID: Στα συνήθη stantards στη Laso-area οι “Μερένγκες”, παρουσιάζουν το γνωστό up tempo/low mistake μπάσκετ με τα “κατηφορικά” τρίλεπτα που μπορούν να σκοτώσουν τον αντίπαλο. Ίσως είναι καλύτερο για την ομάδα ότι φέτος δείχνει πιο θνητή. Έχει 8 παίκτες που σκοράρουν από 8.2 έως 10.6 πόντους και το καλύτερο AST/TO Ratio της διοργάνωσης. Ωδή στον σπουδαίο Φελίπε Ρέγιες που έχει εξελιχθεί στο απόλυτο role-player, oοδηγώντας την ομάδα σε σκορ & ριμπάουντ στην ACB τη στιγμή που στην Ευρωλίγκα γράφει 10.1 πόντους-5.9 ριμπάουντς σε λιγότερο από 16′ στο παρκέ..

3. BARCELONA: Με τον Ναβάρο να έχει κάνει ένα βήμα πίσω πλέον, ο κόουτς Πασκουάλ (που πρόσφατα ανανέωσε έως το 2017) είναι καθαρά το “πρόσωπο του οργανισμού”, κρατώντας τη Μπαρτσελόνα πλήρως ανταγωνιστική στο τοπ-επίπεδο και παράλληλα ετοιμάζοντας την επόμενη σπουδαία ομάδα με πολλά παιδιά από πίσω. Και εδώ διακρίνουμε πολύ μοιρασμένη και πολυπρόσωπη επίθεση, half-court based όμως και όχι ανοικτού γηπέδου όπως της Ρεάλ. Ο Τόμιτς είναι και πάλι η κολόνα και ο έτερος Κροάτης, Μάριο Χεζόνια, δείχνει απλά τι μπορεί να κάνει έχοντας μετατραπεί σε “player to watch” της διοργάνωσης. Κλειδί ο Όλεσον που ξεκίνησε πολύ καλά και αποτελεί την “ήρεμη δύναμη” της Μπάρτσα. Οι Καταλανοί παίζουν συνήθως στο cruise control μέχρι την τελική ευθεία της σεζόν και η χημεία συν το υψηλό επίπεδο αυτοματισμών τους βοηθάει να παίρνουν ακόμα και τα ματς που δεν αποδίδουν ιδιαίτερα καλά.

4. FENERBAHCE: Η Φενέρ απέχει σημαντικά από αυτό που λέμε balance basketball καθώς τα αμυντικά της προβλήματα είναι παραπάνω από φανερά. Θα πρέπει να δουλέψει σε αυτό το κομμάτι πολύ καθώς οποιαδήποτε βελτίωση θα είναι σημαντική. π.χ. επιτρέπει στον αντίπαλο να σουτάρει με σχεδόν 45% από το τρίποντο.. Επιθετικά έχει αρχίσει και λειτουργεί μιας και το ταλέντο ξεχειλίζει συν το ότι η συνάρτηση μεγέθους/τεχνικών χαρακτηριστικών τη βοηθά σημαντικά στα miss-match που ψάχνει συνεχώς ο Ζοτς. Οι δύο Σέρβοι (Μπιέλιτσα-Μπογκντάνοβιτς) και ο Γκάουντλακ (16.9 π.μ.ο.) πραγματικά δύσκολα ματσάρονται από οποιονδήποτε. Οι Τούρκοι κοιτούν την αγορά για την προσθήκη ενός PG. Το TOP-16 είναι σημαντικό τεστ για αυτούς..

5. OLYMPIAKOS: Ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει χαλαρώσει στο αμυντικό κομμάτι τελευταία και αυτός δεν είναι καλός “οιωνός” αν και υπάρχει το ελαφρυντικό της ξεκάθαρης κατάστασης στον όμιλο. Η ελληνική ομάδα θα πρέπει να στραφεί στο αμυντικό κομμάτι όπου συνολικά  παρουσίασε αρκετά καλό αποτέλεσμα στη πρώτη αυτή φάση. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου έχει πολύ καλά νούμερα σε βασικές/ουσιώδεις αμυντικές κατηγορίες όπως τα ποσοστά που σουτάρει ο αντίπαλος και η δημιουργία του απέναντι στην ερυθρόλευκη άμυνα. Θεωρώ ότι χρειάζεται βοήθεια στη φροντκόρτ από τη στιγμή που κανείς δε μπορεί να δώσει σαφές χρονοδιάγραμμα για την επιστροφή του Πρίντεζη. Είναι τέτοιο το επίπεδο του γκρούπ των ερυθρολεύκων στο TOP-16 που αναγκαστικά τους βάζει το πρόσωπο μπροστά στον καθρέπτη.. Δύσκολη κατάσταση. Η ποιότητα του μπακόρτ (που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ομάδας) πάντως δίνει στον Ολυμπιακό την πεποιθηση ότι θα μπορέσει να επιβιώσει στα κλειστά ματς που έρχονται. Ειδικά όσο ο Σπανούλης γράφει νούμερα MVP..

6. PANATHINAIKOS: Μετά το show στο ξεκίνημα της σεζόν η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς έριξε ταχύτητα παρουσιάζοντας μια μάλλον πιο ρεαλιστική για την εποχή εικόνα, γεγονός που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά ενόψει TOP-16. Ο Μαυροβούνιος κόουτς είχε μάλιστα την ευκαιρία να δοκιμάσει πολλά πράγματα αλλά και να διαπιστώσει ότι είναι ζωτικής σημασίας για την ομάδα η ετοιμότητα του άξονα Διαμαντίδη-Μπατίστα σε σωματικό επίπεδο καθώς η απουσία τους διαταράσει το παιχνίδι των πρασίνων σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στο δημιουργικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός σουτάρει πολύ καλά από το τρίποντο (56.3% ο Φώτσης, σχεδόν 55% ο Μπλούμς) κάτι που του δίνει τη δυνατότητα να ανοίγει το γήπεδο, ενώ αμύνεται ακόμα καλύτερα στη περιφέρεια (μιλάω για συνολική ποεριφερειακή άμυνα και όχι για το μπακόρτ σε περίπτωση που μπερδευτεί κάποιος) κρατώντας τους αντιπάλους στο εντυπωσιακό 28.5% στο τρίποντο. Η ομάδα έχει δυνατότητες, είναι ξεκάθαρο όμως μέχρι τώρα (παρότι  στο ξεκίνημα έδειξε να υιοθετεί πλήρως την επιθετική φιλοσοφία του Ιβάνοβιτς) ότι ακόμα εξαρτάται σημαντικά από τον Διαμαντίδη. Κλείδι για τη συνέχεια ο Ντε Μάρκους Νέλσον. Αν οι πράσινοι τον εντάξουν άμεσα στην ομάδα και ο ίδιος νιώσει πραγματικά άνετα μετά τον τραυματισμό του, ο Παναθηναϊκός μπορεί να αποτελέσει το “dark horse” στο δρόμο για την ποστ σίζον..

7. ANADOLU EFES: Όπως περίπου το είχα φανταστεί το καλοκαίρι.. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει ρίξει τους youngsters στα βαθιά με σωσίβιο τις εργατοώρες που περνούν μαζί του στο παρκέ και αυτοί ανταποκρίνονται περίφημα κρατώντας την ομάδα σε πολύ καλό επίπεδο παρά τα προβλήματα τραυματισμών. Η Αναντολού παίζει καταπληκτική άμυνα (μακράν την καλύτερη στη διοργάνωση σε όλα τα επίπεδα) κυνηγώντας μανιασμένα τα σουτ και τη μπάλα στα μετόπισθεν (αφήνει τα λιγότερα uncontested shots από κάθε άλλη ομάδα) έχει σκληράδα, τρέξιματα και αυτό που της μένει για να κάνει το “μπαμ” είναι να δουλέψει το επιθετικό κομμάτι όπου η έλλειψη πραγματικού δημιουργού την κάνει να δείχνει στατική και βάζει όριο στις δυνατότητες των υπολοίπων. Αναμενόμενες παιδικές ασθένειες (ήττες τύπου Ζάλγκιρις). Είναι πολύ σημαντικό το εάν θα καταφέρει να υπογράψει τον Ερτέλ (πιστεύω πως ναι). Ο Ντράπερ είναι ένας από τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες της λίγκας μέχρι σήμερα και ένας πολύ πιο δημιουργικός/παραγωγικός γκαρντ σαν τον Γάλλο μπορεί να τον συμπληρώσει άψογα και μαζί με την επιστροφή του Κρίστιτς να ανεβάσει την παραγωγικότητα στο επιθετικό κομμάτι Ο Ίβκοβιτς πάντως δε λέει -σωστά- μεγάλες κουβέντες, έθεσε ως στόχο το TOP-16 “για τα νέα αυτά παιδιά” μέχρι να ξαναρχίσει τα “να το πιούμε όλο το μπουκάλι μέχρι τέλους” εφόσον φυσικά δεί τη “μεταμόρφωση” που ενδόμυχα περιμένει και θα κάνει την Αναντολού Final-Four contender.

8. CRVENA ZVEZDA: Από τις ομάδες που μου άρεσαν περισσότερο στη πρώτη φάση. Με λιγότερα χρήματα ο Ερ. Αστέρας δημιούργησε ένα πιο ποιοτικό σύνολο φέτος, βασιζόμενος στον πυρήνα των Σέρβων διεθνών παικτών. Η ομάδα είναι πλέον πιο δημιουργική και παράγει πιο εύκολα στο επιθετικό κομμάτι (ειδικά στο μισό γήπεδο, πολύ βασικό στη φάση που μπαίνουμε), είναι πολύ δυνατή στο αμυντικό ριμπάουντ (και καλύτερη rebounding-team στη διοργάνωση) και σταθερά αποτελεσματική στο αμυντικό κομμάτι. Εν ολίγοις παίζει ισορροπημένο μπάσκετ αν και πρέπει να μειώσει τα λάθη της άμεσα. Ο Ουίλιαμς στο μπακόρτ (οδηγεί τη διοργάνωση σε σύνολο στις τελικές) και ο Μαριάνοβιτς στη φροντκόρτ κλέβουν τη παράσταση, όμως το κλειδίτων Σέρβων βρίσκεται στα φοργουορντς και τον συνδυασμό αμυντικής προσήλωσης και ολ-αράουντ ταλέντου που φέρνουν οι Κάλινιτς-Μίτροβιτς. Μεγάλο underdog για μια θέση στα play-offs, έχει τις δυνατότητες να φτάσει μέχρι εκεί. Όσο η Kombank Arena βράζει, η ομάδα του Ράντονιτς θα είναι μέσα στο παιχνίδι..

9. MACCABI TEL AVIV: Η Μακάμπι πέρασε μια μεγάλη κρίση και αναλογικά με αυτή και την απόδοση της εκείνη την περίοδο, το 7-3 και η 2η θέση είναι αρκετά καλό επίτευγμα. Η στελέχωση στο μπακόρτ δεν είναι ότι καλύτερο (έχουν “θαφτεί” πολλές από τις ικανότητες του Χέηνς που είναι ποιοτικός γκαρντ) όμως το σημαντικό για τους πρωταθλητές είναι να προσθέσουν έναν σουτέρ στα φόργουορντς για να μπορέσουν να ανοίξουν το γήπεδο. Κλειδί το να μείνουν υγιείς οι Σοφοκλής-Τάιους..

10. ZALGIRIS: Η Ζάλγκιρις έχει αλλάξει δέρμα. Πλήρης ανανέωση, στελέχωση με πολλά νέα παιδιά και μετάβαση σε ένα μπάσκετ π0ου θυμίζει περισσότερο τη σέρβικη σχολή παρά τη λιθουανική. Μια πολύ καλή άμυνα είναι η βάση του παιχνιδιού της και παρότι τη χαρακτηριστική αδυναμία στο κομμάτι της δημιουργίας (τελευταία μάλιστα σε τελικές, πρώτη σε λάθη..) η Ζάλγκιρις ήταν overall η τρίτη καλύτερη ομάδα του ομίλου αν και τελικά προκρίθηκε μετά από παρολίγον αυτοκτονία με τη Σάσσαρι στο Κάουνας. Σπουδαία προσπάθεια, ωραίο πρότζεκτ. Συνολικά από τις ομάδες που μου άρεσαν περισσότερο.

11. UNICAJA: Ξεκίνημα με πολλές υποσχέσεις, άσχημο φίνις με 4 σερί ήττες, σχεδόν όλες σε κλειστά ματς (το κρατάμε αυτό). Η Ουνικάχα είναι πρωτοπόρος στην ACB αλλά δε παίζει ως τέτοια στην Ευρωλίγκα τον τελευταίο καιρό. Συνεχίζει την μίνι-παράδοση, όντας πολύ δυνατή στο επιθετικό ριμπάουντ (Νο1 στη λίγκα). Με τη Μακάμπι να περνά τα χίλια μύρια, είναι αποτυχία όχι μόνο το ότι τερμάτισε τρίτη αλλά και το ότι καν δεν κόντραρε μένοντας πίσω με το φτωχό 4-6.. Μπορεί καλύτερα.

-EA7: Το Μιλάνο είναι σοφτ, τουλάχιστον εν συγκρίσει με την ομάδα που έφτασε ένα βήμα πριν το φάιναλ-φορ πέρυσι. Κακό αμυντικά, με πρόβλημα στο ριμπάουντ, διασώζεται απο το παραδοσιακό low mistake-basketball του Μπάνκι (τα λιγότερα λάθη στη λίγκα φέτος) και το πάθος του Ντάνιελ -είμαι τιμωρημένος, τα δίνω όλα στην Ευρωλίγκα- Χάκετ. Δε θα είναι εύκολο να μεταμορφωθεί όπως πριν έναν χρόνο η ομάδα. Συνεχίζει να παίζει ατομικά στην επίθεση μόνο που φέτος δεν υπάρχει η ικανότητα των Λάνγκφορντ-Τζέρελς στην προσωπική φάση. Πιστεύω ότι μπορούν να παίξουν καλύτερα στη συνέχεια όμως ο όμιλος είναι πραγματικά δύσκολος και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μια κάποια βελτίωση αρκεί..

13. CAJA LABORAL: Μετά την αλλαγή προπονητή η Λαμποράλ έβγαλε τα καλά της στοιχεία και με ηγέτη τον Σαν Εμετέριο καθάρισε την πρόκριση στον όμιλο. Με τον κόουτς Ναβάρο οι Βάσκοι βρήκαν μομέντουμ και βασιζόμενοι στην επίθεση τους και το εξτραδάκι του επιθετικού ριμπάουντ με το οποίο την υποστηρίζουν, άρχισαν να παίζουν καλύτερα και με σαφώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Βαρόμετρο πλέον η υπόθεση Ερτέλ. Χωρίς αυτόν δε ξέρω ανταγωγιστικοί μπορούν να είναι στο TOP-16..

14. NIZHNY: Πανάξια πρόκριση της Νίζνι η οποία έβγαλε έξω την Ούνιξ κερδίζοντας την στο τελευταίο παιχνίδι όπου μάλιστα ο αντίπαλος είχε σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια το πάνω χέρι. Λεπτομέρεια: Στο συγκεκριμένο ματς δεν αγωνίστηκε ο Τέηλορ Ρότσεστι, στο σόου του οποίου στην πρώτη φάση (νούμερα MVP) βασίστηκε η πορεία των Ρώσων. Δεν είμαι υποστηρικτής του στυλ της ομάδας του Μπάγκατσκις που απορρέει στα ανατολικά πρότυπα (είχε το χειρότερο ποσοστό της λίγκας στα δίποντα αλλά και το 3ο καλύτερο στο τρίποντο) όμως το συγκεκριμένο σύνολο έχει καρδιά. Μπράβο και εδώ.

15 ALBA: Credit στον φίλο μου τον Σάσα. Καλή ομάδα με αρχές, χωρίς top quality παίκτες αλλά με υπόβαθρο πολλές εργατοώρες. Με εντυπωσίασε το ότι απέδειξε ότι μπορεί να αγωνιστεί και σε υψηλό αλλά και χαμηλό τέμπο και να επιβιώσει. Βέβαια τώρα το επίπεδο είναι τελείως διαφορετικό και οι Γερμανοί έχουν ταβάνι. Θα είναι σημαντικό να μειώσουν τον αριθμό των λαθών τους που εξακολουθεί να είναι υψηλός. Εξαιρετικός ο Τζαμέλ Μακλίν. Έχει μεγάλη σημασία για το πρότζεκτ του Ομπράντοβιτς το ότι η Άλμπα θα παίξει στο TOP-16.

16. UNICS: Ανέτρεψε την κατάσταση με 4 σερί νίκες και έχασε το τραίνο την τελευταία αγωνιστική σε ένα παιχνίδι που έλεγχε και είχε πολλές ευκαιρίες να καθαρίσει νωρίς. Το φετινό λάθος της Ούνιξ είναι ότι δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το μπάσκετ που θέλησε να παίξει, με το συγκεκριμένο υλικό το οποίο είναι εξαιρετικό για κάτι διαφορετικό όμως. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι η Ούνιξ πάτησε λίγο παραπάνω “φρένο” από ότι χρειαζόταν, γεγονός που περιόρισε την ικανότητα κυρίως του Αμερικανικού διδύμου (Λάνγκφορντ-Τζέρελς) να επιτεθεί στο ανοιχτό γήπεδο, τακτική που απογείωσε το Μιλάνο πέρυσι. Αμυντικά αντίθετα ήταν καλοί οι Ρώσοι, ειδικά στο μισό γήπεδο ο βαθμός τους είναι υψηλός. Κρίμα πάντως.. Δε κρύβω ότι για πολλούς λόγους θα την ήθελα στο TOP-16..

17. GALATASARAY: Η Γαλατά έζησε την κατάρρευση σαν οργανισμός όμως κατάφερε την τελευταία στιγμή να μείνει ζωντανή και να περάσει στο TOP-16. Όπως και για την περυσινή δουλειά του Αταμάν έτσι και για φέτος, μπορούμε να πούμε ότι είδαμε ξεκάθαρα πράγματα. Μια ικανή επιθετικά ομάδα, με μια δουλεμένη pick & roll-based επίθεση και κεντρικό άξονα τον Αρόγιο, αλλά και μεγάλα αμυντικά προβλήματα και πολύ χαμηλό βαθμό συνοχής στα μετόπισθεν. Τα πράγματα είναι σίγουρα δύσκολα για τη Γαλατά. Χαμόγελα για τον Πάτρικ Γιάνγκ που μπορεί να αποδειχθεί “κλέψιμο”..

18. NEPTUNAS: Overachiever.. H Nεπτούνας του έδειξε αξιοζήλευτη μαχητικότητα και η Λιθουανία μπορεί να είναι υπερήφανη για τον δεύτερο εκπρόσωπο της που πέταξε στο παρκέ όλα τα εθνικά όπλα (επιδιώκοντας πάντα να παίξει γρήγορα και να κάνει outscore στον αντίπαλο) όμως προδόθηκε από την άμυνα του. Μεγάλη διαφορά στο εντός με το εκτός έδρας performance. Θετικό πρόσημο ασυζητητί..

19. VALENCIA: Η πιο underachiever ομάδα της διοργάνωσης χωρίς πολλές κουβέντες. Το ποιοτικό ρόστερ και ο προπονητής βρίσκονταν εκεί, όμως οι προσδοκίες (και οι δικές μου, την πίστευα για 2η στον όμιλο) κατέρρευσαν. Η ομάδα του Περάσοβιτς δε βρήκε ποτέ ρυθμό, είχε μεγάλο πρόβλημα στο ριμπάουντ (τελευταία στη λίγκα) και σε πολλά ματς παρατηρήθηκε το φαινόμενο να παίζει πάνω-κάτω χωρίς “στόχους” και κατεύθυνση στο παιχνίδι της. Τη στιγμή που υπέγραφε τον Νέντοβιτς, έχανε τον Βαν Ρόσομ (ατυχία). Δίκαια εκτός…

20. BAYERN:Πλήρης απογοήτευση, δείγμα του πόσου δρόμου έχουν να διανύσουν οι Γερμανοί για να μιλούν για φάιναλ-φορ και άλλα τέτοια.. Θύμησε πολύ τον τρόπο με τον οποίο βυθίστηκε πέρυσι η Μπάμπεργκ του Φλέμινγκ. Μια εξαιρετική επίθεση για την ομάδα του Πέσιτς, δομημένη πάνω σε γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και καλά περιφερειακά σουτ αλλά μια άμυνα “π α ρ α δ ίν ο μ α ι”, ανίκανη να δώσει defensive stops στον αντίπαλο. Σχεδόν κάθε επίθεση ήταν πιο παραγωγικοί απέναντι στην άμυνα των Βαυαρών που αδίκησαν τον εαυτό τους και το αξιόλογο ρόστερ τους με την πολύ κακή επίδοση στα μετόπισθεν.

21. CEDEVITA: Μπράβο στον Ρέπεσα και την τάξη του.. Όσο περνούσε ο καιρός, η Τσεντεβίτα έκανε σημαντικά βήματα προόδου και μάλιστα σε ότι αφορά το performance της στην τοπ-ευρωπαϊκή σκηνή, κάτι που σημαίνει ότι με την παρουσία της υποστήριξε το πρότζεκτ που χαράχθηκε το καλοκαίρι. Κάτι καλό χτίζεται στο Ζάγκρεμπ αρκεί να συνοδευθεί με υπομονή και εμπιστοσύνη. Μπράβο και πάλι.

22. LIMOGES: Περίμενα καλύτερο μπάσκετ και πιο ανταγωνιστικό πνεύμα από τους “Λιμουζό”. Σοβαρά προβλήματα στην άμυνα και μια επίθεση που δε πήρε ποτέ το μάξιμουμ από την ύπαρξη ικανών παικτών στο ρόστερ. Στη τελική ευθεία της πρώτης φάσης έδειξε ότι είναι η λιγότερη ικανή ομάδα του ομίλου.

23. TUROW: Η Τουρόβ όντως παρουσίασε μια πολύ αποτελεσματική τρανζίσιον-επίθεση (ίσως όχι την καλύτερη της διοργάνωσης όπως είπε ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς αλλά σίγουρα μια από τις πολύ καλές) δείχνοντας παροιμιώδη ικανότητα στο να φτάνει γρήγορα και με καλές προϋποθέσεις στο καλάθι του αντιπάλου. Το ίδιο βέβαια παροιμιώδης ήταν και η ..ανικανότητα στο αμυντικό κομμάτι. Όταν τρως 90 κάθε βράδυ δεν έχεις και πολύ τύχη.. Σίγουρα επίδοση όχι πολύ τιμητική για την ταυτότητα του πνευματικού παιδιού του Μίροσλαβ Νίκολιτς, Μίοντραγκ Ράικοβιτς..

24. SASSARI: Δεν αποτέλεσε τη δεύτερη ομάδα που χρειάζεται το ιταλικό μπάσκετ στη διοργάνωση σε καμία περίπτωση. Κλασσική ομάδα-νότου η οποία παίζει μπάσκετ-ενστίκτου, με πολύ ατομική πρωτοβουλία και στη περίπτωση αυτή χαμηλή αμυντική συνοχή. Η περυσινή version των Ντίνερς -που αποτελούσε κάτι σαν τους ..Ουόριορς της Ευρώπης βάσει στυλ- μπορούσε να υποστηρίξει αυτό το παιχνίδι πολύ καλύτερα.

ΥΓ: Ο Νέλσον ήταν θετικός στο ντεμπούτο του. Γενικά η ομάδα έπαιξε καλύτερα με αυτόν στο παρκέ. Είναι όμως φανερό (ειδικά στο αμυντικό κομμάτι) ότι ψάχνει τα πατήματα του. Έχω γράψει ότι επειδή είναι ένας παίκτης που βασίζει το παιχνίδι του στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι, είναι απαραίτητο να βρίσκεται σωματικά στο 100% για να αποδώσει αυτό που πραγματικά μπορεί. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τέτοιον γκαρντ και ο Αμερικανός μπορεί να αλλάξει τη φυσιογνωμία και την “υφή” στο μπακόρτ με τα στοιχεία που φέρνει.Απλά θέλει λίγο υπομονή.

ΥΓ1: Ειλικρινά για όσους έχουν τον χρόνο και την ευκαιρία, το Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα του ΝΒΑ ανήμερα της μεγάλης εορτής είναι πάντα special. Θυμάμαι από πιτσιρικάς μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια τη συγκεκριμένα ημέρα. Πάντα στο μενού Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν και πολλά rivals. Φέτος βέβαια, η επιστροφή του Λεμπρόν στο Μαϊάμι συγκεντρώνει τους προβολείς. Έλα ρε Ντουέην..!