Άβατο..

Με μια ακόμα καλή εμφάνιση και αποδίδοντας ωραίο μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός καθάρισε τη Μπάγερν του Πέσιτς σκοράροντας πάλι (σχεδόν) 90 πόντους (αυτό έλειπε απέναντι σε αυτή την άμυνα..).. Πρώτη ήττα με αμυντικό Βατερλό (χωρίς κανένα βαθμολογικό κόστος όμως) για τον Ολυμπιακό που χρειάζεται γρήγορα επιστροφές τραυματιών που θα λύσουν τα χέρια του κόουτς Σφαιρόπουλο και θα δώσουν κανονική μορφή στο ροτέησιον..

–Είναι πλέον εμφανές ότι το ΟΑΚΑ έχει μετατραπεί σε άβατο για τους αντιπάλους των πρασίνων. Σκεφτόμουν προχθές αν υπάρχει ομάδα αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση που θα πόνταρα υπέρ της σε επίσκεψη στα βόρεια της Αθήνας και κατέληξα πως όχι. Ίσως μόνο η ΤΣΣΚΑ σήμερα.. Το ΟΑΚΑ πάντοτε είχε τη δική του μυσταγωγία και είναι γνωστό ότι ο κόσμος στη Νότια Ευρώπη (και στη Βαλκανική χερσόνησο) δημιουργεί ένα ιδιαίτερο κλίμα “ζέστης” για τον φιλοξενούμενο, γνωρίσματα που πάντα θα συνοδεύουν την έδρα αυτή. Η διαφορά πλέον στο.. έργο είναι το αγωνιστικό στυλ του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και πως αυτό και τα δρώμενα στο παρκέ ποτίζουν την κερκίδα στέλνοντας ντεσιμπέλ ενθουσιασμού στο κοινό.  Πριν λίγο καιρό σας είχα πεί ότι ο Παναθηναϊκός και ο τρόπος που επιτίθεται κατά κύματα στον αντίπαλο θυμίζει Ταουγκρές των early ’00s. Πλέον -στο δικό μου το μυαλό το σάπιο βέβαια- σκέφτομαι ότι o τρόπος που ρουφά το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων τον αντίπαλο, σε συνάρτηση πάντα με το αγωνιστικό στυλ με το οποίο επιβάλλεται ο γηπεδούχος, θυμίζει Μπουέσα Αρίνα. Δύο έδρες δυνατές, με τελείως διαφορετικό όμως mentality αλλά πλέον κοινές εικόνες εντός γηπέδου με σημείο αναφοράς το μπάσκετ του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Ήταν τότε, πριν την εποχή των two-guard lineups που σήμερα είναι must στο σύγχρονο μπάσκετ, όπου οι προπονητές που επισκέπτονταν την έδρα της Τάου παρέτασσαν σχεδόν για 40 λεπτά δύο πόιντ και κύκλωναν με τεράστια γράμματα στον πίνακα των αποδυτηρίων την εντολή “απαγορεύονται λάθος μεταβιβάσεις, σκοτώνουμε για το αμυντικό ριμπάουντ μήπως καταφέρουμε να ρίξουμε τον ρυθμό”.. Συνήθως, έπαιρναν time out στο 5 λεπτο για να δούν τι μάρκα είναι η μπάλα βέβαια..

-Θα είμαι ειλικρινής. Εκτιμούσα (όπως είχε υπογραμμίσει και ο κόουτς Ιβάνοβιτς) πως το παιχνίδι θα είναι δύσκολο για τον Παναθηναϊκό. Βασικά περίμενα ότι οι Βαυαροί θα έχουν ένα καλό παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Όμως κάθε ελπίδα τους ναυάγησε μαζί με τον τραυματισμό του Μίσιτς, ο οποίος ήταν ο μοναδικός παίκτης του Πέσιτς που έκανε πράγματα να συμβαίνουν στην επίθεση των Γερμανών. Ο Παναθηναϊκός ήταν αρκετά διαβασμένος αμυντικά. Πίεσε πολύ τη μπάλα δημιουργώντας  αργοπορία στη ροή της επίθεσης της Μπάγερν, επιφέροντας σημαντικό χτύπημα στις συνεργασίες τους. Στο μεγαλύτερο ποσοστό των επιθέσεων η ομάδα του Πέσιτς παίζει ατομικά, με προσωπικές φάσεις απέναντι σε μια άμυνα που έχει διαβάσει τι παίζουν. Όταν ο Παναθηναϊκός έγινε πιο αποτελεσματικός στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ κρατώντας μακριά από το καλάθι τα μεγάλα κορμιά του Πέσιτς, η διαφορά άνοιξε. Πολύ σημαντικό επίσης το γεγονός ότι ο Ιβάνοβιτς είχε προετοιμάσει την ομάδα για να έχει συγκεκριμένη συμπεριφορά στην transition άμυνα, με σωστές επιστροφές βασιζόμενες στις καλές επιθετικές επιλογές που παρήγαγαν αμυντική ισορροπία και ετοιμότητα για την επόμενη άμυνα. Το βασικό μάλιστα play εισαγωγής του Πέσιτς στην transition επίθεση, το οποίο παίζουν οι Γερμανοί όταν έχουν στο παρκέ σχήματα με δύο γκαρντς και τον Ντέντοβιτς στο “3” και βασίζεται σε down screen στον Βόσνιο και άμεσα pick & roll στον άξονα με τον ίδιο και το “5”, δε λειτούργησε καθόλου λόγω της πίεσης που άσκησαν οι γηπεδούχοι με την οποία χάλασαν τους χρόνους του αντιπάλους και έβγαλαν τον συγκεκριμένο παίκτη “εκτός”, όπως θα λέγαμε στη μπασκετική αργκό..

-Ο Παναθηναϊκός του Ντούσκο Ιβάνοβιτς έχει χτίσει την επίθεση του πάνω σε αγωνιστικές αρχές-ευαγγέλιο στο αγωνιστικό δόγμα του Ιβάνοβιτς. Λεπτομερειακό spacing, ταχύτητα στο μισό γήπεδο, αμεσότητα στην κυκλοφορία της μπάλας. Όλα αυτά παράγουν χώρους. Αυτό που βλέπετε φέτος και είναι τόσο αρεστό στο μάτι έχει να κάνει με την αύξηση του γηπέδου. Όχι, οι διαστάσεις στο παρκέ του ΟΑΚΑ δεν άλλαξαν σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Ο Παναθηναϊκός το κάνει να φαίνεται πολύ μεγαλύτερο, δημιουργώντας χώρους και συνεπώς πολλαπλές καταστάσεις για όλους.

Οι πράσινοι (και απέναντι στην -πολύ προβληματική φέτος- άμυνα της Μπάγερν) στήριξαν πληθώρα των plays τους δημιουργώντας στοχευμένα ένα “τρίγωνο”, είτε στην πλευρά είτε στον άξονα με τα δύο γκαρντ παράλληλα, απαρτιζόμενο από τους Διαμαντίδη-Σλότερ-Μαυροκεφαλίδη διατηρώντας ανοιχτά ως floor spacers τους Φώτση και Γιάνκοβιτς οι οποίοι απαγόρευαν στη Βαυαρική άμυνα να κλείσει, διατηρώντας χώρους για το “τρίγωνο” (ο Φώτσης παραμένει τοπ σε αυτό το κομμάτι). Το execution εδώ ήταν υποδειγματικό (ένας λόγος για την εντυπωσιακή 13/0 αναλογία ασσίστ/λαθών) . Όπως και οι συνεργασίες μεταξύ των τριών. O Παναθηναϊκός παίζει συνέχεια τέτοιες καταστάσεις πολύ αποτελεσματικά και με τον Μπατίστα όμως το μέσα/έξω παιχνίδι του Λουκά απορροφήθηκε άψογα στην επίθεση τέτοιου τύπου και σε πολλές περιπτώσεις (και θα το δείτε και στη συνέχεια της σεζόν) ο Μαυροκεφαλίδης μοιάζει να παίζει “ρολόι” (διαλέγει θέση και σουτάρει από τα 4.5-5 μέτρα). Ή “δόλωμα” για σκριν στον άξονα στον Διαμαντίδη και αντ’αυτού αλλαγή κατεύθυνσης άμεσα από τον σκρίνερ (Λουκάς) και down screen στον Σλότερ για σουτ στο φτερό. Εκτός αυτού μου άρεσαν καταστάσεις δημιουργίας με τον Γιάνκοβιτς και στο ποστ αλλά και σαν “κεφάλι” σε διάταξη A-Set ψάχνοντας παιχνίδι στην αδύνατη πλευρά.  Είναι σημαντικό να δουλέψει ο Βλάντο με τη μπάλα στα χέρια. Και για την ομάδα αλλά και για τον ίδιο και το μέλλον του σε επίπεδο Εθνικής όπου θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι έτοιμος να ανέβει στο “2”..

-Σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να σταθώ στον A.J. Slaughter. Στα ματς του ΟΑΚΑ μεταμορφώνεται σε πραγματικό θεριστή μετρώντας σε 4 εντός παιχνίδια 16.8 πόντους με 13/23 τρίποντα (αντίθετα έχει 1/10 στα τρία εκτός..). Ο τρόπος που επιτίθεται στην αντίπαλη άμυνα από το πρώτο δευτερόλεπτο είναι εντυπωσιακός και άμεσα συνυφασμένος με αυτό που παρουσιάζουν οι πράσινοι στο ΟΑΚΑ. Τον “νιώθεί” από το πρώτο δευτερόλεπτο ο αντίπαλος ενώ είναι πολύ αποτελεσματικός και σε close out καταστάσεις και φυσικά η “απελευθέρωση” του είναι υποδειγματική και πάνω της έχει στηρίξει ο Ιβάνοβιτς το σημαντικότερο κομμάτι της ball-screen επίθεσης της ομάδας. Βεβαίως οι πράσινοι παίζουν δύο κολλητά εκτός έδρας μας τις επόμενες δύο εβδομάδες και αυτά αποτελούν σημαντικά τεστ για τον Αμερικανό “κανονιέρη” επίσης.. Credit για ένα ακόμα ματς στον Παππά. Μου αρέσουν αυτά που βλέπω. Είναι φανερά πιο έτοιμος για ένα σύνολο τέτοιου επιπέδου ενώ φαίνεται να έχει αποβάλλει κάθε χαλαρότητα στο παιχνίδι του. Θέλω να τον δω να αναπτύσσει περισσότερο playmaking γιατί ακόμα η φύση του τον οδηγεί κατευθείαν στο καλάθι. Έχει κάνει βήμα μπροστά στο pick & roll execution αλλά πρέπει να δουλέψει στο να μεταφέρει την μπάλα σωστά (σε τρόπο και κυρίως χρόνο) στην αδύνατη πλευρά. Στο ματς με τους Βαυαρούς ήταν από τους καλύτερους πάντως. Όπως θετικός ήταν ο Μαυροκεφαλίδης που πλέον μπήκε στην ομάδα. Καταλαβαίνετε γιατί ο Παναθηναϊκός, εφόσον ποντάρει στον Λουκά, είναι πιο χρήσιμο να έχει έναν καλό συμπληρωματικό ψηλό όπως ο Ράιτ και όχι έναν παίκτη από τα ψηλά ράφια που θα απαιτεί 20 λεπτά συμμετοχής..

Ο Ερτέλ και ο .. “Σπεσιαλίστας”

Ο Ολυμπιακός με απογοήτευσε στη Βιτόρια. Δε  μιλάω για αποτέλεσμα (οι ερυθρόλευκοι θα βγούν πρώτοι στον όμιλο τους) αλλά για αυτό που κατέθεσαν την Πέμπτη το βράδυ στο παρκέ της Μπουέσα Αρίνα. Άσχετα με τη σκοπιμότητα του παιχνιδιού (ότι και να πούμε σαφώς υπάρχουν παιχνίδια μέσα στη σεζόν που θέλοντας και μη, μπορεί να υπάρξει πνευματική χαλαρότητα) έχει σημασία το “πως” χάνεις.. Και ο Ολυμπιακός έδειξε μερικά κακά σημάδια ως συνέχεια του ματς με τη Βαλένθια στο Φάληρο. Πιστεύω ότι η σφαλιάρα της Βιτόρια να χρησιμοποιηθεί ως κίνητρο για τη συνέχεια.. Σίγουρα θα παίξει καλύτερα. Απλά σε αυτό το σημείο χρειάζεται απεγνωσμένα τις επιστροφές των παικτών που του λείπουν. Σε πρώτο στάδιο του Πρίντεζη (κυρίως) και του Λοτζέσκι. Θα είναι άλλη ομάδα ο Ολυμπιακός αυτόματα.

–O Ibon Navarro διάλεξε να προστατέψει κυνικά το ζωγραφιστό του, επιλέγοντας μια πολύ κλειστή άμυνα, τζογάροντας παράλληλα με το περιφερειακό σουτ της ελληνικής ομάδας. Όλη η ισπανική άμυνα είχε εστιάσεις στο να “σπρώχνει” τον αντίπαλο εκτός ρακέτας και με έτοιμα πόδια στα recovers να αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερα uncontested shots, στο όριο του ανθρώπινου δυνατού μιας και με την αμυντική αυτή επιλογή γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι παραχωρείς καλές ματιές προς το καλάθι σου από την περιφέρεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός του παίκτη που ακολουθούσε τον Σπανούλη, όλοι οι υπόλοιποι αμυντικοί του Ναβάρο είχαν τα πόδια μέσα από το τρίποντο κλείνοντας διαδρόμους και έχοντας αποφασίσει να μη χάσουν από την καρδιά της ρακέτας. Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός βρήκε αρκετά καλά, ελεύθερα σουτ κυρίως μετά από έξτρα πάσα στην αδύνατη πλευρά όμως ήταν εκνευριστικά άστοχος (3/21 τρίποντα συνολικά). Ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά μόνο ο Σπανούλης αποτελούσε απειλή για το καλάθι των Βάσκων..

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε και την κακή εκτελεστικά περίοδο που διανύει από την αρχή της σεζόν ο Κώστας Σλούκας. Έχουμε πεί ότι είναι ο πιο δημιουργικός παίκτης των ερυθρολεύκων και έτσι είναι, όμως τα φετινά ποσοστά του (7/28 δίποντα, 5/14 τρίποντα) μόνο Σλούκα δε θυμίζουν. Ο 24χρονος γκαρντ πάντα τιμωρούσε τέτοιες άμυνες όμως στη Μπουέσα Αρίνα είχε συνολικά 2/7 FG (1/4 τριπ.) 

–Σαφώς ο κύριος παράγοντας της κακής εμφάνισης και της ήττας στη Βιτόρια προέρχεται από το αμυντικό performance της ελληνικής ομάδας. Κακή προσωπική άμυνα, κακές αμυντικές συνεργασίες, αργό αμυντικό rotation. O Eρτέλ θύμισε Πριγκιόνι.. Οργάνωσε υποδειγματικά αφήνοντας να έρθει το παιχνίδι σε αυτόν, στοχεύοντας να κρατήσει όσο περισσότερους από τους συμπαίκτες του “ζεστούς”  στην επίθεση της ομάδας του. Σε καμία περίπτωση, κανένας αμυντικός των ερυθρολεύκων δε τον έκανε να νιώσει έστω λίγο άβολα. Τα Hedge πάνω του ήταν παθητικά (μόνο hedge δεν ήταν, περισσότερο σε  ..flash & recover έμοιαζε μιας και η ντρίμπλα του Γάλλου δε σταμάτησε ποτέ), οι αμυντικές συνεργασίες πάνω του στα picks κάτω του μετρίου. Γενικά ο Ολυμπιακός εμφάνισε μια εικόνα νωθρότητας, τελείως ασυνήθιστη για αυτόν στο αμυντικό κομμάτι. Δεν κυνήγησε, δεν έσπρωξε, δεν πάλεψε όπως συνηθίζει. Μπορώ να καταλάβω  την περιφερειακή αστοχία για κάποιο βράδυ. Συμβαίνει.. Όχι όμως τη νωθρότητα. Ήταν φορές που η ερυθρόλευκη άμυνα έμοιαζε ότι απλά συμμετείχε στο έργο της επίθεσης των Ισπανών. Ο Ναβάρο προσπαθεί πολλές φορές να απομονώσει το “4” κοντά στο καλάθι και αυτός είναι και ο στόχος του στην transition επίθεση της Λαμποράλ που κλείνει με κόψιμο του “4” από την αδύνατη πλευρά στη καρδιά της ρακέτας. Και εδώ φαινόταν ότι οι ερυθρόλευκοι είναι παθητικοί όσον αφορά την αντιμετώπιση του. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του Μπέγκιτς που μάτωσε σε κρίσιμο σημείο τον Ολυμπιακό. Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου πρέπει να επικεντρωθεί στο αμυντικό κομμάτι. Δεν αρκεί να τον ανακηρύξεις σε βαρύ σασί του παιχνιδιού σου. Πρέπει να σου γίνει δεύτερη φύση ώστε να αποφύγεις σίγουρα βραδιές σε αυτήν..

Κλείνω με δύο λόγια για τον Ντέηβις Μπέρτανς, τον 22χρονο Λετονό-ντραφτ των Σπερς, ο οποίος μετά την περιπέτεια του στο Βελιγράδι με τον σοβαρό τραυματισμό του, ήρθε στη Βιτόρια. Το ξεκίνημα του στη σεζόν είναι σχετικά καλό. Αν και το ποσοστό του στο τρίποντο είναι χαμηλό (30% σε 47 προσπάθειες, 6.8 ανα παιχνίδι..) έχει το mentality του κλασσικού σουτέρ και απλά πρέπει να βελτιώσει το shot selection του γιατί ο Πόποβιτς ενδιαφέρεται πραγματικά για την περίπτωση του και θέλει να τον εντάξει στους Σπερς γρήγορα. Η περίπτωση του Μπέρτανς, σε σχέση με τη μεταπήδηση του στη κορυφαία λίγκα του πλανήτη, έχει ένα συν εκτός από το σπουδαίο του μέγεθος για wing. Μπορεί να μπεί στη κατηγορία των παικτών που θεωρούνται “σπεσιαλίστες”. Πίσω από τους “σταρ” της ομάδας, role players που κάνουν ένα πράγμα πολύ καλά (π.χ. σουτ, ριμπάουντ, άμυνα) έχουν καλύτερη τύχη να συγκεντρώσουν περισσότερα λεπτά από παίκτες πολύ πιο ολοκληρωμένους αλλά χωρίς κάποιον τομέα που ακουμπούν το άριστα. Ο Μπέρτανς δουλεύει σε αυτή την κατεύθυνση ώστε να αποτελέσει τον τύπο του executive shoter. Θέλει βελτίωση ακόμα αλλά έχει το πακέτο..